คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สมบัติที่ซ่อนอยู่
"ก๊อกๆๆ"เสียงเคาะประตูที่ดังหลังจากที่วินรู้สึกตัวนิดนึงเน้นย้ำให้เธอรีบตื่นเพื่อไปหาเพื่อนๆที่รออยู่ที่หน้าร.ร.
"อือรู้แล้ว"วินครางก่อนจะรีบลุกขึ้นเมื่อนึกได้ว่าวันนี้เป็นวันที่เธอจะต้องไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนๆเป็นเวลาหลายวันทีเดียว วินรีบรุดไปอาบน้ำหยิบแปรงสีฟันและยาสีฟันครีมอาบน้ำกับยาสระผมด้วย
"จะไปกี่วันเหรอคะ"วินรู้สึกว่าสาวใช้คนนี้มองเธอด้วยสายตาอาวรยังไงไม่รู้ทำให้เธอนึกเสียวกับอาการที่เธอแสดงออก
"ไม่นานหรอกแค่8วันเอง"วินพูดยิ้มๆ
"นานจังคงคิดถึงน่าดู"หยึย วินแสร้งเป็นไม่ได้ยินคำพูดน่าหวาดเสียวนั่น
"อะไรนะ"เธอแสร้งถาม
"มะ...ไม่มีอะไรค่ะ ไปดีมาดีนะคะ"สาวใช้คนนั้นแสร้งโบกมือให้เธอที่กำลังลงบันไดเธอโบกมือกลับด้วยท่าทีที่เธอชอบทำคือหันหลังแล้วยกแขนขึ้นโบกมือให้
"เอี๊ยดดดดดดด"เสียงเบรกรถดังสนั่นหน้าประตู วินสังเกตเห็นหมิงที่ยืนเถียงกับคุณยามอยู่หน้าประตูร.ร.
"ก็บอกแล้วไงลุงยามว่าชั้นไม่ได้เอ๋อมาเรียนวันนี้ นี่ดูนี่สิหลักฐานชั้นใส่ชุดธรรมดามาแล้วลุงยามล่ะวันนี้เป็นวันหยุดแท้ๆทำไมลุงยามยังมาที่นี่อีก"เพราะชายคนนั้นยืนหันหลังให้วินส่วนหมิงก็ยืนจ้องตากับเค้าเขม็ง
"นี่คุณหนูชั้นไม่ใช่ลุงนะ แล้วก็ไม่ได้จะเฝ้ายามด้วย เลือกเรียกชั้นว่าลุงยามซะที"หมิงหรี่ตามองชายตรงหน้าอย่างถี่ถ้วน ความจริงถ้าจะให้เค้ามาเป็นยามนักเรียนหญิงทุกคนยกเว้นวินคงมาที่ป้อมยามตรงนี้แทนที่จะไปบอกรักกับเด็กชายในร.ร.แล้วล่ะ เพราะว่าหน้าตาที่ดูคมเข้มดึงดูดสายตาเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่มาถึงนี่สิ แต่ว่าปากเสียชะมัดเลยแค่เธอพูดสวัสดีก็หาว่าเธอเมามาร.ร.ในวันที่เค้าหยุดกันซะแล้ว
"หึ งั้นลุงคงเป็นคนมีตาแต่ไม่มีแววสินะ ชั้นใส่ชุดไปรเวทอยู่นี่ดูเลยเสื้อสีชมพูรูปโบว์อยู่ตรงกลางอย่างงี้ การเกงถึงเข่าสีตำอย่างงี้ บ้านญาติฝ่ายพ่อลุงเรียกว่าชุดนักเรียนรึไงห๊ะ!!!"พอเห็นหน้าตากวนบาทาของเค้าแล้วยังหน้าที่หันไปมองทางอื่นที่ไม่ใช้เธออย่างเบื่อๆพลางเอาลิ้นดุลฟันด้วยแล้วยิ่งทำให้หมิงเพิ่มความรุนแรงของคำที่พูดออกมามากขึ้นทำให้คนที่โดนว่าฉุนขึ้นมานิดๆจึงจับข้อมือเธอ
"นี่ยัยป้าชั้นไม่ได้อยากจะบอกหรอกนะว่าเธอเองก็หน้าป้าไม่แพ้ชั้นหรอก ชั้นไม่ใช่คนมีแต่ตาไม่มีแวว ชั้นเป็นแค่คนที่มารอคนๆนึงอยู่และไม่สนใจคนอย่างเธอต่างหากล่ะ"หมิงหน้าเสียทำให้วินที่ตอนแรกดูอย่างสนุกสนานเริ่มคิดว่าเรื่องมันอาจปานปลายขึ้นมาจึงเดินเข้าไปจับไหล่ชายคนนั้นให้หันมาแล้วพูดเร็วๆ
"นี่คุณอย่ามีเรื่องกันเลยเพื่อนชั้นเค้าจะรีบไป..."วินนิ่งอึ้งเช่นเดียวกับชายที่อยู่ตรงหน้า
"เด!!!!"
"วิน!!!!"ทั้งสองคนพูดแล้วกระโดดกอดคอกันอย่างคิดถึงยิ่งนัก
"โอ๊ยขอโทษทีเว่ยกรูก็ลืมไปว่าเมิงออกมาวันนี้เป็นไงเรียนรู้เรื่องรึเปล่า แล้วอยู่ในนั้นแบบไม่มีชั้นหนุกมั้ยหรือว่าซึมไปเลย"ชายคนนั้นทำหน้าจ๋อยแล้วตอบ
"อย่างสองว่ะเมิงกรูไม่นึกเลยว่าพอไม่มีเมิงอยู่ด้วยแล้วมันเหงาแค่ไหน"ชายคนนั้นตอบทำให้ทุกคนที่เริ่มทยอยมาคิดว่าเธอต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับชายผู้นี้แน่ๆ
"เอ่อ วิน"เสียงใสๆเรียกขึ้นทำให้เจ้าของชื่ออดไม่ได้ที่จะหันไปตามเสียงเรียกในขณะที่ยังกอดคอกับชายที่ชื่อเดอยู่
"เอ็น"วินเรียกเสียงเบาในขณะที่แขนที่กอดคอชายคนนั้นอยู่หลุดออกทันที
เหมือนคนไร้เรี่ยวแรงทำให้เดต้องหรี่ตาเพื่อมองชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างละเอียด
"อ๋อๆ นี่น่ะเหรอเดวิลเพื่อนชั้นเองอยู่ด้วยกันตอนอยู่ในสถานกักกันน่ะ^O^"วินแสร้งตอบหน้าไปพยายามไม่ให้ทั้งสมอง สายตา และหัวใจสนใจเอ็นที่กำลังมองมาทางวินอย่างเจ็บปวด
"แล้วก็นี่คนนี้หมิงที่ทะเลาะกับนายเมื่อกี้ไง คนนี้เอ็น โอปอ ฟาง ตอง แล้วก็โบว์"วินแนะนำเพื่อนๆให้เดรู้จักทีล่ะคน
"หึๆ สมควรอยู่หรอกชื่อเดวิล เข้ากับหน้าตาและนิสัยดีนี่"หมิงกอดอกแล้วมองเค้าหัวจรดเท้าแต่ไม่ทันจะได้ตั้งตัวชายคนที่เธอดูถูกก็เข้ามาประชิดตัวแล้วจับคางเอาไว้แล้วบีบอย่างแรง
"คนอย่างเธอไม่มีสิทธิ์พูดถึงชื่อชั้น ยัยป้า"แค่นั้นเค้าก็เดินขึ้นรถของวินไป
"อ้าวๆๆๆ นั่นมัน..."วินยังไม่ทันได้พูดหมิงก็เดินเชิดไปที่รถแล้วดึงเดออกมาเค้าทำหน้าเบื่อหน่ายนิดหน่อย แต่วินรู้สึกแปลกๆเพราะว่าเดเป็นคนแรงเยอะแน่นอนว่าเธอก็ยังสู้ไม่ได้แต่ทำไมคนแรงไม่มีอย่างหมิงถึงดึงเค้าออกมาจากรถได้นี่สิมันน่าแปลก...
"ทำไมอีกล่ะป้า"หมิงทำหน้าไม่พอใจก่อนจะเปิดปากพูด
"วันนี้ชั้น วิน เอ็น โอปอ ฟาง ตอง โบว์จะไปเที่ยวทะเลกันยะ"หมิงพูดเชิดๆอย่างได้ชัยแต่เดกลับไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา หน้าของเค้ายังคงความเย็นชาไว้เหมือนเดิม
"งั้นดีเลยชั้นไปด้วยกระเป๋าเสื้อชั้นอยู่นี่ตอนแรกว่าจะมาอยู่กับวินที่บ้านเลยแต่ได้ไปพักตากอากาศซะหน่อยก็ได้^-^"รอยยิ้มอย่างมีชัยยิ่งกว่าของเดมันช่างดูน่ารักและมีเสน่ห์นักสำหรับคนอื่นๆแต่สำหรับหมิงมันดูถูกเธออย่างยิ่ง
"หนอยนายนี่! บ้านที่พวกนี้จะไปอยู่เป็นบ้านของชั้นเพราะฉะนั้นอาณาเขตของชั้นชั้นไม่ให้คนอย่างนายเข้าเด็ดขาด!"หมิงยื่นคำขาด เดทำปากยื่นอย่างขนาดวินยังยิ้มน้อยๆแล้วว่าน่ารักหมิงเลยเกิดอาการหน้าแดงขึ้นมา
"อ๋องั้นก็ดีเลย แลกเปลี่ยนอย่างเท่าเทียมไงเธอใช้รถวินเดินทางส่วนเธอก็ต้องตอบแทนวินโดยการให้เพื่อนวินอย่างชั้นไปพักบ้านเธอ อื้อๆ เท่าเทียมๆ"เดพยักหน้าเออออกับตัวเอง วินส่ายหน้าอย่างอ่อนใจไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ไอ้เพื่อนคนนี้ก็ยังบ้าการ์ตูนญี่ปุ่นอยู่เหมือนเคย อะไรนะที่พูดเมื่อกี้นี้น่ะ แขนกลคนแปรธาตุรึเปล่า??? ไม่รู้สิเธอไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้ตั้งแต่ไม่มีนายนี่มาคอยบังคับให้ดูแล้วล่ะแต่ต่อไปนี้เธอคงได้เล่นแร่แปรธาตุไปกับนายนี่อีกแน่----___---;;;;;;(ปัญญาอ่อนว่ะ-นางมารฯ)
"หนอยนี่นายชั้นไม่ยอมหรอกนะ นี่!!!"หมิงต้องเรียกเดกลับมาเมื่อเห็นเค้าหันไปผิวปากให้สองสาวสวยที่เดินผ่านมาแล้วยิ้มให้เค้าตอบ
"เอาน่าหมิงถือซะว่าชั้นของร้องแล้วกันนะ"วินเอียงหัวให้แล้วเธอก็คิดว่ามันน่ารักหมิงหน้าแดงไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าโกรธนายเดนี่หรือว่าเพราะเขินวินกันแน่
"ถ้าอย่างนั้นนายจะต้องนอนห้องเก็บของนะ"หมิงยังดื้อด้านอยู่ทำให้คนรอบข้างเริ่มเบื่อจึงเดินไปรอที่รถก่อนยกเว้นวินกับเอ็น
"โหได้ไงๆ ชั้นไม่ยอมนะ วิน วินจ๋า วินที่รักช้วยชั้นหน่อยซี่"เดเข้ามากอดแขนวินอย่างประจบทำให้วินใจอ่อน
"งั้นเมิงมานอนกับกรูก็ได้หวังว่าได้ยินอย่างนี้แล้วเธอคงไม่ให้ชั้นไปนอนห้องเก็บของด้วยหรอกนะ"เอ็นหน้ามืดทันทีเมื่อได้ยินว่าวินชวนชายหน้าหล่อตรงหน้ามานอนกับเธอ เอ้ย ไม่ใช่สิ ชวนชายตรงหน้ามานอนห้องเดียวกับเธอต่างหาก แต่ไอ้ประโยคเมื่อกี้ที่คิดผิดมันอาจจะไม่ผิดก็ได้ใครจะไปรุ้ ไม่ยอมหรอกใครจะให้เธอไปนอนห้องเดียวกับไอ้หมอนั่นกันล่ะ เอ็นคิดแล้วกำมือแน่น
"เอาน่าหมิงยังไงเดเค้าก็เป็นแขกของวินนะแล้ววินก็เป็น...เอ่อเพื่อนของเราด้วยให้เค้านอนอีกห้องคนไม่เป็นไรใช่มั้ยล่ะ บ้านหลังนั้นของเธออะใหญ่ออกนะ"เอ็นยิ้มอย่างอ้อนๆ โอ๊ย ทางนี้ก็น่ารักโว้ย!! หมิงรู้สึกหงุดหงิดเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังยอมแพ้ให้กับทั้งหนึ่งหนุ่มและหนึ่งสาว
"ก็ได้ๆ เพราะว่าทั้งวินและเอ็นหรอกนะ ไม่งั้นนายอย่าได้หวังจะมาเหยียบบ้านชั้นเลย"หมิงแลบลิ้นให้เดอย่างหมั่นไส้ก่อนจะสะบัดก้นขึ้นรถไปเดยิ้มอย่างพึงใจก่อนจะดึงมือกึ่งลากวินขึ้นรถตามด้วยเอ็นปิดท้ายด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ขบวนรถตู้คันใหญ่ออกจากหน้ารั้วร.ร....จุดหมายคือบ้านพักริมชายหาดส่วนตัวของหมิงที่ตกทอดกันมา!!!(เออช่างน่าตื่นเต้นนะ-นางมารฯ)(ทำไมนังนี่มันชอบประชดนักวะ-หมิง)
ถ้าในโลกนี้เธอคือดอกไม้
ชั้นก็เหมือนผีเสื้อโบยบินข้างกาย
เกาะก่ายกันทุกวัน
เราจะมีกันไม่ไปไหน
เธอก็รู้ผีเสื้อต้องออกบิน
บินไปตามทางที่จะเป็นต้องจาก
ชั้นยังคงรักเธอ...
"หยุดได้แล้วชั้นนอนไม่หลับ"หมิงแทรกขึ้นมา ในรถเหมือนว่าเปิดการแสดงสดของเดเล็กๆ พวกเพื่อนๆของหมิงคนอื่นๆต่างก็ชอบยกเว้นเธอและเอ็น เดเป็นคนร้องเพลงเพราะเพื่อนๆจึงของร้องให้เค้าร้องให้ฟังและมันก็น่าฟังจริงๆจะผิดก็แต่ว่าทำไมมันต้องออกมาจากปากของเค้าด้วยนะ หมิงคิด ก่อนจะเอามือผิดหู
"อะไรกันอีกล่ะหมิงเธอขัดเดเค้ามา3-4รอบแล้วนะเป็นอะไรรึเปล่าไม่ชอบเดเค้าก็ไปนั่งหลังรถสิโอปอที่เหมือนว่าจะหลงเดมากที่สุดพูดขึ้นหมิงทำหน้าไม่พอใจก่อนจะปีนไปที่หลังรถที่พวกเธอเอาไว้เก็บสำพาระอย่างประชด
"เฮ้ย ไม่เอาน่าหมิง เมิงก็หยุดหม้อสาวได้แล้วเด หมิงเค้าอยากพักผ่อนหยุดพักกันบ้างเถอะ เอานี่น้ำแหกปากอยู่นานแล้วกรูไม่อยากบอกหรอกนะว่ากรูก็รำคาญเหมือนกัน พักหน่อยไปถึงบ้านแล้วเมิงวิ่งไปตามชายหาดแล้วร้องให้สะใจเลยก็ได้"หมิงพอใจที่วินเข้าข้างเธอจึงปีนมานั่งที่เดิมรถตู้คนนี้กว้างใหญ่มาก มีเก้าอี้พิเศษสองตัวหันหน้าเข้าหากันอยู่ใกล้ๆกับประตูและเก้าอีกยาวตัวใหญ่ที่นั่งได้หลายคนอยู่ติดกับหน้าต่างอีกฟากนึง เธอ วิน และเอ็นนั่งด้วยกัน โอปอนั่งที่เก้าอี้พิเศษ เช่นเดียวกันกับฟางแต่ฟางนั่งฟากเดียวกับพวกเธอส่วนโอปอนั่งเก้าอี้พิเศษแต่กระเถิบไปติดกับเดเลยก็ว่าได้ ข้างๆของเดมีโบว์แล้วก็ต่อด้วยตอง ส่วนเก้าอีกฟากของเธอก็มีวินอยู่ตรงกลางประกบซ้ายด้วยเอ็นเพราะเค้าบอกว่าอยากนั่งติดหน้าต่าง ส่วนเธอก็นั่งประกบขวาเพราะอยากคุยกับฟางไปด้วย
"ไอ้วินใจร้าย"เดทำปากยื่นปากยาวทำให้วินทนไม่ได้ยื่นมือไปบีบปากเค้าเบาๆแต่เดก็ยังใส่ร้ายเธอว่าเธอทำแรง
"โอ๊ย เจ็บอะ"การแสดงของเดมักได้ผลกับเธอเสมอ
"เฮ้ยจริงป่ะ ไหนดูดิ"วินยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพราะเป็นห่วงเพื่อนชาย แต่พอเข้าไปใกล้อีกนิดเพื่อหาแผลเดก็ยื่นหน้าเข้าหาเธอแล้วก็หอมแก้มเธอซะงั้น
"เฮ้ย!!!"คนที่ส่งเสียงนี้ดังที่สุดก็คงจะเป็นเอ็น สาวๆคนอื่นๆยกเว้นหมิงแกล้งขอร้องให้เค้าห้องตนเองบ้าง
"ไอ้บ้าเอ้ย คิดถึงกันมากขนาดนั้นทำไมไม่บอกเล่า"วินถูแก้มไปมาเหมือนรังเกียจ
"เมิงมาปล้ำกับกรูเลยมะ"เหมือนทุกคนจะรู้ว่าวินแกล้งทำให้ตลกทั้งสองคน(วิน+เด)โผเข้าทำท่าเหมือนจะกอดกันก่อนจะผละออกและทำหยะแหยง ทุกคนสนุกไปกับการกระทำน่ารักๆของทั้งสอง เห็นจะมีแต่เอ็นคนเดียวล่ะมั้งที่นั่งนิ่งทำหน้ามุ่ยอยู่คนเดียว
"อ่าวเอ็นเป็นอะไรไปอะ ปวดหัวเหรอ หรือว่าเมารถ"หมิงทักขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของเอ็น
"หึ อ่อนแอขนาดนั่งรถยังเมารถก็แย่แล้วล่ะ นายเป็นหญิงหรือชายกันแน่เนี่ย"เดทำท่าดูถูกเพราะรู้ตั้งแต่เห็นสายของที่เอ็นมองวินแล้วว่าเค้าต้องชอบเธอ แต่ใครจะปล่อยเพื่อนที่ตัวเองรักไปให้นายอ่อนหัดนี่กันล่ะ
"เด"วินเรียกเสียงเย็นก่อนจะหันไปหาเอ็นอย่างเป็นห่วง
"ไม่สบายเหรอเอ็น สีหน้าไม่ดีจริงๆด้วย ใครเอายาดมมารึเปล่า"วินถามเสียงเครียดทำให้เอ็นรู้สึกดีขึ้นมาบ้างที่เธอยังแคร์เค้า ส่วนเดก็ทำฮึกฮักอย่างเสียอารมณ์ก่อนจะแหกปากตะโกนเพลงออกมา
ฟายทั่วจายไม่เคยได้มอบดับ
เธอยังเฝ้ารอ รอรักเดิม
กลับมาเริ่มต้นใหม่ แค่เธอผันใจ
กับชั้นยังอ่อนแอออออออออออ
ที่นี้เรียกได้ว่าตะโกนเพลงเลยจริงๆเดแหกปากออกมาทำให้คนอื่นๆต้องเอามือปิดหู
"ไอ้เดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!"วินตะโกนแข่งกับเดที่ยังร้องเพลงไม่หยุด
"หยุดได้แล้วโว้ยยยยย"วินตรงเข้าไปใช้ผ้าที่คว้าได้มาปิดปากเด
"เฮ้ย!!!นี่มันผ้าเช็ดรถนะเว่ย"เดพูดอย่างรังเกียจก็แน่สิเป็นใครก็ต้องรังเกียจทั้งนั้น ผ้านี่ไม่รู้ว่าเอาไปเช็ดล้อรถมาด้วยรึเปล่า
"555+อร่อยมั้ยล่า^O^"วินหัวเราะอย่างสะใจ แต่ไม่ทันไรคนขับรถของเธอก็หันมาบอกว่าถึงแล้ว พอพวกเธอลงไปก็ต้องเดินผ่านป่าไปอีกหน่อยได้คนล่ะแผลสองแผลกับที่โดนใบไม้บาดแต่คนที่ไม่มีเสียงร้องโอดโอยเลยก็คงเป็นวินกับเดเพราะว่าเจอมาหนักกว่านี้แล้วแต่พอมาเห็นตัวบ้านพวกเค้าก็รู้ว่าที่เดินมาได้แผลนี่มันคุ้มกันแล้ว บ้านหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า มันเป็นบ้านสไตล์ยุโรปอย่างสวยทุกคนที่เห็นร้องโหออกมา หมิงเชิดหน้าหันไปมองเดอย่างดูถูกก่อนจะเดินสะบัดก้นเข้าไป
"ยัยนี่จะเกลียดอะไรชั้นนักหนาเนี่ย"เดส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจวินที่เดินจับมือกับเอ็นมาตลอดเพราะเป็นห่วงว่าเค้าจะโดนอะไรรึเปล่ายิ้มให้กับท่าทีอย่างนั้นของเด
"เอานี่ผ้าเช็ดหน้าเหนื่อยมั้ยล่ะ ไม่ค่อยได้เดินป่าล่ะสิแต่ว่าก็ไม่ไกลมากนะป่านี้ ไหวมั้ย"แต่ก่อนที่เอ็นจะได้ยื่นมือไปรับผ้าเช็ดหน้าที่วินเตรียมไว้ให้เดก็วิ่งมากระชากไปเช็ดหน้าซะก่อน ความจริงมันอาจเรียกได้เลยว่าถูหน้าให้มองดูไม่
เหลื่อเค้าเหงื่ออยู่เลย
"เมิงส่งให้เอ็นแต่ไม่ส่งผ้าเช็ดหน้าให้กรูเนี่ยนะ งอนแล้วนะเว้ย-3-"แล้วก็เดินสะบัดก้นไปอีกคน
"ไอ้บ้าเอ้ย"วินตะโกนตามหลังก่อนจะส่งผ้าเช็ดหน้าของเธอให้แทน
"ชั้นใช้ไปแล้วนิสนึงแต่ถ้าไม่ถือก็ใช้ซะสิ"เอ็นยิ้ม ได้ใช้อันเดียวกัยเธอยังแต่ว่าใช้ของใหม่ที่เธอไม่เคยแตะ นายเดนั่นสงใสจะสู้เค้าไม่ได้ซะแล้ว^O^
"ว้าวบ้านยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ"เดกับวินอดไม่ได้ที่จะผิวปากออกมาอย่างทึ่งในความสวยของบ้านนี้ที่หมิงภูมิใจนักหนาไม่อยากจะคิดเลยว่าญาติห่างๆของเธอนั้นมีอะไรดีๆแบบนี้ด้วย เอ็นที่สังเกตมองวินตั้งแต่เริ่มต้นมาจนถึงตอนนี้อดเจ็บใจไม่ได้ที่ทั้งวินและเดมีนิสัยที่เหมือนๆกัน ทั้งสองคนเย็นชา ไม่ชอบให้ใครยุ่งกับเรื่องส่วนตัวที่เหมือนจะรู้กันแค่สองคน แถมยังไม่แสดงออกอะไรโดยตรงให้ได้รู้ว่าพวกเค้าเหมือนบ้านนอกเข้ากรุง ทำไมเค้าไม่ทำให้เหมือนวินบ้างล่ะ ไม่อยากหรอกถ้าอย่างนั้นก็ต้องเหมือนเดด้วยน่ะสิใครจะอยากไปเหมือนนายนั่นกันล่ะ
"มาๆๆชั้นจะพาไปดูห้อง ห้องของพวกเราอยู่ที่ชั้นสองนั่นเห็นรึเปล่าของชั้นประตูบานสีม่วงส่วนของโบว์ฟ้า ตองน้ำเงิน ฟางเขียว โอปอเหลืองเอ็นเอาส้ม วินแดง ส่วนนาย…"หมิงทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะชี้ไปที่ประตูสีดำ เธอลังเลนิดหน่อยก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงว่าเธอได้ตัดสินใจแล้วว่าจะให้เค้าอยู่ที่นั่น
"เอาแน่เหรอมันดูน่ากลัวยังไงไม่รู้นะ"โอปอถามอย่างเป็นห่วงยิ่งทำให้หมิงเพิ่มความแน่ใจเข้าไปอีก
"ไม่เป็นไรปอชั้นอยู่ได้ดูเท่ดูติดกับวินด้วยสีแดงกับดำมันดูดีออกถ้าเอามาเทียบกันน่ะ"เดพูดทุกคนรู้สึกว่าเค้ากำลังท้าทายทุกอย่าในบ้านนี้ไม่ว่าจะเป็นคนหรืออย่างอื่น… วินยังทำท่าทีครุ่นคิดอะไรอยู่ในขณะที่เดกำลังจะหันไปถามความเห็นของเธอ
"คิดอะไรอยู่"เดเดินเข้ามาข้างหลังแล้วเอาคางมาวางบนไหล่ของเธออย่างสนิทสนมซึ่งวินก็ไม่ได้ว่าอะไร
"ชั้นกำลังคิดว่าถ้าปู่ของหมิงของสายรุ้งมันดูสดใสใช่มั้ยล่ะแต่ที่เหลือห้องสุดท้ยทำไมถึงไม่เอาบานประตูสชมพู ทำไมต้องเป็นสีดำ บ้านนี้อาจจะมีอะไรอย่างที่พวกนายคิดกันก็ได้นะ"วินคิด่อนที่แววตาจะฉายความตื่นเต้นออกมาอย่างเห็นได้ชัดเช่นเดียวกับเดที่ดูเหมือนว่าเนื้อเต้นอยากจะเข้าไป ไม่รีรอให้ใครได้พูดเดรีบวิ่งขึ้นบันไดตึงๆเข้าไปในห้อง ส่วนวินก็รีบแบกกระเป๋าไปทิ้งในห้องไม่ได้ดูลายละเอียดของห้องแลวรีบวิ่งออกมาท่ามกลางความงุนงงและความหวาดกลัวของคนอื่นๆ วินและเดกำลังสนองความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองด้วยการค้นไปทั่วทั้งห้องที่เดกำลังจะต้องใช้เป็นห้องนอนในวันนี้ แต่ดูเหมือนทั้งสองคนจะไม่ได้สนใจห้องอื่นๆและลายละเอียดห้องของเดเลยจึงไม่รู้อะไร เมื่อเห็นทาทางจ๋อยๆของทั้งสองคนเดินออกมาทำให้ทุกคนโล่งใจเพราะถ้าเจออะไรน่ากลัวแบบจดหมายให้เข้าไปในป่าล่ะก็ไม่วายที่วินกับเดจะต้องลากพวกเธอเข้าไปด้วยแน่
"ไปเปลี่ยนเสื้อกันเถอะเดี๋ยวไปเล่นน้ำทะเลชั้นจะให้คนไปซื้อพวกกุ้ง หอย ปูปลามาให้กลับมาค่อยมาทำบาร์บีคิวกัน"หมิงบอกแล้วแต่ล่ะคนก็แยกย้ายกันเข้าห้องของตนเองเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อแน่นอนว่า5สาวออกมาด้วยชุดว่ายน้ำหลากสี กับเอ็นที่ออกมาพร้อมกางเกงว่ายน้ำ ดวยเดียวเผยให้เห็นแผ่นอกกว้างขาวนวลเนียนที่ดูเหมือนจะไม่เคยโดนแดงหรือทำงานหนักเลย
"ว้าว"วินกับเดตาลายเพราะเห็นเพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆต่างก็ใส่ชุดว่ายน้ำ2พีชที่เหมือนเป็นเส็ดผ้าในความคิดของทั้งสองมันเป็นผ้าสามเหลี่ยมยืดๆที่ปดหน้าอดเอาไว้แล้วผูกไว้ข้างหลังพาดไปที่คอสองเส้น ส่วนกางเกงก็เหมอืนกางเกงในจีสตริงดีๆนี่เองแต่มันป้องกันสายตาที่แทะโลมบั้นท้ายของพวกเธอได้ดีเหมือนกัน
"อ่าวแล้วเอ็น…"พอหันไปเห็นเอ็นวินก็ถึงกับอึ้งหน้าแดงขึ้นมาทันทีแผ่นอดกขาวนวลเนียนช่างดูยั่วเย้าเธอเหลือเกินวินอยากจะเข้าไปบอกกับเอ็นว่าให้เก็บแผ่นอกนี้ไว้ให้เธอคนเดียวแต่ก็ต้องเก็บปากเก็บคำไว้เผื่อสายตาไปปรามพวกแทะโลมทั้งหลายแต่ซักพักก็ต้องหันกลับมามองเอ็นอยู่ดี
"นี่แน่!"ยังไม่ทันไดมองจนอิ่มเดก็เข้ามาปิดตาเธอจากด้านหลังดูจากความสูงของเค้าและเธอแล้วมันช่างต่างกันลิบลับเพราะว่าเดชอบที่จะโหนบาร์ทำให้เค้าสูงกว่าเด็กรุ่นเดียวกันมากนัก
"เฮ้ย นี่อะไรกันเล่าเมิงมาปิดตากรูทำไมวะ!"น้ำลายกำลังจะไหลเลยได้นี่มันขัดลาภจริงๆ!! วินคิดอย่างเสียอารมณ์
"ไอ้หื่นกรูไม่ยอมให้เมิงมองคนอื่นอย่างนั้นหรอก"ดูเหมือนจะมีแค่เดกับวินเท่านั้นที่รู้ว่าคำที่พูดไปนั้นมันแค่ล้อเล่นแต่กับคนอื่นเค้ามองว่าทั้งสองอาจมีใจให้กันนั่นทำให้เอ็นรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจทั้งๆที่เค้าคิดว่าเค้านั้นชอบวินมากและคิดว่เธอก็คงชอบเค้าเหมือนกัน แต่หากเป็นแบบนี้สงใสเค้าคงคิดผิดวินอาจจะรู้สึกกับเค้าแค่น้องชายที่พี่สาวอย่างเธอต้องดูแลเช่นเดียวกับหมิง ถ้าอย่างนั้นจะมีความจำเป็นอะไรที่เค้าจะต้องขัดขวางความรักของทั้งสองถ้าทั้งสองเข้ากันได้ดีและรักกันมากขนาดนี้เคาจะเปิดทางให้และจะขออวยพรให้ทั้งสองได้มีความสุข
"นี่เอ็นยืนทำอะไรอยู่ไม่ออกมาเล่นน้ำด้วยกันเหรอ"ดูเหมือนว่าเวลาแห่งการใช้ความคิดตัดสินใจของเค้ามันช่างยาวนานเสียเหลือเกินทำให้หมิงที่ตัวเปียกน้ำต้องเนเข้ามาชวน เอ็นพยักหน้าน้อยๆก่อนจะเดินตามออกไป ทะเลในวันนี้ทั้งๆที่เป็นตอนกลางวันมันกลับเย็นเข้าไปถึงขั้วหัวใจเอ็นรู้สึกหนาวจึงกอดแขนตัวเองไว้แน่นซักพัก็มีมืออันอบอุ่นเข้ามาจับแขนของเค้าไว้อย่าปกป้อง
"หนาวเหรอไปใส่เสื้อแล้วค่อยมาเล่นก็ได้นะชั้นรอ"ถึงแม้จะพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชาแต่ความเป็นห่วงเป็นใยข้งในตาของเธอนั้นเค้าสัมผัสมันได้จึงยิ้มรับแต่ส่ายหน้าปฏิเสธที่จะจากเธอไปตอนนี้แค่รับไว้เพียงความมีน้ำใจที่เธอมีให้ก็เพียงพอแล้วทุกคนขึ้นน้ำมาพร้อมกับตัวที่ดำปี๋พวกฟางกรี๊ดกร๊าดเกี่ยวกับสีผิวของตัวเองที่เปลี่ยนไป รีบวิ่งจุ๊ดเข้าไปมาครีมบำรุงผิวกันถ้วนหน้า เดหัวเราะน้อยๆแล้วส่ายหัว
"เธอไม่เอากับเค้าบ้างเหรอ"เดพูดแล้วกันไปที่วินที่กำลังทาโลชั่ให้เอ็นอยู่เพราะผิวของเค้าแดงแล้วก็บอกว่าแสบ
"คนอย่างชั้นต้องพึ่งของพวกนี้มันคงเป็นไปได้ยากอะ"วินหัวเราะหึเชนเดียวกับเดที่พยักหน้า
"แสบรึเปล่าเอ็นก็บอกแล้วว่าอย่าเล่นนานก็ไม่เชื่อแดดวันนี้มันแรงให้ไปเอาเสื้อมาใส่ก็ไม่ไปเป็นดื้อจริงๆลูกใครเนี่ย"วินพูดล้อๆแต่มันกลับยิ่งย้ำความคิดของเอ็นให้เด่นชัดว่าเธอคิดกับเค้าเพียงแค่น้องชายจริงๆ
"ฮะๆ"แต่ก็ต้องแสร้งเป็นหัวเราะไปกับเค้าด้วยตอนนี้ที่ใต้ต้นไม่มีเพียงเค้า วินและเดเท่านั้น
"เออเดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วโอปอชวนไปเล่นไพ่นะนายจะไปรึเปล่าเอ็น เด"วินถามทั้งสองคน
"ไป"เค้าตอบพร้อมกันทำให้ผู้หญิงคนเดียวในนั้นหัวเราะคิดเป็นมุมแรกที่เอ็นคิดว่าเธอดูน่ารักเธอผู้หญิงคิขุธรรมดาไม่ต่างไปจากใครๆ
"ถ้าเธอทำท่าทางแบบนั้นให้ใครๆเห็นก็คงดีสินะ"เดพูดเศร้าๆ
"เค้าจะได้เลิกกลัวกันซะที"ยิ่งพูดมันยิ่งตอกย้ำให้แววตาของเดเศร้าเข้าไปใหญ่
"ไม่เอาหรอกชั้นไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับชีวิตแค่ยัยกรี๊ดกร๊าดพวกนี้ก็จะเอาไม่อยู่แล้ว เอ๊ นี่เอ็นชั้นไม่ด้พูดถึงนายหรอกนะชั้นหมายถึงยัยพวกหมิงต่างหากอย่าคิดมากล่ะ"เดแสยะยิ้มอย่างหมั่นไส้ก่อนจะเดินมาหยิกแก้มวินแล้วเดินหนีไป
"ฝากไว้ก่อนเถอะ"วินพูดอย่างคาดโทษก่อนจะเอาผ้าเช็ดตัวที่ตัวเองเตรียมไว้ห่มให้เอ็นแล้ว
"ปะเข้าบ้านกันเถอะ"วินชวนแต่มันดูจะเหมือนการดึงเอ็นออกมาจากห้วงความคิดซะมากกว่า
"ครับพี่สาว"ไม่รู้เพราะอะไรทำให้เอ็นเผลอพูดออกไปแบบนั้นเค้าจึงก้มหน้าวินยืนนิ่งไม่รู้อะไร มันเหมือนมีอะไรซักอย่างพุ่งชนเข้าที่หัวใจทำให้มันไหววูบเธอปล่อยมือที่จับมือเอ็นอยู่แล้วยืนนิ่งให้เค้าเดินไปก่อนเอ็นไม่ได้ว่าอะไร
"เอ็น"แต่พอเดินไปได้ซักพักวินก็เรียกไว้เอ็นหันมาหาเธอช้าๆเหมือนมีอะไรมาดันทำให้วินวิ่งเข้าไปกอดเอ็นเอาไว้แล้วหอบหายใจอย่างแรงเหมือนคิดอะไรอยู่อย่างหนัก
"อย่าทิ้งชั้นนะ"พูดแค่นั้นแล้วเธอก็ค้างนิ่งก่อนจะค่อยๆปล่อยตัวเองแล้วจับมือเค้าเข้าไปในบ้านเอ็นค่อนข้างงงกับการกระทำของวินแต่พอรู้ตัวเค้าก็หน้าแดงซ่านแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องไป
ประตูห้องสีแดงถูกเปิดออกพร้อมกับร่างบางที่ค่อยๆย่างเท่าเข้าไปในห้องเธอถูกตกแต่งด้วยสีแดงไม่ว่าจะเป็นเก้าอี้หรือข้าวของเครื่องใช้ต่างๆมันดูมีไฟและเร่าร้อนเค้าบอกว่าถ้านอนห้องที่สีเข้มๆจะทำให้ห้องนอนดูอึกอัดและจะฝันร้าย แต่ว่าวินไม่สนใจเรื่องพวกนี้ตั้งแต่เธอเข้าไปอยู่ในคุกและรู้ว่าพ่อแม่ตายไปแล้ว
ซู่~ วินรีบอาบน้ำล้างความเค็มของเกลือให้ออกจากร่างกาย สายน้ำเป็นเส้นๆค่อยๆไหลไปตามร่างกายของเธอชำระสิ่งสกปรกที่ติดตามร่างกายและจิตใจวินเคยถามกับตัวเองว่าต้องอาบน้ำซักกี่ครั้งตราบาปนั้นถึงจะหายไป แต่ไม่เธอไม่สามารถเอาสิ่งที่เสียไปแล้วให้กลับคืนมาได้ เหมือนอาหารกินเข้าไปแล้วถึงจะอ้วกออกมาแต่มันก็ไม่สามารถกินกลับเข้าไปได้อยู่ดี ความทรงจำร้ายๆก็เหมือนสัตว์เลี้ยงที่ตายไปแล้ว เราไม่จะเป็นต้องเดินข้ามหลุมศพของมันเพื่อให้ลืมมันหากแค่มองมันอยู่ห่างๆมองในแง่ดีว่าอย่างน้อยเราก็ยังไม่เสียบุคคลที่รักที่สุดไป ไม่จำเป็นต้องเหยียบย่ำเพื่อทำให้มันเหมือนไม่เคยอยู่บนโลกนี้ เพียงแค่เรามองผ่านและเก็บมันไว้ในส่วนลึกของจิตใจและไม่พยายามที่จะขุดขึ้นมาให้ตัวเองเจ็บปวดอีกเพียงแค่นั้นก็พอ
"ก๊อกๆๆ"
เสียงเคาะประตูทำให้วินสะดุ้งแล้วรีบอาบน้ำแล้วใส่เสื้อคลุมอาบน้ำแล้วแง้มประตูออกมา
"อ่าววินยังอาบน้ำไม่เสร็จอีกเหรอเร็วๆนะพวกชั้นรออยู่ที่ชาดหาดเอารองเท้าแตะมารึเปล่า"วินพยักหน้าฟางยิ้มแล้วปิดประตูให้เธอ วินรีบใส่เสื้อผ้าเพราะไม่อยากให้เพื่อนๆรอเธอเลือกที่จะใส่ชุดสบายๆคือเสื้อยืดแขนกุดสีเขียวรูปใบไม้และกางเกงสั้นแค่เข่าสีน้ำตาลอมเทา
"อ่าววินมาเป็นต้นไม้เลยนะ"หมิงทักเมื่อหันมาเห็นเธอในขณะที่ย่างบาร์บีคิวอยู่ วินที่หัวยังเปียกมาดๆขยี้ผมตัวเองให้ดูเซอร์ๆแล้วเข้าไปช่วยหมิง
"ชั้นทำเองดีกว่าเธอช่วยบอกหน่อยแล้วกันว่าสุกรึยังชั้นเพิ่งอาบน้ำเสร็จตัวยังเย็นอยู่เธอย่างเองมันจะร้อนเปล่าๆ"หมิงหน้าแดงกับนิสัยเสียสละแบบน่ารักๆของวินเธอพยักหน้าแล้วคอยดูเธออยู่ใกล้ๆเมื่อของที่เตรียมอยู่สุกหมดแล้วก็เอามาปักไว้ที่พื้นทราย ไม้ที่เธอใช้ทำบาร์บีคิวเป็นไม่ยาวพิเศษที่แถวๆนั้นจะมีขางเพราะเค้านิยมปักลงไปในพื้นทรายกัน เพราะฉะนั้นเพื่อกันไม่ให้ทรายติดอาหารจึงทำไม้ให้ยาวกว่าปกติหลายเท่านัก
"ไม้นี่ดูดีเนอะถ้าเหลาให้แหลมอีกหน่อยคงฆ่าคนได้"เดหยิบไม้ที่ไม่เหลือของกินอยู่แล้วขึ้นมาพินิจเช่นเดียวกับวินที่ทำตามบ้าง
"ใช่ถ้าทิ่มแรงๆที่คอหอยทีเดียวคงตายคาที่ยังเหลือไม้ให้ปักคออีกคนด้วย"วินใช้นิ้วชี้สองข้างจับไม้อันยาวไว้แล้วดูรอบๆข้อสันนิฐานของเธอทำให้คนอื่นๆกินไม้ลงเลยเล่นเกมคลายเครียดกันแทน
"มาเล่นเกมกันดีกว่าอือ เอาเกมอะไรดีล่ะ"ฟางเสนอ
"ดีดีเอาเกมต่อนิทานกันดีกว่า"
"เล่น'ไงอะ"วินกับเดถามพร้อมกันแล้วทำหน้างงเพราะเกมนี้ดูท่าจะเล่นกันสมัยพวกเธออยู่ป.6-ม.2แต่ว่าเธออยู่ในคุกนี่นาจะไปเล่นเป็นได้ยังไงอีกอย่างตั้งแต่เด็กๆเธอก็เป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนเลยไม่ได้เล่นเกมที่แพร่หลายแบบนี้เท่าไหร่นัก
"ก็สมมตินะชั้นพูดว่ากาลครั้งหนึ่ง1ประโยคต่อไปก็วนซ้ายไปทางฟาง ฟางก็เล่าอะไรก็ได้ที่มันต่อกันอีกหนึ่งประโยคแล้วก็วนไปเรื่อยๆอะจบที่คนไหนคนนั้นต้องกินน้ำเต็มแก้วหนึ่งแก้ว"พูดจบหมิงก็เอาโค้ก เทลงไปรวมกับน้ำส้ม น้ำเขียวและน้ำแดงเพื่อทำให้เกมน่าตื่นเต้นขึ้นทุกคนต่างทำท่าอ้วกแล้วก็กลับมาเริ่มเล่นเริ่มที่โอปอ ถัดมาวนซ้ายเป็นฟาง หมิง ตอง โบว์ วิน เอ็น เด
"ณ เมื่อใหญ่แห่งหนึ่ง"(จากนี้ไปจะวนตามละดับที่บอกนะคะ-นางมารฯ)
"ที่ตึกร้างใกล้ๆพาราก้อน"มีเสียงหัวเราะตอบมาจากทุกๆคน
"ที่นั่น"มีเสียงต่อว่าหมิงว่าทุเรศเพราะว่าประโยคของเธอสั้นกว่าคนอื่นๆแทบไม่ต้องคิดแต่เธอยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
"มักมีพวกอันธพาลมามั่วสุมกันอยู่เสมอ"เดกับวินร้องเฮ้ยออกมาทันทีที่ตองพูดจบเพราะมันกระทบกระทั่งถึงพวกเค้าด้วยตองหัวเราะคิกแต่ก็ไม่ไดว่าอะไร
"วันหนึ่ง"โบว์กับหมิงตบมือกันอย่างสะใจเมื่อได้ยินเสียงโห่ของคนอื่นๆ
"ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน"ทีแรกวินนึกว่าเกมนี้จะน่าเบื่อเพราะมันเป็นเกมคลายเครียดแต่พอรู้ว่าจะพูดยังไงก็ได้ตามใจปากเธอมันก็ชักสนุกขึ้นมาทุกคนทำท่าตื่นเต้นแล้วหันไปมองเดด้วยสายตาระริกระรี้ไม่เว้นแม้แต่หมิงที่ลืมตัวเดยิ้มน้อยๆเพราะว่าเธอแลดูน่ารักในเวลาที่ไม่มองเค้าด้วยสายตารังเกียจ
"มีหญิงสาวถูกลับพาตัวมาที่นั่นและถูกฆ่าตาย"พูดจบก็มีลมพัดมาอย่างแรงทำให้ไฟที่ก่อนั้นวูบไหวไปตามลม แต่ก็มีแค่วินเท่านั้นที่รู้สึกเยววูบแต่ก็ไม่ไดพูดอะไรเพียงแต่จับมือกับเอ็นแน่นขึ้นเท่านั้น
"นี่ชั้นว่าขึ้นไปเล่นข้างบนกันเถอะ"หมิงพูดอย่างหวาดๆเดมองด้วยสายตาดูถูก
"อ๋อ แปลว่าเธอกลัวงั้นสิ"หมิงส่ายหน้าแต่สายตายังเหมือนหวาดระแวง
"คะ…คะ…คนอย่างชั้นไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้วเพียงแค่…เพียงแค่ตอนกลางคืนมันหนาวชั้นกลัวนายเป็นหวัดต่างหาก"รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นคำแก้ตัวแต่เดก็ยังดีใจถึงแม้มันจะเรื่องโกหกเธอก็ยังเป็นห่วงเค้า
"อ๋องั้นเหรอชั้นไม่เป็นไรหรอกเล่นต่อกันเถอะ^O^"เดยังปากแข็งทั้งๆที่ตอนนี้ขาของเค้าเย็นเฉียบบรรยากาศมันเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่เดเล่าเรื่องวนกลับมาที่โอปออีกครั้ง
"ก่อนตายเธอได้ทิ้งสมบัติชิ้นหนึ่งซึ่งล้ำค่ามหาศาลและเป็นหลักฐานชี้ตัวคนร้ายไว้"โอปอพยายามเปลี่ยนเรื่องให้กลายเป็นแนวสืบสวนบรรยากาศเริ่มดีขึ้นทุกคนเล่าต่อๆกันไปเกี่ยวกับการผจญภัยที่กำลังจะเกิดขึ้นจากปากของพวกเค้า
"นั่นคือเพชรเม็ดใหญ่ที่ติดอยู่ที่กระเป๋าของเธอตั้งแต่เริ่มต้นเธอเพิ่งรู้มันอยู่กับเธอเมื่อล้มลงไปนอนและทับมันเข้า"ฟางเล่าต่ออย่าเมามันส์ไม่รู้ว่าอะไรมาดลใจให้เธอพูดไปขนาดนั้นเพราะปกติเธอเป็นคนพูดน้อยตอบน้อยอยู่แล้ว
"คนร้ายพยายามจะล้วงเอามันแต่เมาหยิบได้ก็มีคนผ่านมาซะก่อน"หมิงพูดแล้วงงกับตัวเองเพราะว่าประโยคที่เธอคิดไว้ว่าจะพูดไม่ใช่อย่างนั้นแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเรื่องเล่าผ่านไปโดยในที่สุดก็มีคนที่ผู้หญิงคนนั้นเลือกให้จับคนร้ายได้ในที่สุด
"และเรื่องราวก็จบเพียงเท่านี้"เดสะใจอย่างแรงเพราะว่าหมิงที่ชอบเล่นขี้โกงพูดน้อยตอบน้อยประโยคของเธอแต่ล่ะประโยคก็ดูจะสั้นๆกว่าคนอื่นๆพอมาถึงที่สุดแทนที่เธอพูดว่าแล้วเธอก็มีความสุขจะได้ให้คนต่อไปพูดต่อเธอกลับตัดบทซะงั้นหมิงจึงต้องรับหน้าที่กินน้ำสีสวย(รึเปล่า)ที่เธอปรุงแต่งไว้จนหมดแก้วใหญ่ จากนั้นประมาณ3ทุ่มเมื่อทุกคนลงความเห็นกันว่ายังไม่ง่วงพวกเค้าจึงได้ไปเล่นไพ่ที่ห้องของตอง
"เล่นไปอะไรดีอะ"ตองถามขณะที่สับไพ่อย่างชำนาญทุกคนมองเธอที่สับไพ่เร็วจี๊อย่างหมั่นไส้พร้อมคิดเล่นมากจนชำนาญล่ะสิแก
"งั้นเอาอีแก่กินน้ำดีกว่า"หมิงที่เริ่มรู้สึกผูกพันกับน้ำแปลกๆเสนอ
"ไม่เอางะ เอาไพ่ตอ+แหลดีกว่า"เดแย้งไม่ใช่เพราะว่าเค้าชอบเล่นความจริงก็พอเล่นเป็น(อ่าว)แต่เพราะเค้าต้องการจะแกล้งเสนอความคิดที่มันขัดแย้งกับเธอให้เธอโกรธเพราะเวลาที่เธอเถียงข้างๆคูๆมันดูน่ารัก(เวร-นางมารฯ)
"หึๆ ชอบตอ+แหลล่ะสิถึงได้ชอบเล่น"หมิงพูดพลางแสยะยิ้มความประสงค์ของเดสำเร็จเค้าเห็นเธอตอนที่หาเรื่องเค้าแล้วแสยะยิ้มแล้วมันดูน่ารักคอยดูเถอะถึงจะต้องเล่นไพ่อีแก่กินน้ำจริงๆเค้าจะชนะเธอให้ได้แล้วก็จะพยายามให้เธอเป็นอีแก่ด้วย
"งั้นเอาไพ่อีแก่นั่นแหละเนอะ"การวนจะวนไปทางขวาบ้านเพราะทุกคนให้ความเห็นว่าวนซ้ายอีกแล้วน่าเบื่อ(พวกบ้าเอ๊ย-นางมารฯ)เริ่มต้อนด้วยหมิง วิน เด เอ็น ฟางตอง โอปอ โบว์
"5!"เมื่อให้เดผู้ที่กำลังป๊อบปูล่ามากที่สุดในขณะนี้จับไพ่ที่จะไม่มีคู่หรือโจ๊กเกอร์ออกมา(ในบางครั้งการเล่นไพ่อีแกกินน้ำบางกลุ่มจะไม่ใช้ตัวโจ๊กเกอร์เป็นอีแก่แต่จะให้จับไพ่อีแก่เอาเองจากในกอง-นางมารฯ)
"เยสๆๆๆ"วินดีอกดีใจเมื่อตัวเองไม่มีเลข5แต่ว่าเดกลับมีหมิงที่พอจะรู้สถานการณ์แสยะยิ้มอย่างสะใจคราวนี้เดไม่รู้สึกว่ามันน่ารักเพราะหมิงหันกลับไปเติมน้ำให้เต็มแก้วด้วยพวกน้ำเขียวน้ำแดงที่หวานๆที่เค้าเกลียดเดพยายามให้เอ็นจับเลข5ของตัวเองที่มีเพื่อที่จะส่งต่อไปให้หมิงแต่กลับไม่เป็นผลเพราะว่าเอ็นมีวินคอยเป็นพรายบอกว่าอะไรอยู่ตรงไหนในที่สุดวินกับเอ็นก็รอดออกไปก่อน(ไพ่หมด)ในวงถูกยุบให้หดลงเดรู้สึกดีใจมากที่เค้าจะได้นั่งกับ
หมิงเธอกลับทำหน้าเหมือนจะตายซะงั้นเดไม่ใส่ใจเพราะเค้าเป็นคนไม่ค่อยสนใจใครเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
"กรี๊ดดด"หมิงเผลอกรี๊ดออกมาเบาๆเมื่อในที่สุดความปรารถนาของเดก็เป็นผลสำเร็จตัวโจ๊กเกอร์ไปอยู่ที่หมิงแล้วเธอพยายามส่งมาให้เดจบพร้อมทั้งหลอกล่อเค้าสารพัด
"โอ้แย่!"ตองกระโดดดีใจออกจากวงในขณะที่หมิงทำท่าจะร้องไห้อยู่รอมร่อเพราะในเมื่อที่สุดทุกคนก็ออกไปแล้วเหลือเธอกับเดอยู่สองคน โชคชะตาจะบีบให้ชั้นตายอย่างทรมานรึไงนะ!!! หมิงคิดโทษโชคชะตาของตัวเองที่ยังไม่เคยเห็นมันเป็นตัวเป็นตนเลยซักครั้ง
"ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้เพื่อนทิ้งเพื่อน"เธอว่าแล้วพยายามสับไพ่ที่เหลืออยู่ในมือแค่2ใบให้เดจับได้ตัวโจ๊กเกอร์แต่ว่าเดรู้เค้าเลยจับอันที่เป็นคู่ที่หมิงพยายามซ่อนมันแล้วก็ยกแก้วน้ำสีสวยให้หมิงไปดื่มอีกอึก
"กรี๊ดดดถ้าชั้นฉี่ราดคืนนี้นายจะต้องรับผิดชอบนะยะ"หมิงพูดแล้วแลบลิ้นให้ก่อนจะกระดกแก้วน้ำสีสวยดื่มอึกเข้าไปก่อนจะทำท่าเหมือนจะอ้วก
"ได้ห้องนอนของชั้นกว้างพอที่จะให้เธอกับชั้นเข้าไปนอนด้วยกันสองคน"หมิงรู้สึกแปลกๆที่เดเปลี่ยนวิธีการเถียงมาเป็นยั่วโมโหและแทะโลมเธอทั้งๆที่ถ้าเป็นเมื่อตอนเช้าเค้าจะต้องพูดว่าคนอย่างเธอใครเค้าจะไปอยากรับผิดชอบ หรือไม่ก็ ชาติหน้าแล้วกันชั้นถึงจะรับผิดชอบเธอ อะไรเทือกๆนั้นนี่นา
"เอ๋"หมิงร้องออกมาอย่างแปลกใจแล้วเอียงคอมองเดแต่จู่ๆเค้าก็หน้าแดงขึ้นมาทำให้หมิงสะดุ้ง วินที่เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นในขณะที่คนอื่นๆกำลังคุยกันอย่างสนุกสนานรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเพราตั้งแต่เจอกันครั้งแรกที่รอบปีที่หน้ารั้วร.ร.วินมีความรู้สึกอะไรบางอย่างเกิดขึ้นว่าผู้ชายซึ่งเป็นเพื่อนรักเพื่อนซี้ตรงหน้ากำลังจะแย่งความรู้สึกอะไรบางอย่างไปจากเธอเค้ากำลังจะทำให้เธอสูญเสียความรู้สึกอะไรซักอย่างไป คิดไปเรื่อยเปื่อยแล้วเธอก็มองไปรอบๆห้องซึ่งถูกออกแบบมาให้เข้ากับสีของห้องและสีของประตูทางเข้าห้องนี้ในขณะเดียวกับที่เธอมองไปที่พื้นมันเหมือนจะมีความรู้สึกว่าอะไรอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนของทั่วไป...รู้แล้วว่าอะไร!!!
"รอยต่อ"วินพูขึ้นแล้วรีบวิ่งไปที่มุมหนึ่งของห้องทุกคนที่สังเกตสิ่งผิดปกติของวินทำให้รีบวิ่งเข้ามาดู
"ฝาเปิดที่กดรหัส"ทุกคนพูดพร้อมกันพวกผู้หญิงเอามือผิดปากยกเว้นวิน สายตาของเธอเปลี่ยนมาเป็นกระหาย...เธอกระหายความจริงที่กำลังจะคลืบคลานเข้ามาความจริงที่อยู่เบื้องหลังว่าทำไมห้องทุกห้องถึงได้ถูกสร้างเป็นต้นแบบของสีรุ้ง แล้วทำไมห้องสุดท้ายถึงได้เป็นสีดำทำไมไม่เป็นสีขาวทำไม???
</td></tr> <tr unselectable="on" hb_tag="1"> <td style="FONT-SIZE: 1pt" height="1" unselectable="on"> </td></tr></tbody></table>
ความคิดเห็น