Limerence Boy แฟนของฉันเป็นคนคลั่งรัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

     'อลัน นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน...'

     '...'

     'นี่! กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ!'

     ฉันวิ่งไปดักทางเขาเอาไว้ อีกฝ่ายหยุดเดินแล้วเงยหน้าขึ้นมามองนิ่งๆ

พอได้เห็นหน้าที่ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกผิดนั่น มันทำให้ตัวฉันรู้สึกโกรธจนลมแทบจะออกหู

     'นายเอาระบบที่ฉันเขียนไปประกวดใช่ไหม?'

     '...'

     'นายก็รู้นี่ว่าฉันลำบากเขียนมันขึ้นมาแทบตายเพื่อที่จะได้ไปสมัครงานที่นั่นน่ะ!!'

     '...ผลงานเธอได้รางวัลชนะเลิศเลยนะ เธอควรดีใจด้วยซ้ำไป'

     เพียะ!

     คำพูดนั้นทำฉันถึงกับฟิวส์ขาด มือของฉันก็ประทับไปที่หน้าอลันอย่างจัง ระบบที่ฉันทุ่มเทมาตลอดสามปี ความฝันที่จะเป็นคนพัฒนาระบบที่ฉันเฝ้ารอมาตลอด มันเป็นโอกาสเพียงครั้งเดียวในรอบห้าสิบปี ระบบAI ที่ดีที่สุดในโลกมีเพียงบริษัท EE ที่เดียวเท่านั้นที่ฉันต้องการมาโดยตลอด

     เงื่อนไขการสมัครคือขอแค่มีผลงานที่ควรค่าแก่การพัฒนาที่ยังไม่เคยเผยแพร่ที่ไหนมาก่อน หากสมัครไม่ผ่านอย่างน้อยๆก็สามารถรับงานเป็นผู้ช่วยแล้วไต่เต้าไปตำแหน่งเป็นพนักงานประจำต่อได้ แต่การที่ผลงานของฉันถูกเผยแพร่ไปแล้วแบบนี้เท่ากับว่าฉันไม่มีโอกาสแม้แต่ไปสมัครด้วยซ้ำ

     'บริษัทEE เองก็เป็นความฝันของฉัน มหาลัยหนึ่งส่งนักศึกษาไปได้แค่คนเดียวเท่านั้น ฉันอยากให้เธอเข้าใจนะไฮ'

     'นายจะบ้าหรือไง!?! นี่น่ะหรอเหตุผล!?!'

     'ฉันจำเป็นจริงๆ'

     'ทำไม...'

     คำตอบนั่นทำเอาเรี่ยวแรงฉันหายไปเกือบหมด เหมือนกับว่าตัวเองล้มทั้งๆที่ยังยืนอยู่ เขาก็รู้ดีว่าฉันทุ่มเทมานานแค่ไหนฉันหมกมุ่นกับความฝันนี้มากแค่ไหน ไม่ว่าจะต้องพยายามมากแค่ไหนฉันก็ไม่เคยยอมแพ้เลยสักครั้ง นั่นก็เพราะมีนายอยู่ยังไงล่ะอลัน ขอแค่มีเพียงนายอยู่เท่านั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันก็จะไม่ยอมแพ้โดยเด็ดขาด แต่วันนี้คนที่ทำลายฉันกลับเป็นคนที่ฉันรักและเชื่อใจมากที่สุด...แล้วฉันจะสู้ต่อไปไหวได้ยังไงล่ะ

     ไม่นานภาพความทรงจำต่างๆที่ผ่านมาก็ผุดขึ้นมาในหัว ริมฝีมือของฉันสั่นเครือพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง

     อลันที่เห็นแบบนั้นก็พยายามเอื้อมมือเข้ามาใกล้

     ถ้านายกล้าแย่งความฝันไป นายก็อย่าหวังมีฉันอยู่ในชีวิตอีกต่อไปเลยเถอะ

     ฉันปัดมือเขาออกแล้วดึงความกล้าที่มีทั้งหมดเพื่อพูดประโยคนี้ออกไป

     'เราเลิกกันเถอะอลัน'

     'หะ?'

     '...เราเลิกกัน จากนี้เป็นต้นไป'

     'นี่เธอล้อฉันเล่นหรอ...'

     'ฉันไม่ได้ล้อเล่น เราเลิกกัน ได้ยินชัดไหม?'

     'ไม่!'

     อลันดึงฉันเข้าไปกอดแน่น

     ทำไมกันนะ...เขาทำลายความฝันของฉันขนาดนี้แท้ๆแต่ฉันกลับรู้สึกดีที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาแบบนี้ หรือว่าฉันจะเป็นพวกมาโซคิสม์กันนะ

     มันทั้งรู้สึกอบอุ่นแล้วก็ทรมานใจ ทุกครั้งฉันจะคอยปลอบตัวเองและให้อภัยเขามาตลอด ไม่ว่าตอนที่เราทะเลาะกันหนักแค่ไหน ฉันเคยสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่มีวันเลิกกับอลันโดยเด็ดขาด

     ภายนอกคนอื่นอาจมองว่าฉันเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกเพราะได้คบกับอลัน หนุ่มหล่อ บ้านรวย เรียนเก่งแต่ใครจะรู้ว่าที่จริงแล้วเขานั้นขี้โมโหแถมยังเอาแต่ใจ ใครจะรู้ว่าตลอดมาฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง ฉันต้องทนรับแรงกดดันขนาดไหน แม้เราจะเป็นแฟนกันแต่เขาไม่เคยจะรู้สึกถึงความทุกข์ของฉันบ้างเลย

     'ปล่อย...อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ'

     ฉันพยายามพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่นิ่งมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

     'ไม่! ขอร้องล่ะไฮ อย่าทำแบบนี้เลย...'

     '...'

     'ฉันยอมทำทุกอย่างเลย เราอย่าเลิกกันเลยนะ'

     '...งั้นนายจะยอมสละสิทธิ์ผลงานบริษัทEE เพื่อฉันได้ไหมล่ะ?'

     อลันไม่ได้ตอบ แต่กอดฉันไว้แน่นกว่าเดิม

     อ่า...นั่นคือคำตอบของนายสินะ ฉันไม่ได้อยากให้เขาสละสิทธิ์จริงๆหรอก ฉันไม่ได้รู้สึกดีถ้าคนที่ฉันรักต้องเสียสละอนาคตเพื่อคนอย่างฉัน แต่สำหรับอลัน ฉันแค่หวังจะได้ยินคำตอบเพ้อฝันอย่างคำว่า 'ได้ ฉันยอมเพื่อเธอ' หรืออะไรทำนองนั้นจากปากเขาบ้างเท่านั้นเอง ท้ายที่สุดแล้วเขาเองก็ไม่พูดมันออกมา ไม่มีเลยสักคำ

     'เหนื่อย...ฉันเหนื่อยมากอลัน'

     'ไม่เอาน่าไฮ เรื่องนี้ฉันขอล่ะ เราอย่าเลิกกันเพราะเรื่องนี้เลยนะ ฉันรักเธอนะ'

     พลัก!

     ฉันพลักออกอย่างแรงจนร่างของอลันเซ จนล้มลง

     ฉันไม่เคยต้องการให้เรามาจบลงแบบนี้ ฉันทำทุกอย่างให้เราอยู่ด้วยกันแต่ตอนนี้มันถึงจุดที่เกินกว่าฉันจะรับไหวแล้ว ฉันหนีไปแล้วทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่เขาตะโกนไล่หลังมา

     'ไฮ! ฉันไม่ยอมรับนะ เรายังไม่ได้เลิกกันเข้าใจไหม!?!'

     '...'

     'เรายังไม่เลิกกัน เธอได้ยินใช่ไหม!?! ไฮ!!'

     และนั่นก็เป็นคำพูดสุดท้ายที่ฉันได้ยินจากปากของเขา

     ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ตัดการติดต่อจากเพื่อนๆทุกคนในคณะ รวมถึงไม่ได้รับปริญญาพร้อมทุกคนด้วย ตอนนี้ฉันไม่ต้องการเจอใครทั้งนั้นล่ะ

     ก่อนที่ฉันจะผันตัวกลายเป็นฮิคิโคโมริในโลกเน็ต ก็เหลือบไปเห็นประกาศรับสมัครของมหาวิทยาลัยที่ฉันเคยอยากเข้า ม.H

     ยังไงพ่อกับแม่ฉันก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่ฉันสมัครเรียนวิศวะเพราะเหตุผลเพียงแค่ตามอลันไปอยู่แล้วด้วย ถ้าสมมติตอนนี้ฉันไปบอกพวกท่านว่าฉันกำลังจะสมัครเรียนใหม่อีกรอบ เขาจะว่ายังไงบ้างนะ...

     ไหนๆก็มาถึงจุดนี้แล้ว ลองดูสักตั้งสิ!! ยังดีกว่านั่งซึมอยู่แบบนี้ล่ะนะ

     คลิก!

     ตอนนั้นฉันไม่รู้มาก่อนเลย ว่าตั้งแต่วันที่กดเข้าไป

     จุดเริ่มต้นชีวิตอันแสนวุ่นวายของฉันก็ได้เริ่มขึ้น...