จุดหมายปลายฝัน

ลำดับตอนที่ #5 : จับผิด

วันนี้ปลายไปเรียนตั้งแต่เช้า ปักหลักอยู่หน้าระเบียงห้องเรียน มองออกไปหน้าประตูสถาบัน รอรถยนต์สีเทาคันใหญ่ที่ปลายคาดการณ์ไว้ว่าจะต้องมาส่งขวัญแน่ ๆ



ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว เพื่อน ๆ ก็ทยอยกันเข้ามาในห้องเรียน ปลายทักทายเพื่อน ๆ แต่สายตาก็ยังไม่ละจากประตูสถาบัน



“นั่งทำมิวสิควีดีโอหรือไง เข้าห้องเรียนได้แล้ว” อรรณพเดินเข้ามาแซวปลาย



“ไปไกล ๆ เลยไป คนกำลังซึ้ง” ปลายรับมุขทันทีทันใด พร้อมกับกวักมือ แต่เป็นกวักไล่นะ ไม่ใช่กวักเรียก รชายื่นหน้าออกมาจากประตูหลังห้อง



“ไอ้ณพ มาช่วยกูลอกการบานหน่อยเด่ะ มีอีกหลายวิชา” รชาของความช่วยเหลือ อรรณพถึงกับบ่นอุบอิบ



“แล้วเมื่อวานมึงทำอะไรอยู่วะถึงไม่ทำการบ้าน กูจะช่วยมึงสมน้ำหน้า ไม่ช่วยมึงลอกหรอกโว้ย”



ปลายมองอรรณพเดินเข้าไปในห้องเรียน เออ...เด็กผู้ชายพูดมึงกูนี่มันส์ปากดีเหมือนกันแฮะ



ปลายหันไปมองหน้าประตูสถาบันอีกครั้ง การรอคอยของปลายสิ้นสุดลง ขวัญลงมาจากรถยนต์คันเดิม ปลายเห็นแล้วก็รีบเดินเข้าห้องเรียน ทำตัวเป็นปกติ



“นี่เรากำลังทำอะไร กำลังจะจับผิดเพื่อนหรือไง?” ปลายถามตัวเองในใจ แต่ยังไงก็เลิกคิดถึงเรื่องของขวัญ เพื่อนที่ดีสำหรับปลายคนนี้ไม่ได้



ขวัญเดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เดินเข้ามาทักทายปลายเหมือนทุก ๆ วัน



“เมื่อวานโดดเรียนทำไม เกเรแล้วนะ” ขวัญทักทายด้วยน้ำเสียงปกติและดึงผมยาวประบ่าของปลายที่ถูกรวบไว้ด้านหลังเบา ๆ ปลายหัวเราะแหะ ๆ เป็นคำตอบ จะบอกยังไงล่ะว่า โดดเรียนไปนั่งคิดถึงอนาคตของตัวเอง



ปลายหันมองขวัญที่กำลังยืนดูรชาลอกการบ้านอย่างรีบเร่ง สังเกตไปเห็นสร้อยคอทองคำที่โผล่ออกมาจากปกเสื้อ ซึ่งปลายไม่เคยเห็นขวัญใส่ของมีค่าอย่างนี้ นาฬิกาข้อมือขวัญยังไม่ใส่เลย เป็นไปได้หรือเปล่าที่ชายคนนั้นจะซื้อให้



วิชาแรกของวันนี้เริ่มแล้ว แต่ปลายกลับนั่งคิดเรื่องของขวัญกับชายคนนั้น เขาเป็นใคร? เป็นอะไรกับขวัญ? แล้วภาพเมื่อวานคืออะไร?



“ดูหน้า 103” อาจารย์เดินมาด้านหลังบอกปลาย ทำให้ปลายเลิกเหม่อและกลับมาตั้งใจเรียน ปลายสรุปเรื่องของขวัญอยู่ในใจว่า ขอสังเกตขวัญไปสักพักก่อน ชายคนนั้นอาจจะเป็นญาติของขวัญที่ขวัญไม่เคยเล่าให้ใครฟังก็ได้







เลิกเรียนแล้ว ปลายมัวแต่คุยกับเพื่อน ๆ เพลิน จนลืมไปว่าจะต้องไปหานิดที่ตึกสถาปัตย์ เพราะเมื่อวานปลายช่วยนิดถือดินสอสีกับกระดาษ แล้วปลายก็ถือมันติดมือกลับบ้านไปด้วย โทรคุยกับนิดแล้วและนัดแนะกันว่าปลายจะเอาไปคืนให้วันนี้



“จะรีบไปไหนปลาย?” รชาตะโกนถามมาจากโรงรถหลังอาคารเรียน ชัยกับบุตรเพื่อนสนิทที่เรียนอยู่แผนกช่างสำรวจทั้งคู่ ก็ยืนอยู่ด้วย



“ไปหาเพื่อนที่ ‘ถาปัตย์” ปลายตอบสั้น ๆ แล้วรีบเดินไป รชาขี่รถมอเตอร์ไซด์คู่ชีพมาจอดข้าง ๆ ปลาย



“ไกลนะ ตึก ‘ถาปัตย์น่ะ เราไปส่ง” รชาตบเบาะรถเชื้อเชิญให้ปลายขึ้นมานั่ง ปลายหันมองชัยกับบุตรที่มองมาที่รชา



“รชาจะไปไหนกับเพื่อน ๆ หรือเปล่า ท่าทางเขารออยู่นะ ไปกับเพื่อนเถอะ เราไม่รบกวนหรอก” ปลายพูดจบไม่รอฟังคำตอบจากรชาก็รีบเดินไปทันที รชาหันไปมองชัยกับบุตร



“ไอ้ชา มึงจะไปไหน?” บุตรตะโกนถาม รชาตะโกนตอบกลับไป



“เดี๋ยวไปเจอกันที่โชว์รูม กูไปส่งเพื่อนก่อน” ชัยกับบุตรเข้าใจแล้ว บุตรก็ขี่มอเตอร์ไซด์โดยมีชัยซ้อนท้ายออกจากโรงรถไป รชาขี่มอเตอร์ไซด์ตามปลายไป



“ไป ๆ ขึ้นรถ เราไปส่ง” รชาดึงเสื้อปลายให้ไปนั่งด้านหลัง ปลายต้องนั่งอย่างขัดความประสงค์ของรชาไม่ได้ รชาขี่ตรงไปตึกสถาปัตย์ช้า ๆ ไม่รีบร้อน ในสถาบันไม่ควรขี่เร็ว ยิ่งมีผู้หญิงนั่งซ้อนท้ายยิ่งต้องระวัง แต่ถ้าตัวคนเดียว รชาบิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว



“ชัยกับบุตรมาชวนรชาไปเซอร์เวย์เหรอ?” ปลายถามเพราะเมื่อก่อนมักจะชวนรชาไปช่วยเซอร์เวย์ถนนหนทางทั้งในและนอกสถาบันตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมายจากอาจารย์เป็นประจำ



“เปล่าหรอก พอดีชัยมันจะซื้อรถใหม่ คันเก่าถูกตีจนเละเลย ก็เลยชวนเรากับบุตรไปช่วยกันเลือก” รชาบอกถึงการมาของเพื่อนทั้งสอง



“ชัยนี่ดีเนอะ รถพังปุ๊บก็ได้ใหม่ปั๊บเลย” ปลายอดสงสัยไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงซื้อของแพง ๆ ได้ง่ายดายนัก



“ก็ลูกชายคนเดียวของเถ้าแก่เจ้าของโรงงานนี่ อยากได้อะไรก็ต้องได้อยู่แล้ว เรื่องธรรมดา” รชาพูดด้วยน้ำเสียงสดใส ไม่ได้แสดงถึงความอิจฉาในฐานะเพื่อนเลย เรื่องฐานะของ 3 คนนี้ ปลายก็พอจะรู้จากการบอกเล่าของรชามาบ้าง ชัยเป็นลูกชายเถ้าแก่เจ้าของโรงงานผลิตเสื้อสำเร็จรูป ส่วนบุตรอยู่หอพัก พ่อแม่แยกทางกัน แต่ก็ส่งเงินมาให้ใช้อยู่เรื่อย ๆ ส่วนรชาก็อยู่กับลุงและป้า เรื่องฐานะไม่สามารถกั้นความเป็นเพื่อนของทั้งสามคนได้เลย



“พี่ชา!!!” รุจา น้องสาวของรชานั่งอยู่กับนิดที่สนามหญ้าข้างตึก หันมาเห็นรชาจอดรถส่งปลายหน้าตึกสถาปัตย์พอดี จึงเรียกเสียงดังลั่น ทำให้รชาต้องจอดรถเดินเข้ามาหาพร้อมกับปลาย ปลายเดินเข้ามานั่งลงบนพื้นหญ้าข้าง ๆ นิด ส่วนรชาเอามือตั้งบนหัวรุจา



“พี่ชามาพอดีเลย จะได้กลับบ้านพร้อมกัน” รุจาจับมือที่ตั้งบนหัวมาเขย่า ๆ ด้วยความดีใจ รชารีบสะบัดมือทันที



“ใคร...ใครบอกว่าจะกลับพร้อมกัน ขึ้นรถเมล์กลับบ้านไปเองไป ชิ้ว ๆ” รชาล้อเล่นแต่ทำหน้าจริงจัง รุจากระฟัดกระเฟียด เก็บสมุดหนังสือใส่เป้แล้วลุกขึ้นยืน



“ไม่รู้ล่ะ พี่ชาจะไปไหนก็ไปได้เลย แต่ต้องไปส่งจาที่บ้านก่อน” รุจาพูดจบก็วิ่งตื้อไปนั่งที่รถมอเตอร์ไซด์ รชาหัวเราะในท่าทางน้องสาว



“ไปก่อนนะ” รชาหันมาร่ำลาสองสาวและเดินตรงไปที่รถ



“ขอบใจที่มาส่งนะ” ปลายพูดไล่หลังไป รชายกมือเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร ก่อนจะขี่รถออกไป รุจาส่งทิ้งท้ายแล้วโบกมือ



“บ๊ายบาย พี่นิด พี่ปลาย”



เสียงรถค่อย ๆ เบาลงจนหายไป ปลายยื่นถุงใส่ของที่หยิบติดมือกลับบ้านไปคืนให้นิด แล้วชวนคุย



“สอนการบ้านรุจาอยู่เหรอ?”



“อือ เห็นบอกว่าไม่เข้าใจก็เลยสอนให้”



“รู้สึกว่ารุจาจะเปลี่ยนไปเยอะนะ เมื่อก่อนเห็นถักเปียเรียบร้อยเชียว ตอนนี้ผมซอยสั้นเสียแล้ว” ปลายไม่ได้เจอรุจามานานแล้วแต่ก็ยังสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของน้องคนนี้



“เขาเปลี่ยนมานานแล้วล่ะ เลยดูคล้ายเราเข้าไปใหญ่เลย เขาตั้งฉายาเรากับรุจาว่าเป็นแฝดสยอง” นิดเสยผมตัวเองที่ซอยสั้นทรงเดียวกับรุจา ปลายหัวเราะขำฉายาของเพื่อนและพยักหน้าว่าเห็นด้วยกับฉายานี้ ทำเอานิดค้อนแบบงอน ๆ และเล่าต่อว่า



“เราถามรุจาว่าที่บ้านเป็นยังไงบ้าง เขาก็บอกว่า เขาทำตัวเฉย ๆ เลยไม่มีปัญหามาก แต่รชาค่อนข้างต่อต้าน เลยมีปัญหากับลุงและป้าบ่อย ๆ”



“อืม ใช่...รชาเขาหัวแข็ง คิดอะไรไม่เหมือนใคร” ปลายเห็นด้วยกับคำพูดของรุจา คบกันมาเกือบสามปีแล้ว รชาก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ



“พี่น้องคู่นี้น่าจะสลับแผนกกันเรียนนะ ว่าไหมปลาย รชาน่าจะเรียน’ถาปัตย์ รุจาก็น่าจะเรียนพาณิชย์ หรือว่ารุจาเป็นทอม แล้วรชาเป็นอย่างว่า”



“เป็นอย่างว่านี่เป็นอะไร?” ปลายสงสัยคำสันนิษฐานของนิด



“ก็เป็นตุ๊ดไง หรือไม่ก็เป็นแอบ หรือไม่ก็...” นิดพูดไม่ทันจบ ปลายก็หัวเราะขึ้นมาเสียก่อน



“พอเลย ผู้ชายที่เรียนพาณิชย์ไม่ได้เป็นตุ๊ดทุกคนหรอกนะ แล้วรชาก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้นแน่นอน รชาน่ะเกเรสุดยอดเลย ทั้งเที่ยวเก่ง มีเรื่องกับคนอื่นก็บ่อย ล่าสุดก็ถล่มตีมอเตอร์ไซด์กัน มีดีอย่างเดียวคือ เรียนเก่ง และมีดีอีกอย่างคือมีเพื่อนดีอย่างเรา” ปลายถือโอกาสยอตัวเอง นิดส่ายหัวแบบรับไม่ได้



“พอเลย พอเหมือนกัน เดี๋ยวจะยอตัวเองไปมากกว่านี้ ไปกันเถอะ คาบนี้เราไม่มีเรียน ไปบ้านเราก่อนไหม มีหนังสือเล่มหนึ่งอยากให้นายอ่าน



ปลายยิ้มรับข้อเสนอด้วยความเต็มใจ