จุดหมายปลายฝัน

ลำดับตอนที่ #6 : คู่กัด

    นิดวางกระดานเขียนแบบกับกระเป๋าลงบนเตียง ปลายก็เลยนั่งลงบนเตียงด้วย หันมองรอบ ๆ ห้องที่ไม่ได้เข้ามาเสียนาน ทุกอย่างยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน เพราะรู้ดีว่านิดไม่ชอบย้ายข้าวของ อยู่อย่างไรก็อย่างนั้นลงตัวดีแล้ว



    “นี่ไง ยังไม่ตายนะ” นิดโชว์ต้นตะบองเพชรต้นเล็ก ๆ ในมือ ปลายหัวเราะคิกคัก เคยคุยกันตอนที่ซื้อต้นตะบองเพชรว่า ของนิดต้องแห้งเหี่ยวตายก่อนเพื่อน เพราะขาดการเอาใจใส่จากเธอ ผิดคาดซะแล้ว สาวห้าวอย่างนิดก็ดูแลต้นไม้ได้ดีเหมือนกันนะ



    “เอ้า!!” นิดส่งหนังสือเล่มที่พูดไว้ให้ปลาย ปลายรับมาเปิดดู



    “เรื่องของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ตามหาความฝันของตัวเอง เหมาะกับนายดี” ปลายหันมายิ้มให้นิด ดีใจที่ยังไม่ลืมปัญหาของเธอ



    “อ่านแล้วอาจจะได้อะไรดี ๆ บ้างก็ได้นะ เราอยากช่วยนายบ้าง นายจะได้ค้นหาตัวเองเจอเร็ว ๆ ไง แหม...เราเป็นเพื่อนที่ดี๊ดีเนอะ” นิดพูดจบก็หัวเราะเสียงใส จะขึ้นต้นซึ้งยังไงลงท้ายก็แฝงด้วยความทะเล้นไว้อยู่ดี ถึงกระนั้น ปลายก็รู้สึกได้ว่าทุกคำพูดของนิดออกมาจากใจจริง



    แม่เรียกให้นิดลงไปรับโทรศัพท์ นิดวิ่งปรู๊ดลงไปอย่างรวดเร็ว ปลายเดินไปหยิบกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดู หัวเราะ ๆ เบาอยู่คนเดียว ภาพที่อยู่ในกรอบรูปเป็นภาพที่ถ่ายเมื่อตอน ม.3 กำลังเต๊ะท่าอยู่ดี ๆ นายบอยเพื่อนตัวแสบประจำห้องก็โยนงูปลอมเข้ามาตอนที่กำลังกดชัตเตอร์พอดี ภาพที่ก็ออกมาก็เลยประทับใจแบบตลก ๆ ยัยนิดก็ช่างสรรหาจริง ๆ รูปดี ๆ มีตั้งเยอะ ดันเอารูปนี้ใส่กรอบเสียบดิบดีเชียว ดูท่าทางแต่ละคนสิ หลุดโลกกันสุดฤทธิ์ ผู้หญิงก็กลัวงูกันทั้งนั้นน่ะแหละ ถึงเป็นงูปลอมก็ดูน่าขยะแขยงอยู่ดี



    นิดเปิดประตูพรวดพราดเข้ามา สีหน้าตื่นตระหนก



“เฮ้ย!! ปลาย เจนโทรมาบอกว่าตองป่วยหนัก รีบไปโรงพยาบาลกันเร็ว”



ปลายได้ยินก็รีบวิ่งตามนิดออกไปทันที







ปลายกับนิดถึงกับยืนงง เมื่อเข้าไปในห้องที่ตองนอนพักอยู่ เห็นตองกับเจนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เป็นที่รู้กันเลยว่า ถูกเจนหลอกเสียแล้ว



“ถ้าเราไม่เล่นไม้นี้ นายสองคนจะรีบมาขนาดนี้เรอะ” เจนพูดกลั้วหัวเราะ ดีใจที่ตัวเองหลอกเพื่อนได้สำเร็จ ปลายกับนิดเดินเข้าไปล็อคคอเจน เตรียมตีเข่า เขย่าศอก เพื่อแก้แค้น ตองรีบห้ามเพื่อนทั้งสามคน



“หยุด....หยุดดดดด อย่าเพิ่งฆ่ากัน ใจคอจะไม่อยากรู้เหรอว่าเราเป็นอะไรถึงต้องเข้าโรงพยาบาลมานอนสวยอยู่ตรงเนี๊ยะ”



เมื่อตองพูดจบ ทั้งสามคนก็พร้อมใจกันโห่ฮิ๊ววววววว คำว่า ”นอนสวย” ของตอง ตองเด็กองุ่นในกระเช้าผลไม้ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้าง ๆ เตียง โยนใส่ทั้งสามคนด้วยความหมั่นไส้ในเสียงโห่นั้น แต่ทั้งสามคนกลับคว้าเอาเข้าปากเคี้ยวตุ่ย ๆ



“ตกลงเป็นอะไรล่ะ? ถึงได้มานอนสวยอยู่เนี่ย” นิดย้อนคำพูดของตอง ตองขยับตัวขึ้นมานั่ง



“ผ่าตัดไส้ติ่งน่ะ เมื่อคืนวานอยู่ ๆ ก็ปวดขึ้นมา พ่อกับแม่ก็ไม่อยู่ ได้ป้านิ่มรีบพามาส่งโรงพยาบาลนี่แหละ” ตองตอบนิด ป้านิ่มที่ตองพูดถึงคือ แม่บ้านที่ดูแลบ้านและเลี้ยงตองมาตั้งแต่เด็ก ๆ ที่บอกว่าพ่อกับแม่ไม่อยู่ก็คงไม่พ้นไปออกงานราตรีอะไรสักอย่าง ซึ่งเป็นเรื่องปกติของครอบครัวนี้



“ใกล้สอบปลายภาคแล้วด้วย” ปลายพูดแล้วหันไปเห็นหนังสือกองเบ้อเริ่มที่วางอยู่บนโต๊ะ “แต่งคงไม่เป็นไรหรอกเนอะ เล่นหอบมาทั้งตู้หนังสือเลยนี่ คว้าสามกว่ามาอีกแหง ๆ” สามกว่าของตองเป็นเรื่องปกติของปลาย นิดและเจน อีกเหมือนกัน ตองเป็นคนเรียนได้คะแนนดีมาตลอด แต่ปลายก็รู้สึกว่า เมื่อขึ้น ม.ปลาย ดูตองเคร่งเครียดกับการเรียนมากกว่าเมื่อเรียน ม.ต้นหลายเท่า



“ตอนนี้สามกว่าไม่สน ขอเอ็นท์ติดก็พอ ไม่งั้นเราคงไม่กล้าสู้หน้าพ่อแม่” ตองตอบปลาย ปลายฟังแล้วรู้สึกแปลก ๆ ยังไงชอบกล แค่เอ็นท์ไม่ติด ทำไมต้องถึงขนาดไม่กล้าสู้หน้าพ่อแม่เชียวหรือ แต่ปลายก็นึกได้ว่า พ่อแม่ของตองเป็นคนดัง อาจเป็นเพราะเอาเรื่องลูกสาวคนเก่งไปคุยไว้มาก ถ้าไม่เป็นอย่างที่เอาไปคุยไว้คงเสียหน้า



ทั้งสี่คนคุยกันอยู่พักใหญ่ ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ปลายแทบจะหมดแรง เพราะตอนที่รีบวิ่งออกมาไม่ได้คว้ากระเป๋านักเรียนมาด้วย ต้องกลับไปที่บ้านนิดอีกครั้งหนึ่ง กว่าปลายจะกลับถึงบ้านก็ปาเข้ไป 2 ทุ่มครึ่ง แต่แม่กับพี่ปิ่นไม่ยักกะพูดอะไร แค่ถามว่าไปไหนมา? กินข้าวหรือยัง? แค่นั้นเอง เป็นการแสดงความเป็นห่วงแบบของเขา ปลายเองก็เริ่มจะชินแล้ว







อากาศในวันนี้สดใส ปลอดโปร่ง สมกับเป็นวันวาเลนไทน์ วันแห่งความรัก ผู้คนรอบข้างมีความสุขกับการได้รับดอกไม้ ปลายกับนิดย้ายจากเก้าอี้หินขัดใต้ต้นราชพฤกษ์ มานั่งที่ลานเฟื่องฟ้า ศูนย์รวมของนักศึกษาหลาย ๆ แผนกที่มักจะมานั่งพูดคุยกันที่นี่ ปลายนั่งดูคนรอบข้างด้วยความเพลิดเพลิน คนนั้นก็ถือดอกไม้ คนนี้ก็ถือดอกไม้ แม้แต่นิดเองก็ได้รับดอกุหลายสีแดงช่อใหญ่



“ใครให้เอ่ย? หนุ่ม ‘ถาปัตย์ หรือหนุ่มช่างสำรวจ” ปลายเขี่ยดอกกุหลาบสีแดงดอกที่ใหญ่ที่สุดในช่อนั้นเล่น



“น้องผู้หญิง ปี 1 ช่างสำรวจให้มา เราไปส่งงานแล้วก็เดินมาหานาย เขาวิ่งเอามาให้ บอกว่าชื่อฝุ่น” นิดตอบคำถามซึ่งคำตอบดูจะผิดไปจากความคิดของปลาย



“เสน่ห์แรงถึงขนาดดึงดูดเพศเดียวกันเชียวเหรอเนี่ยเพื่อนเรา คิดว่าหนุ่ม ๆ ให้มา…” ปลายพูดยังไม่ทันจบก็มีดอกเฟื่องฟ้าที่เด็กเอาจากแถว ๆ นั้นโยนลงมาตรงหน้าปลาย



“เอ้า!!! น้อง ยังไม่มีใครให้ดอกไม้ใช่ไหม? อ๊ะ...พี่ให้” รุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาพูดแล้วยิ้มแบบผู้ชนะ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาคงจะเฉย ๆ ปล่อยให้รุ่นพี่คนนั้นเป็นผู้ชนะต่อไป ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ใช่ปลายน่ะสิ ปลายหยิบดอกเฟื่องฟ้านั้นแล้วลุกไปที่โต๊ะที่รุ่นพี่คนนั้นนั่งอยู่กับเพื่อน ๆ กลุ่มใหญ่ โยนดอกเฟื่องฟ้าให้รุ่นพี่คนนั้น พูดเสียงดังพอให้ได้ยินกันทั้งโต๊ะว่า



“น้องไม่เอาหรอกพี่ พี่เก็บไว้ให้คนที่เขาหลวมตัวมาชอบพี่เถอะ หรือถ้าไม่มีใครมาชอบพี่ พี่ก็ปล่อยให้บานสวยอยู่บนต้นดีกว่าเด็ดทิ้งเด็ดขวางอย่างนี้ ช่วยกันอนุรักษ์ธรรมชาติด้วยนะพี่” ปลายพูดจบก็เดินกลับมานั่งที่เดิม เสียงโห่ฮาดังมา เยาะเย้ยรุ่นพี่คนนั้นด้วยความสนุกสนาน ปลายรู้สึกสะใจขึ้นมาเล็ก ๆ นิดกระซิบกระซาบกับปลาย



“เฮ้ย...ทำอะไรวะปลาย เดี๋ยวพี่เขาก็รุมเอาหรอก”



“ไม่เป็นไรหรอกนิด เรื่องธรรมดาน่ะ”



“ธรรมดาจริงหรอ แต่โห่ดังขนาดนั้นเลยนะ ไปทำยังไงเข้าถึงได้ไปพูดจาอย่างนี้กับรุ่นพี่ได้ล่ะ”



“เป็นรุ่นพี่ที่ขี้เก๊ก แถมปากมอมที่สุดในโลก” ปลายเหลือบหางตามองด้วยท่าทางรังเกียจ “เห็นเขาเรียกกันว่าพี่ณุ เออ...จะเล่าเรื่องของเรากับไอ้พี่ณุให้ฟัง” ปลายขยับตัวตั้งท่าเล่าเต็มที่ “วันนั้นวันแข่งกีฬา ทีมบาสหญิงแผนกเรากับแผนกการตลาดของไอ้พี่ณุเนี่ยแหละ แข่งรอบชิงชนะเลิศ เรา สา ขวัญ เข้าไปดูตอนนั้น เหลือ 3-4 นาทีจะหมดเวลาแล้ว แผนกเรานำอยู่ 20 กว่าคะแนน พวกเราก็เพิ่งเข้าไป เดินโต๋เต๋ ๆ ไปยืนข้าง ๆ กองเชียร์แผนกการตลาด แล้วไอ้พี่ณุนี่รีบเดินมาเลยนะ มาถึงก็พูดกับพวกเราว่า –น้อง ๆ ยืนผิดแผนก ไปยืนที่อื่นไป๊ เดี๋ยวแผนกพี่แพ้- แถมทำหน้าทำตาใส่อีก เราก็เลยเม้งใส่เข้าไปว่า –จะยืนที่ไหนแผนกพี่ก็แพ้อยู่แล้วแหละ ยิ่งมีคนเชียร์แบบพี่แข่งกี่ทีก็แพ้แหง- พอพูดจลแค่นั้นแหละ พี่แกทำท่าจะเขวี้ยงอุปกรณ์เชียร์ในมือแกใส่พวกเราด้วย”



“แล้วนายทำยังไง?” นิดรีบซักต่อ



“หนีสิคะ...เรื่องอะไรจะไปรับรองเท้าเขาล่ะ พอเราเดินออกมาจากโรงยิม แกก็ตามอาฆาตไม่เลิก ตะโกนถามเสียงดังเลยนะว่า จะไปยืนเชียร์ต่อที่ไหน สงสัยเขาคงแค้นเรามาก จากวันนั้นจนถึงวันนี้ เจอกันเมื่อไหร่เขาก็แกล้งเราก่อนทุกที ถ้าไม่ติดว่าเก้าอี้ตรงโน้นแดดร้อน เราคงไม่มานั่งตรงนี้หรอก” ปลายทำหน้าเซ็ง เพราะตึกการตลาดอยู่ติดกับลานเฟื่องฟ้า ถ้ามานั่งตรงนี้ก็ต้องเจอกันแน่นอน ท่าทางของคนคู่นี้ จะแกล้งกันไปแกล้งกันมา มากกว่าจะมาแค้นเคืองถึงขนาดจะฆ่ากันตาย ดูรุ่นพี่คนนั้นรู้สึกสนุกสนานมากที่ได้แกล้งปลาย และปลายเองก็รู้สึกเกลียดเขามากเช่นกัน



“ระวังนะปลาย เขาว่ากันว่า ยิ่งเกลียดยิ่งเจอนะ” นิดพูดเตือน ปลายแค่นหัวเราะ



“No Way!! คนแบบนี้ เจอเมื่อไหร่ก็หนีเมื่อนั้นแหละ” ปลายไม่เชื่อคำพูดนิด นิดเองก็ไม่ได้เซ้าซี้ต่อ



“ต้องกลับไปเรียนแล้วล่ะ” นิดลุกขึ้นยืน ถือดอกไม้ช่อใหญ่และเอกสารที่ได้รับจากอาจารย์ “ค่อยเจอกันใหม่นะ เออ...เทอมนี้เราเจอกันบ่อยเนอะ เทอมก่อนจำได้ว่าเจอกันแค่ครั้งเดียว” ทั้งคู่เดินออกมาจากลานเฟื่องฟ้า



“แต่เจอกันบ่อย ๆ ก็ดีนะ” ปลายพูดยิ้ม ๆ นิดก็ยิ้มด้วยเพราะมันก็ดีจริง ๆ



“ไปนะ แล้วเจอกัน” นิดร่ำลา



นิดเดินแยกไปทางซ้ายกลับไปเรียนหนังสืออีกสองคาบ ส่วนปลายเดินไปทางขวาออกจากสถาบันเพื่อกลับบ้าน







หลังจากกินข้าวมื้อเย็น อาบน้ำและจัดการธุระของตัวเองเสร็จแล้ว ปลายก็นั่งทำแบบฝึกหัดวิชาบัญชีของอาจารย์สบชัยที่สั่งให้ทำทั้งบท แต่ให้ทำเรื่อย ๆ มือเอื้อมไปเปิดวิทยุเครื่องเล็กที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ทำไปฟังไปอย่างนี้ทุกวัน ปลายนึกสงสัยเสียงดี.เจ คนที่ปลายฟังประจำในช่วงเวลานี้ ต้องเป็นผู้หญิง แต่วันนี้กลับเป็นเสียงผู้ชาย



“…นับจากวันนี้ ผม ดี.เจ ชนกานต์ จะมาประจำในช่วงนี้นะครับ 3 ทุ่มถึง 5 ทุ่มทุกวัน แทบดี.เจ จันทนี ซึ่งเปลี่ยนไปจัดช่วงเช้าแทน เพลงต่อไปมาฟังเพลงนี้ดีกว่า ซีดีเพิ่งมาถึงวันนี้สด ๆ ร้อน ๆ ลองฟังดูครับว่าเป็นเพลงของใคร...”



เสียงเพลงดังขึ้น ปลายหยุดทำแบบฝึกหัดแล้วนั่งฟังอย่างตั้งใจ ดี.เจ คนนี้น้ำเสียงสดใส ฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด



ทำให้คืนต่อ ๆ มา ปลายต้องเปิดฟังดี.เจ ชนกานต์ทุกวันไม่เคยพลาดเลย