ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
�� � หมอกควันสีขาวล่องลอยไปทั่วตัวผมพร้อมกับกลิ่นคาวเลือด...........
' ที่นี่ที่ไหน?�'
�ผมคิดพลางพยายามลืมตา จริงสิ.....เมื่อกี้ผมโดนรถชนนี้นา...ผมพยายามอีกครั้งที่จะยกแขนทั้งสองข้างขึ้น แต่ก็รู้เหมือนมีน้ำหนักร่วมร้อยโลกดทับไว้....ผมยังคงพยายามดิ้นรนอยู่พักใหญ่แต่ก็ไร้ประโยชน์ ร่างกายผมทำได้เพียงแค่นอนนิ่งบนพื้นหินเย็บเยีบยรอความตาย..........
�� � ทำไมคนที่นี่ช่างใจดำกันจริงๆเลยนะ ทั้งๆที่ผมนอนอยู่กลางถนนแบบนี้ยังไม่ยอมมาช่วยผมอีก ผมคิดอย่างคับแค้นใจ....แต่เอ..รู้สึกว่ามันแปลกๆอยู่นะ เดี๋ยวสิ...นี่ผมยังไม่ได้ลืมตาเลยไม่ใช่เหรอ.....
�� � แล้วผม..มองเห็นได้ไงอ้ะ?
จะว่ามองเห็นก็คงจะได้มั้งเพราะสิ่งที่ผม 'เห็น' น่ะมันคืออวัยวะทีั่เคลื่อนไหวได้ อย่างหัวใจของคน..การหมุนเวียนของระบบเลือด หรือแม้กระทั่งความคิดความอ่านที่อยู่ในสมองของพวกเขาผมก็เห็นหมด......
�� � แต่ผมไม่ได้ลืมตานี่นาแล้วทำไม......
'เจ้าเป็นใคร'
หืม เสียงใครน่ะ ไม่คุ้นเลยแฮะ.......
'ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร ตอบมาสิ อยากตายนักหรือไง!!!'
ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ จากนั้นก็สะดุ้งด้วยความเจ็บอีกรอบ....เจ้าบ้านี่ ตะโกนมาได้!!! ผมยิ่งเป็นคนขวัญอ่อนอยู่ด้วย
'โมสาร์ท' ผมตอบเสียงอู้อี้เหมือนเป็ดโดนเหยียบหาง ให้ตายสิ ตอบเพียงแค่นี้ผมก็กระอักเลือด ไอจนแสบคอไปหมดแล้ว
'ด้วยพันธะสัญญาแห่งโคลทัส ข้า ซาเซส โรเรล ขอรับเจ้าเป็นนายตลอดกาล จนกว่าวิญญาณจะมาพรากจากไป'
เสียงชายหนุ่มคนนั้นดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับความรู้สึกที่ล่องลอยและสติที่ดับวูบของผม....
'หลังจากนี้ก็ขอฝากตัวด้วยนะ องค์ชาย'
++++++++++++++++++++++++++++++
�
แฮ่ๆ เจอกันอีกแล้วเน้อ(โค้งคำนับ)
หลังจากที่ห่างหายไปนานนนนนนนนนน ก็มีโอกาสมาปัดฝุ่นที่นี่ซะที เฮ้อ นี่ก็เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งด้วยความมึนสุดๆ
ผิดพลาดอย่างไรขออภัยด้วยนะขอรับ/ยิ้มกว้าง�
ว่าแตทำไม นายโมสาร์ทถึงได้โดนรถชนหนอ ทุกอย่างจะไปเฉลยตอนหน้าครับ^^
ไปล่ะ เม้นติ-ชมได้เลยนะฮับ!
ด้วยรัก
\' '\Mitsuya_SaN/' '/
' ที่นี่ที่ไหน?�'
�ผมคิดพลางพยายามลืมตา จริงสิ.....เมื่อกี้ผมโดนรถชนนี้นา...ผมพยายามอีกครั้งที่จะยกแขนทั้งสองข้างขึ้น แต่ก็รู้เหมือนมีน้ำหนักร่วมร้อยโลกดทับไว้....ผมยังคงพยายามดิ้นรนอยู่พักใหญ่แต่ก็ไร้ประโยชน์ ร่างกายผมทำได้เพียงแค่นอนนิ่งบนพื้นหินเย็บเยีบยรอความตาย..........
�� � ทำไมคนที่นี่ช่างใจดำกันจริงๆเลยนะ ทั้งๆที่ผมนอนอยู่กลางถนนแบบนี้ยังไม่ยอมมาช่วยผมอีก ผมคิดอย่างคับแค้นใจ....แต่เอ..รู้สึกว่ามันแปลกๆอยู่นะ เดี๋ยวสิ...นี่ผมยังไม่ได้ลืมตาเลยไม่ใช่เหรอ.....
�� � แล้วผม..มองเห็นได้ไงอ้ะ?
จะว่ามองเห็นก็คงจะได้มั้งเพราะสิ่งที่ผม 'เห็น' น่ะมันคืออวัยวะทีั่เคลื่อนไหวได้ อย่างหัวใจของคน..การหมุนเวียนของระบบเลือด หรือแม้กระทั่งความคิดความอ่านที่อยู่ในสมองของพวกเขาผมก็เห็นหมด......
�� � แต่ผมไม่ได้ลืมตานี่นาแล้วทำไม......
'เจ้าเป็นใคร'
หืม เสียงใครน่ะ ไม่คุ้นเลยแฮะ.......
'ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร ตอบมาสิ อยากตายนักหรือไง!!!'
ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ จากนั้นก็สะดุ้งด้วยความเจ็บอีกรอบ....เจ้าบ้านี่ ตะโกนมาได้!!! ผมยิ่งเป็นคนขวัญอ่อนอยู่ด้วย
'โมสาร์ท' ผมตอบเสียงอู้อี้เหมือนเป็ดโดนเหยียบหาง ให้ตายสิ ตอบเพียงแค่นี้ผมก็กระอักเลือด ไอจนแสบคอไปหมดแล้ว
'ด้วยพันธะสัญญาแห่งโคลทัส ข้า ซาเซส โรเรล ขอรับเจ้าเป็นนายตลอดกาล จนกว่าวิญญาณจะมาพรากจากไป'
เสียงชายหนุ่มคนนั้นดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับความรู้สึกที่ล่องลอยและสติที่ดับวูบของผม....
'หลังจากนี้ก็ขอฝากตัวด้วยนะ องค์ชาย'
++++++++++++++++++++++++++++++
�
แฮ่ๆ เจอกันอีกแล้วเน้อ(โค้งคำนับ)
หลังจากที่ห่างหายไปนานนนนนนนนนน ก็มีโอกาสมาปัดฝุ่นที่นี่ซะที เฮ้อ นี่ก็เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งด้วยความมึนสุดๆ
ผิดพลาดอย่างไรขออภัยด้วยนะขอรับ/ยิ้มกว้าง�
ว่าแตทำไม นายโมสาร์ทถึงได้โดนรถชนหนอ ทุกอย่างจะไปเฉลยตอนหน้าครับ^^
ไปล่ะ เม้นติ-ชมได้เลยนะฮับ!
ด้วยรัก
\' '\Mitsuya_SaN/' '/
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น