คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : กลับตาลปัตร
“!!!!!” ร่างที่สูงกว่ายุนโฮเล็กน้อยใช้ปลายโลหะเย็นเยียบบดไปที่หน้าผากชื้นเหงื่อของร่างสูง
“อีวอลฮง!!!!!” เสียงเล็กแหลมทำให้ทราบได้ว่าเป็นเสียงของหญิงสาว จางเฮริมกำลังใช้ปืนเล็งมาที่หมอฮงเช่นเดียวกัน
“เฮริม!!!” ยุนโฮอุทาน เมื่อได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นชัดเจนขึ้น หมอฮงใช้จังหวะที่ร่างสูงเผลอดึงตัวแจจุงที่หลบอยู่ข้างหลังยุนโฮ ให้ถอยตามเค้าออกมา
“อ๊า!!!ยุนโฮ!!” หมอหนุ่มลูกครึ่งใช้แขนข้างนึงล็อคคอของแจจุงไว้
“คิมแจจุง!!!!” เตรียมจะวิ่งไปหา แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อโลหะสีดำสวยเล็งมาที่เค้าอีกครั้ง ยุนโฮสงสารร่างบางจับใจ เมื่อแจจุงยิ่งครางอือด้วยความเจ็บเมื่อหมอฮงยังใช้มือล็อคคอแจจุงแน่นจนร่างบางแทบหายใจไม่ออก แจจุงได้แต่ร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว
“……จางเฮริม……..มาเร็วดีนี่….” จางเฮริมยกกระบอกปืนขึ้นในระดับหัวของอีวอลฮงเช่นเดียวกัน…เหงื่อตกเล็กน้อยเมื่อไม่คิดว่าหญิงสาวจะตามเค้ามาเร็วขนาดนี้ แต่ดูเหมือนเค้าจะเป็นต่อในด้านตัวประกันมากกว่า ทำให้หญิงสาวยอมลดกระบอกปืนลงข้างตัว ใบหน้าหงุดหงิดแสดงให้เห็นชัดเจน จางเฮริมมองหมอฮงด้วยสายตาเคียดแค้น
“อีวอลฮง!!....ไอ้เลว….แกหักหลังฉัน!!”
“หึ…ใครหักหลังใครก่อนกันแน่….. เธอนั่นแหละที่ลอยแพฉัน โกงเงินฉัน…แล้วพอฉันหมดประโยชน์ทางด้านธุรกิจก็หาผู้ชายคนใหม่มาร่วมหุ้นทันที…..ยัยอสรพิษ!!!....คู่หมั้นเธอศพไม่สวยแน่…!!!”
“ไอ้!!!.... อย่านะ…..ถ้าแกยิงยุนโฮ….แกตายแน่!!!” เฮริมมือสั่นๆขึ้นอีกครั้ง แต่หมอฮงไม่สนใจ เค้ารู้ว่าจางเฮริมยิงปืนไม่เป็น เหวี่ยวไกไว้ทั้งๆที่ยังไม่ได้ปลดเซฟด้วยซ้ำ มือหนาค่อยๆกำมือของร่างบางที่สั่นงันงกขึ้นมากำโลหะหนักอึ้งนั่นเอาไว้ มือเรียวใหญ่ทำหน้าที่ประคองมือของร่างบางให้ยกขึ้นเล็งไปที่หัวของยุนโฮ
“แจจุง…คิมแจจุง…เด็กดี….ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร…………..นายก็รู้…ใช่ไหม?...” เสียงเย็นๆกระซิบข้างหู แจจุงน้ำตาไหลพรากและปากสั่น เค้ากำลังใช้ปืนเล็งไปที่ยุนโฮ….แจจุงส่ายหัว…
“เค้าคือคนที่ฆ่าพ่อกับแม่ของนายไง…ไม่ใช่หรอ?......นี่เป็นโอกาสของนาย……”
“ฮือออออออออ….ฮึก…..ฮือออออ….ไม่……ไม่เอา……” แจจุงไม่เห็นอะไรในนาทีนี้นอกจากน้ำใสๆที่หลั่งไหลออกจากดวงตาสวยแดงก่ำ เค้าไม่เห็นแม้กระทั่งว่ายุนโฮกำลังทำสีหน้ายังไงและรู้สึกหวาดกลัวไหมที่ถูกปืนเล็งอยู่ในขณะนี้ แจจุงได้มือออ่อนปวกเปียก ไม่มีความคิดที่จะฆ่าร่างสูงเลยสักนิด….เค้าไม่อยากฆ่ายุนโฮแล้ว…..
เค้าทำไม่ได้………
“คิมแจจุง….หมอนี่เป็นฆาตรกร…เค้าฆ่าพ่อแม่ของนายนะ…..เอาสิ….ปืนอยู่ตรงนี้…รออะไรอยู่”
“หยุดนะ!!! นายพูดอะไรกับแจจุงน่ะ!!! หยุดเดี๋ยวนี้!!” ถึงจะไม่ได้ยิน แต่เมื่อร่างสูงเห็นร่างที่แสดงสีหน้าหวาดกลัวและร่ำไห้ยิ่งทำให้ยุนโฮทนไม่ได้
“ไอ้ฮง ไอ้หมอบ้า!!!! แก…ฉันจะฆ่าแกนะ!! หยุดเดี๋ยวนี้!!!” จางเฮริมตะโกน ทั้งๆที่ขาเรียวสวยที่อยู่บนรองเท้าส้นสูงคู่โปรดสั่นเป็นเจ้าเข้า หมอฮงลอบยิ้มและกุมมือร่างบางให้ปลดเซฟพร้อมเหนี่ยวไก….ยุนโฮเหล่… เค้าเล็งปืนที่อยู่ในมือของเฮริม…แต่เค้ากับเฮริมไกลกันประมาณสอบก้าวได้…. ต้องใช้เวลาแค่ไหนกัน….ความเร็วแค่ไหนนะ….ถึงจะหยิบปืนกระบอกนั้นมาได้……
“คิมแจจุง…หนึ่ง…..คิมแจจุง…สอง…….” แจจุงขนลุก…. ยิ่งกลัวขึ้นไปอีกทั้งๆที่ไม่รู้ว่า อีวอลฮงกำลังจะทำอะไร แต่รู้สึกถึงความอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้น ร่างบางเริ่มดิ้นแต่เพราะแรงอันน้อยนิดประกอบกับร่างที่ถูกยึดไว้แน่นทำให้แจจุงไม่สามารถขยับไปได้มากกว่านี้
“ไม่….ม่ายยยยยยยย!!!!” ร่างบางกรีดร้อง
“สาม…..”
“………” แจจุงนิ่งไป…. สายตาเหม่อลอย….. น้ำตาหยดสุดท้ายอาบลงปลายคางและตกลงบนพื้น
“แจจุง…..ยิงสิ……ฆ่าเค้าซะ…เค้าฆ่าพ่อแม่ของนาย……”
“ฆ่า………. พ่อ……แม่……” ร่างบางเอ่ยด้วยสายตาเลื่อนลอย และดวงตาที่ไม่มีแววนั่นดูน่ากลัวกว่าเศร้าสร้อยและเคียดแค้น
“อีวอลฮง!!!! แกทำอะไรแจจุง!!!!” ยุนโฮเหว เมื่อได้เห็นสิ่งที่ร่างสูงตรงหน้ากระทำต่อร่างบางจนตอนนี้แจจุงราวกับคนไร้สติ แต่คนที่ยังมีสติเต็มเปี่ยมคือยุนโฮ เค้าพยายามทำเนียนขยับตัวให้เข้าใกล้จางเฮริมที่ยืนงงอยู่ข้างๆให้มากที่สุด
“ฆ่า………..” แจจุงกำปืนด้วยมือของตัวเองหลังจากที่อีวอลฮงค่อยๆปล่อยมือจากร่างบาง หญิงสาวเปลี่ยนเอาปืนเล็งไปที่แจจุงทันที
“แจจุง……………..” ยุนโฮมองเข้าไปในดวงตาของร่างบาง แจจุงมองดูร่างสูงด้วยความสับสนในใจ เมื่อรู้สึกปวดจิ๊ดที่หัวขึ้นมาอีกครั้ง
หยุดนะ!!!! แจจุง….หยุดเดี๋ยวนี้!!!! นายรักเค้านะ!!!....
อย่านะ!!!! คิมแจจุง!!....นั่นจองยุนโฮ!!!...คนที่ปกป้องนายมาตลอดนะ!!!!
แจจุง!!!!!
เสียงใคร!!!...เสียงของใครดังในหัว….เสียงของเราเอง…..เหมือนมีคนอีกคนอยู่ในตัวเค้า แจจุงยกมือขึ้นกุมหัว ยุนโฮใช้จังหวะนั้นวิ่งไปคว้าปืนมาจากจางเฮริม อีวอลฮงดึงตัวร่างบางมาโอบไว้เป็นเกราะกำบัง และประคองปืนไว้ที่มือของร่างบางไว้ดังเดิม
ปัง!!!! ปัง!!!!
“อ้า!!!!!!” แขนซ้ายของยุนโฮเหวี่ยงไปด้านหลังด้วยแรงกระสุน
“อึก!!” เสียงปืนอีกอีกนัดมาจากปืนที่ยุนโฮแย่งมาจากจางเฮริม… ซึ่งมันโดนแขนที่ไหล่ของหมอฮงเข้าอย่างจังเช่นกัน
“ยุนโฮ!!!!” จางเฮริมร้อง เมื่อเห็นเลือดจำนวนมากไหลริมออกจากบาดแผลที่แขนซ้ายของร่างสูง แต่แจจุงได้แต่นิ่งเงียบ ร่างบางยังไม่ได้สติ… แต่น้ำตาที่ไหลรินจากดวงตาว่างเปล่านั่น….ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร….ปืนถูกเปลี่ยนมาวางกดไว้บนขมับของร่างบางที่ไม่ไหวติงอีกครั้ง
“แกยิงอีกทีสิ จองยุนโฮ……….หัวเด็กนี่กระจุยแน่!!!” ยุนโฮค่อยๆลดปืนลง
ปัง!!!!ๆๆ
อีวอลฮงไม่รอโอกาสแล้ว เค้ายิงรัวไปที่ร่างของยุนโฮที่อยู่ด้านหน้า เป็นสี่นัดที่ดังและเร็วพอที่จะทำให้ ยุนโฮตัวเซ ร่างสูงตาปรือ และพบว่าตัวเองหยัดกายให้ยืนอยู่กับที่ไม่ได้
ตู้ม!!!
ท่าเรือที่อยู่ด้านหลังเป็นที่รองรับร่างที่โชกเลือดและไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
อะไร?.....เมื่อกี้…….
อะไร?.........
ยุนโฮ…..
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!! ยุนโฮฮฮฮฮฮ!!!!!!” จางเฮริมกรีดร้อง เมื่อเห็นร่างที่โชกเลือดของยุนโฮเซตกลงไปในทะเล แจจุงทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง…………..
----------------------------
----------
“กี่โมงแล้ว…”
“เวลากลับบ้านของนายคือกี่โมง”
“ออกไปซะ อย่ายืนอยู่นานให้ฉันอารมณ์เสีย…..”
“ใครอณุญาต ให้นายมาที่นี่!!! นายโกหกฉันหรอ ห๊า!!!”
“คิดว่าที่ผ่านมาฉันเลี้ยงดูนายอย่างดี…. ถะนุถนอมนายอย่างดี ไม่ให้แปดเปื้อน เพราะอะไร!!!!”
“………………..ฉันขอโทษ…………………………..”
“อวดเก่ง…แรงจะต่อสู้ยังไม่มีเลย…”
“อีกหนึ่งชั่วโมงฉันจะขึ้นมาดู ทุกอย่างต้องหมด ยาด้วย เข้าใจไหม”
“ทานแล้วก็หลับไปซะ ใส่ถุงเท้าด้วย”
“อย่ารักฉัน…..อย่าชอบฉัน… เลิกคิดแบบนั้น….เธอชอบฉันไม่ได้ ทำไม่ได้!!!ตอบฉันสิ… คิมแจจุง… บอกฉัน… บอกว่าจะไม่มีทางทำแบบนั้น สิ่งที่ฉันรู้มา.. ฉันเข้าใจผิด เข้าใจผิดทั้งหมด!”
“จะส่งเธอไปเรียนต่ออเมริกา……”
“คุณยุนโฮ…. ผมผิดไปแล้ว….. ฮืออออออออ ออออออ อย่าไล่ผมเลยนะครับ ฮึก ผม… ผมขอโทษครับ คุณยุนโฮฮฮฮ….ฮือออออออๆๆ อย่าทำแบบนี้เลย ผมขอโทษ…..ผมขอโทษครับคุณยุนโฮ ฮืออออๆๆ”
“คุณยุนโฮคิดยังไงกับผมครับ………………..”
“ถ้าคุณรักผมบ้างสักนิด….ได้โปรด….หรือถ้าคุณเกลียดผม เพียงแค่…. ฮึก…. แค่คุณบอกผมว่าเกลียดผม ผมก็ยินดี….ผมยินดีจะไปที่ไหนก็ได้ที่คุณอยากให้ไป….ไม่ว่าจะเป็นบนสวรรค์หรือนรก ผมก็จะยอมไป"
“คิมแจจุง……….คิมแจจุงงงงงงงงง!!!! ฮืออออออออออ ฉันขอโทษ…..ฉันโกหก…. ฉันโกหกทั้งหมด……ได้โปรดดดด อย่าทิ้งฉันไปนะ……ฉันอยู่ไม่ได้…. ถ้าเธอตายไปฉันจะอยู่ยังไง….ฮืออออออออออออออออออ ฉันรักเธอนะ ฉันขอโทษ ฮือออออออออ คิมแจจุง….”
“เธอ…..เธอจริงๆใช่ไหม…..ตัวยังอุ่นๆ ใช่….ใช่แล้ว…คิมแจจุง”
“เด็กบ้าเอ๊ย……..รู้ตัวไหมว่ากำลังจะฆ่าคนแก่….”
---------------
“กอดผมทีได้ไหม”
“คุณยุนโฮครับ”
“หื้อ”
“วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขมากที่สุดในโลกเลยครับ”
“อือ…..”
“ผมรักคุณยุนโฮ รักมากที่สุดในโลกเลย”
--------------------
“…………….!!!!!!!!!! ม่ายยยยยยยยย!!!! ยุนโฮฮฮฮฮฮ!!!!! คุณยุนโฮฮฮฮฮฮ!!!! ม่ายยยยยย!!!” ความทรงจำที่ไม่เคยรู้จักต่างหลั่งไหลเข้ามาในหัว ในเวลาแบบนี้ แจจุงเริ่มมีสติ และรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น ร่างบางกรีดร้องด้วยอย่างน่าสงสาร เมื่อร่างที่เค้าเคยพร่ำบอกว่ารักตกลงไปสู่ก้นทะเลลึก…
ปัง!!!ๆๆ
“อั่ก!!!!!” หมอฮงดิ้นพล่านและล้มลงไปนอนกับพื้นเลือดสีแดงฉานสาดกระจาย ตำรวจนายหนึ่งลดมือลงและวิ่งเข้าไปใช้กุญแจมือล็อคข้อมือของหมอหนุ่มเอาไว้ เสียงรถตำรวจสองสามคันดังขึ้น ยูชอนวิ่งรี่เข้ามาหาแจจุงที่พยายามจะกระโดดลงไปในทะเล
“จุนซูจับแจจุงที!!!” ยูชอนเอ่ยอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกระโดดตามร่างสูงลงไป จุนซูพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะดึงร่างที่ดิ้นและร่ำไห้ปานจะขาดใจให้อยู่นิ่งๆเท่าที่จุนซูจะทำได้ ร่างบางโอบร่างของแจจุงไว้แล้วร้องไห้ตามไปด้วย
“ปล่อย!!! ปล่อยนะ!!!!!! ฉันจะไปหายุนโฮ!!!! ยุนโฮฮฮฮ!!!! ฮือออออออออออ!!! ฮืออออออออออ!ยุนโฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!!” จุนซูทำได้ดีที่สุดคือร้องไห้เงียบๆและกอดแจจุงไว้ ไม่ให้ร่างบางถลาลงไปช่วยยุนโฮ ตำรวจสองสามคนกระโดดตามยูชอนไปเช่นกัน หมอฮงที่ถูกยิงสาหัสเช่นกันถูกพาขึ้นรถตำรวจพร้อมกับจางเฮริม
แต่ใครบางคนที่จมอยู่ใต้ทะเลลึกพร้อมบาดแผลฉกรรจ์คนนั้นล่ะ……..
จองยุนโฮเหมือนได้หลับฝันไปยาวนาน…..และยังไม่อยากตื่นเท่าไหร่นัก………..
ตรงนี้เย็นสบายดี และไม่ต้องคิดอะไรให้มากมาย…….
ไม่ต้องรู้สึกผิด ไม่ต้องรู้สึกบาป และไม่ต้องรู้สึกห้ามใจ………
ที่จะรักใครบางคน………
อาจจะดีก็ได้…….อาจจะดีที่เป็นแบบนี้ก็ได้…………..
“ยุนโฮ!!! ยุนโฮ!!! จองยุนโฮ!!!.....นายสัญญากับฉันแล้ว!.....ห้ามตายนะ….ยุนโฮ!!!” เตียงยังถูกเข็นไปอย่างรวดเร็ว แต่ยูชอนก็ยังวิ่งไล่ตามอย่างว่องไว แม้ทั้งตัวของเค้าจะชุ่มไปด้วยน้ำทะเลจนเปียกชื้น หยดน้ำจากปลายผมของยูชอนหยดลงบนแก้มของร่างสูงที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงให้ลืมตาขึ้นด้วยแรงที่เหลือเพียงน้อยนิด
“…………….” ยุนโฮเอ่ยปากขมุบขมิบ จนยูชอนต้องก้มหัวให้หูอยู่ใกล้ริมฝีปากที่เปรอะเปื้อนด้วยเลือดเล็กน้อย “…………………………คิม….…แจจุง…..”
นางพยาบาลคนหนึ่งวิ่งตรงมายังเตียงเข็นก่อนจะครอบปากของยุนโฮด้วยเครื่องให้ออกซิเจน เตียงถูกลากเข้าไปในห้องผ่าตัดอย่างรวดเร็วและเค้าเองถูกผลักให้ออกมาจากห้องนั้น ยูชอนยอมเดินออกมาอย่างโดยดี เสียงฝีเท้าที่วิ่งตามมาติดๆ ทำให้รู้ว่าซีวอน แจจุงและจุนซูกำลังมาถึง ซีวอนกำลังอุ้มร่างบางที่ไร้สติอยู่ ยูชอนเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนจะค่อยๆใช้มือลูบหัวแจจุงเบาๆ
“พาเค้าไปนอนที่ห้องพยาบาลเถอะ…….เราต้องดูแลเค้าให้ดีที่สุด……เพราะเค้าเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของหมอนั่น…”
ยูชอนรู้ทันทีถึงแม้ยุนโฮจะพูดแค่ชื่อของแจจุง เค้ารู้ทันทีว่ายุนโฮหมายถึงอะไร…เพราะหากเพื่อนของเค้ายังอาการดีกว่านี้ คงจะถามเค้ายาวเลยว่าแจจุงอยู่ไหน?...เป็นยังไงบ้าง?...ปลอดภัยดีไหม?....
เค้าเสียดายที่ไม่ทันได้ตอบยุนโฮ…..
ซีวอนมือไม่ว่าง เลยไม่สามารถใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มได้ เค้าเพิ่งตามมาและพบว่าแจจุงเป็นลมล้มใส่จุนซูขณะที่กำลังมาถึงที่โรงพยาบาล เค้าจึงช่วยอุ้มแจจุงไว้ และแอบเห็นสภาพของยุนโฮที่ถูกพาขึ้นเตียงเข้ามาในโรงพยาบาล ร่างสูงกระชับร่างบางให้แน่นขึ้น ก่อนจะพาแจจุงไปยังห้องพยาบาลที่นางพยาบาลอีกคนเตรียมไว้ให้ ปล่อยให้ยูชอนกับจุนซูนั่งรออยู่ที่ห้องผ่าตัดสองคน ยูชอนหมดเรี่ยวแรง เค้านั่งลงบนเก้าอี้นุ่มด้วยแรงเซ มือหนายกขึ้นลูบใบหน้า จุนซูนั่งลงข้างๆและวางมือบนไหล่ของยูชอนเบาๆ เมื่อเห็นว่าร่างสูงอยู่ในสภาวะจิตตกอย่างที่เค้าไม่เคยเห็นมาก่อน
“ยุนโฮเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด…..เค้าอยู่กับฉันแม้ว่าฉันจะอยู่ในสภาพที่แย่ยิ่งกว่าหมาจรจัด…เค้าเป็นคนช่วยชีวิตฉันหลายต่อหลายครั้ง….ในเวลาที่ฉันไม่เหลือใคร…ฉันมีเค้าอยู่เคียงข้าง….ตอนที่ฉันมีความสุข เค้าก็เคยยินดีและมีความสุขไปด้วย…….เป็นคนที่ใจดีและอ่อนโยน…ถึงแม้จะไม่เคยให้ใครได้เห็นด้านนี้ของเค้า……เป็นคนแรกที่ฉํนจะคิดถึงเวลาที่ทุกช์ร้อน…….…แต่…………………………………………….” ยูชอนเงียบไป ปลายเสียงที่เริ่มสั่นเครือทำให้จุนซูรู้ว่ายูชอนกำลังทำอะไรและรู้สึกยังไง ร่างบางลุกขึ้นก่อนจะโอบคอร่างสูงเอาไว้ ใบหน้าของยูชอนตอนนี้จึงซุกอยู่กับเอวของร่างบาง จุนซูรู้สึกถึงความเปียกชื้นตรงลิ้นปี่ของเค้า มือหนาทั้งสองข้างยกขึ้นโอบเอวร่างบางแน่น แน่นจนเจ็บ…แต่ร่างบางก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เค้ารับฟังร่างสูงด้วยความใจเย็น
“แต่ฉันช่วยอะไรยุนโฮไม่ได้เลย………….มันเป็นคนที่มีความทุกช์อะไรก็ไม่บอกใคร….มันเป็นคนที่ไม่เหมือนคนอื่น มันห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเอง….มันไม่เคยห่วงว่าตัวเองจะเป็นยังไงเลย….....แล้วตอนนี้ฉันช่วยอะไรมันได้บ้าง?……………..อึก” ร่างสูงกลั้นเสียงร้องไม่ให้ออกมา เค้าได้แต่สะอึกสะอึ้นในลำคอ ร่างบางร้องไห้เงียบๆ มือเล็กๆคู่นั้นยังทำหน้าที่ลูบหลังและหัวของร่างสูงเป็นอย่างดี จุนซูก้มหน้าจนริมฝีปากสัมผัสกับผมเปียกชื้นของร่างสูง บางครั้งก็เอาแก้มแนบเอาไว้
จุนซูเองก็ทำได้แค่นี้เหมือนกัน………
ทำได้แค่กอดยูชอนเอาไว้……..อยากจะปกป้องเค้าเหมือนกับที่ยุนโฮปกป้องแจจุง……..
อยากเข้มแข็งได้สักครึ่งหนึ่งของยุนโฮก็ยังดี………….
--------------------------------
----------------
------------
“แจจุง…แจจุง………….คิมแจจุง” ซีวอนเขย่าตัวร่างบางเมื่อเริ่มเห็นดวงตาของแจจุงค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ แต่แสงไฟที่แยงตาทำให้แจจุงต้องหรี่ตาเล็กน้อย เมื่อปรับสายตาได้แล้วร่างบางจึงเห็นใบหน้าของซีวอนอย่างชัดเจน ซีวอนถอยหายใจเฮือกก่อนจะนั่งลงข้างๆเตียงที่ร่างบางนอนอยู่อย่างโล่งใจ
“……………ผม………..อยู่……….”
“เราอยู่โรงพยาบาล…..ไม่เป็นไรนะ….เธอปลอดภัยแล้วนะ…..” ซีวอนกุมมือร่างบางขึ้น ก่อนที่แจจุงจะพยายามหยัดกายอย่างรวดเร็วจนร่างบางเองต้องกุมหัวเพราะลุกเร็วเกินไป
“ยุนโฮ?........ คุณยุนโฮล่ะ?..........” คิดได้ดังนั้นแล้วขาก็หย่อนลงจากเตียงทันที ซีวอนแทบเดินไปดึงแขนร่างบางไม่ทัน เมื่อแจจุงพยายามจะวิ่งออกไปจากห้องนั้น ทั้งๆที่ขายังสั่นเทา ใบหน้าหวานยังมีสีหน้าสับสนและร้อนรนบางอย่าง
“แจจุง!!!...แจจุง……ใจเย็นๆนะ ยุนโฮอยู่ห้องผ่าตัด……เธอพักผ่อนเถอะ….ดูเธอยังไม่ค่อยดีนะ” ซีวอนดึงร่างบางเอาไว้ เค้าเอามือทั้งสองข้างก้มแตะไหล่ร่างบาง ใบหน้าของซีวอนแสดงให้แจจุงเห็นว่าเค้ากังวลเกี่ยวกับร่างกายที่อ่อนแอของร่างบางตอนนี้ แต่ดูท่าร่างบางจะไม่ค่อยฟังเท่าไหร่ แจจุงส่ายหัวไหวๆ น้ำตาเอ่อรื้นบนดวงตาหวานจมูกก็แดงก่ำ ตายังบ่วมเห่อเพราะผ่านการร้องไห้อย่างหนัก ความผิดแล่นจุกหน้าอก
“ฮืออออออออออออออออออๆๆๆ……….พี่ซีวอน……….ฮือออออออออๆๆ……ผมยิงเค้า…….ผมยิงเค้าถึงสองครั้ง…..ผมทำได้ยังไง?.........ทำไม?................ทำไมถึงเป็นแบบนี้ อืออออออออออออฮืออออออออๆๆ” แจจุงปล่อยโฮ ร่างทั้งร่างทรุดลงไปกองกับพื้น ซีวอนประคองร่างบางเอาไว้ให้นั่งบนเตียงก่อนจะเอ่ย
“เธอ………..จำฉันได้หรอ……..เธอจำ……เรื่องราวที่ผ่านมา……..ได้หมดเลยหรอ……” ซีวอนถามด้วยความแปลกใจถึงแม้จะอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ตาม แจจุงพยักหน้า
“………………” ร่างบางไม่พูดอะไร แต่สายตาที่ว่างเปล่าและน้ำตายังไหลรินทำให้ซีวอนยิ่งเป็นห่วง
“ฉันจะไปเรียกจุนซูมานะ….รออยู่ตรงนี้ก่อน” ซีวอนรุดออกไปจากห้องนั้นทันที เค้าคิดว่าเพื่อนสนิทอย่างจุนซูคงจะพูดอะไรให้แจจุงดีขึ้นได้มากกว่าเค้า ส่วนแจจุงได้แต่คิดถึงสิ่งที่ตัวเองทำกับยุนโฮ……เค้าจำได้แล้ว….จำได้ทั้งหมด…..และเพิ่งรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป
ครั้งแรกคือเค้าพยายามเอามีดแทงยุนโฮ…….
ครั้งที่สองคือเค้ายิงยุนโฮ……….
และครั้งนี้เค้าก็ยิงยุนโฮ……………..
แต่ยุนโฮปกป้องเค้าทุกอย่าง….ช่วยเค้าจากชายสองคนนั้น… ช่วยเค้าจากจางเฮริม… ช่วยเค้าจากอีวอลฮง….
แต่ตอนนี้ทำไมเค้าถึงยังมีชีวิตอยู่………
แจจุงหยิบกรรไกรเหล็กที่ถูกวางไว้บนรถเข็นเล็กๆข้างๆเตียง ก่อนจะยกมันขึ้นช้าๆ ร่างบางเล็งมันไว้ที่คอของเค้า…
ขอบคุณพระเจ้าที่รัก…..และให้ชีวิตกับลูก……….
ได้โปรดโอบกอดดวงวิญญาณที่โสโครกและบาปหนานี้ไว้ในมือท่านด้วยเถิด………..
“แจจุง!!!!!! อย่า!!” ประตูเปิดออกอย่างรวดเร็ว… เสียงร้องแหลมของจุนซูดังขึ้น ยูชอนรีบวิ่งมาเยื้อแย่งกรรไกรแหลมคมนั้นออกมาจากมือของแจจุงพร้อมกับซีวอนที่เข้ามาช่วยจับตัวแจจุงให้หยุดดิ้น
“แจจุง!!! ทำอะไรของเธอ!!!” ซีวอนร้อง เมื่อเค้ายังไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าได้… แจจุงจะทำร้ายตัวเอง!....ถ้าเค้ามาช้าไปกว่านี้จะเกิดอะไรขึ้น!!
“ปล่อยยยย!!!! ฮือออออออๆๆๆปล่อยผมเถอะ!!.......อ๊า!!!” ยูชอนเหวี่ยงมือเข้าบนใบหน้าแจจุงจนหน้าหวานหัน…..จุนซูรีบเข้ามาดึงยูชอนออก เมื่อร่างสูงทำท่าจะดึงตัวร่างของแจจุงอีกครั้ง
“คุณยูชอน!!” ร่างบางเหวใส่เมื่อเห็นว่ายูชอนทำรุนแรงกับแจจุงเกินไป ยูชอนสะบัดมือของร่างบางออกก่อนจะเขย่าไหล่แจจุงให้ได้สติ ดวงหน้าหวานที่บัดนี้มีรอยมือแดงเผือดตาเบิกค้างด้วยความตกใจ
“ตั้งสติหน่อยสิ!!!! เธออยากตายงั้นหรอ?.....เธอคิดว่ายุนโฮมันเป็นแบบนี้เพราะอะไร!!?....ไม่ใช่เพราะเธอหรอ!!! ไม่ใช่เพราะเค้าปกป้องเธอหรอ!!!!...ไม่ใช่เพราะเค้าอยากให้เธอมีชีวิตอยู่หรอ!!..เธออยากให้ยุนโฮเจ็บตัวฟรีๆหรือไง!! ฉันไม่ยอมหรอกนะ……..ขอร้องล่ะ…อย่าทำให้ความพยายามของหมอนั่นสูญเปล่าเลย……เธอคือคนที่เค้ารักที่สุด…..เป็นยิ่งกว่าทุกสิ่งทุกอย่างของหมอนั่นนะ….เธอจะแย่งมันไปหรือไง……เธออยากให้หมอนั่นตายจริงๆหรือไง? หื้อ?”
คนที่ยุนโฮรัก?.....แจจุงทวนคำของยูชอนอีกรอบ
“ฮือออออออออออๆๆๆๆๆ ผมขอโทษ…..ผมขอโทษครับ….ฮือออออออออๆๆคุณยูชอน…ผมขอโทษษษษษษ ฮืออออๆๆๆๆ ผมจะทำยังไง….จะทำยังไงดี?....... ฮือออออออๆๆๆ” ยูชอนได้แต่กัดปากไม่ให้ตัวเองเผลอร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นใบหน้าสวยหวานตรงหน้าเค้าร้องไห้ฟูมฟายจนแทบคลั่ง ก่อนจะดึงร่างของแจจุงเข้ามากอดแน่น แจจุงยกมือขึ้นโอบยูชอนตอบเช่นกัน
ความทรมานจากการรอคอยและความเจ็บปวดมากขนาดนี้ยุนโฮเคยเจอแบบเค้ามาก่อนสินะ?....
ไม่ว่าจะตอนที่เค้าถูกทำร้ายจนปางตาย หรือตอนที่เค้าเล็งปืนไปที่ยุนโฮ……..
ยุนโฮจะเจ็บปวดแค่ไหนนะ…..เท่ากับเค้าตอนนี้หรือเปล่า…..หรือมากกว่านี้หลายเท่า?......
คนๆนึงซึ่งรักเค้ามากขนาดนี้ ทำไมเค้าถึงทำร้ายยุนโฮแบบนี้ได้นะ………….
แจจุงไม่รู้ว่าจะชดใช้ทั้งหมดนี้ได้ยังไง…………..
แต่ยูชอนให้คำตอบกับเค้าแล้ว…………
มันคือการที่ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปและมีความสุขให้มากที่สุด………………
แต่นั่นคือสิ่งที่ยุนโฮต้องการงั้นหรือ?...........
แค่นี้เองหรอจองยุนโฮ………………..
แต่ได้โปรด…..ถ้าอยากให้คิมแจจุงคนนี้มีความสุข…………
ได้โปรดตื่นมาอยู่เคียงข้างเค้าเหมือนเดิมเถอะ…………..
ได้โปรด
……………….-------------------------------------------
………………………………………………ติ๊ด
…………………..ติ๊ด…………..ติ๊ด……………..ติ๊ด…………..ติ๊ด……………..ติ๊ด……………
เป็นเสียงแห่งการมีชีวิต……….
เป็นเสียงที่เหมือนต่อลมหายใจของอีกหลายชีวิตที่รอคอยการกลับมาของเค้า…..
จองยุนโฮ….. ยังไม่ไปไหน…….
ร่างที่นอนสงบนิ่งแต่หน้าอกยังกระเพื่อนขึ้นลงเป็นจังหวะบ่งบอกว่าร่างสูงยังมีชีวิตและหลับสนิท คุณนายจองนึกสงสารลูกชายจับใจที่ต้องใส่ท่อเข้าไปในลำคอเพื่อช่วยหายใจ แถมยังมีสายอะไรก็ไม่รู้ที่ต่อกับเครื่องมากมายระโยงรยางค์เต็มตัวของยุนโฮเต็มไปหมด
คุณนายจองเพิ่งทราบข่าวและบินกลับมาจากอเมริกาทันที เธอร้องห่มร้องไห้เสียใจที่เธอเหมือนกับเป็นต้นเหตุที่ทำให้ลูกชายของเธอเป็นแบบนี้…. และประณามจางเฮริมและพร้อมจะเอาเรื่องหล่อนกับหมอฮงให้ถึงที่สุด ตอนนี้ดูหญิงชราที่กำลังนั่งข้างๆเตียงผู้ป่วยจะดูสงบกว่าที่เคยเป็นมาก่อน เธอกุมมือลูกชายของเธอเอาไว้เบาๆ แจจุงเองก็ยังนั่งข้างๆอยู่ไม่ห่าง
“ปาร์คยูชอน….เล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว……..” หญิงชราที่แต่งตัวดูมีฐานะแต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือท่าทางที่เศร้าสร้อยของเธออย่างที่แจจุงไม่เคยเห็นไม่ก่อน ตั้งแต่ครั้งแรกเมื่อหกปีก่อนจนมาถึงตอนนี้ แจจุงยิ้มบางๆเป็นการขานรับ
“เธอรู้เรื่อง….ทั้งหมดแล้วใช่ไหม?..........เรื่องอุบัติเหตุเมื่อหกปีก่อนนั่น…..”
“ครับ…..” แจจุงเงียบไปสักพัก ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยความยากลำบาก เนื่องจากร่างบางดูจะไม่มีเรี่ยวแรงหลังจากที่ไม่ได้ทานอะไรเลยมาตั้งแต่เมื่อวาน
ไม่ใช่เพราะไม่ทานอะไร…แต่น่าจะเป็นเพราะทานไปแล้วก็อาเจียนออกมาต่างหาก…….
“แต่เธอจะฟัง……ความจริงที่ฉันจะเล่าต่อไปนี้ได้ไหม?.....คิมแจจุง……”
“ความจริง?....อะไรครับ….”
----------------------------------------
----------------------
-------------
“ยุนโฮ!!! ลูกทำแบบนี้ได้ยังไง!!!?...นั่นลูกสาวท่านรัฐมนตรีนะ!!.....ทำไมถึงปฏิเสธเธอแบบนั้น!! แม่เสียหน้าแค่ไหนรู้ไหม!!?.....” ดวงตาที่โตอยู่แล้วยิ่งโตเข้าไปอีกทำให้ใบหน้าของคุณนายจองตอนนี้ดูดุดันและบูดเบี้ยวเพราะความโกรธ ยุนโฮขว้างเสื้อนอกลงบนพื้น
“แล้วแม่มีสิทธิอะไร?....มาบังคับผมล่ะครับ!!?....ผมบอกว่าผมจะไม่แต่งงานกับใครทั้งนั้น…ทำไมแม่ไม่เคยเข้าใจผมเลย!!!!” ร่างสูงหันมามองใบหน้าผู้ที่เป็นแม่ ผมที่สั้นและดูเรียบร้อยทำให้ใบหน้าหล่อเหลาดูอ่อนเยาว์ แต่ทว่าตอนนี้ใบหน้านั้นกลับเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัดเมื่อต้องมาทะเลาะกับคุณนายจองด้วยเรื่องเดิมๆ
“จองยุนโฮ!!!...ลูก….ลูกกล้าเถียงแม่หรอ!!!!.....หยุดนะ!!!....ยุนโฮ!!....จะไปไหน!!?....กลับมานะ!! ไปขอโทษท่านกับแม่เดี๋ยวนี้!! จองยุนโฮ!!!” ร่างสูงส่ายหัวก่อนจะเดินออกไปแล้วกระโดดขึ้นรถตัวเองอย่างรวดเร็ว เสียงปิดประตูรถดังพอที่จะทำให้ทุกคนรู้ว่าร่างสูงอารมณ์เสียแค่ไหน… คุณนายจองเองก็ไม่ยอมเช่นกัน เธอขับรถหรูอีกคันตามร่างสูงไปทันทีที่รถของยุนโฮพุ่งทะยานออกจากบ้าน
ยุนโฮไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับคุณนายจองเท่าไหร่นัก เค้ามักจะเลือกหนีความวุ่นวายโดยการจับรถออกไปอยู่บ้านพักตากอากาศที่ปูซานสักพักและค่อยกลับมา… แต่คราวนี้ไม่เหมือนคราวก่อน คุณนายจองขับรถตามมาติดด้วยโทสะที่มีมากเกินกว่าเหตุและผล
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด!!!! โครม!!!!
เสียงที่ปะทะรุนแรงเนื่องจากโลหะใหญ่พุ่งเข้าชนกับรถคันเล็กๆดังโครม!!! ดีที่คุณนายจองเหยียบเบรคจนมิดส่งผลให้ท้ายรถของเธอปัดมาชนกับรถอีกคันแทน หญิงชราจึงยังปลอดภัยและไม่มีบาดแผลใดๆ เธอแค่เอาหัวชนกับพวงมาลัยจนหน้าผากที่เหี่ยวย่นเล็กน้อยแดงเถือก
มือสั่นไปหมด….และไม่อยากออกไปดูว่าเกิดอะไรกับรถอีกคันบ้าง…..
ถึงจะหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหากแต่สติยังอยู่ครบ เธอหยิบมือถือขึ้นโทรหายุนโฮทันที คาดว่ายุนโฮขับรถไปเร็วกว่าเธอไม่มากนัก ร่างสูงตอบรับและรีบขับรถกลับมาทันที รถสีเทาหม่นถูกจอดไว้ห่างจากอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นไม่เท่าไหร่นัก ร่างสูงรุดออกจากที่นั่งคนขับทันที และสังเกตเห็นร่างที่ไร้วิญญาณสองร่างเป็นชายหญิงวัยกลางคนนอนราบอยู่กับพื้น ร่างทั้งสองนั้นอาบไปด้วยเลือดจนชุ่มโชก… ยุนโฮหลับตาช้าๆและได้สวดอ้อนวอนในใจ
พระผู้เป็นเจ้า…….
โปรดอภัยให้มนุษย์ที่โง่เขลาอย่างพวกเราด้วยเถิด…..
และได้โปรดโอบกอดวิญญาณอันบริสุทธ์ทั้งสองคนนี้ให้ไปสู่สรวงสวรรค์…
ผมเองเป็นคนที่ผิด ผมเป็นคนก่อบาปครั้งนี้เอง...
และถ้าหากผมหรือแม่..ใครคนนึงที่ต้องตกนรก…ก็ขอให้เป็นผมแค่คนเดียว………
“อือ………” แต่คำสวดอ้อนวอนของยุนโฮต้องถูกหยุดลงด้วยเสียงร้องครางเบาๆ ทำให้ร่างสูงเอะใจ ยุนโฮหาที่มาของเสียง
พระเจ้า!!....
ยังมีคนที่รอดชีวิตอยู่ใช่ไหม?……
อยู่ไหนนะ….ได้โปรด…..ได้โปรด….ช่วยมีชีวิตอยู่ด้วยเถอะ!....
“…………อือ…” ร่างที่นอนคู้ตัวอยู่ใต้ซากรถที่ยับเยินกำลังส่งสัญญาณชีวิตให้กับยุนโฮ
เด็กนี่….
อายุประมาณสิบกว่าได้…. อา….เด็กน้อยผู้โชคดียังมีชีวิตอยู่
“เธอ!!....เป็นยังไงบ้าง!?.....”
“ช่ว……..ด้วย…….เจ็…….” เสียงที่ขาดๆหายยิ่งทำให้ยุนโฮร้อนใจ แต่ตอนนี้เค้าไม่เห็นหน้าร่างเล็กๆที่นอนร้องร่ำด้วยความเจ็บปวดชัดเจนนักเพราะเลือดที่ไหลท่วมศรีษะของร่างเล็ก ยุนโฮยกเศษเหล็กที่ไม่หนักมาก แต่พอจะกดทับขาของร่างบางให้นอนนิ่งและเคลื่อนไหวไม่ได้ ก่อนจะค่อยๆตบใบหน้าของร่างบางเบาๆ ดวงตาคู่นั้นขยับไม่ได้เพราะเลือดที่ซึมไหลเข้าตา ยุนโฮใช้เสื้อเช็ดมันอย่างอ่อนโยน
“เธอ!... เป็นยังไงบ้าง….รอเดี๋ยวนะ…รถพยาบาลจะมาแล้ว….”
วี่วอ………….วี่วอ………..วี่วอ………….วี่วอ………..
เสียงไซเรนพยาบาล!!! ยุนโฮค่อยๆวางร่างบางลง ก่อนจะโบกมือเรียวเตียงพยาบาลที่กำลังเข็นมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับหน่วยกู้ชีพสองสามคน
ว่อๆๆๆๆ…..
“!!!!!!” รถตำรวจ!!
ยุนโฮเหงื่อตก…. เค้าวิ่งไปหาคุณนายจองที่ยังอยู่ในรถและตัวสั่นดูท่าทางไร้สติเมื่อรู้ว่ามีคนเสียชีวิต… ร่างสูงดึงประตูรถออกก่อนจะดึงมือของผู้เป็นแม่และวางกุญแจรถของเค้าไว้ที่มือเล็กนั่น คุณนายจองมองยุนโฮน้ำตาไหลพราก และยังไม่เข้าใจว่ายุนโฮกำลังทำอะไร
“แม่!.....ขับรถผมกลับบ้านนะ!!.... จอดอยู่ตรงนั้น….เร็ว!!!!!” คุณนายจองสะดุ้งเมื่อยุนโฮตะโกนลั่นเพื่อให้หญิงชรามีสติ ร่างเล็กของหญิงชราค่อยๆวิ่งไปยังรถของยุนโฮ รถสีเทาหม่นคันเดิมขับวนออกจากถนนเส้นนั้น
“คุณครับ!!! คุณคือเจ้าของรถคันนี้ใช่ไหม…” เจ้าหน้าที่ตำรวจนายหนึ่งวิ่งมาหายุนโฮ
ร่างสูงพยักหน้า……
“ครับ……ผมเป็นคนขับรถคันนี้เอง…..”
-----------------------------
------------------
---------
“ฉันขอโทษ!!!! ฉันเองแจจุง!!!.....ฉันเองที่ฆ่าพ่อแม่ของเธอ….. ฆ่าฉันเถอะ!!! ถ้าจะโกรธแค้นใครขอให้เป็นฉันเถอะ!!! ได้โปรด…….อย่าทำร้ายยุนโฮอีกเลย!!! ฮืออออออๆๆๆๆ”
ยากที่จะเอื้อนเอ่ยคำใดๆออกมาในตอนนี้ มือเล็กสั่นเทาเอาปิดปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงร่ำไห้ไม่ให้ออกมา คุณนายจองยังคงก้มลงกุมข้อเท้าของเค้าเอาไว้แน่น หญิงชราที่มีฐานะและมีชาติตระกูลสูงส่งบัดนี้ละทิ้งศักดิ์ศรีและเกียรติยศของตัวเองหมดสิ้น….. ได้แค่ร้องไห้ต่อหน้าร่างบางที่ตัวสั่นเทา แจจุงค่อยๆทรุดตัวลงนั่งและโอบกอดร่างของหญิงชราเอาไว้ คุณนายจองกอดร่างบางไว้แน่นเมื่อรู้ว่าแจจุงดูจะไม่ได้รังเกียจและด่าทอเธอ
“มันยากเหลือเกินครับ…คุณป้า….ที่ผมจะเข้าใจทุกอย่างได้............เราต่างเจ็บมามากพอแล้ว…………….คุณป้าสำนึกผิดและบอกความจริงกับผม………นั่นเป็นสิ่งที่มากเกินพอแล้ว…..ขอบคุณนะครับที่บอกผม…….ถึงตอนนี้ผมยังไม่สามารถพูดคำว่าให้อภัยกับคุณป้าได้เต็มปาก……….แต่ผมรักคุณป้ากับคุณยุนโฮมากนะครับ……….พวกคุณเติมเต็มสิ่งที่ผมไม่มี….และเลี้ยงดูผม……ขอบคุณนะครับ……ขอบคุณจริงๆ……และผมขอโทษ……ผมขอโทษครับ…ที่ผมเคยคิดจะฆ่าคุณยุนโฮ…….ฮือออออออออๆๆ…..ผมขอโทษจริงๆ” ทั้งคู่ยิ่งกอดกันแน่นขึ้น และเสียงร่ำไห้ของคุณนายจองก็ยิ่งดังขึ้นอีก
ทุกอย่างกระจ่างชัดแล้ว…..แจจุงรู้สึกโล่งใจยิ่งกว่าเคียดแค้น…..
แต่เค้าไม่สามารถหลอกตัวเองได้ว่า….เค้าให้อภัยคุณนายจองได้อย่างเต็มปากเต็มคำ……….
เค้า..คิมแจจุง…เชื่อว่าสักวันหนึ่ง……วันที่เค้าเข้มแข็งและยอมรับความจริงได้มากกว่านี้………………
เค้าจะเป็นคนบอกคุณนายจองเอง……..ว่าเค้าให้อภัยเธอทุกอย่าง………
เพียงแต่ตอนนี้เค้าอยากขอเวลา………………
แค่เวลา………………
แต่แค่นี้ก็มากพอสำหรับหญิงชราแล้ว คุณนายจองเข้าใจและพร้อมยอมรับความผิดทุกอย่าง… ลูกชายของเธอเป็นคนดีที่ยอมรับผิดแทนแม่และยอมเป็นคนไม่ดีในสายตาคนอื่นตลอดมา….แถมตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอยังทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเกี่ยวกับเรื่องอุบัติเหตุนั่นราวกับแค่ฝันไป
แต่คนที่แบกความทุกข์มากมายนั่นคือจองยุนโฮแค่คนเดียวเท่านั้น….
ทั้งสองได้แต่กอดกันและร้องไห้………..
ซึ่งถ้าทั้งสองคนจะสังเกตสักนิด……
ก็คงเห็นน้ำใสๆที่ไหลออกจากหางตาที่ปิดสนิทของยุนโฮที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง………..
------------------------------
โฮกกกกก ฮากกก ดราม่าเอง T^T ความจริงไม่คิดว่าจะเขียนให้ยุนโฮ
เป็นคนดีขนาดนี้เลยนะเนี่ย แต่เนื้อเรื่องมันพาไปค่ะรีดเดอร์ ฮ่าๆ
พล็อตเรื่องใหม่อยู่ในหัวแล้ว อ๊ากกกก แทบจะรอเขียนไม่ไหวแล้วค่ะ
เรื่องนี้ใกล้จบเต็มทีแล้ว เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ><
ความคิดเห็น