คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : โลกิ : แผนร้ายแกล้งน้อง
ชู่ว...
เงียบไว้นะทุกคน นี่ผมโลกินะ ผมกำลังวางแผนการชั่วร้ายอยู่ล่ะ หึ หึ ความใฝ่ฝันของผมคือผู้ครอบครองเหรียญตราผู้ร้ายเชียวนะ คุณคงไม่คิดจะทำมันพังใช่ไหม ไม่ต้องคิดมากหรอก เพราะถ้าคุณทำมันพัง ผมนี่ล่ะ จะเป็นคนแรกที่ฆ่าคุณ เพราะฉะนั้นเงียบไว้ซะ!!!
เอาล่ะ ตอนที่แล้วคาเมลคงจะอธิบายอะไรไปบางส่วนแล้ว ผมคงจะไม่ต้องอธิบายอะไรมาก เพราะผมจะโยนไปให้พวกที่เล่าคนหลังๆเล่า หึ หึ ผมไม่ได้เลวนะครับ แต่ผมชั่วต่างหาก ใครเถียง ผมจะเอามีดไปกะซวกมัน ฮ่าๆๆ
เอาล่ะ ผมได้ทำสิ่งที่ไม่ค่อยชั่วร้ายไป อืม มันออกจะเสียศักดิ์ศรีผู้ถือเหรียญตราผู้ร้ายอยู่ แต่มันก็สะใจดี
เริ่มจาก อันดับแรก ผมได้เอาลูกหมาตัวน้อยที่ยูเอลเอามาเลี้ยงไปขังไว้ให้มันออกมาไม่ได้ แม้ว่าสุดท้ายเมลบีจะช่วยออกมาให้เจ้าเด็กปัญญาอ่อนนั่น แต่ก่อนหน้านั้นยูเอลก็น้ำตาไหลพรากเชียวล่ะ
อันดับสอง ผมได้ขังยูเอลไว้ในห้องกับบรรดาตุ๊ตาหมีของเขา เชื่อไหม เด็กนั่นโวยวายลั่นบ้านเชียว หึ หึ สะใจชะมัด
จากนั้นผมก็แกล้งผีเขา เทข้าวเขาทิ้ง ผลักของใส่ เอาหมามุ่ยยัดใส่ตุ๊กตาคาสเตอร์สุดรักของเขา และสุดท้าย ผมก็อาตุ๊กตาพอลลักษ์ของเขาไปซ่อน ฮ่าๆ มันเป็นอะไรที่สะใจจริงๆเลยโว้ย!
สาเหตุที่ผมชอบแกล้งยูเอลน่ะเหรอ?
เพราะเด็กนั่นแกล้งแล้วสะใจไงล่ะ! เด็กนั่นแกล้งง่ายชะมัด จะว่าผมรังแกเด็กก็ได้นะ เพราะมันเป็นเรื่องจริง วะฮ่าฮ่า
เอาล่ะ ผมคิดว่าเราควรเข้าสู่โหมดเครียดกันได้แล้ว...
ตอนนี้ผมอยู่หลังบานประตูหน้าตู้เก็บของในห้องรวม ไฟในห้องปิดสนิท สายไฟระโยงรยางค์เต็มพื้นห้อง ผมถือไฟฉายไว้หนึ่งดวงแต่ยังไม่เปิด ตามผนังของห้องนี้เต็มไปด้วยด้ายขาวโยงใยคล้ายใยแมงมุม ตุ๊กตาบาร์บี้ที่โดนผมเอาสีทาขอบตาจนน่ากลัวห้อยด้วยเชือกอยู่กลางห้อง สภาพตอนนี้ของห้องคงดูเหมือนบ้านผีสิงซักที่ และนั่นล่ะที่ผมต้องการ หึ หึ หึ
“พี่คาเมลครับ เราจะไปหาพอลลักษ์ที่ไหนครับ?”เสียงเด็กเจ้าปัญหาถามขึ้นเมื่อบรรยากาศอยู่ในความเงียบสนิท ผมเริ่มขยับยิ้มเมื่อรู้ว่าเป้าหมายเข้ามาใกล้
“ลองหาที่ห้องของตัวเองดูก่อนไหมยู เผื่อว่าจะเจอ บางทียูอาจจะลืมมันไว้ที่ไหนซักแห่ง”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมไปหามาแล้ว คิเมะก็ถามแล้ว เขาบอกว่าพอลลักษ์ไม่อยู่ในห้องเลย”เสียงนั้นดังขึ้นที่หน้าประตู ผมเดาได้แทบจะทันที เจ้าเด็กยูเอลปัญญาอ่อนนั่นกับคาเมลนั่นเอง
ผมแอบมองพวกเขาไปทางรูของประตู คาเมลที่กำลังเดินไปตามทางเดินอยู่ในชุดนอนสีขาว และแน่นอน แม้เพิ่งจะตื่นนอน หนุ่มหน้านิ่งผู้สุขุมเยือกเย็นเสมอก็ยังมีผมเป็นระเบียบเรียบร้อยต่างจากเด็กชายคนที่เขาจูงมือมา เจ้าตัวเล็กนั่นมีหน้าหวานราวกับผู้หญิง ชุดนอนสีส้มอ่อนลายหมีพูห์ยับยู่ยี่ ผมสีเหลืองอ่อนยาวระต้นคอยุ่งเหยิงแบบแปลกๆ แต่ตาคู่นั้นมีแววแห่งความไร้เดียงสาอยู่(?) เห็นแล้วมัน...น่าแกล้งชะมัด!
คาเมลหยุดกึกขณะเดิน คิ้วขมวดมุ่น ชายตามองเด็กชายตัวเล็กอย่างละเหี่ยใจ
“คิเมะ?”คาเมลถามอย่างสงสัย ซึ่งมันตรงกับใจผมมาก ไอ้เด็กบ้ายูเอลมักมีชื่อแปลกๆมาตั้งอยู่เสมอไม่ว่าจะเป็นตุ๊กตา สัตว์เลี้ยง หรือแม้กระทั่งต้นไม้
“ตุ๊กตาตัวใหม่น่ะครับ เขาชื่อว่าคิเมะ รอบรู้แทบจะทุกอย่าง ฉลาดมากเลยล่ะครับ แต่เขาไม่รู้ว่าพอลลักษ์อยู่ที่ไหน วันนี้ผมถามเขา เขาก็ไม่ตอบ”ยูเอลบอก คาเมลตบหน้าผากตัวเองดังแปะ!
“นี่ยูคุยกับตุ๊กตาเหรอ!!!”แม้เสียงจะดูเครียดๆแฝงความละเหี่ยใจ แต่หน้าของคาเมลก็ยังคงความสุขุม
“ใช่ครับ ทำไมเหรอ”ยูเอลตอบด้วยความไร้เดียงสา(และตาใสๆ)
“ช่างมันเถอะ ลองเข้าไปหาในห้องรวมดูก็ได้”คาเมลบอก ผมทำตาโตขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าแผนการตัวเองเริ่มมีรอยรั่ว เพราะถ้าคาเมลเข้ามา แผนจบแน่
หลังจากนั่งเอ๋อไปครู่หนึ่งผมก็นึกถึงตัวช่วยออก และแสยะยิ้มชั่วร้ายออกมาแม้จะไม่มีใครเห็น ผมหยิบโทรศัพท์รุ่นปาหัวหมาแตกออกมา เหตุที่ใช้มานานขนาดนี้เพราะมันทนดี เหตุผลที่สองคือผมขี้เกียจซื้อ และเหตุผลที่สามคือผมไม่มีตังค์... จากนั้นก็เริ่มโทรศัพท์หาคูหูผู้ร่วมช่วยผมทำแผนการชั่วร้ายมานาน นิค... ถือสายรออยู่นานทีเดียว แต่พอมันรับ...
[โทรมาทำไมวะ] มันก็ยังคงปากเสียเหมือนเดิม...
“มีอะไรจะให้ช่วย”ผมบอกมันด้วยเสียงเบาราวเสียงกระซิบชนิดที่คงต้องเงี่ยหูฟังกันเลยทีเดียว
[พูดอะไรวะ ไม่ได้ยินโว้ย!!!]นี่ก็จะตะโกนทำไมนักหนา อุตส่าห์กระซิบไปแล้วนะ
“เบาๆสิวะไอ้บ้านี่ ถ้าไม่เบาเสียงลงฉันจะไปฆ่าแก”ผมขู่กลับตามมาดผู้ร้าย แต่กลับได้ยินเสียงหัวเราะกลับมา ทำให้คิ้วผมเริ่มกะตุก “หัวเราะอะไรวะ! แต่เสียงเฮฮาแปลกๆ นี่แกอยู่ที่ไหนเนี่ย”
[ผับ] สั้นๆ ง่ายๆ
“ไอ้ขี้หลีเอ้ย!!!”
[อะไรเล่า แกก็รู้นิสัยฉันนี่หว่า บ่นอะไรมากมายอีกล่ะ ฉันน่ะ มันผู้ชายร่าเริง ให้นอนจับเจ่าอยู่ที่ร้านคงเฉาตาย]
ไอ้บ้านี่มัน...
“เออ ไม่ขัดขวางเวลาเสเพลของแกแล้ว แค่นี้ล่ะ!”
[เฮ้ย พูดผิดนะเว้ย เขาเรียกว่าเวลาล่าผีเสื้อต่างหากเล่า! ผีเสื้อที่นี่น่ะ สวยๆทั้งนั้นเลยนะเว้ย]
ผมกัดฟันกรอดข่มอารมณ์อยากกระทืบชาวบ้านไว้
“เออ!”ผมตอบ แล้วตัดสายทิ้งทันที...
โว้ย!!! อย่างนี้ผมก็ต้องจัดการคนเดียวน่ะเซ่! เอาเถอะ ยังไงผมก็ได้เหรียญตราผู้ร้ายมาแล้ว หึ หึ มีแผนเสมออยู่แล้ว!
ล่ะมั้งนะ...
(อ้าว)
มาอีกตอนแล้วนะครับ^^ ตอนนี้อาจจะสั้นไปนิด ผิดพลาดยังไงก็ติเตือนกันด้วยนะครับ^^
ความคิดเห็น