ผจญภัยในป่ายมทูต

ลำดับตอนที่ #2 : เดินทางไปเมืองโดราเกส

            ยามเช้าแสงอรุ่นส่องผ่านม่านสีขาวป่นเทา สายลมพัดโบกโมบายหอยให้เกิดเสียงไพเราะเสนาะหู

            “อืม”เฟอร์ลูน่าบิดขี้เกียจเมื่อเมดของเธอเดินเข้ามาปลุก

            “ตื่นได้แล้วค่ะคุณหนูเฟอร์ พี่ๆตื่นกันหมดแล้วนะค่ะ”แมรี่ เมดของเฟอร์ลูน่าเก็บหมอนที่ตกอยู่ข้างเตียงขึ้นมาว่างไว้บนเตียง

          “ค่า”เธอคานก่อนจะดันร่างตัวเองให้ลุกจากเตียง และบังคับให้ร่างกายไปอาบน้ำ

            เธอสวมเสื้อแขนสั้นสีน้ำตาล กางเกงขาสามส่วนสีขาว มัดรวบผมขึ้น บนหลังมีกระเป๋าใบขนาดกลาง

            “พร้อมยังจ๊ะเฟอร์ น้องสาวสุดสวยของพี่”เพอร์ซี่เอยถามน้องสาวตัวเอง ซึ่งหันไปหัวเราะกันแพร์ริกที่นั้งจิบชาอยู่

            “เพอร์ซี่พี่ไม่ควรมาล่อฉันนะ แล้วไงอย่างน้อยหนูก็ผิดสัญญากับพี่แค่ครั้งเดียวเอง แต่พี่ ไม่ไปส่งหนูที่โรงเรียนตามที่สัญญา มัวแต่นอนกอดแมวเหมียวเจ้าเสน่ห์ของพี่อยู่บนเรือนหอ…”เธอยื่นเกาะอกมองหน้าพี่ชายอย่างหาเรื่อง พี่ชายเธอหน้าแดงขึ้น เลยลุกขึ้นไปโอบน้องสาว

          “เฟอร์ พี่ยอมแพ้แล้ว มากินข้าวกันจะได้ไปเที่ยวป่ากัน”เพอร์ซี่ลากน้องสาวมานั่งกินข้าวด้วยกัน (เป็นมื้อสุดท้าย)

            ชายป่าโยราเรส สามพี่น้องเดินเข้าไปเรื่อยๆก็ยิ่งลึกขึ้น เฟอร์ลูน่า เพอร์ซี่และแพร์ริก หยุดชะงักเมื่อเหมือนมีสิ่งมีชีวิตขนาดใหม่มุงหน้ามาทางนี่ เฟอร์ลูน่าดึงพี่ชายให้มาหลบในพุ่มไม้ที่สามารถหลบได้สามคน เฟอร์ลูน่าเพ่งสายตาดูสิ่งมีชีวิตที่มีปีกสีทองสยายออกกำลังพุ่งหน้ามาทางนี่ และดูท่าทางจะเจ็บ มันวิ่งมาหยุดที่หน้าพุ่มไม้ที่ทั้งสามนั่งอยู่ เฟอร์ลูน่ารู้สึกคุ้นเคยกับมันมากเลยชิ่งออกจากพุ่มไม้ซึ่งพี่ๆของเธอไม่ได้ตั้งตัวเลยคว้าน้องสาวไว้ไม่ได้

            “ท่านเป็นหมอหรือ”สิ่งมีชีวิตตัวนี่คือมังกร มันหันมาพูดกับเฟอร์ลูน่า นั้นทำให้เฟอร์ลูน่าชะงัก

            “เจ้าพูดได้ ?”นั้นก็เป็นคำพูดของเธอที่ทำให้มังกรตัวนี้ตาโตทันที

            “เธอฟังภาษามังกรออกด้วย เธอต้องใช่แน่เลย นักท่องเที่ยวสองคนนั้นให้เขากลับไปซะ ถ้าเธอไม่อยากเสียใจ”มังกรตัวนี้หันมาพูดกับเธอด้วยสายตาจริงจัง และนิ่งสงบ

            “ไม่ พวกเขาไม่คิดจะทำอะไรเธอหรอก”เธอหันมาพูดกับมังกร ที่เธอทำแผลให้มันเสร็จแล้ว

            “ฉันให้เธอคิดอีกรอบ ถ้าเธอตอบว่าไม่ แน่นอนว่าเธอจะไม่ได้เห็นหน้าพี่ชายเธออีก”ความกดดันลงมาอยู่ที่เฟอร์ลูน่า เธอหันไปมองพี่ชายสองคนที่เหงื่อตก ไม่ใช่เพราะเขาฟังมังกรออกหรอก แต่พวกเขาพิจารณาคำตอบของน้องสาว

            “ค่ะ ฉันจะไล่พวกพี่ๆกลับบ้าน” เธอเดินไปหาพี่ชายทั้งสอง ทั้งสองหันหน้ามามองน้องสาว

            “พี่กลับไปซะ แล้วอย่าตามหนูมา!” เธอตะโกนไล่พี่ชาย พี่ชายของเธอเข้าใจดีเลยแบกกระเป๋าของตัวเอง เฟอร์ลูน่าเดินไปหาแพร์ริก

            “แพร์ริกพี่ช่วยนำสิ่งนี่ไปให้พ่อให้หน่อยนะค่ะ”เธอยืนผ้าเช็ดหน้าลายดอกลิลลี่ให้ แพร์ริกรับมาก่อนจะสวมกอดน้องสาวตน

            เมื่อทั้งสองเดินจากไป เฟอร์ลูน่าเดินกลับไปหามังกรตัวนี่อีกครั้ง มันย่อตัวลงเป็นเชิงให้เฟอร์ลูน่าขึ้นไปบนหลังมัน เมื่อเธอขึ้นไปเสร็จก็รู้สึกความอุ่นขึ้นจากด้านหลัง เธอหันไปมองก็พบชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเธออยู่ด้านหลัง

            “ชื่อไรจ๊ะน้องสาว”น้ำเสียงยียวนกวนประสาทเอ่ยขึ้น

            “เฟอร์ลูน่า ไบรตัน”เธอตอบเสียงเรียบ

            “ฉันชื่ออัน ไมเคิลนะ ยิวเจ้าออกตัวได้แล้วเราจะได้เข้าเมืองกัน เฟอร์ลูน่าเธอรู้จักเมืองโดราเกสไหม”เขายื่นมาถามเธอ นั้นเป็นเหตุให้เธอหน้าร้อนขึ้น

            “ไม่ มันเป็นไงละอัน”เธอตอบด้วยเสียงสดใส เธอเผยร้อยยิ้มออกมานั้นทำให้อันชะงัก

            “ก็เป็นเมืองที่เธอจะไปไง”เขาตอบอย่างหน้าตาย ‘คนบ้ากวนประสาทอย่างกับอะไร’

          ภายในหมู่บ้านก็เหมือนหมู่บ้านทั่วไปแต่ที่ประหลาดไปกว่านั้นคือมีมังกรด้วย แต่ละตัวมีสีไม่เหมือนกัน เธอมองดูการแต่งกายของชาวโดราเกสว่าเป็นยังไง แต่เธอก็ไม่พบอะไรที่ผิดปกติจากชุดชาวบ้านทั่วไป

            “อย่าคิดว่าชุดชาวบ้านพวกนี้ปกติสิ ดูนั้นเวลาโดนแสงจะเกิดแสงระยิบระยับ ที่เกิดจากขนมังกรเผ่าไลเครนเป็นมังกรธาตุแสง ดูนั้นเวลาโดนน้ำจะดูสวยงามกว่าเดิม เกิดจากขนของมังกรเผ่าวอลลาที่เป็นมังกรธาตุน้ำ ดูนั้นเวลาอยู่ที่มืดจะอำพรางตัวได้ดีที่เกิดจากขนมังกรเผ่าดาร์กดรากอนที่เป็นมังกรธาตุมืดไง เฟอร์ลูน่าเธอโชคดีมากเลยที่เข้ามาในหมู่บ้านวันนี้ เพราะจะมีมังกรน้อยเลือกเจ้านาย”อันอธิบายยาวเหยียด เฟอร์ลูน่าเริ่มจดจำข้อมูลใหม่

            “เอาสิ น่าตื่นเต้นจังมันเป็นไงอ่ะ”เธอหันหน้าไปถามอัน ที่กำลังมองหญิงสาวคนหนึ่งกำลังเล่นกับลูกมังกรขนสีน้ำเงิน

            “นั้นเซลโลเรียน้องสาวฉันเอง เธอบ่นอยากได้มังกรมานานแล้วน่ะ คงจะได้เข้ารวมพิธีรอบเช้าสินะ”อันบ่นเพียงคนเดียว แต่เฟอร์ลูน่าได้ยิน

            “นายครับถึงแล้วครับ”ยิวย่อตัวลง เฟอร์ลูน่ากับอันลงจากหลังยิว อันพาเฟอร์ลูน่าไปยังลานพิธีซึ่งมีคนน้อยปกติ เมื่อเธอมาถึงก็พบลูกมังกรตัวสุดท้ายซึ่งมีขนสีดำหางยาวเหมือนหางม้า ขนที่กระทบกับแสงทำให้เกิดระยิบระยับ เธอจองมองลูกมังกรตัวนี่ด้วยความทึ่ง เจ้าลูกมังกรน้อยหันหัวมาทางเฟอร์ลูน่าและเลื่อนกายของมันมาทางเธออย่างมันใจ มันชังเป็นสิ่งมหัศจรรย์มากที่เธอเป็นคนนอกถิ่นแต่ดันมาเจอลูกมังกร

มันเดินมาเลียแขนเลียขาเธอ เมื่อเธอนั่งยองๆลูบหัวมันเบา ชาวบ้านพากันตบมือด้วยความดีใจ อันนั่งยองลงข้างเธอ

            “เธอรู้ไหมว่ามังกรเผ่าพันธุ์ดาร์กดรากอนมันไม่คอยเลือกเจ้านายด้วยความมั่นใจหรอก ขนาดยิวเป็นมังกรเผ่าพันธุ์ไลเครน กว่าจะมาเลือกฉันน้ำตาแทบร่วงนะ”อันพูดพรางลูบหัวมังกรน้อย ซึ่งมันส่งสายตาไม่พอใจใส่และวิ่งหนีมือของอันโดยการปีนไปบนไหล่ของเฟอร์ลูน่า

            “ดูท่าแล้ว มันจะชอบข้ามากกว่าท่านเสียอีกนะ อัน”เฟอร์ลูน่ามันไปพูดกับมังกร

            อันพาเธอมาอาศัยอยู่กับเซลโลเรีย ซึ่งเธอก็ไม่ได้ว่าอะไรและยังดีใจที่วู้ด(มังกรเผ่าพันธุ์วอลลา)จะได้มีเพื่อนเล่นซึ่งไม่ใช่ใครก็คือ ดาร์กไนท์

            “ว้าว เกิดมาฉันไม่เคยเห็นลูกมังกรที่มีหางสวยเช่นนี่มาก่อน”เซลโลเรียลูบหัวมันเบาซึ่งมันออกจะรำคาญ แต่ก็ยอมเพราะเป็นผู้หญิง

            “เซลโลเรียเธอเรียกฉันว่าเฟอร์นะ”เฟอร์ลูน่าหันไปพูดกับเซลโลเรียที่กำลังหันไปปอนอาหารคำโตกับวู้ด

            “จ้าเฟอร์ เธอเรียกฉันว่าซอลนะจ๊ะ มันเป็นชื่อเล่นฉันนะ”เธอพูดโดยไม่หันมาสบตากับเฟอร์ลูน่าที่กำลังดึงดาร์กไนท์ออกจากหัว แต่ดึงไงก็ดึงไม่ออก

            “เอ๊ะ! ดาร์ก เจ้าลงจากหัวฉันนะ”เธอดึงเจ้าดาร์กไนท์ออกจากหัวไม่ได้ก็เลยจำยอมนั่งให้มันเล่นหัวเธอไป

            “ไงจ๊ะสาวๆเงียบกันจัง พี่ทำซุป สลัด มาให้นะ”อันเดินเข้ามาและยื่นกลองข้าวสี่กล่องมาให้เธอ เธอรับมาและทันใดนั้นเจ้าดาร์กไนท์ก็ปีนลงมาจากหัวเธอ แล้วตรงดิ่งไปยังกล่องข้าว

            “หิวละสิ เจ้าตัวน้อย”มันส่งสายตาแวววาวไปหาอัน เป็นเชิงบอกว่า ‘เจ้าคือพ่อครัวข้า แล้วไหนละอาหาร’ อันหัวเราะออกมา

            “อาหารของเจ้าอยู่กับยิว ไปหาเขาสิ เขามีอาหารมังกรอร่อยๆเต็มเลยนะ”อันขยิบตาให้ เจ้าดาร์กไนท์วิ่งแจ้นออกไปหายิว

            “อืม หอมจัง อันทำเองเหรอ”เฟอร์ลูน่าหยิบกล่องข้าวขึ้นมาสูดดมความหอมของซุป

            “ทำไม่เป็นละสิ ลูกคุณหนูสินะ ถึงทำอะไรไม่เป็น”อันเดินไปหยิบถ้วยชามรามไห มาให้เซลโลเรียเพื่อนเอาอาหารที่อยู่ในกล่องมาใส่

            “ใช่ ฉันเป็นลูกของมหาเศรษฐีเฟน ไบรตันหรือจะว่าง่ายเข้าเป็นคนที่รวยที่สุดของรัฐทูดีน่า ตอนที่ฉันเจอเขาครั้งแรก เขาหล่อมาก”เธอพูดอย่างเหม่อลอย

            “เจอ หมายความว่าไงที่เจอ เธอเป็นลูกของเข้าไม่ใช่เหรอ”อันเกิดความสงสัย จึงได้ถามไป โดยลืมตัวว่าสิ่งที่ถามไปมันเป็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่น

            “ใช่ฉันเป็นลูกของเขา แต่ถูกเก็บมาเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรม”เฟอร์ลูน่าหยิบช้อน ซ้อมขึ้นมา และสามคนกับอีกสามตัวกำลังกินข้าวกันอยู่

MELANIN ✿