คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บังเอิญแน่หรอ?
5
วันก่อนตั้งใจจะไปซื้อหนังสือมาอ่านเล่น
ไหงจบที่ไปกินข้าวกับลาสได้เนี่ยแถมดันต้องมาเจอในจังหวะที่ไม่ดีอีก แต่ยอมรับเลย เวลาเมนมาอารมณ์มันแปรปรวนเกินจะคุมได้จริงๆ
แค่เห็นโปสเตอร์บริษัทEE ก็ดันคิดถึงเรื่องเมื่อก่อนขึ้นมาอีก
ซ้ำยังปล่อยโฮต่อหน้าลาสทั้งๆอย่างนั้นด้วย
นี่ฉันอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วเนี่ย
"โห~
เสียดายอ่ะเจ้ พึ่งรู้ว่าไอ้งาน BMC เขาแบ่งทีมโดยใช้คอมสุ่มอ่ะ
กลุ่มแม่งก็มีตั้งเยอะ จะได้อยู่ด้วยกันไหมเนี่ย"
"หนูอยากอยู่กับเจ้อ่า
กลัวไปอยู่กับคนที่ไม่รู้จักแล้วเขาถลึงตาใส่"
"ถ้ามีคนทำแบบนั้นจริงๆจะทำไงล่ะ?"
"ไม่เห็นยาก
ก็จิ้มตามันกลับเลยไง๊~"
โถ บอบบางจริงๆน้องฉัน
ขนาดงานยังไม่เริ่มนี่ก็หาเรื่องจะจิ้มตาชาวบ้านซะแล้ว พวกฉันพากันไปดูผลประกาศการแบ่งทีมว่าในงาน
BMC
ครั้งนี้ ใครจะได้อยู่ทีมไหน ผลที่ออกมาก็คือ...
ฉันอยู่ทีม A
เจทอยู่ทีม C
ลูกหมีอยู่ทีม T
ทุกคนแยกกันหมดเลย
หลังจากที่พยายามขอร้องอาจารย์ว่าจะไม่เข้าร่วมแต่เพราะผลสอบรอบที่แล้วที่ฉันกะจะหาเรื่องเจ้ามีทเลยทำให้หาข้ออ้างดีๆไม่ได้
ฮึ่ย! มันน่าแค้นใจนัก
ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัววววว
"อ้าว
ผมกับป้าอยู่ทีมเดียวกันเฉยเลย"
ว่าไงนะ!?! ไหนพูดอีกทีซิ!!
พอมองไปที่ชื่อตามหลังจากฉัน
ปรากฏว่ามันมีชื่อของมีทอยู่ด้วยจริงๆ คณะแพทย์ทั้งหมดมีกันตั้งร้อยกว่าคน
ทีมก็มีตั้งยี่สิบหกทีม(A-Z) ไหงจับพลัดจับผลูมาอยู่กับมันได้เนี่ย
แสดงว่าทางลาสเองผลการจับทีมก็น่าจะประกาศแล้วเหมือนกัน
แอบสงสัยนะว่าเขาอยู่ทีมไหน
ลองทักถามดีไหมนะ...แต่ยังไงก็ทำเป็นไม่รู้จักกันอยู่ดี
ถึงรู้ไปก็เท่านั้น
แต่ละทีมจะมีโค้ชคอยดูแลตลอดระยะเวลาที่เข้าร่วมอยู่
แล้วโค้ชที่คุมทีมของฉันก็...
"เชี่ย"
ขออภัยที่ไม่สุภาพ แต่พอเห็นชื่อโค้ชที่คุมทีมแล้ว
มันทำฉันอดสบถออกมาไม่ได้จริงๆ
ตอนแรกแอบกลัวว่าจะเป็นอลันแต่ดันเป็นไอ้เม่นแทนเนี่ยสิ
ลองคิดดูนะ เจอทั้งมีท เจอทั้งเม่น ถ้าเจอสองคนนี้มันดันเข้าขากันได้ดีขึ้นมา
ฉันนี่ประสาทกินแน่นอน ใครก็ได้เอายาดมมาให้ฉันทีซิ~
อารมณ์ก็ไม่ดี
สภาพจิตใจก็ไม่พร้อมแต่พอถึงคาบแลปต้องดึงสติ รอบนี้มาแต่กายหยาบไม่ได้
วิญญาณไม่มาแล้วจะเอาอะไรประมวลผล คาบแลปนี้ ฉันกับลูกหมีจับคู่กันและทุกครั้งเราก็ผ่านมันไปได้ด้วยดีตลอด
ขอชมนิดนึงนะ...ถึงตามปกติยัยน้องคนนี้จะขี้วีน
ขี้โวยวายไปบ้างแต่พอถึงเวลางานจริง นางเป็นคนละเอียดกว่าใครเพื่อนเลยนะ สวมเสื้อกาวน์แล้วเปลี่ยนโหมดไปเป็นคนละคนเลยล่ะ
มาดคุณหมอสุดๆ
"นี่
เจ้"
"ว่า?"
"เจ้ว่าหนูลองไปคบผู้ชายดูดีมะ?"
คำถามนั้นทำเอาฉันถึงกับเบิกตากว้าง
ลูกหมีถามฉันโดยที่ตัวเองก็กำลังส่องแผ่นสไลด์อยู่
บอกเลยว่านี่เป็นคำถามที่บอกได้ยากกว่าข้อสอบที่สอบกันในแต่ละคาบอีก
ทำไมน่ะหรอ ก็เพราะฉันรู้ดีน่ะสิว่าลูกหมีเกลียดอะไรมากที่สุด...ผู้ชายไง
"อะไรทำให้แกคิดแบบนั้นเนี่ยยัยหมี?"
ลูกหมีเขียนคำตอบใส่กระดาษก่อนจะหันมาคุยกับฉัน
"ก็เจ้ลองคิดดูนะ
เวลาที่คบกับทอมอ่ะ พวกมันชอบบอกหนูน่ารำคาญ ชอบงี่เง่า จะเอานู่น จะเอานี่ แต่หนูพอเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนผู้ชายคนอื่นฟัง
มันบอกปกติ น่ารักจะตาย..."
มันพูดน่ารักไปงั้นล่ะลูก พอเจอกับตัว เจ้ก็เห็นมันโวยวาย
ร้องขอชีวิตกันทั้งนั้นล่ะ
"เนี่ย พอโดนเทบ่อยๆ
หนูก็คิดมาได้ว่า เอ๊ะ! หรือที่จริงหนูเหมาะที่จะคบกับผู้ชายมากกว่าหรือเปล่า"
"แล้วแกทำใจชอบผู้ชายได้หรอ?"
"อี๋~ ไม่อ่ะ
ถ้าเป็นเพื่อนอ่ะโอเคนะ แต่ถ้ามาจีบล่ะก็...หนูจะตัดสายสัมพันธ์ทิ้งทันที
ตัดแบบฉับๆเลย"
ลูกหมีพูดพร้อมทำท่ากรรไกร
โถ...ฉันรู้สึกสงสารแกจากใจจริงเลยว่ะเจท ถ้าสมมติฉันเดาไม่ผิด
ถ้าเจทมันแอบชอบลูกหมีจริงๆ ดูแต่ละอย่างที่มันทำดิ ทั้งช่วยงาน ช่วยติวอ่านหนังสือ
ไปเป็นเพื่อนกินเหล้า คอยดูแลอยู่ใกล้ๆตลอด ถึงปากมันจะไม่ตรงกับใจไปบ้างแต่ฉันว่ามันน่ารักมากเลยนะ
ดูดิ
พอคุยไปได้ซักพัก กริ่งเลิกเรียนก็ดัง
ฉันกับลูกหมีต่างคนต่างเดินไปส่งกระดาษคำตอบก่อนจะออกมาจากห้อง
"แล้วเจ้อ่ะ
ไม่อยากมีแฟนกับเขาบ้างหรอคะ?"
"อืม~
ก็ไม่นะ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆอ่ะก็ไม่อยากอ่ะ"
พอฉันบอกไปแบบนั้น ลูกหมีก็ขำ
"แล้วตอนนี้ไม่มีเลยหรอคะเจ้
คนคุยหรืออะไรเงี่ย"
"อึอือ..."
ฉันตอบพลางส่ายหน้า ไหนๆก็คุยเรื่องนี้แล้ว
ขอลองแหย่เล่นดูหน่อยดีกว่า
"ถ้าคิดจะลองคบผู้ชายจริงๆ
นู่น~ ไม่ลองไปคบกับเจทมันดูล่ะ^^"
"โห แค่นึกภาพ
หนูยังนึกไม่ออกเลยค่ะเจ้"
"แต่เจ้ว่าเจทมันน่ารักจะตายไปน้า"
"เฮ่อ~
หนูผิดเองล่ะเจ้ ลืมๆไปเถอะค่ะ"
เอ๊า! อะไรของมันนิ
งืด~ งืด~
เพราะอยู่ระหว่างเรียนฉันเลยไม่ได้เปิดเสียงมือถือ
หน้าจอเด้งข้อความของใครบางคนขึ้นมา
...คนที่ส่งมาก็คือลาสนั่นล่ะ
@_LasWorld: พึ่งประชุมกับอาจารย์เสร็จ
เหนื่อยมากเลย><
@HiDinosour: นี่ก็พึ่งเรียนเสร็จเหมือนกัน
@_LasWorld: เอานมสตอเบอร์รี่อีกเปล่า?
หึ่ยยย ไอ้เด็กนี่!
@HiDinosour: ไม่เอา!
ก่อนที่จะฉันจะเก็บมือถือเข้าไปในกระเป๋า
ลาสก็ส่งข้อความมาพอดี
@_LasWorld: มีไรก็อ้อนผมได้นะ
:)
ฉันอ่านข้อความพร้อมกับประมวลผลอยู่ซักพัก...
พิมพ์บ้าอะไรมาเนี่ย!?!
"เจ้คะ
ไม่สบายอ่อทำไมหน้าแดง?"
"หะ?...หา?..."
ลูกหมีมองที่ฉันด้วยความสงสัย ฉันรีบส่ายหน้าตอบ
แล้วก็เดินหนีแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เดี๋ยวนี้เด็กๆเขาแหย่กันแบบนี้เลยหรอ
ถ้าเป็นสมัยก่อนฉันคงคิดว่าหมอนี่จีบฉันแหงเลย ดีที่ลาสมันเป็นคนขี้เล่นฉันเลยไม่ได้คิดอะไรมาก
ที่จริงมองเขาเหมือนน้องชายคนหนึ่งด้วยซ้ำ
ดีจริงๆที่คนที่มาแกล้งเป็นแฟนเป็นเขา ที่บอกว่าดีก็เพราะเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันไงล่ะ
ความสัมพันธ์ของเราเป็นแค่ของชั่วคราวที่มีประโยชน์ร่วมกัน
พอจบเรื่องอลันได้ ลาสก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป...คิดแบบนี้จะใจร้ายกับเขาไปไหมนะ- -^
ณ งาน BMC
@หอประชุม
ชุดพร้อม! หน้าพร้อม! หมวกพร้อม! สติพร้อม!!
ฉันมองหน้าตัวเองในกระจกพร้อมพูดให้กำลังอยู่เกินครึ่งชั่วโมงได้
ถ้าใครเข้าห้องน้ำมาตอนนั้นคนคิดว่าฉันเป็นคนบ้าแน่ๆ
"เจ้คะ
ไปกันได้แล้วมั้ง เขาเปิดงานเสร็จจนบอกให้แยกย้ายตามทีมแล้วเนี่ย"
ลูกหมีเปิดประตูเข้ามา ฉันก็เผลอสะดุ้งโหยง
ก็ถ้าไปร่วมตอนงานเปิด คนเขาก็รู้หมดสิว่าฉันมา
"แล้วเจ้จะใส่หมวกทำไมเนี่ย?"
"มะ...เมื่อเช้าตัดผมหน้าเบี้ยวน่ะ"
"อ้าว
ทำไมไม่บอกหนูมีกิ๊ฟ เอาไหม?"
"ไม่ๆๆ
ใส่ไว้แบบนี้ เจ้โอเคกับแบบนี้มากกว่า"
ฉันดึงหมวกลงแล้วรีบเดินออกจากห้องน้ำไป
ในงานนี้คนที่เข้าร่วมจะใส่เสื้อยืดสีเลือดหมูที่มีคำว่า
Inventor
เขียนไว้ที่ปกเสื้อ
ส่วนคนที่เป็นที่เลี้ยงหรือโค้ชจะใส่เสื้อสีกรมเข้ม ปกเสื้อจะเขียนว่า Staff
แทน
มองผ่านๆคนที่มาเป็นโค้ชส่วนมากก็เป็นคนที่จบมาจาก
ม.S
แบบเดียวกับฉันกันทั้งนั้น สรุปก็...เพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่รู้จักกันนั่นเอง
ฉันรู้จักคนเกือบทั้งงานและคนทั้งงานก็รู้จักฉันเหมือนกัน สังคมคณะนี้มันออกจะแคบ
จะเลื่อนขั้นหรือตกงาน ข่าวก็กระจายไปทั่วแล้ว
ฉันเดินๆหลบๆ จนไปถึงห้อง 403-B
จนได้ จากแชทที่เจทส่งมาในไลน์ทีมดูเหมือนห้องนี้จะเป็นห้องประชุมของทีม
A
ฉันค่อยๆย่องเข้าไปนั่งข้างมีทเงียบๆ
"ทำไมมาช้าจังป้า
เมื่อกี้ที่งานเปิดก็ไม่เห็น ท้องเสียอ่อ?"
"บ้าหรอ
หลงทางต่างหาก"
"ถ้าแก่จนหลงขนาดนั้นวันหลังมาพร้อมผมดิ
หรือกลัวเสียฟอร์ม?"
เริ่มจากตีปากมันก่อนดีไหมเนี่ย - -*
ไม่นานเม่นก็เปิดประตูเข้ามา ฉันแอบดึงหมวกลงเล็กน้อย
"ทีมA
มากันครบแล้วสินะ"
เม่นพูดขึ้น
ครบแล้วหรอ...มัวแต่สนใจแต่มีทกับเม่น เลยไม่รู้ตัวเลยว่านอกจากพวกฉันเอง
ก็มีอีกสองคนนั่งอยู่ตรงข้าม เพราะดึงหมวกมาปิดหน้าไว้ ทำให้ฉันมองไม่เห็นอะไรนอกจากขอบโต๊ะกับรองเท้า
"พี่ชื่อเม่นนะเป็นโค้ชประจำทีมนี้แล้วก็เป็นศิษย์เก่า
ม.S ด้วยเพราะงั้นคงมีคนรู้จักอยู่ก่อนแล้ว...ในนี้มีน้องคนไหนมาจากคณะแพทย์บ้าง?"
มีทกับฉันยกมือขึ้นพร้อมกัน
"อืม~
พวก BME ส่วนใหญ่มันรู้กฎกันอยู่แล้วล่ะแต่เราสองคนมาจากคณะแพทย์เพราะงั้นเดี๋ยวพี่จะอธิบายคร่าวๆให้ฟังอีกที...มองเผลินๆงานนี้ก็เหมือนงานแข่งขันประชับมิตรของวิศวะชีวการแพทย์ทั่วไปล่ะ
แต่ที่จริงแล้วมันเป็นงานที่จะเปิดโอกาสให้พวกเขาได้แสดงความสามารถอย่างเต็มที่
การแข่งแต่ละครั้งจะมีทั้งเงินรางวัลและบริษัทอีกมากที่จะมาดึงตัวไป เพราะงั้นอย่าตกใจถ้าเห็นทีมไหนพยายามแบบเอาเป็นเอาตาเลยนะ
สำหรับบางคนมันก็เหมือนโอกาสเพียงครั้งเดียวของเขาน่ะ..."
"เอ่อ...งานสำคัญขนาดนั้น
ให้พวกผมที่เป็นคณะแพทย์มาอยู่ด้วยจะไม่เสียเปรียบแย่หรอครับ?"
มีทยกมือถามด้วยความสงสัย ความจริงอย่าว่าแต่มีทเลย
ฉันเองก็สงสัย
อย่างที่เม่นมันบอกล่ะ
เราแข่งกันแบบเอาเป็นเอาตายทุกปี ทีมหนึ่งจะมีสมาชิกสี่คน แค่เดิม BME สี่คนก็แทบจะทำตัวเดโม่ไม่ทันอยู่แล้ว ปีนี้ลดลงเหลือ BME ทีมละสองคน มีหวังได้กระอักเลือด
"ความเห็นจากปีที่ผ่านๆมา
พวกผู้จัดทำบอกว่างานนี้มันขาดปฏิสัมพันธ์กับบุคคลภายนอกเกินไป
เดิมคณะพี่ก็ก่อตั้งมาเพื่อสนับสนุนบุคลากรทางแพทย์นั่นล่ะแต่ทุกวันนี้มันชอบมีปัญหาเรื่องที่นักศึกษาส่วนมากชอบคิดค้นนวัตกรรมที่ไม่ค่อยจำเป็นต่อการใช้งานของแพทย์เท่าไหร่
บางอันแม่งก็เว่อร์ไป บางอันก็เหมือนไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะแบบนี้มั้งปีนี้เลยขอความร่วมมือให้คณะแพทย์แบบน้องๆมาเข้าร่วมด้วย"
"มันจะช่วยจริงๆหรอครับพี่?"
"พี่ว่าช่วยได้นะ
เพราะ BME แต่ละทีมลดลง การแก้ปัญหาแต่ละทีมก็คือให้โค้ชอย่างพวกพี่แนะนำและจำกัดขอบเขตงานที่ทำให้แคบลง
เราที่เป็นแพทย์ในอนาคตก็จะได้เข้าใจการทำงานของพวกพี่มากขึ้น รวมไปถึงให้คำปรึกษาในด้านต่างๆ
ดูว่างานนี้มันจะรอดหรือร่วง พอตอนจบก็เอาผลงานของแต่ละทีมไปไฝว้กันบนเวที
จากนั้นก็จัดเลือกผู้ชนะตามทฤษฎีของชาร์ลส์ ดาร์วิน"
"โห...พี่อธิบายได้โคตรเจ๋งเลยอ่ะ"
"ติดตามพี่ไว้ไอ้น้อง
เดี๋ยวได้ดีเอง"
เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ
พึ่งเคยเห็นไอ้เม่นมันแนะนำใครเป็นก็ครั้งนี้ล่ะ เป็นอย่างที่เขาว่ากันไว้
เรียนจบไปแล้วความมั่นหน้ามันจะเพิ่มขึ้นถึง 99.99%
"งั้นเรามาแนะนำตัวกันก่อนดีไหมครับ?"
เสียงคุ้นๆ...
ฉันเงยหน้าขึ้นช้าๆ
แล้วก็หยุดลงตรงระดับที่สายตาเราบรรจบกัน
ดวงตาสีฟ้าที่ยากจะลืมภายใต้เส้นผมสีดำสลวย
ไม่น่าเชื่อ...นี่ฉันอยู่ทีมเดียวกับลาสหรอเนี่ย!?!
อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้
ฉันแปลกใจจนเอามือมาปิดปากตัวเอง
ในห้องนี้คนที่ยังไม่รู้จักอีกก็เหลือแค่...ฉันมองไปที่สมาชิกคนที่เหลือด้วยความสงสัย
ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างลาสมีนัยน์ตาคมกริบเหมือนกับตาเหยี่ยว
ผมสีเทาสไลด์สั้นถูกคาดด้วยที่คาดผมเปิดให้เห็นหน้าผากกว้าง
นี่ฉันว่าลาสหล่อแล้วนะแต่คนข้างๆนี่ก็หล่อไม่แพ้กัน
ถ้าจะให้เทียบ ลาสดูจะเป็นหนุ่มหล่อหน้าตาดีในแบบที่เป็นมิตรมากกว่า
ส่วนเขาคนนี้กลับมีบรรยากาศที่ตรงข้ามไปโดยสิ้นเชิง ดูน่ากลัวพิลึก
อืม~ พอมองไปมองมาทีมนี้เหมือนเป็นแหล่งรวมผู้หน้าตาดีเลยนี่นา
เห็นมีทมันหน้างี้แต่ก็เป็นถึงเดือนคณะเลยนะถ้าไม่นับเรื่องที่มันนิสัยเสียอ่ะ
ส่วนไอ้เม่น...เพราะฉันเป็นมันล่ะมั้งเรื่องหน้าตาเลยไม่มีผลกับฉันเท่าไหร่
แต่เท่าที่จำได้ตอนสมัยเรียนมันก็ฮอตอยู่เหมือนกัน
เอาล่ะสาวๆ
เชิญอิจฉาฉันได้เต็มที่เลยนะเพราะแค่นี้ฉันก็สูขิตแล้วจ้า
"พี่ชื่อลาสนะ
เรียนอยู่ ม.S ปีสี่ หมอนี่ชื่อไวท์มาจากที่เดียวกัน"
"อ่อครับ
ผมชื่่อมีทครับ มาจากม.H นี่ก็ป้า เอ๊ย...พี่ไฮครับ
มาจากที่เดียวกัน"
เมื่อกี้แกจะเรียกฉันป้าใช่มะ - -*
พอมีทแนะนำตัวเสร็จ
เม่นที่นั่งอยู่หัวโต๊ะก็เดินดุ่มๆมาหาฉันพร้อมฉกหมวกไปหน้าตาเฉย
ผมฉันกระเซิงหมดแล้วไอ้เม่น!!
"ถึงว่าาาา
นั่งเงียบเลยนะมึง"
"-____-"
"แหนะ
ยังมานั่งเงียบอีก อยากให้กูเอาดีฟิบมาช็อตมึงซักทีก่อนใช่ไหมถึงจะเปิดปาก"
"ดูลำบากเนอะ
ให้กูช่วยเอาหัวแร้งแทงตามึงก่อนดีไหมหะ"
ฉันแยกเขี้ยวใส่เตรียมตัวปะทะเต็มที่
ไม่ต้องตกใจไปนะทุกคน
นี่ล่ะการทักทายตามปกติของฉันกับมันล่ะ
ถึงคำพูดคำจาจะถูกรุนแรงและน่ากลัว
แต่พวกฉันก็ไม่เคยทำอย่างที่พูดหรอกนะ...ไม่เค๊ยยย จริงจรี๊งงง
"พวกพี่รู้จักกันหรอครับ?"
มีทถาม
"อ๋อ
แสดงว่ามันยังไม่เคยบอกสินะ...ที่จริงไฮกับพี่เรียนจบจากที่เดียวกัน
มันไปเรียนต่อแพทย์ ส่วนพี่ก็ทำงานเลย เพราะงั้นไฮเลยเป็นรุ่นพี่ของสองคนนั้นด้วย"
เม่นตอบแล้วยกโป้งหันไปหาลาสกับไวท์
ลืมไปเลย ฉันยังไม่ได้บอกลาสเลยนี่หว่า!
เขาจะตกใจมากแค่ไหนเนี่ย><!!
อยู่ๆคนที่ช่วยเขียนโค้ดดันกลายเป็นรุ่นพี่คณะเดียวกันแบบนี้
มีหวังตกใจเป็นไก่ตาแตกแล้วมั้ง
ฉันรีบหันไปหาลาสด้วยสีหน้าที่กระอักกระอ่วนไม่น้อย
แต่สีหน้าของเขากลับนิ่ง...นิ่งเกิ๊น! นิ่งอย่างกับคนรู้อยู่ก่อนแล้วงั้นล่ะ
"อ๋อ~
ผมถึงว่าทำไมคุ้นหน้าจัง พี่ไฮนี่เองแฟนพี่...อั๊ก!"
อยู่ๆลาสก็ใช้ศอกกระแทกเข้าไปที่ฝีข้างของไวท์อย่างแรง
"แหม!
ไม่คิดเลยว่าจะมีรุ่นพี่อยู่ทีมเดียวกันเยอะขนาดนี้นะเนี่ย
ตกใจหมดเลย...เนอะไอ้ไวท์"
ลาสรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
"อะ...อืม
แล้วแต่มึงเถอะ"
ฉันนี่ถึงกับขำออกมาจากลำคอ ไวท์พยายามจะพูดว่าฉันที่เป็นแฟนของอลันสินะ
เหอะ...
หลังจากแนะนำตัวกันเสร็จ
ในที่สุดทีมเราก็ได้หัวข้อที่จะใช้ในการแข่งมา ตอนแรกฉันนึกว่ามีทมันจะดูเบื่อๆ
ไม่อินด้วยกับงานนี้ซะอีก แต่นี่ให้ความร่วมมือผิดคาดแหะ
"โอเค
กำหนดหัวข้อได้แล้ว ไลม์กลุ่มก็สร้างแล้ว งั้นจันทร์หน้าค่อยมาประชุมกันอีกรอบแล้วกัน
แต่ละคนก็ไปหาข้อมูลมาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะหาได้ ขาดเหลือตรงไหนก็คุยให้จบ
จากนั้นเราจะเริ่มทำตัวเดโม่กันเลย มีคำถามไหม?"
"ไม่มี/ไม่มีครับ"
"งั้นแยกย้ายได้"
ทุกคนเก็บของเข้ากระเป๋า แล้วเดินออกจากห้องไป
มีแต่ฉันนี่ล่ะที่ถูกไอ้เม่นจิกหัวเอาไว้ทำให้ออกจากห้องไม่ได้
"ทำบ้าอะไรของมึงคะเนี่ย
- -*"
"มึงอ่ะ
เดี๋ยวกูไปส่งเอง"
"หะ?"
เม่นเขยิบมาใกล้แล้วกระซิบที่ข้างหูฉัน
""มึงยังไม่อยากเจอไอ้ลันตอนนี้ใช่ไหมล่ะ""
เออว่ะ หมอนั่นยังไม่รู้ว่าฉันอยู่ในงาน BMC นี้เหมือนกันนี่นา ถ้าเดินดุ่มๆออกไปพร้อมคนอื่นบางทีอาจเจอกันระหว่างทางก็ได้
คนเยอะแบบนี้ก็ให้ลาสมาแกล้งเป็นแฟนให้ก็ไม่ได้ด้วย
"ป้าไม่กลับอ่อ?"
มีทหันมาถามฉันก่อนออกไป
"กลับไปก่อนเลย
ไม่เจอเม่นมันนานเลยว่าจะคุยเล่นอีกแปบนึง"
"ตามใจป้าแล้วกัน
ผมกลับนะ"
"บาย"
ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า
แต่ก่อนที่ลาสจะเดินออกไปฉันเห็นเขาหันมายิ้มแล้วโบกมือเล็กๆด้วย...หลอนไปเองแล้วมั้งเนี่ย
ไม่นานพอทุกคนกลับไปแล้ว
ฉันกับเม่นก็นั่งรอเวลาอยู่ในห้อง ต่างคนต่างไม่พูดไม่จา เม่นนั่งกดมือถือคุยกับใครบางคน
ฉันเดาว่านั่นคงเป็นอลันนั่นล่ะ บางทีเมนน่าจะบอกให้อลันกลับไปก่อนเพื่อที่เขาจะได้พาฉันออกไปได้
"โอเคไอ้ลันมันยอมกลับไปล่ะ
งั้นเราไปกันเลยไหม?"
"อืม"
"กูมีเรื่องจะคุยกับมึงพอดีเลยไฮ"
ตอนแรกนึกว่าจะได้นั่งรถกลับบ้านแบบชิวๆ ทำไมตอนนี้สังหรณ์ใจไม่ดีแล้วเนี่ย
ความคิดเห็น