คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เกิดมามีกรรม ตัวดำแถมจน ~
“บักแด้ๆ” มีเสียงเรียกเบาๆ ดังขึ้น
“งืม..” ง่ำๆๆ คนจะนอน zZ
“บักแด้!!” คราวนี้เปลี่ยนเป็นตะโกน ฮ่วย! แม่นหยัง?
“ง่ำๆๆ...” บอกว่าคนจะนอน อย่าคิดจะปลุกซะให้ยาก
“-_-”
“คร่อกzZ” คนหล่อนอนอยู่ อย่ารบกวน
“กูทนบ่ไหวล่ะเด้อ”
“zZ” กูไม่รู้ กูไม่สน กูจะนอน~
“หนึ่ง”
“zZ”
“สอง”
“zZ”
“สาม..”
“zZ”
โครม!!!!
เสียงโครมดังขึ้นพร้อมกับท่ายกตีนค้างกลางอากาศและเสียง ตุบ!!! ที่ตามมาติดๆ
อูยยย
คุณลุงแก่ๆ ก้มลงเท้าเอวมองชายหนุ่มที่พึ่งจะตื่นเพราะลูกถีบเมื่อครู่
“ฮ่วย ถีบกันเฮ็ดหยังล่ะ ลุงคำ” คนหล่อจะนอน ถีบคนหล่อทำไม
“จะอิหยังซะอีกล่ะ” ลุงคำขึ้นเสียง “แม่มึงนอนป่วยอยู่โรงบาล พ่อมึงถูกเจ้าหนี้กระทืบหน้าโรงบาล เลยได้หามเข้าโรงบาลอีกคน พ่อมึงให้กูมาบอก” ลุงคำร่ายยาว พ่อแม่เจ็บป่วยจะตายลูกเสือกปลุกยากชิบหาย =_=
“หา!!!” อะไรนะลุง อีกทีซิ
“บ่ต้องหากู ไปหาพ่อหาแม่มึงไป๊”
“ครับ ลุงคำ ขอบคุณหลายๆ” หนุ่มหน้าหล่อผิวคล้ำสะบัดศีรษะไล่ความมึนงงก่อนก้าวออกจากตรงนั้น
คนหล่อเซ็ง คนหล่อไม่เข้าใจ!!
สวัสดีครับ กระผมนี้ชื่อจอง แดฮยอน หรือแถวบ้านเรียกบักแด้ เป็นหนุ่มปูซานขนานแท้และดั้งเดิม มีความหล่อระดับเทพบุตร สีผิวขาวปานน้ำนมผึ้งผสมคาเนชันหยดดอกอัญชันราดช็อกโกแลต (?) ด้วยความหล่อระดับนี้จึงทำให้สาวรักสาวหลง มีแฟนมาแล้วสิบคนถูกทิ้งสิบครั้ง บลาๆๆ~
และตอนนี้ผมกำลังนั่งตัวสั่นตามจังหวะโยกอยู่บนรถสุดหรูที่มีนามว่า “รถอีแต๊กโดยสาร” ซึ่งเป็นพาหนะดั้งเดิมตามแบบฉบับปูซ๊านนนน ปูซานนน (หรอ?) เพื่อเดินทางไปยังโรงพยาบาล เพื่อเยี่ยมป่ะป๊าหม่าม๊าของลูกชายสุดหล่อครับเฮ่อ..~ พอดีเป็นลูกกตัญญู
เอี๊ยดดดดด!! เสียงเบรกรถอีแต๊ก
เฮ้อ~!! ถึงซะที
เมื่อมาถึงหน้าห้องที่พยาบาลสุดสวยบอกกับผมว่าพ่อกับแม่ของผมพักอยู่ ผมค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปช้าๆ ช้า... ช้ามาก ช้าอีกนี๊ดดดด~
“น้องคะ พี่ขอเข้าไปดูแลคนป่วยค่ะ-_-”
“อ่ะ ครับๆ” ผมยิ้มแหยๆ ให้คณพยาบาลร่างอ้วนที่มาด้านหลัง แล้วค่อยๆ เดินตัวลีบๆ ตามไปติดๆ
“มาแล้วบ่ บักโตดี!!!” อุ้ย เสียงใครน้อออ ไม่เกี่ยวกับผม ไม่เกี่ยว~~
“จ๋า แม่” ไม่เกี่ยววว~
“มึงไปเฮ็ดหยังมา”
“เปล่าจ้า~” ปริบๆ เกี่ยวนิดๆ ก็ได้
“มึงไปกู้เงินไผมา อีพ่อถึงได้ถูกดักตี!!!” เสียงหม่าม๊าของผมดังขึ้นเรื่อยๆ
“แม่ เบาๆ” โถ่..คนมองหมดแล้วอ่ะ นี่แม่ผมป่วยจริงป่ะวะ ด่าได้ยังงี้ไม่น่าป่วยนะคุณหมอ
“มึง..บักลูกไม่รักดี บักแดฮยอน บักดำ!!! !@#$%^&*())(*&^%$#$%^&*()(*&^%$#$%^&*()_)(*&^%$#$%^&*()”
กรี๊ดดดด คนหล่อจะเป็นลม TT_TT
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ผมย้ายพ่อกับแม่(ไม่เรียกป๊าม๊าแล้วเหรอแก)เข้ามาในห้องพิเศษของโรงพยาบาลทันทีเพราะคาดว่าเราคงมีเรื่องต้องคุยกันอีกยาว
เฮ่อ... ผมช้อนตาขึ้นมองแม่ด้วยสายตาน่าสงสาร..
“มองอีหยัง บักดำ!!” อุ้ย... ดำตามแม่ แม่พาดำ~~
เฮ่อ... คนหล่อเซ็ง
“แม่...” แม่จ๋า แม่คนสวย
“อีหยัง!!!” อุ้ย โหดจางงง~
“คือ...แดฮยอนมีอะไรจะบอก” แอ๊บแบ๊วเข้าไว้ แบ๊วเข้าไว้~
“มึงสิบอกหยัง? มึงเป็นเกย์บ่?” เฮือกก ม่ายช่ายนะแม่ !
“ไม่ใช่อ่ะแม่” ใช่ ไม่ใช่ เอ้ย ใช่ เอ้ย ไม่ใช่นะแม่ครับ ผมเป็นปู้จายยยย
“งั้นมีหยัง”
เอาล่ะ เป็นไงเป็นกันวะ
“ผมจะไปหางานทำที่โซล”
“หา!!!”
“หา!!!”
ป่ะป๊าหม่าม๊าตกใจอีหยังกัน คนหล่อไม่เข้าใจ -3-?
“อีหลีบ่ลูก?”
“จริงๆ ครับพ่อ” อีหลีเด้อ คนหล่อโกหกบ่เป็น
“อย่างมึงนี่นะ?” เออ ผมเนี่ยแหละแม่
“ครับ แม่”
“ในเมื่อผมเป็นคนกู้เงินเสี่ยหน้าเลือดไปเรียนร้องเพลงผมก็จะหาเงินมาใช้ให้ได้ แล้วในฐานะที่ผมเป็นลูก ผมจะหาเงินมารักษาแม่ให้ได้ครับ”
น่านนน หล่อเลยกู เหอๆๆๆ -.,-
โอ้โฮนี่หรือบางกอกผิดกันบ้านนอกตั้งหลายศอกหลายวา~ O_O
ฮู้ยยย ตึกสูงเสียดฟ้า หันไปอีกทาง ฮ้าาา รถอีหยังวะคือเป็นตะนั่งแท้~ ป๊าดดดด แมงกะไซอะไร เก๋ไก๋น่าเป็นสก๊อยมากอีหลีฮ้าาา ><
เฮ้ยไม่ใช่ -_-;
คนหล่อขอสงบสติอารมณ์ห้าวิครับ
1
2
3
4
5
Start!!
เฮ้อ...กรุงโซลก็งั้นๆ แหละ ร้อนก็ร้อน น่าเบื่อจะตาย แล้วนี่คนหล่อต้องมาย่างเอ้ยเดินเตาะแตะๆ ผู้คนช่างไร้น้ำใจจริงจริ๊งงงง ถ้าไม่เห็นผู้สาวงามๆ เยอะนะ พ่อขึ้นเครื่อง(เกวียน)กลับปูซานวันนี้เลยคอยดู (หราาา)
ผมเดินเตาะแตะๆ ไปตามทางด้วยความมึนงง คนหล่องงจริงๆ นะครับ บ้านก็ไม่มีจะอยู่ รถก็ไม่มีจะใช้ ขึ้นรถเมล์ก็กลัวเลยป้าย จะเดินไปก็กลัวเหนื่อย เฮ่อ..ชีวิตคนหล่อรันทด
จ๊อกกก
อ่า.. คนหล่อหิวครับ
ความคิดเห็น