คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Hansel&Liley (1)
H&L (1)
ฝาเเฝ บ้านนมเเละเเม่ม
นิทานที่ถูเล่าานมา้านาน พร้อมรึยัับเรื่อราวบทใหม่ ไม่ใ่ำนาน นี่เป็นเพียเเ่หน้าหนึ่อหนัสือ
+++
"ันบอเธอเเล้วนะ... เรเทล"
ั้เเ่เิมา ทั้สอ็มีันเเละัน เ็หิเเละเ็าย ผมสีทอนุ่มราวับไหมทอำในำนาน วาสีฟ้าราวับหยฟ้าเเละน้ำาลเเ่เหมือนเปลือไม้ที่ปปิเเ่นเเท่น วามเเ่าไม่อาเเยพวเาทั้สอออาันไ้ ฮันเลเเละเรเทลือนามอพวเา
ในวันที่เเสเเทอประาย อาาศที่่อนไปทาร้อนทำให้อารม์ึ้น่ายนั้นไม่ไ้ส่ผลระทบอะไรับเธอในอนนี้เลย รอยยิ้มประับบนใบหน้าน่ารัน่ามออเ็หิที่ำลัเินไปามทาในเมืออย่าอารม์ี โยมีเ็ายหน้าเหมือนันิสอยห้อยาม หน้าาที่เหมือนราวับเเะำลัเเสออถึวามร้อนรน หาใ่าอาาศไม่ เเ่เป็นาวามลัวบาปในใ
"เรเทล เธอไม่วรทำอย่านี้เลยนะ..." เสียอเ็ายสั่น "ันบอเธอั้หลายรั้เเล้ว..."
เ็ายหัวเเทบนับเเผ่นหลัอเ็หิทีู่่ๆ็หยุเินล เรเทลหันมอเเฝพี่อน้วยรอยยิ้ม
"นายนี่มันี้ลาะมั ันทำอย่านี้เเล้วมันหนัหัวนายรไหนหรอ ฮัน" เสียใสอเ็หิเอ่ย "ยัไอพวนี้็เท่าับเป็นอนาย นายวระีในะที่ไ้อเล่นเพิ่ม"
ฮันเลเม้มริมฝีปา เาไม่ล้าเถียเรเทล
"เียบไว้็ีเเล้วนี่นา" เรเทลว่า พลาุมือลไปในระเป๋าระโปรที่ถูัเย็บ้วยผ้าุภาพี มือเล็ับสิ่อในระเป๋าอย่าลัวะหล่นหายไป ่อนะหันหลัให้เเฝอนเเล้วเิน่อ
ฮันเลไ้้มหน้า เเล้วเินาม เาเพลอัเล็บไปลอทา้วยวามัวล เาลัวเสียยิ่ว่าเ้าัวว่าะถูับไ้ ทำไมน้อสาวอเาถึไม่รู้สึอะไรเลย ร้ามับเาที่ลัวนเเทบบ้าเสียทุรั้ที่เธอระทำอย่านั้น
"อุ๊ย" เสียเรเทลอุทาน ฮันเลึ่อยๆเยหน้าึ้น สัหร์ถึลาไม่ี
"เรเทล..." เามอเเฝสาวอนำลั้อเ้าไปในร้านนมปั ลิ่นหอมโยมาา้านในอร้าน วาสีฟ้าอเธอำลัทอประายเมื่อ้อมอไปยันมปัเลือบน้ำาลสใหม่ที่เพิ่ถูยออมาไม่นาน
"นึว่าใรที่ไหน ที่เเทุ้หนูทั้สอเอหรือ"
"สวัสี่ะ ุนาย" เรเทลยิ้มน่ารัให้ภรรยานายนมปั หล่อนำลัันมปัถาใหม่เ้าั้น
"สวัสีรับ... ุนาย" ฮันเลทัทายบ้าเสียสั่นน้อยๆอย่าหวั่นเร
"นมปัน่าินเหมือนเยเลยนะะ" เรเทลเินเ้าไปในร้าน้วยท่าทีสนอสนในมปัทั้หลาย โยเพาะับนมปัเลือบน้ำาลอบใหม่ "หือ! หอมมาเลย ้ออร่อยเเน่ พวเราอสอิ้น่ะ"
เรเทลี้ไปที่นมปัเลือบน้ำาลที่เล็มาเเ่ทีเเร เเล้ววัเหรียออมาาระเป๋าระโปรยื่นให้ภรรยานายนมปั หล่อนยิ้มให้เเล้วเินไปหยิบถุระาษมาใส่นมปัให้เ็ๆ
"อร่อย!" เรเทลว่าหลัาัไปำเเร เเล้วหันไปหาเเฝพี่ "ินสิฮัน"
ฮันเลเเละเรเทลเินไปามทา ในมือ่า็มีนมปันละิ้น ฮันเลัเ้าไป สัมพัสับรสหวานอน้ำาลเเละวามนุ่มอนมปัอุ่นๆที่เเทบละลายในปา ทั้ลิ่นเนยาๆ รสาิทั้หลายผสมผสานเป็นวามอร่อย วามร้อนที่ยัอยู่ในวามสใหม่ไ้ละลายวามัวลไปไ้ั่วรู่ เาทานนหมภายในเวลาอันสั้น
"อร่อยเหมือนเยเลยเนอะ" เรเทลหันมาพูับฮันเล เเล้วยื่นนมปัให้ "ินอีไหม"
ฮันเลรับมาโยไม่ไ้เอะใ "อบในะ"
"ินเยอะๆไ้เลยนะ"
"อือ... เี๋ยวนะเรท เเปลั เธอไม่ินหรอถึยให้ันน่ะ" ฮันเลันมปัไปำเเล้วเพิ่นึถาม เเ่เา็้อลืนำถามลไปพร้อมับนมปัในปาเมื่อเห็นเรเทลเอ็ำลัทานนมปัอยู่
เอาอีเเล้ว
"เรเทล..."
"อะไรหรอ ฮัน"
ฮันเลรู้สึเเย่นไม่อยาทานนมปัที่เพิ่ไ้มาลไปอี เาเอือมระอาเหลือเิน ทำไมถึไม่มีใรรู้... นอาเา
"เรเทล... เธอไม่..."
"เธอไม่วรทำอย่านี้" เรเทลัึ้น น้ำเสียเเสวามเบื่อหน่าย "นายพูับันเเบบนี้มาเป็นพันรอบเเล้วนะ!"
"็... เธอไม่วรทำริๆนี่..." เสียอฮันเลไม่่อเนื่อ เาี้ลาเหมือนเย
"พูอะไรอนาย" ิ้วอเรเทลมวเ้าหาัน เธอนั้นเบื่อหน่ายับวามเลาะเเหล่ะใเสาะอเเฝผู้พี่อเธอเสียเหลือเิน ไม่มีวามเป็นผู้ายเอาเสียเลย
"เธอำลัทำผิอยู่นะ..."
"ผิ?" เรเทลเลิิ้ว เอียอ "ผิรไหน นี่ัน็่ายเเล้วไม่ใ่หรือไ นายเียบไปเถอะน่า!"
ผมสีทอยาวอเรเทลสะบัโนหน้าอฮันเล เารีบหลับาปี๋
"ัน็เเบ่ให้นายทุรั้อย่าเท่าเทียม ีไม่ีให้มาว่าอี ที่ันพูมามีอะไรผิพลาไปรึเปล่า" เรเทลถามหยั่เิ
ฮันเลรุ่นิ่อนอบอย่าไม่มั่นในั "ไม่มี..."
เเ่ัน็ิว่ามันไม่ถู้ออยู่ี ฮันเล่อประโยในใ
เรเทลเเละฮันเลเินเล่นันไปถึเเถวานเมือที่เ็มไป้วยทุ่ห้าเเละไร่สวนอาวเษร ลมที่พัโรส่ให้้นห้าสูโน้มไหวไปมาราวับเ้นรำ้วยท่วท่าที่อ่อน้อย อห้าปลิวไปามสายลม ผมสีทออทัู้าผลิ้วไหว สะท้อนับเเสอาทิย์ยามเย็นเป็นประายสวย
"เย็นเเล้ว... เราลับบ้านันเถอะ" ำพูอฮันเลล่อลอยหายไปามสายลม ราวับไม่ไ้เ้าหูอเรเทลเเม้เเ่นิเียว
เสียฮัมทำนอเพลอเ็หิบ่บอว่าเธออารม์ี เท้าู่เล็ในรอเท้าหนัลอยหย่อเเหย่ไปบนหิน้าทาเป็นารเล่นสนุ
ฮันเลถอนหายใเบาๆระหว่าที่เินามเรเทลไม่ห่า
"นี่ฮัน ที่นั่นมีอะไรให้นายอยาลับนัหรือ" เรเทลถาม ใ้ำเเบบผู้ให่
"หมายถึ..." ฮันเลไม่เ้าใำถามอเรเทล
"ที่ที่นายเรียว่าบ้าน" เรเทลยายวาม "สำหรับันอนนี้บ้านที่นายว่ามัน็เป็นเเ่สิ่ปลูสร้าที่เยเป็นบ้าน"
"เธอะพูอะไรันเเน่ เรท... บ้าน็ือบ้านนะ" ฮันเลทำเหมือนไม่่อยเ้าใสิ่ที่เรเทละสื่อ เเ่เเท้ริเเล้ว ลึๆในใอเานั้นเ้าใี... โยที่เาไม่รู้ัว "เรา้อลับไป พ่อ เเม่เเละเบ็นรอเราอยู่"
"เเม่--มันไม่ใ่เเม่อเรานะ ฮันเล!!" เรเทลหยุยืน ้อเ้าไปในวาสีฟ้าอเเฝน เม็ "ลอเรียมันว่าเเม่อีทีสิ ัๆ!"
ฮันเลเียบ เบนสายาไปอีฝาหนึ่ที่มีพุ่มเบอร์รี่ึ้นอยู่ "ถ้าเธอไม่อบ... ันะไม่เรียให้เธอไ้ยิน... นะ"
"ี" เรเทลล้วมือลไปในระเป๋าระโปร หยิบเอาอเล่นิ้นหนึ่ออมา มันเป็นลูหินลมมนเเละใส เมื่อส่อับเเสเิเป็นประายเเวววาว "มันสวยนะว่าไหม"
"อืม..." ฮันเลพยัหน้าประอบ
เรเทลมอฮันเลเเล้วยิ้มมุมปา "อบล่ะสิ"
ฮันเลไม่อบ
เรเทลยิ้ม เเล้วยัลูเเ้วใส่ลมืออฮันเล เ็ายมีทีท่าะไม่รับไว้ในทีเเร ทั้พยายามส่ืน เเ่สุท้าย... เา็หย่อนมันลระเป๋าาเ... อย่า่วยไม่ไ้
รัิาลำลัมาเยือนในอีไม่ี่อึใ วันทร์ัเนึ้นทุะ เมื่อวอาทิย์หายัวไปอย่าไร้ร่อรอ เเสที่ปลอบปโลมในยามรารี็มีเพียันทร์เเละเเสาว
ฮันเลเเละเรเทลเินผ่านประูรั้วบานให่ที่ยัใหม่อยู่เ้าไป สอ้าทามี้นไม้ที่ถูัเเ่อย่าสวยามเรียเป็นระเบียบ อไม้ยัผลิบาน วามามอมันำลัหยอล้อับเเสันทร์ที่ระทบ
เมื่อ้าวผ่านประูบ้านไปยืนอยู่บนพื้นพรหม ทั้สอ็พบับหิรับใ้ที่ยืนรออยู่ เหื่อผุเ็มใบหน้า วาอหล่อนเป็นประายเมื่อเห็นุหนูทั้สอ
"ุหิำลัรอุหนูทั้สออยู่ในห้ออาหารเ้า่ะ" หิรับใ้ล่าว่อนะหันไปลั่นระิ่เเล้วเินาไป เรเทลเินเอื่อยไปทาห้ออาหาร ในะที่ฮันเล้าวาอย่าระับระเ เเสเทียนถูุไปทั่วฤหาสน์ไล่วามมืมิามทาเินเเละห้อหับบาเเห่ออไปไ้เป็นอย่าี...
ในห้ออาหารว้าให่ ึ่ประอบไป้วยโ๊ะัวยาวที่มีเ้าอี้ไม้โอ๊ั้นีบุนวมเ้าุับโ๊ะรายล้อม สมาิอรอบรัวนั่ประำำเเหน่อนเเละำลัรับประทานอารเย็นร่วมันท่ามลาเเสันทร์ที่สาส่อผ่านระบานให่ หายับมอออไปทา้าน้าะเห็นเาผิที่ไว้ให้วามอบอุ่นในฤูหนาว มีหนัหมีนอนเเผ่เป็นพรหมนุ่มอยู่เบื้อหน้า เหนือนั้นมีรูปวาเหมือนรินาให่เเวนอยู่
รูปที่อยู่ในรอบให่สีทอนั้นเป็นรูปอฮันเลเเละเรเทลที่ยืนนาบ้าเเม่อทั้สอ ิรผู้วารูปนี้ไ้เ็บทุรายละเอีย เหมือนนราวับวา้วยเวทมน์ เาเ็บรายละเอียเเม้ระทั่วามรู้สึอบุลในภาพนมันส่่อออมาสู่นที่มอไ้
รอยยิ้มอฮันเลเเละเรเทลในภาพนั้นเปลี่ยนเเปลไปเล็น้อยเมื่อเทียบับปัุบัน
"วันนี้เรทไปไหนันมา เล่าให้พี่ฟัไ้ไหม" เสียเเหนุ่มอเ็ายัึ้น หลััารอาหารอน เบนามินเบนวาสีเทาอมเียวมอใบหน้าอน้อสาวที่อยู่ร้ามอย่าให้วามสนใ
"็เหมือนทุที... ่ะ" เรเทลอบอย่าอไปที เธอรวบส้อมเเละมี "อบุสำหรับมื้ออาหาร่ะ" เ็หิั้ใะลุึ้นาเ้าอี้เพื่อเินึ้นไปยัห้ออน ทว่า... ไม่ทันที่เรเทละไ้ลุไปไหน มือที่ประอบ้วยนิ้วเรียวยาว็รั้เธอเอาไว้
"ไมุ่ยับพี่่อนหรือ๊ะ เเม่เื่อว่าพี่เามีเรื่ออยาะุยับหนูเยอะเเยะเลย้ะ" มันเป็นเสียหวานอสรีร่าระห ึ่นั่อยู่ถัาเรเทล
วาสีฟ้าหรี่ลเล็น้อยให้เ้าับริมฝีปาที่ำลัระบายรอยยิ้ม "หนูเห็นว่าไปุยที่ห้อนั่เล่นะีว่า่ะ เรว่าะรบวนารรับประทานออาหาร" เ็หิรีบระุเเนออาารับุมทันที เธอเลี่ยที่ะเรียหล่อนว่าเเม่เพราไม่อบใ
"เเม่ไม่เห็นว่าะเป็นารรบวนหรอ้ะ"
"ฮันเลไม่อบ" เรเทลโบ้ย ฮันเลพยัหน้าเออออาม เ็ายลืนอาหาาลอ่อนพู ะุะั
"สำหรับผม... ผม่อน้า... เสียมารยาทรับ" ฮันเลับเรเทลสบาันเพียั่วเเวบหนึ่ "ือ ... ไม่ใ่พวเาเสียมารยาทหรอรับ เวลาพวเาุยันผม็อยาะุย้วย... เเ่ผมทานอาหาร้านี่สิ ผม... ะเป็นฝ่ายเสียมารยาท... เอา" ว่าบ็้มหน้า้มาทานอาหารอน่อไป
เรเทลยยิ้ม เเล้วรีบวิ่ออาห้ออาหารไป โยไม่รอเบนามิน
ฮันเลไม่ไ้หันไปมอปอยผมสีทอเียวับนที่ปลิวหายไปอเรเทลอย่าเ่นเลี้ไน์ เเม่บุธรรมอฝาเเฝ เสียถอนหายใเบาๆอเบามินบอถึวามผิหวั
านอาหารอเรเทลที่วาอยู่นั้น มือเย็นอเธอยัเหลือเินว่ารึ่ ฮันเลรู้ว่าเธอไม่ไ้ไม่หิว เเ่เธอไม่อยาทานอาหารร่วมโ๊ะับบุลที่เธอรัเีย
หลัาเเม่อเรเทลเเละฮันเลเสียีวิล สอปี่อมาพ่ออทั้สอ็เเ่านใหม่ับเลี้ไน์ เเม่ม่ายลูิที่ยัวามสาวอย่าน่ามหัศรรย์ ผู้น่าิว่าพ่ออเเฝเเละเลี้ไน์เเ่ัน้วยวามเห็นอเห็นใ
เรเทลนั้นไม่อบเเม่เลี้ยบุธรรม เธอไม่้อารให้ใรมาเเทนที่ เเม่ อเธอเ่นเียวับที่เธอไม่อบเบนามิน ลูิอเเม่เลี้ยที่เธอเลีย เธอมีพี่ายเพียนเียวือ ฮันเล เเละะเป็นเ่นนั้นลอาล
เ็หิผมทอ ใบหน้าน่ารัน่าเอ็นู เพียเเย้มยิ้ม็สามารถทำให้ผู้นเบิบาน เรเทลเป็นเ่นนั้น
เรเทลมีวามลับ เธอมีวามลับสำัสออย่า
อย่าเเร เธอไ้เ็บลูเเ้วสีำทีู่เป็นหินไม่น่าพิศสมัยไว้ในล่อเล็ๆภายใ้เราะำบัอันเเ็เเร่อยาที่ะทำลายเเละมืลึนไม่มีใรสามารถ้นพบหรือรับรู้นอาัวเธอเอ... เเละ... ฮันเล
อย่าที่สอ... วา... วามลับอยู่ที่วาอเธอ
ุ๊ๆ ห้ามไปบอใร เพราะวามลับะหายัวไปทันที
เรเทลทิ้ฮันเลไว้เบื้อหลั ในห้อรับประทานอาหารอันให่โอฤหาสน์ที่เธออาศัยอยู่ เ็หิไม่เยิว่ามันเป็นบ้านั้เเ่เเม่อเธอไ้หายไปาโล ทุอย่าเปลี่ยนเเปลเเละเ็มไป้วยวามไม่ปลอภัย มีเพียฮันเลเท่านั้นที่ไม่เยเปลี่ยนไป
ภายในห้ออันให่โ มีเียนอนหลัให่อยู่ลาห้อ รายล้อมไป้วยอหีบหลายใบึ่บรรุอเล่นทุิ้นอเ็เเฝ เรเทลเปิหีบสีน้ำาลเเ่ึ้น เเล้วโยนอเล่นิ้นใหม่ลไปในนั้น
"เห้อ" เสียถอนหายใัึ้น เบาหวิวราวับนน "ันอยาไปให้พ้นเสีย" เ็หิัเพ้อ ่อนัสินใเปลี่ยนเป็นุนอน เรียบร้อยพอีับที่ฮันเลเปิประูเ้ามา
ฮันเลเเละเรเทลมอหน้าัน
"เาอยาุยับเธอ" ฮันเลพูึ้น "เาำลัพยายามบาอย่า"
"นั่นัเน มันเริ่มะหนั้อึ้น..."
๊อ ๊อ ๊อ
เสียเาะประู เ็เเฝมอหน้าันอีรั้
"เฮ้ พี่เอนะ"
"ายยาะริ" เรเทลพึมพำ พลาส่สัาไม่ให้ฮันเลส่เสีย
๊อ ๊อ ๊อ
"เปิประูหน่อยสิ" เบนามินเาะประูเรียึ้นอี มีเพียวามเียบที่อบลับไป ฮันเลเินไปเเ้มประู เเ่ไม่ปลลอน
"มีอะไรรับ... พี่ ่วยเบาๆหน่อยรับ... เรทหลับอยู่..."
"พี่ะบอว่า พรุ่นี้! เราะเ้าป่าัน เเม่ัสินใเเล้วว่าะไปหาุยายอพี่" เบนามินวาสายาสอส่อไปในห้อว้าให่อเ็เเฝ บนเียลาห้อผ้านวมหนานูนึ้นมา เบนลเสียล "เรียมัวันนะ"
"รับ..." ฮันเลรับำ เเล้วปิประูลหลัาที่เบนามินเินละไป เมื่อเสียฝีเท้าลับหายไป เรเทล็ยับัวออาใ้ผ้านวม
"ยาย?" เรเทลเลิิ้วน "ยัยป้านั่นไม่ไ้ำพร้าเเม่หรอหรอ"
"อาเป็นเเม่บุธรรมรึเปล่า เรท..." ฮันเลล่าวเสียเเผ่ว "หล่อนเยพูถึอยู่..."
"เหอะ" เรเทลย่นมู "หล่อนไม่มีอะไรที่เป็นอัวเอริๆสัอย่าเลยใ่ไหมเนี่ย"
.
.
.
(ยัไม่บอน เเ่ยัไม่ไ้เเ่เพิ่ม)
ความคิดเห็น