คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความหวังไม่ได้กลายเป็นศูนย์
2
โอยยย เมาค้าง เรียนก็เช้าแถมยังต้องมานั่งฟังบรรยายต่ออีก สภาพพวกฉันตอนนี้ไม่พร้อมรับอะไรแล้วนะ
เหมือนเมื่อเช้าอาจารย์จะบอกอะไรสักอย่างนี่ล่ะแต่ฉันดันนึกไม่ออก
ไม่ไหวอ่ะ ฟังบรรยายไม่รู้เรื่องเลยแบบนี้
"หมี เจ้ขอออกไปข้างนอกหน่อยนะ
ฝากอัดเสียงต่อที"
"......"
"หมี!"
"อะ...อืม
ค่ะๆๆ"
ลูกหมีโบกมือให้ฉันทั้งๆที่ตัวเองก็ยังคงฟุบลงบนโต๊ะต่อ
จะรอดไหมเนี่ย- -^
ฉันเดินออกมาจากห้องโถงแล้วเดินออกไปสูดอากาศที่ดาดฟ้า
ถ้าไปนั่งหน้าห้องอาจารย์คงมาเจอพอดี
ฟู่ว~ มีลมพัดผ่านแบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย
อีกสัก 10 นาทีค่อยกลับเข้าไปแล้วกัน...
"โฮ่~
อากาศดีมากสิใช่ไหม?"
"อื้ม
ลมเย็นดี..."
หือO_O? ฉันตอบใครวะ
ฉันหันไปหาเจ้าของเสียงนั้น
พบว่าอยู่ๆเพื่อนสนิทสมัยที่เรียนอยู่ ม.S นายเม่น
มันโผล่ออกมาจากหลุมไหนก็ไม่รู้ ยืนกอดอกจ้องฉันอยู่หน้าประตูทางออก
เหมือนไล่ทวงหนี้งั้นล่ะและแน่นอนหน้ามันโคตรอารมณ์เสีย สาเหตุไม่เดาก็น่าจะรู้...
"ไหนมึงอธิบายตัวเองหน่อยดิไฮ
สาเหตุที่มึงบล็อคไลม์พวกกูอ่ะ แล้วนี่...มึงใส่ชุดนักศึกษาทำไมเนี่ย"
เม่นเดินเข้ามาช้าๆพร้อมจ้องฉันเขม็ง นี่มันมาดีใช่มะ มันจะไม่พลักฉันตกลงไปตายใช่ไหมเนี่ย
อันที่จริงฉันก็แอบรู้สึกผิดกับเพื่อนบางคนเหมือนกันนะตอนกดบล็อกอ่ะ
แต่พอดีสภาพจิตใจของฉันตอนนั้นมันไม่พร้อมจริงๆนี่นา
"ก็กูไม่อยากติดต่อกับพวกมึงนิ
- -"
"ดู...ดูพูดเข้า
กูไปทำอะไรให้มึงหะไฮ?"
"มึงไม่ผิดหรอก
กูผิดเลยจ้าเม่นจ๋า"
"อะไรวะ นี่มึงกับอลันทะเลาะอะไรกันอีกวะ
ครั้งนี้มันขอให้มึงบล็อคพวกกูเลยไง?"
"กูไม่ได้ทะเลาะ"
"อ้าว
งั้นมึงบล็อคทำแมวไรวะ?"
"แต่กูเลิกกับมันแล้ว"
เม่นได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับผงะ
แต่ก็พอจะเข้าใจมันอยู่หน่อยๆเหมือนกัน
เม่นนี่ถือเป็นหนึ่งในเพื่อนที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่ตอนที่ฉันกับอลันยังไม่ได้คบกันด้วยซ้ำ
มันอยู่กับพวกฉันในทุกๆโมเม้น ทั้งตอนจีบกัน
คบกัน ทะเลาะกัน งอนกัน หรือแม้แต่ตอนไปเดทกันบางทีมันยังเสนอหน้าไปด้วยเลย
เสียดายมันไม่ได้อยู่ตอนเลิกกันด้วย ไม่งั้นครบทุกช่วงโมเม้นไปล่ะ
"ฮั่นแน่~
มึงล้อกูเล่นใช่มะ เหมือนตอนนั้นไง"
"เม่น
มึงรู้จักกูดี มึงคิดว่ากูล้อเล่น?"
เม่นไม่ได้ตอบกลับแล้วมองมาที่ฉันเงียบๆ มันทำท่าเหมือนคิดอะไรบางอย่างก่อนที่จะพูดขึ้น
"เมื่อคืนมึงเจออลันด้วยใช่ไหม?"
"ทำไมรู้?"
"เมื่อวานอลันมันกลับมาไทย
กูกับเพื่อนคนอื่นเลยพามันไปฉลองที่ร้านแถวนี้
พอมันออกไปเข้าห้องน้ำกลับมาแม่งก็หัวเสียแล้วขอกลับก่อนเฉยเลย"
"ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเจอกูตรงไหน"
"ไฮ
กูไม่เคยเห็นมันอารมณ์เสียเรื่องอะไรนอกจากเรื่องของมึง"
ประโยคของเม่นมันทำให้ฉันรู้สึกจุกหน้าอกอย่างบอกไม่ถูก
ทำไมน่ะหรอ ก็เพราะมันเหมือนกับบอกว่าฉันยังสำคัญกับเขาอยู่ยังไงล่ะ
ไอ้ความคิดที่ว่าเขาคิดถึงแต่ฉัน
ถ้าไม่ใช่เรื่องของฉันเขาคงไม่แสดงอารมณ์ออกมาขนาดนี้
ทุกอย่างที่เขาพูดออกมาจริงใจเสมอ แต่ขอโทษทีนะ ฉันเลิกสำคัญตัวผิดแบบนั้นมานานแล้ว
"เอาเถอะ
ยังไงนี่ก็เรื่องของพวกมึงสองคน กูจะไม่ถามซักไซ้ล่ะกัน"
"...ขอบใจ"
"แล้วสรุป
นี่มึงใส่ชุดนักศึกษาทำไมอ่ะ มึงเรียนจบมานานแล้วนะ"
"แปลกตรงไหน
ก็กูเรียนที่นี่"
"O[]O!?!"
"กูเรียนที่นี่
คณะแพทย์เนี่ยล่ะ"
"=[]=!!!???!!!"
"มึงจะทำหน้าตกใจเว่ออะไรขนาดนั้นหะ!?!
กูเรียนหมอแล้วมันจะทำไม"
"คนไข้ตายแน่
โรงพยาบาลไหนรับมึงไปเนี่ยมีแต่ความวินาศสันตะโรแน่ๆ"
"ไอ้เม่น!!"
ฉันเงื้อมือขึ้นพร้อมที่ฟาดใส่มันทันที แต่เม่นมันรู้ทันเลยเหวี่ยงตัวหลบไปอีกทาง
ไอ้เพื่อนปากเสีย
"เออ
แล้วแบบนี้ไม่ฉิบหายเข้าไปใหญ่หรอวะ"
"มันจะมีอะไรฉิบหายกว่าการมาเจอมึงวันนี้อีกหรือไง
- -*"
"มี ก็งาน BMC
ปีนี้ที่คณะเราจัดร่วมกับคณะแพทย์ไง"
งาน BMC คืองานการแข่งขันที่คณะวิศวกรรมชีวการแพทย์จัดขึ้น
โดยรวบรวมมหาวิทยาลัยต่างๆทั่วประเทศมารวมทีมกันเพื่อสร้างนวัตกรรมนำเสนอแข่งขัน
ใครที่ได้คะแนนมากสุดในการแข่งขันนี้จะมีงบสนับสนุนโปรเจคไปตลอดปีการศึกษา
รวมถึงได้สิทธิ์พิเศษไปศึกษาดูงานต่อที่ต่างประเทศด้วย
เป็นงานที่จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่เพราะมีสปอนเซอร์เป็นบริษัทเครื่องมือแพทย์จากทั่วโลก
และฉันก็คือหนึ่งในนักศึกษาที่จบมาจากคณะวิศวกรรมชีวการแพทย์
ม.S
ซึ่งเป็นทั้งนักศึกษาเกียรตินิยม
เป็นทั้งนักล่ารางวัลการแข่งขันในงานนี้อีกต่างหาก
ถ้าฉันไปร่วมงานนี้มีหวังคงเจอคนรู้จักยั้วเยี้ยไปหมดไปรวมถึงคนที่ไม่อยากเจอด้วย
เรื่องที่อาจารย์บอกก็เป็นเรื่องนี้แหงเลย
"มึงต้องล้อกูเล่นแน่ๆ"
"มึงรู้จักกูดีไฮ
ถ้ากูโกหกมึงต้องจับได้"
"กูไม่เชื่อ!!"
"มึงต้องเชื่อ!!"
หลังจากเถียงกันจนหมดแรงเม่นมันก็ลากฉันกลับเข้าไปฟังบรรยายต่อ
ไม่คิดเลยว่าคนที่มาบรรยายจะเป็นบริษัทที่มันทำงานอยู่ ก็ว่าอยู่มันมาที่นี่ทำไม
เพื่อนคนอื่นป่านนี้ก็คงเข้าบริษัททำงานกันหมดแล้วสินะ
ถ้าพูดถึงบริษัทที่จะมาเข้าร่วมในงาน BMC ล่ะก็ยังไงหนึ่งในนั้นก็ต้องมีบริษัท
EE แน่ๆล่ะ
ไม่นะ นี่ฉันต้องเจออลันอีกหรอเนี่ย จากที่เจอกันเมื่อคืนบอกตามตรงว่าฉันตกใจมากเลยที่เขาชกคนอื่นไปแบบนั้น
เพราะเป็นคนที่ไม่รู้จักด้วยฉันยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ อลันไม่เคยทำท่าทางแบบนี้มาก่อน
หรือว่าช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาอลันที่ฉันรู้จักก็ค่อยๆหายไปด้วยใช่หรือเปล่านะ
ติ๊ด~
โอย ใครส่งข้อความมาตอนนี้เนี่ยหัวใจจะวาย
@_LasWorld: ผมลาสนะ
ที่เจอกันเมื่อคืน
ลาส? ที่เจอกันเมื่อคืน...ลาส...
O[]O! อ้อ ลืมไปสนิทเลย
ผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นน่ะเอง
@_LasWorld: มือถือผมซ่อมเสร็จแล้วนะ
เออว่ะ ฉันเป็นสาเหตุทำให้หน้าจอมือถือเขาแตกนี่เนอะ
โดนต่อยไม่พอมือถือพังอีก คนอะไรซ๊วยซวย
@HiDinosour: โอเค
งั้นนายส่งค่าให้จ่ายมาเลยนะ เดี๋ยวฉันโอนให้
@_LasWorld: แล้วก็ผ้าเช็ดหน้าที่พี่ให้มามันเปื้อนไป
ผมเลยซื้อคืนมาให้
โห ไม่เห็นต้องคิดมากเลย แค่ผ้าเช็ดหน้าที่จริงใช้เสร็จเขาจะทิ้งไปเลยก็ได้นะ
เพราะตอนที่ฉันให้เขาไปก็ไม่คิดว่าจะได้คืนอยู่แล้วด้วย
เรื่องมันออกมาเป็นแบบนี้เพราะเจอกับอลันแท้ๆเลย...
อยู่ๆก็มีความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว
ไม่ๆๆๆ อย่าเชียวนะยัยไฮ
แค่นี้เขายังซวยเพราะหล่อนไม่พออีกหรือไง
เห้ย แต่อีกครั้งเดียวเอง
บางทีเขาอาจจะสงสารฉันอีกก็ได้นะ
@HiDinosour: วันนี้นายว่างไหม?
ฉันอยากเลี้ยงข้าวขอโทษเรื่องเมื่อคืนอ่ะ
ฉันพิมพ์ข้อความไปแล้วรอมันอย่างใจจดใจจ่อ
มันดูผิดธรรมชาติไปไหม เขาจะเข้าใจไปว่าฉันจีบเขาไหมเนี่ย
แต่ยังไงก็ต้องเจอเขาให้ได้ก่อนล่ะนะ
@_LasWorld: ได้
วันนี้ผมเลิกเร็ว ไปกินแถว ม.พี่แล้วกัน
เห้ย! มาจริงด้วย
พระเจ้าคะขอบคุณที่ยังไม่ทอดทิ้งหนูนะคะ
จากนี้หนูจะเป็นเด็กดีไม่สัปหงกในคาบเรียนอีกแล้วค่ะ จบคาบนี้แล้วรีบไปเลยดีกว่า!
"เอาล่ะนักศึกษา
จบการบรรยายวันนี้อาจารย์มีของขวัญมาให้พวกเธอด้วยนะ"
ทุกคนต่างพากันมองไปทางอาจารย์ด้วยท่าทางที่ตื่นเต้น
แล้วอาจารย์ก็หยิบกองชีทบางอย่างมาวางหน้าชั้นเรียน
"นี่คือแบบทดสอบเรื่องที่ฟังบรรยายไปเมื่อกี้
ทำกันให้สนุกเลยนะทุกคน รอบนี้อาจารย์จะเก็บคะแนนนด้วยนะ^^"
"=[]="<<หน้าทุกคน
พระเจ้า! ท่านทอดทิ้งหนูแล้ว!!!
แต่พอเห็นคำถามบนแบบทดสอบฉันกลับรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที
เพราะมันถามเกี่ยวกับการใช้งานเครื่องมือแพทย์ยังไงล่ะ
เมื่อกี้หยุดหายใจไปวูบหนึ่งเลยเนี่ย
นึกว่าคะแนนรอบนี้จะพังแล้วเสียอีก
"โห
รอบนี้ป้าก็จะเก็บเต็มอีกแล้วหรอ"
ทันทีที่ฉันออกจากห้องมาก็ต้องมาได้ยินประโยคกวนประสาทจากไอ้เด็กผีนี่ตลอดเลย
คนที่กำลังยืนพิงกำแพงแล้วมองเหยียดมาทางฉันอยู่ก็คือ
มีท หนุ่มหล่อหน้าตาดี เดือนคณะแพทย์คู่กับยัยลูกหมีรวมถึงประธานชั้นปีด้วย
ถึงหน้าตาดีแต่ชอบโผงผางแถมพูดจาขวานผ่าซาก สั้นๆหล่อเสียของ
ไม่รู้ว่าฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรให้หมอนี่มันไม่พอใจนัก
ฉันจะทำอะไร ไปกับใครมันก็แขวะไม่เลิก ยิ่งเรื่องคะแนนสอบนี่หนักเลย
ชอบเกทับฉันตลอดๆ
ที่จริงฉันก็ไม่ได้หัวดีหรืออยากได้เกียรตินิยมอะไรขนาดนั้นหรอกนะ
ขอแค่ทำคะแนนแซงไอ้นี่ได้ก็พอแล้วล่ะ
"แย่หน่อยนะรอบนี้ฉันไม่ได้ฟังบรรยายเลย
ท็อปก็คงไม่พ้นมีทหรอกเนอะ"
"อ้าวหรอเนี่ย
โห อย่าร้องไปนะป้า ก็อย่างว่าล่ะ ผมมันทั้งหล่อทั้งหัวดี ช่วยไปได้"
ฉันกระเดาะลิ้นแกล้งทำเป็นไม่พอใจจากนั้นก็เดินออกมา
ลั้นลาไปเถอะ อันที่จริงฉันตอบคำถามได้ทุกข้อเลยต่างหาก
รอหน้าแหกตอนคะแนนออกล่ะกันเด็กบ้า แบร่~
ฉันส่งโลร้านชาบูหลังม.
ไปให้ลาสแล้วไปนั่งรอเขาในร้าน
ระหว่างที่รอฉันก็โอนเงินค่าซ่อมมือถือให้เขาเรียบร้อย
"อ่ะ
ลาส!"
พอเห็นลาสเข้าร้านมาฉันก็โบกไม้โบกมือเพื่อให้เดินมาหา
นี่พึ่งส่งโลไปยังไม่ถึง 30 นาทีเลยนะ
นึกว่าเขาจะหลงเสียแล้วเพราะฉันดันเลือกร้านที่แอบมากินคนเดียวประจำ
ทางมันจะซับซ้อนหน่อยคนเลยไม่ค่อยอยากเข้ามาแต่บอกเลยน้ำจิ้มที่นี่เด็ดมาก
"ฉันโอนเงินค่าซ่อมให้แล้วนะ"
"อ่อ
ผมเห็นแล้ว ขอบคุณมากครับ แล้วก็นี่ผ้าเช็ดหน้า..."
ลาสหยิบผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนออกมาจากกระเป๋า โห
ผ้าเช็ดหน้านี่ดูดีกว่าไอ้ผ้าขี้ริ้วของฉันอีกนะเนี่ย
"ขะ...ขอบคุณนะ
ที่จริงๆไม่ต้องซื้อคืนก็ได้ แหะๆ"
"ผมรู้สึกไม่ดีอ่ะ
รับไปเถอะครับ"
พอเขาพูดแบบนั้นฉันก็เลยต้องรับมาแต่โดยดี
จากนั้นพวกเราก็ต่างคนต่างสั่งเมนูที่ตัวเองอยากกินมา
ฉันก็กินหม้อฝั่งต้มแซ่บของฉัน ส่วนลาสก็นั่งกินหม้อฝั่งน้ำต้มยำของเขา
เหมือนต่างคนต่างกินอ่ะแต่อาศัยหม้อกับโต๊ะร่วมกัน
กินแบบไม่พูดไม่จาประดุจโกรธกันมาแต่ชาติปางก่อน
"เอ่อ...คือ..."
ฉันรู้สึกลังเลอยู่พักหนึ่งว่าควรจะขอให้เขาช่วยดีไหม
หรือว่าจะขอให้คนอื่นช่วยแทนดีแต่จะหาคนอื่นตอนนี้มันก็คงไม่ทันแล้วด้วย...
"ครับ?"
"ช่วยมาเป็นแฟนฉันทีได้ไหม..."
พรวด!
พอฉันถามไปแบบนั้นลาสก็ถึงกับสำลักน้ำซุปในทันที
แง~
ขอโทษฉันคงพูดรวบรัดไปหน่อย
ระหว่างที่ลาสดื่มน้ำเพื่อลดอาการสำลัก
ฉันก็ค่อยๆอธิบายให้เขาฟัง
"ไม่ใช่!
คือฉันพยายามจะบอกว่าช่วยแกล้งเป็นแฟนฉันให้ที"
"...หะ?"
"นายยังจำคนเมื่อคืนได้ไหม?
คนที่ต่อยนายอ่ะ"
"อ๋อ
แฟนเก่าพี่อ่ะนะ"
"ใช่ๆ
หมอนั่นล่ะ
หลังจากนี้ฉันกับเขาบังเอิญต้องร่วมงานเดียวกันอีกแบบช่วยไม่ได้เพราะงั้นนายช่วยแกล้งเป็นแฟนฉันอีกครั้งได้ไหม?"
ลาสถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะวางตะเกียบลง ไม่อยากนอกเรื่องนะแต่ขนาดตอนเหนื่อยใจก็ยังหล่ออ่ะ
"นี่พี่ยังจะหาเรื่องให้ผมไปโดนต่อยอีกหรอครับ?"
"นั่นมันเป็นอุบัติเหตุ
พี่ไม่คิดให้ดีก่อนเอง พี่ขอโทษแต่รอบนี้เราจะวางแผนกันให้ดีก่อน
ฉันจะปกป้องเธอเอง จะทำทุกทางเลย"
"=_="
"แค่ในนามเท่านั้น
ขออ้างชื่อนายไปอีกสักพักนะT^T"
"ไม่=_="
บรรยากาศเงียบกริบ แต่น้ำในหม้อที่เดือดปุดๆเลย
ว่าแล้วเชียวใครมันจะยอมมาช่วยหลังจากโดนต่อยจนเลือดกำเดาไหลแบบนั้นอ่ะเนอะ
ลาสกับฉันไม่ได้พูดกันจนกระทั่งเดินออกจากร้านไป ฉันจะยอมให้มันจบแบบนี้ไม่ได้!!
"เดี๋ยวลาส!
"
ฉันวิ่งไปคว้าชายเสื้อเขาเอาไว้
ลาสเองก็หันกลับมาอย่างตกใจนิดๆ ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีใครเหมาะไปกว่าเขาอีกแล้ว
♪♫ชะลันลา...
ลันลาลั้นลา♫♪
เสียงริงโทนดังขึ้นก่อนที่จะพูดออกไปพอดี
ลาสรับโทรศัพท์แล้วคุยอย่างหน้าตาเฉย ทั้งๆที่ชายเสื้อยังคงถูกฉันจับไว้แน่น
เขาเหลือบหางตามองมาที่ฉันก่อนจะกดวางสายไป
"...พี่รู้จักไพธอนไหม? "
"อะ...อืม"
ทำไมเขาถึงได้ถามแบบนั้นล่ะ อย่าว่าแต่รู้จักเลย
ยิ่งกว่ารู้จักอีกเพราะฉันใช้มันเขียนระบบขึ้นมานี่นา
"โอเค งั้นเรามาตกลงกันใหม่ดีกว่า"
"จริงหรอ!?! แสดงว่านายจะช่วยฉันแล้วใช่ไหม!?!
"
"ก็ต่อเมื่อพี่ผ่านเงื่อนไขของผมล่ะนะ"
ลาสยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
ฉันนี่รีบปล่อยชายเสื้อเขาทันทีแล้วเดินถอยไปก้าวหนึ่ง ทำไมฉันถึงรู้สึกสังหรณ์ณ์ใจไม่ดีอีกแล้วแหะ
เงื่อนไขของหมอนี่คืออะไรกันแน่เนี่ย
ความคิดเห็น