คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Puppy Love รักนะครับ เจ้าหมาน้อยจอมดื้อ! : Chapter 7
Chapter 7
"คุณชานยอลมาแล้วครับ"
"สวัสดีครับปาร์คชานยอลพูดครับ...อ้าวมาถึงแล้วหรอ...ให้ไปรับไหม?...อ่อได้ๆ แล้วเจอกัน"
กริ๊ก!~
"ใครหรอครับคุณชานยอล"
"เพื่อนฉันเอง...เดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอกนะ"
"เพื่อน? คุณชานยอลจะไปผับหรอครับ?"
"ไม่ใช่ เพื่อนของฉันที่จะมาเป็นเจ้านายคนใหม่ของนายอีกคนไง"
"ฮ้ะ!"
"ไม่ต้องห่วงน่าาา เพื่อนของฉันไม่เรื่องมากเท่าไร แล้วเดี๋ยวฉันจะขึ้นค่าจ้างให้นายเอง"
"ผมไม่ได้คิดเรื่องค่าจ้างซะหน่อย..."
"อะไรนะ?"
"เปล่าครับ"
"งั้นเดี๋ยวฉันไปล่ะ อีกสักชั่วโมงก็คงกลับ เตรียมห้องไว้ล่ะ"
"รับทราบครับ"
"อ้อ! คยองซูฉันมีอะไรจะบอกนาย"
"อะไรครับ?"
"ไอ้ตัวขัดจังหวะ!"
"O_o"
"==+"
"ผม ผมขอโทษครับ คือผมไม่ได้..."
"ช่างเถอะ...เดี๋ยวก็มีโอกาสอีก หึหึ"
"อะไรนะครับ?"
"==' ไม่ต้องยุ่งซักเรื่องจะได้ไหมเนี่ยยยยยย"
-----------------------------------------------------------------------------------------
Baakhyun Part
"นี่นายเป็นบ้าอะไรน่ะแบคฮยอน"
"ฉัน?"
"ใช่! อากาศร้อนจะตายนายจะใส่ผ้าพันคอหนาๆ ทำไม" ...ก็เพราะเจ้านายของแกไงไอ้เพื่อนบ้า!
"เอ่อ...ฉันว่า...มันหนาวๆ น่ะ"
"หนาว? หรือนายจะไม่สบายฮะ" คยองซูพูดพลางยกมือแตะหน้าผากของผมด้วยท่าทีที่จริงจัง หมอนี่เป็นห่วงผมเสมอไม่ว่าผมจะเป็นคนยังไง อยู่ในสถานะไหนคยองซูก็ดูแลผมอย่างเต็มที่ตลอด ผมจะหาเพื่อนที่ดีแบบนี้ได้ที่ไหนอีกนะ?
"ตัวก็ไม่ร้อนนี่..."
"ก็ไม่ร้อนน่ะสิ ฉันแค่รู้สึกหนาวๆ" นี่คงจะเป็นคำโกหกที่ดูแย่มากเลยใช่ไหมครับ...ผมโกหกคนไม่เก่งนี่นา
"แปลกจัง..."
"เออนี่คยองซูฉันขอถามอะไรหน่อยสิ..."
"ถามอะไร?"
"เจ้าบ้านั่น..."
"บ้าไหนอ่ะ?"
"==' เจ้านายของนายน่ะ"
"อ้อ...ตกลงนายฟีชเจอริ่งกับเขารึยั..."
เพี๊ยะ!~ ผมไม่รอให้คยองซูพูดประโยคบ้าๆ นั่นจบ ผมก็จัดการฟาดฝ่ามือของผมลงที่กลางหลังของคยองซูทันที
"โอ๊ยยยยย! นายมาตีฉันทำไมเนี่ย" คยองซูบ่นอุบ "ไอ้หมอนี่มันบ้าชอบใช้กำลัง"
"ใครใช้ให้นายถามอะไรทุเรศแบบนั้นเล่า!" อย่างผมเนี่ยนะ? จะลดตัวไปทำอะไรเสื่อมเสียกับไอ้โย่งยักษ์นัน
"อ้าวก็นายกับคุณชาน..."
"ไม่มีการฟีชบ้าบอคอแตกอะไรทั้งนั้น! ทั้งฉัน! ทั้งเขา! เราต่างก็เป็นผู้ชาย เราจะมีอะไรกันได้ยังไง!"
"อ้าวก็เห็นนายกับคุณชานยอลชอบ..."
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย" ผมแผดเสียงร้อนลั่น ผมไม่ต้องการได้ยินคำพูดอะไรแปลกๆ ของเจ้าเพื่อนบ้านี่อีกแล้ว!
"โอเคๆ ไม่พูดก็ได้ ว่าแต่นายเถอะ ตอนแรกจะถามอะไรฉันหรอ?"
"เอ่อ...คือฉันอยากรู้ว่าเจ้านายของนายน่ะ เป็นเกย์ป่ะ"
"อ้าวก็ไหนบอกไม่ได้ชอบแล้วจะมาถามทำไม"
"ก็ไม่ได้ชอบ! ก็แค่อยากรู้! จะตอบไม่ตอบ ไม่ตอบก็ออกไปเลยไป๊!" ...แค่ฉันถามไม่ได้แปลว่าฉันชอบหมอนั่นหรอกนะไอ้เจ้าบ้า!
"เฮ้ยๆ นี่มันห้องของฉันนะแบคฮยอน"
"ห้องนายก็ห้องฉัน ของๆ นายก็คือของๆ ฉัน!"
"อ้าว..."
"จะตอบไม่ตอบฮะ!"
"จริงๆ เลยเถอะแบคฮยอนนายนี่..."
"ทำไม! ฉันมันทำไมไมทราบฮะ!"
"เฮ้ออออ โอเคๆ ฉันไม่พูดมากแล้ว ฉันจะตอบคำถามนายแทนแล้วกัน"
"ก็ดี!" และนายควรจะรู้สึกตัวนานแล้วด้วยคยองซู!
"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาเป็นเกย์หรือเปล่า แต่ที่รู้ๆ คือ โดยปกติแล้วคุณชานยอลจะพาผู้หญิงมานอนที่บ้านเดือนละครั้ง..." ก็แค่เดือนละครั้ง..อืม...คงจะนานๆ ทีปลดปล่อยอารมณ์สินะ
"...แล้วก็ออกไปเที่ยวผับควงสาวอาทิตย์ละครั้ง" ฮะ? หมอนี่มันเสือผู้หญิงชัดๆ
"แต่ถ้าที่มหาลัยล่ะก็ควงคนใหม่ทุกวัน..."
"ทุกวัน!" ไอ้ ไอ้ผู้ชายยิ่งกว่าบ้ากามมมมมมมมม
"ชะ ใช่"
"ไอ้ทุเรศเอ๊ยยยยย" ผู้ชายบ้าอะไร วันๆ นั่งเปลี่ยนผู้หญิงเนี่ยนะ? นี่หัวสมองของไอ้เปรตนั่นคงมีแต่เรื่องอย่างว่าอย่างเดียวเลยสินะ!
"นายจะอยากรู้ไปทำไมหรอ..."
ปริ๊นนนนนนน~
"อ๊ะ! สงสัยคุณชานยอลจะพาเพื่อนมาแล้ว"
"เพื่อนหรอ?"
"อื้มเขาจะมาอยู่ที่บ้านเรา..."
"หมอนั่นมีคนคบด้วยหรอเหอะๆ"
"มีสิ มีสนิทมากๆ เลยอยู่สองคน คนนึงหล่อมาก และอีกคนก็สวยมาก"
"มีเพื่อนเป็นผู้หญิงด้วยหรอ?" เพื่อน...หรือแฟนนะ
"เปล่า เป็นผู้ชายแต่ว่าหน้าสวย พวกเขาจะมาที่บ้านนี้อาทิตย์ละครั้งเหมือนกัน ชื่อคุณ..."
"คยองซู!!!!!!!!!!!!!"
"ครับบบบบบบบบบบบบ"
ปัง! =________________= คยองซูวิ่งหน้าตั้งออกจากห้องของผมไปแล้ว...เพื่อนงั้นหรอ? คนหื่นบ้ากามอย่างนายนั่นมีสังคมกับเขาด้วยหรอน่ะ มันเป็นแรื่องแปลกที่สุดเลยล่ะครับ คุณว่าไหม
"มาแล้วครับบบบบบบบบ ><" โดคยองซูคนรับใช้ผู้แสนขยันวิ่งลงมาจากห้องของตัวเองด้วยความเร็ว เพราะเขากลัวว่าจะถูกเจ้านายดุที่มัวแต่ชักช้า
"เฮ้ยๆ วิ่งน่ะลืมตาสิวะ เดี๋ยวก็ล้ม..."
วืดดดดด~ พูดไม่ทันขาดคำ ความซุ่มซ่ามของคยองซูก็บังเกิด...
"เฮ้ยยยยยย!" ขาสั้นๆ ป้อมๆ ของเขาเกิดสะดุดขัดกันเองโดยไม่ได้ตั้งใจ
หมับ!~
"อ๊ะ..." ไม่รู้เป็นเพราะโชคช่วยหรือดวงซวยอะไร การสะดุดขาของคยองซูเมื่อครู่นี้ทำให้คยองซูลื่นล้มหน้าคว่ำทันที...แต่ก็มีอกอุ่นๆ หนาๆ ของใครบางคนรับตัวของเขาไว้ พร้อมกับวงแขนแข็งแกร่งที่โอบกอดคยองซูไว้อย่างนุ่มนวน
"กะ เกือบไปแล้ว ฟู่!~" คนตัวเล็กที่ตัวเอนยืนค้างอยู่ในอ้อมกอดของผู้ที่ตัวใหญ่กว่าพูดออกมาพร้อมกับเป่าลมออกจากปากด้วยความโล่งใจ
"นายไม่คิดจะยืนดีๆ หรือไงคุณคนรับใช้"
"อ๊ะ!..." น้ำเสียงทุ้มของใครบางคนที่เขากำลังกอดอยู่เอ่ยขึ้น คยองซูรีบหันหน้าเข้าหาต้นเสียงอย่างรวดเร็ว
กึก!~ สิ่งที่ร่างบางเห็นคือชายผู้มีผิวสีแทน ใบหน้าเรียบเนียน ริมฝีปากสวยได้รูป สวมใส่แว่นกันแดดสีชา... ดูดีจัง แม้ตัวคยองซูเองจะไม่ได้มองเห็นใบหน้าของคนผู้นี้ครบทุกส่วน แต่พนันได้เลยว่าดวงตาที่อยู่ภายใต้แว่นกันแดดหรูนี่คงต้องสวยเหมาะกับรูปหน้าได้อย่างดี
"อะแฮ่ะมมมมม" เสียงกระแอมเบาๆ ของผู้เป็นเจ้านายทำให้คยองซูได้สติ
"ขอ ขอโทษครับ" คยองซูก้มโค้งให้ชายผู้นั้น ศรีษะของเขาแทบจะติดหัวเข่าอยู่แล้ว
"นี่เพื่อนของฉันที่จะมาอยู่กับเราประมาณสามเดือนนะ"
"สวัสดี" ชายผู้เป็นสมาชิกคนใหม่ยื่นมือไปทักทายคนรับใช้ของบ้านอย่างมีมารยาท แต่สิ่งที่คยองซูแสดงตอบกลับไปนั้นคือการก้มหัวให้เขาอีกครั้ง
คยองซูคิดว่าเขาไม่ควรที่จะทักทายแบบสนิทชิดเชื้อกับผู้มาใหม่เท่าไรนัก เพราะเพื่อนของเจ้านายดูสูงศักดิ์กว่าตัวเขามากเลยทีเดียว
"สวัสดีครับ (_ _)"
"นายจะก้มหัวให้ฉันอีกนานไหม?"
"เอ่อ...ขอโทษด้วยครับ" ว่าแล้วคยองซูก็ก้มหัวลงอีกรอบนึง 'ให้ตายเถอะ ทำไมเอ๋อแบบนี้วะเนี่ยเรา'
"นายอย่าไปสนใจเลย คนใช้ฉันมันไม่สมประกอบ เอ้า! แบกของเข้าบ้านสิ เอาไปไว้ที่ห้องที่นายเตรียมไว้เลยนะ"
"ครับ ครับ!" คยองซูก้มหัวให้เจ้านายและเพื่อนเจ้านายอีกรอบก่อนจะรีบยกสัมภาระของเจ้านายคนใหม่เดินนำเข้าห้องไปทันที
"ชานยอล..."
"หืม?"
"คนใช้ของนายน่ะ นายหวงไหม?"
"หวง? ไม่อ่ะ ก็แค่คนใช้นะ =='"
"งั้น..."
"อย่าบอกนะว่านายสนใจ"
"..."
"เฮ้ยว่าไง?"
"ฉันขอนะ"
"ฮ้ะ?" พูดจบเจ้าของแว่นกันแดดสีชาก็เดินลิ่วๆ ตามคนรับใช้เข้าห้องไปทันที...
"มาวันแรกก็จะล่อคนใช้ฉันแล้วหรอวะไอ้เพื่อนเลว ==' เสือไม่สิ้นลาย ไวไฟที่สุดเลยไอ้เจ้าบ้า คิม จง อิน!"
Jong In Part
สวัสดีครับผมคิมจงอิน ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมเป็นคนเกาหลีแท้ๆ แต่สิบปีที่แล้วโชคร้ายที่พ่อกับแม่ผมมีเหตุจำเป็นต้องย้ายบ้านกระทันหันทำให้เด็กเกาหลีอย่างผมต้องไปอยู่ที่อเมริกา แต่ตอนนี้ผมเรียบจบแล้วล่ะ ผมเป็นเด็กฉลาดครับ ผมสอบเทียบปริญญาได้ ผมเลยอยากจะให้รางวัลกับตัวเองโดยการกลับมาพักผ่อนที่เกาหลีสักหน่อย...ต้องขอบคุณชานยอลที่เราเป็นเพื่อนบ้านกันมาตั้งแต่เด็ก และก็ติดต่อกันทางอินเตอร์เน็ตตลอดเวลา นานๆ ครั้งชานยอลจะบินไปหาผมที่อเมริกาบ้าง...เขาเป็นเพื่อนที่ดีใช่ไหมครับ?
มาพูดถึงคนรับใช้ของเพื่อนผมดีกว่า 'โดคยองซู' หมอนั่น...โอ๊ะ! ผมไม่บอกพวกคุณหรอกว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของผมกลับมาที่นี่ทำไม
แกร๊ก~
"อ๊ะ...คุณ..."
"จงอิน...ฉันชื่อ คิม จง อิน"
"อ่อ...ครับ ผมเอากระเป๋าไปไว้ในห้องให้คุณเรียบร้อยแล้วนะครับคุณจงอิน"
"..."
"เอ่อคือ...ผมขอทางได้ไหมครับ"
"นายจะไปไหน?"
"หืม? กะ ก็ไปทำงานอย่างอื่นต่อสิครับ"
"นายยังทำงานให้ฉันไม่เสร็จเลยนะ จะชิ่งไปได้ยังไง"
"งาน? เอ่อ ผมเอากระเป๋าไปไว้ให้เรียบร้อยแล้วนี่ครับ"
"แค่เอากระเป๋าไปวางถือว่าทำเสร็จแล้วงั้นหรอ"
"ครับ? ก็มัน..."
"จัดของให้ด้วยสิ ได้ไหม?"
"อ่า...ก็ได้ครับ" ทันทีที่ร่างของคยองซูหันหลังให้ผม ผมก็แสยะยิ้มชั่วร้ายออกมาทันที...เอ่อคือ ผมไม่ใช่คนเลวร้ายนะ อย่ามาเข้าใจผมผิดล่ะ
ผมเดินตามหลังคยองซูไปแล้วก็หยุดนั่งลงที่เตียง...ผมแกว่งขาไปมามองร่างบางที่กำลังเปิดกระเป๋าและจัดของให้ผมอยู่ ผิวขาวๆ ของเขานี่เนียนดีจัง...ผมอยากจะสัมผัส ผมไม่ได้หื่นนะครับ ก็แค่ชอบรุกล้ำ หึหึ
"ฮึบบบบบบ!~"ดูเหมือนว่าความตัวเล็กของคยองซูจะเริ่มมีปัญหาเมื่อเขาพยายามที่จะนำกระเป๋าเดินทางที่ว่างเปล่าของผมวางบนตู้เสื้อผ้า...เตี้ยแล้วไม่เจียม =='
"ฮึบบบบบบ ><" ...ท่าทางแบบนั้น น่ารักเป็นบ้า หมอนี่จะรู้ตัวไหมนะว่าเขาน่ะ แลดูบอบบางเหมือนผู้หญิงมากแค่ไหน ทำไมถึงได้แบกของหนักๆ ได้มากมายขนาดนี้นะ
"อ๊ะ..." ผมเดินเข้าไปยืนอยู่ด้านหลังของคยองซูแล้วเอื้อมมือไปช่วยเขาดันกระเป๋าขึ้นไป คนตัวเล็กดูท่าทางจะตัวสั่นไม่น้อย...บ้าจริง นี่ผมเผลอทำอะไรลงไปเนี่ย
"จัดเสร็จแล้วครับ ผมขอตัว..."
"อย่าเพิ่งไปสิ!"
"ครับ?"
"มานั่งคุยกันก่อน มาทำความคุ้นเคยกัน"
"คือผมไม่...เฮ้ยยยยย"
ตุบ! ผมไม่ฟังเสียงโต้แย้งใดๆ จากปากของคยองซู ผมจับข้อมือของเขาและกระชากให้นั่งลงข้างเตียงของผม แต่เพราะคยองซูทำท่าจะเด้งตัวลุกขึ้น ทำให้มผต้องรีบคว้าตัวเขาเอาไว้และสวมกอดอย่างเลี่ยงไม่ได้...นายบังคับให้ฉันทำเองนะคยองซู
"คุณจงอินครับกรุณาปล่อยผมเถอะนะครับ" คยองซูพูดเสียงสั่นด้วยความเคอะเขิน เขาพูดเร็วและรัวพร้อมกับหยีตาไปด้วย เขาทำตัวน่ารักอีกแล้ว =='
"เรายังไม่รู้จักกันเท่าไรเลย นายไม่คิดจะทำความรู้จักกับฉันหน่อยหรอ?"
"คือว่าผมคงต้องรีบไปหาแบคฮยอน..."
"นั่นเพื่อนหรือเมียนายฮะ ทำไมต้องเป็นห่วงเขาขนาดนั้น"
"คะ คุณรู้จักแบคฮยอนด้วยหรอ?"
"ชานยอลเล่าให้ฟังตอนนั่งรถมา ดูท่าทางเพื่อนนายจะนิสัยเสีย..."
"แบคฮยอนนิสัยดีครับ!" จู่ๆ คยองซูก็ตวาดผมขึ้นมาอย่างน่าตกใจ ผมพูดอะไรผิดงั้นหรอ?
"ถึงเขาจะขี้โวยวาย เอาแต่ใจ ปากเสีย ไร้มารยาท..." นี่คือคนนิสัยดีสินะคยองซู =='
"...แต่เขาก็เป็นคนที่มีจิตใจอ่อนโยน เวลาที่เขาทำตัวน่ารักล่ะก็นะ..."
"นี่แน่ใจนะว่าเพื่อนไม่ใช่เมีย"
"มะ ไม่ใช่ครับ >< เพราะผมมีเขาเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวต่างหาก เขาดูแลผมตลอดเลย ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน! คุณไม่รู้หรอกว่าเขาน่ะ..." เอาเถอะ...ผมจะพยายามเชื่อแล้วกันว่านั่นคือเพื่อน ไม่ใช่เมีย
"พอๆๆๆๆ ฉันไม่อยากฟังแล้วล่ะ ฉันจะเชื่อนายแล้วกันว่าเขานิสัยดี"
Baekhyun Part
"หิวจังเลยยยยยยยย~" ผมเดินออกจากห้องนอนของผม และตรงไปยังห้องครัวที่อยู่ชั้นล่างอย่างอิดโรย...คยองซูนะคยองซู ไหนบอกว่าจะไปช่วยต้อนรับเพื่อนใหม่ของเจ้านายเข้าบ้านอย่างเดียวไง หายไปตั้งนานสองนาน ผมรอเขาจนปวดท้องลำไส้แทบบิด รอ รอ รอแล้วก็รอจนเลิกรอ! หายไปนานขนาดนี้ บินกลับฮอกวอตส์ไปอยู่กับแฮร์รี่เลยก็ได้นะ...ไอ้ด๊อบบี้!
"มีอะไรกินบ้างเนี่ย" เมื่อมาถึงห้องครัว ผมก็จัดการเปิดตู้เย็นมองหาอะไรรองท้องสักหน่อย
"อะไรเนี่ย บ้านใหญ่ซะเปล่าไม่มีของว่างเลยหรือไงเนี่ย" ผมบ่นออกมาอย่างหมดอาลัยตาอยาก...ก็ในตู้เย็นมีแต่น้ำเปล่า นม...มีแค่เนี้ย? เจ้าของบ้านมันบริโภคน้ำเปล่าแทนข้าวหรือไงกัน?
"โอ้ยยยย หิวชะมัด! ไม่มีอะไรให้ทำกินเลย!...กินน้ำเปล่าแก้หิวก่อนก็ได้" ว่าแต่แก้วอยู่ไหน? ผมก้มๆ เงยๆ มองหาแก้วใส่น้ำอยู่นาน นี่บ้านหลังนี้กลัวคนขโมยแก้วหรือไงกันถึงได้เก็บแก้วไว้ซะมิดชิดจนแขกอย่างผมหาไม่เจอ!
"หาอะไรน่ะ"
"หาแก้วน่ะสิ นายรู้ไหมมันอยู่ไหน"
"อยู่ข้างบนชั้น นายลองเงยหน้าขึ้นสิ" ผมเงยหน้าตามคำบอกของเสียงใครสักคนที่พูดกับผม...
"อ๊ะ! เจอแล้วววววว...เอ๊ะ..." เพราะว่าผมมัวแต่ตั้งใจหาแก้วน้ำจนลืมสนใจไปเลยว่า เมื่อสักครู่นี้ เสียงที่ได้ยินเป็นของ...
"ฮะ เฮ้ยยยย ปาร์คชานยอล!" ผมตกใจและรีบหันกลับไปยังต้นตอของเสียงที่พูดคุยกับผมก่อนหน้านี้ เพื่อความแน่ใจว่าเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงของไอ้ตัวสูงนั่นจริงๆ
ฟุบ! ไม่ทันที่ผมจะได้หันไปมองเขาอย่างเต็มตา ร่างสูงโย่งของเขาก็จู่โจมพันธนาการผมด้วยแขนยาวทั้งสองข้างที่ท้าวอยู่กับซิ้งค์ล้านจาน และด้วยความที่เขาทำท่าคร่อมผมแบบนี้ทำให้ใบหน้าของเราอยู่ห่างกันแค่คืบ!
ให้ตายเถอะ ทำไมผมต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์ล่อแหลมแบบนี้กับไอ้เสาไฟฟ้านี่ทุกครั้งเลยเนี่ยยยยยยย!
"นี่ กระเถิบออกไปนะ" ผมพูดกับเขาโดยพยายามข่มเสียงให้ดูปกติที่สุด...จะให้หมอนี่รู้ไม่ได้ว่าผม...กำลังหัวใจเต้นเเรง -//-
"ฉันจะมาช่วยนายหยิบแก้ว"
"ฉันหยิบเองได้ไม่ต้อง!"
"ฮะๆ หยิบแก้วในที่สูงๆ ด้วยความสูงเท่านี้นี่นะ?"
"!"
"ขนาดคยองซูยังต้องใช้เก้าอี้ปีนเลยนะ" แกจะบอกว่าฉันเตี้ยว่างั้นเถอะไอ้คุณปาร์คชานยอล!
"ก็หยิบเร็วๆ สิ"
"หึหึ" ชานยอลหัวเราะให้ผมอย่างมีเลศนัย ผมคิดผิดหรือเปล่าที่ยอมให้เขาหยิบแก้ว...เพราะอะไรรู้ไหม เพราะเขายืนอยู่ห่างจากชั้นวางตู้ใส่แก้ว (ที่ห่างก็เพราะมีผมยืนคั่นอยู่นั่งเอง) ทำให้เวลาจะหยิบแก้วน้ำนั้น เขาจะต้องยืดตัวขึ้น และเมื่อเขายืดตัวขึ้นมันก็ทำให้ผม...อยู่ใกล้เขามากขึ้น
"อ่ะ แก้ว..."
"ขะ ขอบใจนะ...อ๊ะ!" พอผมได้รับแก้วน้ำจากร่างสูงผมก็ผลักตัวเขาออกไปแล้วตั้งท่าจะวิ่งหนี แต่ด้วยความที่ผมมันขาสั้น! ก้าวขาแค่ไม่กี่ก้าว ชานยอลก็เอื้อมมือมาจับผมเอาไว้ได้ทัน...ข้อเสียของคนตัวเตี้ยคือขาสั้นเกินไปใช่ไหม T^T
"ปล่อยดิวะ..."
"จะไปไหนล่ะ เมื่อกี้บ่นว่าหิวไม่ใช่หรือไง"
"ใช่! แต่ตอนนี้ไม่หิวแล้ว ปล่อยเดี๋ยวนี้นะไอ้บ้า!"
"มานี่!"
"เฮ้ยยยยย!" ชานยอลออกแรงกระตุกข้อมือเพียงน้อยนิด แต่มันทำให้ผมถึงกับเสถลาตามแรงของเขา...ข้อเสียของผมอีกข้อคือแรงน้อยด้วยสินะ...
"ไม่หิวหรือทำไม่เป็น?"
"ไม่มีอะไรให้ทำต่างหาก!"
"แน่ใจหรอ? ถ้ามีให้ทำแสดงว่านายก็จะทำได้งั้นสิ?"
"ทำได้!" คุณหนูแบคฮยอนอย่างผมไม่ยอมแพ้ใครหรอกนะ
"งั้นทำรามยอนสิ..."
"ฮะ?" ไอ้โย่งนี่ไม่สนใจผมแม้แต่น้อย เขาปล่อยมือผมและเดินไปยังอีกฟากของห้องครัว เขาจัดการเปิดตู้เก็บของใบนั้นเเล้วหยิบเอารามยอนมา 1 ซอง ก่อนจะเดินมาทางผมแล้วเเสยะยิ้มชั่วร้ายออกมา!
"อ่ะ รามยอน ทำซะสิ ฉันอยากรู้ว่าทำได้จริงอย่างที่โม้หรือเปล่า" เมื่อพูดเสร็จเขาก็เดินละจากผมไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร...
เฮ้อออออ เพราะความหยิ่งทะนงของผมแท้ๆ! ผมทำอาหารเป็นที่ไหนล่ะ T^T ครั้งที่แล้วยังจะเอาซันไลต์ใส่กระทะอยู่เลย! (แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่รู้ก็ตามว่าซันไลต์คืออะไร ==')
"ทำสิ ทำไมไม่ทำสักทีล่ะ"
"รู้แล้วน่า!" ชานยอลที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารมองมาที่ผมอยู่ตลอดเวลา...แล้วใครจะทำลงฟระ!
"มันต้องเริ่มจากอะไรก่อนนะ...ฉีกซองสินะ" เมื่อคิดได้ดังนี้แล้วผมก็จัดการฉีกซองรามยอนทันที...ว่าแต่ว่า...ทำไมมันฉีกซองยากจังวะ ==' ผมวนๆ ฉีกอยู่เกือบสามนาทีก็เหนื่อยหอบ (?) กว่าจะได้รามยอนชามนึงนี่ลำบากเนอะว่าไหม
"นี่นายฉีกซองไม่เป็นหรือว่าอะไรฮะ? เส้นรามยอนมันจะบดเป็นผงวิเศษอยู่แล้ว!"
"กะ ก็มันฉีกไม่ได้นี่! ซองมันเหนียวอย่างกับอะไรดี ถ้านายเก่งจริงก็มาแกะสิวะ!"
"!" ชานยอลที่นั่งน่านิ่วอยู่นานก็รีบสาวเท้ามาหาผมอีกครั้ง ก่อนจะกระชากซองรามยอนไปจากมือผมและลงมือฉีกซองรามยอนทันที...
แควกกกกกกก!~ น่าแปลกที่มันฉีกออกจากกันอย่างง่ายดาย...
"มีอะไรจะพูดไหมฮะ? ทำไม่เป็นก็บอกมาสิ"
"นะ นายจะสอนฉันทำหรอ!" จู่ๆ ผมก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันทีที่เขาบอกว่าจะสอนผมทำรามยอน! นี่คงเป็นอาหารจานแรกที่ผมจะได้ทำด้วยตัวเองซะแล้ว >< ฮุ่เร่!~
และผมก็รู้แล้วล่ะว่าผมคิดผิด ==' ผมไม่น่าให้ไอ้หื่นบ้ากามนี่มาสอนผมเลย! ทำไมน่ะหรอ? ก็ดูมันทำสิ!
"ดีมาก คนๆ มันเข้าไป"
"รู้แล้ว! เอาหน้าออกไปซะทีสิ!"
"หอมมมมมมมม~"
">< นายจะมาสูดดมอะไรใกล้ๆ หน้าของฉันฮะ!" ดูมันทำ!!!!!! จะไม่ให้ผมโวยวายได้ไง ก็หมอนี่เล่นยืนจับเอวอยู่ด้านหลังผมอยู่ตลอดเวลาที่ผมต้มรามยอน แถมยังคอยยื่นหน้ามาสูดกลิ่นรามยอนใกล้ๆ หน้าของผมเป็นระยะๆ อีก!
"ฉันหอมกลิ่นรามยอนต่างหากล่ะ นายอย่ามาขี้ตู่ได้มะ"
"นายอย่ามา..."
"เฮ้! สนใจหม้อหน่อยสิ! เดี๋ยวน้ำมันจะแห้งเอานะ"
">//<"
"ลืมตาสิ! นี่นายทำบ้าอะไรของนายฮะแบคฮยอน?"
"กะ ก็นายมาจับมือฉันทำไมล่ะ ดูสิ ตัวของเรามันใกล้กันมากขนาดนี้จะไม่ให้ฉันรู้สึกแปลกๆ ได้ยังไง!"
"แค่ยืนตัวชิดกันแค่เนี้ย? เหอะๆ มากกว่านี้ก็ทำมาแล้วยังจะมาอาย..."
"นี่! อ๊ะ!!!!" ด้วยความโมโห ผมรีบหันหน้าไปเพื่อจะต่อว่าเขา แต่มันคงจะผิดพลาดทางด้านจังหวะ ทำให้แก้มของผมหันไปชนกับสันจมูกโด่งๆ ของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ...
"O//O"
"เอ่อ...ถ้านายจะยั่วกันขนาดนี้..."
"ไอ้บ้า! มันเป็นอุบัติเหตุ!"
"หรออออออออออ"
"นะ นี่! รามยอนน้ำจะเเห้งอยู่แล้วนะ จะให้ทำอะไรต่อเนี่ย!" ผมรีบฉวยโอกาสเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
"อ้อ! เสร็จแล้วๆ นายไปนั่งรอเถอะ เดี๋ยวฉันยกไปให้"
"อื้ออออ" ผมรีบวิ่งไปรอเขาที่โต๊ะแล้วหยิบตะเกียบขึ้นมาตั้งท่าเตรียมกินอย่างรวดเร็ว อ่าาาา นี่มันอาหารของผม ><
"อ่ะ..."
"ขอบคุณณณณ ><" เมื่ออาหารมาวางอยู่ตรงหน้า ผมก็สูดดมกลิ่มอันหอมยั่วยวนใจของมันแรงๆ
"อื้มมมมมมม~ หอมจังเลย กินแล้วนะครับบบบบบ ><" ผมเริ่มคีบตะเกียบกินอย่างไม่รอช้า ผมคีบเส้นรามยอนเข้าปากคำแล้วคำเล่าโดยลืมสนใจคนที่นั่งจ้องหน้าผมอยู่...น่ารักจังแฮะ
"อิ่มแล้วววววว ><~"
"ปากนายเปื้อนน่ะ"
"ฮ้ะ? ตรงไหนตรงนี้หรอ?" ผมเอามือลูบปากป้อยๆ น่าอายจริงๆ เลย กินเลอะเทอะต่อหน้าคนอื่นเนี่ย
"ตรงนี้ต่างหาก...จ๊วบ~"
"O_O" จู่ๆ ปาร์คชานยอลก็เอื้อมมือมาแตะที่ริมฝีปากของผม ก่อนจะชักมือกลับไปและ...ดูดนิ้วของตัวเองที่แตะปากผมเมื่อครู่...
"อื้ม ลูกศิษย์ของฉันนายทำอาหารอร่อยนะ ^[++]^" คนตัวสูงฉีกยิ้มโชว์ฟันสวยให้ผมอย่างเป็นมิตร...ถ้าไม่ติดว่าชอบทำตัวหื่นๆ ผมก็อาจจะยอมทำตัวดีๆ แล้วเป็นเพื่อนกับเขาก็ได้...
"มันอร่อยเพราะนายทำ หรือเพราะมาจากปากนายกันนะแบคฮยอน..." ==; ผมคงต้องสะบัดความคิดนั่นทิ้งซะแล้ว...ยังไงไอ้หื่นนี่ก็ยังเป็นไอ้หื่นบ้ากามคนเดิม
"อิ่มแล้วก็ล้างด้วยนะ"
"ฮ้ะ?"
"ล้างจานสิ ==' อย่าบอกนะว่าล้างไม่เป็น"
"เป็น!"
"งั้นก็ล้างจานให้เสร็จแล้วค่อยขึ้นไปนอนล่ะ ^^"
"เฮือกกกกกกกกกก! ไอ้บ้าาาาาาาาาาาาาาาา!" จู่ๆ เจ้าบ้านั่นมันก็...มันก็...จับก้นผมแล้วเดินหนีไปหน้าตาเฉย ฮือออออออออออออ ผมเกลียดมัน เกลียดมัน อ๊ากกกกกกกกก
----------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนแล้วววววว~ ตอนนี้อาจจะไม่ฟินเท่าไร เนื่องจากพิมพ์ไปหลับไป =='
เอาสั้นๆ ง่ายๆ เลยแล้วกันเนอะ ตอนหน้าจะมีตัวละครมาเพิ่มอีก 2 คน
จะดราม่านิดๆ หื่นหน่อยๆ หวานน้อยๆ นะคะ ><
ถ้าอยากให้อัพไวๆ ก็ขอคอมเม้นท์ของตอนนี้สัก 30 เม้นท์แล้วกัน ><
ใครเม้นต์แล้วเม้นต์อีกได้นะคะ 55555555555 แบบว่าหมาน้อยชอบอ่านคอมเม้นท์
ใครอ่านแล้วติดใจหรือตะขิดตะควงใจ (?) อยากคุยหรืออยากด่าไรท์เตอร์
ตามไปติชมได้ที่ >> ` หมาน้อยมาลามิวท์ <<
ความคิดเห็น