คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ยอม (NC-18)
กวาดบ้าน ถูบ้าน ดูดฝุ่น ซักผ้า รีดผ้า ล้างจาน ทำกับข้าว และล้างห้องน้ำ คือหน้าที่หลัก.. จุนซูไม่เข้าใจว่าคนมีเงินมากมายแบบนี้ทำไมไม่รู้จักจ้างแม่บ้านของคอนโดมาทำอย่างเคย ร่างเล็กลากเครื่องดูดฝุ่นไปมา ในขณะที่ตัวต้นเหตุกำลังนั่งอ่านการ์ตูนหัวเราะร่าเริงอยู่บนโซฟากว้าง
อยากจะเอาเครื่องดูดฝุ่นดูดหน้าให้เป็นรอยสักสิบรอบ!.....
“ฮ่าๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ” จุนซูเงยหน้ามาด้วยความรำคาญเสียงหัวเราะน่าหมั่นไส้ของยูชอน ก่อนจะเก็นเครื่องดูดฝุ่นไว้ในตู้เก็บของดังเดิม เสียงโครมครามเพราะจุนซูโยนมันเข้าไปในห้องทีละชิ้น ทำเอายูชอนละสายตาจากหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นมามองร่างบาง
“เฮ้ๆ คิมจุนซู… เธอจะพังของๆฉันหรือไง… ฉันจะหักเงินเธอนะ”
“…………………………………ขอโทษครับ” จุนซูทำปากขมุบขมิบก่อนจะกลั้นใจพูดขอโทษทั้งๆที่น้ำเสียงไม่ได้สำนึกผิดเท่าไหร่นัก แต่ยูชอนก็ไม่ได้สนใจ
“ทำกับข้าวด้วย หิวแล้ว….”
“ครับ” จุนซูเดินไปหยิบของจากในตู้เย็นมาหั่นๆๆๆ สับๆๆๆ สับไปก็มองหน้ายูชอนไป ยิ่งทำให้แรงสับเพิ่มขึ้นไปอีก เค้ารู้สึกเกลียดตัวเองที่ไม่เคยหนียูชอนพ้น แถมเจ้าคนตัวโตคนนี้ยังกวนอวัยวะส่วนล่างของเค้าซะแล้วอยากจะกระโดดทำฟรีคิกใส่หน้าหล่อๆนั่นให้หงายเงิบสักสิบรอบ!!
“เค็มชะมัด!! เธอใช้เท้าคนซุปหรือไง?” ยูชอนเบ้หน้าเมื่อชิมซุปน่องไก่เข้าไปคำใหญ่ แต่จุนซูไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ คนตัวเล็กที่ยังใส่ชุดผ้ากันเปื้อนสีฟ้ารูปปลาโลมาผืนเดิมยังนั่งงับตะเกียบไม่รู้ร้องรู้หนาว ยูชอนวางช้อนลงบนโต๊ะดังปั่ก!
“คิม-จุน-ซู….” ยูชอนกัดปากพูดจนเสียงลอดไรฟัน ร่างบางทำเป็นเพิ่งได้ยิน
“อ๊ะ…ขอโทษครับ ผมทำเกลือกับซีอิ๊วหก…คงแค่ถ้วยคุณมั้ง เดี๋ยวจะตักให้ใหม่นะครับ” ยูชอนอึ้งเมื่อรู้ว่าตัวเองโดนแกล้ง
กล้ามากนะคิมจุนซู… ย้ายมาอยู่แค่วันแรกก็เปิดศึกกับเค้าซะแล้ว….
ไม่รู้ซะแล้วว่าใครเป็นใคร!......
“คิมจุนซู…”
“อะไร?............................ครับ?...” น้ำเสียงถามหาเรื่องนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็ต้องลงท้ายให้สวยงามเมื่อยูชอนค้อนใส่
“วันนี้ไปกองถ่ายแบบกับฉัน ฉันรู้นะว่าวันนี้นายไม่มีเรียน…. ตารางเรียนโกหกแผ่นนั้นฉันเผาขว้างไปแล้ว…” จุนซูจิ๊ปากเมื่อโดนจับได้ ร่างบางจำเป็นต้องเตรียมตัวออกเดินทางไปกับยูชอนทั้งๆที่วันนี้วางแผนจะอู้งานนอนกลิ้งเกลือกเล่นเกมส์ในห้องของยูชอนสักหน่อย ยูชอนยิ้มอย่างเป็นต่อเมื่อได้เห็นหน้าหงอยๆของจุนซู
หูตกเลยนะ ลูกแมวเจ้าเล่ห์….
“คิๆ” ยูชอนหัวเราะน้อยๆขณะที่กำลังขับรถ จนจุนซูเริ่มไม่อยู่สุข กำลังคิดว่าร่างสูงมีแผนอะไรจะแกล้งเค้าอีก แต่ก็ทำได้แค่หงุดหงิด เค้าจึงหลับเงียบๆในรถรอจนกว่าจะถึงสตูดิโอน่าจะดีกว่า
--------------------------------
-----------
การรอคอยมันน่าหงุดหงิดชะมัด จุนซูไม่มีอะไรทำนอกจากนั่งดู ดู แล้วก็ดู ดูคนมากมายวิ่งไปมา ในขณะที่ยูชอนกำลังยืนโพสท่าอยู่บนฉากสีขาวสะอาด ยูชอนแต่งองค์ทรงเครื่องในคอนเซปท์เพลย์บอย (นี่ไม่ได้ดูจากตัวนายแบบหรอกใช่ไหม?) ดูเท่ห์แล้วก็มีสเน่ห์ การโพสท่าและทำสีหน้าตามที่ตากล้องบอกทำให้ยูชอนยิ่งน่าหลงใหลมากขึ้น สาวๆสไตลิสต์บางคนแอบกรี๊ดกร๊าดอยู่ด้านหลัง จนจุนซูหมั่นไส้….
ชิ…จะบอกให้นะพวกหล่อน…. ตอนที่ยูชอนอยู่ที่บ้านน่ะ นั่งเกาพุงย้อยแกร๊กๆ ชี้นิ่วสั่งอย่างกับเค้าเป็นคนใช้(ก็ใช่นี่นะ?) จุนซูบ่นงึมงำในใจ
“นี่ยูชอนไหนล่ะนางแบบที่บอกว่าจะให้เอามาถ่ายด้วยน่ะ?” ผู้จัดการถามยูชอน ก่อนที่จะร่างสูงจะขี้ไปยังร่างบางที่นั่งสัปหงกอยู่ตรงมุมหนึ่งของสตูดิโอ
“นี่!...นั่นผู้ชายไม่ใช่หรอ?” ผู้จัดการคิมเอามือป้องปากใส่หูยูชอน ก่อนที่ร่างสูงจะหัวเราะหึๆ
“ผู้ชาย…. แต่แต่งหญิงแล้วสวยยิ่งกว่าคิมแตฮี… รับรอง…ดังระเบิดระเบ้อ… ไม่ผิดหวังหรอกครับ….”
“เอาจริง?” ผู้จัดการหนุ่มย้ำ
“จริ๊ง!!”
------------------------
--------------
“เฮ้ยๆ!! จะพาผมไปไหนน่ะ คุณ! ผมไม่ใช่นายแบบนะ ไม่ เอ๊ย! ให้ผมนั่งตริงนี้ทำไม!.... ไม่!... จะบ้าหรอคุณ!!! อ๊า!!! ไม่เอา ผมไม่ใช่ชุดแบบนี้!!! นี่พวกคุณหยุดนะ!!!!!”
“ฮึๆๆๆๆๆ คึคึๆๆๆ” ยูชอนหัวเราะเมื่อได้ยินเสียงโวยวายดังลั่นของจุนซูออกมาจากห้องแต่งตัว เค้าเองเป็นคนกำชับทีมงานว่า ไม่ว่าจุนซูจะโวยวายอะไรก็ให้จับแต่งตัวออกมาให้ได้ เวลาไม่นานนัก เสียงดังแกร๊กของประตูก็ดังขึ้น ยูชอนที่กำลังหยิบชามาดื่มอึกๆก็หมุนเก้าอี้มาตามเสียงทันที
“ปาร์คยูชอน!!!!!!”
พรวด!!! น้ำชาพุ่งพรวด ยูชอนตาค้าง เค้าเอามือปาดริมฝีปากเบาๆ ในขณะที่กำลังอึ้งอยู่ ผู้จัดการคิมที่อยู่ข้างหลังก็ลุกขึ้นมาปรบมือเบาๆ
“โอ้ววววว!! GOD!! นายตาถึงจริงๆ ปาร์คยูชอน!!... นี่มันยิ่งกว่าคิมแตฮี กับฮาจีวอนรวมกันซะอีก!!”
แต่ดูจะเป็นคิมแตฮีที่แมนไปหน่อย เพราะจุนซูดึงกระโปรงที่ยาวลากพื้นขึ้นเพื่อให้เดินสะดวก ดูกระโดกกระเดก ขัดกับใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มจนสวยหวาน วิกผมยาวสีดำเป็นลอนทำให้หน้าเรียวดูเด่นขึ้น ริมฝีปากที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูเรื่อกับแก้มที่ถูกปัดอ่อนๆ ทำเอายูชอนใจเต้นไม่เป็นส่ำ…. ชุดระบายสีดำพอดีกับร่างเล็กนั่นก็ทำให้จุนซูดูเหมือนผู้หญิงมากขึ้น นาทีนี้ยูชอนพูดไม่ออก ได้แต่มองจุนซูตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกรอบ
“ปาร์คยูชอน!! เรามีเรื่องต้องคุยกัน!!!” จุนซูดึงแขนยูชอนออกไปตรงบันไดหนีไฟ ก่อนจะปิดประตูดังปัง! แต่ก่อนที่จุนซูจะใช้ปากอิ่มสีชมพูนั่นพูดอะไรก็ถูกดึงแก้มไปจุ๊บจนริมฝีปากหนาอิ่มยุบลงไปด้วยแรงกด เร็วกว่าที่คิด ยูชอนเอียงหัวหลบมือเล็กที่หมายจะตบเค้าได้ทัน ลิ้นหนาแลบเลียริมฝีปากก่อนจะกอดอกอย่างใช้ความคิด
“อืมมมม…. นี่ลิปรสอะไรน่ะ?.....เชอร์รี่หรอ?”
“ปาร์คยูชอน!! เรื่องจูบไว้ทีหลัง แต่ตอนนี้ทำไมถึงให้เค้าแต่งตัวให้ผมเป็นแบบนี้!!” แมวน้อยสีดำขู่ฟ่อจนขนฟองฟู ยูชอนคาดเดาอยู่แล้วว่าร่างบางก็ต้องโกรธหัวหมุนแบบนี้…. แต่นี่ไม่ใช่เครื่องหมายแห่งความสำเร็จหรอกหรอ?...
“จุ๊ๆๆๆ คิมจุนซู… นี่หนึ่งในงานของเธอนะ ห้ามบ่นสิ… พอดีนางแบบเค้ามาไม่ได้ ฉันเลยให้เธอมาเป็นแทน ได้เงินต่างหากจากกอง ดีจะตาย… ฉันหางานให้เธอนะ”
“ใครขอคุณ? ห๊า?....”
“ยูชอน!!! พานางแบบมากองได้แล้ว เร็วๆ เดี๋ยวจะต้องถ่ายเซตต่อไปของนายแบบคนอื่นนะ!” ผู้จัดการเคาะประตูเรียกเมื่อทั้งคู่ออกมานานมากแล้ว จุนซูเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก ยูชอนใช้โอกาสนั้นดึงแขนร่างบางไปที่กองโดยไม่สนใจคำโวยวายของจุนซูเลย
ถูกมัดมือชกจนได้!!!
“ชิดๆกันหน่อยคร๊าบบบบบ….ดีครับ… ยูชอน โอบเอวนางแบบหน่อยเร็ว นั่นแหละๆ” ยูชอนได้ทีก็เอาใหญ่ โอบเอวของจุนซูให้ชิดกับตัวของเค้าจนแก้มนุ่มของร่างบางชิดกับปลายคางของยูชอน ร่างบางค้อนใส่ยูชอนที่ทำหน้าเหรอหราทำเป็นไม่รู้ตัว แต่จุนซูก็ต้องฝืนยิ้มแห้งๆเมื่อตากล้องหันมามองด้วยความสงสัย
“คราวนี้จุนซูโอบเอวยูชอนจากด้านหลังนะ เอ้า! หันมาด้านข้าง……….. จุนซูคร้าบบบ…. โอบแน่นกว่านี้หน่อยน้า เดี๋ยวภาพไม่สวย”
“โอบแน่นๆหน่อยสิ!” ยูชอนกระซิบดังๆแต่จุนซูก็ยังแค่เอามือแตะเอวยูชอนเหมือนเดิม แถมยังไม่มองหน้ายูชอนพลางทำหน้าบึ้งจนปากยื่น…. ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากิริยาแบบนี้มันน่ารักจนยูชอนยิ่งอยากแกล้งเข้าไปอีก ร่างสูงดึงแขนจุนซูจนตัวเอนล้มมาโอบเอวยูชอนแน่น จนตากล้องได้ภาพที่เป็นธรรมชาติมากๆ ดูท่าวันนี้จะเป็นวันของยูชอนจริงๆ ที่เค้าได้แกล้งร่างบางแถมยังได้กำไรอีกหลายต่อแบบนี้….
-------------------------------
----------
“เห็นไหม?....ได้เงินตั้งเยอะ…. คราวนี้ไม่บ่นเลยนะตั้งแต่กลับมา” จุนซูคลี่เงินที่หยิบจากในซองสีขาว มันเยอะมากกว่าร้องเพลงครั้งหนึ่งเสียอีก ค่าเทอมเทอมนี้นอนตายตาหลับแล้วคิมจุนซู!!! ถึงจะโกรธก็เถอะ!!....แต่เรื่องเงินดูเหมือนจะทำให้จุนซูยิ้มออกได้บ้าง… แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ!...
“………แต่คุณก็ไม่มีสิทธิแกล้งผมแบบนี้อยู่ดี!.... คุณยูชอน…ผมพอจะรู้แล้วล่ะ เหตุผมที่คุณอยากจะให้ผมมาทำงานด้วยนักหนา เพราะคุณอยากจะแกล้งผมใช่ไหม? แค่นั้นใช่ไหม?” จุนซูเหวี่ยง เค้าคิดแบบนี้ตั้งแต่ตอนที่ถูกแกล้งครั้งแรกๆแล้ว แต่ก็คิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นแบบนี้ เค้าเป็นแค่เครื่องมือในการให้ความบันเทิงแก่ยูชอนเท่านั้น… ยูชอนเห็นเค้าเป็นตัวอะไร? เห็นเค้าเป็นแค่ตัวตลกงั้นหรอ?
“………ไม่เอาน่า คิมจุนซู…. เธอก็ได้เงินไม่ใช่หรอ? แล้ววันนี้เธอก็กลายเป็นสาวสวยด้วย….ได้เป็นนางแบบครั้งแรก…เป็นประสบการณ์แปลกใหม่ให้เธอซะอีกนะจุนซู” ยูชอนพูดจากวนบาทาอีกแล้ว จุนซูคิด เค้าได้แต่หงุดหงิดและอดทนต่อไปสินะ…
“ประสบการณ์ใหม่กับผีอะไรล่ะ!!! ตาแก่บ้า!!! โรคจิต!...เล…..” ก่อนจะได้ด่าต่อ จุนซูก็ต้องหยุดพูดอีกครั้ง
“เอาสิ….พูดอีกก็จูบอีก…” ยูชอนยื่นหน้ามาใกล้จนจุนซูงับปากก่อนจะวิ่งออกจากห้องแล้วแลบลิ้นใส่
ก็มันน่ารักแบบนี้น่ะสิ!!! จะไม่ให้ไม่แกล้งได้ยังไง!!!
แจจุงรู้สึกแย่ที่ต้องมานั่งๆนอนๆอยู่ในออฟฟิศทั้งวันโดยที่ไม่มีอะไรทำนอกจากเกมส์กดที่เค้าเล่นจนเบื่อมาทั้งวันแล้ว ยุนโฮได้แต่เซ็นเอกสารยุกยิกๆ ไม่ก็จิ้มคอมมือรัวจะคอมพิวเตอร์แทบจะเป็นรูพรุนได้แล้วล่ะมั้ง สักพักหนึ่งก็เปิดทีวีดูตลาดหุ้นแล้วก็เดินไปๆมาๆ เสร็จแล้วก็จดอะไรไม่รู้ยุกยิกๆ แจจุงหงุดหงิดเมื่อยุนโฮไม่ได้สนใจท่าทีอารมณ์เสียของเค้าเลยสักนิด ร่างบางจึงหาแผนที่จะหนีออกจากที่นี่ไปสูดลมที่ไหนสักแห่ง
“ไปไหน?...” ยุนโฮหันควับ! เมื่อจู่ๆแจจุงก็ลุกขึ้นเดินไปตรงประตูทำท่าจะเดินออก มือกำลูกบิดเบาๆ
“ไปเข้าห้องน้ำ….” ยุนโฮหรี่ตาลง เมื่อแจจุงมีท่าทีแปลกๆ แต่ก็ถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าให้แจจุงออกไปได้ เค้าเดินวนกลับมาที่โต๊ะทำงาน ก่อนจะลงมือเคาะแป้นพิมพ์อีกครั้ง โดยที่ไม่ได้เอะใจเลยว่าเมื่อได้โอกาสร่างบางก็วิ่งออกจากห้องไปยังลิฟท์แก้วทันที
พอกันทีกับการถูกกักขัง!.... สองสามวันมานี้เค้าราวกับเป็นนักโทษไม่มีผิด… เค้าต้องทำตัวติดกับยุนโฮตลอดเวลาไม่ว่ายุนโฮจะไปประชุม…อยู่ในออฟฟิศ หรือไปคุยงานที่ไหนก็ตาม มันทั้งน่าเบื่อและไร้ซึ่งอิสรภาพสุดๆ ถึงแม้ว่ายุนโฮจะอ้างว่าเพื่อความปลอดภัยของเค้าก็ตาม
แต่นี่มันเกินไป!!
แจจุงหันซ้ายแลขวา ก่อนจะเดินข้ามถนนไป อาศัยคนถามทางนิดหน่อยเค้าก็ได้เดินชอปปิ้งชิลล์ๆที่เมียงดงแล้ว แจจุงเดินไปเดินมาหลังจากที่ซื้อไอศกรีมมาเลียเล่น แถมยังได้ของติดไม้ติดมือมาด้วยไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหรือกระเป๋าที่อยากได้
รู้แบบนี้ก็หาเรื่องหนีมาเที่ยวตั้งนานแล้วล่ะ!!
“………” เสียงอะไร?... แจจุงหันไปทางข้างที่เป็นทางแคบๆระหว่างตึกแถว ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่รู้สึกเหมือนมีคนกำลังมองมา ร่างบางยกนาฬิกาขึ้นดู
อา….ดึกป่านนี้แล้ว โดนเหวแน่ๆ…..
ตึก!....
เสียงอะไรอีกแล้ว?.... ร่างบางเริ่มใจไม่ดี ระหว่างที่เดินมาตามทางมืดๆ เพื่อที่จะเดินไปหาป้ายรถเมล์
“อื๊อ!!” มือปริศนาที่ยึดใบหน้าเค้าไว้แน่นจนพูดอะไรไม่ออกแถมยังดึงให้เค้าลงไปนอนแนบกับหน้าอกของใครบางคนที่ตัวใหญ่กว่าเค้าพอควร อารามตกใจทำเอาแจจุงทั้งทุบทั้งตีเจ้าของมือหนานั่น บุคคลปริศนายกนิ้วอีกข้างมาแตะริมปาก
“ชู่…. เงียบๆ” เสียงคุ้นหูทำให้แจจุงมั่นใจว่าเป็นคนที่เค้ารู้จักเป็นอย่างดี
จองยุนโฮ!!
ใครบางคนในชุดเสื้อโค้ทสีดำเดินผ่านไป เป็นผู้หญิงที่ทำตัวลับๆล่อๆและเสียงฝีเท้านั้นก็เป็นเสียงเดียวกับที่แจจุงได้ยินมาตลอดทาง ยุนโฮหรี่ตา เค้าดันให้แจจุงไปหลบใต้พุ่มไม้ก่อนที่ตัวเองจะยื่นหน้าไปดูหญิงสาวที่วนอยู่แถวๆนั้นด้วยท่าทางที่อารมณ์เสีย ราวกับทำอะไรผิดพลาด มือของหญิงสาวยกขึ้นลูบใบหน้าอย่างใช้ความคิด นั่นทำให้ยุนโฮเห็นอะไรบางอย่างที่เค้าไม่คิดว่าจะเป็นไปได้
แหวนหมั้นนั่น……
ยุนโฮมั่นใจเหลือเกินว่าแหวนวงนั้นเป็นแหวนแบบเดียวที่โลกนี้น่าจะมีอยู่ เพราะเป็นแหวนประจำตระกูลที่แม่ของเค้ามอบให้จางเฮริม และเมื่อสังกตุชัดๆจะเห็นว่าใบหน้าใต้แว่นดำนั่นคุ้นๆบอกไม่ถูก หญิงสาวกัดริมฝีปากแดงปลั่ง ก่อนจะขึ้นรถที่มาจอดรอไว้เมื่อกี้นี้ ด้วยท่าทีแปลกๆ ยุนโฮดึงแจจุงออกมาจากพุ่มไม้นั่น ก่อนจะชะเง้อมองตามรถคันนั้นไป รถสปอร์ตสีเทา และป้ายทะเบียนที่เค้าจดจำได้ชัดเจน น่าจะเป็นหลักฐานในการยืนยันว่าบุคคลที่สะกดรอยตามแจจุงเมื่อกี้เป็นจางเฮริมจริงหรือไม่….
“เค้าสะกดรอยตามผม!” แจจุงโพล่งขึ้นมาในขณะที่ยุนโฮใช้ความคิด ก่อนจะหน้าหงอยเมื่อร่างสูงทำหน้าดุใส่
“รู้หรือยังว่าทำไมไม่ให้ไปไหน?!” ร่างสูงเผลอแผดเสียงใส่ด้วยอารมณ์ เวลาไม่นานนักหลังจากที่แจจุงหายไปเข้าห้องน้ำนานเกิน ทำให้ยุนโฮทิ้งงานทุกอย่างวิ่งโร่หาแจจุงทันที เค้าเดาว่าน่าจะเป็นเมียงดง เพราะไม่ไกลจากบริษัทมาก แถมแจจุงก็รู้ที่เที่ยวแค่ที่นี่ซะด้วย จึงไม่ยากเลยว่าจะตามแจจุงได้จากที่ไหน ร่างสูงทั้งเดือดเนื้อร้อนใจและแทบคลั่งเมื่อรู้ว่าตัวเองปล่อยปะละเลยร่างบางขนาดนี้ นี่ถ้าเค้าช้าไปอีกนาทีเดียวจะเกิดอะไรขึ้น?.... ยุนโฮไม่อยากคิด….และเค้าก็ไม่มีวันที่จะให้เรื่องบ้าๆเกิดขึ้นกับแจจุงอีกเด็ดขาด….
“ก็ผมไม่ได้ไปไหนเลย!..วันๆก็ต้องมานั่งดูคุณทำงาน…. ไปเรียนก็ไม่ได้ไป…. ไปเที่ยวไหนก็ไม่ได้ไปเลย!...ผมเบื่อ!!...เบื่อๆๆๆ!!!”
“คิมแจจุง!!!” แจจุงสะดุ้งเมื่อยุนโฮตะคอกใส่เค้าเป็นครั้งแรกตั้งแต่เค้าฟื้นขึ้นมา ใบหน้าหล่อเดือดดาลบอกให้รู้ว่าโกรธมากแค่ไหน ที่เค้าทำให้ร่างสูงเป็นห่วงขนาดนี้ แจจุงนิ่วหน้าและยังคงตกใจเมื่อยุนโฮยังบีบต้นแขนของเค้าไว้แน่น
“เธอต้องอดทน…ตราบใดที่มีคนตามจะฆ่าเธอแบบนี้น่ะ….เธออยากตายหรือไง? ห๊า?....เธอทำให้ฉันแทบจะเป็นบ้ารู้ไหม!!?.... ถ้าเธอเป็นอะไรไปแล้วฉันจะทำยังไง…หื้อ?.... ขอร้องล่ะแจจุง…ห่วงตัวเองบ้าง….ถ้าเธอไม่คิดจะห่วงความรู้สึกของฉันเลย….” ยุนโฮเขย่าแจจุงจนร่างบางสั่นไหว ร่างสูงดูอ่อนลงเมื่อคิดว่าตัวเองเริ่มทำรุนแรงกับร่างบาง ก่อนจะถอดเสื้อโค้ทของตัวเองมาคลุมไหล่ของแจจุงเอาไว้
“กลับบ้านเถอะ…. ถ้าเธอเบื่อ… ฉันจะเอางานมาทำที่บ้าน…. ถ้าเธออยากไปเที่ยวไหน… ฉันจะพาไป….แต่อย่าหนีไปแบบนี้อีกนะ… ฉันเป็นห่วงเธอแทบจะบ้าตาย รู้ไหม?” ยุนโฮดึงตัวร่างบางมากอดไว้แน่น เค้าก้มใบหน้าชิดกับซอกคออุ่นของแจจุงจนร่างบางรับรู้ได้ถึงความร้อนที่แผ่มาจากตัวของร่างสูง ฉับพลันนั้นแจจุงก็เห็นภาพบางอย่างขึ้นมาในหัว เป็นคืนที่ฝนตก มีคนสองคนยืนกอดกันแบบนี้…. นั่นใคร…. นั่นเค้า….กับใคร….จองยุนโฮ?
“คุณยุนโฮ ฮือออออ ๆ พูดอีกครั้งได้ไหมครับ…….”
“เธอ…..เธอจริงๆใช่ไหม…..ตัวยังอุ่นๆ ใช่….ใช่แล้ว…คิมแจจุง”
“เด็กบ้าเอ๊ย……..รู้ตัวไหมว่ากำลังจะฆ่าคนแก่….”
“ฮืออออออออออออ….ฮือออออออๆๆคุณยุนโฮฮฮฮ……”
คราวนี้แจจุงไม่ได้ปวดหัวจี๊ดขึ้นมาเหมือนแต่ก่อนเวลาที่ความทรงจำโผล่ขึ้นมา ครั้งนี้เป็นหยดน้ำตาที่ไหลลงมาแทน แจจุงเหม่อมองผู้ชายตรงหน้าที่ผละเค้าออกจากอ้อมกอด ความทรงจำที่ผ่านมากับความรู้สึกในตอนนี้ชัดเจนขึ้นอย่างประหลาด ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ….
ทำไมถึงรู้สึกรักผู้ชายคนนี้นะ…..
“เธอ… เป็นอะไรไป… ฉันว่าเธอแรงไปหรอ…. ขอโทษนะ….เอ่อ…เพราะว่าฉันเป็นห่วงเธอน่ะ” แจจุงยังไม่หยุดร้องไห้ น้ำตาทำท่าจะไหลออกมาเรื่อยๆ ยุนโฮถอนหายใจเมื่อรู้ว่าพูดไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้น ก่อนจะเอามือเกลี่ยแก้มใส เช็ดน้ำตาให้ร่างบาง แจจุงรู้สึกถึงความอบอุ่นบอกไม่ถูก…
เค้ารักคนๆนี้ไม่ได้…… เค้าจะรักคนที่ฆ่าพ่อกับแม่ของเค้าได้ยังไง…….
ไม่จริง………
“กลับเถอะ” ยุนโฮกุมมือแจจุงแน่นก่อนจะพาไปยังรถที่มาจอดรอไว้อยู่แล้ว เพราะก่อนหน้านี้ยุนโฮโทรบอกให้พ่อบ้านซอมารับก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์เมื่อกี้ขึ้น แจจุงยอมเดินตามไปแต่โดยดี และดูนิ่งงันกว่าครั้งก่อนๆ
การตัดสินใจบางอย่างกำลังเกิดขึ้นในหัวเล็กๆที่มีแต่ความสับสน….
แจจุงไม่อาจรู้ได้ว่าจะแก่ไขปัญหานี้ได้ยังไง……..
มันยากเกินไปที่จะเดินจากยุนโฮออกไปทั้งๆที่ยังรัก…..
และมันก็ยากเกินไปที่จะรักคนที่เอาทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเค้า…….
มันจะเป็นไปได้ไงที่….คนๆนึงที่เอาทุกสิ่งทุกอย่างจากเค้าไป….จะกลายเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเค้า……..
มันไม่มีจริงและเป็นไปไม่ได้………….แจจุงคิดแบบนั้น…..
ยูชอนคิดว่านี่เป็นการเล่นตลกที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยได้เห็นมา ชายชราตรงหน้าที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อบังเกิดเกล้ากำลังนั่งคุยกับภรรยาใหม่ของเค้าอย่างออกรสในบ้านของเค้าเอง… ร่างสูงปล่อยมือจุนซูออกหลังจากที่กลับมาจากสตูดิโอ รอยยิ้มที่เคยมีพลันจางหายไป
“เธอขึ้นไปรอข้างบน…..” จุนซูเดินขึ้นไปอย่างว่าง่าย ชายชราดึงไปป์ออกจากริมฝีปากที่ค่อนข้างคล้ำออก ก่อนจะพ่นควันสีเทาคละคลุ้ง หญิงสาวอายุมากกว่าเค้าเล็กน้อยกำลังทาสีเล็บโดยที่ไม่ได้สนใจอะไรเลย ถึงแม้เค้าจะยืนอยู่ตรงนั้นก็ตาม ชายชราขยับตัวเล็กน้อย เค้าลุกขึ้น ก่อนจะเดินวนไปมารอบๆร่างสูงที่ยืนนิ่ง รอคำพูดบางอย่างจากริมฝีปากคล้ำนั่น
“เป็นไง… ธุรกิจยังไปได้ดีสินะ?” เป็นคำทักทายแรกสำหรับคนเป็นพ่ออย่างนั้นหรอ? ยูชอนนึกขัน เมื่อรู้ว่าตัวเองน่าสมเพสที่มีพ่อแบบที่คิดถึงเรื่องเงินเพียงอย่างเดียวแบบนี้ อ้อ ไม่ใช่สิ…เรื่องผู้หญิงด้วย?
“กรุณา…..เอาผู้หญิงคนนั้น….ออกไป” ยูชอนไม่ตอบคำถาม แต่เอ่ยปากเป็นประโยคคำสั่ง หญิงสาวหันมามองเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มแล้วหัวเราะคิกคัก… ก่อนจะเดินมาแตะไหล่ของยูชอน หล่อนเป่าเล็บให้แห้ง ก่อนจะเอ่ย
“โถ่ๆๆๆ….พ่อหนุ่มน้อย….นั่นไม่ใช่คำทักทายที่ควรพูดกับ….แม่…เลยนะ” ยูชอนสะบัดแขนก่อนจะดึงคอเสื้อของหญิงสาวขึ้น
“ว๊ายยย!!” หล่อนวี้ดว้ายด้วยจริตจะก้านที่ยูชอนรังเกียจนักหนา ใบหน้าหล่อเหลายิ่งดุดันมากขึ้นเมื่อหญิงสาวบังอาจใช้คำว่าแม่กับเค้า
“คุณมีสิทธิอะไร…..มาใช้คำนั้นกับผม!!!!” ร่างสูงตะคอก..หญิงสาวได้แต่เหลือบตามองสามีเพื่อขอความช่วยเหลือ หลังจากที่อวดเก่งอยู่นาน
“ปาร์คยูชอน!!!! ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ!!” มือหนายอมปล่อยทันที หลังจากที่ผู้เป็นพ่อสั่ง
“คุณต้องการอะไร….บอกมาสิ….ปาร์คแทซู!!....คราวนี้ต้องการอะไร!!!!?.... ”
“แค่จะมาเอาเครื่องประดับของแม่แกน่ะ….อยู่ไหน?” ชายชราดูไม่มีท่าทีที่ล้อเล่นแล้ว เค้าถามลูกชายของตัวเองด้วยสีหน้าจริงจัง
“เอาไปทำไม….อย่าบอกนะว่าจะเอาไปให้ยัยนี่!!!”
“แล้วจะทำไม?.....เรื่องของฉันน่า…เอามาแล้วกัน…. เดี๋ยวฉันซื้อใหม่ให้แก แพงกว่านั้นก็ยังได้เลย เอาไหมล่ะ?” ยูชอนทั้งอึ้งและโกรธ…. เค้าเคยอยากจะฆ่าพ่อของตัวเองแต่ก็ทำไม่ได้ แต่ในวันนี้มันทำให้เค้าอยากทำแบบนั้นจริงๆ.. พอจะรู้อยู่แล้วว่าพ่อของตัวเองทำอะไรกับเค้าและแม่ของเค้าไว้มากแค่ไหน…. แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นถึงขนาดนี้….ไม่คิดว่ามารยาหญิงของผู้หญิงขายตัวคนนี้จะทำให้พ่อของตัวเองมัวเมาและทิ้งลูกเมียไปอยู่ด้วยที่ต่างประเทศแบบนี้….
แถมคราวนี้ยังมาเอาเครื่องเพรชของแม่เค้าที่มอบไว้ให้เค้าก่อนตายไปให้ผู้หญิงคนนั้นอีก………
เค้ารับไม่ได้และยิ่งเกลียดพ่อของเค้าและหญิงต่ำช้าคนนี้มากชึ้น…….
“ออกไป….อย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก……ออกไป!!!!!” ยูชอนคว้าโถข้างๆมือที่วางอยู่บนเคาท์เตอร์ขว้างจนแตกกระจาย ปารร์คแทซูเห็นท่าไม่ดี และคงคิดว่าเค้าไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการแน่ๆ จึงยอมพยักหน้าไหวๆ ก่อนจะดึงตัวหญิงสาวออกไป
“ปาร์คยูชอน…. เปลี่ยนใจเมื่อไหร่บอกได้นะ…. ฉันยินดีจ่ายเสมอ”
“ออกไป!!!!” ยูชอนตะโกนจนคอเกร็ง น้ำตาไหลออกจากดวงตาที่แข็งกร้าว ยูชอนแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าเค้าจะน่าสมเพสได้ถึงขนาดนี้ พ่อเค้าเป็นคนที่ต่ำช้าและเลวทรามมาก พอๆกับผู้หญิงของเค้า….
“โว้ยยยยยยยยยยยยยย!!!!!” ยูชอนกวาดของบนโต๊ะอาหารตกเกลื่อนและแตกกระจาย แม่บ้านลีได้แต่มองดูยูชอนห่างๆและไม่กล้าเข้าไปตอนนี้ เหมือนกับจุนซู
ร่างบางแอบดูยูชอนตั้งแต่ที่ทั้งสามเริ่มมีปากเสียงกัน… จุนซูทั้งตกใจและสงสารยูชอนจับใจ… แม่บ้านลีสังเกตุเห็นว่าจุนซูกำลังแอบมอง จึงวิ่งรี่ไปหาตัวช่วยทันที
“คุณจุนซู…ทำอะไรทีสิ”
“คุณยูชอน… เป็นแบบนี้เสมอหรอครับ….ถ้างั้นคุณแม่บ้านต้องรู้สิว่าต้องทำยังไง!”
“โถ่!! คุณ…ไม่เคยห้ามสำเร็จสักครั้งหรอกค่ะ!! ถ้าคุณยูชอนอาละวาดจนได้แผล…ก็ออกไปมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่น ไม่ได้เมาแอ๋กลับมาน่ะค่ะ… แต่คราวนี้รุนแรงกว่าที่เคย เพราะจู่ๆคุณท่านก็กลับมา…. ทั้งๆที่ไม่ถูกกันอยู่แล้ว…แต่ดูสิ…ยังมาทำแบบนี้กัยคุณหนูอีก….ป้าก็ไม่รู้จะทำยังไงค่ะ ว๊าย!!!”
โครม!! เพล้ง!!
“ฮือๆๆๆ สาธุ ขออย่าให้เป็นโถใบนั้นเล๊ยยยยยย แพงตับฉีก ป้าเสียดายยยยย” แม่บ้านลีได้แต่ไหว้พงกๆ รอคอยให้การอาละวาดของยูชอนผ่านไป แต่จุนซูอดทนไม่ไหวแล้ว แบบนี้อีกไม่นานยูชอนต้องได้แผลแน่… ร่างบางสิ่งออกไปโอบยูชอนไว้ด้านหลัง เมื่อยูชอนกำลังเอาไม้เบสบอลตีกระจกที่อยู่ติดผนังห้องบานใหญ่นั่น ทำให้ร่างสูงหยุดชะงักทันที… ร่างบางย้ายมาอยู่ตรงหน้าร่างสูงและดึงมือที่กุมไม้เบสบอลแน่นนั่นให้ลดระดับลง
“ยูชอน!!..ใจเย็นๆนะ……ผมรู้ว่าคุณกำลังโกรธ…แต่ยิ่งทำแบบนี้……”
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ…ออกไป!!” ยูชอนสะบัดมือก่อนจะใช้ไม้นั่นทุบกระจกบานใหญ่แตกจนได้ จุนซูสะดุ้ง เอามือปิดหูเมื่อกระจกใหญ่ตกลงมาเสียงดังเพล้ง!! ร่างสูงทำท่าจะใช้ไม้เบสบอลทุบรูปใบใหญ่ที่มียูชอนและพ่อแม่ของเค้าครั้ง แต่จุนซูดึงแขนของยูชอนไว้ด้วยนมือทั้งสองข้าง
“คุณทำอะไร!! นั่นรูปครอบครับคุณนะ!!”
“เรื่องของฉัน!!!” จุนซูถูกเหวี่ยงจนหัวโขกกับมุมโต๊ะ ก่อนจะล้มลงไปนั่งกับพื้น เพราะน้ำหนักที่กดลงไปทำให้มือของร่างบางกดทับกับกระจบที่เพิ่งแตกเมื่อกี้ เลือดไหลซิบๆออกจากมือเล็ก จุนซูนิ่วหน้า และต้องสะดุ้งอีกเมื่อยูชอนยังไม่หยุดอาละวาด จุนซูกลัว…กลัวยูชอนในเวลานี้ แต่เพราะความเป็นห่วงมากกว่าเค้าจึงพยายามที่จะห้ามร่างสูง…แต่เค้าก็ทำไม่ได้ จุนซูยกมือที่เปื้อนเลือดขึ้นมากุมไว้ แก้มเปียกชื้นด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลลงมา ไม่แน่ใจว่าเจ็บแผลหรือเจ็บใจที่ช่วยอะไรร่างสูงไม่ได้เลย จุนซูลุกขึ้นไว้แรงเฮือกสุดท้ายกอดยูชอนไว้ หน้าซุกกับหน้าอกของยูชอนแน่
“ยูชอน… หยุดเถอะนะ….เลือดคุณออกหมดแล้ว….พอเถอะ…..ได้โปรด…” ร่างบางเสียงสั่นเครือ ยูชอนมองตัวเองจากเศษกระจกที่แตกร้าว พบว่าใบหน้าของตัวเองเปื้อนเลือดเพราะเศษกระตกที่กระเด็นมาโดนแก้มของเค้า ร่างสูงที่หายใจถี่ด้วยความโกรธเมื่อกี้เริ่มใจเย็นลงบ้าง แต่เค้าก็ดึงร่างบางออก ไม้เบสบอลถูกขว้างไว้บนพื้นอย่างไม่ใยดี ร่างสูงเดินออกจากบ้านแล้วขับรถออกไปอย่างเร็วรวด จุนซูทรุดลงกับพื้น
“คุณจุนซู!! ไปทำแผลเถอะ!! เลือดออกหมดแล้ว” แม่บ้านลีปรี่มาโอบไหล่ร่างบางที่นั่งร้องไห้เอามือกุมมือข้างที่เลือดออกไว้แน่น
“คุณป้า…..ผมไม่เจ็บเลย…….ผมเจ็บสู้เค้าไม่ได้สักนิด……. คุณป้าช่วยบอกผมที…..ว่าผมต้องทำยังไง…..ถึงจะช่วยทำให้ความเจ็บปวดที่มีในใจของเค้า…….ลดลงบ้าง……ผมทำอะไรไม่ได้เลย…….ฮืออออออออๆๆ…..ช่วยอะไรเค้าไม่ได้เลย……” จุนซูซุกใบหน้าเข้ากับอกของแม่บ้านลี ก่อนจะร้องไห้โฮอย่างน่าสงสาร แม่บ้านใจดีได้แต่กอดจุนซูไว้แล้วลูบหัวด้วยความเข้าใจ เพราะตลอดสิบปีมานี้เธอเองก็เจอกับเหตุการณ์แบบนี้อยู่บ่อยๆ แต่ไม่กล้าพอที่จะเข้าไปห้ามเหมือนกับจุนซูเท่านั้นเอง
จุนซูไม่ได้ห่วงตัวเองเลย….ได้แต่ห่วงยูชอนที่พลุนพลันออกไปเมื่อครู่นี้…..
เค้าจะไปไหนนะ?.....จะไปมีเรื่องกับใครหรือเปล่า…….
-------------------------------------
------------------
-----
คืนนี้จุนซูทำใจไม่ให้เลิกเดินไปเดินมาในห้องนี้ได้เลย ในเมื่อนี่เป็นเวลาเกือบตีสองแล้ว แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าร่างสูงจะกลับมาเลย… โทรไปหาซีวอน ซีวอนก็บอกว่ายูชอนไม่ได้ไป Metal แล้วเมื่อเค้าร้องไห้ระบายกับซีวอนเท่านั้นแหละ ร่างสูงก็ออกรถไปตามหายูชอนให้ทันที ยุนโฮก็เช่นกัน วันนี้เค้าโทรหาจองยุนโฮเพื่อขอความช่วยเหลือเช่นกัน ร่างสูงรับปากอย่างดีกว่าจะตามหายูชอนให้เจอ แต่เค้าไม่รับปากว่ายูชอนจะกลับมาในสภาพใด ยิ่งทำให้จุนซูร้อนใจ แทบจะหาแท็กซี่ขึ้นไปตามหาเองเสียตอนนั้นเลย มือที่พันผ้าก๊อตไว้วางไว้บนแผลเล็กเหนือคิ้ว… ตอนที่หัวโขกกับโต๊ะเมื่อกี้คิดไม่ถึงว่าจะมีแผลจนเลือดออก มารู้ตัวอีกทีตอนที่ป้าลีร้องว้ายแล้วหาน้ำแข็งมาประคบให้เค้า
แกร๊ก!!
จุนซูสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูรั้วข้างนอกบ้าน ร่างเล็กขยี้ตาก่อนจะลนลานลงมาจากบ้านทันที ยุนโฮกับ.วอนช่วยกันแบกยูชอนที่ร่างกายสะบักสะบอมแถมยังเหม็นเหล้าหึ่ง เลือดออกที่มุมปากและมีบาดแผลที่หัวเล็กน้อย แต่เลือดที่ติดที่มือของเค้าน่าจะเป็นเลือดของคนอื่นมากกว่า…
“ทางนี้ฮะ!...” จุนซูเปิดประตูห้องหลังจากที่ทั้งสองหนุ่มแบกเพื่อนตัวดีของเค้าด้วยความทุลักทุเล ร่างสูงทั้งร่างถูกโยนลงบนเตียงจนยูชอนครางอืออาในลำคอด้วยความรำคาญ ก่อนจะพลิกตัวด้วยความหงุดหงิด ร่างสูงไม่ได้สติ และยังอยู่ในอาการเมาอย่างเห็นได้ชัด สังเกตได้จากคำสบถหยาบคายที่ด่าทอพ่อของเค้าและผู้หญิงคนนั้น แถมยังพูดจาหาเรื่องกับใครไม่รู้ซึ่งจุนซูเดาว่าเป็นคนที่ไปมีเรื่องชกต่อยด้วยในคืนนี้นั่นเอง
“ไอ้…. ไอ้ลูกหมาเอ๊ย…นึกว่ามันจะเป็นผู้เป็นคนได้สักทีแล้วนะ” ซีวอนพึมพำ ก่อนจะส่ายหน้าด้วยความระอาเล็กน้อย
“……….คราวนี้ใช้เงินอุดปากพวกนั้นไปมากพอดู …เห็นทีฉันต้องต่อยมันสักหมัดหลังจากที่มันตื่นซะแล้วล่ะ นายว่าไหม?” ยุนโฮหันไปถามซีวอนด้วยอารมณ์ไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าซีวอนกำลังขำคิกคักราวกับเป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
“ผมไม่เข้าใจเลย…. พวกคุณทำเหมือนกับว่า….คุณยูชอนเป็นแบบนี้เสมอ…” จุนซูคลางแคลงใจและขมวดคิ้วใส่เพื่อนของร่างสูงทั้งสอง ในขณะที่ใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นลูบๆใบหน้าของยูชอนด้วยความเป็นห่วง ซีวอนกับยุนโฮมองหน้ากัน ก่อนที่ซีวอนจะเดินมาตบไหล่ร่างเล็กเบาๆ
“เราต้องคุยกัน…”
----------------------------------
-------------------
“เมื่อก่อนยูชอนเรียบร้อยยิ่งกว่าผ้าพับไว้… เค้าเป็นเด็กเรียนเก่ง เป็นหัวกระทิของโรงเรียน เป็นประธานโรงเรียน ประธานรุ่นและเป็นนักกีฬายูโด แต่หมอนั่นเริ่มเปลี่ยนไปตอนที่แม่ของเค้าป่วย…” จุนซูดูจะอึ้งกับอดีตของยูชอนนิดๆ ก่อนจะตั้งใจฟังยุนโฮต่ออย่างเงียบๆ
“คุณนายปาร์คไม่สบายหนัก เธอเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย สิ่งสุดท้ายที่อยากได้คือการได้เจอหน้าของสามีอีกครั้ง ยูชอนขอร้องให้พ่อที่เอาแต่ทำงานที่ต่างประเทศกลับมาดูแม่ที่ป่วย แต่สุดท้าย… เค้าก็ไม่กลับมา คุณนายปาร์คตรอมใจและตายอย่างสงบในโรงพยาบาลอย่างโดดเดี่ยวในขณะที่ยูชอนกำลังนั่งเครื่องกลับมาหลังจากที่ขอร้องพ่อของตนไม่สำเร็จ…งานศพของคุณนายปาร์คกลายเป็นศึกย่อมๆระหว่างสองพ่อลูก เมื่อพ่อของเค้าควงเมียใหม่มาถึงที่งานศพ……จากนั้นยูชอนก็เปลี่ยนไป…. เค้าเริ่มเงียบและไม่คุยกับใคร…ดื่มเหล้าและมีเรื่องกับคนอื่นตลอด”
“……………”
“จนเค้ามาเจอจุนฮี………” จุนซูสะดุ้ง…ดูยุนโฮจะทราบเรื่องเกี่ยวกับยูชอนเป็นอย่างดี น่าจะทราบแล้วด้วยว่าเค้าเป็นน้องชายของจุนฮี แต่ร่างบางก็ไม่ได้พูดอะไร แต่สีหน้าก็ดูเจื่อนไปเล็กน้อย ยุนโฮละสายตาจากจุนซูก่อนจะมองหน้าซีวอนราวกับต้องการคำตอบบางอย่าง
“บอกเถอะ…เด็กคนนี้รู้อะไรบ้างแล้ว….” ซีวอนเอ่ยหลังจากยุนโฮทิ้งช่วงไปสักพัก ร่างสูงพยักหน้าหลังจากที่เลิกลั่กอยู่นาน
“จุนฮีเป็นเหมือนดวงอาทิตย์ดวงใหม่แทนแม่ของเค้าที่ตายไป….เป็นรักแรกของยูชอน เป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างของยูชอน….ทำให้ยูชอนกลายเป็นผู้เป็นคนขึ้น และกลับมาสดใสร่าเริงขึ้นบ้าง…. แต่เธอก็ทิ้งยูชอนไป….หลังจากนั้นหมอนั่นก็แทบจะเป็นบ้า.. เค้ามีเรื่องชกต่อยทุกวัน ยิ่งนานวันก็ยิ่งหนักขึ้น เค้าดื่มและเที่ยวผู้หญิงเป็นว่าเล่น ……” ยุนโฮต่อเรื่องราวทั้งหมดซึ่งจุนซูรู้มาบ้างแล้วบางส่วน…น้ำใสไหลอาบแก้ม จุนซูไม่อยากสงสารยูชอน เพราะคิดว่ายูชอนคงไม่ชอบให้ใครมาสมเพสตัวเอง… เค้าเพียงแต่ร้องไห้เพราะช่วยอะไรยูชอนไม่ได้เลย เค้าเคยตกเป็นเครื่องมือในการเล่นสนุกของยูชอนก็จริง แต่เค้ารู้สึกว่าทำไมเค้าถึงเจ็บปวดน้อยกว่ายูชอนหลายเท่าแบบนี้นะ…คำตอบทั้งหมดเค้าเพิ่งทราบในวันนี้เอง
และปฏิเสธไม่ได้ว่ายูชอนเป็นคนที่น่าสงสารมาก…มากกว่าเค้าหลายเท่า……..
ซีวอนจับมือของจุนซูเอาไว้แน่นราวกับเข้าใจสิ่งที่จุนซูกำลังคิด ร่างบางเงยหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาขึ้นมอง ก่อนจะปาดมันเร็วๆเพราะเริ่มมองไม่เห็นหน้าของร่างสูงทั้งสองคน
“จุนซู……. พี่กับยุนโฮไม่เคยมั่นใจอะไรขนาดนี้เลย…… เธอเป็นอีกคนที่จะเปลี่ยนยูชอนได้….. หมอนั่นอาจจะกระด้างไปหน่อย…. แต่พี่มั่นใจว่าเค้ารักเธอนะ….” ร่างเล็กส่ายหัวหลังจากที่ประโยคสุดท้ายจบไปไม่นาน ก่อนจะตั้งท่าเอ่ยออกมาด้วยความยากลำบาก
“……..พี่ซีวอนครับ……ได้โปรด….อย่าพูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้เลย…..ผมเป็นได้แค่อะไรบางอย่างที่เล่นด้วยแล้วสนุกไปวันๆ….ไม่มีค่าอะไรกับเค้าหรอกครับ……แต่ผมรักเค้า…ผมอยากจะอยู่เคียงข้างเค้า….ไม่ว่าเค้าจะเป็นยังไง…ถึงเค้าจะตีผมเสร็จแล้วลูบหัวด้วยความเอ็นดู…. ผมก็ไม่ว่า……. เมื่อก่อนผมอาจจะเคยไม่เข้าใจเค้า… แต่ตอนนี้ผมเข้าใจเค้ามากขึ้น…..ขอบคุณนะครับที่เล่าให้ฟัง….” ทั้งสองได้แต่ยิ้มบางๆ และบอกลาจุนซูหลังจากที่ได้คุยอะไรอีกสองสามอย่าง ดึกมากแล้ว ทั้งเหนื่อยและเพลียจนตาแทบจะปิด แต่จุนซูไม่มีอารมณ์นอน เค้าเช็ดตัวให้ยูชอนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ในห้องผ้าชุบน้ำอุ่นๆทำให้ยูชอนมีสีหน้าที่ผ่อนคลายลง จุนซูทั้งถอดรองเท้า ถุงเท้าให้ และทำแผลที่มุมปากกับบนหน้าผากของร่างสูง เสร็จแล้วก็ทำแผลที่แก้มของยูชอนที่โดนเศษกระจกบาดเป็นรอยยาว ร่างบางสำรวจว่ายังมีร่องรอยที่ได้รับบาดเจ็บเพิ่มเติมหรือไม่และพบว่าไม่มีแล้ว เลือดตรงแขนและมือต่างเป็นเลือดของคนอื่นทั้งนั้น….. สีหน้าเริ่มดีขึ้น จุนซูดึงผ้าห่มมาหมายจะห่มให้ร่างสูง แต่ก็ถูกยูชอนดึงแขนจนร่างบางล้มตัวลงไปนอนข้างๆ ตาปรือค่อยๆเบิกกว้างทีละนิด
“คิม….จุน….ซู” ยูชอนดูเหมือนจะยังไม่สร่างเมา เสียงอ้อแอ้ทำให้จุนซูตัดสินว่าเป็นเช่นนั้น
“ยูชอน……..” จู่ๆใบหน้าของยูชอนก็เริ่มเข้ามาใกล้กับใบหน้าเล็กของจุนซู ร่างบางดันหน้าอกของร่างสูง แต่ก็แรงไม่พอเมื่อยูชอนเอามือกดที่ท้ายทอยของร่างบางให้รับจูบหอมหวานอย่างที่เค้าไม่ได้สัมผัสมานาน เป็นจูบที่อ่อนโยนและละมุนราวกับเค้าเพิ่งได้ลิ้มรสน้ำผึ้งหยดแรกจากรัง จุนซูหลับตาพริ้มรับจูบหวาบหวามที่เริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ เอวบางถูกรั้งให้ชิดแนบชิดกับตัวของยูชอนเข้าไปอีก จุนซูบังคับตัวเองไม่ได้ ร่างเล็กยกแขนขึ้นโอบไหล่ยูชอนเมื่อร่างสูงพลิกให้ร่างบางลงไปนอนบนเตียงแทน กลิ่นเหล้าคละคลุ้งในริมฝีปาก แต่ถึงกระนั้นก็ยังหวานหอมสำหรับทั้งสองคนที่ถูกกิเลสมอมเมาในคืนที่เป็นใจแบบนี้
------------ ตัด NC
ดูท่าคืนนี้จุนซูจะต้องถูกทำโทษ…
โทษฐานที่(ไม่ได้ตั้งใจ)ยั่ว…..ไม่ได้ตั้งใจเลยนะ…ไม่เล๊ยยยยยย……
ความคิดเห็น