คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การพบกันอีกครั้ง
1
"...กระดูกจะติดต่อกับ กระดูกอีกชิ้น และ
ประกอบเข้าด้วยกัน เป็นโครงกระดูก ด้วยเอ็น และกล้ามเนื้อ..."
เสียงบรรยายของอาจารย์ที่ได้ยินอย่างต่อเนื่อง
ตามองไปที่กระดาน ส่วนมือข้างขวาก็จดตามยิกๆ
จดจนไม่สนเลยว่าตัวอักษรจะเอียงไปมากน้อยแค่ไหน
จดไปก่อน ไว้ค่อยมาแกะอักษรก่อนนอนแล้วกัน
ฉันเหมือนกับหุ่นยนต์ที่กำลังทำทุกอย่างตามที่ได้โปรแกรมไว้
แต่กลับคิดเรื่องอื่นทั้งๆที่ฟังอาจารย์สอนอยู่
เหมือนตั้งใจแต่แท้จริงแล้วทิ้งไว้เพียงกายหยาบ
ขอโทษนะคะอาจารย์ ไม่ใช่ว่าอาจารย์สอนน่าเบื่อแต่หนูวอกแวกเองค่ะT^T
"...เอาล่ะ คาบนี้ก็มีเพียงเท่านี้
อย่าลืมไปทบทวนสิ่งที่อาจารย์สอนด้วยล่ะ"
เสียงสวรรค์แท้~
ไม่ทันไรชั่วโมงเรียนก็หมดลงพอดี
ฉันรีบเก็บสมุดกับอุปกรณ์ต่างๆเข้าไปในกระเป๋าแล้วเดินไปจากห้องเรียน
"เจ้~ ไปร้านเหล้าเป็นเพื่อนหนูหน่อยสิคืนนี้
หนูอยากเมาอ่าาาT^T"
เด็กผู้หญิงหน้าหมวยวิ่งเข้ามาหาฉันด้วยหน้าตาที่บูดบึ้ง
ชื่อของนางคือลูกหมี เพื่อนในคณะของฉันเอง
"ตายแล้วยัยหมี นี่แกเอาอีกแล้วหรอ?"
ประโยคเดิมของยัยลูกหมีคือ ไปกินเหล้าเป็นเพื่อนหน่อย
= หนูโดนเทมาอีกแล้ว
ถึงนางจะเป็นถึงดาวคณะแต่ไม่ค่อยมีดวงสมพงษ์กับทอมเท่าไหร่
ส่วนมากไปหลอกเอาเงินไป ไม่ก็โดนนอกใจ
มีอยู่สองอย่าง
โถ~ ใครกล้าทิ้งเด็กแบบแกได้เนี่ย
ทั้งสายเปย์ ทั้งสวยแถมยังเรียนหมออีก
"ได้ๆ เดี๋ยวเจ้ไปเป็นเพื่อนเอง"
"โห นี่รอบที่ 3
ของเดือนนี้แล้วนะ นี่ถ้าไปเป็นเพื่อนมันอีก ตับผมไม่ไปหมดหรอ"
เจท เพื่อนผู้ชายอีกคนที่เดินตามมาติดๆ เจทกับลูกหมีมาจากโรงเรียนเดียวกันมาก่อนแต่แทบไม่เคยได้คุยกันเลย
เห็นว่าได้มาเป็นเพื่อนกันก็ตอนเรียนมหาลัยเดียวกันนี่ล่ะ
"แกจะบ่นทำไมเจท ทุกทีคนเก็บศพยัยหมีมันก็ฉันไม่หรอ?"
"ก็ใช่ไง ที่ผมพูดเพราะสงสารเจ้นี่ล่ะ
เจ้ก็แก่แล้วยังต้องมาลำบากดูแลมันอีกอ่ะ"
"อื้อหือ นั่นปากหรอ - -*"
ฉันมองค้อนไปทางเจท
แต่ลูกหมีก็เข้ามากอดแล้วหันมาด้วยสายตาที่ออดอ้อน
"อย่าไปสนใจเลยนะเจ้ หนูไม่ได้ชวนมันซะหน่อยแค่เจ้ก็พอแล้ววว"
"เห้ย ได้ยินนะเว้ย ถ้าเจ้ไปผมไปด้วย
ผู้หญิงไปสองคนมันอันตราย"
"ว้าว...สุภาพบุรุษสุดๆไปเลยค่ะเพื่อนเจท"
"แกอ่ะเงียบปากไป"
เจทปากมันก็คอยเตือนกันตลอดนะ
แต่ถ้าไม่ทำตามมันก็ไม่เคยโกรธหรืองอนพวกฉันเลยสักรอบ
แถมยังร่วมก๊วนไปด้วยอีกต่างหาก
ที่จริงฉันก็คิดว่ามันน่ารักดีนะเหมือนที่เขาเรียกว่าเป็นพวกซึนเดเระอ่อนๆอ่ะ
@AAA club
และแล้วพวกเราก็มานั่งดื่มในร้านเป็นที่เรียบร้อย
ตอนแรกก็กะว่าจะดื่มกันพอประมาณล่ะเพราะพรุ่งนี้ยังมีเรียนต่ออีก
แต่พอรู้ตัวอีกทีก็หมดไปแล้ว 2 ทาวเวอร์ โอ้แม่เจ้า รอบนี้ยัยหมีมันเศร้าหนักไปไหมเนี่ย
"เจ้~ เจ้รู้ปะมันพูดกับหนูว่าไง...มันบอกมันชอบแบบนม
บึ๊ม! บึ๊ม!"
นี่ก็สักพักแล้วนะที่ยัยหมีมานั่งกอดคอฉันแล้วบ่นเรื่องแฟนคนล่าสุดของนางเนี่ย
ฉันหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากเจทที่นั่งอยู่ข้างๆ
แต่มันทำเป็นไม่สนใจแถมยังมีหน้ามานั่งอ่านการ์ตูนไป กินกับแกล้มไปอีก ดูมันสิ
ไม่ช่วยไม่พอยังมานั่งกินของแพงอีก ตอนจ่ายตังฉันจะให้มันจ่ายให้หมดเลย
"ให้ฉันได้พักบ้างเถอะ ฝากยัยหมีที"
ฉันพลักยัยหมีไปทางเจทแล้วลุกออกจากโต๊ะ
"ไม่เอาดิเจ้!
เจ้ก็รู้ว่าไอ้หมีตอนเมามันชอบลวนมลามผมอ่ะ"
"ฉันไปห้องน้ำแค่แปบเดียวมันไม่ปล้ำแกหรอกน่า"
"เจ้รีบกลับมานะ ผมกลัวT^T"
จ้าาาา พ่อผู้ชายหวงตัว ทำมาเป็นไม่ชอบนู่น
ไม่ชอบนี่ ฉันรู้นะว่านายแอบชอบยัยหมีอ่ะ
ฉันบอกเจทว่าจะไปห้องน้ำก็จริงแต่ที่จริงแค่อยากมาสูดอากาศด้านนอกต่างหาก
ในร้านมีคนสูบนู่นสูบนี่กลิ่นตีกันไปหมด มึนหัว
เฮ่อ~ พอรู้สึกตัวอีกทีก็สามปีแล้วสินะ ตั้งแต่วันที่ฉันตัดสินใจขอพ่อกับแม่มาเรียนต่อคณะแพทย์
ม.H ตอนนั้นฉันคิดอะไรอยู่กันแน่นะ ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ ตั้งแต่ที่เลิกกับหมอนั่น
ฉันก็ไม่รู้ว่าควรจะตั้งเป้าหมายอะไรต่อดี จะให้เดินตามเส้นทางเดิมฉันก็ไม่อยากแล้วด้วย
ที่มาเรียนหมอเพราะเหตุผลแบบนี้จะมีใครด่าหาว่าฉันไม่อุทิศจนไหมนะ
ป่านนี้ อนาคตคงไปได้ไกลเลยสินะอลัน
ไปได้ไกลโดยที่ข้างๆไม่มีฉันอีกต่อไป ถ้าตอนนั้นฉันไม่โมโหไปแบบนั้นแล้วลองฟังเหตุผลดีๆ
ตอนนี้เราจะเป็นยังไงนะ...อลัน
ผ่านมานานแล้ว ทำไมฉันยังไม่เลิกคิดถึงนายสักที
"...ไฮ"
เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมาจากด้านหลัง ฉันหันไปโดยไม่ทันได้คิด
ทันทีที่ฉันได้สบตาอีกฝ่ายก็เหมือนกับเรี่ยวแรงที่มีแทบจะหายไปจนหมดเกลี้ยง
เจ้าของดวงตาสีเหลืองอำพันกับเส้นผมน้ำตาลแดงที่คิดถึง
นี่ฉันคิดถึงเขามากไปจนเห็นภาพหลอนเลยหรอ...ไม่ใช่สิ ฉันไม่ได้เมาขนาดนั้นนี่
"ทำไม..."
ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้...อลัน!
อลันเดินตรงเข้ามาหาฉันที่ยืนนิ่งอยู่ไม่ขยับไปไหน
ขยับสิ! ขยับสิไฮ ใครเอาลูกตุ้มมาถ่วงขาไว้หรือไง
อย่ายอมให้หมอนั่นเข้ามาใกล้ได้เชียวนะ
คนๆนี้เขาทั้งขโมยผลงานของเธอ
ทำลายความเชื่อใจของเธอ ทำลายความฝันเธอนะ! ได้ยินไหม เขาทำลายเธอนะ!
"ไม่เจอกันนานเลย
ทำไมถึงไม่ยอมติดต่อกลับเลยสักครั้งล่ะ"
"ทะ...ทำไมฉันต้องติดต่อกลับนายด้วย"
ถึงจะสั่นอยู่เล็กน้อยแต่ฉันก็ใช้ความกล้าทั้งหมดเพื่อเผชิญหน้ากับเขา
อลันไม่ได้แสดงสีหน้าแปลกใจอะไรออกมาแต่มองฉันด้วยใบหน้านิ่งเรียบ
ตอนนี้ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
"ฉันไม่อยากเห็นเราเป็นแบบนี้เลยไฮ
กลับมาเถอะ"
"หะ?"
ฉันเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ
อีตานี่ขนาดผ่านมาสามปีแล้วยังจะพูดแบบนี้อยู่อีก ถามจริง?
"ฉันยังไม่ได้บอกใครเลยเรื่องที่เราเลิกกัน
ได้ยินจากอาจารย์ว่าเธอยังไม่มีงานเลยตั้งแต่จบมา
แถมเพื่อนคนอื่นก็บอกว่าติดต่อเธอไม่ได้เหมือนกัน
แม้แต่ไอ้เม่นเธอก็ไม่คุยกับมันเลย"
"......"
"กลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะ
เรื่องในอดีตก็ลืมมันไป เรามาเริ่มต้นกันใหม่ก็ได้จริงไหม?"
"...ได้ไง"
"ตอนนั้นฉันต้องบินไปก่อนเลยไม่ได้ง้อเธอให้ดีๆ
แต่ตอนนี้ฉันกลับมาแล้วนะ ฉันคิดถึงเธอมาตลอดเลยนะ"
"นาย...พูดบ้าแบบนั้นออกมาได้ยังไง!"
ฉันตวาดใส่อลันเสียงดังจนคนที่อยู่แถวนั้นหันมามอง
สีหน้าของอลันดูใจเย็นมาก แต่ฉันเนี่ยสิ ระเบิดอารมณ์ออกไปเหมือนคนบ้ายังไงไม่รู้
ทำไมต้องทำเหมือนอยู่เหนือฉันตลอดเวลาด้วย
"ยอมรับเถอะไฮ
ไม่ว่ายังไงคนที่เธอรักก็ยังเป็นฉันอยู่วันยันค่ำ จริงไหม?"
อึก...คำพูดของอลันแทงใจดำจนน่าโมโห ใช่
ฉันรักนายแล้วไม่รู้ว่ารักคนอย่างนายไปได้ยังไง
ยิ่งฉันพยายามตัดใจจากไหนก็ทำไม่ได้
นั่นล่ะที่น่าโมโหและยิ่งได้มาเห็นความมั่นหน้าของมันต่อหน้าแบบนี้ฉันยิ่งโมโหมาก
"ดูเหมือนนายจะมั่นใจตัวเองไปหรือเปล่าอลัน"
"หมายความว่าไง?"
"อย่าเอาไปพูดให้ใครฟังนะ
ฉันกลัวนายหน้าแตกอ่ะแล้วถ้า 'แฟน' ของฉันมาได้ยินเขาคงไม่สบายใจแน่"
พอฉันพูดออกไปแบบนั้น อลันก็หลุดสีหน้าตกใจออกมาทันที
"เธอ...มีแฟนได้ไง...ก็ในเมื่อเราสองคนยัง.."
"เราสองคนเลิกกันตั้งนานแล้ว
มีแค่นายต่างหากที่คิดไปเอง"
"ไม่มีทาง เธอต้องล้อฉันเล่นแน่ๆ!"
"ฉันไม่ได้ล้อเล่น!"
ระหว่างที่เราสองคนเถียงกันอยู่ฉันก็เหลือบไปเห็นเจทที่เดินออกมาพอดิบพอดี
ฉันเดินเข้าไปคว้าแขนหมอนั่นแล้วหันไปทางอลัน
"นี่ไงแฟนฉัน!
เพราะงั้นนายเลิกเซ้าซี้สักทีมันน่ารำคาญ"
เอ๊ะ...กลิ่นอะไรเนี่ยทำไมหอมจัง เจทมันหัดฉีดน้ำหอมตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
ฉันเงยหน้าขึ้นมอง แล้วฉันต้องถึงกับตะลึง
หมอนี่ไม่ใช่เจท...ผู้ชายตรงหน้า หน้าเรียวสวยได้รูป จมูกก็โด่งเป็นสัน
แถวเขายังมีดวงตากลมโตสีฟ้าสดใสอีก โดยรวมแบบสรุปก็คือหล่อมาก!!
เขาใส่เสื้อเชิ๊ตสีดำพอดีฉันเลยนึกว่าเป็นเจทเสียอีก
นี่ฉันคว้าแขนใครอยู่วะเนี่ย คุณสุดหล่อนี่ก็มองมาที่ฉันแบบงงๆ
แต่จะงงก็ไม่แปลกอ่ะ
"หมอนี่หรอ แฟนใหม่เธอน่ะ"
กรี๊ด!
ลืมไปเลยว่าอลันก็ยังยืนตัวโด่งอยู่ตรงนี้
ขอร้องล่ะสุดหล่อไม่ต้องพูดอะไรก็ได้แต่ยืนให้ฉันเกาะแขนแปบนึงนะ
"ใช่! เพราะงั้นเลิกถามมากสักที
คุณแฟนคะเรากลับไปที่โต๊ะกันเถอะ"
พอฉันกำลังจะหมุนตัวเท่านั้นล่ะ อลันก็พูดขึ้น
"เห้ย
นายน่ะ...ที่จริงไม่ได้รู้จักผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม?"
โว๊ย! ฉันล่ะเบื่อไอ้คนเซ้นส์ดีแบบนายจริงๆเลย
พ่อสุดหล่อของฉันยังคงทำหน้ามึนไม่หาย
ช่วยประเมินสถานการณ์หน่อยเถอะแล้วตอบไปว่าใช่ ขอร้องล่ะ><
"ก็บอกแล้วไงว่า..."
"ฉันไม่ได้ถามเธอไฮ"
อลันขัดฉันเอาไว้แล้วมองไปที่ผู้ชายข้างๆ
เขาดูลังเลไปครู่ก่อนจะเอามือข้างหนึ่งมาโอบเอวของฉัน
"ใช่ ฉันเป็นแฟนเธอเอง"
เยี่ยม! นายสุดหล่อทำได้ดีมาก จบจากนี่ฉันจะตอบแทนเบียร์ทาวเวอร์หนึ่งเลย
ฮรือออ
"แน่หรอ? นายดูมึนๆอยู่นะ
แน่ใจหรอว่ารู้จักเธอน่ะ"
นี่ก็ซักเก่งจริง บ้านทำงานFBIหรอ สอบเก่งกว่าตำรวจอีกนะ- -*
"กินเหล้าไปเยอะมันก็ต้องมึนกันบ้างล่ะ
แต่ผมไม่ลืมหน้าแฟนตัวเองแน่นอน"
ยิ่งมองที่ทีก็ยิ่งหล่อ โห ทำบุญด้วยอะไรก่อนตายทำไมหล่อแบบนี้คะคุณ
หรืออันที่จริงเขาไม่ได้หล่อขนาดนั้นหรอกแต่ดันตรงสเปกฉันแบบพอดิบพอดี ไม่มีมากไป
ไม่มีน้อยไป ถูกใจทุกอย่าง~
"ฉันต่างหากแฟนของผู้หญิงคนนั้น
นายไม่ต้องมายุ่งเรื่องคู่รักทะเลาะกันได้ไหม จะไปไหนก็ไป"
ใครเป็นคู่รักกับนายหะ ไอ้บ้านี่นิ ชักจะรำคาญแล้วนะ
"พูดเข้าข้างตัวเองไปไหม เพ้อเจ้อหาว่าแฟนคนอื่นเป็นแฟนตัวเองอยู่ได้"
"วะ...ว่าไงนะ?"
อย่าว่าแต่อลันเลย ฉันเองก็เหวอไปเหมือนกัน ตั้งแต่รู้จักกันมายังไม่เคยมีใครกล้าว่าอลันขนาดนี้มาก่อนเลย
อีกใจหนึ่งก็สงสารอีกใจหนึ่งก็แอบสะใจ
สุดหล่อเขาปล่อยฉันแล้วเดินเข้าไปหาอลันช้าๆ
ฉันก็ไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไรหรอกแต่สังหรณ์ใจไม่ดีเลยอ่ะ
เขาเดินเข้าไปใกล้แล้วกระซิบอะไรบางอย่าง ไม่ทันไรฉันก็เห็นสีหน้าที่โกรธจัดของอลันที่ไม่ได้เห็นมานาน
ผัวะ!
"ว้าย!"
อลันปล่อยหมัดใส่เข้าหน้าสุดหล่อคนนั้นเต็มแรง
ทั้งๆที่โดนต่อยเต็มแรงแต่สุดหล่อคนนั้นกลับยืนนิ่งเหมือนไม่รู้สึกรู้สา
ทั้งคู่จ้องหน้ากันพักหนึ่ง
แต่เป็นฝ่ายอลันที่ยอมเดินจากไปอย่างหัวเสีย
ตอนนี้ฉันตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้ามากเลยรีบเดินเข้าไปดูอาการสุดหล่อคนนั้นทันที
"ขอโทษค่ะ! ฉันขอโทษนะคะคุณ เจ็บมากไหม?
คะ...คือ...ฉันไม่คิดว่ามันจะ..."
"ใจเย็นครับ ไม่ได้เจ็บอะไรขนาดนั้นหรอก"
"งั้นหรอคะ...ว้าย!"
ฉันร้องออกมาอย่างตกใจอีกครั้งหลังจากที่เห็นเลือดไหลออกมาจากจมูกเขา
ไม่เจ็บแต่เลือดออกมาแล้วค่า=[]=!!
"ไม่เป็นไรครับ ไม่ได้เจ็บมากครับ"
"เงียบไปเลยค่ะ!
ฉันจะไปเอาน้ำแข็งมาอยู่นิ่งๆนะคะ!"
ฉันวิ่งกลับไปที่โต๊ะทันที พอเจทเห็นฉันก็เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ฉันหยุดไว้ก่อน
พร้อมหยิบน้ำแข็งมาใส่ในผ้าเช็ดหน้าแล้ววิ่งกลับไปหาสุดหล่อคนนั้นอย่างรีบร้อน
"ขออนุญาตนะคะ..."
ฉันใช้มือบีบจมูกเขาเอาไว้
แล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าที่ใส่น้ำแข็งเอาไว้ให้
"หายใจทางปากไปก่อนนะคะ
แล้วก็นี่น้ำแข็งค่ะ เอาประคบไว้นะคะ"
สุดหล่อทำตามที่ฉันพูดโดยดี โอ๊ย! ไม่น่าใช้วิธีนั้นเลยจริงๆ
ถ้าตอนนั้นเป็นเจทล่ะก็ผลลัพธ์ก็คงออกมาเลวร้ายเหมือนกันนั่นล่ะ
จมูกเขาจะไม่หักใช่ไหม
ค่าศัลยกรรมจมูกนี่แพงไหม
ถ้าสมมติจมูกเขาเป็นอะไรขึ้นมาต้องเสียค่ารักษาแพงไหมเนี่ย
"แค่กำเดาไหลครับไม่ได้จะตาย
ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นได้ไหม"
"ขอโทษค่ะ ขอโทษแบบขอโทษจริงๆ
ฉันรู้สึกผิดจริงๆแบบ...โอ๊ย! ขอโทษด้วยจริงๆนะคะ"
ฉันยกมือพนมขึ้น อีกฝ่ายยิ้มนิดๆแล้วยักคิ้วข้างเดียวให้ฉัน
พอฉันเอามือออกเขาก็ถามขึ้นมาทันที
"คนๆนั้น...แฟนคุณจริงหรอ?"
"แฟนเก่าค่ะ
ฉันกับเขาบังเอิญเจอกันแล้วเรามีปากเสียงกันนิดหน่อย"
"...ดูเป็นคนอารมณ์ร้อนนะครับ
ปกติเขาลงมือกับคุณไหม?"
"ไม่ๆๆๆ เขาไม่ใช่คนแบบนั้นนะ
ปกติเขาใจเย็นแล้วก็สุขุมมากเลย
ที่เขาโมโหแบบนั้นคงเพราะฉันไปยั่วโมโห...เขา..."
พอพูดเรื่องนี้แล้วเหมือนแก้ตัวให้อลันเลยแหะ
ทำไมฉันต้องมาแก้ตัวแทนหมอนั้นด้วย
ยัยไฮ ยัยบ้า เรื่องมันเป็นแบบนี้เพราะเธอแท้ๆเลย
"เอ่อ...ผมขออะไรหน่อยได้ไหม?"
"อ๊ะ! ค่ะ ได้ค่ะ"
"ขอชื่อกับไลม์ติดต่อคุณหน่อยได้ไหม?"
O_O!?! ไลม์ฉันหรอ เขาจะขอไปทำไม
อย่าบอกนะว่าจะมาจีบอ่ะ
คิดว่าเป็นคนดีที่ไหนได้เป็นพวกฉวยโอกาสหรอเนี่ย
ไม่สิ ฉันเองก็บ้าเหมือนกันที่คิดว่าจะเจอผู้ชายแบบนั้นที่ร้านเหล้าเนี่ย
"ไม่ค่ะ
ไม่มีเหตุผลที่เราต้องติดต่อกันอีกแล้วนี่คะ"
"ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ"
"นี่พูดมะ..."
ต่อที่ฉันจะหันไปเหวี่ยงใส่อีกฝ่าย
เขาก็หยิบโทรศัพท์ที่หน้าจอแตกละเอียดมาหาฉัน
แล้วทำไมหน้าจอมันเป็นแบบนั้นได้เนี่ย=[]=!!
"เมื่อกี้ตอนที่โดนต่อย
ที่จริงผมถือมือถือไว้ด้วย จากนั้นมันหลุดจากมือก็เลย..."
นี่หลุดจากมือแล้วแตกขนาดนี้เลยหรอ
แถวบ้านแนะนำให้ซื้อใหม่เลยก็ได้มั้ง
แต่เมื่อกี้ฉันมั่นใจนะว่าเขาไม่ได้ถืออะไรไว้นะ...หรือฉันมองผิดไป
มันมืดมากด้วยสิ สำนึกหน่อยสิ ฉันเป็นคนทำให้เขาต้องมาซวยแบบนี้แท้ๆนะ
"ถ้าคุณจะขอโทษกันจริงๆก็ช่วยผมออกค่าซ่อมสักครึ่งนึงจะดีมากเลยครับ
แต่ตอนนี้ผมปัดหน้าจอไม่ได้เลย..."
"ฮรืออ~ ขอโทษค่ะเดี๋ยวฉันเขียนใส่กระดาษให้นะ
ฉันเข้าใจผิดไปเองขอโทษจริงๆค่ะ T^T"
ฉันใช้ทิชชู่แถวนั้นมาจดไอดีไลม์แล้วยื่นให้เขา
"ผมลาสครับ เรียนอยู่ที่ ม.S ปี4"
"ฉันไฮค่ะ ม.H ปี2"
"งั้นแสดงว่าผมแก่กว่าหรอเนี่ย"
ฉันว่าไม่มั้ง...ถึงบอกว่าอยู่ปี4
แต่เขาดูหน้าเด็กเกินไปนะ ถึงตอนนี้ฉันยังงงงๆก็เถอะแต่เสียงทุ้มเล็กๆของเขามันฟังแล้วรู้สึกจั๊กจี้ไงไม่รู้
"ไหนเรียกพี่สิ^^"
ชักลามปามใหญ่แล้วแหะ หน้าตาออกจะเป็นคนดูว่านอนสอนง่ายที่แท้เป็นคนกวนๆหรอเนี่ย
"อายุเท่าไหร่หรอคะ?"
"ผมหรอ? 20"
20!?! เรียนปี 4
แต่อายุแค่ 20 อ่ะนะ บ้าไปแล้ว คนบ้าอะไรเรียนเร็วขนาดนั้น
ตอนแรกก็ว่าทำไมหน้าเด็กจัง แต่เด็กจริงๆเลยนี่หว่า
"ฉันแก่กว่านายตั้ง 5 ปีนะ ให้เรียกพี่นี่ไม่ไหวอ่ะ"
"ว่าแล้วเชียว..."
"หืม?"
"ตอนแรกผมก็คิดว่าไฮน่าจะแก่กว่าผม"
"ทำไมล่ะ?"
"...หน้าล่ะมั้ง"
โว๊ย นี่สรุปหน้าฉันมันแก่จริงๆใช่ไหมเนี่ย แค่ 5ปีนะไม่ใช่ 50ปี ไอ้พวกเด็กบ้า
ถ้ามีตังฉันจะเข้าคลินิกให้ได้เลย ออกมาเอาให้หน้าเท่าเด็กสามขวบไปเลย โอ๊ย! แค้นอ่ะ
ฉันเหลือบมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่หน้าร้านดูปรากฏว่า
นี่มันตี1กว่าแล้วนี่ พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย ต้องรีบพาเจทกับยัยหมีกลับแล้วล่ะแบบนี้
"งั้นถ้ามือถือซ่อมเสร็จแล้วทักมานะ
ฉันต้องกลับก่อน"
"อ่าครับ"
"อ้อ! แล้วเลือดนายล่ะหยุดไหลแล้วใช่ไหม?"
"ครับ"
"งั้นก็ดีแล้ว งั้นไปนะ"
ฉันรีบเดินกลับเข้าไปในร้านแล้วรีบพาน้องทั้งสองกลับทันที
วันนี้ซวยแท้ๆ ไม่น่ามาเลยT^T
จากนี้ถ้าเจทมันขัดอะไรฉันจะฟังมันทุกอย่างเลยให้ตายสิ
ความคิดเห็น