จุดหมายปลายฝัน

ลำดับตอนที่ #13 : พี่รหัส

งานศพของตองผ่านพ้นไปแล้ว โดยปลาย นิดและเจนไปช่วยงานทุกวัน เมื่องานศพเสร็จสิ้นลง ก็ถึงเวลาที่ต่างคนต่างก็ต้องไปทำหน้าที่ของตัวเอง



นิดกับปลายต้องเรียนหนังสือ ส่วนเจนก็ต้องเดินทางไปเรียนที่มหาวิทยาลัยที่สอบเข้าได้ ซึ่งอยู่จังหวัดแห่งหนึ่งทางภาคอีสาน โดยวันที่เดินทาง นอกจากพ่อแม่ พี่ชายที่มาส่ง ก็ยังมีนิดและปลายที่โดดเรียนช่วงบ่ายมาส่งด้วย



“ขอโทษนะที่ทำให้นายต้องโดดเรียน” เจนขอโทษเพื่อนทั้งสองคน



“ไม่เป็นไรหรอก เพิ่งเปิดเทอมได้แค่ 2 วันเอง แผนกเราไม่มีเรียนอยู่แล้ว มัวแต่จะไปดูน้องใหม่กัน” นิดอธิบายเหตุการณ์ที่แผนก



“แผนกเราเห็นรุ่นพี่เขาเกริ่น ๆ กันว่าจะให้จับพี่รหัสกัน สงสัยจะจับวันนี้แน่เลย แต่ไม่เป็นไรหรอก เราขอมาส่งนายดีกว่า” ปลายถึงแผนกตัวเองบ้าง



“ขอบใจนะที่มาส่งเรา เราจะคิดถึงพวกนายนะ แล้วก็จะคิดถึงตองด้วย” เจนให้คำมั่น นิดกับปลายยิ้มให้เจน ดีใจที่เจนพูดอย่างนี้



“แล้วอย่าไปหลอกหนุ่ม ๆ ที่โน่นเข้าล่ะ” นิดแซวแล้วหัวเราะร่า เจนค้อน



“บ้าสิ พูดอะไรน่าเกลียด ไปล่ะนะ”



“โชคดีนะ” นิดและปลายอวยพรออกมาพร้อม ๆ กัน เจนยิ้มตอบและเดินไปหาพ่อแม่และพี่ชายที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ



เสียงประกาศจากสถานี ประกาศให้ผู้โดยสารเตรียมตัวขึ้นรถโดยสารขบวนต่อไป เจนหิ้วกระเป๋าเตรียมตัวขึ้นรถ ร่ำลากับครอบครัวเสร็จก็หันมาโบกมือลาให้กับนิดและปลาย



รถบัสเคลื่อนขบวนออกไปแล้ว นิดกับปลายไปคุยกับพ่อแม่และพี่ชายของเจนพักหนึ่ง แล้วก็ขอตัวกลับบ้าน โดยพ่อแม่และพี่ชายของเจนก็ต้องไปทำธุระต่อด้วย



“ไม่เป็นไรแน่เหรอปลาย ที่โดดมาเนี่ย ถ้าเขาจับพี่รหัสกันแล้วจะทำยังไงล่ะ” นิดชวนคุย หลังจากที่เดินออกมาจากสถานีขนส่งแล้วและถามถึงเรื่องที่แผนก



“ไม่เป็นไรหรอก อย่างมากก็โดนพี่ ๆ ลงโทษ มาส่งเจนดีกว่า อีกนานกว่าจะได้เจอกันอีก” ปลายพูดอย่างไม่สนใจกิจกรรมที่แผนกมากนัก ทั้ง ๆ ที่เป็นกิจกรรมที่สำคัญสำหรับน้องปี 1 ที่จะต้องมีพี่รหัสเพื่อคอยดูแลเรื่องการเรียนและให้คำปรึกษาในเรื่องต่าง ๆ แต่ปลายเห็นเรื่องเพื่อนสำคัญกว่าเสมอ



“แล้วนิดล่ะ ไม่อยากไปดูหน้าน้อง ๆ ปวช.1 บ้างเหรอ?” ปลายย้อนถามนิดเรื่องที่แผนกบ้าง นิดส่ายหน้า



“ไม่เอาหรอก พวกมันไปดูผู้หญิงต่างหาก”



“ดูผู้หญิง?” ปลายถามงง ๆ



“ปีนี้มีผู้หญิงสอบติดเยอะน่ะสิ เห็นบอกว่าหน้าตาอาโนเนะ ไร้เดียงสากันทั้งนั้น ก็เลยกันไปประคบประหงมกัน เห็นผู้หญิงเป็นอยู่เฉย ๆ ไม่ได้ กระดี๊กระด๊ากันใหญ่” นิดว่าเพื่อน ๆ แบบไม่เกรงใจ ปลายหัวเราะคิกคัก ก็เด็กผุ้ชายนี่นา จะไปว่าอะไรได้ แตนิดเองไม่ยักกะสนใจไปดูน้อง ๆ ผู้ชายแฮะ



“เฮ้อ...ตอนนี้ก็เหลือแค่เรากับนายแค่สองคนแล้วนะ” นิดเปลี่ยนเรื่องพูด คงนึกถึงเพื่อนที่ค่อย ๆ จากไปทีละคน ตั้งแต่ตองที่จากไปและเจนที่แยกไปเรียนต่างจังหวัด ปลายเองก็นึกถึงเพื่อนที่จากไปคนแล้วคนเล่า ทั้งที่จากไปโดยถาวรและที่จากกันโดยไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ นับตั้งแต่ขวัญ รชา ตอง ไปจนถึงเจน ปลายไม่รู้ว่าทำไมต้องเป็นคนเห็นเพื่อนจากไปทีละคนอย่างนี้ แต่ไม่ว่ายังไง ปลายก็ไม่ลืมพวกเขาแน่นอน ปลายให้คำมั่นกับตัวเอง







ปลายเดินงัวเงีย ๆ เข้าไปในแผนก เมื่อคืนปลายนอนไม่ค่อยหลับ มัวแต่คิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ ไปเรื่อยเปื่อย



“ปลาย”



ปลายสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงดาวเรียกจากทางด้านหลัง



“เมื่อวานโดยเรียนไปไหนเหรอ?” ดาวามขึ้นทันทีเมื่อเดินเข้าไปหาปลาย



“มีธุระนิดหน่อยน่ะ แล้วเมื่อวานเป็นยังไงบ้าง เขาจับพี่รหัสแล้วใช่ไหม?” ปลายามถึงกิจกรรมที่ปลายคิดว่าคงเกิดขึ้นเมื่อานนี้ แต่ดาวกลับปฏิเสธ



“ไม่มีหรอก อยู่ดี ๆ พี่ ๆ เขาก็มาบอกเลื่อนเป็นวันนี้”



ปลายได้ยินแล้วก็โล่งอก จริง ๆ แล้วปลายก็ไม่อยากถูกรุ่นพี่ลงโทษหรอก



ช่วงบ่ายหลังเลิกเรียน เป็นเวลาที่รุ่นพี่นัดพบรุ่นน้องที่สนามข้าง ๆ ลานเฟื่องฟ้าเพื่อจับพี่รหัส การจับพี่รหัสของสถาบันนี้ จะจับคู่ห้องพี่ให้ตรงกับห้องน้อง ปลายอยู่ห้อง 4 รุ่นพี่ก็จะเป็นห้อง 4 เหมือนกัน รุ่นพี่จะตั้งนามแฝงของแต่ละคนเขียนเป็นสลากให้น้องจับ และให้ตามหาเจ้าของนามแฝงให้ได้ว่าคือใคร เมื่อรู้ว่าคือใครแล้วก็ต้องตื้อให้รับเป็นน้องรหัสให้ได้ รุ่นพี่จะมีวิธีทดสอบน้องก่อนจะรับเป็นน้องรหัส แล้วแต่ว่าจะทำยังไง จะแกล้งยังไงก็ได้แต่ต้องไม่ให้รุนแรงเกินไป เมื่อผ่านพ้นช่วงเวลานั้นมาได้ รุ่นพี่และรุ่นน้องก็จะรักใคร่กลมเกลียวกันและจะร่วมกันทำกิจกรรมกีฬา ไปจนถึงกิจกรรมอื่น ๆ อีกมากมาย ปลายเคยผ่านช่วงเวลาเหล่านี้มาแล้วในสมัยเรียน ปวช. เคยเป็นทั้งรุ่นน้อง และรุ่นพี่ และเวลานี้ก็กลับมาเป็นรุ่นน้องอีกครั้ง



“...ภาณุ...”



เสียงโห่ฮา ดังขึ้นทันทีที่ปลายอ่านในสลากที่จับได้ รู้สึกว่ามันแปลก ๆ ยังไงไม่รู้ ของเพื่อน ๆ ที่จับสลากไปก่อนหน้านี้มักจะได้ชื่อที่แปลก เช่น คลีโอพัตรา เด็กดื้อ อัศวินเจดาย ฯลฯ ของปลายก็แปลก แต่แปลกตรงที่ชื่อภาณุ น่าจะเป็นชื่อจริงมากกว่าชื่อที่แต่งขึ้นมา และที่ปลายรู้สึกแปลกอีกอย่างคือ ทำไมรุ่นพี่ถึงได้เฮฮากันนักเมื่อปลายจับได้ชื่อพี่คนนี้ เขาต้องเป็นคนดังของห้องแน่ ๆ เลย



ปลายกลับไปนั่งประจำที่ อยู่ ๆ ก็มีเสียงของรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลังปลาย



“น้องจับได้ชื่อ ภาณุ ใช่ไหม?” รุ่นพี่คนนั้นถามปลาย ปลายหันไปหาต้นเสียง เมื่อเห็นว่าเป็นใครถามก็แทบผงะ เพราะเขาคือ ไอ้พี่ณุ คนที่เธอเกลียดนักเกลียดหนานั่นเอง



“ตามพี่มา...” เขาเดินนำออกไป ปลายลุกขึ้นเดินตามไปด้วยอาการงงและอึ้ง ที่จริงก็รู้ว่าไอ้พี่ณุคนนั้นเรียนอยู่แผนกการตลาด แต่ไม่ยักรู้ว่าอยู่ห้อง 4 ห้องพี่รหัสของห้องปลาย แต่ตอนนี้ที่ค่อนข้างแน่ใจแล้วก็คือ เขาเป็นพี่รหัสของปลายแน่นอนแล้ว



“รายงานตัวสิ” เขาบอกให้ปลายรายงานตัว หลังจากที่พาไปนั่งที่ลานเฟื่องฟ้า ปลายรายงานตัวทั้งชื่อ นามสกุล ชื่อเล่น เสร็จสรรพ



“พี่ชื่อภาณุ เรียกว่าพี่ณุก็ได้” เขาแนะนำตัวบ้าง



‘อ๋อ...ใช้ชื่อจริงเป็นนามแฝงนี่เอง’ ปลายนึกในใจ วันนี้เขาดูแปลก ๆ ไม่เหมือนไอ้พี่ณุคนที่ชอบแกล้งปลายเหมือนครั้งก่อน ๆ เลย แล้วทำไมถึงเปิดเผยตัวเองเร็วนัก คนอื่น ๆ เขาต้องสอบหาเจ้าของนามแฝงแทบแย่กว่าจะเจอ แต่นี่ปลายยังไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย



“งงล่ะสิ ทำมีพี่ถึงมาบอกเองว่าเป็นพี่รหัส” ภาณุพูดเหมือนอ่านใจปลายออก เพราะสีหน้าปลายก็ดูเหมือนอยากจะถามคำถามนี้



“ถ้าคนที่จับชื่อ ภาณุ ได้ไม่ได้ปลาย กว่าพี่จะรับเป็นน้องรหัสพี่คงจะแกล้งไปอีกนานเลยล่ะ แต่บังเอิญเป็นปลายที่พี่แกล้งมาตลอดตั้งแต่เมื่อครั้งก่อน ครั้งนี้พี่ถือว่าเป็นการไถ่โทษแล้วกัน ตอนนี้เราก็เป็นพี่รหัสน้องรหัสกันแล้วนะ มีปัญหาอะไรบอกพี่ได้ พี่จัดการให้” ภาณุอธิบายให้ปลายฟังแล้วก็ตบท้ายด้วยการรับปลายเป็นน้องรหัส แถมยิ้มให้ปลายด้วย ปลายก็ยิ้มตอบ นี่เป็นเรื่องบังเอิญที่สุดในชีวิตที่ปลายเคยเจอมา ความรู้สึกเกลียดลดลงไปตั้งเยอะ บทจะต้องเป็นพี่รหัสก็ทำหน้าที่ได้ดีเหมือนกันแฮะ







“ปลายได้พี่ณุเป็นพี่รหัสเหรอ? โชคดีจัง” สาพูดออกมาเสียงดัง หลังจากที่ได้ยินปลายเล่าให้ฟังว่าได้ภาณุเป็นพี่รหัส



“ปลายนี่ไม่รู้อะไรซะเลย พี่ณุน่ะคนดังเลยนะ ทั้งหล่อ เรียนก็ดี กีฬาก็เก่ง ปลายโชคดีชะมัดเลย” สาโวยออกมาอีกรอบ ปลายหัวเราะแหะ ๆ ที่ว่าโชคดีชะมัดเลยน่าจะเปลี่ยนเป็นบังเอิญชะมัดเลยมากกว่า



“ก็ปลายมัวแต่เกลียดพี่เขาใช่ไหมล่ะ เลยไม่สนใจว่าพี่ณุน่ะเป็นคนดัง คราวนี้ได้น้องรหัสคงเลิกเกลียดพี่ณุแล้วนะ”



“ก็คงงั้นแหละ” ปลายตัดบท “นี่สาเลิกเรียนแล้วใช่ไหม? กลับบ้านด้วยกันไหม?” ปลายชวน สาตอบเสียงจ๋อย



“อยากกลับเหมือนกันแหละ แต่ฉันต้องรอพี่รหัสฉันก่อน วันนี้กะว่าจะต้องตื้อให้รับฉันเป็นน้องให้ได้” สาตั้งความหวัง ปลายเข้าใจเพื่อนดีและเห็นใจเพื่อนที่ต้องตามง้อพี่รหัส เพราะโชคดีมากกว่าคนอื่นที่พี่มาหาเอง



ปลายเลยต้องกลับบ้านคนเดียว ส่วนดาวกลับไปก่อนแล้ว เพราะความบังเยอีกแล้วที่เจอนิดที่ป้ายรถเมล์



“ชีวิตเราตอนนี้มีแต่ความบังเอิญว่ะ” ปลายบอกนิดเมื่อขึ้นไปนั่งบนรถเมล์ด้วยกันแล้ว



“เหรอ...บังเอิญยังไง”



“ได้พี่ณุเป็นพี่รหัส ,มาเจอนายทั้ง ๆ ที่วันนี้นายเลิกเรียนตอนเที่ยง” ปลายอธิบายความบังเอิญแล้วหยิบตารางเรียนของนิดออกมาดูด้วย ทั้งคู่ยังแลกตารางเรียนกันเหมือนเดิม



“ได้คนที่เกลียดสุด ๆ มาเป็นพี่รหัสเลยเหรอ หนีไม่ได้เลยล่ะสิ” นิดพูดกลั้วหัวเราะ



“ก็หนีไม่ได้น่ะสิ พี่รหัสนี่นา แต่เราว่าพี่ณุก็น่ารักดี พอมาเป็นพี่เรา เขาเป็นไปเป็นคนละคน”



“ดีแล้วล่ะ จะได้เลิกแกล้งกันไปแกล้งกันมาเสียที”



“อือ ก็คงงั้นแหละ” ปลายตอบเหมือนกับที่ตอบสา “แล้วทำไมนายถึงกลับเอาป่านนี้ล่ะ” ปลายเปลี่ยนเรื่องคุยและยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา ตอนนี้บ่ายสามโมงครึ่งแล้ว



“เรากะว่ากินข้าวเที่ยงเสร็จจะกลับบ้านเลย พอดีไปเจอน้องฝุ่นที่โรงอาหาร เลยถูกน้องฝุ่นชวนคุย เราจะกลับก็ตื๊อให้นั่งคุยด้วยก่อน กว่าจะแว้บมาได้ก็ป่านนี้นะแหละ” นิดเล่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ปลายพยักหน้าหงึก ๆ จำได้ว่าน้องฝุ่นคือ น้องที่เรียนช่างสำรวจที่เอาดอกไม้ช่อใหญ่มาให้นิดในวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมา



“เขาคงอยากได้นายเป็นแฟนมั้ง” ปลายสันนิษฐาน นิดทำหน้าเหวอ



“บ้าสิ เราไม่ใช่ทอมนะ”



“อ้าว จะไปรู้ได้ไง น้องเขาอาจจะเป็นดี้ก็ได้ แล้วก็เห็นนายเป็นทอม” ปลายยังสันนิษฐานต่อ คราวนี้นิดยิ้มแหยะ ๆ



“พูดแล้วก็นึกขึ้นได้ เพื่อนเราเคยบอกว่าน้องฝุ่นเคยเป็นแฟนกับทอม เพิ่งเลิกกันเมื่อไม่นานนี้เอง”



“นั่นไง นายต้องกลายเป็นคนรักษาแผลใจให้น้องฝุ่นแน่เลย”



“ไม่เอาหรอก” นิดส่ายหน้าด้วยความที่ไม่อยากเป็นอย่างที่ปลายพูด แต่ที่แน่ ๆ พฤติกรรมของน้องฝุ่นสงสัยว่าจะเป็นอย่างที่ปลายสันนิษฐาน



นิดและปลายต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน โดยปลายหวังว่าคงจะได้เจอกันโดยบังเอิญอย่างนี้อีกในโอกาสต่อไป







ช่วงนี้มีพี่รหัสหลายคนที่รับรุ่นน้องเป็นน้องรหัสแล้ว เพราะใกล้วันรับน้องที่จะจัดขึ้นในวันเสาร์นี้เต็มที ส่วนปลายนั้นก็สนิทสนมกับภาณุไปแล้วบ่อยครั้งที่เวลาปลายและภาณุนั่งคุยกันที่เก้าอี้หินขัดหน้าแผนก จะต้องมีเพื่อน ๆ ของภาณุมาต่อว่าว่าภาณุรับปลายเป็นน้องง่ายและเร็วเกินไป ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนนั้นชอบแกล้งปลายสารพัด



“เรื่องของกู” ภาณุจะตอบสั้น ๆ ห้วน ๆ อย่างนี้ทุกครั้ง โดยจะไม่อธิบายมากไปกว่านี้ ภาณุคิดว่าไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ใครเข้าใจ แค่น้องรหัสเข้าใจก็พอแล้ว



“ทำไมปลายถึงมาเรียนการตลาดล่ะ เมื่อก่อนอยู่บัญชีไม่ใช่เหรอ?” วันนี้ภาณุเริ่มชวนปลายคุยด้วยคำถามนี้



“เพื่อน ๆ ปลายบอกว่าปลายพูดเก่ง ปลายก็เลยคิดว่าคงเรียนการตลาดได้” ปลายตอบ ภาณุตีหน้าขรึม



“คิดว่าแค่พูดเก่งจะสามารถเป็นนักการตลาดที่ดีได้งั้นเหรอ?”



คำถามนี้ทำเอาปลายเงียบไป เพราะไม่รู้จะอธิบายยังไงว่า ที่เลือกเรียนแผนกนี้ไม่ได้อยากเป็นนักการตลาด แค่เลือกในสิ่งที่เหมาะสมกับตัวเองเท่านั้น



“พี่คิดว่าการเรียนสาขานี้น่าจะมีคุณสมบัติมากกว่าแค่พูดเก่ง ไว้ปลายเรียน ๆ ไปก็จะเข้าใจเอง” ภาณุเหมือนรู้ว่าทำให้ปลายคิดมาก ก็เลยเลิกตีสีหน้าขรึม ปลายยังไม่ทันจะพูดอะไร นิดก็วิ่งเข้ามาหาปลาย



“ปลาย!!! ขอหลบหน่อยนะ” นิดวิ่งเข้าไปหลบหลังปลาย ปลายหันไปถามงง ๆ

“หลบอะไร?”



“มอเตอร์ไซด์สีแดง” นิดตอบสั้น ๆ ไม่ทันขาดคำ ปลายก็เห็นนักศึกษาผู้หญิงใส่เสื้อช็อปช่างสำรวจขี่มอเตอร์ไซด์สีแดงผ่านไป ภาณุถึงกับหัวเราะเบา ๆ



“ไปแล้ว” ปลายหันมาบอกนิด นิดลุกขึ้นมานั่งตรงข้ามภาณุ วางหนังสือและอุปกรณ์เขียนแบบลงบนโต๊ะ ปาดเหงื่อและถอนหายใจโล่งอก



“น้องฝุ่นเหรอ?” ปลายเดา นิดพยักหน้า แสดงว่าเดาถูก



“เรากำลังเดินมาหานาย เห็นน้องเขาขี่รถผ่านมา เราก็เลยต้องรีบหลบ ขืนไม่หลบถูกลากไปคุยด้วยแหง ๆ “ นิดอธิบาย



“แล้วทำไมไม่นั่งคุยด้วยสักหน่อยล่ะ” ภาณุนั่งฟังแล้วงงก็เลยถามขึ้นมาบ้าง นิดกำลังจะตอบแล้ว แต่พอเห็นเป็นคนไม่คุ้นหน้าก็เลยเงียบไป ปลายต้องแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกัน นิดนั้นรู้เรื่องภาณุเยอะอยู่แล้ว เมื่อเจอหน้ากันก็เลยร่วมวงคุยกันได้



“ท่าทางน้องฝุ่นอยากได้เราเป็นแฟนอย่างที่นายบอกแน่เลยปลาย เมื่อเช้าก็เขียนกลอนมาให้แบบหวานหยาดเยิ้มเลยนะ เราเลยต้องหลบทุกวิถีทาง วันนั้นไม่น่ารับดอกไม้มาเล้ย เขาคงคิดว่าเรามีใจด้วย” นิดบ่นตัวเอง



“เพิ่งเคยเห็นดี้จีบทอมนะเนี่ย” ปลายตู่ว่านิดเป็นทอมไปเสียแล้ว นิดค้อน



“น้องฝุ่นนี่ตาถั่วชะมัดดูยังไงเห็นเราเป็นทอม ออกจะสวย น่ารัก เรียบร้อยขนาดนี้ บอกก็ไม่เชื่อ ตื๊ออยู่ได้” นิดบ่นต่อ ปลายหัวเราะก๊าก คำว่าสวย น่ารักนั้นพอจะเข้าเค้าอยู่บ้าง แต่คำว่าเรียบร้อยนั้น ยังห่างไกลจากนิดเยอะ ภาณุฟังนิดพูดแล้วก็ขำออกมาเหมือนกัน



ปลายลุกขึ้นเมื่อได้เวลาขึ้นเรียนแล้ว



“พี่ณุไม่ขึ้นเรียนเหรอ?” ปลายหันไปถามภาณุที่ยังนั่งเฉยไม่รีบร้อน



“พี่เลิกเรียนแล้ว”



“นิดล่ะ เลิกเรียนแล้วเหมือนกันใช่ไหม?” ปลายถามนิดเพื่อความแน่ใจ นิดพยักหน้า ปลายบอกนิดว่าถ้าจะกลับก่อนก็ได้ เพราะยังเรียนอีก 2 คาบ แล้วปลายก็รีบขึ้นไปเรียน







2 คาบผ่านไป ปลายเลิกเรียนแล้วรีบลงมาจากตึก เห็นนิดกับภาณุยังนั่งคุยกันอย่างถูกคอ ไม่รู้ว่ารอปลายหรือว่าคุยกับภาณุเพลินกันแน่



คู่นี้ชักยังไง ๆ เสียแล้ว ปลายคงต้องสังเกตการณ์ต่อไป