คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3++มนต์เสน่ห์แม่วัง++(1)
อนที่ 3 มน์เสน่ห์แม่วั
เ้าอวันใหม่อาาศยัเหน็บหนาว เนื่อาอยู่ใน่วลาฤูหนาว ไพโรน์ื่น่อนึเรียเทวินทร์ให้ื่นามึ้นมา้วย
“เฮ้ย วิน นายื่นมาูอะไรนี่”
“ไหน ูอะไรล่ะ” เทวินทร์ผหัวึ้นมอเพื่อน
“เปิหน้า่าออไปูสิ นายเยเห็นบรรยาาศอนเ้า ๆ ที่ไหนเหมือนอย่านี้ไหมล่ะ”
“เออ ริ้วย มันทำไมมืมัวไปหม มออะไรแทบไม่เห็นเลย มันเป็นอะไรไอ้ฝ้าาว ๆ นี่” เทวินทร์ถามเพื่อนท่าทาื่นเ้น
“นี่ล่ะ เาเรียว่าหมอน้ำ้า” ไพโรน์อบเพื่อน
“่อไปนี้ไม่ว่าอนเ้าหรืออนเย็น ๆ พลบ่ำ นายะ้อเอบรรยาาศอย่านี้ลอฤูหนาว อนลาืนึ ๆ และอนเ้าเป็นหมอน้ำ้า พออนเย็นเป็นหมอวัน สอหมอนี้ไม่เหมือนันนะ
“อ้าว แล้วมัน่าันยัไล่ะเพื่อน” เทวินทร์ถามทันที
“ื่อมัน็บออยู่แล้วนี่ว่า น้ำ้า ับ วันน่ะ มันเหมือนันที่ไหน อนลาืนที่ลำปาอุหภูมิะลลเร็วมา พอเลยเที่ยืนหมอะลั ับยอห้าเปียและแะไปหม แถมบาืนยัมีลมหั้ำมาอี หนาวนนอนไม่หลับ้อลุมา่อไฟผิน่ะ พอถึอนเ้าไอหมยัลอยปลุมอยู่ในระับ่ำ ทำให้มออะไรแทบไม่เห็น ใรับรถไปอนเ้า ๆ ะมอไ้ไลาหน้ารถไม่เินยี่สิบเมร ้อเปิไฟัหมอเ้า่วย นถึใล้ ๆ เ้าโมเ้าหมอน้ำ้าถึะ่อน ๆ าหายไป เพราะอนนั้นวามร้อนาแสอาทิย์มาแทนแล้ว”
“โอ้โห บรรยาาศเมือเหนือมีอะไรพิเศษ ๆ ที่ภาอื่นไม่มีเยอะแยะไปหม เห็นท่าเรา้อลทุนศึษาอย่าริัแล้วล่ะ เผื่อะไ้เป็นเยภาเหนือับเาบ้า” เทวินทร์พูยิ้ม ๆ ับเพื่อน
นาย่าภาเปิอบรมนาย่าทุนเพื่อเรียมัวเ้ารับหน้าที่ในอนา ใ้เวลาอบรมเพาะรึ่วันอนเ้า อนบ่ายท่านะให้่าทุนไปูาน – ฝึานภาสนามามหัวานลประทานที่อยู่ใล้เลำปา ไพโรน์ับเทวินทร์ไ้รับำสั่ให้ไปูานฝึานที่โรารลประทานฝายแม่วั ที่ำบลบ้านแล อำเภอเมือ ัหวัลำปา ึ่อยู่ห่าาอำเภอเมือประมายี่สิบิโลเมร
ทั้สอใ้รถี๊ปวิลลี่ันเล็อโรารภาเป็นพาหนะ ออเินทาไปในอนบ่ายว่า ๆ สอ้าถนนไ้พบว่า ภูมิประเทศที่นี่มีวามแ่าาภาลาภาอีสานอย่ามา ึ่มีทั้ภูเา ป่าไม้สู ๆ ป่าละเมาะทุ่นา สวนผั ไร่ยาสูบ ไร่้าวโพ และสวนลำไย ูเียวอุ่มไม่แห้แล้เหมือนภาอีสาน มีลำเหมืออยเล็ ๆ เ้าถึร่อสวนไร่นาลอเือบทุแปล ...่าเป็นบรรยาาศที่น่าใฝ่ฝันใ้เป็นเรือนายริ ๆ ..เทวินทร์ิำนึนเียว
เมื่อูานเสร็ถึประมาห้าโมเย็น ทั้สอ็เินทาลับโรารภา ฯ ะนั้นพระอาทิย์ลับยออยทาทิศะวันลไปนมิวแล้ว เหลือแ่เปลวสีเินสีทอทาบอบฟ้า ูเลื่อมพราย อุหภูมิล่ำลเร็วมาเพราะเป็น่วฤูหนาว พระอาทิย์ะสิ้นแสเร็วว่าฤูอื่น ๆ ร่วมรึ่ั่วโม
ี๊ปันเล็วิ่ผ่านไร่ นา สวนผลไม้ และหมู่บ้านเล็ ๆ ้าทาไปเรื่อย ๆ อาาศเริ่มหนาวเยือเ้าทุทีและบารั้ยัมีลมพัพาเอาไอเย็นเ้ามาเพิ่มอี
“หนาวแล้วสิเพื่อน ใส่เสื้อหนาวีว่า” เทวินทร์บ่นพึมพำ ไพโรน์หัวเราะหึ ๆ
“เป็นไ บอให้เอาเสื้อหนาวมา้วย ทำท่า ๆ เห็นเราเป็นัวประหลา ทีนี้ไ้ำอบแล้วสิว่าะไปไหนมาไหนหน้าหนาวนี่ ้อิเสื้อหนาวไป้วยเสมอ ำไว้นะพ่อรูปหล่อ” ไพโรน์เย้าเพื่อนยิ้ม ๆ ่อนเอ่ย่อว่า
“โน่น นายูอะไรโน่น” ี้มือไปที่ป่าไผ่ลุ่มเล็ ๆ ึ่มีหลัาบ้านโผล่ออมาให้เห็นสี่ห้าหลั
“นายเห็นฝ้าหมอที่ลอยเรี่ย ๆ พื้นอยู่นั่นไหม”
“เออ เห็นแล้ว” เทวินทร์อบ
“แล้วนายเห็นแสไฟวับ ๆ แวม ๆ ้วยไหมล่ะ”
“เออ เห็นแล้ว มันืออะไร หรือมันเิอะไรึ้นล่ะเพื่อน” เทวินทร์ั่อ”
“อ๋อ มันือำอบที่นายถามเราเมื่อเ้ามืนั่นแหละ มันือหมอวันไล่ะ”
“อ้าว แล้ววันมาาไหนล่ะ” เทวินทร์ถาม่อ
“วัน็มาาไฟน่ะสิ” ไพโรน์อบวน ๆ เพื่อน
“นี่เพื่อน อย่าให้ถามมา รีบบอมาเร็ว ๆ” เทวินทร์สำทับเพื่อน
“เออนี่ นายำเนื้อเพล เือนเพ็ไ้ไหมล่ะ”
“อ๋อ ไ้สิ”
“ไหนลอร้อให้เราฟัหน่อสิ”
“เฮ้ย แล้วมันเี่ยวอะไรับวันไฟน่ะ”
“เออน่า ร้อไปเหอะ” ไพโรน์เร่เพื่อนยิ้ม ๆ
...เือนเพ็สวยเย็นเห็นอร่าม นภาแ่มนวลูาม เย็นื่นหนอยามเมื่อลมพัมา แสันทร์นวลวนใ้า ิถึถิ่นที่ามา ิถึท้อนา บ้านเรือนที่เยเนาว์
เรไรร้อัฟัว่า เสียที่เ้าพร่ำรวหา ลมเอย่วยพา ระิบ้าาย ้ายัอยอยู่ไม่หน่าย ไม่เลือนห่าาเลื่อนลาย ิถึไม่วาย เมื่อเราาัน
อไฟสุมวายามอ ยัไม่มอับอ ันทร์เอย่วยบอให้ลม่วยเป่า สุมไฟให้แรเ้า พัไล่วามเยือเย็นหนาว ให้พี่น้อเรานอนหลับอุ่นสบาย
ลมเอย่วยเป็นสื่อให้ นำรัาห้ววใ อ้านี้ไปบอเานั้นหนา ให้เมือไทยรู้ว่าไม่นานลูที่ามา ะไปบหน้าับอแม่เอย …
ำร้อ – ทำนอโย นายผี (อัศนี พลันทร์)
“เป็นไ ไ้ำอบรึยัล่ะว่า วันไฟมาาไหน” ไพโรน์ถามเพื่อนยิ้ม ๆ เมื่อเทวินทร์ร้อเพลบล
“เออ นายนี่มันวนริ ๆ อยาให้เราร้อเพลให้ฟั็บอมาี ๆ ็ไ้ นี่ยัมาบอแบบมีเิอี เี๋ยวโนนไ้” เทวินทร์เอ่ยยิ้ม ๆ
“เอาน่า นึว่า้อมยายปอแล้วันเพื่อน” ไพโรน์พูลั้วหัวเราะ แล้วเอ่ย่ออีว่า
“สรุปว่าภาเหนือนี่ นายไ้รู้ไ้สัมผัสอริไปแล้วสอหมอ แ่ริ ๆ แล้วยัมีอีสอหมอนะเพื่อน ือหมอไอร้อนับหมอเมฝนน่ะ เราอิไว้่อน เมื่อเออริเมื่อไหร่่อยุยัน ถ้าบออนนี้มัน้ออธิบายยาว รอ ๆ ไป่อนนะ เมื่อรบสี่หมอเมื่อไหร่ ็นั่นแหละ ถือว่านายไ้รู้ัับำว่ามน์เมือเหนือ ไปอีเรื่อหนึ่แล้ว เพราะำว่ามน์เมือเหนือนั้นประอบ้วยอะไร่อมิอะไรมามายนั ายแล้วเิอียัไม่มีใรรู้หมเลย มีมาริ ๆ ะให้ี่าน่าเ็บไว้ในสมอ ฝัไว้ในวามรู้สึ เอาไว้แ่ ๆ อนปลเษียแล้ว่อยมาเียนเป็นสารีเพื่อนรุ่หลั”
“เอาั้น็ไ้ เรารู้สึว่ามันมีอะไรแปล ๆ พิสาร มหัศรรย์มี่าแ่าร้นหาน่าสนใมาริ ๆ” เทวินทร์อบเบา ๆ
ลับถึโรารภา ฯ ร่วมทุ่มรึ่ ไพโรน์บอเหนื่อย ๆ ว่าอเ้านอนพัผ่อน่อน โยไม่ลืมที่ะนัเทวินทร์ไว้้วยว่า พรุ่นี้วันหยุะพาเทวินทร์ไปเินเที่ยวลาสทั้วัน โยนัออาโรารั้แ่เ็โมเ้า และยับอ้วยว่าะพาไปินาแฟโบรา ร้านโส่าย ปลาท่อโ๋ัวเท่าแนเ็ิ้มนม้นผสมนมส เทวินทร์มอหน้าเพื่อนยิ้ม ๆ
“นี่ ให้มันน้อย ๆ หน่อยพ่อุ ปลาท่อโ๋ประเทศไหนเท่าแนเ็ฮึ”
“เออน่า พรุ่นี้เห็นเอแหละ” พูบไพโรน์็ล้มัวลนอนหลับไป
ความคิดเห็น