คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : กอดผมที...(NC-18)
ก๊อกๆก๊อก……
ก๊อกๆก๊อก……
“Sorry…. I wanna meet Kim Jun Su… where……” ยูชอนถอดแว่นตากันแดด ก่อนจะเอ่ยเมื่อพบกับฝรั่งคนหนึ่งที่มาเปิดประตูให้ เค้าเดาว่าไม่น่าจะใช่ร็อบเพราะแต่งตัวราวกับชาวสวนก็ไม่ปาน
“ผมพูดเกาหลีได้นิดหน่อย…อ่า….คุณเป็นเพื่อนของจุนซู?” ชายหนุ่มตัวโย่งเอ่ยอย่างสุภาพแม้ภาษาจะตะกุกตะกักเล็กน้อย แต่เค้าก็สามารถพูดภาษาเกาหลีได้ดีทีเดียว จนยูชอนนึกสงสัย
“ผมเป็นแฟนของเค้า…. ผมปาร์คยูชอน..” ดูโรเบิร์ตจะตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อที่ยูชอนเอ่ยมาอย่างชัดเจน เค้าเองพอจะรู้เกี่ยวกับบุคคลในอดีตของจุนฮี เพราะจุนฮีเล่าให้เค้าฟังทั้งหมด แม้กระทั่งเรื่องราวของน้องชายเค้ากับคนรักเก่าของเธอ แต่ร็อบก็ต้องเก็บอาการตื่นตกใจนั่นก่อนจะยิ้มกว้างแล้วยื่นมือหมายจะทักทายเช่นกัน
“ผมโรเบิร์ต แคร็บ ยินดีที่ได้เจอคุณ…..จุนซูออกไปเก็บองุ่นตรงสวนฝั่งนู้น…สักพักคงมา…” ยูชอนถอนหายใจเบาๆ เค้านึกว่าจะได้เจอจุนซูจังๆเสียอีก อย่างน้อยก็จะได้ดึงตัวเอาไว้แล้วพับเก็บใส่กระเป๋ากลับเกาหลีซะตอนนี้เลย เพราะเค้าเองไม่ค่อยอยากอยู่ที่นี่นานสักเท่าไหร่นัก
“ร็อบ!!! ใครมาคะ?” จุนฮีที่กำลังอุ้มเจอาร์ที่กำลังหลับสนิทเดินเข้ามาใกล้ตรงประตูทางออก ร็อบถอยหลังหลบให้หญิงสาวได้เห็นแขกสุดเซอร์ไพซ์อย่างชัดเจน ร็อบเองตกใจพออยู่แล้ว แต่จุนฮีถึงกับอ้าปากและตาค้างเมื่อได้เห็นยูชอนลากกระเป๋าเดินทางยืนทำตัวเท่ห์ใส่แจ็คเก็ทดำในชนบทแบบนี้อยู่ได้ ยูชอนยิ้มมุมปากนิดๆ
“คิมจุนซูอยู่ไหน?....”
“คุณกลับไปเถอะ….จุนซูไม่ได้มาที่นี่….” จุนฮีพูดเร็วๆก่อนจะใช้มือที่ว่างอยู่ปิดประตู ยูชอนดึงรั้งประตูเอาไว้ก่อนจะเอาตัวเข้ามาในบ้านจนได้
“สามีคุณเพิ่งบอกว่าจุนซูไปเก็บองุ่น…..จนถึงตอนนี้แล้ว…คุณยังกล้าโกหกผมอยู่หรอคิมจุนฮี…” ยูชอนเอ่ยเยือกเย็นเมื่อจุนฮียังโกหกเค้ามาอย่างหน้าด้านๆ หญิงสาวกันมองร็อบตาเขียวปั๊ด
“Hey!... I don’t know that he’s Park Yu Chun… Why do you stare at me that!?” ร็อบเอ่ยรัวด้วยความงงงวย ในใจกลัวจะโดนมะเหงกของภรรยาเข้าให้แน่ๆ
“คุณกลับไปได้แล้ว….ฉันไม่ให้จุนซูกลับไปที่นั่นอีก…เค้าบอกว่าจะอยู่กับฉัน ตลอดไป….กรุณากลับไปเถอะค่ะ..” จุนฮีเอ่ยหลังจากที่เอาเจอาร์ให้ร็อบอุ้มแล้วชายหนุ่มตัวโย่งก็เดินหายไปจากห้องนั่งเล่นของบ้านให้ทั้งคู่ได้คุยกัน ยูชอนวางกระเป๋าเดินทางไว้ก่อนจะเดินรอบบ้านอย่างถือวิสาสะ
“ไร่องุ่นอยู่ไหน?...ผมจะไปตามเค้าเองถ้าคุณไม่ยอมพาไป…”
“ไม่มีทาง!!....ฉันไม่ให้จุนซูกลับไปอยู่กับคุณหรอก…เค้าเจ็บพอแล้ว อย่ายุ่งกับเค้าอีกเลย…ออกไปซะเถอะ!” จุนฮีดึงแขนของยูชอนและพยายามพาเค้าออกไป แต่ยูชอนสะบัดมือนั่นทิ้ง ก่อนจะกระชับเสื้อแจ็คเก็ทให้เหมือนเดิม
“คุณไม่มีสิทธิที่จะพูดอะไรด้วยซ้ำคิมจุนฮี….เรื่องนี้คุณไม่เกี่ยว….คุณจะไม่บอกใช่ไหม?...ได้…ผมจะไปหาเค้าเอง…” ยูชอนเดินดุ่มๆไปหลังบ้านที่เปิดประตูอ้าซ่าไว้ ด้านหลังเป็นสวนดอกไม้ขนาดย่อมๆ ลัดไปอีกหน่อยก็จะเจอไร่องุ่นเล็กๆ ดูเหมือนร่างสูงจะเดินไปถูกทางพอดี จุนฮีวิ่งไปดึงแขนร่างสูงอีกครั้ง
“อย่านะ!!!! ยูชอน!...คิมจุนซูกำลังจะลืมคุณ กรุณากลับไปซะเถอะ!!....” ยูชอนกำหมัดแน่นเมื่อได้ยินสิ่งที่หญิงสาวเอ่ยออกมาราวกับเป็นคำหยาบที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา ร่างสูงยืนนิ่งไม่ไหวติง เค้าหันมามองหญิงสาวอีกครั้ง ใบหน้าของเธอทั้งกังวลและเคร่งเครียด
“…ผมจะไม่มีวัน…..ให้เค้าลืมผมได้หรอก….เค้าไม่มีวันลืมผมแน่!!!”
“ยูขอน!! อย่าไปนะ!!!”
“Kim Jun Hee!!” ร็อบอยู่ไม่ไกลจากพวกเค้านัก ความจริงร็อบไม่ใช่ฝรั่งที่มีนิสัยชอบฟังคนอื่นคุยกันหรอก แต่เพราะเสียงที่ดังจนได้ยินไปทั้งบ้านทำให้เค้าอดรดทนไม่ไหว ชายหนุ่มตัวโย่งเดินมาดึงแขนเล็กของหญิงสาวเอาไว้ จุนฮีได้แต่ทำหน้าอ้อนวอนให้สามีทำอะไรก็ได้ให้ยูชอนหยุดตามหาจุนซูสักที แต่สิ่งที่ร็อบทำกลับตรงกันข้าม
“เดินลัดสวนดอกไม้ไปไม่กี่เมตรก็ถึง…..อยู่ทางซ้ายมือครับ…”
“Rob!!!!” จุนฮีโพล่งด้วยความผิดหวัง และคิดไม่ถึงกับสิ่งที่ร็อบเอ่ยออกมาพอๆกับยูชอน
“พอเถอะ…จุนฮี…. คุณให้อภัยเค้าเถอะ….ถึงแม้เค้าจะทำอะไรให้จุนซูเจ็บปวด ผมก็ไม่รู้หรอกนะ…แต่คุณจำได้ไหมว่าครั้งหนึ่งผมก็เคยให้อภัยคุณมาแล้ว….คุณเองก็เคยทำผิดกับเค้า…. จุนฮี….แล้วคุณมัวแต่ปกป้องคิมจุนซูอยู่แบบนี้ แล้วเมื่อไหร่เค้าจะโตสักที…เมื่อไหร่เค้าจะเจ็บและหายเองได้สักที…..ปล่อยให้มันเป็นไปเถอะจุนฮี อย่าฝืนเลย…”
“………………..” ทำเอาจุนฮีพูดไม่ออกเลย…เพราะร็อบเป็นฝรั่งที่ใจกว้างและมีความเป็นผู้ใหญ่สูงจึงมักจะสอนเธอในเรื่องต่างๆได้เสมอและครั้งนี้ก็ด้วย ยูชอนไม่รู้จะขอบคุณหรือกล่าวอะไรดี เค้าได้แต่ก้มหัวนิดๆทั้งๆที่ใบหน้าดูฝืนเต็มแก่ ร็อบยิ้มและแอบขำกับท่าทางหยิ่งยะโสเล็กๆของชายหนุ่ม ยูชอนเดินออกไปตามทางที่ร็อบบอกและหายไปในทุ่มดอกไม้หลากสีที่เค้าปลูกเอาไว้หลังบ้าน
“…....ยังไงฉันก็ไม่ไว้ใจเค้าเลย…..”
“คุณวางใจเถอะ……ผมว่าผมมั่นใจ….ไม่งั้นก็ไม่มีทางปล่อยให้เค้าไปหาจุนซูได้หรอก” ร็อบโอบไหล่ร่างของหญิงสาวที่เอามือกอดอกและมองดูหลังของยูชอนที่หายลับไปเมื่อกี้อย่างน่าใจหาย
“คุณมั่นใจอะไรคะ?”
“ผู้ชายด้วยกันมองแว๊บเดียวก็รู้…………เค้ารักจุนซูจริงๆ…แบบว่า รักสุดๆหวงสุดๆเลยล่ะ”
-----------------------------------
-------------------
--------
แผ่นหลังเล็กที่คุ้นเคยและคิดถึงจนแทบบ้าอยู่ตรงหน้าเค้านี่เอง จุนซูกำลังนั่งยองๆมือทำหน้าที่ตัดพวงองุ่นใส่ในตระกร้าซึ่งมีอยู่แล้วประมาณสองสามพวง ดูท่าร่างบางจะมาเก็บองุ่นได้ไม่นานเท่าไหร่นัก ร่างเล็กที่เฝ้าคิดถึงดูสุขสบายดี จุนซูเด็ดดอกไว้ที่อยู่ข้างๆและยกขึ้นมาดมก่อนจะยิ้มเหมือนเด็กๆ ก่อนจะหัวเราะคิกคักราวกับพอใจในกลิ่นหอมหวนนั่น แล้วก็วางดอกไม้สีฟ้านั่นบนตระกร้าพร้อมกับพวงองุ่นสุกงอม
ผอมลงไปนิดหน่อยหรือเปล่านะ…..
เกือบครึ่งเดือนที่ไม่ได้เห็น…. ทำไมร่างบางดูตัวเล็กลงไปกว่าเดิมมากขนาดนี้นะ……………
จุนซูเหมือนจะได้ยินเสียงเหยียบหญ้าดังซวบซาบจากด้านหลังไม่ไกลนัก ร่างบางยิ้มเมื่อคิดว่าต้องเป็นคนที่มาตามเค้าไปทานข้าวทุกทีอย่างร็อบเชฟกระทะเหล็กแห่งซิดนี่ย์แน่นอน ร่างบางลุกชึ้นและยังไม่หันหลังไปเพราะเค้าเพิ่งเด็ดดอกไม้ขึ้นมาอีกดอกและยกดอกสีชมพูอ่อนขึ้นส่องกับแสงแดด
“ร็อบฮะ….วันนี้คุณทำอะไรให้พวกเราทานฮะ…ผมได้กลิ่นคาโบนาร่า…หอมสุดๆไปเลย….อ๊ะ!!” ร่างบางสะดุ้งเมื่อมือมือหนาโอบเอวเค้าไว้จากด้านหลังและรั้งให้ตัวของเค้าไปติดกับเอวของอีกฝ่ายจนแนบชิด กลิ่นโคโลญที่คุ้นเคยแผ่กระจาย ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงสูดความหอมที่คล้ายกับแป้งเด็กตรงซอกคอขาว จมูกโด่งคลอเคลียกับลำคอเค้าเล็กน้อย จุนซูตัวแข็งและไม่ยอมขยับเขยื้อนหรือแม้แต่จะหันหน้าไปมองบุคคลปริศนา
ได้แต่กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา….
เพราะแค่สัมผัสแรกเค้าก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร………
มือเล็กสั่นเทาค่อยๆยกขึ้นและพยายามดึงแขนหนาที่รั้งเค้าไว้แน่น และพบว่าเค้าไม่สามารถทำได้เลยเพราะยิ่งขัดชืนดูเหมือนแขนแกร่งนั่นก็ยิ่งใช้แรงกอดรัดเค้าแน่นเข้าไปอีก
“เธอผอมลงนะ…………………….คิมจุนซู…..”
“ปล่อย…….ปล่อยผมเถอะ…” เสียงสั่นเครือ ยิ่งพยายามเอื้อนเอ่ยก็ยิ่งทำให้น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก
“คนใจร้าย……….ทิ้งฉัน…แล้วก็หนีมาอยู่กับดอกไม้แบบนี้ได้ยังไง หื๊อ?....” ว่าแล้วก็ฝังจมูกเข้าที่กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มจมูกโงคลอเคลียกับผิวหนังหลังใบหู จุนซูได้แต่สั่งตัวเองไม่ให้หันไป เพราะหากเค้าใจอ่อนแม้แต่นิดเดียว
นั่นหมายความว่าเค้าแพ้…..แพ้ใจของตัวเอง…….
“………ได้โปรด….อย่าทำแบบนี้……..ปล่อยผมเถอะ คุณยูชอน….” มือเล็กพยายามดึงอ้อมกอดที่รัดเอวเค้าแน่น อีกครั้งแต่ก็เหมือนเดิมยูชอนกลับกระชับวงแขนเข้าอีก
“จุนซู…..กลับเกาหลีกันเถอะนะ…………นะ……” ร่างบางทีไม่ไหวก่อนจะรวบรวมความกล้าแล้วใช้เท้าเหยียบเท้าร่างสูงอย่างเต็มเหนี่ยว
“อ๊ากกกกกก!!!! คิมจุนซู!!!” ยูชอนกระโดดตัวโยนมือกุมเท้าไว้น้ำตาแทบปริ ร่างบางหยิบตระกร้าก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปในบ้านโดยที่ไม่หันมามองยูชอนเลย ยูชอนกลั้นใจวิ่งเขย่งเท้าตามไปให้เร็วที่สุด แต่ก็ถูกร่างบางปิดประตูใส่แถมล็อคกลอนสนิท เค้าเคาะประตูรัว
ปัง!!!!!ๆๆๆ
“คิมจุนซู!!! เปิดเดี๋ยวนี้นะ!!!อ๊า!! ให้ตายสิ เด็กคนนี้นี่!!” ยูชอนเขย่งเท้าวิ่งไปหน้าบ้านอีกครั้ง คราวนี้เค้ามาช้าไปอีกแล้ว ประตูหน้าบ้านถูกปิดแน่นและล็อคกลอน หน้าต่างทุกบานปิดเอาไว้และถูกล็อคไว้ทั้งหมดเช่นเดียวกัน
ปังๆๆๆๆๆ!!!!
“คิมจุนซู!!! เปิดประตู!!! เฮ้!! คิมจุนซู!! เปิดเดี๋ยวนี้นะ!”
แกร๊ก! จุนซูเปิดประตูออกทันทีที่เสียงสุดท้ายของยูชอนหยุดลง
“แหะๆๆๆ ยังไงเธอก็ไม่ใจร้ายกับฉันหรอกนี่นะ คิมจุนซูของผม…น่ารักสุดๆเลย…”
แต่หลังจากที่ร่างบางเปิดประตู กระเป๋าเดินทางก็ถูกโยนออกไปอย่างไม่ใยดี พร้อมกับเสียงปิดประตูดังปัง!!!
=[]=!!!! ยูชอนอ้าปากค้าง ท่ามกลางความเงียบและกระเป๋าเดินทางโง่ๆหนึ่งใบ…
ใครมาเห็นก็คงจะขำ……. แต่ถ้าเป็นจองยุนโฮมาเห็นคงนอนกลิ้งหัวเราะสะใจไปแล้วล่ะ….
--------------------------------
--------------------
ความคิดเห็น