คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : เสพติด
"ุวัะแวะที่ไหน่อนไหมรับ" นพเอ่ยถามหลัาที่ับรถออมาาบ้านหลัให่อเธอไ้ไม่ี่นาที
"พี่นพอร้านนม้าหน้า็ไ้่ะ" หิสาวมอออไปนอระแล้วเอ่ยอบนพไปเมื่อเห็นร้านนมเ้าโปรอเธอพอี
"รอแปปนึนะะ" เธอเอ่ยบอนพแล้วเปิประูรถลไป ายหนุ่มนับไม่ไ้ลไปามเธอเพราะอรถอยู่ริมฟุบาทที่เป็นพื้นที่าวเหลือ
"เอาเ้อันนี้สอ้อน่ะ" เธอสั่พร้อมับรอยยิ้มแ่พนัานมอูเ้นาลารสโปรอเธอ
"ไม่มานานเลยนะะ" เ้าอร้านเอ่ยบอเธอเมื่อุ้นหน้าเธอเป็นอย่าีเพราะเธอมัะมาร้านนี้เป็นประำ
"่วนี้ไม่่อยว่า่ะ" เสียใสอบออไปอย่าอารม์ี
"เอ่อ...นั้นนรู้ัุหรือเปล่า่ะ ันเห็นเามอมาทาุนานแล้ว" พนัานี้ออไปนอร้านที่มีระใสมอเห็นน้านอ
เธอมอามนิ้วมืออพนัานสบาับายหนุ่มุำสวมแว่นามืแ่แวบเียวายนนั้น็เินผ่านไป
"ไม่่ะ เาำนผิ" เธอหันมาอบพนัานในร้านไม่เอะใอะไร
"อ้อ่ะ ไ้แล้ว่ะ" พนัานยื่นล่อเ้สอล่อที่อยู่ในถุเียวันให้แ่เธอ ร่าบารับมา่ายั์แล้วเินออไป มอูล่อเ้้วยรอยยิ้ม
สายาไปสบับายหนุ่มุำนั้นอีรั้ ราวนี้เาหันไปมอเธอปิหมวันน็อลแล้วับรถออไป
"มีอะไรหรือเปล่ารับ" นพเอ่ยถามหลัาที่เธอพยายาม้อมอรถัรยานยน์ันให่ที่พึ่ะับออไปไม่นาน
"อ้อ เปล่า่ะ" เธอละสายาารถันนั้นแล้วเอ่ยอบนพไป
เมื่อรถเลี้ยวมาอหน้าบ้านให่ร่าบาเินลารถแล้วรเ้าไปในรัวพร้อมับแ่ล่อเ้ที่เธอื้อมา วามริเธอื้อมาเผื่อให้ายหนุ่มอีนแ่ไม่ไ้าหวัว่าเาะทาน บาทีเาอาะไม่อบอะไรแบบนี้
"ป้าพร ทำไมวันนี้บ้านเียบัะ" เ้าอเสียใสเอ่ยถามะที่ำลั่วยพรทำอาหารอยู่ในรัวเมื่อเวลา่ำอวัน าร์ที่อยู่หน้าบ้านน้อยลว่าเ่าแถมอนนี้ยัเป็นเวลาเือบะสอทุ่มแล้วยัไม่เห็นเ้าอร่าหนาลับมาเสียที
"ุหนูไปมาเ๊า่ะ าร์ที่บ้าน็ามไป้วย" พรเอ่ยอบเธอ
"อ้อ เาไปี่วันเหรอะ?"
"ป้า็ไม่รู้เหมือนัน ถ้าุวัเหา็ลมาุยับป้าไ้นะะ" พรเอ่ยบอเธอไปอย่าเอ็นู
"หนูไม่เหาสัหน่อย ีสะอี่ะ ใหุ้หนูอป้าไปนานๆ ็ไ้" แม้ะพูออไปแบบนั้นแ่ในใลับิลับัน
'บอันสันิ็ไม่ไ้' ร่าบาิในใอย่าน้อยใ แ่็เ้าใเพราะเธอไม่ไ้อยู่ในานะที่เาะ้อมารายานอะไรเธอ
เธอเปิู้เย็นมานั่ทานเ้บนโ๊ะอาหารนเียวหลัาที่ทานมื้อ่ำมานเียวแล้ว
"มานั่ทานเ้เวลานี้ไม่ลัวอ้วนเหรอะ" พรเินเ้ามาในห้ออาหาร็เอ่ยถามเธอเมื่อเห็นร่าบาำลันั่ทาน้วยท่าทีเหาหอย
"มันอร่อยมาเลยนะะ ป้าพรทาน้วยันไหมะ" เธอถามออไปอย่าไม่ถือัว
"ไม่เป็นไร่ะ ุหนู็อบทานอะไรแบบนี้นะะ"
"เหรอะ หน้าโหแบบนั้นอบทานอะไรแบบนี้้วยเหรอะ" ร่าบารีบอบแะอีนที่ไม่ไ้อยู่รนี้ทันที
"ฮ่าๆ ป้า็นึว่าุวัื้อมาฝาุหนูสะอี" เสียหัวเราะอพรเอ่ยออมาอย่าอบใเมื่อฟัร่าบาพูออมา้วยท่าทีรๆ
"เปล่า่ะ หนูื้อมาทานเอั้หา ทานพรุ่นี้ไะ" ร่าบาัเ้ำสุท้ายึ้นมาทานแล้วรีบหันหลัไปเ็บานที่พึ่ะทานเสร็
"หนูไปนอน่อนนะะ" เมื่อเห็นท่าทียิ้มน้อยยิ้มให่อพรทำให้ร่าบาทำัวไม่ถู เธอพูประโยนั้นบ็รีบสาวเท้าเินึ้นห้อไปทันที
'ัน้อเป็นบ้าแน่ๆ' เสียเล็พึมพำอยู่ับัวเอหลัาที่พึ่รู้ัวว่าัวเอทำอะไรลไป
หลายวันผ่านไป
เ้าอร่าสูโปร่็ยัไม่ลับมาึ่อนนี้เวลาผ่านไปราวๆ ห้าวัน หิสาว็ใ้ีวิอยู่ในบ้านหลัให่อเาเหมือนเิม
แร็ ร่าบานอนอยู่ในห้ออัวเอใล้ะเลิ้มหลับแ่ไ้ยินเสียเปิประูึ้นมา่อน
"พี่วิน!" เธอลืมาึ้นมามอที่เ้ามาใหม่เอ่ยเรียื่อเาพร้อมับลุึ้นมานั่
"ลับมาั้แ่เมื่อไหร่เหรอะ" เสียใสถามเ้าอร่าหนาที่พาัวเอมานอน้าเธอ
"เมื่อี้" เาอบแล้วึเธอมานอนในอ้อมออเา
"หอมมาเลยวะวั" เามูไปที่ผมอหิสาวอย่าหนัสูมร่าายอเธออย่าเ็มที่
ร่าบาไ้แ่นอนนิ่ไม่ไ้ผลัใสเาออไป เธอไม่เ้าใัวเอระยะเวลาที่เาหายไปเธอลับโหยหาเา
"เราไม่เยุยันถึห้าประโยเลยนะะ" ร่าบาเอ่ยบอไปหลัาที่ายหนุ่มเปลี่ยนาอเอวอเป็นสอมือหนาเ้าไปในเสื้ออเธอแทน
"ไม่ำเป็น" เาเอ่ยอบเธอแล้วบีบเล้นสอเ้า้วยวามหิวโหยราวับนามาหลายวัน
"อื้อ~" หิสาวร้อออมาเสียหลับเอวหนาแน่นเพราะวามเสียว่านที่เพิ่มมาึ้น
"โอ้ย!" ายหนุ่มร้อออมาเสียัหน้านิ่วล้วยวามเ็บปวนทำให้หิสาวหลุออมาาภวั์อวามรู้สึแล้วมอหน้าายหนุ่มอย่าสสัย
"พี่วินเป็นอะไร" เธอลนลานรีบถามเา
"ละ เลือ" หิสาวมอไปที่เอวหนา้า้ายที่เธอพึ่ะลแรลไปเมื่อี้ร้อออมา้วยเสียใเมื่อเห็นราบเลือผุออมาผ่านเสื้อนอนอเา
"เป็นอะไร" ายหนุ่มถามเธอเมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่่อยีอเธอ ผิาเาที่ปรับสีหน้าเป็นปิาเมื่อี้
"ะ วัับแรไปเหรอ" หิสาวถามออไปเพราะิว่าเป็นเพราะัวเอที่ไปที่ัวเาแรเินไป
"มือเล็แ่นี้ะทำอะไรันไ้" เาส่ายหัวให้ับวามิอเธอ หิสาวผ่อนลมหายใเมื่อไม่ใ่ฝีมืออเธอแ่ยัมีสีหน้าัวลปลุมบนใบหน้า
"พี่ไปโนอะไรมา" หิสาวถือวิสาสะเลิเสื้ออเาแล้วาโเมื่อเห็นแผลที่เอวอายหนุ่ม
"โนยิ" ายหนุ่มอบออไป้วยท่าทีสบายๆ ผิับหิสาวที่ทำหน้าใยิ่ว่าเิม
"ะ โนยิเหรอะ" เสียเล็ถามออไป้วยเสียสั่น
"ทำหน้าอะไรอเธอ" ายหนุ่มผุรอยยิ้มที่มุมปาเมื่อเห็นสีหน้าเหย่เอเธอ
"ทำแผล่อนไหมะ" เธอมอูแผลที่มีรอยเลือเ็มผ้า็อ์เพราะเธอที่เผลอไปรแผลนั้นพอี
"อืม เธอ้อทำแผลเพราะเธอทำให้ันเลือออ" ร่าหนานอนราบลับเียสอมือใ้ท้ายทอยแล้วเอ่ยบอเธอ
"แ่วัทำไม่เป็น" หิสาวอบออไปลำพัแ่เห็นเลือเธอ็มือสั่นแล้ว ถ้า้อให้เธอเปิแผลเามาูเป็นลมไป่อน
"เธอะให้ันทำเอหรือไ" เสียหนาอบออไปใบหน้าเรียบนิ่
"่ะ แปปนึนะะ" เธอำใเินออไปเอาอุปร์ทำแผลที่อยู่้าล่า ไม่นานเ้าอร่าบาเินลับมาพร้อมับล่ออุปร์รบัน
"ะมออีนานไหม" ายหนุ่มเอื้อนเอ่ยไปหลัาที่เห็นเธอมอแผลอยู่นานแ่ไม่ยอมลมือทำ
"ถ้าเ็บบอวันะะ" ร่าบา่อยๆ แะผ้า็อ์ผืนเ่า้วยมือที่สั่น เมื่อเห็นรอยแผลที่โนยิอเายิ่เพิ่มวามสั่นับมืออเธอ สำลีทีุ่บไป้วยแอลอฮอล์ถูแะลไปบนแผลอเาเบาๆ ร่าบานิ่วหน้าลเพราะิว่าอีนเ็บไม่น้อยแ่็ไร้ึ่เสียร้ออายหนุ่มสันิ
"เสร็แล้ว่ะ...ฟู่ววว" หลัาที่เธอแปะผ้าพันแผลผืนใหม่เสร็ ร่าบาถอนหายใอย่าสุแรเมื่อผ่านเวลาที่หน้าอึอัไปไ้ีแ่ไหนที่เธอไม่เป็นลมล้มพับไป่อนเา
"มานี่" เาพูบแล้วึเธอมาอทันที ร่าบาไม่ล้าิ้นเยอะเพราะลัวะโนแผลที่พึ่ทำเสร็ไปหมาๆ
"อยาเลืออออีเหรอะ" เธอเอ่ยออไปเมื่อายหนุ่มบีบเล้นไปที่สอเ้าอเธออีรั้ พรมูบไปทั่วท่อนบนอเธอ
"ันเสพิร่าายอเธอแล้ว" เาพูเสียระเส่าที่หูอร่าบานนฟัถึับ้อเยหน้าึ้นไปมอ ใเ้นโรมรามเมื่อสบาับวาู่มอเาที่้อมอมาที่เธอเ่นัน
"ให้แผลหาย่อนไหมะ" ำพูที่หลุออาปาเธอราวับนที่ถูสะิานรหน้าสร้าวามพอใให้เาไม่น้อย
"อืม" เายับีบเล้นมันเหมือนเิมแล้วปิเปลือาลมืออี้าอเอวร่าบาให้นอนแนบิับเา
ร่าบาลอบมอใบหน้ามอายหนุ่ม้วยวามหลใหล าวามเลียัในอนแรเปลี่ยนเป็นเสพิร่าายอเาไม่แพ้ัน
ความคิดเห็น