คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : I N T R O
Secretly Admire Intro
ผมมีชีวิตที่เรียบง่ายมาตลอด
ตื่นเช้า อาบน้ำ แต่งตัวไปโรงเรียนเล็กๆแห่งหนึ่ง
ผมใช้ชีวิตแบบนี้มาตลอดจนกระทั่ง. .
ผมได้เจอกับผู้ชายที่ชื่อ ชานยอล
ทุกๆอย่างก็เปลี่ยนไป. .
ผมเดินเข้าโรงเรียนด้วยความตื่นเต้น วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ผมเพิ่งย้ายมาที่โซลได้ไม่นาน และตัดสินใจสอบเข้าที่นี่เพราะเห็นว่าโรงเรียนอยู่ใกล้บ้านดี จะได้เดินทางสะดวก
ในขณะนั้นก็มีรถคันหนึ่งขับเข้ามา เป็นเพราะพื้นถนนทางเข้ามีน้ำขังอยู่ รถที่ขับเข้ามาด้วยความเร็วทำให้น้ำสาดกระเด็นมาโดนรองเท้าและกางเกงผมเต็มๆ ให้ตายเถอะ นี่มันเรื่องซวยชัดๆ
ผมมองไปที่รถคันนั้นด้วยสายตาขุ่นเคือง รถคันนั้นชะลอเล็กน้อยก่อนที่จะจอดนิ่ง กระจกรถค่อยๆเลื่อนลงเผยให้เห็นดวงตาคมเป็นอันดับแรก จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูปสวย เขามองมาที่ผมเล็กน้อยคล้ายจะดูว่าผมเป็นอะไรมากมั้ย ก่อนที่จะเลื่อนกระจกขึ้น รถค่อยๆเคลื่อนออกไปโดยที่ผมไม่ได้ยินคำขอโทษออกมาจากปากเขาเลยสักนิด
หน้าตาก็ดีแต่นิสัยแย่สุดๆเลยหล่ะ
ผมส่ายหัวด้วยความรู้สึกหงุดหงิด แต่ผมจะมาเสียเวลาไม่ได้แล้ว ตอนนี้มันจะถึงเวลาเรียนแล้วด้วย ผมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องเรียนห้องไหน อะไร ยังไง ดังนั้นผมควรรีบไป คิดได้ดังนั้นก็รีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เพื่อตรงไปยังห้องพักครู
ตอนนี้ผมกำลังถูกจ้องมองด้วยสายตาหลายคู่จากอาจารย์ เขามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมกับยกนิ้วขึ้นปิดจมูก เขาคงจะเหม็นกลิ่นน้ำโคลนจากตัวผมแน่ๆ มาวันแรกก็ทำเรื่องขายขี้หน้าซะแล้ว บ้าที่สุดเลย ผมยกมือขึ้นเกาหัวพร้อมกับส่งยิ้มแหยๆให้อย่างเก้อเขิน
“แบคฮยอน นายจะได้เรียนอยู่ห้อง 2 นะ”
“ครับ”
“นายไปเรียนได้แล้ว ห้องนายอยู่ชั้นสามนะ”
“ขอบคุณครับ”
ผมก้มหัวให้อาจารย์ด้วยความเคารพก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องพักครู เพื่อตรงไปยังห้องเรียน
ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้ามาผมก็ถูกจับจ้องด้วยสายตาหลายคู่ นักเรียนทุกคนต่างมองมาที่ผม มันทำให้ผมประหม่า ผมไม่ชอบเลยกับการถูกจับจ้องแบบนี้ ผมเลือกที่จะหันไปมองอาจารย์คนนึงที่ยืนอยู่หน้าชั้นเรียนแทน
“ขออนุญาติครับ”
“เดี๋ยว นายเป็นนักเรียนห้องนี้หรอ”
“ครับ”
“นายไปทำอะไรมา ไปตกถังขยะมาหรือไง ถึงได้ตัวเหม็นขนาดนี้” นักเรียนหญิงในห้องคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับยกมือปิดจมูก
“นั่นสิ นายไปทำอะไรมา ครูว่านายควรไปจัดการตัวเองก่อนนะ ”
“อะเอ่อ ต้องไปที่ไหนหรอครับ” ผมถามออกไปตะกุกตะกักด้วยความประหม่า
“หัวหน้าห้อง ช่วยจัดการให้ครูที”
ทันทีที่ครูคนนี้พูดจบ ผู้ชายร่างสูงที่นั่งอยู่โต๊ะหน้าสุดก็ลุกขึ้นยืนโค้งหัวให้ผู้เป๋นครูเล็กน้อยก่อนที่จะเดินตรงมาที่ประตู ตรงมาหาผมที่กำลังยืนก้มหน้าอยู่ ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองก่อนที่จะสบตาเข้ากับเขา
เขาคนที่ขับรถเร็วจนน้ำกระเด็นมาโดนผม
เขามองหน้าผมเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกไป เขาเดินเฉียดไหล่ผมไปเพียงนิดเดียวแต่ก็ทำให้ผมเซได้เพราะขนาดตัวผมที่เล็กกว่าเขามาก ผมก้มหัวให้ครูอีกครั้งนึงก่อนที่จะรีบวิ่งตามหลังเขาไป
ตุ้บ!
กางเกงนักเรียนถูกโยนมาที่ผมอย่างแรง ผมมองหน้าเขาด้วยความขุ่นเคือง แต่ก็ไม่ทำให้เขารู้สึกอะไรขึ้นมาหรอก นอกจากเขาจะทำรุนแรงกับผมแล้วเขายังเมินผมอีกด้วย ตั้งแต่มาถึงห้องแต่งตัวนี่เขาไม่พูดกับผมเลยสักคำเอาแต่ทำหน้าบึ้งตึงใส่ผมตลอด ผมต่างหากที่ต้องบึ้งตึงใส่เขาก็ในเมื่อเขาเป็นคนทำให้ผมเดือดร้อนนะ
ผมอาศัยจังหวะที่เขายืนหันหลังให้แลบลิ้นใส่เขาหนึ่งทีก่อนที่จะรีบเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนกางเกง
“นายชื่ออะไรหรอ”
“. . .”
“ฉันชื่อแบคฮยอนนะ”
ผมพยายามชวนเขาคุยมาตลอดทางระหว่างที่เดินกลับห้องเรียน นอกจากเขาจะไม่ตอบผมแล้วยังทำหน้ารำคาญใส่ผมอีก แต่ผมไม่สนหรอก ยังไงวันนี้ผมจะทำให้เขาพูดกับผมให้ได้ คอยดูสิ
“นี่ นายเป็นใบ้หรอ ทำไมไม่ตอบฉันเลยละ”
“. . .”
“นายเป็นหัวหน้าห้องด้วยหรอ งั้นเอาเป็นว่าฉันจะเรียกนายว่าหัวหน้าห้องแล้วกันนะ”
“. . .”
“ตอนนี้เรารู้จักกันแล้ว งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันนะ แต่ก่อนที่เราจะได้เป็นเพื่อนกัน ฉันมีบางอย่างอยากจะถามนิดหน่อย”
ตอนนี้เราทั้งคู่หยุดอยู่ที่ประตูหน้าห้อง ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือเปิดประตูผมก็คว้ามือเขาไว้ซะก่อน
“ทำไมนายถึงหูกางจังหล่ะ มีพ่อแม่เป็นโยดาหรอ”
“ย๊า!!”
ทันทีที่ผมถามคำถามที่ค้างคาออกไป มันก็ทำให้ผมได้ยินน้ำเสียงของเขาอย่างชัดเจนเป็นครั้งแรก. .
-------------------
ผมฟังอาจารย์บรรยายด้วยความตั้งใจถึงแม้ว่ามันจะไม่ค่อยเข้าหัวผมก็เถอะ พอหมดคาบแรกผมก็เดินออกมาจากห้องเรียนตรงไปยังห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว ผมเปิดประตูด้วยความเร่งรีบแต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า
ผู้ชายใบหน้าคมที่กำลังซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอของผู้หญิงคนหนึ่ง ทันทีที่เขาสบตาเข้ากับผมเขาก็รีบผละออกจากกันด้วยความตกใจ ผมทำอะไรไม่ถูกเลยเลือกที่จะปิดประตูแล้วรีบเดินหนีออกมาทันที
นั่นมันห้องน้ำนะ ทำแบบนี้ได้ไง ประเจิดประเจ้อที่สุด
ปึ้ง! ตึก ตึก ตึก
เสียงปิดประตูดังขึ้นมาจากด้านหลังผม ก่อนที่จะมีเสียงฝีเท้าตามมา นี่อย่าบอกนะว่าเขาจะตามมาด่าผมน่ะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูซะหน่อย ผมเพิ่มความเร็วของฝีเท้าเตรียมจะออกวิ่งให้เร็วที่สุด แต่แล้วก็โดนมือของใครบางคนคว้าไว้ซะก่อน
พลั่ก!
เขากระชากผมกลับไปอย่างแรงทำให้ผมชนเขากับอกเขาอย่างจัง
“มะ มีอะไร” หลังจากที่ผมตั้งตัวได้ผมก็ถามเขาออกไป เขาเอาแต่จ้องหน้าผมโดยไม่พูดอะไรออกมาเลยสักนิด
“. . .”
“คือ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ ฉันจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ฉันสัญญา” เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลยสักนิดผมจึงเป็นฝ่ายพูดอีกครั้งหวังจะให้เขาปล่อยผมไป
“. . .”
“นี่ ปล่อยฉันไปเถอะนะ. .”
“นาย. .เพิ่งย้ายมาหรอ?”
“อะ อื้ม”
“ นายชื่ออะไร?”
“บะ แบคฮยอน”
“ฉันโอ เซฮุนนะ”
“เซฮุนหรอ”
“อื้ม ยินดีทีได้รู้จักนะ แบคฮยอน ^^”
อยู่ๆเขาก็ปล่อยมือแข็งกร้าวออกจากมือของผมพร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมาผิดกับครั้งแรกที่เราสบตากัน มันแตกต่างกันมาก ครั้งแรกผมรู้สึกว่าเขาดูน่ากลัวมาก แต่ถ้าเทียบกับตอนนี้มันไม่ใช่เลยสักนิด เขาดูเป็นผู้ชายที่ร่าเริงรอยยิ้มของเขามันดึงดูดมากจริงๆ
“เรื่องเมื่อกี้นายอย่าเข้าใจผิดเชียวนะ พวกเราแค่กำลังซ้อมบทละครงานโรงเรียนกันเฉยๆหน่ะ ไม่ได้ทำเรื่องแบบที่นายคิดหรอกนะ”
“อ๋อ อื้ม” ที่แท้มันก็เป็นแบบนี้นี่เอง ผมนี่ก็ตกใจซะแทบแย่คิดว่าทำอะไรประเจิดประเจ้อจริงๆ ที่แท้ก็แค่ซ้อมบทละคร แต่ละครที่เขาว่านี่มันมีฉากแบบนั้นด้วยหรอเนี่ย ให้ตายเถอะผมไม่มีวันเล่นเด็ดขาด เปลืองตัวสุดๆไปเลยหล่ะ
“ว่าแต่นายเรียนห้องไหนหรอ เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง”
“ห้อง 2 หน่ะ ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวฉันเดินไปเองก็ได้”
“อ้าว เรียนห้อง 2 หรอ ห้องเดียวกันเลยนี่”
“นายก็เรียนห้อง2เหมือนกันหรอ”
“อื้ม ใช่แล้ว ^^งั้นเราไปเรียนกันเถอะ”
“เซฮุน!”
ในขณะที่ผมและเซฮุนกำลังจะเดินไปอยู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้น พอผมหันกลับไปมองก็เห็นว่าเป็นผู้หญิงที่อยู่ในห้องน้ำกับเซฮุนเมื่อกี้
“นาย จะไปไหน เซฮุน”
“ฉันจะไปเรียนแล้ว”
“แต่. .”
“มีอะไรไว้วันหลังแล้วกันนะ เยซอง ฉันรีบ” เซฮุนพูดตัดบทแค่นั้นก็ยกมือโบกไล่ผู้หญิงที่ชื่อเยซองก่อนที่เซฮุนจะหันมาคว้ามือผมให้เดินตามเขาไป ตลอดเวลาที่ผมเดินมากับเซฮูนก็มีแต่ความเงียบตลอด สีหน้าของเซฮุนดูเหมือนจะมีบางอย่างเคร่งเครียด แต่ผมก็ไม่กล้าถามอะไรออกไปหรอก ก็เราเพิ่งรู้จักกันนี่นา
แต่อย่างน้อยตอนนี้ผมมีเพื่อนเพิ่มมาอีกหนึ่งคนแล้วนะ. .
----------------
ความคิดเห็น