คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ฉันคือใคร
“พวกเจ้าพบพวกเขาที่ไหน”เสียงอันทรงพลังขององค์ราชินีกาเรีย
“ที่ห้องของพระราชธิดาคนโตเพค่ะ”ทหารคู่กายพระมหากษัตร
“เจ้าออกไปซะ”
“เพค่ะ”ทหารทั้งหมดได้ออกไปจากห้อง ภายในห้องก็เหลือแต่องค์ราชินีกาเรีย และเจ้าหญิงเฟร่า พระราชธิดาคนกลางของพระองค์
“พวกเจ้าเข้าไปในห้องของพี่สาวฉันทำไหม”เสียงอันอ่อนหวานนั้นไม่ได้ดูอ่อนโยนเลย แต่กลายเป็นน้ำเสียงหยิ่งยโส
“พวกเราหลุดลงมาจากประตูมิติที่ฮาร์ปยักษ์เพค่ะเจ้าหญิงเฟร่า”รีน่า เอยกับเจ้าหญิงเฟร่า
“แกเป็นปีศาจนี่....”
“เฟ เสียมารยาทกับเจ้าหญิงน่า”กาเรียกล่าวติเตือนลูกสาว
“แต่แม่......”
“เฟร่า!!!” เฟร่าไม่พอใจผู้เป็นแม่จึงทำได้เพียงแค่ลงนั่งลงที่เดิม
“พวกท่านเป็นแขกของข้า เจ้าหญิงรีน่าท่านคงไม่มีอคติกับเราใช่ไหม?”คำถามนี่เป็นคำถามที่พวกเราต้องการคำตอบมาก โดยเฉพาะเจ้าหญิงเฟร่า
“ไม่เพค่ะ องค์ราชินีกาเรีย ข้าพเจ้ายินดีอย่างยิ่งที่ได้เข้าเฝ้าพระองค์ด้วยตัวของหม่อมฉัน”รีน่าถอนสายบัวตามมารยาทของเชื้อพระวงศ์
“ถ้าพวกท่านไม่รังเกียจ จงพักอาศัยอยู่ในบ้านข้าเถอะ”ทุกคนทำหน้าเหวอกันไปหมด ถ้าให้ปฏิเสธก็เสียน้ำใจ ทุกคนก็เลยหันไปหาเอาคำตอบกับเฟอร์ลูน่า
“ไงดีอ่ะดาร์ก”เฟอร์ลูน่าหันไปถามดาร์กไนท์
“มาถามเค้าทำไหมอ่ะ แต่ถ้าให้ดาร์กเลือก ดาร์กเลือกอยู่นะค่ะเพราะที่นี่น่าสนใจมากเลยค่ะ ดูสิ มีประวัติศาสตร์ให้ศึกษาด้วยนะค่ะ อยู่เถอะนะค่ะเฟอร์~~”
ทุกคนพนักหน้าอย่างเห็นด้วยกับดาร์กไนท์ และก็ส่งสายตาไปหาเฟอร์ลูน่าให้ไปบอกกับกาเรีย
“เออ...องค์ราชินีเพค่ะ เออ...กระหม่อมและพ้องเพื่อนตัดสิ้นใจที่จะอาศัยที่นี่เพค่ะ”เฟอร์ลูน่าถอนสายบัว
“เดี่ยวสาวน้อย เจ้าที่มาบอกเมื่อกี่”กาเรียเรียกให้เฟอร์ลูน่าที่กำลังเดินออกไปกับพวก
“เพค่ะองค์ราชินี มีอะไรกับดิฉัน”เฟอร์ลูน่าบอกให้เพื่อนนั้นไปที่ห้องพักก่อน
“มาหาข้าใกล้ๆสิ และอย่าใช้คำราชาศัพท์กับข้า”กาเรียเรียกให้เฟอร์ลูน่ามายื่นอยู่เบื้องหน้า
“ได้สิค่ะ ท่านกาเรีย”เฟอร์ลูน่าคุกเข่าต่อหน้าหน้ากาเรีย
“เงยหน้าขึ้นหน่อยได้ไหม”กาเรียเชยค้างเฟอร์ลูน่าขึ้น กาเรียมองตั้งแต่สีผม คิ้ว คาง แก้ม จมูก ริมฝีปาก และก็ตา กาเรียหลับตาและเพ่งสามธิเพื่อเพ่งวันระดับเวทในตัวของเฟอร์ลูน่า และแล้วเธอก็ลืมตาโตด้วยความตกใจ
“เจ้าชื่อไรจ๊ะแม่สาวน้อย”กาเรียปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“เฟอร์ลูน่า.....ไบรตัน”เฟอร์ลูน่าหลบสายตาของกาเรีย
“ข้า...ข้าขออะไรเจ้าสักอย่างได้ไหมเฟอร์ลูน่า”กาเรียดึงเธอให้ตามเธอไป
“อะไรค่ะ”เฟอร์ลูน่าเข้ามาอยู่ในห้องทรงกลมที่ทุกเนื้อที่บนพนังเพดาน เต็มไปด้วยรูปมากมาย
“เจ้าช่วยเล่าเรื่องเกี่ยวกับเจ้าตั้งแต่จำความได้ ได้ไหม”
“ท่าน....ท่านอย่ารู้เรื่องของข้าเลย มันช่างไม่ได้มีดีอะไรนะค่ะ แต่ถ้าท่านอยากฟัง ฉันก็จะขอปฏิเสธ”เฟอร์ลูน่าถอนสายบัวแล้วก้าวออกจากห้องไป แต่ขณะที่กำลังออกไปเสียงที่เคยทรงอำนาจกลับกลายเป็นอ่อนโยนและเศร้าสร้อย
“ครั้งหนึ่งชีวิตข้าไม่ได้สวยหรูอย่างที่ใครหวังที่จะเป็น การที่อยู่แสนสบาย อยากได้อะไรก็ได้ แต่ไม่ใช่กับข้า ข้าต้องออกไปเรียนกับเด็กสามัญชน แต่ข้าก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอกออกจะมีความสุขด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่ข้าเจ็บปวดที่สุดกับการที่เสด็จพ่อและเสด็จแม่ไม่ยอมให้ข้าได้รักกับคนคนนึ่งที่ข้าเทใจไปให้หมด เสด็จพ่อและเสด็จแม่กักขัง ชีวิตตั้งแต่นั้นมาเหมือนได้ตกนรกทั้งเป็น ถูกให้แต่งงานกับเจ้าชายเมืองอื่น ข้าโกรธเสด็จพ่อมากที่บังคับให้แต่งงาน เจ้ารู้ไหมว่าข้าทำยัง.....”การเรียหันมาถามเฟอร์ลูน่าที่ยืนมองเธออยู่หน้าประตู
“ข้าไม่รู้”เฟอร์ลูน่าเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้กาเรียนั้นยืนน้ำตาคลออยู่ในห้อง
“คือการที่ไปมีความสัมพันธ์ลึกซึ่งกับคนที่ฉันรักไงล่ะ และข้าก็ได้กำเนิดเจ้ามาไง โซฟีเนีย แม่รู้นะว่าเป็นเจ้าเพราะเวทของเจ้ามันสูง สูงมากไงละ”
เฟอร์ลูน่าวิ่งเข้าสวน ความเครียดพุ่งเข้าใส่เธอไงล่ะ หัวของเธอจึงปวด เธอสับสนว่าทำไหมคนที่ชื่อว่าองค์ราชินีผู้ที่พร้อมไปด้วยความสุข ความสบาย เงินทองกองอยู่ตรงหน้า แต่สิ่งองค์ราชินีพูดนั้นเป็นความจริงโดยแท้ที่เชื้อพระวงศ์ของที่นี่ คำว่าสบายต้องอยู่กับประชาชน คำว่าส่วนตัวต้องไม่เอ๋ย เหนื่อยห้ามพูด มันเหมือนการบังคับมากกว่า
“มายืนอยู่ตรงนี่ทำไหมละครับคุณเฟอร์”ผู้ชายที่มีผมสีทองสว่าง รูปร่างสูง แต่เธอก็นึกไม่ออกเลยว่าเขาคนนี่คือใคร
“คุณ...”
“ผมยิวไงครับ ผมหล่อมากละสิ คุณจึงจำผมไม่ได้”ยิวระเบิดหัวเราะออก เฟอร์ลูน่ายืนหน้าแดงแต่ก็ไม่ว่าอะไร แต่ยังหัวเราะตามนะสิถึงแปลก
“นี่ชั้นไม่เข้าใจพวกเธอเลยนะ เดี่ยวก็ใช้ว่าเจ้า ข้า เดี่ยวก็ใช่เธอ คุณ ฉัน ชั้น ช่วยบอกได้ไหมว่าต้องเรียกแทนว่าไง”เฟอร์ลูน่างงกับสรรพนามที่เรียกกัน
“แล้วแต่จะใช้ ถ้าใครเริ่มเรียกอะไรคนต่อมาก็เรียกต่ออย่างนั้นนะครับ แล้วนี่คุณเฟอร์มายืนเป็นนางเอกมิวสิควิดีโอทำไหมครับ”เฟอร์ลูน่าหันไปค้อนใส่ยิว ‘นี่มันจะกวนตามนายมันรึไง’ความคิดของเธอนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับเขาเลย
“ก็คิดว่าจะเปิดอัลบั้มใหม่อยู่นะคะ ตอนนี่นะค่ะยังหาพระเอกมิวสิคไม่ได้เลยค่ะ”เธอพูดแซ่วไป แต่ความคิดในมังกรคือ ‘สงสารเธอจังไม่น่ามาเจอคนอย่างเจ้านายเราเลย จากความน่ารักเกรงอกเกรงใจผู้อื่น ดันมากลายเป็นคนกวนตออีนอไปได้’
“ทั้งคู่ค่ะ เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ”เด็กน้อยผมสีฟ้าวิ่งมา
“อะไรวู้ด”ยิวหันไปถามเด็กผมสีฟ้านั้น ที่กำลังหอบไม่หยุด
“ห้องเหลือสามห้อง ห้องหนึ่งอัดได้สองคน ตอนแรกพี่ฟรีนบอกว่าจะนอนกับเจ้าหญิงรีน่า แต่เธอค้านว่าไม่เอา”วู้ดอธิบายไปหอบไป
“แล้วอีกสองห้องละ”เฟอร์ลูน่าหันไปถาม
“เออ....คือ....ห้องแรกจะมียิว วู้ด ดาร์ก เซลโลเรียค่ะ แต่....ห้องที่สอง....เออ....มี....พี่กับ....พี่....อัน”เธอตอบแบบไม่สบตากับเฟอร์ลูน่า
“เอาตามงั้นก็ได้”เฟอร์ลูน่าเดินนำออกไปจากสวน
“ทำไหมยอมง่ายจัง/ง่ายไปไหม”สองเสียงประสานกันดัง
“ไม่เอา ฉันไม่นอนกับนาย ปล่อยฉันนะ ปล่อย”รีน่าตระโกนดังลันห้อง เพราะเธอถูกฟรีนยกเธอพาดหลังแล้วเข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตู
“นี่เธอนอนร่วมห้องกับฉัน ไม่ได้นอนกับฉันนะเอ๊ะ! หรือเธออยากให้เป็นอย่างนั้น”ฟรีนหันไปสงสายตาแวววาวใส่รีน่าที่นั่งหอบแหะๆๆอยู่บนเตียง
“ไม่ ฉันจะลงไปหาอะไรกิน”รีน่าตั้งท่าจะลูกแต่ถูกอีกฝ่ายดึงกับให้ไปนอนอยู่บนอกเขา หน้าของเธอแดงยิงกว่าลูกตำลึงเสียอีก
“พักก่อนเถอะ ฉันอยากนอนกอดเธอทั้งคืนเลย ถ้าเธอหิวก็กินฉันก่อนก็ได้นะ”ยิ่งพูดมากเท่าไร หน้าเธอก็แดงมากขึ้นเท่านั้น เธอทำโทษเขาโดยการตีมือที่โอบเธออยู่ เขากลับไม่สะเทือนอะไร แต่ยืนหน้าเข้าไปสัมผัสริมฝีปากที่นุ่มน่าสัมผัสของเธอ เธอก็ยอมให้เข้าดูเอาความหวานออกไปจากริมฝีปาก และมือของเขาและเธอก็เริ่มอยู่ไม่สุข ปลดนู้นปลดนี่ของอีกฝาก จนไม่เหลืออะไรให้ปลด สติของรีน่าเริ่มกลับ เธอหยุดการกระทำนั้น
“มาถึงขั้นนี่แล้ว จะหยุดก็เธอจะเป็นฝ่ายที่อายฉันนะ เธอเริ่มจะเป็นของฉันยัง”ฟรีนโน้มตัวลงมาเรื่อยๆ พร้อมกับเชยคางรีน่าขั้นให้ขั้นมาสบตากับเขา
“ฉัน....อื้อ....”ยังไม่ทันได้ตอบอะไรคำพูดนั้นก็กลืนหายไปกับริมฝีปากเขาแล้ว
“เร็วสิเอาของเข้าห้อง นี่ดึกมากแล้วนะ ยิว นี่คิดจะไปหรี่สาวเหรอแล้วไม่มาช่วยฉันขนของ”ยิววิ่งไปช่วยขนของทั้นที และตอนนี่เธอก็มายืนอยู่หน้าห้องๆๆหนึ่งที่เธอต้องพักเป็นเวลานาน เธอกำลังจะค๊อกประตู แต่ประตูดันเปิดออก ใจเธอที่เต้นแรงยิ่งเต้นแรงเข้าไปใหญ่
“ยืนเซ่อทำไหม แล้วทำไหมกลับมาตอนนี่ แล้วนี่กินไรยัง ฉันเก็บข้าวให้เธอนะ เข้ามาสิ”อันหลีกทางให้เฟอร์ลูน่าเข้าห้อง กับข้าวนั้นว่างไวที่โต๊ะ มีผ้าขุนหนู กับชุดนอนสีครีมสำหรับผู้หญิง และก็ผ้าคลุมอาบน้ำ ว่างไวบนเตียง ‘นี่เขาเตรียมให้ฉันเหรอ แต่ไม่เข้าใจวาทำไหมชุดนอนถึงได้สั้นเหนือเขามาคืบครึ่งละ’เฟอร์ลูน่าหันไปหาอันที่ยืนหันหน้าไปทางอื่น
“จะกินข้าวก่อนหรือ จะอาบน้ำก่อนละ”อันเดินมาถาม ก่อนจะลงไปนอนอยู่บนเตียงอีกฝากหนึ่ง และก็หยิบห่อผ้าอันหนึ่งมาให้
“คิดว่าเธอคงได้ใช้”อันหันหน้าไปทางอื่น เมื่อเฟอร์ลูน่าแกะถุงออก ก็พบเสื้อในกับกางเกงใน เสื้อในคับซีพอดีแปะ ส่วนกางเกงในก็คงฟรีไซน์ เธอเดินไปกินข้าวก่อนแล้วเก็บจานให้เป็นกลุ่มแยกเศษอาหารลงถุงและมัดใส่ถังขยะ และก็เดินไปหยิบที่อยู่บนเตียงและเดินเข้าห้องน้ำ แต่ดันได้ยินคำๆหนึ่งที่แสนจะเบาแต่ได้ยินชัด
“มาหา....ที่....หอศิลป์ มาหา....ที่.....”คำพูดนี่พูดวนไปวนมาจนเธอตอบกลับในใจว่าจะไปให้ได้ เสียงนั้นถึงได้เงียบไป เธออาบน้ำเสร็จแต่ก็ไม่กล้าออกจากห้องน้ำเพราะชุดนอนมันหวิวนะสิ แต่เพื่อนอนเธอถึงได้กล้าออก เมื่อเธอเดินออกมาอันก็นั่งหันมามองด้วยสายตาเป็นมันวาว
“น่ารักจัง>.O”
“-/////- ไอบ้า นอนได้แล้ว”เฟอร์ลูน่านอนลงข้างๆอัน
ทั้งคืนช่างเป็นคืนที่อบอวนไปด้วนกลิ่นกายหนุ่มสาวสองคู่ คู่ที่หนึ่งได้มีความสัมพันธ์กันลึกซึ่ง อีกคู่นอนกอดกันเพื่อแบ่งบันความอบอุ่น และความไว้เนื้อเชื่อใจ
pink
❤queen
ความคิดเห็น