คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : อดีตของยูริ2
อ๊อด อ๊อด อ๊อด (เสียงบอกเลิกเรียน)
“ห้าวว ง่วงจังเลย” ถ้าทางฉันจะนอนไปนานเลยนะ
“ตื่นสักทีนะย่ะ นึกว่าจะหลับไปถึงพรุ่งนี้”
“ก็มันง่วงนี่นาแทยอน”
“ง่วงหรือไม่อยากตื่นมารู้เรื่องที่โดนจูบกันแน่” ฉึก แทงใจดำ T^T
“เออยูริ วันนี้ฉันกับแทยอนจะไปห้าง ไปด้วยกันไหม”
“ไม่ดีกว่ายุนอา วันนี้ฉันอยากรีบกลับบ้าน อาบน้ำนอน”
“ระวังฝันถึงน้องเค้านะ เอ น้องเค้าชื่ออะไรนะยุนอา”
“อ๋อ ชื่ออัน อัน โซฮีไง ฮิฮิ” หัวเราะกันเข้าไปนะ ชิ
“หัวเราะไปเลย อย่าให้ถึงทีฉันบ้างล่ะ ไปดีกว่า”
แอ๊ด เสียงเปิดประตูของฉัน (เบากว่าแทยอนเปิดเยอะ)
ไปไหนดี ที่ที่ไม่มีคน สงบ เงียบ ส่วนตัว อืม
ปิ๊ง ! (คิดออกแล้ว) ที่นั่นยังไงล่ะ ดาดฟ้า
ระหว่างทางเดินไปดาดฟ้า มีแต่คนมองฉันเต็มไปหมด
มองแล้วก็ไปพูดๆอะไรกันก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆคงไม่พ้นเรื่องข่าว
ฉันโดนจูบปุ๊บ ข่าวก็ออกปั๊บ เร็วจนน่ากลัว ต่อไปนี้ทำอะไร
สงสัยต้องระวังไว้ให้มาก
แอ๊ด เปิดประตูดาดฟ้า และ กริ๊ก ล็อคไว้ก่อนดีกว่าจะได้ไม่ต้องมีคนเข้ามา
ดึงกุญแจออกมาด้วย เฮ้อ ในที่สุดฉันก็ได้อยู่อย่างสงบๆซักที
ฉันวิ่งไปก็ขอบดาดฟ้า ตะโกนออกไปดังๆ
“เมื่อไหร่ชีวิตฉันก็สงบซักที !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ฟู่ววว ^^ ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
ดาดฟ้าเป็นที่ประจำของฉัน เพราะคนส่วนใหญ่ไม่ค่อยขึ้นมาหรอก
มันออกจะมืด แล้วก็อันตรายหน่อยๆ แต่จริงๆแล้ววิวบนนี้สวยมากเลย
^-^ อยู่ที่นี่ที่ไร ทำให้ฉันยิ้มได้ทุกทีเลย แม่ฉันบอกว่ายิ้มทั้งวันจะเป็นคนบ้า
แต่ถ้ายิ้มแปปนึงคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง > <
“ยิ้มอะไรคนเดียวน่ะ” มะ มีคนอยู่บนนี้ด้วย 0-0
แต่เสียงมันคุ้นๆ ชักเริ่มไม่ดี
ฉันหันหลังไปช้าๆ แล้วก็พบกับ
ยะ ยัยเด็กโรคจิตอัน โซฮีกำลังยืนยิ้มยิงฟัน32ซี่ให้ฉัน
ในความคิดของฉันมันเป็นหน้าตากวนประสาทที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา
ทำไมยัยเด็กนี้ต้องมาที่นี่วันนี้ด้วย ฉันว่าฉันรีบไปดีกว่า
ฉันหันหลังเดิน(ไม่วิ่งเดี๋ยวเสียฟอร์ม-*-)ไปยังประตูทางออก
“จะรีบไปไหนล่ะ” ไม่ต้องถามเลย เพราะฉันไม่ตอบ
รู้สึกเหมือนโซฮีจะเดินตาม ไม่สน เพราะฉันจะรีบออกไป
หมับ โซฮีคว้าตัวยูริเข้ามากอด เป็นผลทำให้ เคร้ง กุญแจหล่นออกจากกระเป๋า
กระโปรงของยูริ(กุญแจประตูดาดฟ้าไง)
“ปล่อยนะ ยัยบ้า” ฉันพยายามดิ้น ไม่ไหว โซฮีตัวเล็กกว่าฉันแต่แรง
เยอะยังกับช้าง
“เรียกชื่อฉันดีๆสิแล้วจะปล่อย” เรียกชื่อดีๆเรอะ ไม่มีทาง
“ไม่ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
โซฮีดึงฉันมากอดแน่นขึ้น กระซิบเบาๆที่หู “เรียกชื่อฉันสิ”
กริ้ดดดดดดดดดดดดดดด ใกล้เกินไปแล้ว
คะ คอฉัน เธอทำอะไรกับคอฉัน ม่ายยยย !!!!!
“ซะ โซฮี”
“หืม โซฮีอะไร” กริ้ดดดดดดด ทำไมไม่ปล่อย
“ปล่อยฉันนะโซฮี”
“อ้ะ ก็ได้ปล่อยก็ได้ ^-^”
อัตราย อยู่ใกล้ยัยนี่ ฮือ รีบไปดีกว่า
กะ กุญแจ จริงสิ มันตกไป
ฉันรีบนั่งลงมองหากุญแจที่พื้น เจอเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี
“หาไอ้นี่อยู่หรอ” โซฮีชูสิ่งหนึ่งขึ้นมาแกว่งๆ และสิ่งนั่นคือ กุญแจ
ทำม้ายยยยยย ยัยนี่เก็บกุญแจไปตอนไหนทำไมฉันไม่รู้ T^T
“อยากได้ไหมล่ะคะ รุ่นพี่ ^^” เรียกรุ่นพี่ก็ดีหรอกนะ แต่ฉันไม่อยากคุย
กับเธอตอนนี้ กุญแจๆ ฉันต้องเอามาให้ได้
“เอามานี้นะ” ฉันรีบคว้า ทว่า
โซฮีชักมือกลับ “ใครว่าฉันจะให้” กวนประสาทเป็นที่สุด
สงบสติไว้ยูริ ใจเย็นๆ
“โซฮี ขอกุญแจให้ฉันเถอะนะ”
“รุ่นพี่อยากได้จริงๆหรอคะ”
“อะ อยากได้สิ” ฉันจะได้รีบหนีไปจากเธอเร็วๆ
“งั้นก็...”
“ก็อะไร”
โซฮีเดินเข้ามาใกล้ๆ ชี้ที่ปากของตัวเอง
“จูบฉันสิ แล้วฉันจะให้กุญแจ” จูบโซฮี ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ไม่!!!!”
“งั้นก็ไม่ต้องเอากุญแจ ว่าไปนี่ก็เย็นแล้ว ฉันไม่กลับบ้านไม่มีใครว่าหรอกน้า
เอ ได้ค้างกับรุ่นพี่นี่ก็คงจะดีนะคะ ^^” กร๊าซซซซซซซ ฮือ
“ก็ได้” ฉันพูดเสียงแผ่ว ใช้มือทั้งสองประคองหน้าโซฮีให้เงยหน้าขึ้นมา
++++++++++++++++++++++++++++++++
ต่อตอนหน้านะคะ ตอนนี้ขอออกไปนอกบ้านก่อนน้า
ติชมได้เลยค่า ^^
อยากถามอะไรก็ได้เลยนะค้า
ความคิดเห็น