แปลเพลง ver.thai

ลำดับตอนที่ #20 : Blazblue Opening - Kotoko - Ao Iconoclast

เสียงระฆังได้ดังขึ้น ในช่วงเวลาแบบนั้น เพื่อเปิดประตูแห่งความจริงนั้นออกมา 

เงาลางเลือนอันไกลโพ้นราวกับเป็นภาพฝัน ที่เหมือนเลวร้าย

ท้องฟ้าในยามนี้ ได้ก่อเกิดเสียงแผ่วเบา ที่ดูเศร้าโศก

หลังจากติดตาม เส้นทางที่ฉันเคยเชื่อ ต่อไปจากนี้

(ตัวฉันสับสน  มองดูรอบๆ คำตอบก็คือ...?)

สายฝนสีเงินที่ได้ตกลงมา

ราวกับหน่วยความจำของเหล่าเม็ดทราย ที่มีความรวดเร็ว และสามารถลบเลือนไว

การร่ำไห้แห่งความเศร้าโศกได้เปลี่ยน แล้วนำเราไปสู่เส้นทางความกล้าหาญ

ความเจ็บปวดที่มีนั้นก็แสนน่าห่วง  ที่ต้องเฝ้าทุกข์ทน กักเก็บมันไว้อย่างนี่

อนาคตจากนี้  ที่ดูห่างไกลสายตา

ความว่างเปล่าที่มี ได้กระจายไปดั่งต้องการ

เสียงที่สะท้อนขึ้นไป ด้านบนเงียบเกินจนดูวังเวง

เสียงคล้ายป่าร่ำไห้  รูปลักษณ์ดั่งกับผลึก ที่หลุดรอดไป

ฉันเงยหน้ามอง ขึ้นไปบนท้องนภา แสงสีทองนั้น

(ตัวฉันมั่นใจ ว่าฉันได้ทำถูกแล้ว ถึงแม้อย่างไง...)

เป็นดั่งลูกสีทองที่สะท้อนนัตย์ตา

การพัฒนาที่ยังก้าวหน้าอย่างดี ในช่วงที่เวลาได้หยุด และลบลืมเลือน

เป็นตัวตนตำนานที่ดูมืดมน  ที่ได้ถูกสร้างขึ้นจากเศษส่วนเรื่องราว

สิ่งที่เคยโอบกอดนั้นก็คือความกลัว  ที่เราไม่จำเป็นต้องจดจำ ทิ้งมันไป

แต่ในความเป็นจริง  สิ่งเหล่านั้นไม่เคยเปลี่ยน

ช่วงเวลานี้เปรียบ ดั่งลิขิตโชคชะตา

การลังเลกังวลในชีวิตนั้นไม่แน่นอน  และด้วยเหตุนั้นอาจก่อเกิดคลื่นกระทบให้

ได้พังลงมา ยังแกล้งทำตัวไม่รับ  รู้ความจริง

มันเป็นอย่างนี้เรื่อยไป  ยามเมื่อสูดหายใจ เข้าไปเต็มปอด แต่มันกลับเติมเต็มไปด้วยแสง

ยามเมื่อที่นภาส่องสกาวสดใส ตัวตนกลับฟื้นคืน เฝ้าจ้องมองสัตย์สาบาน

แทนที่เศร้าเสียใจ ที่ไม่อาจช่วยเหลือ กลับหันหลังไปมองสู่อรุณถัดไป

แม้ความฝันของเราก็ยังเรียก อรุณ เป็นความจริงแน่นอน ที่ไม่อาจแปรเปลี่ยนมันไป 

เราก็จะได้พบ หลังช่วงเวลาพ้นผ่าน ตามเส้นทางที่เราได้คิดเลือกเดิน

กลางช่วงเวลาที่ได้หล่นหายไป...

สิ่งที่อยากปกป้อง จงจดจำขึ้นใจ  ไม่ควรลืมเลือน...

เมื่อบานประตู เปิดออก  ในคืนเดือนเพ็ญ

ฝ่ามือนี้บาดเจ็บ ได้รับผลที่ตามมา และมันกลายเป็นเรื่องยุ่งยากขึ้นมา

ด้วยพลัง อำนาจนี้