✿ It hurts the " ღ heart ψ " ✿

ลำดับตอนที่ #1 : ✫ CHAPTER l ✫

✫ CHAPTER I ✫

หญิงสาวตัวเล็กร่างผอมบางกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนเก้าอี้ไม้ เธอใส่เสื้อยืดสีเทา
แขนสั้นตัวหลวมๆกับกางเกง ขาสั้นสีดำ ใบหน้าหวานของเธอดูซีดเซียวและ
ว่างเปล่าซึ่งไม่รับกับผมสีบรอนทองที่รวบมันเป็นหางเล็กๆข้างหลัง ดวงตาสีน้ำตา
เข้มเศร้าสร้อยกำลังจ้องมองไปยังรูปภาพที่อยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือของเธอ 
รูปหญิงสาวผอมบางผมยาวสีน้ำตาเหลือบทองที่มีดวงตายิ้มที่อ่อนหวานกับรอยยิ้ม
กว้างที่ดูดอบอุ่นเสมอที่ได้มอง เธออยู่ในชุดเดรสสีดำเปิดไหล่ที่ดูเย้ายวนใจ 
เอวคอดที่ดูน่าหลงใหลของเธอนั้นมีมือเล็กๆโอบกอด ซึ่ง เจ้าของมือนั้นไม่ใช่
ใครอื่น นั่นคือเด็กสาวตัวเล็กผมยาวสีน้ำตาเข้มกับรอยยิ้มกวนๆของเขานั้นช่าง
ดูน่าดึงดูดในสายตาสาวๆเสมอ เขาอยู่ในชุดเสื้อฮูตสีดำตัวหลวมๆกับกางเกง
ยีนส์สกินนี่สีดำ เขาทั้งคู่ดูช่างเหมาะสมเสียเหลือเกิน

“ ทำไมฟานี่ ทำไมเธอต้องเลือกเขา ไม่ใช่...ซันนี่คนนี้” เสียงแผ่วเบาเอ่ยราวกับ
เสียงกระซิบ พลางถอนหายใจด้วยความอึดอัด เธอปล่อยมือจากปากกาที่เขียนลง
และหยิบแผ่นโน้ตเล็กๆขึ้นมา ลุกก้าวเดินไปยังตู้เสื้อผ้าสีดำริมหน้าต่างและเปิดมัน
ออกมา 

บานประตูตู้เสื้อผ้าถูกเปิดออกเผยให้เห็นข้อความมากมายบนแผ่นกระโน้ตสีเหลือง
ที่ถูกติดไว้เรียงราย ซึ่งข้อความที่เขียนลงไปนั้น มันคือข้อความมากมายที่มาจาก
หัวใจของซันนี่เด็กสาวตัวเล็กๆคนนี้

“ทำไมต้องแทนี่” “เธอร้องไห้เพราะแทยอนอีกแล้ว” 
“กอดฉันด้วยความรักที่มีให้ฉันบ้างได้ไหม” “บอกฉันสักครั้งได้ไหมว่าเธอ รักฉัน” 
“หัวใจของซันเป็นของฟานี่เสมอ” “มองแต่ฉันได้ไหมฟานี่"
“ทิฟฟานี่ ฉันรักเธอ”

ดวงตาเศร้าของซันนี่ยังคงจับจ้องมองไปยังข้อความเล็กๆที่เธอพึ่งแปะมันไว้บนสุด 
หัวใจของเธอมันเริ่มเจ็บอีกครั้งด้วยความรู้สึกปวดร้าวเหมือนมันกำลังถูกบีบอัด
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า หยาดน้ำตาเริ่มก่อตัวและไหลอาบแก้มใส ราวกับมันกำลังชะล้างหัวใจ
ที่เจ็บปวดของซันนี่ให้มันทุเลาลงแม้เพียงเล็กน้อยก็ดี

“ฉันควรทำยังไงกับหัวใจฉันดีฟานี่ คนหนึ่งคือเพื่อนที่ฉันรักที่สุด กับอีกคนคือคนที่ฉันรักหมดทั้งหัวใจ”

✿¸.••••••••••••••••••••••••.¸✿

ประตูตู้เสื้อสีดำเปิดออกกว้างเผยให้เห็นข้อความนับร้อยที่ถูกแปะเรียงรายราย 
ราวกับเจ้าของมันพยายามสื่อถึงความเจ็บปวดของเขาผ่านข้อความเหล่านี้ 
คนตัวเล็กผมยาวสีน้ำตาลเข้มเผยรอยยิ้มกว้างกวนๆ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม
ที่ดูมุ่งมั่นของเขากวาดไล่สายตามองไปยังข้อความที่ละข้อความราวกับมันเป็น
เรื่องบันเทิงเริงรมย์ของเขา

“ฟานี่เป็นของแทยอนคนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าฉันจะรักหรือไม่รัก ฟานี่ก็ยังเป็นของฉัน” 
แทยอนเผยรอยยิ้มที่มุมปากและเอ่ยกระซิบกับตัวเอง เธอเงยตัวขึ้นปิดประตูตู้ลง 
สองเท้าก้าวถอยหลังและหย่อนกายนั่งลงบนเตียงนุ่ม เธอยกสองมือของเธอนั้นขึ้น
มากอดอกและมองไปยังรูปมากมายบนหัวเตียงที่มีรูปคนตัวเล็กสองคนกอดคอกัน
อยู่ เธอเพ่งมองไปยังคนตัวเล็กที่มีผมสีบรอนทอง รอยยิ้มที่จริงใจกันใบหน้าใสๆ
ของเธอคนนั้นทำให้แทยอนต้องกำหมัดแน่น

ทำไม ทำไมเพื่อนรักอย่างเธอ

ต้องมารักคนเดียวกับคนของฉันด้วย

ทำไมต้องมาพยายามแย่ง คนของฉันไปด้วย

เพระอะไร ซันนี่

“ซันนี่ เธอเป็นเพื่อรักที่สุดคนเดียวของฉัน เราผ่านอะไรมาด้วยกันกับการเป็นนักร้อง
และความทรงจำมากมายใจห้องนี้ แต่เรื่องนี้ฉันยอมให้เธอไม่ได้” ริมฝีปากแดงกัดเม้มแน่น
ด้วยความชิงชัง ดวงตาที่เป็นประกายยังคงจับจ้องมองไปยังรูปคนตัวเล็กนั้นไม่ห่างตา


แกรก......แอ๊ด.......

ประตูห้องถูกเปิดออกคนตัวเล็กก้าวเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ แทยอนสะดุ้งเล็กน้อย
และหันกายมองไปยังคนที่เพิ่งก้าวเข้ามาใหม่ ใบหน้าเล็กของแทยอนแปรเปลี่ยน
เป็นรอยยิ้มกว้างที่ดูอบอุ่นเช่นอย่างเคย

“ซัน ไม่ไปอัดรายการเหรอ” แทยอนเอ่ยเสียงเรียบด้วยรอยยิ้ม

ซันเดินมานั่งลงข้างกายแทยอน และส่ายหัวน้อยๆเป็นการตอบแทนคำถาม 
แทยอนเพียงยักคิ้วขึ้นและหันกายมาหาซันนี่ สองมือรวบกุมมือเพื่อนสนิทคนนี้
ไว้และเผยรอยยิ้มกวนๆ พลางจ้องมองเพื่อนรักด้วยสายตาที่จริงจัง

“งั้นช่วยอะไรฉันสักอย่างได้ไหม” แทยอนเอ่ยพลางจับจ้องไปในดวงตาสีเข้มคู่นั้น

“อะไรเหรอแทยอน” เสียงเล็กเอ่ยตอบเสียงใส พร้อมใบหน้าหวานที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

“ซัน ช่วยไปนอนอยู่ใต้เตียงแล้วพอเห็นจังหวะดีๆช่วยเอาอันนี้มาวางบนเตียงให้หน่อยสิ” 
แทยอนยื่นกล่องกำมะหยี่สีแดงวางลงบนมือซํนนี่ เธอรู้ดีว่าเพื่อนตัวเล็กคนนี้ของเธอไม่
เคยปฏิเสธเธอเลยและนี่ก็คงเป็นอีกครั้งที่จะเป็นแบบนั้น

“ได้สิ จะเอาอันนี้ให้ฟานี่เหรอ” ซันนี่จับจ้องมองไปยังกล่องเล็กสีแดงในมือและเปิดมัน
ออกอย่างช้าๆ แหวนวงเล็กสีเงินที่ทองประกระกายระยิบระยับ มันทำให้ใบหน้าหวานดู
เศร้าลงและมือเล็กนั้นก็เริ่มสั่นน้อยๆ คนตัวเล็กปิดมันลงและเก็บมันใส่ในกระเป๋ากางเกง
ขาสั้นสีดำ ราวกับพยายามปกปิดความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น 

“งั้น ฉันจะออกไปพาฟานี่มานะ ซันลงไปนอนรอใต้เตียงด้วยล่ะ” แทยอนลุกขึ้นยืนและจับ
ไหล่ซันนี่เบาๆด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความนัย สายตาที่แสนเศร้าของซันนี่มองใบหน้า
เพื่อนด้วยความว่างเปล่า แทยอนได้แต่เพียงยิ้มตอบกลับมา เธอหันกายไปประตูและปิด
มันลงอย่างช้า 

คนตัวเล็กยังคงพิงกายแนบกับประตูและหลับดวงตาลง ฟังเสียงของหัวใจตัวเองที่กำลัง
เต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง

ซันนี่ ฉันขอโทษ แต่ฉันต้องทำเพื่อตัวเอง

หวังว่าเธอคงจะเข้าใจฉันนะ เพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน


ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆที่ในเวลานี้มืดสนิทและมีเพียงความเงียบอยู่รอบกาย แอร์ที่เปิดทิ้ง
ไว้ในห้องไม่ได้ช่วยให้คนตัวเล็กที่นอนหงายอยู่ใต้เตียงได้รู้สึกถึงความเย็นนี้เลย 
เหงื่อมากมายผุดขึ้นบนใบหน้าหวานใส ซึ่งมันปะปนกับคราบน้ำตาที่หลั่งรินจากดวงตา
เศร้าของเธอ ซันนี่ได้แต่นอนนิ่งและฟังเสียงหัวใจที่เหมือนกำลังเต้นช้าลงตามเสียงเข็ม
นาฬิกาที่ขยับในแต่ละวินาที ในหัวของเธอนั้นได้แต่คิดถึงช่วงเวลามากมายที่หญิงสาว
คนที่ตัวเองรัก มอบรอยยิ้มหวานเพื่อให้แก่เธอ อ้อมกอดที่อบอุ่นสำหรับเธอ สายตา
ออดอ้อนที่มีไว้ให้เพียงเธอ 

ซันนี่หลับดวงตาลงและพาความคิดย้อนไปยังช่วงเวลาในวันเก่าๆที่ทำให้หัวใจของเธอ
มีความสุขขึ้นบ้างเล็กน้อย แม้มันเป็นช่วงเวลาเล็กๆแต่มันก็ทำให้เธออดจะยิ้มทั้ง
น้ำตาเป็นไม่ได้


“ซันอยู่ต่อกับฉันไหมค่ะ ฟานี่ไม่อยากห่างซันเลย” เสียงเล็กหวานเอ่ยแผ่วเบาที่ข้างหู 
ดวงตายิ้มจับจ้องมองใบหน้าหวานของซันนี่อย่างเว้าวอน ร่างผอมบางของทิฟฟานี่หัน
กายเขยับเข้าสวมในอ้อมกอดเล็กและแนบใบหน้าเล็กได้รูปของเธอลงบน
หน้าอกของซันนี่ สองมือโอบกอดเอวบางของคนตัวเล็กไว้แน่น

“อ้อนแบบนี้ แล้วซันจะไปได้ยังไงล่ะค่ะ” รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวานซันนี่
ที่ในเวลานี้แดงก่ำด้วยความเขินอาบ

แกรก....กึก...กึก

เสียงประตูที่เปิดออกทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ดวงตาเศร้าของเธอนั้นเพ่ง
มองไปยังประตูและเห็นเท้าของคนสองคนที่กำนัวเนียราวกับทั้งคู่เป็นหนึ่งเดียวกัน

“อื้ม...แทยอน อื้อ....อือ....” เสียงหวานครางเย้ายวนพร้อมเสื้อเชิ้ตขาวที่ร่วง
หล่นพื้น หัวใจของซํนนี่เหมือนกำลังจะหยุดลง หัวใจที่กำลังเต้นช้าลงเหมือนถูก
บีบคั้นอีกครั้ง มันย้ำและซ้ำความเจ็บราวกับมีดที่กำลังเฉือนหัวใจเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

สองกายดันพาร่างนอนหงายลงบนเตียง มีเพียงเท้าของทั้งสองที่ยังคงให้คนข้างล่าง
เตียงได้เห็น ย้ำเตือนความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น น้ำตาที่เก็บกลั้นหลั่งไหลอาบแก้มใส
ของซํนนี่ มือเล็กที่สั่นได้แต่ยกขึ้นมาปิดริมฝีปากขอเธอเพื่อสะกดกลั้นเสียงสะอื้น

เจ็บเหลือเกิน....อยากจะหยุดมัน

แต่ไม่อาจทำได้ เพราะฉันเป็นเพียงแค่เงา

ที่คอยแอบเฝ้ามองและติดตามเธอไปทุกที่

กระโปรงสีดำสั้นร่วงหล่นมากองข้างขอบเตียง พร้อมเตียงที่เริ่มสั่นน้อยๆจากแรงรัก
แรงปารถนาของคนทั้งสองบนเตียง บราสีชมพูแสนหวานและชั้นในสีชมพูอ่อนตัวบาง
ก็ร่วงลงมาอีกข้างซึ่งอยู่ไม่ห่างจากคนตัวเล็กใต้เตียงนัก ซันนี่ได้แต่จ้องมองมันและ
กัดริมฝีปากของตัวเองไว้แน่น เลือดที่ไหลซึมบนริมฝีปากช่วยย้ำเตือนเธอว่าเธอเป็น
เพียงคนหนึ่งที่ไม่มีสิทธ์เป็นเจ้าของหญิงสาวบนเตียงคนนี้เลย 

เธอมีเจ้าของแล้ว

แม้หัวใจดวงนี้รักเพียงทิฟฟานี่มากแค่ไหน 

แต่เธอเป็นได้เพียงแค่ตัวสำรอง เป็นแค่ของเล่นที่เธอจะหยิบมาสนใจเมื่อไหร่ก็ได้

เจ็บเหลือเกิน ทรมานเหลือเกิน 

“แท...อ้า.....อื้อ...อีก...อีก” เสียงครางแสนหวานปลุกความเร้าร้อนในห้อง
ให้ลุกเป็นไฟ หากแต่คนเบื้อล่างนั้นหนาวเหน็บราวกับเธอเหมือนกำลังจะตาย

สองกายที่เปลือยเปล่าบนเตียงเบียดเสียงหาความอบอุ่น แทยอนใช้สองมือนวดคลึง
อกอิ่มพลางลากลิ้นร้อนดันยอดอกชมพูให้ตั้งชัน เสียงครางหวานของร่างผอมบางคราง
กระเซาทุกครั้งที่ลิ้นร้อนลากสัมผัสผิวกาย

“ฟานี่เป็นของแทยอนคนเดียวนะค่ะ” แทยอนเอ่ยดังพอให้คนข้างล่างเตียงได้ยินชัด
และใช้สองมือลากสัมผัสลงบนผิวเนียนนุ่มและฟากฝังรอยดูดสีกุหลาบย้ำเตือน
ความเป็นเจ้าของ

“อื้อ…ค่ะ” ทิฟฟานี่เอ่ยเสียงครางกระเซ้าตอบอย่าแผ่วเบา เธอใช้มือป่ายปัดข่วน
แผ่นหลังขาวเนียนของแทยอนจนเกิดเป็นรอยเล็บเป็นทางยาวเพื่อระบายความ
อัดอั้นที่เกิดขึ้น

คนตัวเล็กร่นกายลงต่ำและชกชิมความหวานที่ปุ่มสวาท เธอใช้นิ้วเรียวยาวสะกิด
ช่องรักทำให้กายของผอมบางของทิผฟานี่ต้องแอบกายรับสัมผัสที่กำลังจะรุนแรงขึ้น

“อ้า......แท......อ้า...ไม่ไหวแล้ว” เสียงครางหวานสุดเสียงด้วยความต้องการ
ความสุขจากอีกฝ่าย เธอใช้สองมือกดหัวคนตัวเล็กให้แนบชิดส่วนอ่อนไหวของ
เธอให้ได้มากที่สุด 

น้ำหวานสีขาวขุ่นหลั่งรินให้คนตัวได้ชิมความหวานอย่าไม่รู้จักพอ นิ้วเรียวยาวสอด
แทรกเข้าไปในกายผอมบางและเริ่มขยับให้เป็นจังหวะ ทิฟฟานี่แอ่นกายขึ้นรับสัมผัส
ของนิ้วที่เข้ามาอยู่ในกาย เธอทำได้เพียงกำที่นอนด้วยความต้องการเพื่อระยายความ
อัดอั้นทีเกิดขึ้น

“อื้ออออออ…..ฉันต้องการเธอแทยอน”

คำพูดนี้ทำให้คนตัวเล็กข้างใต้เตียงแทบอยากหยุดหายใจ หัวใจของซํนนี่เหมือนถูกบีบ
อัดอีกครั้ง ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วกายน้ำตาที่ไหลเหือดแห้งอย่างไร้เหตุผม เธอร้องไห้
ซ้ำแล้วซ้ำอีกจนหยาดน้ำตาแห่งความเจ็บมันถูกกลืนกินจนไม่สามารถจะมีน้ำตาให้ลั่งไหล
อีกต่อไปแล้ว

ฉันรู้แล้วว่าเธอต้องการเขา

ได้โปรดหยุดที 

ได้โปรดให้ฉันเป็นคนที่อยู่บนเตียงกับเธอแทนเขาได้ไหม

ให้เธอได้ร่ำร้องเรียกหาฉันบ้างได้ไหม

ทั้งห้องกลับมาเงียบอีกครั้ง มีเพียงเสียงหอบหายใจแผ่วเบาของคนทั้งสอง และเสียงหัวใจ
ที่เต้นอย่างเชื่องช้าของซันนี่ ที่ยังคงบอกว่าเธอยังมีลมหายใจต่อไปอยู่ ซันนี่เหลือบมอง
กล่องสีแดงในมือที่เธอยังกำมันไว้แน่น ซึ่งในเวลานี้มันชุ่มไปด้วยเหงื่อในมือของเธอ 
ซันนี่ดันกายออกจากเตียงและลุกขึ้นยืนมองคนสองคนกับร่างที่เปลือยเปล่ากอดกายกัน
อยู่บนเตียง ซํนนี่เบือนหน้าไปอีกทางและเดินเข้าไปหาทิฟฟานี่และย่อตัวนั่งลง เธอวาง
กล่องสีแดงลงข้างตัวทิฟฟานี่และจ้องมองใบหน้าหวานที่กำลังกลับไหล

“วันนี้มันไม่ใช่วันของฉัน แต่มันจะมีสักวันที่ความคิดของฉันจะส่งไปถึงใจของเธอ ฟานี่” 
ซันนี่เผยรอยยิ้มเศร้าๆและเอื้อมมือไปสัมผัสผมสีน้ำตาของทิฟฟานี่ เธอยันกายลุกขึ้นอีก
ครั้งยืนแล้วก้าวเดินออกจากห้อง แม้ขาทั้งสองข้างจะหมดสิ้นเรี่ยวแรงที่จะก้าวเดินแต่ทาง
ข้างหน้ายังมี และคนตัวเล็กนี้ยังต้องก้าวเดินต่อไป 

✿¸.••••••••••••••••••••••••.¸✿