Limerence Boy แฟนของฉันเป็นคนคลั่งรัก

ลำดับตอนที่ #5 : ขอบคุณที่ตามมา

4

     Lace Side>>

     เคยชอบใครทั้งๆที่เราไม่เคยเจอเขามาก่อนไหม?

     ผมมีคนๆหนึ่งที่แอบสนใจมาตั้งแต่นานแล้ว ผมเป็นแฟนคลับเธอตั้งแต่วันที่เข้าเรียน เธอคนนั้นไม่รู้จักผมหรอกแต่ผมติดตามจากผลงานที่เธอทำ ไม่ว่าจะการวางระบบ การเขียนโปรแกรมหรือแม้แต่บทความในวารสาร ผมก็ตามครบ แต่โคตรน่าเสียดาย ขนาดเราเรียนคณะเดียวกันแท้ๆ แต่ติดตรงที่ตอนนั้นผมอยู่ปีหนึ่ง ส่วนเธอก็อยู่ปีสี่ อย่างที่รู้ว่าถ้าเรียนปีสี่แล้ว คณะก็ไม่จำเป็นต้องเข้ามาเท่าไหร่ ผมเลยแทบไม่มีโอกาสได้เจอเธอเลยด้วยซ้ำ นี่มาคณะแทบทุกวันก็ยังไม่เจอ ขนาดตอนรับปริญญาที่ว่าน่าจะเจอแน่ๆ ก็ดันไม่เจออีก

     ถ้าจะเจอก็เจอแต่แฟนเขานี่ล่ะ คนอะไรทั้งหล่อ ทั้งเก่ง ผลงานก็ใช่ย่อยแถมได้ข่าวว่าสมัครเข้าบริษัทชื่อดังผ่านอีก ถึงจะเจ็บใจแค่ไหนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ตั้งแต่ผมขึ้นปีสอง ผมก็ตามข่าวเธอได้ยากขึ้น เฟสก็ไม่โพส ไลม์ก็ไม่มี สายรหัสก็ไม่ใช่ ผมเลยไม่รู้เลยว่าเธอไม่ทำงานต่อที่ไหน

     ผมรอจะได้ยินข่าวจนกระทั่งผมขึ้นปีสี่ ในที่สุดก็ได้ข่าวจากเพื่อนมาว่าแฟนเขาจะกลับมาทำงานที่ไทย เพื่อนๆเขาเลยนัดกันไปเลี้ยงฉลองให้ ดีที่ผมมีญาติเป็นโคนัน เลยไปสืบจนรู้ว่าพวกเขาไปฉลองกันที่ไหน ผมไม่ขออะไรมาก ขอแค่ได้เจอคนที่ชอบตัวเป็นๆซักครั้งก่อนเรียนจบก็พอ ตอนแรกหวังแค่นั้นจริงๆ ใครมันจะไปคิดล่ะ ว่าคนที่ผมอยากเจอมาโดยตลอด อยู่ๆจะมาคว้าแขนของผมหน้าตาเฉยแบบนี้

     นึกย้อนกลับไปท่าทางลุกลี้ลุกลนของเธอ ตอนเห็นผมโดนต่อยนี่น่ารักชะมัด เจ็บแค่ไหนก็คุ้ม

"วันนี้มึงกินยาไม่เขย่าขวดหรอวะ?"

     ก่อนที่ผมจะเคลิ้มไปกับจินตนาการของตัวเองก็มีเสียงใครบางคนก็ได้ฉุดผมกลับไปสู่โลกแห่งความจริง

ไวท์ เพื่อนรักหวังผล มองมาที่ผมด้วยท่าทีที่หวาดระแวง ก่อนจะคีบเนื้อเข้าปาก

"กูบอกจะเลี้ยงก็เลี้ยงดิ ปกติกูก็เลี้ยงมึงบ่อยไป"

"เหอะ มึงเลี้ยงเฉพาะตอนที่จะใช้งานกูมากกว่าไอ้ลาส"

"บ้าแล้ว~ กูให้ความสำคัญกับมิตรภาพจะตาย"

"แล้วไอ้มิตรภาพของมึงนี่อยากให้กูทำอะไรอีกล่ะ?"

     สมกับเป็นเพื่อนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกัน ได้ยินมันพูดแบบนี้ผมก็กระตุกยิ้ม

"ก็...เมื่อวันก่อนกูไปเจอคนๆหนึ่งมา"

"อ่าหะ"

"ตอนแรกกูก็คิดว่ากูแค่สนใจเขาเฉยๆเว้ย แต่ตอนคุยกับเขาทำให้กูตัดสินใจได้"

"ตัดสินใจได้ว่า?"

"ตัดสินใจว่าจะเดินหน้ามุ่งสู่เส้นทางการเป็นแฟนเขา"

"พูดซะยาว สั้นๆคือมึงจะจีบเขาว่างั้น? "

"อืม"

"สุดยอด! ขอแสดงว่ายินดีกับมึง ที่หลุดออกมาจากวงการแอบชอบคนมีเจ้าของได้ซักที"

     มันพูดพร้อมเรียกพนักงานมาเติมน้ำในหม้อ

"...แล้วเป็นไงสวยไหม?"

     ไวท์คีบเนื้อที่สั่งมาลงหม้อ ผมก็กดเปิดรูปที่แอบถ่ายจากที่คาเฟ่ครั้งก่อนมาเปิดให้มันดู พอมันเงยหน้าขึ้นมาดูเท่านั้นล่ะ...

     สีหน้านี่ตกใจอย่างกับเห็นผี

"เชี่ย! นี่พี่ไฮไม่ใช่หรอวะ!?!"

"อือหึ"

"ไหนมึงบอกจะไม่เป็นมือที่สามไงไอ้ลาส!"

"เขาเลิกกับแฟนแล้วโว้ย กูจะไปเป็นมือที่สามได้ไง"

"ไม่ได้ปะวะ นี่พี่ไฮเลยนะเว้ย แฟนพี่อลันอ่ะ"

     คณะผมไม่มีใครที่ไม่รู้จักสองคนนี้หรอก โดยเฉพาะอลัน เขาเป็นถึงลูกชายประธานบริษัทนำเข้าเครื่องมือแพทย์ชั้นนำของโลก มีแต่คนบอกว่าทำอะไรก็ได้ที่หนึ่งไปซะทุกอย่าง มันเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงหลายคนยกตำแหน่งสามีดีเด่นให้ แต่ผู้หญิงพวกนั้นก็ต้องถอยให้กับคนที่อยู่ข้างๆ

     เธอคนนี้ก็ใช่ว่าจะธรรมดา ไฮ คนที่ผมแอบชอบ ถึงเธอจะไม่ได้มีผลงานโดดเด่นมากเท่าอลันแต่ก็เป็นคนที่ทุกคนยอมรับว่าสุดยอด สุดยอดตรงที่เป็นรองแค่อลันเท่านั้น แค่ทั้งคู่อยู่ด้วยกันไม่ว่าจะแข่งขันหรืองานประกวดอะไรก็ตาม อัตราการชนะก็สูงถึง 99%

     ทุกข์ใจผมกว่าสิ่งอื่นใดคือตอนนั้นพวกเขาสองคบกันด้วย ผู้คนมักบอกว่าเธอกับเขาเหมาะสมกันที่สุด แทบไม่เห็นแววที่จะเลิกคบกันได้เลย

"ที่มึงบอกว่าโดนพี่อลันต่อยกับไอ้เงื่อนไขแฟนปลอมๆนั่น กูนึกว่ามึงล้อเล่น"

"พูดจริงทุกประการครับ"

"อย่าบอกนะ...ที่มึงต้องซื้อมือถือใหม่..."

"กูปาทิ้งเพื่อที่จะได้ไลม์เขามาไง"

     ผมพูดพร้อมยกมือถือขึ้นมา

     จากนี้ไวท์มันคงรู้คร่าวๆแล้วว่าคนที่ผมขอให้มาช่วยทำโปรเจคเป็นใคร ตอนแรกก็ว่าจะทำงานคู่มันนั่นล่ะแต่พอมีเรื่องแบบนี้เลยทำให้ผมเปลี่ยนใจ

"แล้วพี่ไฮเขาช่วยมึงแก้โค้ดได้จริงหรอวะ?"

"พูดไรวะ ถ้าเทียบกับไฮ กูมันก็แค่เด็กน้อยล่ะ"

     ผมยืดอกพูดออกมาราวกับเป็นเรื่องของตัวเอง

"มึงรู้ปะวันที่กูกับเขาพลัดกันเขียนโค้ด แค่ชั่วโมงเดียวกูก็สัมผัสได้เลยว่าเราแม่งเคมีตรงกันโคตรๆ"

"อืมๆ เออๆ มโนไปเลยกูไม่ห้าม"

     ไวท์บอกปัดเหมือนรำคาญ จากนั้นก็กลับไปสนใจเนื้อในหม้อต่อ

"เออ ถ้ามึงทุ่มเทขนาดนี้แล้วจะขอให้กูช่วยอะไรอีกวะ?"

"ก็งาน BMC รอบนี้อ่ะดิ กูอยากให้มึงล็อคผลกลุ่มให้หน่อย"

     ไวท์มองหน้าผม แล้วกะพริบตาอยู่สองสามที เหมือนตอนแรกมันจะตั้งความหวังว่าสิ่งที่ผมขอมันจะยากกว่านี้

"...แค่นี้เองหรอวะ?"

"แค่นี้ตรงไหน มึงคิดดูถ้าเกิดอลันกับไฮดันอยู่กลุ่มเดียวกันขึ้นมา พอทำงานด้วยกันไป ง้อไป กลับมาคบกัน ปึ๊ง! กูนี่หมาเลยนะ"

"เออ...คาดเดาเหตุการณ์เก่งเหมือนกันนะมึงอ่ะ แต่งนิยายมะ?"

"กูเดาเคยพลาดที่ไหน"

"แค่ใช่ว่ามึงกับพี่ไฮอยู่กลุ่มเดียวกันแล้วจะขัดพี่อลันได้เปล่าวะ? "

"มึงจะทำไม่ทำไอ้ไวท์"

     ด้วยความรำคาญ ผมเลยตัดสินใจถามออกไปอย่างเด็ดขาด พอพูดไปเท่านั้นล่ะ ไวท์มันก็จดจ่อที่หน้าจอมือถือ กดหน้าจอไม่กี่ทีก่อนที่จะหันมาหาผม ขอยกตำแหน่งไอ้เพื่อนหน้าเลือดให้มันเลย ขนาดยอมเลี้ยงข้าวแล้วยังจะมาคิดเงินเพิ่มอีก

     งาน BMC ถือว่าเป็นงานใหญ่และสำคัญงานหนึ่งที่ถูกคนทั้งโลกจับตามอง การที่จะเล่นตุกติกอะไรในงาน ต้องระวังเป็นอย่างมาก แต่กับอีแค่ล็อคผลการสุ่มกลุ่มโดยไม่ให้ใครจับได้ ระดับแฮกเกอร์อัจฉริยะชั้นแนวหน้าของโลกอย่างไวท์คงไม่ใช่เรื่องยากอะไรหรอก ดีที่ผมรู้จักกับมันตั้งแต่ตอนที่อยู่สถานบันวิจัยและพัฒนาความสามารถพิเศษสากล ที่นั่นมีแต่คนน่าหมั่นไส้เต็มไปหมด โชคดีที่ผมกับไวท์เคมีค่อนข้างตรงกันเลยทำให้คบมาได้ยันทุกวันนี้

     ผมปัดหน้าจอมือถือแล้วกดโอนเงินเข้าบัญชีมันแบบไม่เต็มใจนัก

"ยินดีให้บริการครับผม"

"แค่กูอยู่กลุ่มเดียวกับไฮก็พอ"

"ให้กูย้ายพี่อลันไปกลุ่มอื่นด้วยไหม? "

"มึงจะทำให้ฟรีหรอ? "

"คิดเพิ่ม"

"งั้นเดี๋ยวกูทำเอง"

     ผมควงตะเกียบเล่นพลางใช้ความคิด

"ที่จริงถ้ามึงจะทำทั้งที ไม่ต้องมาขอให้กูช่วยก็ได้มั้ง ทั้งหมดนี่แค่มึงก็น่าจะทำเองได้เปล่าวะ?"

"ก็กูมีเรื่องอื่นที่ต้องจัดการนี่หว่า"

"อะไรอีกวะ?"

"จีบไฮให้ติดไง^^"

"- -*"

     นั่นล่ะเรื่องใหญ่ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ถึงจะสกัดทางแฟนเก่าเขาได้ แต่ถ้าจีบเขาไม่ติดก็จบ

     จังหวะนั้นเองที่ผมหันไปเจอเข้ากับเจ้าของเส้นผมสีชานมที่คุ้นตา

"ไวท์ มึงกินไปเลยนะเดี๋ยวกูไปก่อน"

"เออๆ โอนตังมาก็ได้เดี๋ยวกูไปจ่ายเอง"

"เคๆ"

     ผมรีบวิ่งออกมาจากร้านเพราะกลัวจะคลาดกัน แต่ที่ไหนได้เธอไม่ได้เดินไปไหนไกลแต่กลับหยุดยืนมองอะไรบางอย่างอยู่ ผมพยายามย่องเข้าไปแล้วแอบดูจากทางด้านหลัง มันเป็นโปสเตอร์โฆษณาระบบรักษาความปลอดภัยข้อมูลที่มีโลโก้บริษัทEE แปะอยู่

     ผมยังเคยได้ยินอาจารย์คุยกันว่าเป็นบริษัทที่ไฮอยากเข้า ไม่รู้อะไรทำให้เธอเปลี่ยนใจไม่สมัครในตอนสุดท้าย เรื่องนี้ผมคิดว่าต้องเกี่ยวกับไอ้อลันแน่ๆ

     ไหนๆได้มาบังเอิญเจอเธอแบบนี้ จะเอาความคิดพวกนั้นมาทำเสียบรรยากาศไม่ได้

"พี่ไฮ...?"

"......"

     ผมนึกว่าเธอจะตกใจแล้วหันมา แต่เธอกลับยืนนิ่งไม่ไหวติง

"พี่ไฮ?"

     ผมเรียกชื่อเธออีกครั้ง แต่ในครั้งนี้อยู่เธอก็...วิ่ง

     ใช่ครับ เธอวิ่งหนีผมไปเฉยเลย ถึงผมจะงงกับเหตุการณ์ตรงหน้ามากแค่ไหนแต่ร่างกายมันดันวิ่งตามไปโดยอัตโนมัติ

"พี่ไฮ!"

"......"

"เดี๋ยว จะวิ่งหนีผมทำไมเนี่ย"

     ดีที่เธอขาสั้น พอผมวิ่งตามไปแค่ไม่กี่ก้าวก็คว้าแขนเธอไว้ทัน ตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกผิดที่คว้าแขนนั้นเอาไว้

     เพราะทันทีที่เธอหันมา ผมเลยต้องมาเห็นน้ำตาของเธอเข้า

     ผู้หญิงที่ผมชอบ ตอนนี้ดันร้องไห้ออกมาต่อหน้าผมเฉยเลย

     ด้วยความตกใจผมเลยไม่รู้จะทำยังไง นอกจากหยิบช็อกโกแลตที่มีอยู่ในกระเป๋าออกมา

"เป็นอะไรอ่ะพี่? ไม่สบายหรอ?"

     ไฮมองผมสลับกับช็อกโกแลตก่อนที่จะปล่อยโฮออกมา

"ฉันไม่ชอบช็อกโกแลตซะหน่อย ฉันชอบนมสตอเบอรี่ แงงงง~~"

     อ่าวเห้ย! ช็อกโกแลตผิดอะไรวะเนี่ย ในกระเป๋ามันมีแต่ช็อกโกแลตจะให้ทำยังไงล่ะแม่คุณ...

     ผมดึงชายเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เธอก่อนที่จะวิ่งไปซื้อนมรสสตอเบอรี่ที่เซเว่นกลับมาให้ เพราะกลัวว่าจะมีใครมาเห็นแล้วเข้าใจผิด ผมเลยพาเธอไปนั่งกินตรงซอกทางเดินแทน ไฮค่อยๆปรับอารมณ์อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหันมาขอโทษผมที่นั่งอยู่ข้างๆ

"...ขอโทษนะ"

     เธอพูดออกมาด้วยท่าทีที่สำนึกผิด แก้มของเธอค่อยๆแดงขึ้นเหมือนลูกสตอเบอรี่

     อืม...น่ารัก ให้อภัย

"แล้วตกลงพี่เป็นอะไรอ่ะ ทำไมอยู่ๆร้องไห้"

     เธอทำท่าเหมือนจะไม่อยากตอบเท่าไหร่ แต่ดูจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้เธอคงยอมบอกแน่ๆล่ะ

"ช่วงนี้เมนมา..พอมันมาทีไรอารมณ์ก็จะแปรปรวน...นิดนึง...ขอโทษนะที่งี่เง่าใส่นะ"

     ไม่เป็นไรครับ ผมจะจำเอาไว้ ครั้งหน้าผมจะซื้อนมรสสตอเบอร์รี่มาให้เป็นลังเลย

"ร้องไห้แบบนี้ทุกครั้งเลยหรอ?"

"บอกว่าอารมณ์แปรปรวนไง! ไม่ได้ร้อง!!"

     พูดอะไรเกรงใจคราบน้ำตาด้วย ปากบอกว่าไม่ได้ร้องแต่ตอนนี้ไหลอาบแก้มล่ะนะ

     ผมยิ้มบางๆที่มุมปากแล้วค่อยๆซับน้ำตาให้ไฮ ที่จริงผมอยากจะพุ่งเข้าไปกอดเธอด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ผมยังกับเธอยังไม่สนิทกันขนาดนั้น เพราะงั้นครั้งนี้ผมจะยอมทนไปก่อน (แค่ตอนนี้นะ)

"อยากได้อะไรอีกไหมครับ นอกจากนมสตอเบอรี่"

"พอแล้ว แค่นี้ก็รู้สึกผิดจะแย่แล้ว...ว่าแต่ ทำไมลาสถึงมาอยู่แถวนี้ล่ะ?"

"ผมออกมากินข้าวกับเพื่อน เห็นพี่พอดีเลยมาทักไง^^"

"บอกว่าให้ทำเป็นไม่รู้จักกันไง นายนี่ชอบไม่ทำตามเงื่อนไขตลอดเลยเนี่ย"

"ขอโทษๆ ครั้งนี้ผมผิดเองล่ะ"

     อย่าเถียงผู้หญิงเวลาเป็นเมน เดี๋ยวชะตาขาด

"แล้วเพื่อนที่มาด้วย ใช่คนที่นายแอบชอบปะ?"

     ได้ยินประโยคนี้แล้วอยากจะเอามือไปดีดหน้าผากซักป๊าบ คนที่ชอบก็นั่งหัวโด่อยู่นี่ไง เธอไงไฮ เธอนั่นล่ะ ผมชอบเธอไงล่ะยัยบื้อ

"ที่มาด้วยเพื่อนผู้ชายพี่ อย่าเดามั่วงี้ดิ...ขนลุกเลย"

"อ่อ โทษทีนะ..."

     ซึมไปอีกล่ะ...

"ไหนพี่ไฮ ยิ้มหน่อย~"

     ผมถือวิสาสะดึงแก้มเธอโดยไม่ถามก่อน สีหน้าไฮดูตกใจมาก อาจเป็นเพราะผมทำโดยที่ไม่ให้เธอตั้งตัวก่อน

"ถ้าพี่ไม่ได้ร้องไห้ ไหนยิ้มให้ดูหน่อย"

"บ้า! เล่นอะไรของนายเนี่ย"

"เดี๋ยวผมซื้อนมให้อีกกล่อง เพราะงั้นยิ้มหน่อยนะ^^"

"โอ๊ย! ไอ้บ้า! ไม่เอา!"

"ด่าได้แบบนี้แสดงว่าดีขึ้นแล้วใช่ไหมล่ะ^^"

"...ก็...อืม ดีขึ้นแล้ว"

"งั้นไปหาไรกินดีกว่า ร้องไห้ขนาดนั้นผมว่าพี่คงหิวแล้ว"

"บอกว่าไม่ได้ร้อง...แต่เมื่อกี้นายบอกพึ่งกินกับเพื่อนมาไม่ใช่หรอ?"

"โห~ ผมแทบไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำ ปะ กินข้าวกันเหอะ"

     ผมไม่ได้โกหกนะ ไวท์มันกินอยู่คนเดียวจริงๆนี่ แต่รู้ตัวอีกทีผมก็แอบเนียนจับมือไฮไปซะแล้ว ถึงรู้ตัวก็ไม่ปล่อยหรอก ไม่มีทางงง~~

     ไฮดูเหมือนจะไม่ได้ถือสาอะไร เธอจับมือผมแน่นกลับมา

"ขอบคุณนะ"

"แค่นมกล่องเดียวเองพี่ ไม่เป็นไร"

"ไม่ใช่เรื่องนมสตอเบอร์รี่หรอก"

"......"

"...ที่วิ่งตามมา ขอบคุณนะ"

     พอได้ยินแบบนั้นตัวผมนี่แทบจะดิ้นตายตรงนั้น

     โอ๊ย! มึงได้ยินไหมไอ้ไวท์! เขาขอบคุณที่กูตามเขาไปด้วยนะเว้ย!!

     ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่านี่ไม่ใช่ความฝัน แต่ถ้าเป็นความฝันใครปลุกผมจะไปเผาบ้านมัน

"งั้นให้ตามตลอดชีวิตเลยดีไหม..."

     เผลอพูดอะไรออกไปวะเนี่ย ปล่อยให้บรรยากาศพาไปเลยลืมตัว

     ไฮมองมาที่ผมพร้อมเอียงคอเล็กน้อย

"เมื่อกี้ลาสพูดอะไรเปล่า ฉันมัวแต่มองร้านเลยไม่ได้ฟัง"

     เดชะบุญ ดีแล้วที่ไม่ได้ยิน

"เปล่า ผมแค่จะบอกว่าไปกินอาหารญี่ปุ่นดีไหม อยากกินปลาดิบ"

"ได้สิ ตามใจนายเลย"

     ตามใจด้วยยย น่ารักที่สุดเลยค้าบบ

ติ๊ด~

     ผมเหลือบไปอ่านข้อความที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอมือถือ

@WhiteLOG: เรื่องที่มึงขอ กูจัดการให้แล้วนะ ส่วนนี่ขอแถม...

@WhiteLOG:(ส่งรูปภาพ)

     ด้วยความอยากรู้อยากเห็นทำให้ผมอดเข้าไปดูไม่ได้

     พอกดเข้าไปผมนี่แทบเลือดขึ้นหน้า ไอ้ไวท์มันดันส่งรูปไฮสมัยก่อนที่ถ่ายรูปชูสองนิ้วคู่อลันมาให้ผมซะได้ แน่นอนมันกะจะกวนตีนแน่ๆ

     ไอ้ไวท์ มึงนี่แม่ง!

"เป็นไรอ่ะ? ใครทักมาหรอ?"

     ผมละสายตาจากหน้าจอและหันไปหาไฮที่ยืนอยู่ข้างๆ

     อย่ามองช้อนตาขึ้นมาแบบนั้นได้ไหม น่ารักเกินไปเดี๋ยวผมหัวใจวาย

     ใครจะไปสนรูปสมัยก่อนวะ ตัวจริงแม่งก็อยู่ตรงหน้าเนี่ย!

"ช่างมันเถอะ เราไปกันดีกว่า วันนี้ผมรู้สึกเจริญอาหารเป็นพิเศษ^^"

     แค่สบตากันไม่กี่วิ นั่นก็ทำให้ผมมีแรงฮึดสู้ต่อได้ทั้งสัปดาห์ล่ะ แต่ที่ผมจับมือไฮแล้วไปกินข้าวด้วยกันแบบนี้ ถือว่าทำผิดเงื่อนไขหรือเปล่าน้า...