คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : อดีตของยูริ3
ไม่กล้า > < ยังไงฉันก็ไม่กล้าจูบโซฮีอยู่ดี T^T
ฉันได้แต่จับหน้าโซฮีให้เงยหน้าขึ้นอยู่แบบนั้น
โซฮีแกะมือฉันออก “จูบไม่ได้หรือไง รังเกียจฉันขนาดนั้นเชียว”
“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้รังเกียจเธอ แต่ฉัน..” จะให้พูดเหตุผลที่ฉันไม่จูบเธอได้ยังไงเล่า
น่าอายจะตาย >//<
“แต่อะไร”
“ก็ ก็ฉันจูบไม่เป็นนี่ -//-“
“ฮิฮิ รุ่นพี่เนี่ยไร้เดียงสาจังนะคะ”
โซฮีเริ่มเข้ามาใกล้ขึ้น(จากเดิมที่ใกล้อยู่แล้ว)
“งั้นถ้ารุ่นพี่ไม่จูบฉัน ฉันจะจูบรุ่นพี่แทนแล้วกัน”
0-0 ซะ โซฮีจะจูบฉันงั้นหรอ
“เอ หรือว่ารุ่นพี่ไม่อยากได้กุญแจน้า” กริ้ดดด อย่าเอามาล่อ
วันนี้ฉันโดนเด็กนี่จูบไปแล้วทีนึง จูบอีกทีคงไม่เป็นไรมั้ง
“ว่าไงคะ ^^”
“จะ จูบก็จูบสิ -//-“ฉันค่อยๆหลับตาลง
จุ๊บ !
ฉันถูกจูบแล้ว แต่ทำไม ?
ฉันลืมตาขึ้นเห็นโซฮีทำหน้ายิ้มแป้นใส่
“ทำไมเธอถึงไม่จูบล่ะ”
“อะไรกัน รุ่นพี่อยากให้ฉันจูบหรอคะเนี่ย ฉันนึกว่าแค่หอมแก้มก็คงจะพอแล้ว”
“ไม่ใช่สักหน่อย ละ แล้วเธอจะคืนกุญแจให้ฉันได้รึยัง”
“ก็ได้ค่ะ อ้ะ ไหนๆฉันก็จะลงไปข้างล่างเหมือนกัน เราก็ไปด้วยกันเลยเนอะ”
โซฮีจูงมือฉันไปที่ประตูด้วย ฉันพยายามแกะมือโซฮีออก
แต่ไม่เป็นผล มือโซฮีเหนียวกว่าปลาหมึกซะอีก ฉันเลยปล่อยให้จับอยู่อย่างนั้น
จนตอนนี้ฉันกับโซฮีลงมาถึงข้างล่างแล้ว ดีนะที่ตอนนี้เย็นมากคนก็กลับบ้าน
กันไปหมด เหลือแค่บางคนเท่านั้น
“ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะกลับบ้าน”
“จะกลับแล้วหรอ แย่เลยสิ”
“แย่อะไรของเธอ”
“ก็ฉันคงจะคิดถึงรุ่นพี่แย่”
“แต่ฉันไม่คิดถึงเธอ ปล่อยนะฉันจะกลับบ้าน”
“ให้กลับก็ได้แต่เดี๋ยวก่อน”
โซฮีดึงฉันให้เข้ามาใกล้ตัวก่อนจะ หอมแก้ม !! ฉัน
“เด็กบ้า”
“ก็ดีกว่ารุ่นพี่ไร้เดียงสาไม่ใช่หรอคะ ^^” กริ้ดดดด ฉันเกลียดเธอ เกลียดๆๆๆๆ
ฉันรีบหันหลังวิ่งไปเลย (ไม่สนมันแล้ว ฟอร์มเนี่ย)
พลัก “โอ๊ย/โอ๊ย” นี่ฉันไปชนใครเข้า รีบไปหน่อย
“เอ่อ ขอโทษนะคะเป็นอะไรรึป่าว”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ^^” เธอยิ้มให้ฉัน ว้าว น่ารักจัง เด็กคนนี้ตัวเล็กกว่า
โซฮีซะอีก ผิวข๊าวขาวจนฉันอิจฉา
“แล้วรุ่นพี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ ><”
“จ้ะ พี่ไม่เป็นอะไรหรอก^^”
“ฉันชื่อเบ ซึลกินะคะ แล้วรุ่นพี่ชื่ออะไรหรอคะ”
“พี่ชื่อควอน ยูริจ้ะเรียกยูริก็ได้นะ^^”
“ค่ะ ><”
“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะจ้ะ” พอพูดล่ำลาน้องเค้าแล้ว ฉันก็รีบกลับบ้านทันที
Sohe
“อัน โซฮีเธอลืมหน้าที่ของเธอไปแล้วหรือไง” ผู้หญิงที่กำลังพูด
อยู่ตรงหน้าฉัน ดูเหมือนเด็กน้อยน่ารักคนหนึ่งที่กำลังพูดอยู่กับพี่สาว
หากแต่ไม่ใช่ สถานะของเธอกับฉัน มันคือเจ้านายกับลูกน้อง
“ฉันไม่ลืมหรอกน่า” หน้าที่แบบนั้นน่ะ
“ก็ดี อย่าถึงกับให้ฉันต้องลงมือเองเลยแล้วกันนะ อย่าลืมเสียล่ะ
ว่าครอบครัวฉันเป็นคนเลี้ยงดูเธอมา เธอควรจะตอบแทนบุญคุณ”
“เรื่องนั้นฉันรู้ดี” รู้ว่าครอบครัวของเธอ จงใจเก็บฉันมาเลี้ยงเพื่อใช้งาน
ฉันไม่ต่างอะไรกับคนรับใช้ของบ้านหลังนั้น
“แล้วก็ ระวังอย่าไปเผลอใจกับผู้หญิงคนนั้นซะล่ะ”
“ฉันรู้”
เหนื่อยจริงๆ กับการต้องฝืนใจตัวเองอยู่ร่ำไป แต่จะทำไงได้
มันเป็นหน้าที่ของฉัน หน้าที่ที่ต้องทำร้ายคนอื่น หน้าที่ที่ฉันไม่อยากทำ
ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันได้เห็นเธอ นิสัยคุณหนูที่ไม่ยอมใคร
แต่ก็อ่อนโยนในบางที ร่าเริงสดใสตลอดเวลา เวลาโกรธก็ยังน่ารัก
ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องตกหลุมรักเธอไม่เว้นแม้แต่ฉันที่ตกหลุมรัก
ผู้หญิงอย่างควอน ยูริตั้งแต่แรกพบ แต่เหมือนโชคชะตาจะใจร้ายกับฉัน
ตั้งแต่วันที่ซึลกีผู้มีฐานะเป็นเจ้านายของฉันมาบอกให้ฉันจัดการกับ
หัวใจของตนเอง ทำให้ยูริเจ็บปวด แค่เพียงเพราะยูบินแฟนของซึลกี
ขอเลิกกับเธอเนื่องจากตกหลุมรักยูริเข้า นั่นทำให้ซึลกีแค้นใจมาก
จนคิดอยากแก้แค้น และฉันก็เป็นเครื่องมือส่วนสำคัญในการแก้แค้นนั้น
รู้ไหม การที่ทำร้ายหัวใจของคนที่รักน่ะ มันเจ็บปวดกว่าการถูกทิ้ง
หลายร้อยเท่า เจ็บปวดตั้งแต่ยังไม่ได้ลงมือ เจ็บปวดตั้งแต่จะคิด
แล้วเธอจะรู้บ้างไหมว่าฉันรักเธอนะ รุ่นพี่
+++++++++++++++++++++++++++++++
รู้สึกเหมือนอดีตของยูริจะเยอะไปรึป่าวคะเนี่ย > <
ทำไมมันไม่จบสักทีหว่า -*-
ติชมกันมาได้เลยนะค้า
อิมเมจของเบซึลกีค่า(จริงๆไม่อยากให้ซึลกิร้ายเลยอ่า ชอบๆน่ารัก)
น่ารักออกเนอะ > <
ความคิดเห็น