คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คำทำนายจากชายแก่(คนนั้น)
ตอนที่1- - -คำทำนายจากชายแก่(คนนั้น)
ณ โรงอาหารในโรงเรียนมัธยมโอเจ อันเป็นที่สุมหัวของเหล่าเด็กนักเรียนไฮโซ โลโซ และอดโซ
“ทากาฮาชิงานที่ชั้นสั่งแกล่ะอยู่ไหน”โมเอมิลูกไฮโซขาดความอบอุ่นเท้าสะเอวทวงถามงานที่สั่งให้ทากาฮาชิเด็กเรียนดีประจำห้อง
“เอ่อ คือว่าเมื่อวานผมก็ทำอยู่ครับแต่ว่า…”ทากาฮาชิหน้าซีดไม่รู้จะทำหน้าเศร้าหรือสุขดีกับชีวิตประจำวันที่เป็นกันทุกเช้าแบบนี้
“อย่ามาพูดคำว่าแต่กับชั้น”โมเอมิชี้หน้า
ความเงียบเข้าครอบคลุมอยู่สักพักใหญ่
“แกเตรียมตัวโดนไล่ออกตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป”โมเอมิสรุปความเงียบนั้นโดยตบโต๊ะด้วยสีหน้าเหนือชั้นกว่า
“เอ่อ..โมเอะคือเมื่อวานเครื่องคำนวณอัตโนมัติบ้านชั้นเสียชั้นเลยไปยืมเครื่องคำนวณอัตโนมัติบ้านทากาฮาชิน่ะ”มินะสารภาพกับโมเอมิเพื่อไม่ให้ทากาฮาชิโดนไปหนักกว่านี้
“ชู้ว..วว..เบาๆสิเธอเลิกเรียกคอมว่าเครื่องคำนวณอัตโนมัติได้ไหมเธอรู้ไหมว่าชั้นเป็นใคร..ฉันโมเอมิเจ้าแม่ออนไลน์นะโว้ยขืนมีเพื่อนเชยอย่างแกขายหน้าแย่” โมเอมิมือปิดปากมินะ
เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่โมเอมิต้องเสียหน้าเพราะมินะมักจะเรียกอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ด้วยภาษาที่แสนจะตรงตัวสุดๆ เช่น เรียก เม้าส์ว่าหนู เรียกแป้นคีย์บอร์ดว่ากระดานกุญแจ
“โอเค”มินะพยักหน้าจำยอมเพราะรู้ว่าเถี ยงไปก็ไร้ประโยชน์
“เอาล่ะ..มาเข้าเรื่องกันต่อ…แต่มันก็ต้องมีความรับผิดชอบชั้นเสียเงินจ้างมันตั้งเท่าไหร่เธอรู้มั้ย”โมเอมิชี้แจงให้มินะฟังหันมาทางมินะทีทากาฮาชิที
ในขณะที่ทากาฮาชิก็แอบสบตามองมินะเป็นเชิงว่า’ช่วยผมด้วยนะครับ’เพราะมินะเป็นคนเดียวที่สามารถห้ามโมเอมิและก็เป็นคนเดียวที่ยอมคบโมเอมิด้วย
“เถอะน่ายังไงก็ส่งตั้งเที่ยงไม่ใช่เหรอเดี๋ยวพัก15เช้าค่อยมาเอาก็ได้…ใช่ไหมทากาฮาชิ”มินะโยกหน้ามาส่งสายตาให้ทากาฮาชิที่กำลังนั่งพิมพ์งานที่โน๊ตบุ๊คเพื่อให้เสร็จทันอารมณ์ของโมเอมิ
“ก็ได้เดี๋ยวพัก15ชั้นมาเอา ทำให้เสร็จนะแก”โมเอมิไม่วายหันมาชี้หน้าสั่ง
“ไป! มินะ”โมเอมิลากมินะออกไป
ในขณะที่พวกญี่ปุ่นมุงสลายตัวในทันทีที่โมเอมิหันมามองในขณะที่พวกเขากำลังซุบซิบนินทาเธอพอโมเอมิเดินผ่านเธอก็ชี้หน้า
“อย่าให้ชั้นได้ยินเชียวว่าพูดว่าอะไร”โมเอมิชี้หน้าเรียงตัว
“ไปเถอะน่า”มินะลากโมเอมิออกจากโรงอาหาร ในขณะที่โมเอมิก็บ่นว่าทากาฮาชิไปตลอดทาง
ในห้องเรียนมัธยม3A
“นี่ๆมินะจะสอบปลายภาคแล้วนะเราจะขโมยข้อสอบยังไงดีอะ”โมเอมิเอาปากกาจิ้มหลังให้มินะหันมา
“บ้าเหรอ! เธอคิดจะขโมยข้อสอบเหรอ”มินะทำหน้าตกใจ รีบหันมาหน้าตาตื่น
“ไม่หรอกน่าชั้นล้อเล่น ถึงชั้นจะเรียนดีไม่ดียังไงชั้นก็ยังได้ทำงานในบริษัทของพ่อในตำแหน่งผู้บริหารละกันน่า”โมเอมิกอดว่าอย่างภาคภูมิ พร้อมทั้งมือไม้ก็คอยส่ายไปมาเพื่อบรรยายให้มินะเห็นภาพความฝันอันสวยหรู
“ครอบครัวเธอกับชั้นก็ไม่อบอุ่นเหมือนกันทำไมเธอเก่งน้าบอกหน่อย”โมเอมิเกาะไหล่ถาม ยื่นหน้ามาใกล้ๆหูมินะ
“ไม่รู้”มินะตอบ เลี่ยงเพราะเธออยากจะอ่านหนังสือต่อ
“นี่ๆเย็นนี้เราไปเที่ยวไหนดี”โมเอมิเปลี่ยนเรื่องถาม
“ไม่ล่ะชั้นกลับบ้านไปอ่านหนังสือใกล้สอบแล้ว”มินะปฏิเสธ หันมาบอกโมเอมิแล้วก็ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ
“โห่! แล้วชั้นไปกับใครเนี่ย”โมเอมิทำหน้าเซ็ง โมเอมิรีบปล่อยมือจากไหล่มินะทันทีแล้วกลับมานั่งที่เดิม
“ถ้าเธอไม่ไปชั้นจ้างคนในห้องไปเป็นเพื่อนก็ได้”โมเอมิพูดลอยๆ แต่หวังว่าจะให้มินะได้ยิน
“ไม่ได้นะเค้าก็ต้องอ่านหนังสือเหมือนกัน”มินะเป็นเดือดเป็นร้อนเด้งออกจากเก้าอี้
“เธอก็ไปกับชั้นแทนสี้ไปนั่งอ่านในตู้คาราโอเกะก็ได้เดี๋ยวชั้นจ่ายค่าชั่วโมงให้”โมเอมิพูดอย่างเป็นต่อ นั่งแคะขี้เล้บไปทำเป้นว่าไม่สนใจเท่าไหร่ถ้ามินะจะไม่ไปด้วย
“ก็ได้”มินะพยักหน้าให้แล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะตามเดิม
โมเอมิยักไหล่หลังจากที่มินะไปแล้ว ประมาณว่าในที่สุด…….เฮ้อ
หลังเลิกเรียนที่มุมบันเทิงในห้างสรรรพสินค้า
“นี่มินะเรามาเล่นเกมตู้กันมั้ย”โมเอมิถามมินะที่กำลังตั้งสมาธิอย่างมากในการอ่านหนังสือในที่ที่รอบข้างเต็มไปด้วยเด็กหัวโจกจากต่างโรงเรียนมารวมกัน
“ไปอ่านในตู้คาราโอเกะทางโน้นป่ะเดี๋ยวชั้นจ่ายให้”โมเอมิหาทางออกให้ โดยชี้ไปทางตู้คาราโอเกะที่อยู่ทางซ้ายมือ
แล้วมินะก็เดินไปที่ตู้คาราโอเกะใกล้ๆอย่างว่าง่ายแต่ดูจะซึมๆไปหน่อย
มินะหันหลังไม่ได้ไม่ทันไรก็มีเด็กช่างตรงแน่วเข้ามาจีบโมเอมิ ไอ้คนที่ตี้ยที่สุดในกลุ่มแต่ดูท่าว่าจะเป็นหัวหน้าเดินถือไม้เบสบอลพาดหัวไหล่เดินเข้ามา ส่วนคนอื่นๆบ้างก็ถือลบาส หรือแบกกีต้าร์
“มาคนเดียวหรอจ๊ะน้องสาว”คนที่(คาดว่าจะ)เป็นหัวหน้าแก๊งเก๊กหล่อถาม ยักคิ้วให้อย่างยียวน
“แล้วแกเห็นหมานั่งหัวโด่อยู่ข้างชั้นรึไง แล้วอีกอย่างพ่อชั้นมีลูกคนเดียว”โมเอมิด่าสวนเข้าให้โดยไม่ละสายตาจากตู้เกม
“แหม!สวยแล้วอย่าหยิ่งสิจ๊ะ” คนที่(คาดว่าจะ)เป็นหัวหน้าแก๊งเขามาจับแขนโมเอมิอย่างถือวิสาสะ ช่างหน้าด้านเหลือเกิน
“แกกล้าดียังไงมาจับแขนชั้น”โมเอมิด่าเข้าให้ สะบัดแขนออกกวาดตาดูตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างดูถูกเหยียดหยาม
“ก็เรากำลังจะเป็นคู่รักที่น่าอิจฉาที่สุดในญี่ปุ่นไงล่ะจ๊ะ” คนที่(คาดว่าจะ)เป็นหัวหน้าแก๊งยื่นหน้าเข้ามาใกล้ กระพริบตาปริบเหมือนนางเอกลิเกให้ท่าพระเอก
พลั่ก! หมัดน้อยๆของโมเอมิตรงเข้าที่เบ้าตาของคนที่(คาดว่าจะ)เป็นหัวหน้าแก๊งอย่างจัง และก็มาพร้อมๆกับสีหน้าสะใจของโมเอมิ
“เฮ้ย! !!!>o<!!!!พูดดีๆทำไมต้องทำอย่างงี้ด้วยวะ” คนที่(คาดว่าจะ)เป็นหัวหน้าแก๊งเอามือกุมตาข้างที่โดนต่อยเป็นเดือดเป็นร้อนจะเอาเรื่อง แล้วก็มีเสียงสนับสนุนเบาๆจากเพื่อนในกลุ่ม ว่า ช่ายๆ
“มินะกลับมาก่อน”โมเอมิกระโดดเรียกมินะ เมื่อเห็นท่าว่าจะไม่ดีซะแล้ว
มินะหันมามองเลยยักคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร อยู่ไกลๆ
“มันจะฆ่าชั้น0o0!!!”โมเอมิป้องปากตะโกนลั่นโดดขึ้นโดดลง คนหันมามองทั่วห้าง โดยเฉพาะพวกแก๊งนั้นเริ่มเกิดอาการอยากจะหนีเข้าให้ซะแล้ว
มินะได้ยินรีบวิ่งมาด้วยความเร็วสูงอย่างที่โมเอมิเองก็ต้องตะลึง
“มีอะไรเกดอะไรขึ้นอะเธอโดนพวกยากุซ่าปล้นเหรอ หรือว่าเธอโดนลวนลามหรือว่าเธอ….”มินะหอบแฮ่กๆ
“เอ่อ คือว่าไม่มีอะไรครับเราแค่อยากทำความรู้จัก”คนที่(คาดว่าจะ)เป็นหัวหน้าแก๊งหน้าระรื่นส่งสายตาหวาน เริ่มมาทำทุเรศกับมินะอีกคน
“แหวะ”โมเอมิเบ้หน้าทำท่าจะอ้วก
“บอกให้กลับบ้านก็ไม่กลับป่ะกลับเถอะ”มินะกระชากแขนโมเอมิออกจากตู้เกมส์ โดยไม่หันไปมองหัวหน้าแก๊งนั้นซักนิด
“พี่ไปส่งไหมครับ”คนที่(คาดว่าจะ)เป็นหัวหน้าแก๊งโผล่หน้าสลอนขึ้นมากลางวง
“เสือก!!!!”โมเอมิแลบลิ้นใส่
“เฮ้ยไม่สวยแล้วอย่าหาเรื่องดิวะ”หัวหน้าแก๊งเอาไม้เบสบอลชี้หน้า
“บอกให้กลับแต่แรกก็ไม่กลับ”มินะลากโมเอมิออกมาบ่นตามทางที่เดินกลับ
“ก็ไม่อยากกลับกลับไปก็มีแต่คนที่ไม่รู้จัก”โมเอมิร้องไห้แล้วหยุดเดินเอาดื้อทรุดลงอย่างหมดแรง ตรงริมป้ายรถโดยสารบริเวณหน้าห้างสรรพสินค้า
โมเอมิทรุดลงร้องไห้ทั้งๆ ที่ปกติเธอไม่ชอบคนที่เอาแต่ร้องไห้ใครมาร้องไห้ให้เห็นมักโดนด่ากลับว่าปัญญาอ่อน แต่นี่เธอกลับมานั่งร้องไห้เหมือนเด็กอนุบาลนั่งกลางถนนอย่างนี้ ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็มองด้วยสายตาสมเพชบางคนจำหน้าเธอได้จากหนังสือพิมพ์ธุรกิจก็ไม่กล้ามอง มินะเห็นท่าไม่ดีก็สอดส่ายสายตามองหาที่ที่จะพาเธอไปนั่งร้องไห้ต่อ
“อ๊ะๆไม่กลับก็ไม่กลับ”มินะนั่งลงข้างๆปลอบเพื่อน พยายามที่จะชักให้โมเอมิลุกขึ้นที่ท่าที่ทุลักทุเลพอดูเพราะโมเอมิไม่อยากจะลุก
“ชั้นไปนอนบ้านเธอได้มะ”โมเอมิเงยหน้าจากแขนที่ซบอยู่ มองหน้ามินะน้ำตานองหน้า
“แล้วคนที่บ้านเธอเค้าไม่ตามหากันให้วุ่นเหรอ”มินะสบตากับโมเอมิอย่างเป็นห่วงเป็นใย สีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่
“นี่ๆโมเอะเราไปกินราเมนฝั่งโน้นกันดีกว่า”มินะเปลี่ยนเรื่องเขย่าแขนพลางชี้ไปยังฝั่งที่ขายราเมนมีควันฟุ้ง
“ไปไหนไปกันเพื่อน”โมเอมิตบไหล่มินะทั้งน้ำตา อยู่ๆก็อารมณ์ดีแล้วยิ้มออกขึ้นมาซะงั้น แล้วทั้งสองก็กอดคอกันข้ามถนนไป
“ราเมนสองจ๊ะ”มินะยืนสั่งกับป้าเจ้าของร้าน เขย่งตัวมองหม้อน้ำซุปหอมฟุ้งแล้วสุดกลิ่นเข้สาไปเต็มปอด
“นี่ๆ แกแน่ใจนะว่าร้านนี้ผ่านมาตรฐานISOแล้วน่ะ”โมเอมิกระซิบถามมองสภาพร้านทำหน้าผะอืดผะอม
“นี่ ไม่เห็นหรือว่านักเรียนโรงเรียนเรามากินกันเยอะขนาดนี้ถ้าไม่สะอาดเค้าคงลงไปชักตายคาร้านแล้ว”มินะว่า หันมากระซิบบอกโมเอมิเหมือนกัน
“บ้านนอกจะตายd”โมเอมิกอดอกว่าทำท่าเบื่อหน่าย มองสภาพร้านอย่างไม่เชื่อสายตา
มินะดันหลังโมเอมิที่ทำท่าผะอืดผะอมเต็มทีให้เดินเข้าไปในร้านแล้วเลือกมุมดีๆ มุมหนึ่ง แม้มันจะไม่ค่อยจะถูกใจโมเอมิเท่าไหร่ก็เถอะ
“อ้าว!นั่งสิ”มินะนั่งลงแล้วเงยหน้าถาม
“แกแน่ใจนะว่าตรงนี้เช็ดแล้วอะ”โมเอมิแลตามาที่เก้าอี้ ไม่กล้านั่ง
“นั่งๆ ไปเถอะ”มินะรีบชักโมเอมิในนั่งเมื่อเห็นว่าเจ้าของร้านยกถาดราเมนมาให้แล้ว
“เฮ้อ ถึงมันจะไม่อร่อยเท่าที่พ่อบ้านชั้นทำนะแต่มันก็อร่อยตรงที่ว่าเธอเป็นคนชวนชั้นมากินล่ะรู้มั้ย”โมเอมิเอาตะเกียบชี้มาที่มินะ เมื่อเริ่มกินราเมนคำแรกเข้าไป
“เฮ้ย อย่าเอาตะเกียบชี้หน้ากัน”มินะปัดมือที่โมเอมิถือตะเกียบชี้หน้า
“ทำไมล่ะ”โมเอมิถามพลางจ้องตะเกียบใกล้ว่ามันมีอะไร
“ก็เค้าหมายถึงว่าหยิบยืนความตายให้กัน”มินะบอก
“ฮ้า !!!! ขอโทษ ขอโทษจริงๆ”โมเอมิตกใจลุกขึ้นโค้งคำนับขอโทษมินะเป็นการใหญ่
“นี่ๆนั่งลงได้แล้ว เรื่องนี้เค้าก็เล่าต่อกันมาจริงไม่จริงยังไม่รู้เลยคิดมากไปได้”มินะชักแขนโมเอมิให้นั่งลง
“ว้าย!”มินะตกใจที่อยู่คนตาบอดก็เอาไม้ค้ำมาเขี่ยชายกระโปรงเธอ
“ขอโทษ ขอโทษ”ชายแก่คนนั้นกล่าวขอโทษ เสียงแหบแห้ง
“เอ่อ ช่วยพาชั้นหาที่นั่งหน่อยได้มั้ย”ชายแก่กล่าวด้วยเสียงอันสั่นเทา
“เออ..ค่ะๆ”มินะคิดแล้วก็ส่งมือให้ชายแก่
“นี่มินะมันจะให้ช่วยหรือหลอกแต๊ะอั๋งเธอกันแน่เนี่ย”โมเอมิกอดอกบ่นอยู่ที่โต๊ะ มองดูชายแก่ด้วยสายตาสมเพชอย่างที่ไม่คิดว่าชีวิตไฮโซแบบเธอต้องมาเห็นอะไรแบบนี้
“เถอะน่ารออยู่เนี่ยนะเดี๋ยวมา”มินะส่งสายตาตำหนิมาที่โมเอมิ
“นี่!หนูเป็นอะไรกับผู้หญิงคนนั้นชั้นไม่รู้ แต่ระวังผู้หญิงคนนั้นไว้ให้ดีอย่าไว้ใจเค้าเกินไปเค้าจะทำให้เธอเจ็บเค้าจะทำให้เธอร้องไห้เค้าจะเป็นคนหยิบยื่นความตายให้แต่เค้าก็จะทำให้เธอเจอรักแท้”ชายแก่กระซิบเมื่อเดินออกมาห่างจากโมเอมิพอสมควร
“แต่เค้าเป็นเพื่อนหนูนะคะเรื่องรักแท้ยังพอเชื่อแต่เค้าจะทำให้หนูเจ็บตรงไหนไม่เห็นมีเหตุผลที่เค้าจะทำร้ายหนูแล้วคุณตาพูดยังกะว่าเค้าจะวางแผนฆ่าหนู”มินะงงเอียงคอถามชายแก่ และหัวเราะให้กับคำพูดของเขา
“ไม่ใช่เจ็บกายแต่จะเจ็บใจเค้าจะแย่งคนที่เธอรักเค้าจะผลักไสความตายให้เธอ ความตายที่ไม่มีวันจะหยุด”ชายแก่บีบมือมินะแน่นขึ้น
“แหมคุณตาเนี่ยก็พูดเป็นหนังกำลังภายในไปได้ คุณตานั่งโต๊ะนี้นะคะ”มินะพาชายแก่นั่งโต๊ะหลังร้าน
“หนูไปละนะคะ”มินะคำนับ
“อย่าๆ อย่ากลับไปคบกับผู้หญิงคนนั้นเธอจะต้องเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเค้าจะหยิบยืนความตายให้เธอ”ชายแก่บีบมือแน่นไม่ยอมปล่อย
มินะไป
“คุณตาปล่อยหนูเถอะค่ะเค้าเป็นเพื่อนหนูเค้าไม่ทำอะไรหรอก ”มินะกระชากมือออกจากมือชายแก่
“เธอจะเสียใจ เมื่อถึงวันที่เธอต้องตายเธอจะเสียใจที่ไม่เชื่อชั้น”ชายแก่เอ่ยตามหลัง
“เค้าทำไรเธอเหรอดูทำหน้าเข้า”โมเอมิถาม ทำหน้าเซ็งๆ เมื่อมินะกลับมาที่โต๊ะ
“ป่าวหรอก เค้าแค่บอกว่าเธอจะทำให้ชั้นเจ็บเธอจะเป็นผู้หยิบยื่นความตายให้ชั้นแต่เธอก็จะทำให้ชั้นได้เจอรักแท้โอ๊ยแล้วก็อะไรอีกก็ไม่รู้จำไม่ได้”มินะบอกพลางนั่งลง
“เรื่องปัญญาอ่อนน่าอย่าสนเลยกินๆ เข้าเถอะเดี๋ยวเย็นหมด”โมเอมิโบกมือไม่สน
ความคิดเห็น