คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เก็บอาการไม่อยู่เป็นเหตุ สังเกตได้
8
"ที่นี่อ่ะนะ?"
ฉันถามออกมาอย่างไม่มั่นใจ
หลังจากที่นั่งรถมาสามสิบนาที
ตอนนี้มาหยุดลงที่ร้านกระจกใสที่มีป้ายหน้าร้านเขียนไว้ว่า 1ชม. = 10บาท
ใช่แล้วทุกคน มันก็คือร้านเน็ตที่สามารถหาได้มากมายทั่วประเทศไทยนั่นเอง
ฉันนึกถึงคำที่ลาสพูดเมื่อสามสิบนาทีก่อนที่เราจะมาถึงที่นี่
เดท...
เดท?
เดท!?!
บ้าเอ๊ย
ฉันคาดหวังอะไรอยู่เนี่ย! นี่แค่หาเพื่อนมาเล่นด้วยนี่หว่า
แล้วจะใช้คำให้มันชวนเข้าใจผิดไปเพื่ออะไรหะ!! ขอโทษเลย ขอโทษมาเลยนะ
ขอโทษที่ปล่อยฉันตื่นเต้นไปคนเดียวเดี๋ยวนี้ ขอโทษม๊าาาาา
ฉันเดินตามลาสเข้าไปในร้าน
หมอนี่ดันพาในละแวกที่ไม่รู้จักจะแอบโบกรถกลับหอก่อนก็ไม่ได้
ที่เข้ามาด้วยนี่เพราะไม่มีทางเลือกหรอก หึ่มมม
ลาสแลกรหัสเปิดคอมมาให้ฉัน
หลังจากนั้นเราก็เดินไปนั่งตรงโต๊ะคอมที่่ว่างอยู่
พอฉันกรอกรหัสเปิดคอมเสร็จเท่านั้นล่ะ
ลาสก็เอื้อมมาจับมือของฉันแล้วบังคับให้ลากเมาส์ไปคลิกที่ไอคอนเกมๆหนึ่ง
จากนั้นเขาก็กรอกรหัสไอดี
กรอกรหัสอะไรเข้าให้เสร็จสับ
"อันนี้ไอดีสำรองของผมเอง
ไฮเล่นไอดีนี้ไปล่ะกัน"
O[]O WHAT!?! ถามก่อนยัง
ถามดิฉันซักคำหรือยังว่าอยากเล่นไหมมมม
ฉันนี่นั่งมองหน้าต่างเกมแบบงงๆ
อยู่ๆก็มีตัวอักษรขึ้นมาว่า ready จากนั้นก็ทำการนับถอยหลัง
อย่าบอกนะว่า...
"นายกดเริ่มเกมหรอ?"
"อ่าหะ"
"กดทำไม!?!"
"เอ้า
ไม่กดแล้วจะเล่นได้ไงอ่ะ"
"เล่นไม่เป็น!!"
"เออ เดี๋ยวสอน ถึงพื้นแล้วนะ
เตรียมตัว"
เตรียมตัว? เตรียมตัวอะไร ตัวละครฉันยืนเอ๋ออยู่กลางดงแมนชั่นเนี่ย =[]=
ปังๆๆ
"อ๊าย!
ลาสเขายิงกันแล้วอ่ะ ฉันพึ่งลงมาถึงพื้นเองนะ"
"กด W A S
D เพื่อเดินนะตามเบสิคพื้นฐานอ่ะ เธอรีบวิ่งเข้าไปในบ้านก่อน
ไปหยิบปืนอะไรมาก็ได้ จากนั้นพอเจอใครก็ใช้เมาส์คลิกแล้วยิงมันไปเลย"
"เอ่อ...เดินเข้าบ้าน..เอ่อ...แล้วก็ยิง...เอ่อ..."
ฉันทำตามที่เขาบอกไปแบบผิดๆถูกๆ
จนสุดท้ายก็ได้น้องฟรามิงโก้มาหนึ่งกระบอก โอ้! เห็นคนอยู่หลังต้นไม้พอดี
ยิงนี่ใช้เมาส์คลิกได้เลยใช่ไหม...
Lastting1121
KILL headshot น้องหนูบลูสกาย
เห้ย ยิงถูกเฉยเล๊ย
ฉันมองมุมซ้ายล่างที่เขียนว่า KILL ของฉันมีเลขหนึ่งขึ้นมา
เกมนี้เป็นเกมแบบที่เราต้องไล่ยิงคนอื่นไปจนกว่าตัวเองจะเหลือแค่คนเดียวใช่ปะ
เหมือนเมื่อก่อนเคยเล่นอยู่
"เยี่ยม!
ทีนี้ก็ตามผมมานะ"
"ได้ๆ ถ้าจะกดเปลี่ยนปืนนี่ต้องทำไงอ่ะ"
"กดปุ่นนี้
แล้วถ้าจะใช้ไอเท็มก็..."
ลาสเขยิบเก้าอี้มาใกล้พร้อมชี้ปุ่มแต่ละปุ่มให้ฉันดู
เกมสมัยนี้มีไรให้เล่นเยอะเลยแหะ เมื่อก่อนยังมีแค่เดิน-ยิง-หลบวนอยู่แค่นั้นเอง
เดี๋ยวนี้มีทั้งตั้งกำแพง มีบินหนี มีขับรถด้วย
"ไฮ ที่สิบสองนาฬิกา
บนเนินเขา"
"อ้อ เห็นแล้ว
เดี๋ยวยิงเองๆ"
ฉันตั้งหน้าตั้งตาเล่นอย่างกับว่าตัวเองกำลังเข้าร่วมงานแข่ง
e-sport
ระดับประเทศ และแล้วในที่สุดคำว่า WIN ก็ปรากฏขึ้นมาอยู่ตรงหน้าฉัน
"โห
นี่เล่นไม่เป็นจริงปะเนี่ย"
"จริง
ฉันไม่เคยเล่นเกมนี้มาก่อน แต่มันคล้ายๆเกมที่เคยเล่นเลยจับทางถูกเท่านั้นเอง"
"เคยเล่นเกมพวกนี้มาก่อนด้วยหรอ
เกมอะไรอ่ะ"
ฉันลังเลอยู่ว่าจะบอกดีไหม
เพราะเกมที่ฉันเล่นมันตั้งสมัย ม.ปลายนู้นแถวตอนนี้ยังปิดยกเลิกการสร้างไปแล้วด้วย
เขาจะรู้จักไหมเนี่ย
"เกมXXXX"
ลาสพยายามกลั้นขำหลังจากที่ฉันบอกชื่อเกมออกไป
ฉันเดาได้เลยว่าเขารู้จักแต่ว่าเกมมันนานมากแล้ว
แถมคนที่เล่นส่วนใหญ่ตอนนี้คงอายุสี่สิบอัพกันเกือบทุกคนแล้วด้วย
เออใช่ซิ
ฉันมันแก่แล้วนี่!!
"ฉันไม่คุยกับนายแล้ว"
ฉันเบือนหน้าหนีพร้อมกับทำแก้มป่อง
ฉันเล่นเกมXXXXแล้วมันผิดตรงไหน ก็มันว่างแค่นั้นนี่นา
จากนั้นลาสก็สะกิดไหล่เรียก ทำให้ฉันต้องหันกลับไป
"ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย"
"ไม่รู้ไม่ชี้"
"นี่ ผมไม่ขำแล้ว
อย่างอนนะ ดีกันๆ"
ลาสยิ้มกว้างแล้วทำท่าเกี่ยวก้อยออกมา
จ้าาา น่ารักซะไม่มีล่ะ
"นอกจากเกมXXXX เธอยังเคยเล่นเกมอื่นอีกไหม?"
"......"
"ผมเดาว่าไฮต้องชอบเล่นเกมประเภท
MMORPG
ไม่ก็ FPS ถูกมะ?"
"...ไม่บอกหรอกเดี๋ยวนายล้อ"
"ไม่ล้อหรอก"
"ทีเมื่อกี้ยังจะหัวเราะฉันอยู่เลย"
"ไม่ได้ทำแบบนั้นซะหน่อย"
ไอ้คนขี้จุ๊
ฉันเห็นนะว่านายกลั้นขำอ่ะ
"ไม่เชื่ออ่ะ นายหัวเราะเยาะฉันแน่เลย"
"ไม่ทำจริง
เชื่อสิ"
"สัญญานะ?"
"สัญญา"
"ไม่หัวเราะแน่นะ?"
"อือหึ"
ลาสพูดออกมาด้วยสีหน้าที่จริงจัง
ฉันมองเขาอย่างไม่ไว้ใจแต่สุดท้ายก็เลือกที่บอกออกไปอยู่ดี
"เกม XYZ..."(โคตรตำนาน)
"อุ๊บ!...อย่างเก่าเลย
ฮ่าๆๆๆๆ"
"โว้ย! นายนี่มัน!!"
ลาสหัวเราะออกมาอย่างเอาเรื่อง
ฉันอดไม่ได้ที่จะฟาดไปที่ไหล่ของเขา
ด้วยความอายนั่นทำให้ฉันกระหน่ำฟาดอีกหลายต่อหลายครั้ง ไหนว่าจะไปหัวเราะไง
ไอ้คนไม่รักษาคำพูด! ไอ้ขี้โกหก! ไอ้คนกะล่อน! วันหลังฉันจะไม่เชื่ออะไรนายอีกแล้ว
ให้ตายสิ
"ต่อไหม?"
พอหัวเราะออกมาคนหนำใจ
คนกวนประสาทก็หันมาชวนฉันเล่นเกมอีกรอบ
"เล่นเถอะน่า
เมื่อกี้เธอก็ดูสนุกดีออก"
"......"
"นะๆ
อีกรอบเดียวพอ นะๆ"
"...ตาเดียวพอนะ"
"^^"
หลังจากนั้นฉันก็เล่นเกมกับลาสต่อจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน
ฉันหมกมุ่นกับการยิงศัตรูที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่สนแม้แต่เสียงรอบข้าง
ไม่รู้ว่าตัวเองจริงจังกับการเล่นเกมขนาดไหน แต่ที่รู้ๆก็คือคนชวนเล่นต้องยอมแพ้ แล้วมานั่งดูฉันเล่นแทน
"พักได้แล้วมั้งงง
คะแนนไอดีนี้จะแซงไอดีหลักแล้วเนี่ย"
"กำลังอยู่ช่วงฟีเวอร์อยู่
อย่าเสียงดังเดี๋ยวไม่ได้ยินเสียงคนเดิน"
"ไปเหอะ
เดี๋ยวเลี้ยงไอติม"
"แต่เริ่มเกมไปแล้วนะ"
"ออกมาก็โดนตัดไม่กี่คะแนนหรอก
ไปกันเหอะ"
"แต่..."
ฉันหันไปมองลาสด้วยสายตาที่อ้อนวอน
อยากเล่นต่ออ่ะ อยากเล่นอีกนิดเดียวนะ พลีสสสส
ลาสมองมาที่ฉันอย่างหน่ายใจ
แล้วโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูของฉันด้วยน้ำเสียงที่ซุกซน
"ถ้ายังไม่เลิก ผมจะหอมแก้มแล้วนะ"
O_O ฉันนี่แทบไม่เชื่อหูตัวเอง
เมื่อกี้เขาว่าจะทำอะไรฉันนะ หอมแก้ม? แบบจุ๊บอ่ะนะ
โถ~ช่างสรรหาเรื่องมาขู่จริงๆพ่อคุณ
"นายแค่คิดจะแกล้งฉันอีกแล้วใช่ไหมล่ะ
ฉันรู้น่านายไม่กล้าหรอก"
"ยอมดูไหมล่าา^^"
ลาสช้อนตาขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับหัวเราะหึๆออกมา
พอเห็นแบบนี้อย่าท้าต่อดีกว่า
กลัวมันทำจริง...
"เอาไง
จะยังเล่นต่ออีกไหม?"
ฉันส่ายหน้ารัวแทนคำตอบ
พร้อมถอดหูฟังออกอย่างรวดเร็ว ลาสหัวเราะคิกคักพลางลากฉันออกไปจากร้าน
จากนั้นก็พาไปเลี้ยงไอติมตามที่สัญญาเอาไว้ เขาซื้อไอติมรสมินต์ของโปรดของฉันให้ไปนั่งกินต่อในรถ
"ทำไมลาสไม่ซื้อส่วนของตัวเองมาด้วยล่ะ
แบบนี้ฉันก็กินคนเดียวเลยสิ"
"ก็ผมต้องขับรถเนอะมือจะไปว่างได้ไง
หรือไฮจะป้อนผมล่ะ?"
"โอเคงั้นไม่ต้องกินค่ะ
ตั้งใจขับรถไปเถอะนะคะ"
ฉันพูดตัดบทแล้วเหลือบมองคนข้างๆที่กำลังหัวเราะออกมาอย่างชอบอกชอบใจ
จะหัวเราะอะไรนักหนา
ที่บ้านไม่มีคนเล่นด้วยหรือไงเนี่ย คนบ้าอะไรหัวเราะได้ทั้งวี่ทั้งวัน แหย่คนเขาไปทั่วแบบนี้มีหวังโดนคนที่ชอบเข้าใจผิดแหง
เนี่ยล่ะนะพวกเฟรนลี่ เห็นกี่ทีก็เหนื่อยใจ จะโดนเขาเทแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้นะเจ้าน้องคนนี้
เฮ่อ...ไปห่วงเรื่องของคนอื่นตัวเองนี่ก็ใช่ว่านะดี
เล่นเกมเพลินจนลืมเวลา ตอนนี้หนังสือหนังหายังไม่ได้อ่านซักตัว
"นี่ไฮ"
"ว่า?"
"ถ้ามีเวลา...ครั้งหน้าจะไปเดทกับผมอีกได้ไหม"
อ๋อ~ เขาหมายถึงจะชวนฉันไปเล่นเกมสินะ
"ไปสิ
ถ้าเป็นนายชวนกี่ครั้งฉันก็จะไป"
เอี้ยด!!
"อยู่ๆถึงเหยียบเบลคทำไมเนี่ย?"
ฉันตกใจมากตอนที่เขาหยุดรถแบบกะทันหัน
ไอติมที่กินไปก่อนหน้านี้เกือบจะขย้อนออกมาเป็นสายรุุ้งแล้วไหมล่ะ
ฉันก็ช่วยเขามองทางอยู่ ไฟจราจรก็เขียว ข้างหน้าก็ไม่มีหมาหรือแมววิ่งผ่าน
แล้วอยู่ๆเบรคทำไม
ฉันหันไปหาลาสอย่างหงุดหงิด
แต่ปรากฏว่าท่าทางของเขากลับดูไม่ดีเอาซะเลย เจ้าตัวกำลังนั่งกอดพวงมาลัยแน่น
"อ้าว เป็นไรไปO_O"
ฉันไม่เห็นสีหน้าของลาสเพราะเขาเอาแขนมาบังไว้
"ขอโทษนะ
คือผม...ผมขอจอดแปบนึงก่อนได้ไหม ผมรู้สึกว่าถ้าขับต่อตอนนี้ต้องเหยียบคันเข่งจนรถปลิวออกไปแน่ๆเลย"
ไหวไหมเนี่ย
หรือว่าจริงๆแล้วเขามีโรคประจำตัว!?! เห็นขับรถมือเดียวมาอย่างหล่อเลยคิดว่าคร่อง
ที่แท้แค่เก๊กไปงั้นนี่เอง ขับไม่ไหวทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก
เห็นแบบนี้ฉันก็ขับรถเป็นนะ
ระหว่างนั้นเองฉันสังเกตได้ว่าหูของเขาแดงขึ้นจนเห็นได้ชัด
"นี่! ฉันว่าเราไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ"
"ไปทำไม?"
"ก็ตอนนี้นายหน้าแดงมากเลยนี่นา
ฉันว่าท่าจะไม่ดีแล้ว รีบไปโรงพยาบาลเถอะ"
"=/////="
"-___-"
"...ผมว่าไม่ต้องหรอก"
ลาสเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับสูดหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่
"ไม่ต้องได้ไง
เมื่อกี้นายยังแทบขับรถต่อไม่ไหวด้วยซ้ำนะ"
"เมื่อกี้ผมแค่ตั้งตัวไม่ทันเลยเก็บอาการไม่อยู่แค่นั้นเอง"
"แสดงว่าอยู่ๆอาการก็จะกำเริบออกมาแบบนี้น่ะหรอ? นายเป็นโรคร้ายแรงหรอ?"
พอฉันถามออกไปแบบนั้น
ลาสก็ขำพรืดออกมา มีอะไรน่าตลกหะ คนเขาเป็นห่วงนะเนี่ย
"ผมไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ
แถมตอนนี้ก็มียาดีอยู่กับตัวด้วย ไม่เป็นไรง่ายๆหรอก"
ลาสเอื้อมมือมาขยี้ผมฉันแล้วขับออกไปตามเดิม
นี่เริ่มกลัวแล้วนะ จะถึงหอไหมเนี่ย ปลดเข็มขัดแล้วหนีออกไปโบกรถกลับเองเลยดีไหม
ฉันได้แต่คิดแต่ใจจริงไม่กล้าทำหรอกเลยตัดสินใจนั่งเงียบไม่พูดไม่จา แต่ก็เงียบได้ไม่นานเพราะลาสเริ่มชวนฉันคุยอีกครั้ง
"…อย่าบอกนะว่าเพราะเบลคเมื่อกี้เลยไม่เชื่อมือกันแล้วอ่ะ"
ฮรือออ
นายไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นฉันตกใจแค่ไหน ก่อนอาการจะกำเริบ นายก็ตั้งใจขับๆไปเถอะ
ฉันนี่ท่องนโมเกินสามจบแล้วนะ
"รู้อะไรไหมคนดี
วันนี้ผมสนุกมากเลยนะที่ได้เล่นเกมกับเธอน่ะ"
"ขับรถไป!"
"ค้าบๆ กำลังตั้งใจขับอยู่ค้าบบบ"
ถ้าฉันบอกว่าวันนี้ฉันเองก็สนุกมากเหมือนกัน
เขาจะดีใจไหมนะ ถ้าฉันบอกว่าการที่นายพาฉันไปนู่นไปนี่มันทำให้ฉันลืมเรื่องต่างๆนาๆไปได้
นายจะหันกลับมาหัวเราะแบบทุกทีหรือเปล่า ฉันไม่น่าคิดไปเรื่อยเลยจริงๆ
"ถึงแล้ว ใช่หอนี้ไหม"
"อ่ะ...ใช่ๆ
จอดตรงนี้ล่ะ"
ในระหว่างที่ฉันปลดเข็มขัดนิรภัยออก
ไม่รู้ลาสเดินออกไปตอนไหน เขาเดินมาเปิดประตูรถให้ฉันเหมือนกับฉากที่พระเอกมาส่งนางเอกในซีรี่ย์ไม่มีผิด
สุภาพบุรุษมากจ้า
"ถ้าวันไหนอ่านหนังสือแล้วเครียดเดี๋ยวผมพาไปคลายเครียดอีกนะ"
"เล่นเกมเนี่ยนะคลายเครียด
- -^"
"เอ๊า แล้วได้ผลไหมล่ะ"
ลาสยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ
เฮ่อ...ไม่รู้ด้วยแล้ว เถียงไปก็มีแต่แพ้เปล่าๆ
"ตอนแรกผมนึกว่าไฮจะโดนยิงตายตั้งแต่ตอนแรกด้วย
คิดว่าตัวเองต้องรีบวิ่งไปซื้อนมสตอเบอรี่มาปลอบเด็กขี้แยซะแล้ว"
ฉันแสร้งทำหูทวนลมแต่ความจริงแอบแค้นอยู่ในใจ
เห็นแบบนี้แต่ฉันก็เล่นทำคะแนนให้ตั้งเยอะนะ เล่นขนาดนี้ทีม
e-sport ยังต้องการตัวเลย ถ้ารอบหน้าเล่นด้วยกันอีก ฉันจะเป็นคนตามล่ายิงหัวนายเป็นคนแรกเลยคอยดู
"งั้นผมไปนะ"
"บาย~"
ฉันโบกมือลาแล้วยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
กะว่าให้ลาสขับออกไปก่อนแล้วค่อยเข้าหอ พอรถของลาสออกไปได้ระยะหนึ่ง
อยู่ๆรถก็ค่อยๆลงมาจนจอดลงที่หน้าหอฉันอีกครั้ง
เขาเปิดกระจกตรงที่นั่งคนขับลง
พร้อมยื่นกล่องบางอย่างมาให้ฉัน
"เกือบลืม...อย่าอ่านหนังสือดึกมากนะ
ผมเป็นห่วง"
ลาสพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วก็ขับออกไป
ฉันคิดไปเองว่าลาสต้องแกล้งอะไรฉันอีกแน่ๆ
บางทีกล่องนี้อาจเป็นของเล่นที่พอเปิดปุ๊บ แล้วจะมีอะไรบางอย่างกระโดดออกมาก็ได้
ต้องใช่แน่ๆ
ฉันวางกล่องลงบนพพื้นอย่างระวังพร้อมเอากิ่งไม้ที่ตกอยู่แถวนั้นเขี่ยๆเปิดฝาดู...แต่สุดท้ายมันกลับไม่มีอะไรโผล่ออกมา
จะมีก็แต่พวกวิตามินบำรุงสมอง, ผ้าปิดตาอโรมา, ถุงน้ำร้อนและอื่นๆอีกมากมายไม่รู้ไปเตรียมไว้ตั้งแต่ตอนไหน เยอะขนาดนี้บ้านนายเป็นร้านขายยาหรือไง
แต่ละอย่างก็ดูแพงๆทั้งนั้น ถึงจะเป็นห่วงสุขภาพกันแต่แบบนี้มันออกจะมากไปหน่อยมั้ง
- -^
รู้สึกเหมือนถูกเขาดูแลอยู่ตลอดเลยทั้งๆที่ฉันอายุมากกว่าแท้ๆ
ไว้ครั้งหน้าลองซื้ออะไรไปให้เขาบ้างดีกว่า ให้มาเป็นคนรับอยู่ฝ่ายเดียวฉันไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่
งืด~ งืด~
นี่ยังไม่ทันได้เข้าหอเลย
ทำไมถึงโทรกลับมาไวแบบนี้ล่ะ
ฉันจำต้องรับสายจากคนที่พึ่งแยกกันไปไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้
(ถึงห้องยังงงง?)
"ยัง นายพึ่งออกไปยังไม่ถึงห้านาทีเลยด้วยซ้ำนะ"
(อ้าว! นี่นึกว่าขับมาเกินสามชั่วโมงแล้วซะอีก)
สามนาทีล่ะไม่ว่า...
(คุยเป็นเพื่อนจนกว่าผมจะถึงห้องทีสิ
ขับรถเงียบๆคนเดียวแล้วไม่สบายใจเลย)
"เห็นฉันว่างขนาดนั้นเลยสินะ-
-"
(โธ่~คนดี กว่าจะคุยกับเธอนี่หาโอกาสยากจะตาย
มีแฟนแล้วคบกันแบบหลบๆซ่อนถึงมันจะต้องเหงาหน่อยแต่ผมก็ว่าสนุกดีเหมือนกัน)
บอกว่าหลบๆซ่อนๆแต่ดันถูกจับได้ตั้งแต่วันแรกเลยแท้ๆ
จะว่าไป...
"นายนี่แอบดีเนียนเรียกฉันตามใจชอบเลยนะ"
(ก็เคยขออนุญาตแล้วไง
หรือชอบคำว่าที่รักมากกว่า?)
"พอเลย
ไอ้วิธีเรียกแบบนั้นเก็บไว้ใช้กับแฟนนายนู่น"
(ก็ไฮไม่ใช่หรอแฟนผมอ่ะ)
ลาสถามเสียงสูงจงใจให้รู้ว่ากำลังกวนประสาท
ฉันถอนหายใจออกมาเพราะเหนื่อยที่ต้องต่อล้อต่อเถียงด้วยแล้ว
ฉันว่าวิตามินที่ให้มาไม่ได้เอาไว้ช่วยบำรุงสมองฉันตอนอ่านหนังสือหรอก เอาไว้กินป้องกันไม่ให้หัวระเบิดเพราะถูกหมอนี่ปั่นประสาทต่างหาก
ความคิดเห็น