เรื่องวุ่นๆในโลกของมาเฟีย[Vongola And all.]

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 ;ไปส่งของ (แก้ไขแล้วครับ)

    "หาว~ ร้อนจริงๆเล้ย ทำไมมันร้อนยังงี้ก้ไม่รุ"  เด็กหนุ่มร่างที่มีเรือนผมสีเขียวน้ำทะเล กับดวงตาที่ดูเหมือนจะเฉื่อยชาไปซะทุกเรื่อง(แต่จริงๆแล้วกวนโอ๊ยสุดๆ)บ่นพึมพำเบาๆก่อนจะล้มลงนอนบนเตียง
    
     อ้ะ ลืมแนะนำตัวเองไปซะสนิทเลย สวัสดีครับ ผมคือฟราน กบน้อยที่น่ารักของทุกคนเองครับ หา อย่าทำหน้างั้นสิ ผมพูดความจริงทุกประการเลยน้า เพราะงั้นจงยอมรับซะเถอะว่าผมมันน่ารัก หึๆ ผมอาศัยอยู่บ้านของวาเรียครับ ตอนนี้ผมกลายเป้น(เหมือน)คนรับใช้ของบ้านนี้ไปแล้วล่ะ แต่เอาเถอะ กบทนได้T T<<แล้วเอ็งจะทำหน้าแบบนี้ไปเพื่อ????
      
     ก๊อกๆ~
      
     ผมลืมตามองดูทิศทางของเสียง ใครมาเคาะประตูใช้แต่เช้าเนี่ย
"ฟรานจังจ๋า เปิดประตูให้เจ๊หน่อยจ้า" นึกว่าใคร ที่เเท้ก็แม่บ้านกระเทยลุสซูเรียนี่เอง "ครับผม" ผมลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจเอ๊ยยืดเส้นยืดสายสักแป๊บก็เดินไปเปิดประตู
     
    "มีอะไรล่ะครับ" ผมถามก่อนจะยกมือปิดปาก หาว~ ง่วงจังเลย
     "คือว่า ยามะจังเค้าลืมของไว้ที่บ้านเราเมื่อคราวที่แล้วน่ะจะ ฟรานจังช่วยเอาไปให้ทีนะจ้ะ"  "หา!! "ผมอุทานอย่างตกใจ ความง่วงที่มีอยู่เมื่อกี้ร่วงหายไปหมดทันที  อากาศร้อนแสนร้อน นี่ยังคิดจะให้ผมไปส่งของอีกเหรอ(ก็บอกแล้วว่าแกมันคนใช้:ผู้เขียน) 
       
      "จ้ะ ให้ยามะจังนะจ้ะ เสร็จแล้วจะอยู่ต่อจนกว่าเบลจังจะกลับก็ได้ ฟรานจังคงจะรู้ทางไปสินะจ้ะ" เจ๊ถามผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง ก่อนจะจัดการยัดของที่ว่านั่นใส่มือผม แล้วชิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็มีโน๊ตปลิวมาแปะหน้าผมว่า "ถ้าไม่ไปส่ง ตาย"
       "............." ผมชักรู้สีกปลงๆกับชีวิตแล้วล่ะ


     ณ บ้านวองโกเล่ ที่ๆเต็มไปด้วยอาหารตาของสาวกวายทั้งหลาย~

      "เอ๋ หายไปไหนเนี่ย" ชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาหล่อเหลา แต่มีรอยแผลเป็นที่ใต้คาง เอ่ยขึ้นอย่างร้อนใจพลางรื้อของในห้องเสียจนเละเทะไปหมด
       "แย่ล่ะ ถ้า"สิ่งนั้น"หายไป เราต้องแย่แน่ๆเลย" ยามาโมโตะพูดพึมพำ ใบหน้าที่มีรอยยิ้มตลอดเวลา ซีดลงอย่างไม่น่าเชื่อ ก่อนจะค้นหน้าของที่ว่านั่นต่อไป
        

        "ไอนี่มันคืออะไรกันเนี่ย"  ผมจ้องมองเจ้ากล่องใบน้อยที่ห่อกระดาษสีฟ้าไว้อย่างสวยงาม แต่มีโบว์สีชมพูหน้าตาน่าเกลียดติดอยู่ด้วย "..................." หลังที่ผมลองจดๆจ้องๆ และแอบจิ้มๆมันนานพอควร ผมก้ตัดสินเอาเองว่า เจ้ากล่องใบนี้ไม่มีอันตรายแน่นอนผมเลยรีบเดินให้เร็วขึ้นเพราะฝนทำท่าจะตกแล้ว


        *ตูม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!*

       "หวา!!!!!!!" ผมร้องอย่างตกใจก่อนจะลงไปกลิ้งกับพื้นเพราะแรงลมที่ปะทะมาพร้อมกับเสียง อะไรกันเนี่ย นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น!!!!!

       "เฮ้ย เจ้าถั่วงอกมัวทำอะไรอยู่มันหนีไปแล้วเห็นมั้ย "   "ก้เพราะคันดะแหละครับอืดอาด มันเลยหนีไปแล้ว"  เสียงเหมือนใครหลายๆคนกำลังทะเลาะกันเลยแฮะ ยังงี้ไม่ได้แล้ว ด้วยสัญชาตญาณการเจือกเอ๊ย!   สัญชาตญาณคนดีที่ทนเห็นคนทะเลาะกันไม่ได้มันพาให้ผมลากตัวเองเข้าไปหาต้นตอของเสียงทันที
      "!!!!!!!!!!" และผมก็ได้พบกับ.............

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

     แฮ่ สวัสดีคร้าบพี่น้องทุกท่าน นี่เป็นฟิคเรื่องแรกที่แต่งมาในชีวิตเลยนะเนี่ย ออกจะแปร่งๆ แป๊กๆ(?) บ้างขออภัยอย่างสูงเลยนะครับ เนื้อเรื่องไม่ดีตรงไหน ติชม เม้นให้ด้วยนะครับ
ปล. ใครทะเลาะกันเอ่ย ครึครึ
            
                                                                                                                            ด้วยรักและเป็นพระคุณขององค์มหาเทพ                
                                                               
                                                                                                                                                   MiTsuYa_san~