คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย
ระหว่างที่ชั้นกำลังโกรธจนเลือดขึ้นหน้าอีกทั้งยังกลัวว่ากระสุนนั่นจะมาโดนเอาคนข้างๆเข้าจริงๆชั้นก็เหลือบไปเห็นเรือเข้าแต่ว่ามันอยู่ที่ตรงทะเลนี่นาแล้วอีกอย่างระหว่างทางไปที่นั่นมันก็ไม่มีก้อนหินบังไว้ด้วยเสี่ยงมากถ้าจะไปที่นั่นกันสองคนโดยที่เอ็นไม่รู้วิธีการหลบหนีอะไรเลย
"วินเธอไปคนเดียวก็ได้นะชั้นจะอยู่ที่นี่เอง ที่ผ่านมาชั้นรู้สึกว่าตัวชั้นเองคอยแต่จะให้เธอปกป้องอยู่เสอมจนบางครั้งมันดูเหมือนว่าชั้นจะกลายเป็นตัวถ่วงของเธอไปซะแล้ว คราวนี้ชั้นจะไม่ยอมเป็นอย่างนี้อีกเด็ดขาด"เอ็นพูดแล้วยืดอกอย่างจริง
"เฮ้ ไอ้พวกขี้ขลาดจะมุดหัวไปถึงไหนกลัวมากนักหรือไงคราวนี้ชั้นจะไม่ยอมให้แกรังแกชั้นได้คนเดียวแล้วนังวินคราวนี้ชั้นจะฆ่าแกหมกป่านี่แหละ"เสียงนี่มัน!ไอ้เวรนั่นโถ่เอ้ย ชั้นเอียงคอไปดูว่ามันมีกันกี่คน พระเจ้าช่วยผู้ชายตัวใหญ่ๆทั้งนั้นรวมมันด้วยก็เป็น6คน เวรล่ะอย่างนี้ถึงชั้นจะมีวิทยายุทธขนาดไหนแต่ก็สู่มันไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ
"ห+มาหมูนี่หว่าไอ้ห่...ทำไมกรูจะต้องออกไปสู่กับเมิงทั้งๆที่มือตัวเองเปล่าไม่มีอะไรเป็นอาวุทคนเดียวส่วนพวกเมิงเครื่องมือเครื่องไม้เพียบแล้วยังเป็นผู้ชายควา+ยตั้ง6คนด้วยเล่า"ชั้นพูดอย่างยียวนกวนประสาท
"เอ่อวิน ชั้นจะล่อมันเองเธอรีบวิ่งไปที่เรือนั่นแล้วก็..."
"ถ้าชั้นไปนายก็ต้องไปไม่อย่างนั้นชั้นจะช่วยนายมาจากทะเลเพื่ออะไรกันเล่า คนอย่างมันมีแต่คำว่าเอาจริงเท่านั้นนายคิดว่าคนอย่างชั้นจะปล่อยให้นายอยู่ที่นี่ลิ้มรสกระสุนอย่างสนุกสนานส่วนตัวเองก็ไปลำบากลำบนอยู่ที่อีกเกาะนึงอยู่คนเดียวงั้นเหรอ"ชั้นพยายามพูดให้ความตึงเครียดลดลงแต่ดูเหมือนว่าเอ็นจะยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่
"แต่ว่าตัวถ่วง..."
"เลิกพูดมากแล้วตามชั้นมากฎของชีวิตชั้นคือสู้ถ้าหากสู้ได้ แต่ถ้าสู้ไม่ได้มองไม่เห็นแววที่จะชนะแล้วล่ะก็ต้องเผ่นลูกเดียว อีกอย่าง..."
"เฮ้พวกแกจะปรึกษากันอีกนานมั้ยวะหรือว่ากลัวหัวหดไปแล้ว555+"
"ชั้นจะทำให้นายรู้เองว่าถึงแม้จะเป็นตัวถ่วงแต่ว่านายก็เป็นตัวถ่วงที่มีค่าและสำคัญที่สุดสำหรับชั้นนะ!!!!"ชั้นตะโกนก้องแล้วดึงมือเอ็นที่กำลังอึ้งออกวิ่งไปท่ามกลางเสียงฮือฮาของพวกบ้านั่นแล้วกระโจนขึ้นเรือไปเลย
"ปรืนนนนนนนน"เสียงชั้นสตาทเครื่องดังกระหึ่ม
"เฮ้ยอย่างหนีนะเว่ย"ตามมาด้วยเสียงปืนดังตามมาแต่ดีที่พวกนั้นช่างยินปืนไม่แม่นเอาเสียเลยก็เลยไม่โดนชั้นซักนัดเอ็นก็เหมือนกัน
"เสียใจคนฉลาดมักไม่ต่อสู้กกับคนโง่เว่ย!!!"ชั้นจะโกนอย่างสะใจหางตาแอบเหลือบๆเห็นพวกนั่นวิ่งออกไปจากทางเข้าคฤหาสหลังใหญ่นี่
"จะเอายังไงต่อล่ะ"เอ็นหันมาถามชั้นอย่างตะกุกตะกักสีหน้าแดงระเรื่อจากคำพูดเมื่อกี้แต่ว่าชั้นกลัยไม่รุ้สึกอะไรซักนิด(นังหน้าด้านเอ้ย-นางมารฯ)
"ก็คงต้องวนกลับละมั้งพวกนั้นคงไม่มาแล้วล่ะแต่ว่าเดี๋ยวชั้นจะตามมาม่ามาแล้วกันนะ"ชั้นพูดแต่ก่อนกลับชั้นก็ขับไปอ้อมเกาะๆหนึ่งที่มีรูปร่างเหมือนรูปหัวใจแถมยังมีพวกพืชที่ขึ้นเป็นสีออกแดงและชมพูอีกด้วย
"ครืนนนนนนนน"ยังพูดไม่ทันขาดคำไอ้พวกนั้นก็ตามมาพร้อมเสียงปืนกระบอกใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิมแล้วยังมีเลเซอร์อีกด้วยไอ้บ้าเอ๊ยทำไมทะเลมันไม่มีหินผุดขึ้นมากลางป้องได้บ้างวะ!!!
"ปัง!!!"
"ฉึก!!!"
"โอ๊ย!!!"
เสียงนั้นดังมาพร้อมความรู้สึกเจ็บปวดของชั้นที่แทรกเข้ามาพร้อมด้วยความรู้สึกชาวาบที่แขนข้างขวา
"555+ทีนี้เมิงก็ไม่สามารถขับเรือนั่นได้เหมือนเดิมแล้ว เมิงก็เก่งนะทำเป็นทุกอย่างไม่ว่าจะยิงปืนหรือขับเรือเรื่องเอาตัวรอดกรูต้องเรียนรู้กับเมิงจริงๆ แต่ก็นั่นแหละถ้ากรูไม่ใช่วิธีนี้สู้กับเมิงตัวต่อตัวมีหวังคนได้ตายตั้งแต่ยังไม่มีแฟนกันล่ะ"
"พูดอย่างนี้หมายความว่าเมิงยอมรับแล้วงั้นเหรอว่าเมิงน่ะมันห+มาหมู่ชอบลอบแทงข้างหลังเพราะรู้ใช่มั้ยล่ะว่าสู้ตรงๆไม่ได้ก็เลยมาเล่นข้างหลัง ไอ้พวกเวรเอ๊ย ถ้ารอดไปได้อย่างนึกนะว่ากรูจะปล่อยพวกเมิงไป กรูจะเอาให้น่วมเลย!!!"ชั้นคาดโทษก่อนจะเลี้ยงเรือให้ไปอยู่ที่หลังเกาะนั่น เอาไงดีล่ะมีอะไรในเรือลำนี้บ้างหรือว่ามีแต่พวกเครื่องมือดำน้ำแต่ก็เอาเหอะถึงยังไงก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย
"เอ็นช่วยชั้นหาหน่อยว่าในเรือนี่มีอะไรที่พอจะช่วยให้เรารอดได้รึเปล่า"ยังพูดไม่ทันจบเอ็นก็ก้มลงหาทุกซอกทุกมุมลิ้นชักทุกอันไม่มีอันไหนท่รอดพ้นสายตาของเอ็นไปได้
"วิน!!"เค้าตะโกนออกมาอย่างตีใจจนชั้นแทบอยากจะตบปากเค้าแรงๆเพราะนั่นมันทำให้พวกศัตรูรู้ว่าพวกเราอยู่ที่นี่
"มีปืนอยู่ในเรือนี้ด้วย"โอ้พระเจ้า นี่มันเรือตามใจนึกรึไงนะ ถ้าอย่างนั้นชั้นขอปืนใหญ่หน่อยได้มั้ย(ใหญ่ไปโว้ย-เทพในเรือ)
"กี่กระบอกมีกระสุนรึเปล่า"ชั้นถาม
"มีอยู่4กระบอกมีกระสุนตุนไว้เพียบ"ชั้นชักสงใสแล้วสิว่าพวกเราขโมยเรือของพวกโจรสลัดมารึเปล่า---___---????
"นายยิงปืนเป็นรึเปล่า"ถามไปอย่างนั้นแหละก็คิดอยู่แล้วล่ะว่าจะต้อง...
"เป็น"นั่นไงคิดแล้วว่าต้องเป็น...เฮ้ย
"จริงงะ"ชั้นถามอย่างทึ่งๆเอ็นพยักหน้าอย่างใสซื่อโดยที่เหมือนจะไม่รู้เลยว่าชั้นระแวงในตัวเค้ามากแค่ไหนไม่ใช่ว่าเค้าจะยิงแบบเมอร์แรงหรอกนะไอ้ที่แบบว่ายิงออกไปแรงๆแล้วมันจะวกกลับมาที่คนข้างๆอย่างชั้นเนี่ย
"เอาเหอะตอนนี้ชั้นต้องการกำลังจากนายช่วยกันยิงให้หมดเลยจะจะให้มันตายๆไปเลยก็ได้ถ้าในนี้มีวิทยุสื่อสารอีกอย่างล่ะก็แจ่มเลย"ไม่ใช่อะไรหรอกเพราะว่าไอ้มือถือของชั้นมันคงจะโดนทะเลกัดกินไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้วล่ะ
"ครืนนนนนน"
"ปัง!!!!"เสียงกระสุนตามมาอีกหลายนัดนั่นเป็นเสียงกระสุนของพวกชั้นเองไม่น่าเชื่อว่าเอ็นจะยิงได้แม่นมากๆแต่เค้าเหมือนไม่อยากจะยิงให้เจ้าพวกนั้นตายๆไปซักเท่าไหร่เค้าเล็งไปยิงที่ท้องและแขนทั้งสองข้างหรือว่าขาแทนแต่ว่าชั้น...เล็งที่หัวใจกับหัวสมองอย่างเดียว!!!
"โอ๊ยยยยยยยยย~"เสียงร้องครวญครางนั้นเป็นของพวกลิ่วล้องของไอ้เจ้าหมอนั่นทำให้ชั้นรู้สึกสะใจและกระชุ่มกระชวยแผลที่ถูกยิงเฉี่ยวๆเมื่อกี้เหมือนสนามกันในทันตามันเหมือนว่าโลกทั้งโลกกำลังเป็นสีชมพู
"คราวนี้ก็เหลือแต่แกแล้วล่ะนะ"ชั้นพูดเย็นๆในขณะที่กำลังยกปืนขึ้นเล็งที่หัวใจของใครบางคน
"ยะ...อย่าเลยนะ ชั้นผิดไปแล้วยกโทษให้ชั้นเถอะริน เธอก็รู้ว่าชั้นไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ลีน่าเจ็บเธอก็รู้ใช่มั้ยชั้นแค่รักเค้ามากเท่านั้นเอง แล้วก็ผิดหวังมากเลยตอนที่รู้ว่าเค้าท้องแล้วคิดว่าเค้าท้องกับคนอื่นน่ะ"เจ้าหมอนั่นละล้ำละลักพูดอย่างสำนึกผิดตีสีหน้าน่าสงสารเต็มที่
"สีหน้าและคำพูดแบบนั้นใช้ไม่ได้กับชั้นตั้งแต่เมื่อ5ปีที่แล้วแล้วล่ะไนท์ ชั้นไม่เคยชอบและไม่เคยคิดจะให้อภัยคนอย่างแกแล้วอีกอย่างนะสำหรับแกเวลาของคำว่าขอโทษมันหมดอายุมานานมากแล้ว สำหรับแกสิ่งที่จะทดแทนได้คิดชีวิต ชีวิตของคนที่ทำให้ลีน่าเจ็บปวดต้องเป็นชีวิตของมันเท่านั้น"ชั้นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแล้วลั่นไกปืน
"ริน!อย่าเลยนะ ฮึกๆๆฮืออออ ชั้นผิดไปแล้วอย่าฆ่าชั้นเลย ริน ฮือออออออ ชั้นเป็นพ่อของลูกลีน่านะถ้าเธอฆ่าชั้นเธอไม่ทำผิดต่อลีน่าหรอกเหรอ"เค้าพูดพลางสะอึกสะอื้นร้องชาชีวิต พ่องั้นเหรอคำพูดนั้นทำให้ชั้นหยุดกึกนึกถึงพ่อตัวเองขึ้นมา
[i] "รินลูกน่ะเป็นเด็กอ่อนโยนไม่ชอบทำร้ายใครถึงแม้จะเงียบๆแล้วก็เพื่อนน้อยแต่พ่อไม่อยากให้ลูกเปลี่ยนไปนะจงเก็บความอ่อนโยนและความดีของลูกให้ตลอดไป อีกอย่างพ่อไม่เคยคิดหรอกนะว่าลูกจะฆ่าใครได้เพราะว่าคำๆนั้นมันโหดร้ายเกินไปสำหรับลูก"[/i]
คำพูดของพ่อเมื่อตอนชั้นยังเด็กๆนั่นเป็นครั้งแรกที่พ่อพูดอะไรซึ้งๆและเป็นทางการกับชั้นเพราะปกติพ่อมันจะหาเรื่องทะเลาะกับแม่เล็กๆน้อยๆพ่อบอกว่าทำให้พ่อมีความสุข
[i] "รินพ่อดีใจนะที่ลูกไม่ได้ฆ่าผู้ชายคนนั้นไปจริงๆอย่าเปลี่ยนไปนะลูก พ่อจะรออยู่ตรงนี้ลูกอยู่ที่นั่นก็อย่าเปลี่ยนไปนะลูก"[/i]
น้ำเสียงที่พ่อพูดกับชั้นไม่ได้เจือความผิดหวังหรือว่าเสียใจแต่มันยังคงความมั่นคงเอาไว้แล้วแววตาแห่งความเชื่อใจนั่นอีก พอนึกถึงอย่างนั้นปืนที่อยู่ในมือของชั้นก็ลดลง
"ไปให้พ้นหน้าชั้น"ชั้นพูดเย็นๆในขณะที่น้ำตาร่วงหล่นลงมาอย่างไม่รู้ตัว ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรอีกเรือลำนั้นก็แล่นออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับคำๆนึงที่ตะโกนตอบมาว่าฝากเอาไว้ก่อนเถอะ นั่นทำให้ชั้นนึกโมโหขึ้นมาจึงยกปืนที่ยังอยู่ในมือแล้วลั่นไก
"ปังงงงง"
"โอ๊ยยยยย"ไม่ต้องห่วงมันโดนแค่เฉี่ยวๆเท่านั้นเหมือนที่มันให้ไว้กับชั้นไง เป็นไงเดวิลเท่าเทียมดีมั้ย^-^
"กึกๆๆๆๆๆ"ดูเหมือนเรือจะเริ่มสั่นเตือนว่าแรงกำลังของมันกำลังลดลงเพราะว่าน้ำมันกำลังจะหมด!!!อ่าวเวรแล้วไงไกลซะด้วยกว่าจะกลับไปที่นั่นถ้าใช้เครื่องทุ่นแรงอย่างเรือนี่ก็คงไม่มีปัญหาแต่ว่าน้ำมันเหลืออยู่นิดหน่อยแค่นี้จะทำยังไงดี โอ๊ยเทพเจ้าเมื่อกี้ประทานปืนมาให้ตอนนี้ขอแค่น้ำมันพืชก็พอ(โว้ยนังบ้าเอ๊ย น้ำมันพืชจะช่วยอะไรได้เล่า-เทพเจ้า)
"วินรีบขับไปที่เกาะก่อนดีกว่าถ้าน้ำมันหมดตรงนี้เราไม่ต้องนอนกลางทะเลกันหรอกเหรอฝนตกปรอยๆแล้วด้วย"เค้าพูดแล้วเอามือรองน้ำฝนที่เริ่มตกแรงขึ้นชั้นจึงรีบขับเรือให้แล่นไปที่เกาะที่อยู่ตรงหน้า เกาะรูปหัวใจนั่นเอง
"ครืนนนนนน วูบบบบ"
ไม่นานน้ำมันเครื่องก็หมดนั่นหมายถึงว่าเครื่องดับนั่นเองโอ๊ยเวรแล้วไงไม่รู้ว่าเกาะนี้จะมีคนป่าอยู่รึเปล่าด้วยสิตอนนี้ชั้นไม่มีแรงที่จะสู้แล้วล่ะ
"โอ๊ย เมื่อชะมัดเลือดบ้านี่ก็ออกไม่หยุดเลยนึกว่าชั้นไม่ใช่คนรึไงเสียเลือดมากๆเดี๋ยวชั้นก็ตะ..."เอ็นรีบเอามือมาปิดปากชั้น
"คำๆนี้พูดพร่ำเพรื่อไม่ได้หรอกนะ มันไม่ดี"เค้าส่งสายตาเป็นห่วงมาให้ชั้นทำให้ปากของชั้นมันปิดสนิท
"ฮะๆ งั้นเหรอ เอาเถอะพ่อคนหัวโบราณตอนนี้ไปหาถ้ำอยู่ก่อนดีกว่าก่อนที่นายจะเป็นหวัด"เอ็นพยักหน้าไม่นานนักเราก็เห็นถ้ำๆนึงที่ดูไม่ลึกมากในนั้นมีกิ่งไม่อยู่เต็มไปหมดคงพอจะให้พวกเราก่อกองไฟกันได้หรอกน่า
"โอ๊ย แล้วนี่ชั้นจะต้องนั่งทำเป็นมนุษย์ยุคหินนั่งปั่นไม้เนี่ยนะ..."
"พรึบ!"เอ็นหยิบกิ่งไม้ขึ้นแล้วแล้วเอาไฟแช๊กจุดไฟขึ้นมา ทำไมไม่บอกชั้นเล่าว่ามีไอ้นี่อยู่
-///-
"แฮะๆ เมื่อกี้รื้อในเรือดูอีกรอบก็เจอได้นี่แหละ^^*"แล้วก็ยิ้มแห้งๆมาให้เออช่างน่าอับอายจริงๆชั้น
"นอนกันเหอะ"แล้วก็หันหลังหาที่เหมาะๆที่จะนอนแต่พอหันกลับมาอีกทีก็เจอเอ็นกำลังยืนหน้าแดงอยู่ที่เดิม
"เอาเป็นอะไรไปเหรอรีบมานอนเข้าสิพรุ่งนี้จะได้ส่งสัญญาณsosไปให้ไอ้เดมัน"แต่พวกพูดถึงเดเท่านั้นแหละเอ็นก็หน้าบึ้งแล้วหันหลังหาที่เหมาะๆจะนอนทันที
"เฮ้อ นี่เอ็นชั้นไม่รู้หรอกนะว่าทำไมนายถึงไม่ชอบเดมันนักแต่ว่าถ้าไม่นับที่มันดูถูกนายมันก็เป็นคนดีนะแล้วอีกอย่าง..."
"ก็เพราะว่าเค้าเป็นคู่หมั้นของเธอใช่มั้ยล่ะถึงได้ปกป้องกันนัก"เค้าพูดด้วยน้ำเสียงและสายตาเจ็บปวดแล้วหันหลังให้ชั้นก่อนจะนั่งลงตรงที่ไม่มีกิ่งไม้มากนัก ไม่นานชั้นก็นั่งตามลงไป
"เดวิลน่ะตอนที่อยู่ในคุกนั่นเค้าเป็นคนเดียวที่ช่วยดึงชั้นไม่ให้อยู่ในนรก เค้าเป็นคนเดียวที่ทำให้ชั้นรู้ตัวว่ายังมีชีวิตอยู่ในโลกแบบนี้ ทั้งๆที่ตัวเองก็เจอมาเยอะแท้ๆ เดวิลน่ะนะเค้าไม่ได้ทำผิดอะไรหรอกแต่เพราะว่าพ่อของเค้าค้ายาบ้าและเมื่อโดนจับได้จึงได้โยนความผิดมาให้ลูกของตัวเองคือเดวิลนั่นแหละ เดวิลน่ะบอกเสมอว่าเค้าเป็นคนที่โลกไม่ต้องการชื่อเดวิลก็ได้มาจากพ่อและแม่ตั้งให้ด้วยความคึกคะนองของทั้งสองคนทำให้มีเค้าออกมาโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว แต่เพราะว่ายังมีความเป็นคนกันอยู่เค้าถึงได้เกิดมาแต่ก็ยังไม่วายทิ้งสัญลักษณ์ไว้ว่าเค้าเป็นคนที่ทั้งสองคนนั้นไม่ต้องการ ปิศาจ ความเลวร้ายชื่อนี้เป็นชื่อที่ดูน่ากลัวแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดนะ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังสู้ต่อไป ชั้นไม่ได้หวังให้นายบ้าดีเดือดอย่างเดแต่ชั้นแค่อยากให้นายมองโลกในแง่ดีแบบเค้าเชื่อใจคนอื่นซะบ้างนายจะดูน่ารักขึ้นกว่านี้เยอะ ส่วนเรื่องคู่หมั้นนั่น เพราะชั้นมั่นใจความเค้าเป็นคนที่ชั้นสามารถฝากชีวิตไว้ได้และจะคอยอยู่ข้างๆชั้นคิดไปพร้อมๆกับชั้น แต่สิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงสมองและความคิดของชั้นเท่านั้นที่ตัดสิน ชั้นไม่ได้ขอให้นายลุกขึ้นมาต่อสู้กับเดวิลเพื่อชั้นแต่ชั้นแค่อยากให้นายรู้ว่าเดวิลเป็นคนที่สมองและความคิดของชั้นเลือกเท่านั้นแต่คนที่หัวใจของชั้นเลือก...คือนาย"พูดออกไปแล้วพูดออกไปจนได้น่าอายชะมัด ชั้นหันหน้าหนีเอ็นที่กำลังหน้าแดงเช่นกัน
อ๊ากกกกกกกก เมื่อกี๊เธอพูดว่าอะไรนะคนที่หัวใจของเธอเลือกคือผมงั้นเหรอ อยากจะบ้าตายเพราะความสุขจริงๆ^O^โลกนี้คงไม่มีใครมีความสุขเท่าผมไปแล้วเพิ่งเข้าใจคำว่าความเจ็บปวดกับความสุขมันอยู่ติดกันแค่นี้ก็วันนี้นี่เองแหละ(แกแต่งเองอะนะ-นางมารฯ)
"เออนี่วิน ทำไมคนที่มายิงเราเมื่อกี๊ถึงได้เรียกเธอว่า"เธอทำตาโตแล้วก็กลับมาเย็นชาเหมือนเดิม
"นั่นเป็นชื่อเก่าที่ชั้นอยากลบออกไปจากสมองน่ะ คนๆนั้นเคยใช้ชื่อนี้เรียกชั้นนั่นทำให้ชั้นขยะแขยงตัวเองจนต้องเปลี่ยนชื่อต่อจากนี้ไปถ้าอยู่กันสองคนนายก็เรียกชั้นว่ารินได้นะมันดูเหมือนผู้หญิงมากกว่าน่ะ-///-"แล้วเธอก็หน้าแดงแล้วก็หันหนีไปอีก ผมน่ะเหรอหน้าแดงแจ๋ตั้งแต่เธอหันมาแล้วล่ะมั้ง นี่น่ะเหรอความรักมันช่างสวยงามอะไรเช่นนี่เนี่ย>/////<
"ถ้าอย่างนั้นเราจะนอนกันได้รึยังล่ะ"เธอพูดขึ้นเพื่อแทรกระหว่างความเงียบงันผมแค่พยักหน้าน้อยๆเพราะว่ามีความสุขจนลิ้นจุกปาก(ไอ้ทุ-เรศเอ๊ย-นางมารฯ)เธอรีบรุดไปที่นอนของตัวเองทันทีผมก็เช่นกัน แต่ว่านอนคนเดียวในที่แบบนี้มันไม่อบอุ่นเลยแฮะ
"ซี่~"นี่เธอทำเสียงอะไรของเธอนะ ฝึกออกเสียงตัวsอยู่งั้นเหรอ ไม่น่าคนอย่างวินเอ๊ยรินไม่ปัญญาอ่อนขนาดนั้นหรอก อ่าวแล้วอะไรมันส่งเสียงอยู่...
"เฮ้ย รินงู!!!"ผมสังเกตเห็นอะไรบาอย่างกำลังคลืบคลานเข้าไปใกล้ๆเธอจึงวิ่งเข้าไปจับหางมันไว้แล้วดึงมันออกมา แต่ว่ารินก็ยังคงไม่รู้สึกตัว เธอคงจะเป็นคนนอนแล้วนอนเลยล่ะมั้ง(เค้าเรียกหลับเป็นตายเฟร้ย!-นางมารฯ)ผมเลยต้องรีบวิ่งไปช้อนร่างบางที่แสนเบาของเธอออกมาจากตรงนั้นแต่ขาดันไปเกี่ยวเอากับอะไรก็ไม่รู้ทำให้มันบาดขาผมTOTเจ็บงะ แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาอ่อนแอนะต้องรีบปลุกรินขึ้นมาช่วยกันฆ่างูนี่ซะ อ๊ะ ไม่ได้ๆ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเพิ่งเธอตลอดเลยน่ะสิ ไม่ได้เราจะต้องหาทางจัดการกับมันเอง ผมอาศัยไฟที่ยังไม่มอดมองหางูนั่นแล้วก็เจอ TOTโฮๆๆๆๆๆ มันขู่ผมฟ่อๆน่ากลัวอย่างแรงเลยครับท่านผู้อ่าน จะทำยังไงดีเนี่ย
"เค้าพูดกันว่าถ้าเจอแขกกับงูให้ตีแขกก่อนงูนะจ๊ะ"
"แล้วถ้าเจอแต่งูจะจัดการกับมันยังไงดีล่ะครับ"
"ถ้าเจองูอย่าตีที่ลำตัวนะจ๊ะ เพราะมันจะไม่ตายแล้วมาแว้งกัดเรา เราต้องตีมันที่หัวให้แบะตายไปเลย"
"แม่โหดจังครับ---___---;;;;"
นั่นเป็นบทสนทนาในวัยเยาว์และเป็นครั้งแรกที่ผมเริ่มกลัวแม่ของตัวเอง เอาเถอะยังไงตอนนี้ก็นึกขึ้นได้แล้วต้องฆ่ามัน!!!ทำตัวโหดๆเข้าไว้รินจะได้ภูมิใจในตัวเรา
"ป้าบๆๆ ผั๊วะๆๆ"เสียงตีมันดังก้องถ้ำแต่ว่ารินก็ยังไม่ตื่น ใจหนึ่งผมอยากให้เธอนอนพักผ่อนให้สบายเพื่อที่ตอนเช้าตื่นมาเห็นซากงูนี่และผมที่นอนหลับอยู่จะได้รู้ว่าผมได้ปกป้องเธอไว้ครั้งนึงแล้ว แต่อีกใจนึงผมก็อยากจะให้เธอตื่นขึ้นมาช่วยกันตีงูนี่หน่อยเพราะว่าแค่แรงและกำลังของผมไม่สามารถต้านทานงูนี่ได้
"ซี่!!"มันขู่ครั้งสุดท้ายก่อนจะเลื้อยเข้ามาหาผมอย่างเร็ว
"จำไว้นะลูกอย่าไปขโมยอะไรของงูหรือทำให้มันโกรธ เพราะถ้าลูกทำแล้ววิ่งหนีมันลูกจะตายสถานเดียว เพราะว่าถ้าเอาจริงๆแล้วนั้นงูน่ะเลื้อยเร็วยิ่งกว่าม้าซะอีกนะ"
จนถึงบัดนี้ผมก็ยังคิดอยู่เลยว่าทำไมแม่จะต้องมาสอนผมเรื่องแบบนี้ตอนผมเด็กๆด้วย แต่ว่าตอนนี้ผมอยากจะขอบคุณและขอโทษแม่เหลือเกินที่ไม่ทำตามคำสั่งสอนของท่าน ตายแน่ไม่เหลือแล้วเรา ผมอาจจะโดนกินไปเลยก็ได้ อย่าลืมไปงานผมนะครับท่านผู้อ่านTOT
"ป้าบ!"ก่อนที่ผมจะถูกงูกิน(--__--;;-นางมารฯ)ก็มีมือเล็กๆยื่นมาสับเข้าที่หัวของงูนั่นทำให้มันกะอักเลือดตายคาที่
"เฮ้อ~ อยากตายเหรอสู้กับงูโดยไม่ปลุกชั้นเนี่ยห๊ะ ถ้ามันกัดนายตายจะทำยังไง"พอตื่นขึ้นมาเธอก็สวดผม(ด้วยความเป็นห่วง-ริน)ทันที
"ก็ชั้นไม่อยากปลุกรินแล้วอีกอย่างชั้นอยากปกป้อง..."
"ไม่ต้องมาพูดเลย ชั้นปกป้องนายแล้วมันเสียหายตรงไหนใครกล้าพูดก็ลองดูดิ อีกอย่างถึงนายจะไม่เคยช่วยปกป้องชั้น นายก็ไม่ต้องมาสินึกรักบ้านเกิดตอนนี้หรอกเพราะว่าชั้นน่ะชอบเอ็นคนที่อ่อนแอมากกว่าซะแล้วล่ะ"พูดจบเธอก็รีบทำเป็นล้มตัวลงนอนทันที แต่ว่าคืนนั้น...ผมนอนไม่หลับเลยซักแอะ----___----;;;;
..................................................
"วิน วิน!!!"เสียงปลุกชั้นตั้งแต่เช้าดังขึ้น น่ารำคาญชะมัดเค้าจะตื่นเต้นไปหาอะไรกันจะเปลี่ยนที่นอนให้ชั้นรึ?ไม่ต้องหรอกถึงแม้ว่าที่นอนอยู่ตอนนี้มันจะแข็งแล้วก็คันๆไปหน่อย แต่ว่าเมื่อวานรู้สึกจะนอนดึกมากก็เลยง๊วงง่วง
"ริน รินตื่นได้แล้ว!"คราวนี้น้ำเสียงของคนที่เรียกเปลี่ยนไปใครกันที่รู้ว่าชั้นชื่อรินกันนะ
"คุณรินคร้าบบบบบตื่นได้แล้วเราต้องหาทางกลับไปที่บ้านของหมิงกันนะคร้าบบบบบ"น้ำเสียงนี้คุ้นๆนะฟังแล้วรู้สึกดีแล้วก็อบอุ่นแต่ติดที่อยู่ที่ว่าเค้าเป็นใครนี่สิ???? เอ๊ะเดี๋ยวก่อนหมิงงั้นเหรอเป็นญาติห่างๆของชั้นใช่มั้ยแล้ว...อ๋อออออออ นึกออกแล้ว
"ผลุบ!"
"เฮ้ย!"
อาจเพราะว่าชั้นจู่ๆก็ลุกพลวดขึ้นมาและติดที่คนที่ปลุกชั้นนั้นขี้ตกใจอยู่แล้วจึงมีผลทำให้ชั้นสะดุ้งเฮือกอย่างที่เห็น ก็ดีที่เค้าไม่กรี๊ดอะนะ----_____------;;;;;;
"อาราย~ตกใจอะไรมีทราบ"ชั้นสะบัดหัวแรงๆสองทีก่อนจะขยี้ตาตัวเอง
"นายเป็นใครกันเนี่ย????"ชั้นถามอย่างงุนงงก่อนที่ความรู้และความทรงจำทั้งหมดจะค่อยๆไหลเข้ามา
"อ๋อๆๆๆๆ จำได้แล้วนายคือเอ็นอือๆชั้นจำได้ทุกอย่างแล้ว โทษๆนะเพราะว่าตื่นขึ้นมาทุกเช้าความจำจะเหมือนว่าหายไปน่ะนั่นจะทำให้เรานอนหลับสนิทขึ้นน่ะ"(ไม่ได้แปลกใจเล้ย-เอ็น)จากนั้นชั้นก็ขอตัวไปล้างหน้าล้างตาบ้วนปากและรู้สึกได้ถึงท้องที่ร้องจ๊อกๆ ชั้นลูบท้องตัวเองเบาๆก่อนจะหันกลับไปหาเอ็นที่กำลังสำรวจที่นี่อยู่อย่างสนใจไม่น้อย
"ดูอะไรอยุ่เหรอ เกาะนี้สวยดีนะ และมันจะสวยมากด้วยถ้าพวกเราไม่ได้มาที่นี่แบบไม่ได้อยากมาน่ะ"ชั้นทำปากยื่นอย่างไม่พอใจนึกฉุนพวกนั้นขึ้นมาคนเค้ากำลังมีความสุขกำลังเคลียกันได้ก็ดันมาหาเรื่องกันซะงั้นเป็นยังไงล่ะผลบุญที่ได้รับมันเหมือนกับที่หวังไว้รึเปล่าก็ไม่แล้วทำไมยังก่อกวนชั้นไม่เลือกอีกนะ...
"ชั้นหิวแล้วเรารีบก่อกองไฟกันเถอะ"เอ็นพยักหน้าไม่ถามอะไรมากก่อนจะเริ่มรวบรวมกิ่งไม่ที่อยู่แถวๆนั้นมาสุมรวมกันในที่ๆไม่มีต้นไม่อยู่มากนักจะทำให้สัญญาณsosของพวกเราได้ผลยิ่งขึ้น ไม่นาน...
"ครืนนนนนนนนนนน"เสียงเรือที่คล้ายๆกับเรือที่พวกเรานั่งมาดังขึ้นชั้นรีบกระชากเอ็นที่นั่งเหม่อลอยอยู่ใกล้ๆให้ลุกขึ้นก่อนจะค่อยๆย่องออกไปดูเผื่อถ้ามันจะเป็นพวกนั้นจะได้หนีทัน แต่เปล่านั่นเป็นสิ่งที่ชั้นหวังไว้คือเดวิลที่กำลังขับเรือแบบเดียวกับของพวกเราอยู่และคนอื่นๆที่กำลังมองมาอย่างเป็นห่วง
"วิน เอ็นเป็นยังไงบ้าน คุณแม่ของเอ็นโทรมาเช็คเมื่อกี้พวกเราไม่รู้ว่าจะพูดว่ายังไงก็เลยบอกว่าออกไปตลาดกันแล้วก็รีบตามหาพวกเธอนี่ก็ชั่วโมงกว่าแล้วชั้นกล้วว่าคุณน้าจะสงใสน่ะ"หมิงพูดขึ้น นี่แม่ของเอ็นมีเบอร์ยัยนี่ด้วยเหรอ---___----****ไม่ได้ล่ะวันหลังต้องไปเสนอหน้าเอาเบอร์ไปให้แม่ของเอ็นซะหน่อยแล้ว(อีหน้าหนาเอ๊ย-นางมารฯ)
"วิน"เดวิลพูดเสียงเบาอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนที่ชั้นจะได้รู้ตัวร่างสูงโปร่งของเค้าก็เข้ามากอดชั้นเอาไว้แน่น
"ชั้น...เป็นห่วงนะ"เค้าพูดอย่างหวาดพะหวานั่นทำให้ชั้นรู้ว่าถึงแม้ตอนนี้เค้าจะมีหมิงที่แทรกซึมเข้ามาในใจบ้างแล้วแต่นั่นก็เป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวเดียวจริงๆ คนที่สัญที่สุดสำหรับเค้าตอนนี้ยังเป็นชั้น เดวิล ชั้น...ขอโทษนะ
"เมื่อเจอกันแล้วก็...กลับเถอะ"เสียงที่เปล่งออกมาจากปากของหมิงนั้นดูเหนื่อยล้าและเจ็บปวดก่อนที่เธอจะสะบัดหน้าแรงๆหลายครั้งเหมือนจะสะลัดเอาความคิดอะไรบางอย่างออกไปจากหัวก่อนจะมองมาทางพวกเราที่ยืนอยู่บนเกาะด้วยสายตาที่ชั้นคาดเดาไม่ถูก
"อือ"มีเพียงเอ็นเท่านั้นที่ตอบกลับมาเค้าไม่พูดอะไรอีกเลยระหว่างทางกลับจากเกาะหัวใจนั่นเพราะว่าชั้นต้องนั่งกุมมือของเดวิลให้สติของเค้ากลับคืนมา ถึงจะเห็นเค้าเป็นคนเย็นชาแต่ถ้าเรื่องอะไรกระทบเค้ามากจริงๆเค้าจะกลายเป็นคนเซนต์สิทีฟไปในทันตาเห็นและคราวนี้ก็เหมือนกัน
"ขอโทษที่ต้องถามนะนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่พวกโบว์บอกว่าขณะที่พยายามจะแก้ปริศนาที่กำแพงก็ได้ยินเสียงปืนพวกเธอบอกว่านึกว่าพวกที่อยู่ในที่ชุกชุมกำลังจุดพลุกันอยู่ แต่นานเข้าก็ไม่เห็นวี่แววของพวกวินและเอ็นเลยก็เลยเดินหาไปทั่วบ้านแล้วตอนนั้นโบว์ก็เปิดม่านที่ตรงบันไดแล้วก็เห็นพวกวินกำลังขึ้นเรือหนีไปแล้วก็เห็นพวกผู้ชายกลุ่มนึงที่ไม่น่าไว้ใจตะโกนอะไรบางอย่างแล้วก็วิ่งหนีไป พวกเธอกลัวว่าถ้าออกไปตอนนั้นจะโดนลูกหลงไปด้วยแล้วจะไม่ได้ช่วยพวกเอ็นก็เลยต้องแอบซ่อนตัวไว้ก่อนจนระยะหนึ่งก็ออกไปดูพบว่าไม่เห็นใครแล้ว ก็เลยโทรมาหาชั้นแต่ว่าไม่ติดเพราะว่าแบทหมด(--___--***)จากนั้นพอโทรหาคนอื่นก็ไม่ติดไปติดก็อีของเดวิลแต่ว่าเค้ากำลังเมามากจึงพูดไม่รู้เรื่อง กว่าชั้นจะเริ่มรำคาญแล้วแย่งเอามือถือมาได้ก็นานโขอยู่ และกว่าพวกเราจะยืมเรือนี้มาได้และเห็นสัญญาณขอความช่วยเหลือของวินก็ปาไป10โมงเช้า นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ พวกผู้ชายพวกนั้นเป็นใครทำไมจะต้องมามีเรื่องกับเธอตอบชั้นหน่อยได้มั้ย"หมิงถามอย่างเป็นห่วงปนเขี้ยวเขน ชั้นละล้ำละลักเพราะว่าพูดไม่ออก
"ไม่มีอะไรหรอกหมิงพวกพ้องของโจรที่วินจับได้น่ะมันคงติดต่อให้เพื่อนของมันซักคนได้รับรู้แล้วก็ตามมาอย่างที่เห็น"เอ็นตอบไปอย่างเสแสร้งแต่ดูไม่ออกว่าเค้าพูดจริงหรือเล่นชั้นรีบพยักหน้าแล้วหลบสายตาที่จ้องมาเขม็งของหมิง
"เอาเถอะยังไงก็ระวังตัวด้วยแล้วกันเพราะว่าโจรพวกนั้นยังไม่ถูกจับแต่ดูนี่สิ"หมิงเริ่มคลายเครียดด้วยการเอาหนังสือพิมพ์มาให้พวกเราดู เวลาที่พวกเธอออกตามหาชั้นนี่ยังมีเวลามาหยิบหนังสือนี่ด้วยเหรอเนี่ย---___---;;;;;;
"เกิดเหตุประหลาดที่น่านน้ำใกล้ทะเลพัทยา ตำรวจและกองพิสูจน์หลักฐานงงงันกันยิ่งนักเมื่อพบศพของชายชุดดำร่างใหญ่จำนาน4คนลอยอยู่ที่แม่น้ำ...ที่พัทยา สาเหตุการตายพบว่ามีรูเหมือนถูกเจาะและตรงกับขนาดของลูกกระสุนพอดิบพอดี แต่เหตุประหลาดได้เกิดขึ้นเมื่อพบว่าไม่มีกระสุนอยู่ในร่างกายของผู้เคราะห์ร้ายเลยซักรายเดียว"
จากนั้นก็มองมาที่พวกเราอย่างขอความเห็น
"ขอดูภาพหน่อยสิ"ชั้นและเอ็นพูดขึ้นมาพร้อมกันเมื่อเห็นว่าเดวิลทำใจให้เป็นปกติแล้วชั้นจึงย้ายไปนั่งข้างๆเอ็นแล้วมองรุปภาพนั้นไปพร้อมๆกับเค้า
"พวกนั้น..."ชั้นพูดออกมาเบาๆแล้วก็ไม่มีอะไรสามารถออกมาจากปากได้อีก
"ใช่จริงๆด้วยแต่ว่ากระสุน..."เอ็นพูดเบาไม่แพ้กับชั้นเราสองคนมองหน้ากันอย่างหวาดๆดูท่าคราวนี้คงจะเป็นเพราะกรรมดีเก่าที่ชั้นได้กระทำมาแต่ชาติปางก่อนทำให้มีปืนและกระสุนที่ไหนไม่รู้โผล่มาให้ยืนแล้วมันก็เอากลับคืนไป มัน...ที่ชั้นไม่รู้ว่าคืออะไรกันแน่...
"อะไรเหรอทั้งสองคนน่ะหน้าซีดเชียว"เอ็นที่ปรับสีหน้าได้เร็วกว่าชั้นส่ายหน้าแล้วบอกปัดไปอย่างลวกๆ
"โครกกกกกก"ให้ทายว่าเสียงอะไร??? ใช่เสียงท้องของไอ้คนขี้อายที่มันนั่งใกล้ๆชั้นนี่แหละ
"ก๊ากกักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ^O^'"พวกเราพากันหัวเราะร่าน้ำตาเล็ดกับหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกของเอ็นโดยเฉพาะเดวิล พอสติกลับเป็นเหมือนเดิมก็กลับมานิสัยเดิมคือได้ทีขี่แพะไล่ทำให้ชั้นเกิดอาการหมั่นไส้เป็นอย่างยิ่ง
"หิวมากทำไมเมื่อกี้ไม่บอกเล่าจะได้หาปลามาให้กินรองท้องก่อนน่ะ"ชั้นพูดขึ้นอดไม่ได้ที่จะหัวเราะน้อยๆโชคดีจริงจริ๊งที่ท้องของชั้นมันร้องไปแล้วตอนที่ไม่มีใครอยู่และได้ยิน(น่าเกลียดสิ้นดีเลย-นางมารฯ)
"ก็...ก็เพราะว่าเดี๋ยวพวกหมิงก็จะมาแล้วนี่ก็เลย-////-"เค้าพูดต่อไม่ออกนั่นทำให้ชั้นเพิ่มเสียงหัวเราะให้ดังยิ่งขึ้น
"555+เอาเถอะเดี๋ยวก็จะถึงแล้วล่ะ"โบว์ที่เมื่อกี้เสนอหน้าบอกว่าให้เดวิลไปพักส่วนตัวเองจะรับหน้าที่ขับเรือแทนพูดขึ้นกลั้วหัวเราะ เสียงท้องร้องของเอ็นช่วยคลายเครียดให้พวกเราได้มาเลยทีเดียว
"เอาล่ะถึงกันแล้วพวก"โบว์พูดขึ้นอย่างแจ่มใสในขณะที่พวกเราบางคนกำลังจะหลับ
"อ๋อๆ เหรองั้นก็ลงกันเลยนะ"หมิงที่ดูจะเหลอหลามากกว่าเพื่อนเพราะว่าพี่แกนั่งสับปะหงกมารีบเดินเร็วๆออกจากเรือแต่ว่า...
"ตู้มมมมม!!!!"น้ำทะเลกระจายมาเผื่อแผ่ให้พวกเราได้ชุ่มชื่นไปตามๆกันเพราะว่า...
"ก๊ากกักๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เฮ้ยพวกเราหมิงตกน้ำเว่ย"เดวิลพูดและหัวเราะอย่างไม่เกรงใจ เรื่องมันเกิดขึ้นเร็วมากจนชั้นที่กำลังตบหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่งไม่สามารถจับภาพตอนนั้นได้ แต่ที่รู้ๆคือเธอสะลึมสะลือเร่งรีบออกจากเรือเหมือนคนละเมอแต่เธอไม่นึกเลยว่าเรืมไม่ได้ไปเกยบนชายหาดหากแต่มันอยู่อยู่ในทะเลเพราะฉะนั้นเมื่อก้าวท้าวออกไปถึงแม้จะเป็นหาดทรายเธอก็ต้องจมกองทรายอยู่ดีเพราะว่าเธอเดินออกไปเหมือนว่าพื้นเรือเสมอกับพื้นน้ำและทรายเป็นหนึ่งเดียวจึงไม่สนใจบันไดที่อยู่ตรงหน้า กรูตื่นเมื่อไหร่กรูก็ลงตรงนั้นเลย---___----;;;;;จบการรายงานข่าว ไรวินทร์ ศิริวัฒน์ อ่าน!
"เพราะเหตุนั้นทำให้พวกเราที่แทนที่จะไปช่วยหมิงที่กำลังตะเกียดตะกายพร่ำพูดว่าจะจมน้ำกลับนั่งหัวเราะท้องขัดท้องแข็งกันแทน
"555555+"
"เอื๊อกอ๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"เคี๊ยกกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"หึๆ)^-^("ขนาดเอ็นยังหัวเราะแบบอั้นๆพนันได้เลยว่าถ้าขึ้นห้องไปเมื่อไหร่เสียงหัวเราะที่พวกเราอุตส่าอัดอั้นเอาไว้เพื่อรักษาน้ำใจของหมิงจะต้องระเบิดออกมาเป็นแน่แท้ทีเดียวเชียว(อ๋อเหรอแล้วที่หัวเราะเคี๊ยกๆๆๆๆกันเนี่ยรักษาน้ำใจเนอะ-นางมารฯ)
"เอาล่ะๆหมิงตื่นได้แล้วน้ำที่แกมุดอยู่น่ะมันตื้นจะตายเลิกเล่นให้พวกเราหัวเราะแล้วเดินขึ้นฝั่งไปซะตัวเปียกหมดแล้วเนี่ย"ฟางที่แสนจะเรียบร้อย(ในเวลาอื่น)ตั้งสติได้ก่อนพูดขึ้นแต่ไม่มีเสียงตอบจากหมิง
"เฮ้ยหมิงแกหลับในน้ำเหรอวะ"วิ้ววว มุขนี้ไม่ขำนะ---___---;;;;
"เออๆๆก็ได้ๆตื่นขึ้นมาได้แล้วแม่คนขี้เกียจ"วิ้ววววว ไม่มีเสียงตอบจากสวรรค์เอาแล้วไงล่ะ
"เฮ้ย ยัยอ้วนตื่นได้แล้ว"เดเริ่มพูดขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบจากหมิงอยู่ดี ทุกคนเริ่มช่วยกันเรียกหมิงอย่างสุดใจขนาดดิ้นบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังก็แล้วว่าไม่เล่นแต่เธอก็ยังไม่ตื่นขึ้นมามันไม่เหมือนว่านอนหลับเพราะพวกเราช่วยกันเรียกเสียงดังขนาดเกาะตรงข้ามยังได้ยิน ไม่เหมือนว่าแกล้งเพราะว่าพวกเราขู่สารพัดเป็นหมิงคงไม่กล้าไปแล้ว แต่มันเหมือนว่าเธอ...สลบไป!!!
"ตูมมมมมม!!!!!"เรือที่พวกเรานั่งอยู่โคลงเคลงเพราะแรงสั่นสะเทือน คนที่หายไปจากเรือคือเดวิล แน่นอนว่าพวกเราเพิ่งสังเกตว่ายัยโบว์ไม่ได้เอาเรือมาจอดที่น้ำที่ตื้นที่สุดแต่ว่ามันลึกจนเลยหัวยัยโอปอ(เตี้ยที่สุด)ไปนิดนึงเลยแล้วคนอย่างหมิงที่ทั้งว่ายน้ำไม่แข็งแล้วก็ละเมอเหมือนคนเมาด้วยแล้วไม่มีทางเลยที่เธอจะสามารถว่ายน้ำไปได้โดยสวัดิภาพ
"หมิง หมิงเธออยู่ไหน!!!"เดวิลเริ่มตะโกนเมื่อเห็นว่ากว่าเค้าจะลงไปในน้ำได้ก็ได้พบว่าร่างของหมิงได้จมหายไปกับสายน้ำซะแล้วถึงมันจะตื้นๆถ้านับเอากับพวกเราและนับจากร่างสูงๆของเดวิลแต่ว่าน้ำวันนี้เชี่ยวพอดูทำให้ร่างบอบบางของหมิงถูกพัดไปอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ย ท่าไม่ดีแล้วสิงั้นชั้นลงไปดูแล้วกันนะเอ็นเดี๋ยวเอาเรือเลี้ยวออกไปตรงนู้นก่อนนะถ้าขับเข้าไปเลยเดี๋ยวจะไปชนหมิงเข้าเอาเรือออกไปอ้อมตรงนู้นก่อนนะอย่าลืมล่ะ โบว์คราวนี้อย่างเพิ่งอยากจะช่วยนะ"ชั้นพูดขึ้นมาอย่างนึกขึ้นได้ทำให้โบว์ทำหน้าจ๋อย แต่ชั้นไม่เห็นรู้สึกผิดเลยที่พูดไม่รักษาน้ำใจเพื่อน ก็นั่นมันเรื่องจริงนี่นา
"ตูมมมมม!!"แล้วชั้นก็ตามลงไปอีกคน เพราะสายตาที่ปรับเข้ากันได้ดีกับน้ำทำให้เห็นร่างของใครบางคนกำลังลอยออกไปไกลโขอยู่ชั้นจึงจ้ำอ้าวไปที่นั่นแล้วคว้าร่างของหมิงไว้ซึ่งแน่ใจแล้วว่าเป็นเธอ
"หมิง หมิง!!!"แต่คนไม่รู้เรื่องก็ยังตะโกนหาเธออยู่อย่างบ้าคลั่งชั้นว่ามันคงดูไม่ดีนักถ้าชั้นจะเป็นคนพาเธอขึ้นฝั่งแล้วก็ผายปอดให้ทั้งๆที่เดวิลเป็นคนลงมาช่วยเธอก่อน ชั้นจึงว่ายน้ำไปใกล้ๆในระยะหนึ่งเมตรจากเดวิลแล้วค่อยๆปล่อยร่างของหมิงไว้ข้างหลังเค้าก่อนจะว่ายออกมาทำเป็นตะโกนหาหมิงบ้างไม่นานนัก...
"วิน วิน!!!กรูเจอหมิงแล้วเมิงขึ้นฝั่งเลย"น้ำเสียงของเค้าช่างดูเป็นกังวลและหัวเสียกับอะไรซักอย่างทำให้ชั้นไม่อยากพูดมาดูเหมือนเค้าจะไม่ได้สงใสเลยว่าทำไมถึงได้เจอหมิงง่ายนักในเวลานั้น แต่นั่นก็เป็นผลดีกับจิตใจของเค้าเองด้วย
"เอ็นเอาเรือเข้าได้แล้วเราเจอหมิงแล้ว"ชั้นตะโกนไปหาเอ็นบ้าง ไม่นานพวกเราก็มารวมกันที่ชายหาดที่หมิงนอนไม่รู้สึกตัวอยู่ โบว์เอามือไปใกล้กับจมูกของเธอแล้วสะดุ้งเฮือก
"ลมหายใจของเธอติดขัดแล้วก็อ่อนแรงมากถ้าไม่รีบปลุกเธออาจจะตะ..."
"เธอน่ะหุบปากไปเลย"เดวิลพูดอย่างรำคาญและมีน้ำโหมือของเค้าสั่นอย่างเห็นได้ชัดเค้าไม่รู้ว่าจะทำอะไร ชั้นต้องเอามือไปวางบนไหล่ของเค้าแล้วตบเบาๆสองสามทีเค้าถึงก้มลงผายปอดให้หมิง
"แคกๆๆๆๆ"หมิงไอออกมาอย่างแรง แต่นั่นไม่ได้เป็นปัญหามันกลับทำให้พวกเราโล่งอกมากกว่า เธอยังมีชีวิตอยู่!
"หมิง หมิงเธอตื่นได้แล้วนะอย่าแกล้งพวกเราแบบนี้!!!"พอหมิงได้สติเธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆและมองหน้าเดวิลเป็นคนแรกหน้าตาของเค้าดูเป็นกังวลอยู่ไม่นานก่อนจะตัดสินใจช้อนร่างบางของหมิงขึ้นมาแล้วเดินหันหลังให้พวกเราเข้าบ้านไปโดยไม่ได้พูดอะไรซักคำ ส่วนโบว์ก็พร่ำแต่ขอโทษจนฟางบอกว่าไม่ใช่ความผิดของเธอเพราะว่าใครจะรู้ล่ะว่าหมิงจะเดินไปโดยไม่ดูทางขนาดนั้น
"ชั้น...เป็นอะไรไปเหรอ"ทุกคนอึกอักไม่อยากจะพูดอะไรเพราะถ้าพูดเรื่องที่เกิดขึ้นออกไปกลัวจะผลอหัวเราะออกมาอย่างไม่ถูกสถานการณ์และเวลาพวกเราจึงเงียบนั่นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว
"..."หมิงก็เลยเงียบบ้างสงใสจะจำอะไรขึ้นมาได้บ้างแล้ว
"ขึ้นบ้านกันเถอะลุกไหวรึเปล่า"เดวิลทำลายความเงียบขึ้นมาเป็นคนแรก ชั้นสังเกตเห็นว่าโอปอมองหมิงด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป มันเป็นสายตาที่เลวร้ายชั้นรู้เพราะว่าอยู่ในคุกนั่นมาแล้วมีทั้งคนที่ทำความชั่วแล้วโดนจับได้แต่ก็ยังไม่เข็ดอยากจะออกไปทำอะไรไม่ดีๆอีกครั้งสายตาของพวกคนแบบนั้น...ชั้นรู้ดี
"หมิง"ชั้นเรียกเธอทำให้หมิงหันมาด้วยท่าทีเหนื่อยล้า ชั้นออกวิ่งหน่อยๆก่อนจะไปกระซิบที่ข้างหูของเธอ
"อย่าคาดหวังคนใกล้ตัวเธอมากนักเพราะมันจะทำให้เธอเสียใจ"ชั้นพูดเสียงเย็นแค่นั้นแล้วออกมาเดวิลไม่ได้สนใจจะอยากรู้เรื่องที่ชั้นเล่าเพราะเค้าเป็นคนไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ส่วนหมิงก็ทำท่างงๆเหมือนที่ชั้นคาดเอาไว้แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรทั้งนั้น บ่ายนั้นพวกเราไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งนั้น เลยมานั่งดูทีวีรวมกันที่ห้องนั่งเล่นโอปอยังมองหมิงด้วยสายตาแปลกๆทั้งๆที่หมิงก็ยังมองเธอเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แววตาของความจริงใจที่จะคบเป็นเพื่อน แววตาที่ชั้นปรารถนามันมากกว่าสิ่งไหน...
ไม่นานเมื่อเดวิลเริ่มรู้สึกเบื่อเค้าก็แสดงท่าแท้ออกมา
"โถ่เว้ยทำไมมันถึงได้น่าเบื่ออย่างนี้วะ"เค้าพูดแล้วเปลี่ยนช่องอย่างรวดเร็วไม่สนใจใครทำให้ชั้นต้องเรียกชื่อเค้าเพื่อปรามนิสัยอันนั้นเอาไว้ เค้าจึงหยุดอยู่ที่ช่องอะไรซักอย่าง รายการที่กำลังโชว์อยู่ทำให้พวกเราเลิกพูดอะไรกันอีก มันคือรายการทีวีแชมป์เปี้ยน ใครๆก็ชอบกันทั้งนั้นชั้นเองก็เหมือนกัน รายการคราวนี้เป็นการแข่งขันทายบ่อน้ำร้อนต่างๆ แน่นอนว่าต้องแก้ผ้าด้วยทำให้พวกเราเหล่าผู้หญิงพากันร้องวี๊ดว๊าดแล้วก็ปิดตากันอย่างเขินอาย(โดยที่มือยังมีรูโหว่-นางมารฯ)แต่ชั้นเพียงแค่จ้องมันเฉยๆอย่างสนใจ
"วินโรคจิต"แล้วก็มีหมอนอิงใบหนึ่งโยนมาที่หัวชั้น อ่าวอย่างนี้มันหาเรื่องกันนี่หว่าชั้นหยิบหอมนอิงที่อยู่ใกล้มือมากที่สุดโยนใส่ใครไม่รู้ไปเรื่อยจนจากการดูทีวี(โป๊)ก็กลายมาเป็นเล่นโยนหมอนใส่กัน ตอนเด็กๆเรามักจะถูกห้ามไม่ให้เล่นเสมอๆเพราะว่ามันจะทำให้บ้านรกแต่นี่เราโตแล้วเล่นแล้วก็เก็บเองได้ การได้ย้อนยุคนี่มันก็สนุกเหมือนกันนะ เสียงหัวเราะของพวกเราดังก้องบ้านทำให้บ้านที่เคยเงียบเหงากลายเป็นบ้านที่เต็มไปด้วยความสุข
"แฮกๆๆๆๆ"ไม่นานพวกเราก็มานั่งหอบกันอยู่ที่กลางบ้านนั่นเอง
"เออใช่ชั้นมีไอเดียดีๆนะ วันนี้พวกเรานอนที่ห้องนั่งเล่นกันเถอะ"โบว์ตองเสนอ
"ทำไมแกจะสวิงกิ้งเหรอ"หมิงถามหน้าตาหื่นๆอย่างออกลายทำให้ฟางและเอ็นที่ดูจะเรียบร้อยที่สุดหน้าแงดซ่านขึ้นมา
"ไอ้บ้า ชั้นอยากให้พวกเราสนิทกันมากกว่าานี้ถ้าได้มาเล่าเรื่องตอนเด็กๆให้กันฟังจะได้รู้สึกว่าเป็นเพื่อนกันมากขึ้นไง"ชั้นกับเดอึ้งหน้าซีดขึ้นมาทันทีแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ พวกเราจึงได้แต่เงียบแล้วดูทีวีต่อไป รายการทีวีแชมป์เปี้ยนจบไปแล้วพวกเราจึงมานั่งดูเกมโชว์กันต่อ แต่ก็อย่างว่าเกมโชว์น่าเบื่อจะตาย ไม่นานชั้นก็เกิดง่วงเพราะว่าเมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนหลับๆตื่นๆกลัวนายเอ็นนั่นจะไปหางูที่ไหนมากัดชั้นอีก ตาของชั้นมันเหมือนว่าเริ่มหนักขึ้นๆ ชั้นลากหมอิงสุดนิ่มมาที่ข้างหลังโซฟาแล้วนอนหลับไป
"วิน วิน วิน!"คำสุดท้ายคนพูดใช้เสียงแบบกระชากๆเรียกชั้นๆ
"อือ"ชั้นอยากจะบอกไปว่าขออีกแป๊บเดียวแต่ก็มารู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาจะมานอน พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าทุกคนกำลังเหลือบมามองชั้นอยู่ อยากนะเนี่ย-////-
"วินนอนหลับน่ารักจัง เหมือนเด็กที่ไม่รู้อะไรเลยนะ^O^"ฟางเอ่ยปากชมโดยที่ไม่รู้อะไร ชั้นก้มหน้า
"ใช่มันเคยเป็นแบบนั้น"เสียงของชั้นแผ่วเบาเกินว่าที่ใครจะไดยินก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมายิ้มน้อยๆให้คนที่ชมชั้นเมื่อกี้เธอยิ้มตอบแล้วหันไปเล่นไพ่กับพวกโบว์ต่อมีเสียงกรี๊ดกร๊าดตามมาเมื่อท้ายสุดก็เหลือผู้เล่นเพียงสองคน แค่นี้ชั้นก็รู้แล้วว่าเล่นอะไรกันอยู่--___---;;;ทำไมพวกนี้ไม่รู้จักเล่นไพ่แบบการพนันกันมั่งนะ(อ่าวอีนี่-นางมารฯ)
"เอาล่ะๆเลิกเล่นกันได้แล้วพวกเราแม่บ้านชั้นเตรียมอาหารไว้ให้แล้วตอนนี้ก็6โมงแล้วนะพวกเรายังไม่เคยไปเที่ยวกันเล่นคิดว่ากินเสร็จแล้วไปเที่ยวกันให้ครบเถอะนะ ชั้นจะพาไปดูตรงที่ขาของที่เค้ามาถ่ายทำเรื่องฟูลเฮาส์กัน!"หมิงพูดอย่างตื่นเต้น พาลให้คนอื่นรู้สึกไปด้วยก็ดีเหมือนกันไปเที่ยวกันพร้อมหน้าพร้อมตาชั้นอยากจะซื้ออะไรกลับไปฝากคนที่บ้านซะหน่อย
"อือก็ดีเหมือนกันนะ"ชั้นพูดในขณะที่เดวิลพยักหน้าเบาๆ
"เย้^O^!!"หมิงดูท่าจะร่าเริงเป็นพิเศษ เธอบอกว่าพอไปเลือกซื้อของกันแล้วจะพาไปร้องคาราโอเกะที่ห้องที่เค้าจัดมาให้เพราะว่าลุงของเธอเป็นเจ้าของ พวกเราอาจจะได้กินเล่ากันก็ได้^O^(เมิงนี่รักดีกว่าใครเพื่อนเลยนะเนี่ย-นางมารฯ)
ความคิดเห็น