คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ขอร้อง/อย่าทิ้งกันไปได้ไหม เธอรู้ฉันอยู่ไม่ไหว
... ขอร้อง ...
## ฉันทำผิดที่ใด ได้แต่ถามตัวเองอย่างนั้น
ไม่เคยจะไม่รักเธอสักวัน แต่กำลังจะต้องร้องไห้
## อย่าทิ้งกันไปได้ไหม เธอรู้ฉันอยู่ไม่ไหว
โลกคงแตกสลาย นาทีที่ไม่เหลือเธอ
คนที่รักที่สุด คนที่รักเสมอ
หมดชีวิตที่เห็น .. ก็เป็นของเธอ
" หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ "
ฟังเสียงคอลเซนเตอร์รอบที่100 ได้แล้วมั้ง ... ยังไม่มีวี่แววว่าปลายทางจะหายโกรธ ผมติดต่อพี่ไวท์ทุกทาง ทั้งเบอร์ส่วนตัว เบอร์ที่บ้าน เบอร์แป้ง เบอร์ม๊า คือถ้ายังไม่ยอมฟังคำอธิบายอีก ผมคงต้องโทรเบอร์ป๊า แล้วล่ะ .. ก็อย่างที่รู้ พี่ไวท์รักป๊าม๊ามาก ถ้าป๊าเรียกให้รับโทรศัพท์ พี่ไวท์ไม่กล้าขัดหรอก ... แต่เวลานี้ จะตี2แล้ว ผมก็มีความเกรงใจ เป็นสมบัติติดตัวอยู่น่ะ
ตอนที่ต้องอัดเสียง เพลงขอร้อง มโนฟิลลิ่งเจ็บปวดไม่ออก ไม่เข้าใจ ลองให้ผมร้องใหม่ตอนนี้ดิ ผมหลับตาด้วยความอ้างว้าง ความสับสน กังวล หายใจติดขัด สติหลุดลอย จับต้นชนปลายไม่ถูก น้ำตาไหลเอ่อมาช้าๆ ผมดิ่งลึกสู่วังวนของอดีต ภาพพี่ไวท์ที่ยิ้ม หัวเราะ ดูแลผม ลูบหัวเบา ตบไหล่ให้กำลังใจ หรือแม้แต่ จูบของเรา ฉายซ้อนกันไปมา รู้สึกได้ถึงแรงสะกิด
" พี่ไวท์!! ผมมม,, "
อ้าวหญิงนิหว่า ผมรีบลูบหน้าไล้คราบน้ำตา หญิงคงพอจะรู้อารมย์ผมตอนนี้ ได้แต่เดินมาตบไหล่
" นอนเถอะมรึง เดี๋ยวก็เช้า "
ก็อยากจะหลับน่ะ แต่มันเหมือนฝันร้ายที่หลอกหลอนกรูว่ะเพื่อน ผมบอกมันไปอย่างไม่อาย ... แววตาหญิง ส่งความห่วงใยมาให้ จนผมรู้สึกดีขึ้น
" ให้เวลาพี่ไวท์หน่อย เค้าไม่ใช่คนโง่นะ อะไรเป็นอะไร กรูว่าเค้าแยกได้ "
ประโยคนี้ทำให้ผมอึ้งมาก .. กรูเป็นแฟน แต่กรูไมคิดไม่ได้ว่ะ
" ใช่ เค้าไม่ได้โง่ เค้าต้องเข้าใจ "
ผมลากร่างไร้วิญญาณของตัวเองมานอนเรียบร้อย หวังว่าพออารมย์เย็นลง พี่ไวท์จะยอมเข้าใจผม อย่างที่หญิงเข้าใจนะ
>> พะไวท์ <<
เสียงออดอ้อนของผู้หญิงที่แทรกมาเป็นบุคคลที่สาม ระหว่างผมกะกัปตัน ผมรู้จักดี ผมนิ่งฟังเสียงสนทนาของทั้งคู่อย่างตั้งใจ กำมือไว้แน่นสกัดความโกรธ เสียงหวานๆที่ขอกัปตันเป็นแฟน ขอดูแล ฟังแล้วชวนให้ใจหาย นาทีที่รอให้กัปตันตอบกลับ เหมือนเวลามันเดินผ่านไปอย่างช้าๆ ผมยอมรับตรงๆเลยว่า กลัวมากๆ กลัวว่าสิ่งที่ผมจะได้ยินต่อไปนี้ จะเป็นคำ...ที่ผมต้องเสียใจ
กัปตันพูดออกมาแบบอ้อมๆ ยังรักษามารยาทกับคู่สนทนาอยู่
" ผมมีแฟนแล้ว พี่ไวท์ไง "
ได้ยินชื่อผมแล้วครับ ผมไม่ได้คิดไปเองครับว่าเราเป็นแฟนกัน >>
" รักโปรโมทนะซิ เกมส์ง่ายๆ "
ประโยคนี้ ใครฟังก็เดือดหล่ะครับ 
ทำไมเค้าถึงมองความรักเราเป็นเกมส์ธุรกิจไปได้ ความรู้สึกของคนสองคน มันไม่มีค่าหรือไง ...
อารมย์ผมตอนนี้เดือดพล่าน อยากจะหายไปจุดเกิดเหตุทันที อยากจะตอบกลับคนไร้หัวใจ คนอย่างนี้ได้รู้สึก กัปตันก็คงโกรธเหมือนกัน เสียงพูดที่เย็นชา น้ำเสียงแข็งๆ ไร้อารมย์ เค้าคงกำลังอดกลั้น
" ถ้าเมา แล้วจะไปส่งห้องไหมอ่ะ "
น้ำเสียงเชิญชวนแบบนี้ (อดกลั้นเรื่องไหนกันแน่ว่ะ กัปตันยิ่งความรู้สึกไว ไฟแรงอยู่ด้วย) ผมลุ้นระทึก ราวกับฟัง เดอะ ช็อค
ถ้ามีเสียงอื่น แปลกๆแทรกมา .. ผมจะทำยังไง (นี่คือบทลงโทษของคนแอบฟัง ใช่ไหม?)
" ปล่อยผมเหอะ ผมควรจะให้เกียรติเค้าทั้งต่อหน้าและลับหลัง "
" กับพี่ไวท์ อาจจะเป็นความใคร่ อยู่ใกล้แล้วรู้สึกดี "
" อาจจะเป็นความหลง ถ้าเค้าไม่อยู่ใกล้ ผมไม่เป็นตัวเอง "
" อยากให้รู้ ว่าผมขาดเค้าไม่ได้ "
" ผมเลือกเค้า "
ไอ้เด็กนี่ พูดจาได้ถูกใจมากครับ อยากจะจับมาฟัดให้รางวัลทั้งคืน ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก น้ำตาไหลออกมาด้วยความตื้นตัน แต่จะมัวมาดีใจกับคำพูดของน้อง ก็ผิดเวลาไปหน่อย เพราะแฟนผมตอนนี้กำลังเผชิญหน้าอยู่กับชะนีน้อยแอ๊ปแบ๊วผู้หื่นกระหาย น้องจะพลาดท่าเสียที แล้วมาค้นพบว่าจริงๆแล้วกับผู้หญิงก็โอเครนะไหม?
อย่าเพิ่งด่าผมน่ะครับ ผมยอมรับว่าบ้าไปแล้ว ทั้งความดีใจ หงุดหงิด เสียใจ หึง กลัว โกรธ ลุ้น มาพร้อมๆกันตั้งตัวรับไม่ทันเลย !!
... กรูน่าจะไปด้วย ไม่ต้องมีมันล่ะมารยาทอ่ะ ไปเฝ้าแฟน ผิดตรงไหน!!
นาทีที่คนแอบฟังถูกจับได้ เสียงกัปตันเรียกผมอยู่หลายครั้ง .. ผมไม่รู้ว่าจะปรับโหมดตัวเองให้ไปอยู่ในอารมย์ไหนดี
A : จะทำเป็นไม่ได้ยินมันก็ไม่เนียนนะ
B : จะทำเป็นเฉยๆไม่รู้ไม่ชี้ ที่รักผมก็เพิ่งพูดประโยคที่เพราะที่สุดในโลกไป
C : จะทำเป็นโกรธ เสียใจ คือ กรูไร้เหตุผลป่ะว่ะ
ผมกดวางสายทันที เพราะยังไม่พร้อมจะคุยตอนนี้ สายเรียกจากกัปตันเข้ามาอย่างหนังแอคชั่น รัวมาไม่ยั้ง ผมเองก็กดตัดสายมือเป็นระวิง ... สุดท้ายก็ปิดเครื่องดีกว่า เสียงเคาะประตูห้อง ไล่ลำดับมาตั้งแต่ แป้ง ม๊า ต่างถือสายของกัปตันมาหน้าตาตื่น เพราะคู่เราไม่เคยทะเลาะกันเลย ยิ่งมีคำซักถามมากเท่าไร ผมยิ่งตั้งตัวไม่ทัน บอกได้เพียง
" ไม่ได้ทะเลาะ แค่อยากพักสมอง ขออยู่เงียบๆ "
ได้อยู่กับตัวเองซักพัก ก็ได้รู้ว่าผมกำลังหนี .. หนีหัวใจตัวเอง ครับ!!
หัวใจผมเจ็บอยู่ตรงไหน ก็ต้องไปแก้ที่ตรงนั้น ผมเปิดเครื่่อง โทรหาหญิงทันที!! ถามพิกัดกันเสร็จ ก็เก็บของออกเดินทาง ย้ำให้หญิงอยู่รอด้วย ... เพราะถ้าคนแรกที่ผมเจอหน้าเป็นน้อยหน่าล่ะก็ ความเป็นสุภาพบุรุษของผมคงหมดลงทันที
กว่าจะผ่านด่าน ผบ.ทบ.(ม๊า) ที่บ้านมาได้ก็ต้องสร้างรายละเอียดเล่ากันยืดยาวล่ะครับ คือไม่เคลียไม่ได้ด้วย ท่านห่วงสภาพจิตใจ ลูกสะใภ้มาก หาว่าผิดที่ผมไม่ไปดูแลน้องเองตั้งแต่แรก กว่าจะออกจากบ้านได้ก็ เกือบตีสองแล้ว ... ขับรถระยะทางไกล 500กว่าโล ตอนกลางคืนไม่สนุกนะครับ ผมขับไปช้าๆ กว่าจะถึงที่พักก็ใกล้สว่างแล้ว ... ทันทีที่ลงจากรถ ก็เจอหญิง เปอร์ มิเชล วิน อยู่รอด้วยความเป็นห่วง หญิงเล่าอาการกัปตันให้ฟัง ยิ่งรู้สึกผิด ...
ผมเดินเข้ามาในห้องนอน เห็นน้องกำลังหลับ ในมือกำไอโฟนไว้แน่น ค่อยๆ แกะมือออกจากเครื่อง หน้าจอที่ค้างอยู่เป็นหน้าโน๊ต ในนั้นพิมพ์แต่คำว่า
" ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ "
ใครใจไม่แข็ง เจอแบบผมนี่น้ำตาร่วงครับ ..พูดเลย!! น้องงัวเงียกึ่งหลับ กึ่งตื่น พร่ำเรียกชื่อผมอย่างคนละเมอ คว้าร่างผมไปกอดแทนหมอนข้างเรียบร้อย ผมได้แต่อยู่นิ่งๆ กอดตอบ และลูบหัวอย่างแผ่วเบา
" ขอโทษนะครับ ที่มาช้า คิดถึงพี่ไหม?? "
ผมกระซิบประโยคนี้ใส่หูคนที่นอนเยียดยาว อยู่บนตัวผม เหมือนจะทำให้เค้ารู้สึกตัว เห็นพยักหน้ารับทั้งทีตายังหลับสนิท มือที่ลูบหัวเหม่งอย่างช้าๆต้องหยุดลง เมื่อเจ้าตัวสะบัดหัวแรงๆไล่ความง่วง
" พี่ไวท์!! พี่ไวท์ มาได้ไง " ผมอมยิ้มน้อยๆแทนคำตอบ (จริงๆคือไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ) ...
" พี่ไวท์ มันไม่มีอะไรนะ ผมไม่ได้คิดอะไรกะเค้าเลย ผมขอโทษ อย่าโกรธเลยนะ "
คำพูดสาธยายยาวเยียด ราวกับร่ายมนตร์ให้ผมเชื่อเค้า ผมที่ถูกตรึงให้หยุดนิ่งด้วยคำว่าขอโทษนับครั้งไม่ถ้วน เริ่มกลืนน้ำลายตามด้วยความเหนื่อยอ่อน วิธีที่จะหยุดความฟุ้งซ่านของกัปตันได้ ... คงต้องใช้วิธีนี้
ประกบริมฝีปากแล้วกลืนเอาคำพูดต่างๆลงไป เสียงกัปตันยังอู้อี้ ดึงดันไม่ยอมหยุด แล้วคิดว่าผมขับรถมาตั้งไกลเพื่อจะยอมแพ้เหรอ ผมเริ่มกดให้น้องนอนนิ่งบนเตียงอีกครั้ง ริมฝีปากเริ่มบดคลึงตามจังหวะลมหายใจ เวลาไม่นานนัก...กัปตันก็ยอมแพ้แล้ว จูบตอบผมแบบนุ่มนวล อ่อนหวาน ผมหยุดโหมดซาตานแล้วปล่อยให้น้องได้ระบายออกตามอัธยาศัย
กึก ก๊อก แอ๊ดดดด!!! " เฮ้ยยยยยยยยยยยยย!!! กรูไม่รู้ กรูไม่เห็น .. กรูละเมอ ไปปปปล่ะ " ... หน้าของหญิงที่เปิดประตูเข้ามาเหมือนเห็นผี กรอกสายตาไปมา ไม่กล้ามองตรงๆ คำพูดกุกกัก ฟังไม่ได้ศัพย์ ><
" เดี๋ยว!! มีไร? " เสียงผมเอ่ยขึ้น ทำลายบรรยากาสชวนอึดอัด
หญิง : " โทดนะเฮีย มาเอากล้องของไอ้วินอ่ะ "
ผม : " จะไปไหนกันอ่ะ "
หญิง : " ไปถ่ายรูป "
ผม : " พี่ขอคุยด้วยหน่อย "
ผมปลีกตัวออกมาคุยกับหญิงข้างนอก เพราะอยากหาโอกาสเคลียกับน้อยหน่า ตอนนี้เธอน่าจะรู้แล้ว ว่าที่เธอทำอยู่...มันไม่มีประโยชน์ นัดแนะกันเสร็จ >> ผมก็กลับมาทำหน้าที่ดูแลน้องอย่างเดิม เพิ่งจะรู้ว่าแกงค์นี้เค้าจริงจังเรื่องถ่ายรูปกันมาก ลงทุนเก็บเงินค่าขนมซื้อกล้องโปรมาใช้เลยนะ ... กัปตันคงไม่ถนัดถ่ายรูปสักเท่าไร เห็นเป็นนายแบบให้เพื่อนๆถ่ายอยู่
เห็นน้อยหน่าปลีกตัวเดินเข้าบ้านพัก ผมรีบเดินตามไปทันที ...
>> Captain <<
นี่คือความจริง หรือความฝัน ตรงหน้าผมตอนนี้คือพี่ไวท์จริงๆใช่ไหม? ผมตื่นเต้น ตกใจ ดีใจ พูดอะไรไม่ได้ใจความหรอก จำได้แค่ว่าขอโทษพี่เค้าเป็นสิบครั้งแล้ว ... ริมฝีปากที่จูบกันของเรา ยังนุ่นนวล หอมหวาน เหมือนรักแรก หัวใจยังเต้นแรง ร่างกายยังหลอมละลายไว้ด้วยกัน เสียงประตูห้องเปิดออก พร้อมเสียงกรี๊ดคีย์สูงปรี๊ด ราวกับจะเรียกทุกคนให้มาตรงนี้ ... ถึงหญิงจะรู้อยู่แล้ว ว่าผมกับพี่ไวท์เป็นแฟนกัน แต่เล่นเห็นฉากเลิฟซีนเต็มๆแบบนี้ ... ผมก็เขินนะ
พี่ไวท์มานั่งเฝ้าไม่ให้ผมคลาดสายตา .. เป็นแบบนี้ก็ดี ผมรู้สึกอบอุ่นจัง หันไปอีกทีไม่เห็นพี่ไวท์ที่ตำแหน่งเดิมแล้ว เห็นหลังไวๆเดินเข้าบ้านไป ผมรู้สึกใจไม่ดีเพราะเมื่อกี้น้อยหน่าเพิ่งขอตัวไปห้องน้ำ ... ผมรู้สึกไม่ดี มันหน่วงๆ แปลกๆ ขามันไปเองอย่างอัตโนมัติ ขาพาผมก้าวตามไปในทันที หญิงเริ่มเกาะแกะ ฉุดรั้งจนดูแปลกๆไปอีกคน
ผม : " พี่ไวท์จะทำอะไร หญิงรู้ใช่ไหม? "
หญิง : " ไม่มีไร แค่ไปเคลีย "
ผม : " ไม่จำเป็นโว๊ย!! "
ผมเดินตามทันที ยังไม่วายจะหนีบคู่ซี้อย่างหญิงมาด้วย ได้ยินเสียงแว่วๆ มาแต่ไกลเหมือนเค้านัดกันไว้เลย ทำไมหาโอกาสคุยกันง่ายจังว่ะ ...
น้อยหน่า : " คิดถึงน้อยหน่าเหรอคะ ถึงได้ตามมา "
พี่ไวท์ : " ผมแค่อยากคุยด้วย ต้องการอะไร? "
น้อยหน่า : " ก็รู้อยู่แล้วนิคะ ยังจะถามอีก "
พี่ไวท์ : " กัปตันกะผมรักกัน น้องหยุดเถอะ ผมคงปล่อยกัปไปไม่ได้หรอก "
น้อยหน่า : " พูดจาห่างเหินจังน่ะคะ แล้วใครว่าอยากได้กัปตัน บอกแล้วไง? "
: " ว่า .. ถ้าน้อยหน่าไม่ได้ กัปตันก็ไม่ได้ "
บอกตรงๆเลยครับผมยืนแอบฟังอยู่ตั้งแต่ประโยคแรก จนถึงประโยคสุดท้ายยังไม่เข้าใจที่เค้าพูดกันเลย ได้แต่มองหน้าหญิงตาปริบ ส่วนหญิงนี่ดิ โกรธหน้าดำหน้าแดง ห้าว!! จะเปิดศึกหลายรอบแล้ว สงสัยหมั่นไส้ท่าทีของน้อยหน่า เห็นหญิงบอกว่ายังเงี้ย เค้าเรียกว่านางอ่อยพี่ไวท์อยู่ ..ผมไม่เห็นต้องอ่อยเลย..(ทำปากจู๋ทีเดียวก็เดินตามมาแล้ว)
น้อยหน่า : " ถ้าไม่อยากให้ยุ่งกะกัปตัน ง่ายนิดเดียว เราก็มาคบกันดิ "
พี่ไวท์ : " จะพูดอะไรหัดมีลิมิตบ้างนะ อย่ามาพูดเล่น ไม่ชอบ "
น้อยหน่า : " แต่น้อยหน่าชอบ ชอบพี่ไวท์จริงๆนะ แอบๆคบก็ได้ ไม่เรียกร้องอะไรมาก "
: " พี่ไวท์คงรักกัปตันมาก ถึงไม่เคยบอกเค้าว่า..เค้าถูกหลอกมาตลอด "
: " ก็คิดดูเอาหล่ะกัน ถ้าเค้ารู้ว่าน้อยหน่ากับพี่ไวท์สมรู้ร่วมคิด ช่วยกันหลอกเค้า..เค้าจะรู้สึกยังไง "
พี่ไวท์ : " พี่ไม่เคยหลอกกัปตัน!! "
น้อยหน่า : " เห้อๆ จะไม่หลอกยังไง ก็ตั้งแต่วันที่ไปถ่ายรูปบ้านหญิง จนถึงวันนี้เราแอบคุยกันมาตลอด "
พี่ไวท์ : " เรียกว่าคุยเหรอ มีแต่เธอที่ส่งมา จำได้ว่าผมไม่เคยตอบนะ "
น้อยหน่า : " แล้วทำไมกัปตันไม่รู้เรื่องหล่ะ?? ไม่บอก หรือไม่อยากบอก "
พี่ไวท์ : " ผมว่ามันไม่สำคัญ เธอไม่ได้สำคัญขนาดนั้น "
น้อยหน่า : " เหรอ!! งั้นเดี๋ยวจะเดินไปบอกกัปตัน ว่าเค้าอะตัวหลอก โดนหลอก โง่ "
ผมพยายามสูดหายใจลึก ทนฟังนิยายน้ำเน่ามาถึงประโยคสุดท้ายนี้ อยากจะสวมร่างเป็นนางร้ายตบๆๆ ไม่ต้องมีมันแล้วเหตุผล เห็นพี่ไวท์กำมือแน่น สกัดความโกรธเอาไว้ รู้สึกถูกตบที่ไหล่แรงๆ2ที ได้ยินแว่วๆว่า
" ไม่ทนมันแร็ววว!! "
ภาพที่เห็นตอนนี้ คือหญิงเดินออกไป ง่างฝ่ามือด้านๆฟัดใส่คนที่ลอยหน้า ลอยตาพูดประโยคน่าหมั่นไส้เมื่อกี้ ความเจ็บทำให้อีกฝ่ายด่ากราดออกมาเป็นภาษาแสลง เหมือนคนที่แปลงร่างจากนางฟ้าเป็นลำยอง ตอนนี้นั่วเนี้ยตะลุมบอลกันสุดๆ ผมกะพี่ไวท์มองหน้ากัน .. ไม่รู้จะทำไงดี ดูผู้หญิงตบกันมันไม่สนุกเท่าไรนะ ผมเข้าล็อกตัวหญิงไว้ หวังจะแยกให้ออกจากกัน แต่เหมือนเป็นโอกาสให้อีกฝ่ายตรงมา พร้อมจะฟาดฝ่ามือใส่
ยังไม่ทันที่มือจะฟาดลงหน้าเพื่อนผม พี่ไวท์คว้ามือน้อยหน่าได้ก่อน บีบข้อมือแน่นเหมือนระบายอารมย์โกรธ แววตาเอาจริงถ้ายังไม่หยุดทำตัวน่ารำคาญ(โดนแน่) ... ลุคพี่ไวท์ตอนนี้มาเฟียสุดๆ เชือดนิ่งๆด้วยสายตา " พอได้แล้ว "
พอทั้งคู่ท่าทีเย็นลง สงครามน้ำลายก็เริ่มขึ้น
หญิง : " อิสก๊อต เห็นเค้าเป็นผู้ชายไม่ทำร้ายผู้หญิงใช่ม่ะ "
: " เจอกรูดีกว่า เพื่อนใคร ใครก็รัก เข้าใจ๋? "
น้อยหน่า : " ปกป้องกันเหลือเกินนะ!! ทำไมใครๆก็รักมรึง กรูไม่เข้าใจอ่ะ "
( มรึงในที่นี้ หมายถึงผมกัปตันครับ แววตาที่เคยหวานเป็นน้ำเชื่อมดูอาฆาต)
หญิง : " ถ้ามรึงชอบเฮียจริง มรึงก็ต้องสู้ต่อหน้าสิว่ะ วิธีของมรึงมันสกปรก "
(อ้าวเฮ้ย!! ถามกรูไหม?ไม่ให้ใครจีบโว๊ย คนนี้หวง )
พี่ไวท์ : " ความรักความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้หรอกนะ ผมรักแล้วรักเลย "
: " กว่าผมจะได้คนนี้มาเป็นแฟน ผมต้องฝ่าฟันมากี่อุปสรรค รู้ไหม? ผมจะไม่ยอมให้เธอทำลายมัน "
พี่ไวท์พูดจบก็ดึงผมลุกขึ้น จะเดินออก " หญิงพี่ขอบใจมากสำหรับทุกอย่างนะ พี่ขอตัวกัปตันเลย เจอกันกรุงเทพ!! หมดเวลาของเพื่อนหล่ะ ไปฮันนีมูนดีกว่า "
แล้วผมก็ถูกแพ็คขึ้น 1กต เป็นตุ๊กตาหน้ารถขับออกไป ตอนนี้ผมยังงงๆ จับต้นชนปลายไม่ถูกว่าอะไรเริ่มต้นจากตรงไหน อยากจะอ้าปากถาม แต่ไม่กล้าเล่นทำหน้ามาเฟียอยู่แบบเนี้ย ไม่พูดไม่จา นิ่งๆ รถที่เคลื่อนตัวอยู่ช้าๆ เจ้าของรถเองก็คงไม่รู้จะไปไหน รู้แต่เค้าต้องออกจากตรงนี้ให้ได้ ผมรู้ได้ยังไงอะหรอ?? ก็มืออีกข้างที่ไม่ได้บังคับพวงมาลัย จับมือผมไว้ มันยังสั่นอยู่เลยนะซิ!!
ฝากติดตามด้วยนะคะ ตอนนี้รวมเล่มให้อ่านรวดเดียวจบแล้ว
ใครสนใจทักเลย Line: venus909 จ้าา
ความคิดเห็น