คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เงื่อนไขของเรา
3
@Aa Cafe
วันหยุดทั้งทีแทนที่จะได้นอนอยู่ห้อง
แต่ต้องออกมาตั้งไกลเพราะใครก็ไม่รู้ - - พอถึงเวลานัดฉันก็เดินเข้าไปนั่งรอที่โต๊ะในสุดของร้าน
ไม่นานตัวต้นเหตุก็เดินมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามพร้อมหยิบแล็ปท็อปขึ้นมาเปิดโดยที่ไม่มีแม้แต่การทักทาย
"เอามาด้วยใช่ไหม?"
ลาสพูดขึ้นมา ฉันทำได้เพียงพยักหน้ารับแล้วหยิบแล็ปท็อปของตัวเองขึ้นมาแล้วเปิดตรงข้ามเขา
"ต่อไปผมจะใช้โปรแกรมจับคู่สำหรับนักพัฒนาสองคน
ผมเขียนพี่เป็นคนตรวจ พี่เขียนผมเป็นคนตรวจ สลับกันทำงาน
ถ้าพี่สามารถเขียนไพธอนสลับกับผมได้ภายในหนึ่งชั่วโมง
ผมจะยอมเล่นเป็นแฟนพี่แบบนี้โอเคไหม?"
โอ้โห
เงื่อนไขอย่างกับจะคัดเลือกสายลับเข้าหน่วยข่าวกรอง
หมอนี่ยื่นข้อเสนอที่ฟังดูยากแสนยากมา คงเพราะจะไม่ช่วยกันแต่แรกแล้วสินะเนี่ย
แต่ขอแสดงความเสียใจด้วยนะ นายเล่นผิดคนแล้วค่ะคุณลาส
"โอเค
เริ่มจับเวลาได้เลย"
พอเริ่มจับเวลา ลาสก็บรรเลงแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว
ระหว่างที่รอเขาเขียนโค้ดเสร็จฉันก็เสียบหูฟังเพื่อเตรียมตัว
ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่ทุกครั้งที่ฉันจะเขียนโค้ดทีไรจะชอบใส่หูฟังเอาไว้ตลอด
ฉันใส่ไว้ทั้งๆที่ไม่ได้เปิดเพลงด้วยซ้ำ พอลาสส่งโค้ดชุดแรกมาปุ๊บ ฉันก็ค่อยๆตรวจอย่างละเอียดทีละตัวอักษร
จากนั้นก็เขียนส่งกลับไปภายในเวลาไม่ถึงห้านาที
ในฐานะที่เคยเขียนระบบมาก่อนขอชมเลยว่าเขาฝีมือไม่เลวเลยทีเดียว อาจจะไม่เก่งเท่าฉันแต่รูปแบบการเขียนมีเอกลักษณ์ดีมาก
ไม่ได้มีดีแค่หน้าตาจริงๆนั่นล่ะ พวกเราผลัดกันเขียนและตรวจกันไปมาจนกระทั่งเวลาครบหนึ่งชั่วโมงพอดิบพอดี
ลาสพับหน้าจอลงแล้วนิ่งไปสักพัก
เขาเงยหน้ามามองฉันด้วยความประหลาดใจ หุๆ~ คิดไม่ถึงล่ะสิว่าฉันจะทำได้
ฉันกอดอกแล้วเชยคางขึ้นราวกับผู้ชนะ
"แล้ว...ที่ตกลงกันไว้ล่ะ^^"
"......"
"หืม?"
"รู้แล้ว
ผมเป็นให้ก็ได้- -"
"จริงนะ?"
ลาสพยักหน้ารับ
"ถ้ากลับคำฉันจะยัดไวรัสเข้าเครื่องนายแน่^^"
"หยุดเลย ใครจะคิดว่าพี่ก็เรียนคณะวิศวะเหมือนกันอ่ะ"
"เปล่าซะหน่อย พี่เรียนแพทย์ต่างหาก"
วิศวะนั่นคณะเก่าไม่นับซะหน่อย
"งั้นทำไมเขียนโค้ดเก่งขนาดนั้นอ่ะ?"
"เรียนแพทย์ก็ไม่จำเป็นต้องเก่งแค่รักษาไหมล่ะ...จะว่าไปยังไม่รู้เลยว่านายเรียนสาขาอะไร
ม.S"
พอฉันถามออกไปแบบนั้นลาสก็หยิบบัตรนักศึกษามาวางที่กลางโต๊ะ
ฉันเดาว่าไม่วิศวะคอมพิวเตอร์ ก็น่าจะเป็นเมคคาทรอนิกส์
เพราะเคยได้ยินว่าสาขาพวกนี้ใช้ไพธอนเขียนระบบเหมือนกัน
ฉันหยิบบัตรนักศึกษาเขามาดู...ฉันนี่แทบจะเป็นลมทั้งๆที่นั่งอยู่
ยังไม่ทันได้ดูชื่อจริง สายตาก็ไปสะดุดเข้าที่อักษรย่อ B-M-E
ที่เขียนอยู่ท้ายชื่อ
BME หรือ biomedical engineering วิศวกรรมชีวการแพทย์ อือ...คณะที่ใช้ไพธอนเขียน คิดถึงสาขาอื่นจนลืมไปว่าสาขาเก่าตัวเองก็ต้องใช้
ใครจะคิดว่าหมอนี่มันจะเป็นรุ่นน้องในคณะล่ะโว้ย!
"อะ...อ้อ...อื้ม...เออ
เหมือนเคยได้ยิน...อื้ม...คุ้นๆ...เนอะ"
ฉันคืนบัตรนักศึกษาไปนิ่งๆ นิ่งหรือเปล่าไม่รู้แต่มือสั่นนิดๆ
"ผมได้ยินจากอาจารย์ว่าปีนี้งาน
BMC
จัดร่วมกับคณะแพทย์ด้วย แสดงว่าเราก็เจอกันดิแบบนี้"
อื้ม ใช่เลย
เผลอๆนายอาจโดนต่อยอีกรอบก็ได้มั้งเนี่ย - -^
เจอที่ว่าคือเจอครบทุกตัวละครอ่ะ
"งะ...งั้นฉันขอตั้งเงื่อนไขบ้างนะรอบนี้"
"ยังต้องมีเงื่อนไขอีกหรอ?"
"เอาเถอะน่า...เงื่อนไขก็คือเราต้องเป็นแฟนกันแบบลับๆ
นอกจากแฟนเก่าฉันแล้วห้ามให้ใครรู้เด็ดขาด"
"หะ?"
ที่งาน BMC มีคนรู้จักเยอะแยะไปหมด
แล้วลาสเองก็ต้องทำงานสายนี้ด้วย สาขานี้มันสังคมแคบจะตายไป ฉันกลัวว่าจะสร้างความลำบากให้เขามากกว่า
อีกอย่าง...
"นายมีคนที่ชอบไหม
หรือ คนที่กำลังคบอยู่"
ลาสไม่ได้ตอบกลับทันที
แต่เขาไปดูดชาเขียวปั่นที่สั่งมาก่อนตอบ
"มี"
"นายมีแฟนแล้วหรอ?
"
"ไม่ใช่แฟน
แค่คนที่แอบชอบ"
เฮ่อ~ โล่งไป
ดีนะมีข้ออ้างแล้ว
"นี่ไง! ฉันกะแล้วว่านายต้องมี
เพื่อไม่ให้มีคนเข้าใจนายผิด เราต้องเก็บเรื่องข้อตกลงนี้ไว้เป็นความลับ
เราจะแสดงเป็นแฟนกันเฉพาะต่อหน้าแฟนเก่าฉันเท่านั้น เอาแบบนี้ดีไหม?"
"แกล้งคบกันแล้วค่อยเลิกก็ได้นี่
ทำแบบนั้นมันยุ่งยากออก"
"แล้วถ้าคนที่นายชอบเขาเข้าใจผิดจะทำยังไง
ถ้าเกิดเขาชอบนายขึ้นมาล่ะ ไม่เสียดายแย่หรือไง><"
ขอล่ะ เชื่อฉันเถอะ เชื่อฉันที
อะไรก็ตามน้ำฉันไปทีเถอะนะ
ลาสมองมาที่ฉันอย่างอึ้งๆ
เขากะพริบตาอยู่สองสามครั้งก่อนที่จะพยักหน้าตอบกลับมา
"จากนี้ก็จะทำเป็นไม่รู้จักผมหรอ?"
"คงต้องเป็นแบบนั้น"
"อ้าว~ ใครครับเนี่ย?
"
"ยัง! ยังไม่ใช่ตอนนี้ย่ะ- -*"
ลืมไปว่ามันเป็นคนกวนตีนแบบนี้
คิดถูกไหมที่ขอให้มาช่วยเนี่ย
"งั้นผมก็ขอตั้งเงื่อนไขมาบ้างเหมือนกัน"
"นายตั้งไปแล้วนี่
อย่ามามั่วนิ่มนะ"
"นั่นมันเงื่อนไขว่าผมจะช่วยไหม
แต่นี่เงื่อนไขหลังจากผมตกลงจะช่วยแล้ว ไม่เหมือนกัน"
ไอ้เด็กนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ ไม่รู้จะมาไม้ไหนอีก
นี่กำลังหาคนมาแบ่งเบาภาระนะไม่ใช่คนปั่นประสาท
"มีไรก็ว่ามา"
"ง่ายๆเลย
พี่แค่ต้องมาช่วยผมตรวจและแก้โค้ดที่นี่ทุกอาทิตย์เท่านั้นเอง"
WHAT!?! ทุกอาทิตย์เลยหรอ? นี่เรียนหมอนะคะ กะจะไม่ให้มีเวลาพักให้กันเลยหรือไง
วันหยุดสุดสัปดาห์น่ะมีค่าควรใช้สำหรับการพักผ่อนอ่ะ เข้าใจบ้างมั้ยยยยยย
"นี่! ยังไม่ได้ตอบตกลงเลยนะ"
ฉันมองตาของลาสอย่างไม่ละสายตาหวังให้เขาเปลี่ยนใจ
ทว่า...ไม่ ลาสเก็บแล็ปท็อปแล้วโบกมือบ๊ายบาย ซาโยนาระใส่ฉันแล้วจากไป
ติ๊ด~
@_LasWorld: เจอกันสัปดาห์หน้า
ไอ้เด็กบ้าาาาาา!!!
ฉันมองหน้าจอโทรศัพท์อย่างหัวเสีย
ทำไมต่อรองกับใครแล้วต้องเป็นฝ่ายเสียเปรียบตลอดเลยเนี่ย!?!
หลังจากกลับมาที่หอแล้วปรับอารมณ์จนเข้าที่เข้าทางได้
ฉันก็ต้องอ่านหนังสือต่ออีก รู้สึกเหมือนความดันจะขึ้นทุกๆห้านาที
วันนี้ว่าหนักแล้ว พรุ่งนี้นั้นหนักกว่า เพราะมีควิซไบโอเคมท้ายคาบ
วิชาอะไรแค่ไบโอก็น่ารักแล้ว ทำไมต้องเพิ่มความเค็มเข้าไปให้ยากด้วย
เคมที่ว่าก็ย่อมาจากChem เคมีวิชาที่ทุกคนรักนั่นเองจ้า
ใครรักก็ให้มารวมกันตรงนี้เลย ส่วนฉันจะไปยืนตรงนู๊นนนน เพราะใครจะรักก็รักไป
แต่ไฮไม่รักเคมีค่ะ
ติ๊ด~
ข้อความเข้าอีกล่ะ อย่าบอกนะว่า...
@MeeMeeBear: ใครก็ได้ช่วยด้วย!
พน มีควิซแต่อ่านไม่เข้าหัวเลย
คิดว่าใครยัยหมีนี่เอง แค่เสียงแจ้งเตือนก็ทำฉันหลอนไปหมดแล้วเนี่ย
ว่าแล้วก็ชวนเจทกับหมีมาติวดีกว่า อยู่คนเดียวแล้วเครียด
ดีที่ยัยหมีทักมาในไลน์กลุ่มเราสามคนพอดี
@HiDinosour: ไม่อยากอ่านคนเดียวเหมือนกัน
นัดติวไหม?
@MeeMeeBear: ได้ค่ะเจ้
ไปอ่านใต้หอเจทกัน ไปเอาแอร์ฟรี
@Jade: ถามกันก่อนไหมหมี
แต่มาอ่านด้วยกันก็ดี ผมก็อ่านไม่เข้าหัวเหมือนกันเจ้
@MeeMeeBear: โอเค
งั้นเจอกันนะทุกคน
@MeeMeeBear:(ส่งสติ๊กเกอร์)
ฉันหยิบหนังสือยัดใส่กระเป๋าแล้วออกจากห้องไป
ดีที่หอของฉัน เจทแล้วก็ลูกหมีอยู่ใกล้คณะเราเลยไปมาหากันง่าย
ติดที่หอฉันกับลูกหมีเป็นหอหญิงเจทเลยมาไม่ได้เพราะงั้นเวลานัดกันเลยต้องไปที่หอเจทซะส่วนใหญ่
พอฉันมาถึงใต้ตึกก็เห็นเจทกับลูกหมีนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
พร้อมด้วยกองขนมที่วางเต็มโต๊ะ ถึงหอเจทจะเป็นหอรวมแต่ส่วนมากที่อยู่ก็มีแต่ผู้ชายคณะแพทย์ทั้งนั้น
ที่จริงทางหอน่าจะเปลี่ยนเป็นหอชายได้ล่ะนะ ผู้หญิงนี่แทบจะนับหัวได้เลยด้วยซ้ำ
พวกฉันพากันทวนจุดที่สำคัญๆจากนั้นก็ต่างคนต่างอ่าน
วิธีการจำแต่ละคนมันไม่เหมือนกันอ่ะเนอะ
"อ้าวป้า
มาไงเนี่ย?"
ไม่ ไม่เอา มีสมาธิ อย่าไปสนใจ
"เห้ยป้า เมินอ่อ?"
ฉันเบือนหน้าหนีไปอีกทางพร้อมหันหนังสือไปพร้อมกัน
ไม่ต้องบอกว่าเจ้าของเสียงกวนประสาทบ้านี่เป็นใคร
วันนี้ฉันเหนื่อยรับมือเด็กผีแล้ว พอ!
พึบ!
หนังสือที่ฉันถืออยู่หายไปราวกับแฮรี่พอตเตอร์เสกคาถา
ตอนนี้มันอยู่ในมือของมีท บอกตามตรงตกใจนะเนี่ย อยากให้ฉันสนใจอะไรนักหนา
ทำอย่างกับทุกทีอยากเจอหน้ากันตายล่ะ
"อ่อ
ไบโอเคมที่จะมีควิซพรุ่งนี้ใช่มะ?"
"อืม
รู้แล้วก็เอาหนังสือคืนมา จะอ่าน"
"ผมติวให้เอาไหม?"
มีทตอบมาพร้อมเลิกคิ้วให้ฉัน
เหอะ...ให้หมอนี่ติวยอมได้ F ยังจะดีซะกว่า
ฉันดึงหนังสือกลับมาแล้วเก็บใส่กระเป๋าทันที
"เจท หมี
เจ้ขอตัวไปอ่านต่อที่ห้องนะ ไม่มีอารมณ์แล้วอ่ะ"
ฉันกำลังจะลุกออกจากโต๊ะแต่ถูกยัยหมีหยุดเอาไว้ก่อน
"โธ่เจ้คะ
แค่มีมลพิษทางอากาศนิดหน่อยเอง เดี๋ยวหนูไล่ให้ค่ะ"
"ให้มันน้อยๆหน่อยหมี
ยังไงเราก็เป็นเดือนคู่แกนะ"
"ฉันไม่สนใจผู้ชายย่ะไอ้เนื้อเน่า
มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย"
อุ๊บ!
พอยัยหมีเรียกมีทว่าเนื้อเน่าฉันพึ่งนึกขึ้นได้ ว่าชื่อหมอนี่มันมาจากมีทบอล
ลูกชิ้นเนื้ออ่ะ ตอนแรกอารมณ์เสียนะแต่ตอนนี้อารมณ์เริ่มดีขึ้นมานิดนึงล่ะ
"เรียกคนอื่นเนื้อเน่า
เธอน่ะหมีควายชัดๆ ยัยคนขี้โวยวาย"
"ฉันโวยวายตอนไหนหะ!?!"
ตอนนี้ล่ะ...
ก่อนที่ยัยหมีจะพ่นไฟจนรบกวนชาวบ้านที่เขากำลังอ่านหนังสืออยู่
เจทที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ยัดขนมใส่ปากนางอย่างไว ดีนะที่มันเลือกขนมปังยัดไส้
นี่ถ้าเลือกแท่งป๊อกกี้ป่านนี้แทงคอไปล่ะ
หันมาอีกทีมีทมันก็เดินหายไปไหนล่ะก็ไม่รู้
พอเห็นแบบนั้นฉันเลยกลับไปนั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะตามเดิม จะมาก็มา จะไปก็ไป
คนหรือผีเนี่ย
ที่จริงฉันกับมีทตอนปีหนึ่งเราสนิทกันมากเลยนะ
ฉันรู้จักมีทก่อนพวกลูกหมีด้วยซ้ำแต่ไม่รู้ทำไมอยู่ๆมันถึงถอยห่างไป แถมยังชอบหาเรื่องแล้วอวดเบ่งตลอดด้วย
ไม่รู้มันเป็นอะไรของมัน ว่าจะหาโอกาสคุยกับมันหลายครั้งล่ะแต่จังหวะมันไม่มาซักที
จนตอนนี้ก็เกลียดขี้หน้ากันไปแล้วเนี่ย
หายใจเข้า...หายใจออก...
อ่ะ สอบเสร็จล่ะ สำหรับฉันคือแค่นั้นจริงๆ
หายใจทีสองทีคือหมดเวลาสอบ อ่านมาเลือดตาแทบกระเด็นแต่สอบทีเวลาเขียนเหมือนเด็กวิ่งตามรถไอติม
หายไปไวมาก
"โห
ควิซรอบนี้เกือบตายเลยอ่ะ เจ้วันหยุดนี้ไปสวนสนุกกันมะ?"
"บอกเกือบตายแต่ชวนไปสวนสนุก
คิดอะไรอยู่หะยัยหมี- -^"
"ก็หนูเบื่ออออ
หนูอยากเที่ยววว หนูเหนื่อยจะตายแต่หนูอยากไปเที่ยวววว"
โถ หนูน่าจะเอาพลังงานเหล่านี้ไปอ่านหนังสือนะลูก...ถึงเธอจะทำท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูจนฉันต้องใจอ่อนแค่ไหนก็เถอะ
แต่วันหยุดไม่ได้จริงๆ ฉันถูกรุ่นน้องปีศาจนั่นเอาไปแล้ววันหนึ่ง
อีกวันหนึ่งฉันต้องเหลือไว้นอน ฉันให้ไม่ด้ายยยย
"เจ้ไปไม่ได้จริงๆ
ขอโทษที ไปล่ะ"
"เจ้~~~"
ฉันทิ้งลูกหมีไว้หน้าห้องสอบแล้ววิ่งหนีออกมา
ฉันหยุดลงที่หน้าบอร์ดประชาสัมพันธ์ของคณะ ที่มีโปสเตอร์งาน BMC ติดไว้อย่างยิ่งใหญ่ ที่มุมล่างมีรูปตัวการ์ตูนเม่นน้อยๆอยู่
โปสเตอร์นี้เม่นคงเป็นคนออกแบบแน่ๆ พอมาคิดดูดีๆแล้วก็ยังไม่เคยคุยดีๆกับมันซักครั้งตั้งแต่กลับมาเจอกันเนี่ย
มันจะน้อยใจไหมวะแต่มันเป็นผู้ชายอ่ะ ไม่น่าคิดมากมั้ง
ตู๊ด~ ตู๊ด~
"ฮัลโหลค่ะ?"
ฉันรับสายทั้งๆที่ยังคงจ้องโปสเตอร์อยู่
"...ฮัลโหล"
ปิ๊บ!
ทันทีที่ได้ยินเสียงฉันก็รีบตัดสายไปในทันที
เพราะมันเป็นเสียงของแฟนเก่าจอมราวีนั่นยังไงล่ะ ฉันว่าฉันบล็อคเบอร์ไปแล้วนะ
โทรมาได้ไงเนี่ย ตกใจหมด จากนิสัยของอลันคงโทรย้ำๆอีกหลายสายแหงเลย
ปิดเครื่องดีกว่า ยังไงก็ไม่มีใครให้ติดต่ออยู่แล้วด้วย
ตุบ!
ฉันเดินพุ่งไปข้างหน้าอย่างไม่มองทาง
จนชนใครเข้าก็ไม่รู้ ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะขอโทษอีกฝ่ายแต่พอเห็นเสื้อช็อปสีกรมคุ้นตาก็แทบหงะหงายหลัง
ดวงตากลมโตสีฟ้าสดใสที่ยากจะลืม
"ลาส?"
ฉันจ้องเขาสลับกับเสื้อช็อปด้วยความประหลาดใจ
ไหงเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย ลาสยกนิ้วขึ้นมาแตกที่ริมฝีปาก
มองเหลียวซ้ายแลขวาก่อนที่จะดึงฉันไปที่มุมทางเดิน
"ทำอะไรของนายหะ? -
-^"
"อ้าว!
นี่เรารู้จักกันหรอกหรอเนี่ย"
ลาสหัวเราะออกมาพร้อมส่งสายตากรุ้มกริ่มใส่
เนี่ย!ดูมันดิ ดูมัน!
"ไม่รู้จักแล้วพามามุมตึกทำไมหะ
- -*"
"เพราะอยากรู้จักล่ะมั้ง"
"อือฮึ งั้นแสดงว่าตอนนี้รู้จักกันแล้วใช่ไหม?"
"ฮ่าๆ
พี่ไฮหวัดดีครับ"
"ไม่ต้องทักแล้วย่ะ!"
ฉันตอบกลับไปอย่างหงุดหงิด
แต่ลาสมันดันหัวเราะกลับมาซะงั้นล่ะ
"ที่ดึงแอบตรงนี้เพราะจะได้ไม่มีใครเห็นหรอ?"
"ตื่นเต้นดีไหมอ่ะ
เหมือนหนังสายลับเลยว่ามะ^^"
เฮ่อ~ เพลีย...
"ตกลงมาทำอะไรเนี่ย?"
ลาสยกกองโปสเตอร์ขึ้นมาแทนคำตอบ
อ๋อ...มาติดโปสเตอร์นี่เอง
จะว่าไปงานแบบนี้ให้ทางผู้จัดงานส่งมาให้ก็ได้นะ ไม่เห็นต้องมาเองก็ได้นะ
"เมื่อกี้ผมว่าจะไลม์หาพอดีเลย
พี่ว่างมะ?"
"ไม่ว่าง
จะกลับหอแล้วเนี่ย เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว"
"กินไรยังอ่ะ?"
"ยัง
ว่าจะไปหาไรกินก่อนถึงหอเนี่ย"
"ปะ
งั้นไปกินข้าวกัน"
"หะ?"
ระหว่างที่ฉันยืนงง
ลาสไม่ปล่อยให้ฉันประมวลผลเสร็จแล้วลากฉันไปที่ร้านแผงลอยแถว ม.
สรุปมาเพื่อติดโปสเตอร์แล้วหิวงี้หรอ ไปกินแถวม.ตัวเองไม่ได้ แบบหิวไม่ไหวแล้วเลยมาหาเพื่อนกินข้าวงี้
แล้วฉันก็ยอมให้ถูกลากไปนู้นไปนี่เนอะ แต่ลาสหล่ออ่ะ ยอมๆไปหน่อยแล้วกัน -////-
ความคิดเห็น