จุดหมายปลายฝัน

ลำดับตอนที่ #16 : สงบศึก

“เช้าวันรุ่งขึ้น ปลายและนิดออกจากบ้านไปเรียนพร้อมกัน ระหว่างที่ยืนรอรถเมล์ ระหว่างที่ยืนรอรถเมล์อยู่ ปลายก็เอะใจขึ้นได้เรื่องหนึ่ง



    “นิด...แล้วน้องฝุ่นรู้หรือยังว่านิดมีแฟนแล้ว”



    “รู้แล้วล่ะ” นิดตอบสั้น ๆ แต่ปลายก็ยังไม่เลิกสงสัย



    “แล้วน้องเขาว่าไงบ้าง ยอมรับโดยดีเลยเหรอ?”



    “ก็...ไม่มีอะไรนี่” นิดกระอักกระอ่วนใจที่จะตอบ แค่นี้ปลายก็จับได้แล้ว่านิดกำลังปิดบังอะไรอยู่



    “ต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ ๆ บอกมาซะดี ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น” ปลายคาดคั้น พอดีกับที่รถเมล์มา ทั้งคู่ขึ้นไปบนรถแล้ว ปลายก็ยังคาดคั้นเอาคำตอบ จนนิดยอมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง



    “วันนั้นที่พี่ณุไปส่งเราที่แผนก น้องฝุ่นมาเห็นเขาพอดี เขาก็เข้ามาถามใหญ่ว่าใครมาส่ง เราก็เลยบอกไปเลยว่าแฟนมาส่ง เท่านั้นแหละ น้องเขาก็ตีโพยตีพายใหญ่ เราอธิบายแล้วก็ไม่เชื่อ เขาเลยขี่รถออกไปเลย”



    “เราบอกแล้วว่าให้คุยน้องเขาให้จริง ๆ จัง ๆ ไปเลย เป็นไงล่ะ ปล่อยให้เขาเห็นเองแบบกระทันหันแบบนี้ เป็นเรื่องแน่ ๆ ” ปลายพูดเสียงฉุน ๆ เพราะเคยเตือนแล้วนิดก็ไม่สนใจ



    “คิดเอาไว้อยู่แล้วว่านายต้องซ้ำเติมเราอย่างนี้แน่ เราเลยไม่อยากเล่าให้นายฟังไงล่ะ” นิดตอบเสียงงอน ปลายต้องรีบเปลี่ยนอารมณ์ เพราะเดี๋ยวจะกลายเป็นทะเลาะกันเอง



    “โธ่นิด เราเป็นห่วงต่างหากล่ะ ไม่ได้คิดจะซ้ำเติมเลย เราว่านะ นิดลองไปคุยดี ๆ กับน้องเขาดูเถอะ แบบนั้นเราว่าอาการสาหัสอยู่นะ”



    “ช่างเขาเถอะน่า อยากคิดว่าเราเป็นทอมทำไมล่ะ ก็ต้องเจออย่างนี้ซะบ้าง” นิดตัดบทพูดอย่างไม่แยแสตามเคย ปลายก็ไม่รู้จะเตือนยังไงแล้ว







    เวลาผ่านไปสองสัปดาห์ ปลายใช้ชีวิตของตัวเองตามปกติ และคิดว่าคนอื่น ๆ ก็คงดำเนินชีวิตของตัวเองไปตามปกติเหมือนกัน จนเมื่อนิดโทรศัพท์มาหาปลาย ปลายถึงได้รู้ว่าเวลาที่ผ่านไปนั้น นิดได้จัดการอะไรบางอย่างไปแล้ว เป็นการจัดการที่ปลายค่อนข้างพอใจเสียด้วย



    “นิดจัดการปัญหาของน้องฝุ่นได้แล้วเหรอ?” ปลายถามนิดน้ำเสียงลิงโลด ดีใจไปกับเพื่อนด้วย



    “ใช่แล้ว และกำลังจะเล่าให้ฟัง ฟังแล้วห้ามซ้ำเติม ห้ามมีปากเสียง ฟังเงียบ ๆโอ.เค.ไหม?” นิดบอกกฎการฟังก่อน ปลายรีบตอบรับทันที นิดจึงตั้งต้นเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟัง



    นิดได้ข่าวจากเพื่อน ๆ ของฝุ่นว่า ตั้งแต่ฝุ่นรู้เรื่องของนิดแล้วเธอก็ไม่มาเรียนอีกเลย นิดรู้สึกไม่ดี กลัวว่าจะเป็นเพราะเธอถึงทำให้ฝุ่นขาดเรียนไป นิดจึงขอที่อยู่ของฝุ่นมา และไปหาในเย็นวันนั้น



    “...เรากะจะชวนนายไปเหมือนกันแหละปลาย แต่ไม่กล้าว่ะ กลัวนายไม่ยอมไป เพราะเราก็ทำไม่ถูกจริง ๆ ถ้าเชื่อที่นายเตือนแต่แรกก็คงไม่เป็นอย่างนี้..….ปลาย...ปลาย... นั่นฟังอยู่หรือเปล่า?” นิดเรียกปลายซ้ำ ๆ เมื่อไม่ได้ยินเสียงปลายเลย



    “ฟังอยู่...ก็บอกเองว่าห้ามซ้ำเติม ห้ามมีปากเสียง ให้ฟังเงียบ ๆ” ปลายย้อนคำพูดของนิด นิดหัวเราะ



    “แหม...ได้ทีแล้วยอกย้อน งั้นฟังต่อนะ”



    เย็นวันนั้น นิดจึงต้องไปหาน้องฝุ่นโดยที่ไม่มีใครไปเป็นเพื่อน ส่วนภาณุนั้น ถ้านิดพาไปด้วยมีหวังน้องฝุ่นออกอาการอีกแน่ นิดเองก็ไม่อยากให้เขารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว



    นิดใช้เวลาหาบ้านน้องฝุ่นไม่นานนัก เพราะบ้านน้องฝุ่นอยู่ใกล้สถาบันและอยู่ต้นซอย เดินเข้าไปนิดเดียวก็ถึง นิดยืนมองบ้านน้องฝุ่นแล้วก็คิดในใจ บ้านก็ออกจะใหญ่โตน่าอยู่ ท่าทางครอบครัวก็น่าจะอบอุ่นและมีความสุข แต่ทำไมน้องฝุ่นถึงดูมีปัญหาและเรียกร้องหาความรักอยู่ตลอดเวลา



    “มาหาใครเหรอ?” เสียงผู้หญิงดังขึ้นจากด้านหลัง นิดหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวในชุดทำงาน ประมาณอายุอานามแล้วคงเป็นพี่สาวของน้องฝุ่น



    “มาหาฝุ่นค่ะ” นิดตอบ ผู้หญิงคนนั้นเดินไปเปิดประตูรั้วและหันมาชวนนิดให้เข้าไปด้วยกัน ก้าวแรกที่เหยียบเข้าไปในบ้าน นิดรู้ทันทีว่า ที่คิดว่าดูครอบครัวอบอุ่นและมีความสุขนั้น นิดคิดผิด เพราะความรู้สึกที่นิดได้รับในขณะนี้คือ เงียบและเหงา



    “พี่นิด!!!” ฝุ่นซึ่งนั่งอยู่ที่โซฟาหันมาเห็นนิด ก็เรียกนิดเสียงดังด้วยความดีใจสุดขีด แล้วฉุดนิดขึ้นไปคุยบนห้องนอน พี่สาวของฝุ่นยืนมองด้วยสีหน้างง ๆ เพื่อนคนอื่นมาไม่เห็นจะดีใจเท่านิดมาหาเลย ออกจะทำท่าทางเซ็ง ๆ เสียด้วยซ้ำ



    “ในที่สุด พี่นิดก็มาหาฝุ่นจนได้” ฝุ่นพานิดมานั่งที่เก้าอี้ข้างหน้าต่าง ส่วนตัวเองก็นั่งเก้าอี้ตรงข้าม แล้วก็พูดเหมือนตัวเองเป็นผู้ชนะ



    “ในที่สุด...” นิดทวนคำนั้นซ้ำแล้วมองฝุ่น “นี่หมายความว่าที่ฝุ่นไม่ยอมไปเรียนเพราะเรียกร้องความสนใจจากพี่เหรอ?”



    ฝุ่นอึกอัก ในที่สุดก็ยอมรับจนได้



    “ก็พี่นิดน่ะใจดำ มีแฟนเป็นผู้ชายแล้วทิ้งฝุ่นไว้คนเดียว ฝุ่นไม่ไปเรียนพี่ก็ไม่สนใจเลย” ฝุ่นโวยวายเสียงดัง คุยเรื่องนี้ทีไรฝุ่นต้องโวยวายจนคุยไม่รู้เรื่องเสียทุกที นิดต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ พูดกับฝุ่นอย่างใจเย็น



    “ฝุ่น...พี่ขอได้ไหม? ใจเย็น ๆ แล้วตั้งใจฟังพี่สักครั้งนะ” นิดเอื้อมไปจับมือฝุ่น “พี่กับฝุ่นเป็นผู้หญิงนะ พี่ไม่ใช่ทอม และฝุ่นก็ไม่ใช่ดี้ จิตใจของฝุ่นไม่ได้ชอบผู้หญิงแบบที่จะควงเป็นแฟนหรอก เพราะทำไมรู้ไหม?” นิดพูดน้ำเสียงอ่อนโยนและย้อนถามฝุ่น ฝุ่นนั่งนิ่งไม่ตอบ



    “เพราะจิตใจที่อ่อนไหวของฝุ่นเองที่หลงไปกับแฟชั่นการมีแฟนเป็นเพศเดียวกัน เพราะรู้สึกว่าเขาเข้าใจฝุ่นมากกว่าผู้ชาย พี่พูดถูกไหม?” นิดย้อนถามอีกครั้ง ฝุ่นก็ไม่ตอบตามเคย แต่ก้มหน้าเหมือนจะสำนึกผิด



    “กลับมาเป็นตัวของตัวเองดีไหมฝุ่น อย่าให้เรื่องพวกนี้ครอบงำจิตใจเลยนะ ฝุ่นไม่ได้ขาดความรักหรอก เพราะฝุ่นมีพี่สาวอยู่ทั้งคน พี่เองก็เป็นพี่ของฝุ่นคนหนึ่งเหมือนกัน”  



    ฝุ่นยังคงนั่งนิ่งไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่ดูเหมือนจิตใจจะสงบลงมากทีเดียว



    ทั้งคู่เงียบไปสักพัก นิดก็พูดเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมา



    “จะไม่ไปเรียนแล้วเหรอ เกือบจะหมดสิทธิ์สอบอยู่แล้วนะ” นิดถามอย่างที่ได้ยินมาจากเพื่อน ๆ ของฝุ่น ฝุ่นถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบ



    “ฝุ่นจะไปลาออกแล้วล่ะ”



    “ทำไมล่ะ?” นิดถามเสียงสูงด้วยความตกใจ “ต้นเหตุเพราะพี่หรือเปล่า?”



    “ไม่ใช่เพราะพี่นิดหรอก เพราะตัวฝุ่นเองต่างหาก เพิ่งจะมารู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะกับการเรียนช่างสำรวจ ตอนนั้นฝุ่นคิดแค่ว่าผู้เรียนเรียนช่างคงดูเท่ห์ดี แต่พอสอบได้เข้ามาเรียนจริง ๆ ก็ไม่ได้ชอบเลย ทนเรียนมาได้ยังไงไม่รู้ตั้งหนึ่งปี” ฝุ่นอธิบายสาเหตุทั้งหมดให้นิดฟัง นิดฟังแล้วก็นึกสงสารขึ้นมา น้องคนนี้ช่างเป็นเด็กผู้หญิงที่อ่อนไหวไปกับอารมณ์ของตัวเองเสียเหลือเกิน



    “ฝุ่นจะกลับไปอยู่กับแม่ที่ต่างจังหวัด จะสอบเทียบ ม.6 แล้วก็จะเข้ามหาวิทยาลัย แต่จะเรียนคณะอะไร ฝุ่นจะคิดดูอีกทีว่าชอบอะไร” ฝุ่นวางแผนอนาคตของตัวเอง น้ำเสียงมุ่งมั่นมากขึ้น



    “ถ้าฝุ่นตัดสินใจแล้ว ก็ขอให้โชคดีนะ” นิดอวยพร ทำให้น้องฝุ่นยิ้มหน้าบาน...



    “…ในที่สุด สงครามระหว่างพี่นิดและน้องฝุ่นก็ยุติลงด้วยมิตรภาพอันงดงาม” ปลายสรุปเมื่อได้ฟังเรื่องทั้งหมดจนจบ



    “เราก็นึกไม่ถึง เหมือนกันว่าทำไมเราถึงพูดจามีสาระได้ขนาดนั้น” นิดนึกไปถึงตอนที่จับมือฝุ่นแล้วอธิบายให้ฝุ่นฟัง ก็ยังงงตัวเองไม่หาย เพราะปกติพูดจาไม่ค่อยมีสาระสักเท่าไหร่



    “ฝุ่นเขาจะเลิกเป็นดี้หรือเปล่าก็ไม่รู้นะ หรือว่าเป็นดี้จริง ๆ ก็ไม่รู้” ปลายพูดเปรย ๆ ขึ้นมา



    “เราก็ไม่ได้พูดอะไรนะ เราไม่ได้รังเกียจเขาหรอกถ้าเขาจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ แต่เราคิดว่าเขาคงคิดได้แล้วแหละ เมื่อฝุ่นเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นก็จะเข้าใจตัวเองมากขึ้นด้วย”



    “ฮูว์...วันนี้นายเป็นอะไร พูดจาดูดีมีสาระมากเลย” ปลายล้อนิด



    “นั่นสิ เราก็ชักจะมึน ๆ เหมือนกัน เออ...เจนติดต่อมาหรือเปล่า?” นิดเปลี่ยนเรื่องถามถึงเพื่อนรักอีกคนหนึ่ง



    “ก็มีจดหมายมาเรื่อย ๆ แต่ส่วนมากจะเล่าถึงพี่พงษ์ซะมากกว่า จนเรารู้สึกว่าสนิทกับพี่พงษ์ไปแล้ว”



    “จริงด้วย เลี่ยนมาก ๆ เห็นเป็นมือตบทีมวอลเลย์ฯก็เหอะ บทมันจะหวานก็หวานได้สนิทจริง ๆ นะ” นิดเห็นด้วย



    “ก็ลองเล่าเรื่องพี่ณุให้เจนฟังบ้างสิ” ปลายแนะนำ



    “ไม่เอาหรอก แค่เขียนไปบอกว่ามีแฟนชื่อภาณุ เจนก็เขียนมาล้อเราแทบแย่ แถมยังโทรทางไกลมาแสดงความยินดีที่เราขายออกด้วย ดูมันสิ” นิดเล่าถึงความทะเล้นของเจน ปลายหัวเราะคิกคัก



    “นายไม่คิดจะมีแฟนบ้างเหรอปลาย?” นิดลองถามปลายดู



    “ก็ไม่มีคนมาจีบนี่” ปลายตอบสั้น ๆ นิดรีบสวนกลับทันที



    “ไม่จริงหรอก เราว่านายน่ะไม่มีใจจะสนใจใครเพราะมัวแต่ไปหลงรักดี.เจ.ชนกานต์ น่ะสิ” นิดพูดแกมประชด



    “เค้าเรียกว่าชื่นชมย่ะ ไม่ได้หลงรักขนาดนั้น” ปลายรีบแก้ตัว แต่นิดก็ไม่ค่อยจะเชื่ออยู่ดี



    “เอาเหอะ แม่คนปากแข็ง แค่นี้ก่อนนะ”

    

นิดวางสายไปแล้ว แต่ปลายยังคงนั่งอยู่ที่เดิม นึกถึงนิดและเจนที่ดูมีความสุขกับการมีคนรู่ใจ นึก ๆ ไปก็ชักอิจฉาขึ้นมานิด ๆ เหมือนกัน