คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : รอยสัก (NC-18)
“ไม่…..ไม่จริง……..ไม่จริง……….ม่ายยยย!!!!! จุนซู!!!!!!! จุนซู!!!!.......อย่าไปนะ!!! ฮือออออออออ!!!ฉันขอโทษ!!!ฉันผิดไปแล้ว…ฉันรักเธอนะ……ยูชอนรักจุนซูนะ…..ตื่นมาเถอะได้โปรด……ฮืออออออออ” เหมือนสติแตกไปชั่วขณะ ยูชอนกอดร่างที่นอนนิ่งแน่นแล้วร่ำไห้อยู่อย่างนั้น จุนฮีสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อยูชอนตะโกนลั่นห้อง ร็อบมองใบหน้าหญิงสาวเลิกลั่ก แต่จุนฮีก็ทำแค่เอานิ้วชี้วางตรงริมฝีปากเท่านั้น
“อือ……หื้อ……ยูชอน?....” จุนซูดึงผ้าห่มลงด้วยความรำคาญ อันที่จริงเค้าเองก็รำคาญเสียงโวยวายของยูชอนด้วยจึงเผลอตื่นขึ้นมาหลังจากที่เพิ่งหลับไปสักพัก เสียงอู้อี้เล็กน้อยเพราะกำลังงัวเงียสุดๆ ยูชอนถึงกับมองหน้าจุนซูตาค้าง หน้ายังเลอะทั้งน้ำมูกน้ำตาเต็มไปหมดจนหมดสภาพหนุ่มฮอตเพลย์บอยแห่งปี……..
“ร้องไห้ทำไ…………!!!!!???” ยูชอนโผเข้ากอดจนร่างบางตัวเอน แถมยังร้องไห้ขี้มูกโป่งยิ่งกว่าเดิม ถึงจะงงนิดหน่อยแต่ก็ยิ้มและยกมือขึ้นลูบหลังของร่างสูงเบาๆ แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นจุนฮีที่กำลังหลบสายตา แกล้งทำเป็นมองเป็นเพดานบ้าง เกาแก้มบ้าง ส่วนร็อบก็ได้แต่โบกมือแล้วทำปากขมุบขมิบเป็นการบอกว่า เค้าไม่ได้ทำนะ! ตาหยีหรี่ตาลงมองจุนฮีจนหญิงสาวต้องยิ้มแห้งๆเป็นการแก้ขัด
ถึงจะเป็นการแกล้งที่แรงเกินไป แต่จุนฮีก็สะใจสุดๆเลย…….
คึคึคึคึ…….
-------------------------------------------
----------------------
------------
“เอ้า…..สั่งออกมา…” จุนซูป้ายทิชชู่ไปตรงจมูกแดงๆของยูชอนขณะที่นั่งอยู่บนเตียง โดยที่มีร่างสูงนั่งอยู่ข้างๆและถูกเจาะสายน้ำเกลืออีกครั้ง มือหนากำเสาน้ำเกลือของตัวเองไว้ด้วยความเคยชินก่อนจะสั่งน้ำมูกแรงๆตามที่ร่างยบางบอก….
ปื้ดดดดดดดดดดดดดด!
“หมดหรือยัง?....” ยูชอนพยักหน้าเบาๆ จุนซูทิ้งทิชชู่ก้อนนั้นทิ้งก่อนจะหยิบทิชชู่มาเช็ดแก้มกับดวงตาที่แดงช้ำของร่างสูง มือเล็กข้างหนึ่งที่เชยคางของยูชอนแล้วจับมันส่ายไปมาเป็นการเช็คว่ามีรอยช้ำตรงไหนอีกบ้าง…. สภาพตอนนี้ของยูชอนยิ่งกว่าเด็กประถมซะอีก จุนฮีได้แต่หัวเราะคิกคักส่วนร็อบก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ
“พี่จุนฮี……แกล้งแรงไปแล้วนะครับ…” จุนซูจิกตาไปที่จุนฮี แต่จุนฮีก็ทำเป็นไม่สนใจ
“ก็…………ไม่เห็นเป็นไรเลย…..ทีเค้าแกล้งเธอล่ะ…..จุนซู เธอเป็นเด็กดีเกินไปแล้วนะ”
“ก็นี่มันแรงไปนะครับ…..ยูชอนเป็นคนช่วยชีวิตผมนะ..” ยูชอนพยักหน้าแรงๆพลางยื่นปากใส่จุนฮีทั้งๆที่ดวงตายังแดงก่ำ ก่อนจะกอดแขนของร่างเล็กแล้วเอาแก้มถูเบาๆอย่างน่ารัก...
น่ารัก?.......
จุนซูกร่นด่าตัวเองในใจที่เผลอรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาทั้งๆที่คนตัวโตอายุจะสามสิบเข้าไปแล้วยังทำตัวเหมือนเด็กไม่มีผิด….ก่อนจะเอานิ้วดันหัวยูชอนออกไปแล้วก็แจกค้อนยกใหญ่ แต่คราวนี้ยูชอนไม่ยักกะโวยวายใส่จุนซูแถมยังกัดปากล่างแล้วช้อนตามองจุนซูราวกับขอความเห็นใจ…. ดูเหมือนกลยุทธในการปราบเพลย์บอยเอาแต่ใจของจุนฮีจะใช้ได้ดีเลยทีเดียว….. อีกทั้งยังเป็นเพราะเค้าไม่อยากจะเสียจุนซูไปอีกต่างหาก ร่างสูงจึงสงบปากสงบคำเรียบร้อยราวกับผ้าพับไว้?.....อย่างนี้..
จุนซูได้แต่หัวเราะคิกคัก แต่ยูชอนก็ไม่ได้เหวใส่จุนซูอย่างเคย ตรงข้าม…ร่างสูงกลับหัวเราะตาม ทั้งคู่ได้แต่ยิ้มแล้วมองหน้ากันอยู่อย่างนั้นราวกับไม่ได้เจอกันมานาน….
แวบนึงจุนซูเหมือนได้กลับไปในครั้งแรกที่พวกเค้าเจอกัน………
แต่มันดีกว่าตอนนั้นมาก…..เพราะตอนนี้พวกเค้า…ก็ยังอยู่ด้วยกัน….
และหัวเราะด้วยกันแบบนี้…….
“อะไรนะ?.....คุณปาร์คยูชอน…..” จุนฮีทวนถามถึงแม้จะได้ยินคำพูดเมื่อกี้ชัดเจน สายตาคู่สวยยังจับจ้องไปที่คนตัวโตที่กำลังก้มลงเอามือขนาบหัว โดยที่มีจุนซูนั่งอยู่ข้างๆ
“ผมจะขอดูแลคิมจุนซู…..ไปตลอดชีวิตครับ….”
“พรืด!......ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” คิมจุนฮีหัวเราะลั่นห้องรับแขก โดยที่มีร็อบนั่งอยู่ข้างๆ ร็อบได้แต่ยิ้มกว้างๆแล้วเอาศอกกระทุ้งแขนของภรรยาเป็นการบอกว่า หัวเราะดังเกินไป…..
“คุณพี่ครับ…..กรุณาเป็นการเป็นงานหน่อยสิครับ….” ยูชอนเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มกว้างทั้งๆที่พูดกัดฟันใส่จุนฮี หญิงสาวพยายามกลั้นเสียงก่อนจะกระแอมสองสามครั้ง เมื่อโดนสายตาของทั้งสามมองตาขวาง
“พี่จุนฮี!” จุนซูเหวใส่เธอเข้าใจได้ ถึงกระนั้นก็ยังหน้าแดงเพราะอายแทนร่างสูงที่เอ่ยราวกับมาขอเค้าไปแต่งงานด้วยอย่างนั้นล่ะ ทั้งๆที่ยูชอนเพียงจะขอจุนซูกลับไปอยู่ที่เกาหลีเหมือนเดิมเท่านั้นเอง….แต่เพราะยูชอนและจุนฮีเห็นพ้องต้องกันว่ายังไงก็ต้องมาขออย่างเป็นทางการ เนื่องจากจุนซูเป็นน้องชายเพียงคนเดียวของเธอ…แถมยังต้องจากกันไกลถึงเกาหลีอีกครั้ง…
“โอเคๆๆ…..อึ้ม!..... ปาร์คยูชอน……” จุนฮีหยุดพูดไปสักพัก ก่อนจะถอนหายใจและตัดสินใจเอ่ยในสิ่งที่คิดมานาน และไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน…
“ยูชอน……ฉันรู้ว่าฉันเคยทำไม่ดีกับคุณไว้มาก…..ฉันขอโทษ…และฉันขอบคุณที่คุณบอกฉันว่า…คุณไม่ถือโทษโกรธฉันแล้ว….ฉันขอบอกตามตรงว่าฉันไม่เคยคิดจะให้จุนซูกลับไปกับคุณเลย….แต่พอรู้ว่าคุณออกไปตามหาจุนซูท่ามกลางพายุแบบนั้นแล้ว….ฉันก็มั่นใจได้ทันทีว่าคุณรักจุนซูมากจริงๆ…….” จุนฮีลุกจากโซฟาลงไปนั่งตรงหน้าของยูชอน มือเรียวสวยวางบนไหล่กว้างเป็นการบอกให้ลุกขึ้นยืนขึ้น ดวงตาคู่เดิมที่ยูชอนเคยเฝ้ามองเอ่อล้นด้วยน้ำตาแต่ทว่าริมฝีปากบางกลับยิ้มกว้าง
“ยูชอน……ฝากจุนซูด้วยนะ…….ถึงเค้าจะอายุยี่สิบแล้ว แต่จุนซูก็ยังเป็นเด็กตัวเล็กๆสำหรับฉันเสมอ…..และฉันมั่นใจว่าคุณเป็นคนดี….และปกป้องดูแลจุนซูได้….” เสียงที่สั่นเครือทำให้การเอื้อนเอ่ยยากพอควร แต่ก็ฟังรู้เรื่องอยู่
“อื้อ….” ยูชอนยิ้มและพยักหน้าพร้อมๆกัน จุนซูลุกขึ้นยืนบ้าง
“พี่ครับ…” ร่างบางเดินไปโอบกอดร่างของพี่สาวเอาไว้แน่น เสียงสะอึกสะอื้นจนทำให้จุนซูต้องกลืนคำที่จะพูดออกไปทั้งหมด ยูชอนลุกขึ้นและวางมือไว้บนบ่าของทั้งสอง
พี่ครับ………… จากนี้ไปพี่ก็คงไม่ต้องรู้สึกผิดกับยูชอนอีกแล้วนะครับ…….
ส่วนผมเอง….ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะเข้มแข็งและไม่ทำตัวเป็นเด็กงอแงคนเดิมอีกแล้วล่ะครับ…..
พี่จุนฮีครับ…..ขอบคุณครับ…….ขอบคุณที่ไว้ใจยูชอน…..
ขอบคุณจริงๆครับ…………
--------------------------------------
---------------------
“เธอขึ้นรถไปก่อนนะ…เดี๋ยวฉันจะตามไป….” ยูชอนวางมือไว้บนหัวมนของร่างบางก่อนจะเดินกลับมาหาจุนฮีที่ยืนส่งทั้งสองที่หน้าบ้าน แสงที่สาดเข้ามาในบ้านส่องใบหน้าให้หญิงสาวที่ยืนอิงประตูอยู่ยิ่งสวยมากขึ้นกว่าเดิม
“จะเป็นไปได้ไหม…..ถ้าฉันจะขอย้อนเวลากลับไปตอนที่เธอจะจากฉันไปตอนนั้น….” ยูชอนยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะถอดแว่นตากันแดดออก
“…………….ยินดีค่ะ” ถึงจะงงนิดหน่อยแต่หญิงสาวก็ไม่คิดจะขัดและแกล้งยูชอนอีก เธอตอบด้วยความสุภาพเหมือนแต่ก่อนที่เธอยังคบกับยูชอน
“จุนฮี…… เธอบอกว่าเธอท้องกับคนอื่น…………แต่เธอยังรักฉันอยู่ไหม?” จุนฮียิ้มถึงจะอึ้งกับคำถามที่ยูชอนเอ่ยขึ้นมา บรรยากาศรอบข้างเหมือนกับทั้งคู่ยังอยู่บนลานกว้างของมหาวิทยาลัย ลมพัดโชยเอื่อย และมีเสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว เค้ากำลังถือรูบิคอยู่ ทั้งเค้าและจุนฮีต่างก็มีน้ำตาเอ่อทั้งคู่………..
“นี่เป็นคำถามที่เธออยากจะถามฉันตอนนั้นหรอ?...........”
“อือ…….แต่ตอนนั้นมัน….พูดอะไรไม่ออกน่ะ…..” ยูชอนเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะทั้งๆที่ถ้าเป็นตอนนั้นเค้าแทบจะอยากตายตรงหน้าหญิงสาวให้รู้สึกผิดไปเสียเลย แต่ตอนนี้ต่างกันมาก ทั้งคู่มองตากันและยิ้มอยู่อย่างนั้น….จุนฮียิ้มทั้งๆที่มีน้ำตาคลอเล็กน้อย
“อือ…….ฉันยังรักเธอ……………………..หมายถึงตอนนั้นนะ…แล้วเธอล่ะ..”
“ฉันก็รักเธอ…………………….หมายถึงตอนนั้นนะ….” พอยูชอนพูดเสร็จทั้งคู่ก็หัวเราะร่า ยูชอนสวมแว่นกันแดดขึ้นอีกครั้งก่อนจะค่อยๆถอยหลังห่างออกมา
“เราต่างได้พูดสิ่งที่ค้างคาหมดแล้ว……ลาก่อนคิมจุนฮี….ผมจะพาจุนซูกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ……” ยูชอนยกมือขึ้นตะเบ๊ะก่อนจะหันหลังกลับไปขึ้นรถหรูที่จอดรอ มันค่อยๆเคลื่อนห่างไปเรื่อยๆ จุนซูยื่นหัวออกมาแล้วโบกมือ จุนฮียกมือขึ้นโบกรับ ก่อนจะเอ่ยอย่างแผ่วเบาเพียงคนเดียว
“ลาก่อน…..ปาร์คยูชอน…..”
สิ่งที่ค้างคาสำหรับจุนฮีคือหนี้บาปที่เธอทำไว้กับยูชอน…ซึ่งมันได้รับการให้อภัยแล้ว……
ส่วนสิ่งที่ค้างคาสำหรับยูชอนคือ…… ความรักในอดีตของเค้ากับจุนฮี….จุนฮีไม่เคยรักเค้าเลยงั้นหรือ….
คำตอบก็เพิ่งถูกเอ่ยมาเมื่อกี้นี้แล้วว่าในตอนนั้น…….. จุนฮีเองยังรักยูชอนเสมอ…….แม้จะช้าไปสักหน่อยและตอนนี้เค้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับจุนฮีแล้ว แต่ตอนนี้ยูชอนกำลังแสดงความยินดีกับยูชอนในอดีต ยูชอนที่ถูกทิ้งในตอนนั้น….
ยูชอนยิ้มแล้วก้มลงจูบที่ขมับของร่างบางที่อิงกับไหล่ของเค้า….
อดีตแสนเศร้าที่เคยเป็นสิ่งที่กัดกร่อนใจของคนเรา….
ในตอนนั้นเราอาจจะกำลังร้องไห้จนแทบบ้า….
แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป… เมื่อไหร่ได้นึกถึงมันอีกครั้ง…..เราอาจจะกำลังหัวเราะอยู่ก็ได้……..
“ยุนโฮ!!! เมื่อกี้จุนซูโทรมาล่ะ!!” แจจุงร้องลั่นพอๆกับตอนที่ได้เกมส์ใหม่จากร่างสูงเมื่อสองสามวันก่อน ว่าแล้วก็ยกช็อตเค้กสตอว์เบอร์รี่มานั่งตรงที่ประจำของตัวเอง ยุนโฮขยับเล็กน้อยเมื่อร่างบางหย่อนก้นตรงตักของเค้าเหมือนเคยก่อนจะก้มลงสูดความหอมจากหัวมนหนึ่งที
“จริงหรอ?....เค้าว่ายังไงบ้างล่ะ”
“บอกว่ายูชอนไปง้อ..ง่ำๆๆ…ตอนแรกก็ไม่ยอมกลับหรอก…แต่วันนั้นเจอาร์หายไปที่ลานสกี…พอจุนซูไปหาแล้วโดนพายุพัดไปจนเป็นลม ยูชอนก็ออกไปตามหา…..เท่ห์สุดๆเลย…ง่ำๆๆ…..จุนซูก็เลยยอมกลับมา” พูดไปก็เคี้ยวเนื้อเค้กนุ่มไป บางครั้งก็ตักให้ยุนโฮกินบ้าง ให้ตัวเองกินบ้าง…แต่เพราะแจจุงเป็นคนที่ทานอะไรไม่ค่อยระวังเท่าไหร่นัก ครีมสีขาวสดจึงติดริมฝีปากอิ่มชมพูเรื่อ
“มองอะไรอ่ะ?...” แจจุงช้อนตาขึ้นมอง ทั้งๆที่ยังอมเค้กแก้มตุ่ยแล้วก็มีครีมติดปากอยู่ นั่นมัน……
น่ารักสุดๆ!........TT
“เอ่อ…เปล่าๆ….อืม…..ก็ดีแล้ว….แฮ่ม!!!” ยุนโฮเผลอหลุบสายตามอง จนต้องกลืนน้ำลายอึกๆ ก็เลยต้องกระแอมเบาๆเป็นการกลบอาการของตัวเอง..
ตายๆ….ยิ่งมองก็ยิ่งเห็นอะไรต่ออะไรใต้คอเสื้อกว้างนั่น….
แจจุงทำให้ยุนโฮรู้สึกว่าตัวเองหื่นตลอดเลยให้ตายสิ……เลิกน่ารักสักนาทีได้ไหม?...
“นี่! คิมแจจุง…..สตอว์เบอร์รี่ต้องแบ่งกันนะ…” ยุนโฮเหวใส่เหมือนเด็กๆเมื่อร่างบางกำลังหยิบสตอว์เบอร์รี่ชิ้นโตเข้าปาก ก็เพราะว่าสตอว์เบอร์รี่เป็นของโปรดของทั้งคู่…เวลาที่ทานช็อตเค้กจึงต้องเกิดศึกแย่งชิงสตอว์เบอร์รี่บ่อยๆ บางครั้งก็เป่ายิ้งฉุบแข่งกันบ้าง แต่หลังๆยุนโฮดูจะไม่ยอมเป่ายิ้งฉุบแล้ว เพราะเค้าแพ้ทุกที….ก็เลยต้องใช้วิธี มือไวได้โชคเอาน่ะสิ!
“ยุนโฮต้องเสียสละให้แจจุงสิ… คนแก่ขี้งก! ง่ำ!” ว่าแล้วก็ใช้ปากที่ยังเปื้อนครีมงับสตว์เบอร์รี่ทั้งลูกแล้วยิ้มทั้งๆที่แก้มยังตุ่ยอยู่เป็นการเย้ย
ชอบทำยั่วสวาทแล้วยังชอบยั่วโมโหมากนักใช่ไหม?คิมแจจุง……
“อื้อ!!!!” ยุนโฮโน้มตัวลงประกบริมฝีฝีปากหนาแล้วแลบเลียครีมที่ติดมุมปากบางก่อนจะใช้ลิ้นเข้าไปตวัดสตอวร์เบอร์รี่ที่ยังเป็นรูปทรงกลมรีอยู่เนื่องจากร่างบางแค่กัดไปเล็กน้อยเท่านั้น แจจุงดันตัวเองออกและพยายามหุบปากแต่ก็สูญเปล่า เพราะเพียงแค่ใช้ลิ้นตยัดสองสามครั้งสตอว์เบอร์รี่ทั้งลูกที่ถูกยุนโฮซิวไปแล้ว ร่างสูงยิ้มแก้มตุ่ยเป็นการฉลองชัยชนะ แจจุงมองคนหน้าด้านที่กำลังเคี้ยวสองสามครั้งและกลืนลงไปอย่างรวดเร็ว
“จองยุนโฮ!!!!! คนบ้า!!! ซื้อมาคืนผมเลยนะ!!!” พูดไปก็หน้าแดงจนถึงหู อาการโวยวายเป็นอย่างหนึ่งของนิสัยแก้ขัดเวลาเขินของแจจุง….นั่นเป็นเรื่องที่ยุนโฮรู้ดี ถึงได้เสี่ยงจูบแถมยังได้ strawberry kiss จากร่างบางอีกต่างหาก อันที่จริงแค่สตอว์เบอร์รี่ลูกเดียวมันไม่สะเทือนขนจมูกของเค้าอยู่แล้ว ต่อให้จะซื้อสตอว์เบอร์รี่มาทั้งไร่ก็ไม่ยากเลยสักนิด แต่การแย่งสตอว์เบอร์รี่บนเค้กก้อนนึงมันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีมากกว่า (ขนาดนั้นเลยหรอยุนแจ = = ;ไรเตอร์)
แล้วสตอว์เบอร์รี่ลูกเมื่อกี้เปรี้ยวแค่ไหน?หวานเท่าไหร่? ยุนโฮเลยตอบตัวเองไม่ได้เลย…
“จะกินสตอว์เบอร์รี่ทำไม?.....กินจองยุนโฮดีกว่านะ….” ยุนโฮยิ้มเจ้าเล่ห์ ไวกว่าความคิด ริมฝีปากหนาประกบลงมาอีกครั้งโดยที่แจจุงไม่ทันตั้งตัวเหมือนเดิม แจจุงรับรู้ได้ถึงรสชาติของสตอว์เบอร์รี่ลูกเมื่อกี้ชัดเจนเมื่อลิ้นของยุนโฮก้าวล้ำเข้ามาตักตวงความหวานในริมฝีปากอิ่ม มือเล็กทุบอกกว้างเป็นการขัดขืนเนื่องจากยังไม่หายงอนเรื่องสตอว์เบอร์รี่เมื่อกี้ แต่สุดท้ายก็ต้องยกแขนขึ้นโอบรอบคอของร่างสูงเมื่อพ่ายแพ้ให้กับความหวานที่มากกว่าสตอว์เบอร์รี่ลูกนั้นจากรสจูบของยุนโฮ ลิ้นเล็กที่ถูกสั่งสอนมาอย่างดีในระยะเวลาสั้นๆตอบสนองลิ้นหนาเป็นอย่างดี
“อื๊อ……อือ……..” เสียงครางในลำคอบ่งบอกว่าร่างบางรู้สึกพอใจกับความนุ่มละมุนที่ได้สัมผัส ยุนโฮหลุบสายตาลงต่ำ ก่อนจะใช้มือค่อยๆล้วงเข้าไปในเสื้อตรงเอวบางแล้วลูบไล้ด้วยความหื่นกระหาย แจจุงกอดกระชับร่างสูงเข้าไปอีกจนหน้าอกเล็กแนบสนิทกับอกกว้างของยุนโฮ ร่างสูงยิ้มน้อยๆทั้งๆที่กำลังมัวเมาอยู่กับการจูบแสนหวานนี้
หึหึ……วันนี้เป็นอะไรที่เค้ารอมานานทีเดียว….ทำไมน่ะหรอ?...เพราะตั้งแต่คืนนั้นเค้าก็ไม่ได้มีเวลาได้เจอกับร่างบางเลยน่ะสิ…ทั้งคู่ต่างติดเรียนและทำงานจนมีเวลาได้พบกันแค่แป๊บเดียว เวลานอนก็ไม่ตรงกัน เวลาว่างก็ไม่ตรงกัน…
โชคดีที่อาทิตย์นี้เป็น long weekend ของเกาหลี ทั้งเค้าและแจจุงจึงได้หยุดเรียนหยุดงานมาอยู่ด้วยกันซึ่งเป็นโอกาสที่นานๆครั้งก็ได้ทำ…..
โอกาสนี้แหละ…พ่อจะกอดให้ชุ่มปอดไปเลย…
แต่เพราะว่าสวรรค์ชอบกลั่นแกล้งยุนโฮเสมอ…………….
“คุณแจจุงคะ!!! คุณจุนซูมาหาค่า!!!” แจจุงแทบจะลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินคำว่าจุนซู ร่างบางผลักร่างสูงจนหงายหลังก่อนจะยิ้มร่ายิ่งกว่าปลากระดี่ได้น้ำ
“อั่ก!! คิมแจจุง!” ร่างสูงร้องโอยโอดเมื่อหลังกระแทกพื้นอย่างจัง ก่อนจะแหงนหน้ามองใบหน้าของร่างบางที่ดูมีประกายวิ้งวับและเหมือนจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อกี้จนหมดสิ้น
“เย้!!!! คิมจุนซู!!!ฉันมีเกมส์ใหม่มาอวดดดด!!!!!” แจจุงสะบัดตูดแล้ววิ่งออกจากห้องแทบจะทันที โดยที่ไม่ลืมหยิบเกมส์ตัวใหม่ลงไปด้วยปล่อยให้ยุนโฮกุมเอวของตัวเองแล้วเบ้หน้าด้วยความปวด…
“คิมแจจุง!!! คราวหลังฉันจะไม่ซื้อเกมส์ให้เธอแล้ว!!! T[]T!!”
จองยุนโฮคิดว่าตัวเองเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดในรอบปีนี้เลยทีเดียว…………..
--------------------------
-----------
------
“เชียส์!!!!” แก้วทั้งห้าใบชนมั่วจนเกิดเป็นเสียงก๊องแก๊ง ทั้งยุนโฮ ยูชอน จุนซู ชางมิน และแจจุง ต่างนัดที่จะทำบาร์บีคิวตรงสวนหน้าบ้านของยุนโฮเป็นการฉลองที่จุนซูกลับมา ทำให้จุนซูและแจจุงยิ้มร่าหน้าบานยิ่งว่าวันไหนๆ ส่วนสองหนุ่มยุน-ชอนก็ได้แค่ถอนหายใจแล้วมองคนรักของตัวเองด้วยความเซ็ง
“คิมจุนซู….ใครใช้ให้เธอจัดที่นั่งแบบนี้เนี่ย…….” ยูชอนเอ่ยด้วยความหงุดหงิด เมื่อถูกจัดที่ให้นั่งกับยุนโฮ ส่วนอีกฝั่งก็เป็นสามหนุ่มสามมุม….. ชางมิน แจจุง แล้วก็จุนซู……
“ก็พวกเราไม่ได้เจอกันนานนี่….เนาะๆ…..” ทั้งสามพยักหน้าแล้วก็หัวเราะคิกคัก….ยุนโฮถอนหายใจอีกรอบ…สงสัยคืนนี้ก็ซ่วดอีกตามเคย T__T ลองให้สามคนมาอยู่ด้วยกันแบบนี้….ไม่มีทางที่แจจุงจะอยู่นิ่งๆ เพราะคุณเธอจะกระโดดโลดเต้นเล่นเกมส์เล่นนู้นเล่นนี่จนลืมเค้าไปเลย……ยุนโฮหันไปมองยูชอนแล้วก็พบว่าเพื่อนของเค้าเองก็ถอนหายใจแล้วตบไหล่เค้าเบาๆเป็นเชิงว่า…
กูเข้าใจมึงนะ……TT……(เพราะจุนซูก็เป็น…)
“ชางมิน!!! ไหนนายบอกว่าเล่นไม่เป็นไง!......ฮืออออๆๆๆ ฉันแพ้อีกแล้วอ่ะ! จุนซู….” แจจุงยื่นปากก่อนจะกอดแขนของจุนซูเมื่อชางมินเล่นรั่วนิ้วลงบนโลหะทรงสี่เหลี่ยมอย่างรวดเร็ว ใบหน้าน่ารักยิ้มอย่างมีชัยเมื่อคะแนนที่เค้าทำสูงที่สุด ทั้งๆที่เป็นเกมส์ใหม่ที่เค้าเพิ่งเล่นครั้งแรก แต่แจจุงกับจุนซูที่เคยเล่นมาก่อนกลับแพ้ราบคาบ
“เอามานี่เลยชิมชางมิน!! แจจุง! ฉันจะแก้แค้นให้นายเอง ย้ากกกก!!!” ร่างบางรัวนิ้วลงอย่างรวดเร็ว ชางมินได้แต่แบมือแล้วยักไหล่เป็นการเย้ย
“พวกนายมันเวลต่ำ…..ตามฉันไม่ทันหรอก ฮ่าๆๆๆ แข่งกับใครไม่แข่ง…. ฉันไม่ใช่แค่เทพเว้ย ฉันอ๋องแล้วววว ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“ฉันไม่สนว่าใครจะเป็นเทพหรือเป็นอ๋องหรอกเฟ้ยยยยยยย” จุนซูเหน็บ สายตายังจับจ้องที่จอสี่เหลี่ยมพอๆกับแจจุงที่คอยลุ้นอยู่ข้างกายพลางเคี้ยวบาร์บีคิวตุ่ยๆ
ส่วนยุนโฮกับยูชอนก็ได้แต่ยกเบียร์ขึ้นซดแล้วมองด้วยสายตา….
= = …..แบบนี้….
“ไอ้ยุน…ใครบอกให้ซื้อเกมส์ใหม่ให้เมียฟร่ะ…..ดูจุนจังของฉันสิ…….เป็นไปกับเค้าด้วยอ่ะ…TT” ยูชอนเอ่ยเสียงเศร้า พลางมองจุนซูที่กำลังใช้นิ้วจิ้มไม่ยั้ง แถมยังมีรอยยิ้มที่ยาวนานยิ่งกว่ายิ้มให้เค้าอีก
“ก็เวลาที่แจจุงไปรอฉันทำงาน….เค้าไม่มีอะไรทำนี่นา ฉันเลยซื้อเกมส์มาให้….ไม่คิดว่าจะติดขนาดนี้….. เอาน่า…ฉันคำนวณเวลาแล้วอีกไม่กี่วินาที…แบตก็จะหมด….”
“นานแค่ไหน?” ยูชอนวางแก้วเบียร์ลงก่อนจะหันไปมองทั้งสองคนที่จับต้องอยู่ที่เกมส์ มันคำนวณได้เป๊ะขนาดนั้นเลยหรอฟร่ะ!?
“ห้า…..สี่……สาม….สอง………”
“อ๊า!!!!! แบตหมด!!!” ยุนโฮยักคิ้วจนยูชอนพยักหน้าพอใจ ทั้งคู่แอบทำไฮไฟว์ใต้โต๊ะ ก่อนจะยิ้มกริ่ม
“เอ้าๆๆๆ แบตหมดแล้ว นั่งกินดีๆ…พวกเธอนี่นะ….เมื่อไหร่จะโตสักทีเนี่ย…” ยูชอนดึงเกมส์มาจากมือจุนซูก่อนจะเอาให้ยุนโฮเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อนอกที่ถูกวางไว้ข้างๆ ขางมินยกเบียรน์ขึ้นดื่ม ส่วนจุนซูกับแจจุงก็ได้แต่ทำหน้ามุ่ย
“รินให้ฉันด้วย!เซ็ง!” “ฉันด้วย!” ชางมินทำหน้าเลิกลั่กเมื่อแจจุงกับแจจุงยื่นแก้วโค้กที่ถูกดูดจนหมดแล้ว เนื่องจากยูชอนกับยุนโฮไม่อณุญาตให้ทั้งสองคนดื่มนั่นแหละ ชางมินถึงได้แต่ทำหน้าลำบากใจ
“นี่ๆๆ ทั้งสองคนน่ะ….พวกเราไม่ให้ดื่ม กินโค้กไปอย่างเดียวก็พอ….” ยุนโฮเหวใส่
“ไม่เอา เราจะดื่ม!!!แค่วันเดียวไม่เห็นเป็นไรเลย….ผับก็ไม่ให้ไปร้านเหล้าก็ไม่ให้ไป โซจูก็ไม่ให้กิน กินเบียร์นิดๆหน่อยไม่เห็นเป็นไรเลย เนาะ! จุนซู!!” จุนซูพยักหน้า ทำเอายูชอนกับยุนโฮพูดอะไรไม่ถูก เพราะดูทั้งคู่จะห้ามแจจุงกับจุนซูไปไหนมาไหนมากเกินไปอยู่ทีเดียว ก็ดูจากวีรกรรมที่คุณเธอทำมาสิ ทั้งหนีกลับบบ้านจนจะโดนปล้ำ ถูกไล่ล่า โดนหาว่าขายตัว สลบคากองหิมะ……ใครจะปล่อยให้ทำอะไรเสี่ยงๆอีก…
แต่เพราะว่าครั้งนี้ทั้งคู่อยู่ในความดูแลของเค้า เพราะฉะนั้น………..
“โอเคๆ…..แต่นิดเดียวนะ….โอเคไหมยูชอน….” ยุนโฮถามความเห็น
“อ่า…อืม…ก็ได้…….”
“งั้น….ผมจะรินแล้วนะ…..” ชางมินเอ่ยถามก่อนจะรินเบียร์ให้ทั้งคู่ช้าๆจนเต็มแก้ว ทั้งสองไม่รอช้า ซัดอึกๆราวกับอดอย่างมาจากไหน
------------------------------
-----------------
----------
“เฮ้ๆ……เธอดื่มมากไปแล้วนะคิมจุนซู……” ยุนโฮเอ่ยเมื่อร่างบางยกแก้วแล้วยกแก้วอีก พอๆกับจุนซู จนทั้งคู่แก้มแดงเรื่อ บางครั้งก็เรอออกมา
“ใช่…คิมจุนซู……จะดื่มขุนตัวเอง ทำเนื้อโพนยางคำหรือไง….ดื่มอย่างกะเป็นวัวงั้นแหละ…”
“อาราย! ปาร์คยูชอน….นายว่าฉันเป็นวัวหรอ ตาบ้า!! หยาบคายที่สวดเลย….เอื้อก…..ผมไม่อ้วนนะ แค่มีพุงนิดหน่อยเนี่ย เพราะกินน้ำเยอะ ฮี่ๆ….” ว่าแล้วก็ดึงเสื้อขึ้นโชว์พุงน้อยๆขาวๆอวดชาวบ้านเสร็จแล้วก็ตีพุงตัวเองสองสามที ยุนโฮที่กำลังอ้าปากงับบาร์บีคิวไม้อยู่ถึงกับปล่อยไม้บาร์บีคิวร่วงลงบนจานเหมือนเดิม ส่วนยูชอนพ่นเบียร์จนพุ่งเป็นละอองฝอยดังพรวด!
“คิมจุนซู!!! ปิดเสื้อตัวเองเดี๋ยวนี้นะ!” จุนซูรีบปล่อยเสื้อตัวเองก่อนจะนั่งลงซดเบียร์อีกรอบ ส่วนชางมินก็ยังกินไม่หยุด ส่วนแจจุงก็ยกซดแบบที่ไม่สนใจใครเลยถึงจะถูกยุนโฮจ้องตาเขม่งแต่ก็ทำเป็นไม่สนใจอยู่ดี
“แจจุง!! พอได้แล้ว! เธอดื่มเยอะแล้วนะ!” ยุนโฮกดมือของแจจุงที่ถือแก้วที่เต็มไปด้วยน้ำสีเหลืองอำพันลง ร่างบางเอามือเท้าคางก่อนจะเอียงคออย่างน่ารัก ใบหน้าหวานขึ้นสีจนแดงเรื่อ สายตาหวานเยิ้มมองยุนโฮอย่างมีเลศนัย
“นายเป็นคราย….ทำมายหน้าเหมือน….เอื้อก….ยุนโฮเลย….ฮิๆๆๆ แต่ม่ายช่ายหรอก…ยุนโฮของฉันหล่อกว่าเย๊ออออออออเลยยยยย ฮิๆๆๆๆ”
= = ….. เอาแล้ว…คุณเธอไปแล้ว……
แจจุงยิ้มกริ่มทว่าตาปรือ หัวเราะเสร็จก็หันไปมองจุนซูที่นั่งข้างๆ มือเล็กสะกิดเพื่อนให้หันมามอง ก่อนจะทำในสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิด…
พรืดดดดดดดด!!!!! คราวนี้น้ำสีใสพุ่งออกจากปากของยุนโฮ แต่ยูชอนเนี่ย…อ้าปากค้างสติหลุดไปแล้ว…
“อื้อ!....................” มือเล็กทั้งสองข้างโอบแก้มจุนซูแล้วดึงเข้ามารับเซอร์ไพส์คิส แจจุงสอดลิ้นเล็กเข้าหาความหวานจากริมฝีปากอิ่มของเพื่อนรักก่อนจะดูดดุนริมฝีปากล่างด้วยความกระหาย และเพราะว่าจุนซูเองก็เมามากเหมือนกันจึงเผลอยกแขนขึ้นโอบรอบคอของแจจุงแล้วตอบรับจูบหวาบหวาม
ทำไมวันนี้ยูชอนจูบนุ่มกว่าทุกครั้งหว่า?......
“อือ….ยูชอน………..”
T[]T!!!!! : ยูชอน (เป็นเคะอย่ากินกันเองค๊าบบบบบบ!!!)
“หยุดนะ!!!!แจจุง!!..........จุนซู!!! นั่นไม่ใช่ช้านนนน!!!T[]T!!!” ยูชอนร้อง แต่ยุนโฮไม่พูดพล่ามทำเพลงเท่ายูชอน เพราะวิ่งถลาไปดึงแจจุงออกทันที แต่ยุนโฮก็ต้องตัวเซเมื่อแจจุงเอาพละกำลังมากจากไหนไม่รู้พลักร่างสูงกระเด็น แต่เพราะว่าจุนซูโดนยูชอนอุ้มขึ้นรถไปแล้วทำให้แจจุงหันมาที่ชางมินแทน
“ชางมินอา……………..”
“อาราย?......อื๊อ!?” และแล้วเหยื่อรายต่อไปก็เป็นชางมิน เพื่อนตัวโย่งของเค้า ชางมินตาเบิกโตเท่าไข่ห่านเมื่อรู้ตัวว่ากำลังถูกแจจุงประกบริมฝีปาก แต่ก็ไม่ทันแล้ว ริมฝีปากบางถูกครอบครองด้วยริมฝีปากอิ่มของร่างบาง แจจุงเอียงคอให้ตัวเองสอดลิ้นเข้าไปหาความหวานในโพรงปากของร่างสูงได้ถนัด ชางมินแอบเคลิ้มและแอบตอบรับจูบเล็กน้อยแต่ก็ต้องรีบดันตัวแจจุงออกอย่างรวดเร็วเมื่อสายตาจากยุนโฮที่ห่างจากเค้าไม่เท่าไหร่นักมองมาราวกับสามารถทำลายล้างทุกสรรพสิ่งในรัศมีหนึ่งเมตรได้
“คิม-แจ-จุง!!!!!!” ตะคอกจนลูกกระเดือกแทบหลุด พร้อมทั้งดึงแจจุงออกมาอย่างรุนแรง
= =? : แจจุง
= = z z z : จุนซู
-[]-!!!!! : ยูชอน (สตั๊นท์ไปสามวิ… )
T___T : ชางมิน (ป๋มป่าวทำไรเลยนะค๊าบบบบ…)
……………………… : ยุนโฮ (บรรยายไม่ได้เพราะความรุนแรงของอารมณ์อยู่ในระดับวิกฤต…)
แต่อยากหนึ่งที่ทุกคนรู้ในวันนี้คือ….
จุนซู….เมาแล้วหลับ……..(เรียกว่าหลับๆตื่นๆดีกว่า)
ส่วนแจจุง……………..เมาแล้ว………………
จูบดะ!!! =[]=!!
พี่ชายของชางมินขับรถมารับกลับบ้านไปเรียบร้อย ยูชอนจึงบอกลายุนโฮและอุ้มร่างที่งัวเงียอยู่ในอ้อมกอด ดูเหมือนจุนซูจะตื่นและรู้ตัวเล็กน้อยก็เลยดูจะวุ่นวายมากเป็นพิเศษเวลาที่ยูชอนขับรถ เพราะทั้งร้องเพลงเสียงดังแถมบางครั้งยังหัวเราะคิกคัก บางครั้งก็ทำท่าจะร้องไห้จนยูชอนต้องยกมือขึ้นกุมขมับ จะนิ่งที่สุดก็ตอนที่อยู่ในอ้อมกอดเค้าเนี่ยแหละ ร่างสูงเดินอุ้มร่างที่เอาหัวซบไหล่กว้างของเค้าแล้วยกมือขึ้นโอบรอบคอ ลมหายใจที่รดต้นคอของยูชอนทำเอาร่างสูงถึงกับต้องหน้าแดงและพยายามดึงให้ร่างบางเอาใบหน้าออกให้ห่างกว่านี้
“อื๊อ!!” ร่างบางโอบคอของยูชอนแน่นขึ้นอีก หลังจากที่ทำหน้าบึ้งใส่ยูชอน ทำให้ตอนนี้แก้มแดงเรื่อด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์แนบลงกับไหล่ ยูชอนพ่มลมออกจากปากพยายามเดินไปเรื่อยๆจนถึงประตูห้อง ร่างสูงหมายวางร่างบางลงกับเตียง แต่ทว่าร่างบางกลับไม่ปล่อยมือออกจากเค้าสักที ยูชอนหลุบสายตาลงต่ำเพราะไม่กล้ามองใบหน้าหวานที่ตาปรือเพราะความเมา และแก้มแดงเรื่อน่าฟัดนั่น ได้แต่กลืนน้ำลายแล้วขืนตัวเองออก
“จุนซู…ปล่อยสิ…ฉันจะไปอาบน้ำ….”
“งั้นจุนซูไปด้วย….” พูดไปแล้วก็เอียงคอน่ารัก มือที่โอบอยู่ที่คอของร่างสูงเลื่อนมาตรงกลุ่มผมนุ่มของร่างสูง
“นี่….ที่เธอพูดแบบนี้เพราะเมาไงล่ะ…..ตอนเป็นปรกติหรอ ชวนยังไงก็ไม่ไป…เกิดเธอสร่างขึ้นมา..ฉันตายแน่…คิมจุนซู….หลับไปซะ….” ร่างบางขมวดคิ้วราวกับไม่พอใจในคำตอบ มือเล็กกดคอร่างสูงให้ลงไปนอนอยู่ข้างล่างแทนก่อนจะนั่งลงตรงต้นขาของร่างสูงแล้วเกะเข็มขัดของยูชอนออก
“ฮะ………เฮ้ย!!! คิมจุนซู๊!! ทำอาร๊ายยย!!!!” ไวปานว่อง จุนซูดึงมันเสร็จก็จับมัดกับข้อมือของร่างสูงเข้าด้วยกัน โดยที่ยูชอนขัดขืนสุดๆแต่เพราะร่างบางเมาแล้วเอาแรงจากไหนมาก็ไม่รู้จึงสามารถจับยูชอนมัดได้อย่างไม่ยากเย็นเท่าไหร่นักแม้จะใช้เวลานานอยู่ก็ตามทีเพราะแรงของร่างสูงก็เยอะพอควร
แต่…เอ….จุนซูเมาแล้วขึ้นคร่อม……ถ้ารู้อย่างนี้มอมเหล้าไปนานแล้ว…หึหึ…คราวหน้าจะให้ดื่มเยอะๆเลย….
แบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกันนะ……….คึคึคึ…..
“จะ……จุนซู……เธอจะทำอะไร?.......” ร่างบางแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำของยูชอนทีละเม็ด ทีละเม็ด…. และมองใบหน้าของยูชอนที่ได้แต่อึ้งอยู่อย่างนั้นด้วยสายตายั่วยวน นิ้วเรียวเล็กลากไปมาตรงหน้าอกแกร่งจนยูชอนขนลุก
“ก็แก้แค้นที่……………คุณบังคับผมตอนนั้นไง…………..” ว่าแล้วก็ก้มลงไล้เลียที่ซอกหูของร่างสูง คราวนี้ยูชอนถึงกับสะดุ้งและหน้าแดงยิ่งกว่าเดิมเพราะเป็นจุดที่เค้าเซนท์สิทีฟมากที่สุด
“จุนซู!!! หยุดนะ!!!......อึก!....อือ…” ร่างบางหยุดเสียงโวยวายของยูชอนด้วยการประกบริมฝีปากอิ่มก่อนจะกัดริมฝีปากบนของยูชอนเป็นการขออณุญาต ยูชอนตอบรับจูบไร้ดียงสาด้วยการส่งลิ้นตอบรับทำให้จุนซูยิ่งง่ายต่อการแลกความหวานในโพรงปากของทั้งคู่ ไม่นานนักร่างบางจึงผละริมฝีปากออกแล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปากอิ่มที่บวมเจ่อจากการระดมจูบ ยูชอนเก้อเล็กน้อยเพราะยังเพลิดเพลินกับการจูบที่เป็นการเริ่มการของอีกฝ่าย มันทั้งตื่นเต้นและมีความหวานที่ต่างจากที่เค้าเริ่มกับร่างบางไปอีกแบบ
“คิมจุนซู!!....เธอ!.....ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ถึงกับยอมไม่ได้เมื่อร่างบางถอดเสื้อออกจนเหลือแต่กางเกงยีนส์ตัวเก่งที่เกาะตรงเอวและเผยให้เห็นขอบกางเกงชั้นในสีขาวดูเซ็กซี่และยั่วยวนก่อนที่เคยเห็น ร่างกายที่ขาวนวลที่ยูชอนไม่ได้ยลมาเนิ่นนานตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ทะเลาะกันก่อนที่จุนซูจะหนีไปออสเตรเลีย ทำให้ปลุกอารมณ์เสือป่าของยูชอนได้ไม่ยากนัก.. แต่การถูกมัดไว้แบบนี้อึดอัดชะมัด เค้าแทบอยากจะกระโดดเข้าไปฟัดร่างที่ยั่วยวนเค้าตรงหน้าให้หายอยาก อยากจะสั่งสอนผิวนวลเนียนนั่นด้วยริมฝีปากของเค้าเอง…..
“ไม่ปล่อย….คิกๆ…ยูชอนหน้าแดงเหมือนรูดอฟ…คิกๆ…น่ารักจังเลย…” หัวเราะน่ารักแบบเสียงโลมาจนตาหยีที่คุ้นเคยตามแบบฉบับของคิมจุนซู เสร็จแล้วก็ก้มลงซุกไซร้ซอกคอและจูบพรมที่ไหปลาร้าที่มีเสน่ห์ของร่างสูง ก่อนจะพยายามดูดดุนให้เป็นร่องรอย
“อึ….อื๊อ!....จุนซู!...” ยูชอนครางอือด้วยความพอใจ แต่ก็ขัดใจที่ไม่สามารถทำได้ตามใจตนเองสักที ข้อมือหนาพยายามขืนจากเข็ดขัดที่รัดแน่นจนแดงเป็นรอย แต่ก็พบว่าทำได้ยาก…ทั้งยังถูกจู่โจมจากร่างบางจนแรงแทบไม่มีเหลือ
“???..” จุนซูเงยหน้าขึ้นแล้วขมวดคิ้ว พลางทำปากยื่น
“ทำไมไม่เห็นเป็นรอยเลยอ่ะ……….”
จะทำรอยจูบเอาโล่หรอคิมจุนซู๊!!!! T[]T! ถึงจะชอบก็เถ๊อะ!!.....แต่มันเสียวโว้ยยย!!
“จุ…..จุนซู…..แฮ่กๆ…..ปล่อยเถอะ….ฉันจะตายอยู่แล้วนะ…..”
“ไม่อ่ะ………” ว่าแล้วก็ก้มลงดูดดุมซอกคอขาวของยูชอนอีกครั้ง พร้อมทั้งมือเล็กที่ลูบไล้อกแกร่งของยูชอนยังลากยาวไปถึงหน้าท้องที่มีกล้ามเป็นลอนสวย
“อื๊อ!! จุนซู!!” รอยเริ่มปรากฏชัดเจน ร่างบางยกยิ้มพอใจก่อนจะพรมจูบที่ตรงหน้าอกของร่างสูง ยูชอนเผลอครางด้วยความพอใจก่อนจะต้องอารมณ์ค้างเพราะจู่ๆทุกอย่างก็ดูเหมือนจะหยุดไป ยูชอนยกคอขึ้นมองและพบว่าร่างบางเอาหัวฟุบกับอกของตัวเองแล้วพริ้มหลับไปเรียบร้อย ข้อมือหนาพยายามแกะเข็ดขัดออกแต่ก็พบว่ามันถูกมัดแน่นจนเค้าไม่สามารถฝืนแกะมันเองได้
“คิมจุนซู!!!! ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!!!! คิมจุนซู๊!!! อย่าหลอกให้อยากแล้วจากไปเซ่!! อย่างน้อยนายก็ต้องมาแกะเข็ดขัดออกให้ฉันน้า!!!”
“ง่ำๆ….ชางมินอา….นั่นเค้กของฉันน้า………..”
หลับสนิท!!! T[]T!!!!
คิมจุนซู………….ฉันจะไม่ให้เธอดื่มแอลกอฮอล์ตลอดชีวิต คอยดูเซ่!!!!!!!! T[]T!!!!!
-----------------------------
---------------
----------
“อื๊อ…..อือ……….” แจจุงใช้มือกดคอร่างสูงให้รับจูบตัวเองทันทีที่มาถึงห้อง ร่างสูงพยายามหักห้ามใจและขืนตัวออก เพราะเค้าเองไม่อยากฉวยโอกาสในตอนที่ร่างบางเมาแอ๋แบบนี้ แต่เพราะริมฝีปากอิ่มที่ซุกซนทั้งลวงล้ำให้มาหลอกล้อกับลิ้นของเค้า…ทั้งขบกัดริมฝีปากหนาของเค้า จนยุนโฮเองพาลจะหมดแรงอยู่เหมือนกัน ได้แต่เอามือมาเกาะตรงเอวบางเอาไว้ไม่ให้ร่างบางล้ม
“แจจุง…… หยุดเถอะ…..ยุนโฮจะเช็ดตัวให้นะ…” ยุนโฮอาศัยช่วงที่ร่างบางผละออกมาสูดออกซิเจนเข้าปอดหลังจากที่ผ่านมาจูบอย่างเนิ่นนานจนปากเจ่อบวม
“………….” ร่างบางพยักหน้าแล้วนอนลงอย่างว่าง่าย ยุนโฮได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูกับอ่างน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำและน้ำแข็ง
“เฮ้ย!! แจจุง!” สายไปแล้ว ชั้นในตัวจิ๋วเพิ่งหลุดออกจากขาเรียวขาวเมื่อกี้นี้เอง ร่างบางยิ้มอย่างพอใจเมื่อทั้งตัวไร้ผ้าติดกาย ก่อนจะนอนแผ่หลาทั้งๆที่ไม่ใส่อะไรเลยสัดชิ้นเดียว ยุนโฮได้แต่ก้มหน้าแล้วเอามือหยิบผ้าห่มให้คลุมร่างบางจนถึงเอว….
คงจะร้อนมากสินะ…..คอแดงไปหมดเลย…..แน่ล่ะ..ก็เล่นดื่มซะขนาดนั้น…
“แจจุงอา…….ฉันจะไม่ให้เธอดื่มอีก….ไม่งั้นฉันฆ่าเธอแน่….” บ่นเป็นหมีกินผึ้งเสร็จก็หยิบผ้าขนหนูมาชุบน้ำแล้วบิดให้หมาด
ก็เล่นจูบเค้าไปทั่วแบบนี้…….จะให้เค้าทนได้ยังไง……
ถ้ารู้ว่าเมาแล้วป่วนแบบนี้ เค้าจะไม่ให้แตะแม้แต่ไวน์เลยล่ะ!!....
ทันทีที่ผ้าขนหนูเย็นชื้นแตะที่ข้างแก้ม ร่างบางก็บิดตัวด้วยความรำคาญ ก่อนจะลืมตาขึ้นมองคนตรงหน้า
“ยุนโฮ…..”
“หื้อ?...........”
“อยาก……………….อ้วก………” ว่าแล้วก็แตะผ้าหุ่มกระจาย แล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำโทงๆ ก่อนจะเอาหน้ามุดชักโครกแล้วเอาของที่กินเมื่อวานออกจนเจ็บคอ ยุนโฮรีบหยิบผ้าคลุมอาบน้ำมาคลุมให้ร่างบางจากด้านหลังแล้วลูบหลังร่างบางช้าๆ
“อ้วกออกมาเยอะๆ…..เดี๋ยวเธอก็จะดีขึ้น.. สร่างแล้วใช่ไหมล่ะ?...” แจจุงพยักหน้า ใบหน้าหวานแดงเรื่อ เมื่ออ้วกเสร็จก็ลุกขึ้นบ้วนปาก และปล่อยให้ยุนโฮช้อนตัวเค้าขึ้นและวางลงบนเตียง
“คราวหลังห้ามดื่มอีก เข้าใจไหม?...” สายตาที่มองแบบตำหนิของยุนโฮทำให้แจจุงต้องหลบสายตา เมื่อแอบเหลือบไปมองอีกครั้งก็ก็ต้องหลุบตาลงต่ำอีก เพราะยุนโฮดูจะโกรธจริงๆ
“ครับ…..ผมขอโทษครับ…….”
“………….” ร่างสูงเปลี่ยนมานั่งหันหลังให้ร่างบาง ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูเตรียมจะลุกออกไป แต่ก็ต้องนั่งลงอีกครั้งเมื่อร่างบางโผเข้ากอดเค้าจากด้านหลัง ผ้าห่มสีขาวหล่นไปกองตรงหน้าตักทันที ยุนโฮหลับตาปี๋ พยายามกุมมือตัวเองไม่ให้ทำอะไรอย่างที่คิดมากไปกว่านี้
“แจจุงขอโทษ…… ยุนโฮอย่าโกรธแจจุงนะ…….แจจุงผิดไปแล้ว….”
---------------------- NC
“ยุนโฮรักแจจุงนะ………ไม่ต้องสนว่าอดีตจะเป็นยังไง……ตอนนี้ยุนโฮรักแจจุง รักแจจุงคนเดียว….” ร่างสูงล้มตัวลงกกกอดร่างบางไว้ในอ้อมกอด พูดเสร็จก็จูบขมับที่ชื้นเหงื่อของร่างบาง แจจุงใช้มือเล็กปาดน้ำตาที่ไหลซึมออกจากดวงตาสวย ก่อนจะเงยหน้าจูบปลายคางของร่างสูงแล้วเอาหัวซุกที่ไหล่กว้างเหมือนเดิม
“แผลนี้….เป็นเครื่องหมายที่ฉันได้ปกป้องเธอ…..เป็นเหมือนรอยสักที่บอกว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน….9voเข้าใจหรือยัง…หื๊อ…..” มือหนายกขึ้นเกลี่ยผมของร่างบางที่ปกดวงตาหวานให้เห็นได้ชัดเจน แจจุงพยักหน้า พยายามกลั้นน้ำตาที่เอ่อล้นจนเต็มดวงตาพร้อมยิ้มบางๆให้กับร่างสูง
“ว่าแต่….ยุนโฮรักแจจุงตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“?.......ทำไมจู่ๆถึงถามล่ะ?.........”
“แจจุงอยากรู้นานแล้ว……”
“……….อือ……….ก็………”
-------------------------
-----------
“คุณคะ!!! คนป่วยฟื้นแล้วค่ะ!!!” พยาบาลสาววิ่งมาบอกข่าวดีอย่างรวดเร็ว ยุนโฮที่เพิ่งจ่ายค่ารักษาพยายาบาลเสร็จพยักหน้าเร็วๆก่อนจะวิ่งตามเข้าไปในห้องไอซียู ร่างที่นอนอยู่บนเตียงมีเพียงผ้าที่พันอยู่บนหัวและผ้าก๊อตตรงโหนกแก้มซ้ายเท่านั้น เนื่องจากเป็นเวลาเกือบครึ่งเดือนที่ร่างบางนอนไม่ได้สติ…ร่างของร่างบางฟื้นตัวคืนหมดแล้ว เหลือแต่รอให้ฟื้นขึ้นมาเท่านั้นเอง และวันนี้เป็นวันที่ทุกคนรอคอย เด็กชายคิมแจจุงค่อยๆลืมตาขึ้นมองคนตรงหน้า ยุนโฮยิ้มกว้างเมื่อได้เห็นว่าแจจุงฟื้นคืนสติอีกครั้ง
เด็กชายผู้มีชีวิตรอดคนเดียวในรถคนนั้น…………
เด็กชายคนนั้นมองรอยยิ้มของคนตรงหน้าและยิ้มตอบช้าๆด้วยความไร้เดียงสา……..
และเพียงเสี้ยววินาทีนั้นเอง……….
ผมจึงตกหลุมรักเด็กชายอายุเพียงสิบสองคนนึง ซึ่งผมทำลายชีวิตเค้าเองจนไม่เหลืออะไรเลย………
และวินาทีนั้นเองผมจึงตัดสินใจที่จะดูแลและปกป้องเด็กคนนี้ไปตลอดชีวิต………..
----------------------
--------------
“เธอเคยบอกว่าชอบฉันตอนที่เจอกันครั้งแรก…….ใครกันนักที่ตกหลุมรักก่อน?.....ไม่น่าเชื่อว่าแค่เพียงแค่นั้น….กลับทำให้เรารักกันได้แบบนี้….เนาะ?.....”
“………………..”
“………..แจจุง?............หลับไปซะแล้ว………..” ยุนโฮยิ้มอีกครั้งหลังจากที่ก้มลงมองแจจุงที่หลับตาพริ้ม หน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะบอกให้รู้ว่าคนตัวเล็กที่เค้ากอดอยู่หลับสนิท ก่อนจะจูบที่หัวมนอีกครั้ง ร่างบางดูจะหลับฝันดีเพราะยิ้มพริ้มอย่างน่ารักทั้งๆที่กำลังหลับอยู่…….
เธอกำลังฝันอะไรอยู่หรอคิมแจจุง………..
บางครั้งฉันก็อยากจะเข้าไปในฝันของเธอ……..
อยากรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร ทำอะไรและฝันอะไร….
อยากรู้ทุกอย่างที่เป็นเธอทั้งหมด………….
เพราะฉันมีความสุขที่ได้มองเธออยู่อย่างนี้……มีความสุขทุกครั้งที่เธอยิ้ม……..
มันทำให้ฉันคิดถึงครั้งแรกที่เราเจอกัน………….
แม้มันจะเจ็บปวด……..แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ใครบางคนขีดมาให้เป็นแบบนี้………….
ให้ฉันได้รักเธอแบบนี้……………….
(Yunho)Itsumo no hodouni kimi no kage wo kanjiteita
ผมยังคงรู้สึกได้ว่ามีคุณเดินเคียงข้างอยู่บนเส้นทางที่เรามักจะเดินไปด้วยกัน
shizukani mewo toji ino ru itsumademo kienai youni
ผมหลับตาลงอย่างเงียบๆพร้อมกับอธิษฐาน ให้ความรู้สึกนี้ไม่จากไปไหน
(Yuchun)Fukaku kizutsuite itakoto kizu kasezu waratte ita kimi ni
รอยแผลที่บาดลึก แม้ว่ามันจะเจ็บสักแค่ไหน ผมยังคงมีรอยยิ้มให้คุณได้
zutto daisetsu nisurukara sakebi tsuzukeru arifureta kotoba demo
แล้วมันจะเป็นสิ่งที่สำคัญตลอดไปอย่างไรก็ตาม การร้องไห้ต่อไป คงเป็นทาง ที่ผมจะพูดออกไปได้
(Jaejoong)kaze ni natte sotto tsutsumitai
ผมอยากจะเป็นสายลมที่โอบกอดคุณไว้ในอ้อมแขนทั้งสองนี้
kimi ga iru sekaini sugutonde yukitai
ผมอยากที่จะโบยบินไปในโลกที่คุณอยู่
aitakutemo aitakutemo
เพราะผมอยากพบคุณ ผมอยากพบคุณ
matte rukara tada wasurenaide
เพราะว่าผมไม่สามารถลืมคุณได้เลย และผมจะรอคุณเสมอ
จบแล้วจ้าๆๆ >< ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามนะคะ รวมถึงที่กดเป็นแฟนคลับด้วย
แล้วก็ทุกๆคอมเม้นท์เลยนะคะ เป็นยาใจให้ไรเตอร์แต่งต่อได้จนจบค่ะ
เป็นยังไงบ้างคะ? ถูกใจกันบ้างหรือเปล่า?...ใครที่ยังไม่เคยเม้นออกมาแสดงตัวหน่อยเร็ว!
ขอเม้นท์งามๆปิดท้ายหน่อยจ้า ก่อนที่จะเริ่มเรื่องใหม่ Coming soon ในเร็วๆนี้จ้า
ยังไงจะเปิดบ้านรอแล้วจะทยอยลงนะคะ^^ รักรีดเดอร์ทุกคน =3=,,
ความคิดเห็น