Is it MY LOVE ?

ลำดับตอนที่ #2 : พบกันอีกครั้ง

จากนั้นพ่อก้อติดต่อเพื่อนที่เมืองนอกให้รับแตฮีไปเลี้ยง

"คุณลุงคะ หนูขอร้องอะไรหน่อยได้มั้ยคะ"

"อะไรหรอจ๊ะ"

"คือ หนูไม่อยากให้พังคินเจ็บปวดไปมากกว่านี้ เพราะเท่าที่หนูทราบ การผ่าตัดมี

ความเสี่ยงสูง หากหนูเป็นอะไรไปหนูไม่อยากให้เค้าเจ็บปวดอีก จึงอยากให้คุณลุง

ช่วยลบความทรงจำของเค้าหน่อยนะคะ หนูขอร้อง"

"อืม ถือซะว่าลูกขอร้องพ่อนะ"

"ขอบคุณค่ะ"

 ผมเห็นแตฮีเดินจากไป ผมไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรกับพ่อ แต่วันรุ่งขึ้น ผมกลับจำไม่ได้

ว่าเมื่อวานผมไปส่งใครกัน


10 ปี ผ่านไป

 ตอนนี้พ่อของผมก้อรวยมหาศาลแล้ว ผมสงสัยว่าใครกันที่ชอบส่งจดหมายมาหา

พ่อ ทุกครั้งที่พ่ออ่านพ่อจะยิ้มเสมอ แต่พอผมถาม ท่านกลับรีบนำไปเก็บและบอกว่า

แค่เพื่อนส่งจดหมายมาจากเมืองนอกเท่านั้นเอง ผมขออ่านบ้าง แต่ท่านไม่ยอมและ

บอกว่าผมไม่ควรยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่


เรื่องของคิม แตฮี

 ชั้นรู้สึกกังวลกับการผ่าตัด และการได้อยู่ในเมืองใหญ่ทำให้ชั้นรู้สึกแปลกๆ คิดถึง

กลิ่นไอของบ้านเกิด และลี พังคิน แต่ชั้นก้อพยายามห้ามใจเพื่อลืมทุกอย่าง

วันรุ่งขึ้น ชั้นได้รับการผ่าตัด แต่การผ่าตัดนี้เพียงแค่ยืดอายุของชั้นเท่านั้น แต่ชั้นก้อ

ดีใจ ชั้นตั้งใจเรียน จนได้เป็นดาราฮอลลีวู๊ดสมดังปรารถนาของชั้น แต่เพราะความ

มุ่งมั่นตั้งใจเรียนทำให้ชั้นจำคุณลุงได้แต่จำลูกของท่านไม่ได้ ชั้นหมั่นเขียน

จดหมายไปหาคุณลุงเสมอ

 วันหนึ่งชั้นต้องไปถ่ายทำหนังที่เกาะฮันนี ดินแดนแห่งสวนผึ้งและชั้นก้อตั้งใจจะไป

กราบคุณพ่อด้วย


 หลังจากที่ถ่ายทำหนังเสร็จชั้นก้อรีบบึ่งขับรถไปหาคุณลุงทันที แต่เมื่อไปถึงชั้นกลับ

เจอแต่ผู้ชายคนหนึ่งนั่งจิบกาแฟอยู่หน้าบ้าน ผู้ชายคนนั้นหน้าตาดี จมูกโด่งเป็นสัน

ปากอวบอิ่ม น่าหลงใหล ชั้นรีบไปถามเค้าว่าขอพบคุณลุงหน่อยได้มั้ย

"ขอโทษนะคะ ชั้นขอพบคุณลุงหน่อยได้มั้ยคะ"

"อ๋อ เธอนี่เองยายแหม่มเมืองนอกที่แอบส่งจดหมายมาหาคุณพ่อ"

"ยายแหม่มหรอ ชั้นเองก้อเป็นลูกท่านเหมือนกันนะ นายหัวฟู ชั้นรู้นะว่านายน่ะตื่น

สาย โตป่านนี้แล้วยังตื่นสายอีก โอ้ มาย ก้อด"

"ทำไม เธอนั่นแหละ ยังเรียนแค่ ม.ปลาย ยังคิดจะเป็นดาราอีก"

"นายนี่มัน หยาบคายที่สุด"

"หรอครับ คุณผู้ดี ตีนแดง ตะแคงตีนเดิน"

"นายนั่นแหละ"

"เธอน่ะแหละ"

"โอ๊ย เอะอะโวยวายอะไรกันลูก"

"คุณพ่อ"ชั้นและนายหัวฟูพูดพร้อมกัน