Devil is disturbances-ปีศาจอลวนป่วนต่างมิติ

ลำดับตอนที่ #2 : เจอกันครั้งแรก

หยุดนะ!!!!! บอกให้หยุดเดี๋ยวนี้! 

เสียงตะโกนอย่างโกรธเกี้ยวดังก้องขึ้น ทว่าผู้ที่ถูกเรียกยังคงวิ่งไปตามทางเต็มเหยียด ราวกับไม่ได้ยินเสียงตะโกนอันน่าหวาดผวานั่นเลย  ร่างที่มีผ้าคลุมคลุมอยู่นั้นวิ่งเลี้ยวไปหลบอยู่ตรงซอกตึก พลางหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน 

เจ้าไม่เป็นอะไรแล้วนะ

ร่างภายใต้ผ้าคลุมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เสียงจันทร์ที่สาดส่องลงมาทำให้สามารถมองเห็นใบหน้าของคนลึกลับได้ เส้นผมสีน้ำตาลอ่อน ผิวขาวเนียนละเอียด ริมฝีปากบางได้รูป ใบหน้ารูปไข่ อีกทั้งยังมีดวงตาสีฟ้าเทาที่ช่วยให้ใบหน้าดูอ่อนโยนขึ้น 

ไม่บอกก็รู้ว่าคนๆนี้ต้องเป็นผู้หญิงแหงแซะ แถมยังเป็นคนที่สวยมากด้วย!

เธออุ้มทารกน้อยที่ห่อผ้าสีเทาตุ่นๆไว้ในอ้อมแขน พลางพูดกับทารกน้อยด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อยว่า 'เจ้าไม่น่าจะต้องมาลำบากแบบนี้เลย ข้าขอโทษนะ แต่ข้าจะต้องพาเจ้าหนีไปให้ได้แน่ๆ'นางพูดกับทารกน้อยด้วยท่าทีมุ่งมั่น

' น่าเสียดายที่มันคงไม่ได้่ง่ายอย่างนั้น '

น้ำเสียงของใครบางคนดังขึ้นอย่างเฉื่อยชา ทว่าแค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะบอกให้เธอรู้สึกตัวได้ เธอรีบลุกขึ้นแล้วสะกิดปลายเท้าสองสาม
ทีเธอก็ขึ้นไปอยู่บนหลังคาตึกได้อย่างง่ายดาย ดวงตาสีฟ้าเทาจ้องมองไปข้างล่างอย่างหวาดระแวงผู้มาเยือน ' เป็นอะไรไปล่ะ เมเรีย
เจ้าไม่เคยแสดงทีท่าหวาดกลวอย่างนั้นนี่นา ' ชายผู้มาเยือนหัวเราะฮิฮะอย่างกวนประสาท ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองเมเรียอย่างซุกซน
ออกัส ! เมเรียตกตะลึง นึกไม่ถึงว่าเธอจะเจออัศวินที่แข่งแกร่งและบ้าเลือด ตอนแรกยังนึกว่าทางอาณาจักรจะส่งมาแค่อัศวินปลายแถว
ถ้าอย่างนั้นเธอยังพอจะหนีได้ แต่นี่เล่นส่งระดับหัวกะทิมาเลยเหรอเนี่ย สีหน้าของเมเรียเคร่งเครียดขึ้น พร้อมกับเอ่ยอย่างหนักแน่นว่า

' ข้าจะไม่กลับไที่อาณาจักรเด็ดขาด ทารกน้อยไม่จำเป็นที่จะต้องมาพัวพันกับสงครามในครั้งนี้! '

ออกัสเกาหน้า 'เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องกลับไปอยู่แล้ว ราชาปีศาจสั่งให้ข้ามาฆ่าเจ้าโทษฐานที่เจ้าเป็นกบฏ พาเจ้าชายน้อยหนีออกมาแบบ
นี้' ออกัสพูดหน้าตาเฉยราวกับกำลัังบอกหมูว่าฉันจะเชือดแก 

' อย่างนั้นเองหรอกเหรอ.....'  สีหน้าของเมเรียผ่อนคลายลง ' ถ้าอย่างนั้นเจ้าช่วยพาทารกน้อยหนีไปหน่อยได้มั้ย ขอร้องล่ะ ข้าจะใช้พลัง
ส่งเขาไปอยู่ต่างมิติ รับรองว่าเขาจะไม่กลับมาอีก ขอแค่ให้เขาปลอดภัย ไม่ต้องมายุ่งกับสงครามนี้ก็พอ ' ออกัสเลิกคิ้วขึ้น พูดอย่างจนใจ
ว่า ' ให้เจ้าส่งเขาไปน่ะได้ แต่ถ้าให้ข้าช่วยนี่คงจะไม่ได้หรอก ข้ายังไม่อยากจะรู้หรอกนะเฟ้ยว่าคุกที่อาณาจักรข้าน่ะหน้าตาเป็นยังไง '  
เมเรียถามอย่างแปลกใจว่า ' อ้าว เจ้าเป็นอัศวินไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงไม่เคยเห็นล่ะ ' ออกัสไม่ตอบแกต่เบือนหน้าหนีไปเฉยๆ พลางพึมพำ
ว่า อีกราวๆยี่สิบนาทีกองกำลังหนุนจะมาถึงแล้ว  เมเรียจึงรู้ว่าเวลาของเธอหมดลงแล้ว เธอรีบร่ายเวทมิติทันที พริบตานั้นก็เกิดหลุมดีดำ
สนิท สีที่ดำยื่งกว่าความมืด  ' ลาก่อนนะ ทารกน้อย ไม่สิ โมสาร์ท  ' เสียงของเมเรียเต็มไปด้วยความห่วงใย แล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง..


นั่นมันอะไรกัน? โมสาร์ทลืมตาขึ้น ในหัวเต็มไปด้วยความมึนงง  พลางกระพริบตาปริบๆ ขับไล่ความมึนงงออกไป ในที่สุดเขาก็นึกออกมาว่าเกิดอะไรขึ้น

...เขาโดนรถสิบล้อชนเอานี่หว่า!!

โมสาร์ทหน้าซีด รีบสำรวจดูสภาพตัวเองอย่างรวดเร็ว อืม ดูท่าจะไม่มีอะไรแตกหัก แล้วแขนขาล่ะ เขารีบลุกขึ้นจากเตียงอย่างร้อนรนพลางเดินไปเดินมาเช็คสภาพ ดูเหมือนทุกอย่างจะปกติดีนะ....

ได้ไงฟร่ะ!!!!! ความเป็นจริงนี้ทำเอาหัวสมองโมสาร์ทว่างเปล่าไปสามวินาที อุแม่เจ้า มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย ทำไมเขาถึงยังไม่ตาย? ท่ามกลางความสับสนมึนงง ประตูห้องก็ถูกเปิดออก ผู้ที่ก้าวเข้ามาคือชายหนุ่มผู้หนึ่งที่มีดวงตาสีแดงเลือด เส้นผมสีดำสนิทยาวถึงเอวขับให้ผิวของคนผู้นี้ขาวผ่อง ใบหน้าหมดจดคมคาย และดวงตาที่คมกริบราวกับเหยี่ยวชวนให้รู้สึกยำเกรงคนผู้นี้อย่างที่สุด 

ทว่าสำหรับคนสมองช้าอย่างโมสาร์ทคนๆนี้ก็เป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าที่เข้าในห้องคนอื่นโดยพลการ!

"น..นายเป็นใครน่ะ " โมสาร์ทถามอย่างตะกุกตะกัก ดวงตาฉายแววหวาดระแวง
ชายผู้ถูกถามทำสีหน้าไร้อารมณ์ "ข้าคือซาเซล โรเรล" ซาเซลโรเรลเหรอ สมองของโมสาร์ททำงานอย่างรวดเร็วจนแทบซ๊อต แล้วในที่สุดเขาก็นึกออก นี่คือคนที่ช่วยเขาไว้นี่!  เขามองหน้าซาเซลอย่างเซ่อๆ ทำเอาซาเซลอดหัวเราะเบาๆไม่ได้ "วางใจเถอะ นายท่าน บาดแผลแค่นั้นไม่สามารถทำอะไรนายท่านได้หรอก" ซาเซลพูดพลางดึงมือของโมสาร์ทไปนอกห้อง 
"เฮ้ย เดี๋ยวสิ! นี่นายจะพาฉันไปไหนอ้ะ แล้วนี่มันเรื่องอะไรกันเี่นี่ย งงไปหมดแล้ว " โมสาร์ทตะโกนก้องพลางยื้อยุดสุดฤทธิ์ ซาเซลจำต้องชะลอฝีเท้าลงแล้วอธิบายด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "ข้าเป็นอีกาจากเผ่าปักษาปีศาจ ได้รับคำสั่งจากราชาปีศาจลาสไนท์ให้มาทำพันธะสัญากับท่าน แล้วนำตัวท่าน...องค์ชายสุดท้องของเผ่าปีศาจกลับไป"

ว่าอะไรนะ!!!!!! สมองของโมสาร์ทระเบิดทันที นี่เขาเป็นเจ้าชายของเผ่าปีศาจ? โกหกชัดๆ เรื่องพรรค์นี้ใครมันจะไปเชื่อลง

"น..นายคงกำลังหลอกฉันเล่นใช่ม้า เพราะวันนี้เป็นวันเอพพริฟูลเดย์ นายเลยกะจะให้ฉันตกใจเล่นสินะ" 
"วันนี้ไม่ใช่วันเอฟพริฟูลเดย์" ซาเซลขัดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกบ่งบอกถึงอารมณ์ที่กำลังจะหมดได้เป็นอย่างดี
"ง..งั้นนายคงอยากทำให้ฉันที่เพิ่งฟื้นร่าเริงสินะ" โมสาร์ทพูดอย่างไม่ยอมรับความจริง ทว่าซาเซลเองก็ไม่สนใจ ยังคงลากโมสาร์ทไปอย่างแน่วแน่ เมื่อถึงหน้าห้องของเขา ซาเซลก็จัดการโยนโมสาร์ทเข้าไปในห้องทันทีพลางพูดเสียงเฉียบขาด "ข้าให้เวลาท่านสิบนาที จัดของที่ต้องใช่ใส่กระเป๋าซะ " ว่าแล้วเขาก็ปิดประตูห้องอย่างไม่ยอมให้อีกฝ่ายโต้แย้งอะไรทั้งสิ้น
โมสาร์ทแม้จะยังมึนๆอยู่ แต่ก็หยิบเสื้อผ้าใส่กระเป๋าแต่โดยดี สิบนาทีผ่านไปเขาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าและเก็บของเรียบร้อย ซาเซลก็เปิดประตูพุ่งเข้ามาอย่างตรงเวลา หลังจากสำรวจสภาพโมสาร์ทหัวจรดเท้าเรียบร้อยแล้วเข้าก็ดึงมืออีกฝ่ายออกไปทันที
"นะ...นี่ แล้วเราจะไปกันยังไงอ่ะ ฉันขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไปไม่เป็น" โมสาร์ทพูดขึ้นอย่างจนใจ เขามาอยู่ที่โลกมนุษย์ตั้งแต่เกิด ตั้งนั้นเขาจึงไม่รู้จักการใช้เวทมนต์อะไรทั้งสิ้น
ซาเซลยิ้มอย่างอ่อนโยน "อย่ากังวล นายท่าน ข้าสามารถพาท่านข้ามมิติไปยังอาณาจักรปีศาจได้ทันที" พูดพลางยิ้มอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง แต่มันกลับทำให้โมสาร์ทขนลุกซู่.....

ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าชีวิตของเขาต่อจากนี้มันจะกลายเป็นอะไรที่....สุดๆนะ....

และวินาทีต่อมาโมสาร์ทก็รู้ได้ว่าตัวเองนั้นไม่ได้คิดผิดเลย