ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    { fic exo } Secretly admire .chanbaek

    ลำดับตอนที่ #1 : I N T R O

    • อัปเดตล่าสุด 15 มิ.ย. 57


    SQWEEZ



    Secretly Admire  Intro

     









    ผมมีชีวิตที่เรียบง่ายมาตลอด

    ตื่นเช้า อาบน้ำ แต่งตัวไปโรงเรียนเล็กๆแห่งหนึ่ง

    ผมใช้ชีวิตแบบนี้มาตลอดจนกระทั่ง. .

     

    ผมได้เจอกับผู้ชายที่ชื่อ ชานยอล

     

    ทุกๆอย่างก็เปลี่ยนไป. .

     

     

     

     


        ผมเดินเข้าโรงเรียนด้วยความตื่นเต้น วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ผมเพิ่งย้ายมาที่โซลได้ไม่นาน และตัดสินใจสอบเข้าที่นี่เพราะเห็นว่าโรงเรียนอยู่ใกล้บ้านดี  จะได้เดินทางสะดวก 



        ในขณะนั้นก็มีรถคันหนึ่งขับเข้ามา  เป็นเพราะพื้นถนนทางเข้ามีน้ำขังอยู่ รถที่ขับเข้ามาด้วยความเร็วทำให้น้ำสาดกระเด็นมาโดนรองเท้าและกางเกงผมเต็มๆ  ให้ตายเถอะ นี่มันเรื่องซวยชัดๆ   



        ผมมองไปที่รถคันนั้นด้วยสายตาขุ่นเคือง  รถคันนั้นชะลอเล็กน้อยก่อนที่จะจอดนิ่ง กระจกรถค่อยๆเลื่อนลงเผยให้เห็นดวงตาคมเป็นอันดับแรก จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูปสวย เขามองมาที่ผมเล็กน้อยคล้ายจะดูว่าผมเป็นอะไรมากมั้ย ก่อนที่จะเลื่อนกระจกขึ้น รถค่อยๆเคลื่อนออกไปโดยที่ผมไม่ได้ยินคำขอโทษออกมาจากปากเขาเลยสักนิด

     

     


         หน้าตาก็ดีแต่นิสัยแย่สุดๆเลยหล่ะ

     

     


        ผมส่ายหัวด้วยความรู้สึกหงุดหงิด แต่ผมจะมาเสียเวลาไม่ได้แล้ว ตอนนี้มันจะถึงเวลาเรียนแล้วด้วย ผมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องเรียนห้องไหน อะไร ยังไง  ดังนั้นผมควรรีบไป คิดได้ดังนั้นก็รีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น  เพื่อตรงไปยังห้องพักครู

     


        ตอนนี้ผมกำลังถูกจ้องมองด้วยสายตาหลายคู่จากอาจารย์ เขามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมกับยกนิ้วขึ้นปิดจมูก เขาคงจะเหม็นกลิ่นน้ำโคลนจากตัวผมแน่ๆ  มาวันแรกก็ทำเรื่องขายขี้หน้าซะแล้ว  บ้าที่สุดเลย ผมยกมือขึ้นเกาหัวพร้อมกับส่งยิ้มแหยๆให้อย่างเก้อเขิน

     



       แบคฮยอน นายจะได้เรียนอยู่ห้อง 2 นะ


       ครับ


       นายไปเรียนได้แล้ว  ห้องนายอยู่ชั้นสามนะ


       ขอบคุณครับ

     


       ผมก้มหัวให้อาจารย์ด้วยความเคารพก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องพักครู เพื่อตรงไปยังห้องเรียน 

     


        ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้ามาผมก็ถูกจับจ้องด้วยสายตาหลายคู่  นักเรียนทุกคนต่างมองมาที่ผม มันทำให้ผมประหม่า ผมไม่ชอบเลยกับการถูกจับจ้องแบบนี้  ผมเลือกที่จะหันไปมองอาจารย์คนนึงที่ยืนอยู่หน้าชั้นเรียนแทน


       ขออนุญาติครับ


      เดี๋ยว นายเป็นนักเรียนห้องนี้หรอ


      ครับ


      นายไปทำอะไรมา ไปตกถังขยะมาหรือไง ถึงได้ตัวเหม็นขนาดนี้ นักเรียนหญิงในห้องคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับยกมือปิดจมูก


      นั่นสิ นายไปทำอะไรมา ครูว่านายควรไปจัดการตัวเองก่อนนะ


      อะเอ่อ ต้องไปที่ไหนหรอครับ ผมถามออกไปตะกุกตะกักด้วยความประหม่า


      หัวหน้าห้อง ช่วยจัดการให้ครูที

     


       ทันทีที่ครูคนนี้พูดจบ ผู้ชายร่างสูงที่นั่งอยู่โต๊ะหน้าสุดก็ลุกขึ้นยืนโค้งหัวให้ผู้เป๋นครูเล็กน้อยก่อนที่จะเดินตรงมาที่ประตู  ตรงมาหาผมที่กำลังยืนก้มหน้าอยู่ ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองก่อนที่จะสบตาเข้ากับเขา

     


        เขาคนที่ขับรถเร็วจนน้ำกระเด็นมาโดนผม

     


       เขามองหน้าผมเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกไป เขาเดินเฉียดไหล่ผมไปเพียงนิดเดียวแต่ก็ทำให้ผมเซได้เพราะขนาดตัวผมที่เล็กกว่าเขามาก ผมก้มหัวให้ครูอีกครั้งนึงก่อนที่จะรีบวิ่งตามหลังเขาไป





     ตุ้บ!


        กางเกงนักเรียนถูกโยนมาที่ผมอย่างแรง ผมมองหน้าเขาด้วยความขุ่นเคือง แต่ก็ไม่ทำให้เขารู้สึกอะไรขึ้นมาหรอก นอกจากเขาจะทำรุนแรงกับผมแล้วเขายังเมินผมอีกด้วย ตั้งแต่มาถึงห้องแต่งตัวนี่เขาไม่พูดกับผมเลยสักคำเอาแต่ทำหน้าบึ้งตึงใส่ผมตลอด ผมต่างหากที่ต้องบึ้งตึงใส่เขาก็ในเมื่อเขาเป็นคนทำให้ผมเดือดร้อนนะ 



       ผมอาศัยจังหวะที่เขายืนหันหลังให้แลบลิ้นใส่เขาหนึ่งทีก่อนที่จะรีบเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนกางเกง

     

       






      นายชื่ออะไรหรอ

     


      “. . .”

     


      ฉันชื่อแบคฮยอนนะ



       ผมพยายามชวนเขาคุยมาตลอดทางระหว่างที่เดินกลับห้องเรียน นอกจากเขาจะไม่ตอบผมแล้วยังทำหน้ารำคาญใส่ผมอีก  แต่ผมไม่สนหรอก ยังไงวันนี้ผมจะทำให้เขาพูดกับผมให้ได้ คอยดูสิ


       นี่ นายเป็นใบ้หรอ ทำไมไม่ตอบฉันเลยละ


       “. . .”


       นายเป็นหัวหน้าห้องด้วยหรอ งั้นเอาเป็นว่าฉันจะเรียกนายว่าหัวหน้าห้องแล้วกันนะ


       “. . .”


       ตอนนี้เรารู้จักกันแล้ว งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันนะ แต่ก่อนที่เราจะได้เป็นเพื่อนกัน ฉันมีบางอย่างอยากจะถามนิดหน่อย

     

      
    ตอนนี้เราทั้งคู่หยุดอยู่ที่ประตูหน้าห้อง ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือเปิดประตูผมก็คว้ามือเขาไว้ซะก่อน



       ทำไมนายถึงหูกางจังหล่ะ มีพ่อแม่เป็นโยดาหรอ



       ย๊า!!”

     

     



          ทันทีที่ผมถามคำถามที่ค้างคาออกไป มันก็ทำให้ผมได้ยินน้ำเสียงของเขาอย่างชัดเจนเป็นครั้งแรก. .

      

     

     

    -------------------




         ผมฟังอาจารย์บรรยายด้วยความตั้งใจถึงแม้ว่ามันจะไม่ค่อยเข้าหัวผมก็เถอะ  พอหมดคาบแรกผมก็เดินออกมาจากห้องเรียนตรงไปยังห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว  ผมเปิดประตูด้วยความเร่งรีบแต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า

     


         ผู้ชายใบหน้าคมที่กำลังซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอของผู้หญิงคนหนึ่ง  ทันทีที่เขาสบตาเข้ากับผมเขาก็รีบผละออกจากกันด้วยความตกใจ  ผมทำอะไรไม่ถูกเลยเลือกที่จะปิดประตูแล้วรีบเดินหนีออกมาทันที 

     

         นั่นมันห้องน้ำนะ  ทำแบบนี้ได้ไง ประเจิดประเจ้อที่สุด

     


    ปึ้ง! ตึก ตึก ตึก

     


         เสียงปิดประตูดังขึ้นมาจากด้านหลังผม ก่อนที่จะมีเสียงฝีเท้าตามมา นี่อย่าบอกนะว่าเขาจะตามมาด่าผมน่ะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูซะหน่อย ผมเพิ่มความเร็วของฝีเท้าเตรียมจะออกวิ่งให้เร็วที่สุด แต่แล้วก็โดนมือของใครบางคนคว้าไว้ซะก่อน


    พลั่ก!


       เขากระชากผมกลับไปอย่างแรงทำให้ผมชนเขากับอกเขาอย่างจัง   

     


         มะ มีอะไร หลังจากที่ผมตั้งตัวได้ผมก็ถามเขาออกไป เขาเอาแต่จ้องหน้าผมโดยไม่พูดอะไรออกมาเลยสักนิด

     

       “. . .”

     

       คือ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ ฉันจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ฉันสัญญา เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลยสักนิดผมจึงเป็นฝ่ายพูดอีกครั้งหวังจะให้เขาปล่อยผมไป

     

        “. . .”

     

       นี่ ปล่อยฉันไปเถอะนะ. .”

     

       นาย. .เพิ่งย้ายมาหรอ?”

     

        อะ อื้ม

     

       นายชื่ออะไร?”

     

       บะ แบคฮยอน

     

       ฉันโอ  เซฮุนนะ

     

       เซฮุนหรอ

     

        อื้ม ยินดีทีได้รู้จักนะ แบคฮยอน ^^”

     

     
      
    อยู่ๆเขาก็ปล่อยมือแข็งกร้าวออกจากมือของผมพร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมาผิดกับครั้งแรกที่เราสบตากัน มันแตกต่างกันมาก ครั้งแรกผมรู้สึกว่าเขาดูน่ากลัวมาก แต่ถ้าเทียบกับตอนนี้มันไม่ใช่เลยสักนิด เขาดูเป็นผู้ชายที่ร่าเริงรอยยิ้มของเขามันดึงดูดมากจริงๆ

     

        เรื่องเมื่อกี้นายอย่าเข้าใจผิดเชียวนะ พวกเราแค่กำลังซ้อมบทละครงานโรงเรียนกันเฉยๆหน่ะ ไม่ได้ทำเรื่องแบบที่นายคิดหรอกนะ

     


       อ๋อ อื้ม ที่แท้มันก็เป็นแบบนี้นี่เอง ผมนี่ก็ตกใจซะแทบแย่คิดว่าทำอะไรประเจิดประเจ้อจริงๆ ที่แท้ก็แค่ซ้อมบทละคร แต่ละครที่เขาว่านี่มันมีฉากแบบนั้นด้วยหรอเนี่ย ให้ตายเถอะผมไม่มีวันเล่นเด็ดขาด เปลืองตัวสุดๆไปเลยหล่ะ

     


        ว่าแต่นายเรียนห้องไหนหรอ เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง

     


       ห้อง 2 หน่ะ ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวฉันเดินไปเองก็ได้

     

       อ้าว เรียนห้อง 2 หรอ ห้องเดียวกันเลยนี่

     

       นายก็เรียนห้อง2เหมือนกันหรอ

     

      อื้ม ใช่แล้ว ^^งั้นเราไปเรียนกันเถอะ

     



       เซฮุน!”

     


        ในขณะที่ผมและเซฮุนกำลังจะเดินไปอยู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้น พอผมหันกลับไปมองก็เห็นว่าเป็นผู้หญิงที่อยู่ในห้องน้ำกับเซฮุนเมื่อกี้

     


        นาย จะไปไหน เซฮุน

     


        ฉันจะไปเรียนแล้ว

     

     
      
    แต่. .”

     


       มีอะไรไว้วันหลังแล้วกันนะ เยซอง ฉันรีบ เซฮุนพูดตัดบทแค่นั้นก็ยกมือโบกไล่ผู้หญิงที่ชื่อเยซองก่อนที่เซฮุนจะหันมาคว้ามือผมให้เดินตามเขาไป  ตลอดเวลาที่ผมเดินมากับเซฮูนก็มีแต่ความเงียบตลอด สีหน้าของเซฮุนดูเหมือนจะมีบางอย่างเคร่งเครียด แต่ผมก็ไม่กล้าถามอะไรออกไปหรอก ก็เราเพิ่งรู้จักกันนี่นา

     



        แต่อย่างน้อยตอนนี้ผมมีเพื่อนเพิ่มมาอีกหนึ่งคนแล้วนะ. .











     


    ----------------

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×