คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : fifty Shades : intro
“50 shades of grey”
intro
. . . . . . . . . . .
ห้อสีแที่เ็มไป้วยอุปร์ที่เี่ยวับเรื่อ ‘เ็ส์’ ผมำลัโนรอบำับสิ่เหล่านี้ ผมเหมือนุ๊าหรือหุ่นทลอในารลออเล่นิ้นเ่าและใหม่อ เา ผมเหมือนะายเหมือนาอาาศหายใเพราะรสูบอันแสนปาเถื่อนอเา ผมไม่สามารถปิเสธไ้เลยว่าผมอบมัน. . .วามเ็บปวที่สะโพทุๆรั้ ฝ่ามืออเา แส้ เ็มัทุสิ่อย่าที่เาฟามา5-6รั้้วยัน. . .นั่นไม่ใ่ารทรมาร มันือ บทลโทษ
เพลี๊ยะ!!
“อึ!!. . .”
“อบผมที่รั. . .ว่าุรู้สึี”
“ผม. . .อึ. . .รู้สึีรับ”
เ็บ ำที่เ็มไปในหัวอผม มันมีแ่ำนี้ นี้ไม่ใ่รั้แรที่เาทำับผมแบบนี้ มันผ่านมาหลายอาทิย์เือบเือน้วย้ำที่เาและผมทำแบบนี้ วามอึอัที่หน้าท้ออผมมันทำให้ผมแทบอยาะออไปารนี้ อทนไว้ แบฮยอนนายรัเา ิใ้สำนึอผมมันบอแบบนั้น แรระแทา้านหลัเริ่มรุนแรเรื่อยๆ ผมร้อรวรามันน่าอายมา ผมแทบำเสียัวเอไม่ไ้เลย มันน่าเลียสำหรับผม มันไพเราะสำหรับเา
ผมไม่สามารถยับมือไ้ รอบ้อมืออผมถูมั้วยเือสีเทา ถึมันะไม่แน่นมาแ่ผม็เ็บแ่อึอั ทุๆรั้ที่ผมเผลอเอามือล้ออเา เาะรวบึแนผมให้สุเหนือหัว เาไม่อบารถูสัมผัส นั้นือสิ่ที่ผมไม่เ้าใลอ ผมอยาอเา อยาวบุมบ้า อยาล้ออเาเหมือนู่รัทั่วไป แ่เาลับบอว่า ไม่มีวันหรอแบฮยอน ผมไม่สามารถทำแบบนั้นไ้
“อา. . . .ไม่แบฮยอน ุอยู่เยๆสิ”เาปรามผมพลาึมือึแนผมอีรอบ เมื่อผมะถูเนื้อ้อัวผม
“ทำไมรับ. . .ผมอยาะใล้ิับุมาว่านี้เอ”
“ุทำแบบนี้ไม่ไ้. . .เ้าใใ่มั้ยนี”เาูบผม้ำแล้ว้ำเล่า ถึร่าายอเราสอประสานันเป็นหนึ่เียวัน แ่มัน็ไม่ทำให้ผมิว่าเราเป็นหนึ่เียวันแล้ว แบฮยอนผู้โลภมา ิใ้สำนึอผมบอแบบนั้น
เวลาผ่านไปเนินนาน เาสวมาเวอลธรรมาในะที่ท่อนบนนั้นเปลือย เาเป็นผู้ายที่สมบูร์แบบร่าายำยำ ผมนอนพิหัวเียามอเาพลาัปา สมอประมวลเหุาร์ที่ผ่านมา เาไม่เยให้ผมับัวถูัวอนมีอะไรันเลย โลนี้ำลัลั่นแล้ผมสิน่ะ สภาพผมอนนี้ไม่่าเท่าไรับผู้ายร่าบาๆนอนเยพิหัวเียผมยุ่ๆรอวามรัาผู้ายรหน้าหรอ
“ุำลัลอาน่ะ แบฮยอน”เาทำเสียุใส่ผม ผมั้ใลอาใส่เาแม้เาะุผม็าม
“ผมรู้ว่าผมรอาเพราะผมั้ใ. . .ุะลโทษผมอีเหรอรับ”เาเินเ้ามา่อนะนั่ยื่นหน้ามาใล้ๆผม มือหนาเลื่อนลูบใบหน้า ่อนะไล้้ลมาที่ปาอผม ผมหลับาล่อนะสูหายใและมอเา
“แน่นอน ผมฟาี้มุสั10ทีีมั้ย”
“ผมเ็บแล้ว ผมแ่ไม่เ้าใ”
“ุไม่เ้าใ? ุไม่เ้าใอะไรรับแบฮยอน”
ผมสูลมหายใให้เ็มปอ ผมรู้ว่าำถามนี้ผมถามเาเป็นร้อยรอบแล้วแ่ยัไผม็อยาะไ้ำอบที่แน่ใสมเหุสมผลว่านี้
“ทำไมเวลามีอะไรันับุ ทำไมุ้อมัมือผม ไม่ให้ผมับัวุ้วย านยอล”
“ผมไม่สามารถใหุ้ทำแบบนั้นไ้ แบฮยอน”เาูบผม่อนะผละออ
“รับ. . .ผมอยาลับบ้านแล้ว”
“ผมะไปส่”
“ไม่เป็นไรรับ ผมลับเอีว่า”ผมปิเสธเาไปแบบเสียนุ่ม
“ผูเ้ป็นบ่าว ห้ามัใอะไรับผู้เป็นนายถ้าไม่ำเป็น”
แล้วเาไม่พูอะไร่อนอาะหยิบเสื้อผ้าไปใส่ ส่วนผม็ใส่เสื้อผ้าอัวเอไป ในหัว็ิลอเวลาว่าที่ผ่านมามันีแล้วเหรอสำหรับัวผม สัานายบ่าวนั้นอี มันีแล้วเหรอสำหรับัวผม ผมน่าะไม่เอเาั้แ่แรป่านนี้ผมเพ้อฝันับหนัสือวรรรรมอัฤษหน้าเาผิไปแล้ว แ่็่ามันเถอะ มันมาถึั้นนี้แล้วแล้วผม็รู้วามรู้สึัวเอถึแม้ะไม่พูมันออาไป ให้เานนั้นไ้ยิน ถ้าผมพูเาพูว่า มันเป็นไปไม่ไ้หรอแบฮยอน มันะเป็นำอบที่น่าเศร้าสำหรับผมทีเียว
ผมเินเ้ามาในลิฟ์ามหลัมาือเา บรรยาาศในลิฟ์นั่นเียบสั ผมมอัวเอในระลิฟ์มอั้แ่หัวรเท้า อา นายน่าเลียริๆบยอน แบฮยอน ผมัปาัวเอหลายรอบ วามรู้สึเ็บที่สะโพแล่นเ้ามา ผมรู้สึว่าร่าายัวเอเริ่มระบมเ็มทน ไม่นานมือหนาสอเ้ามาประอรเอวผมไว้แน่น ผมหันไปมอหน้าเา สายาอเานั้นเ็มไป้วยวามอ่อนโยนและเยือเย็นในเวลาเียวัน ในเวลาธรรมาผมสามารถผมสามารถอและับมือเาไ้ เทันามู่รัไ้ นั่นือสิ่ที่ผมอบ แ่ถ้าะให้เ็มร้อยผมอยาสัมผัสเาในเวลานั้นมาว่า. . .
“ุอย่าิเรื่อนั้นเลย ปล่อยหัวให้สบายๆ พรุ่นี้อน10โมผมะไปรับุ”
“รับ. . .ุะพาผมไปไหนรับ”ผมถามเา
“วันนีุ้รอาใส่ผมหลายรั้ ทั้ยััำสั่อผู้เป็นนาย แถมยัยั่วผมโยั้ใ”ผมลืนน้ำลายัวเอลออย่ายาลำบา สะโพผม มันะแแล้วน่ะ
“ผมอโทษรับ”
“ุอโทษ้าเินไปุบยอน”เายิ้มาๆ่อนะพาผมเินออารถเพื่อไปที่รถะไ้ส่ผมลับบ้าน
“ุยั้อเออะไรใหม่อีเยอะ แบฮยอน ุมีวามสุแน่นอนรวมถึผม้วย”เาูบหน้าผาผม่อนะเปิประูรถให้ผมึ้นไป ผมรู้สึลัวเาึ้นมายัไไม่รู้. . . .
เรื่อราวอผมมัน็แุ่เริ่ม้นเท่านั้น. . .ุเริ่ม้นอผมับผู้ายที่ื่อว่า ปาร์ านยอล
. . . . .50 shades of grey. . . . .
ความคิดเห็น