คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : + Cruel + Number Six {แก้ไขการอ่านฉากหลังม่าน}
Number Six
“เฮฮฮฮฮฮฮ้!~” เสียงร้องโหวกเหวกโวยวายของเพื่อนร่วมทริปดังขึ้นจนแบคฮยอนต้องเบ้หน้า เด็กหนุ่มวัยใสเพื่อนร่วมกลุ่มของเซฮุนจึงต้องเอ่ยปากแซว
“โหยยยย พวกผมดังนิดดังหน่อยไม่ได้เลยนะพี่ เดี๋ยวคืนนี้พี่ก็ต้องเสียงดัง ตอนนี้ก็แค่ฝึกให้ชิน”
“ทำไมพี่ต้องเสียงดังด้วย?” มุ่ยหน้าถามอย่างไม่เข้าใจ
“เอ้า! ก็คืนนี้ไอ้ฮุนมันวางแผนชิมน้ำผึ้งไว้ไม่ใช่เหรอ ก็ครั้งแรกมันก็ต้องเสียงดังอยู่แล้วแหม่~”
“จะ เจ้าพวกบ้า!” ตะคอกออกไปแทบจะทันทีที่แปลความหมายได้ เซฮุนที่กอดเอวบางราวกับจงอางหวงไข่ไว้ถึงกับต้องยกเท้าถีบเพื่อนตัวเอง
“ระวังปากหน่อยแดฮยอน พี่แบคฮยอนของกูไม่ใช่ของล้อเล่น!”
“หูยยยย ดุทั้งเมียทั้งผัวเลยว่ะ”
“ไอ้พวกเวร!”
“เอาล่ะๆ เลิกไร้สาระกันได้แล้ว หาอย่างอื่นทำดีกว่า” เป็นลู่หานเองที่ทนมองเห็นภาพคู่รักโอ๋กันไม่ได้ ถึงปากจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่สายตาจิกกัดกลับถูกส่งไปให้คนในอ้อมกอดของเซฮุนเสียอย่างนั้น แบคยฮยอนเองที่รู้ตัวว่าถูกมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตรอีกแล้วก็ได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาน่ากลัว
“เล่นอะไรครับพี่ลู่หาน” ถามออกไปด้วยแววตาที่สงสัย ลู่หานยกยิ้มขึ้นอย่างมีเลศนัยก่อนจะเอ่ยปากบอกกติกาที่น่าสนใจมากยิ่งขึ้น
“ไม่มีชื่อเกม...”
“...แต่กติกามีอยู่ว่าเราต้องนั่งล้อมวงกัน วางขวดไว้ตรงกลางแล้วหมุน ขวดหยุดที่ใครคนนั้นเป็นผู้ดำเนินเกมในแต่ละรอบ คนที่เหลือให้หลับตาแล้วผู้ดำเนินเกมจะทำอะไรกับใครสักคนในวงก็ได้ โดยผู้ถูกกระทำต้องห้ามส่งเสียงหรือแสดงท่าทีอะไรออกมา พอลืมตาก็ให้คนที่เหลือเดาว่าใครถูกกระทำ แล้วก็เปลี่ยนผู้ดำเนินเกมไปเรื่อยๆ ใครทายถูกเยอะที่สุดจะได้รางวัลใหญ่ไป”
“น่าสนนะ ของรางวัลคืออะไรครับ?” เป็นเซฮุนอีกครั้งที่ถามด้วยความสนอกสนใจ ต่างจากแบคฮยอนที่รู้สึกแปลกๆ
“ใครทายถูกครบสิบครั้งก่อนจะได้รางวัลเป็นบัตรทานอาหารฟรีที่ร้านฮวางหนึ่งปีเต็ม”
“โว้ว! พี่ไปเอาบัตรมาจากไหน รางวัลเจ๋งที่สุดเลย!” ลู่หานมองเหล่ารุ่นน้องที่ปรบมือดีใจกันยกใหญ่แล้วก็หัวเราะเบาๆ
“เอาล่ะ นั่งให้ตัวห่างๆ กันด้วยล่ะ เวลาจะไปกระทำใครคนอื่นจะได้ไม่รู้สึก”
ก็ไม่มีอะไรมากหรอก...
แค่ลูกชายเจ้าของร้านมาจีบเขาก็เท่านั้น...
คนเสน่ห์แรงก็แบบนี้แหละ J
หลังจากนั้นขวดแก้วใบใสก็หมุนวนอยู่อย่างนั้นเรื่อยๆ ผ่านไปประมาณเกือบสิบรอบแล้วมีเพียงลู่หาน เซฮุนและเพื่อนของเซฮุนอีกสองคนเท่านั้นที่ได้กันไปคนละหนึ่งคะแนน แบคฮยอนโดนแดฮยอนแกล้งลูบแก้มไปหนึ่งครั้งและเซฮุนก็จับได้เพราะแดฮยอนส่งสายตาหยาดเยิ้มอย่างปิดไม่มิด
ไม่นานสิ่งที่กำลังหมุนอยู่กลางวงก็หยุดแล้วหันปากขวดมาทางแบคฮยอนพอดี คนตัวเล็กยิ้มร่าที่ถึงตาตัวเองจะได้แกล้งใครสัก แบคฮยอนไม่รอช้ารีบลุกขึ้นไปนั่งกลางวงทันที
เมื่อทุกคนหลับตาลงใบหน้าหวานก็หันไปมองยังที่ที่คนรักตัวเองนั่งหลับตาอยู่ แบคฮยอนค่อยๆ คลานเข้าไปและ...
ง่ำ~
คนถูกกระทำสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากัน แบคฮยอนหัวเราะคิกคักก่อนจะกลับไปนั่งที่ของตัวเอง เมื่อทุกคนลืมตาต่างก็รีบมองหาความผิดปกติของคนในวงก่อนที่ทุกคนจะตะโกนมาพร้อมกันว่า
“โอเซฮุน!”
คนถูกจับได้ว่าโดนกระทำถึงกับทำหน้ามุ่ย ยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองดังแกรกๆ พร้อมกับเอียงคอถามรอบวงอย่างอดสงสัยไม่ได้ว่ารู้ได้ยังไง และเขายังไม่ทันได้แกล้งเดาคนอื่นบ้างเลย
“โถไอ้ควาย ก็มึงเล่นนั่งลูบจมูกตัวเองป้อยๆ แบบนั้นจะไม่ให้รู้ได้ไง”
“อ้าว...” ริมฝีปากหนางองุ้มอย่างเห็นได้ชัด ก็นะ...รอบนี้ตอบถูกกันยกวงเลยนี่นา แถมเสียงหัวเราะหวานๆ ที่ดังอยู่ใกล้ๆ หูเขานั่นอีก เซฮุนจึงหันไปมองคุณแฟนตัวดีที่แกล้งเขาเอาไว้แสบมากๆ นัยตาคมกริบจ้องใบหน้าเนียนใสพร้อมส่งคำพูดทางสายตา
‘พี่กัดจมูกผมแรงไปนะ!’
ขวดกลางวงถูกหมุนอีกครั้งและคราวนี้หยุดลงที่คนข้างกายของแบคฮยอนพอดี ซึ่งคนข้างกายที่ว่า ไม่ใช่โอเซฮุน แต่เป็นคนที่แบคฮยอนไม่ค่อยชอบใจเท่าไรนัก ...คริส...
แบคฮยอนหลับตาลงอย่างเหนื่อยหน่ายเพราะตั้งแต่เล่นมานี่ก็เป็นครั้งที่สามแล้วที่คริสได้ และสองครั้งแรกนั้นเหยื่อที่โดนกระทำก็คือเขาเองทั้งสองรอบ รอบแรกแบคฮยอนนั้นถูกหอมแก้ม รอบสองแบคฮยอนถูกหอมต้นคอ แต่พอถึงเวลาเฉลยคริสกลับโกหกว่าไม่มีใครทายถูก ซึ่งตามกติกาถ้าไม่มีใครทายถูกก็จะไม่มีการเฉลยว่าใครโดน
นั่นทำให้แบคฮยอนอารมณ์เสียเป็นอย่างมาก ถึงจะเอ่ยปากขอเลิกเล่นหลังจากโดนขโมยหอมต้นคอแล้วก็ตาม แต่คนรักตัวดีที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรว่าแฟนตัวเองโดนลวนลามก็ยังขอร้องแกมบังคับให้แบคฮยอนเล่นต่อ
หลับตาได้ไม่นานสัมผัสบางเบาที่แนบลงบนริมฝีปากของแบคฮยอนทำให้เจ้าตัวต้องลืมตาขึ้นอย่างตกใจ มองใบหน้ารุ่นพี่ที่เขาเกลียดอยู่ห่างออกไปแค่คืบ มือเรียวเล็กผลักอกคนฉวยโอกาสออก ริมฝีปากบางขบกัดจนแน่นบ่งบอกให้รู้ว่าตอนนี้เขากำลังโกรธมากๆ
ก็จะไม่ให้เขาโกรธได้อย่างไร
เมื่อคนดำเนินเกมอย่างคริส
ฉวยโอกาสเขาเขาเป็นครั้งที่สาม
...คริสจูบเขา...
“เอาล่ะทุกคนลืมตาได้” สิ้นเสียงของคริส คนตัวเล็กรีบปรับสีหน้าตัวเองให้เป็นปกติเพราะกลัวว่าเซฮุนหรือคนอื่นจะสงสัย และก็เป็นอีกครั้งที่มีคนเดาถูกผิดผสมกันไปรวมทั้งตัวแบคฮยอนเองด้วยที่ต้องแกล้งเดา ทุกคนไล่ตอบกันเรื่อยๆ จนมาถึงลู่หาน
“พี่ขอเดา...บยอนแบคฮยอน” คำพูดที่ฟังดูเรียบง่ายไม่มีอะไรแฝงสำหรับคนอื่น แต่สำหรับแบคฮยอนที่ได้รับรอยยิ้มจากรุ่นพี่หน้าสวย...แบคฮยอนว่ามันแปลก
“ตาพี่แล้วที่รัก พี่เดาใคร” เสียงร่าเริงของเซฮุนดึงแบคฮยอนออกจากความคิดชั่วครู่ แบคฮยอนชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะเดาคำตอบที่มั่นใจว่าถูกต้องออกไป
“พี่ขอเดา
.
.
.
พี่ลู่หาน” ใช่ ต้องใช่ลู่หานแน่ๆ แบคฮยอนมั่นใจว่าตัวเองเดาถูก แบคฮยอนไม่ได้หมายถึงในเกมปัญญาอ่อนนี้ แต่แบคฮยอนหมายถึงเกมในชีวิตจริง
เสี่ยวลู่หาน...
รุ่นพี่หน้าสวยคนนั้น...
คนที่คิดเกินเลยกับแฟนของเขา...
คนนี้แหละ...
ที่รู้ว่าคริสทำอะไร...
แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น...
ต้ อ ง ใ ช่ !
“เฉลย...แบคฮยอนกับแดฮยอนและซองยอลเดาถูก” คำโกหกคำโตหลุดออกมาจากปากของคริส แบคฮยอนสบถในใจตัวเองอย่างหงุดหงิด
เหอะ! ลู่หานเนี่ยน่ะเหรอคนที่โดนกระทำ? ใช่เหรอ? ไม่ใช่เขาหรอกเหรอที่ถูกคนที่ทุกคนไว้ใจลวมลามถึงสามครั้งน่ะ!
ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์เอ่ยปากพูดความจริงอะไรได้เลย คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วก่อนจะเอ่ยปากขอเซฮุนขึ้นไปนอนโดยไม่ฟังคำทักท้วงของเซฮุนอีก ทำเอาคนเอาแต่ใจอย่างเซฮุนถึงกับงงงวยไปกับการกระทำนั้น แต่สงสัยอยู่ได้ไม่นานก็ถูกลู่หานและเพื่อนๆ ดึงความสนใจให้กลับมาที่เกมอีกครั้ง พร้อมกับลู่หานที่วิ่งไปหยิบน้ำมึนเมามาเพิ่มกติกาอีก
...ใครทายผิดต้องดื่มหนึ่งช็อต...
ร่างบางตอนนี้ได้แต่นอนแผ่หราอยู่บนเตียงหนานุ่ม แขนเรียวเล็กยกขึ้นมาพาดไว้บนหน้าผาก แบคฮยอนอึดอัดใจ เหนื่อยใจ ทรมาณใจ เขาไม่รู้จะบอกเซฮุนอย่างไรดีว่าเขารู้สึกแปลกๆ กับตัวลู่หาน และหนักกว่านั้นคือรุ่นพี่คนสนิทของเซฮุนอย่างคริสนั้นทำตัวรุ่มร่ามกับเขา
พยายามคิดหาทางอย่างหนักก็ไม่มีทางออก ได้กลับมาเพียงความคิดตอนจบที่ไม่มีคำว่าแฮปปี้ ถ้าเซฮุนเชื่อ แน่นอนว่าจะต้องไม่เชื่อทั้งหมดถ้าสองคนนั้นไม่ยอมรับ และเซฮุนก็จะกลายเป็นมีเรื่องคาใจไปเลย แต่ถ้าจบไม่สวยด้วยการที่เซฮุนไม่เชื่อ เขาต้องมีปัญหากับเซฮุนแน่ๆ ที่พูดถึงรุ่นพี่ทั้งสองในทางไม่ดี หรือเลวร้ายที่สุดอาจจะต้องเลิกกันไป
แบคฮยอนเป็นคนเห็นแก่ตัว เพราะฉะนั้นเขาจะไม่เลิกกับเซฮุนแน่ๆ
แต่แบคฮยอนก็กำลังกลัว ว่าถ้าคริสและลู่หานทำอย่างอื่นกับเขาที่มากกว่านี้ล่ะ?
นอนคิดมาอยู่คนเดียวได้ไม่นาน คนที่แบคฮยอนนึกถึงขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผลคือ ‘ปาร์คชานยอล’ ไม่ว่าจะด้วยคิดถึงเพราะเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ แต่โทรศัพท์เครื่องหรูก็ถูกกดโทรออกไปหาเพื่อนสนิทเรียบร้อยแล้ว เสียงรอสายดังอยู่ได้ไม่นานคนปลายสายก็รับแล้วกรอกเสียงทุ้มนุ่มที่ฟังกี่ทีกี่ทีแบคฮยอนก็รู้สึกอบอุ่น
[ว่ายังไงครับ...ตัวเล็กของชานยอล]
เสียงตอบรับกับประโยคแสนหวานทำให้แบคฮยอนยกยิ้มขึ้นด้วยความสุข ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อทั้งๆ ที่ก็ไม่รู้ว่าจะเขินเพื่อนตัวเองไปทำไม
“โทรมาหาได้ไหม? ตัวเล็กอยากได้ยินเสียงชานยอล”
[นึกว่าอยู่ที่นั่นแล้วมีความสุขจนลืมฉันแล้วเสียอีก]
“ชานยอลนา...อย่างอนสิ ขอโทษที่ไม่ได้โทรไปบอกว่าถึงแล้ว แต่ตัวเล็กคิดถึงชานยอลจริงๆ นะ”
[...]
“ชานยอล...”
[ตัวเล็กมีเรื่องไม่สบายใจใช่ไหม?]
“...” คำถามที่พุ่งเข้ามาตรงจุดทำเอาแบคฮยอนน้ำตารื้น...จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าเวลาไหนแบคฮยอนกำลังเป็นอะไร จะมีใครที่จับความผิดปกติของน้ำเสียงตัวเขาได้...นอกจากชานยอลเพียงคนเดียว
[ฉันไม่รู้ว่าตัวเล็กเป็นอะไร แต่ชานยอลคนนี้ เพื่อนคนนี้...รักและเป็นห่วงตัวเล็กเสมอนะ]
“ฮึก...ชานยอล”
[อยากร้องเพลงไหมล่ะ เดี๋ยวฉันดีดกีต้าร์ให้]
“อื้อ” คนตัวเล็กลุกขึ้นนั่งก่อนจะปาดน้ำตาที่แสนอ่อนแอออกอย่างลวกๆ เวลานี้เขาควรที่จะตักตวงความสุขทางใจให้กับตัวเองให้มากที่สุด
ชานยอลเปิดลำโพงโทรศัพท์แล้ววางไว้ข้างกาย ก่อนจะบรรจงเล่นเพลงที่เขากับแบคฮยอนชอบเล่นด้วยกันบ่อยๆ ถึงเนื้อหาจะไม่ได้มีความพิเศษอะไร แต่หัวใจเขาก็เลือกที่จะเก็บเพลงนี้ไว้เป็นความทรงจำ ว่าในหลายๆ ครั้งของชีวิต เขาและแบคฮยอนเคยร้องด้วยกัน
[เลิกร้องไห้ได้แล้วนะ ตัวเล็กเป็นของชานยอล น้ำตาของตัวเล็กต้องร้องไห้ให้แค่ชานยอลได้คนเดียวเข้าใจไหม]
“ฮื่อ! คนเอาแต่ใจ คิก~” เมื่อแบคฮยอนอารมณ์ดีขึ้นแล้ว เสียงหัวเราะของแบคฮยอนก็ดูจะสดใสขึ้นทันตา คุยกันอยู่นานก็เหลือบเห็นว่าเที่ยงคืนกว่าแล้ว แบคฮยอนจึงขอวางสายเพื่อที่ชานยอลจะได้พักผ่อนเสียที รวมถึงตัวเขาเองด้วย
“เที่ยงคืนกว่าแล้ว นอนได้แล้วนะชานยอล”
[เข้าใจแล้วครับ...ไหน...บอกรักให้ฟังหน่อยได้ไหม?]
“คิก...ตัวเล็กรักชานยอลนะ รักมากที่สุดในโลกเลย ฮ่าๆ”
[ฮะๆ ชานยอลก็รักตัวเล็กนะ รักมากๆ เที่ยวเสร็จแล้วรีบกลับมาห้องของเรานะ ฉันจะรอ]
“อื้อ...จะรีบกลับไป จะให้กอดจนเมื่อยเลยล่ะ” คนตัวเล็กยิ้มร่าอีกครั้งก่อนจะกดวางสาย มองหน้าจอมือถืออยู่ครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจเป็นครั้งสุดท้าย แต่พอล้มตัวลงนอนก็ต้องตกใจแล้วรีบลุกขึ้นมาแทบจะทันที
“พะ พี่คริส!”
“ไง...ตัวเล็ก” คนตัวสูงที่ยืนฟังบทสนทนามาได้พักหนึ่งตรงหน้าประตูก้าวเท้าเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ
“ขะ เข้ามาทำไม ออกไปนะ!” ลุกขึ้นยืนข้างเตียงพร้อมคว้าเอาโคมไฟที่หัวเตียงขึ้นมาจับเมื่อรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย
“ฉันควรจะบอกเซฮุนดีไหมว่าแฟนที่ตัวเองรักนักรักหนาแอบขึ้นมาโทรหากิ๊กอยู่ข้างบน”
“บอกไปสิ เซฮุนเขารู้อยู่แล้วว่าความสัมพันธ์ของผมกับชานยอลเป็นยังไง!” ตวาดเสียงดังลั่นเพียงเพื่อเขากำลังข่มความกลัวในใจอยู่
“งั้นเหรอ...แล้วถ้าเปลี่ยนเป็นเรื่องของเราสองคนล่ะ?” ว่าแล้วก็เดินเข้าไปใกล้ร่างบางที่กำลังสั่นอย่างหวาดกลัวแล้วกระชากโคมไฟจากมือเด็กน้อยตรงหน้าก่อนจะปาทิ้งไป แบคฮยอนเห็นดังนั้นก็ตะโกนเรียกเซฮุนดังลั่น
“เซฮุน! ช่วยด้วย เซฮุนอยู่ไหน!” คริสแสยะยิ้มกับท่าทีเหล่านั้น บางทีเด็กตัวเล็กๆ คนนี้ก็ดื้อจนน่าฟาดเสียจริงๆ เมือแบคฮยอนเห็นว่าตะโกนเท่าไรเซฮุนก็ไม่ขานรับหรือมาหาเสียที คนตัวเล็กจึงรีบวิ่งหนีออกมาจากห้องนอน แต่แรงฉุดรั้งที่คนตัวสูงส่งมาทำเอาแบคฮยอนถูกเหวี่ยงลงเตียงทันที
“อุ้ก!” ฝ่ามือเนียนนุ่มกมหน้าท้องตัวเองทันที เพราะแรงกระแทกทำให้เขาจุกจนแทบหายใจไม่ออก คริสก้าวขึ้นมาคร่อมทับคนตัวเล็กที่ไม่มีแรงแม้กระทั่งจะขัดขืน จับข้อมือบางที่กุมท้องอยู่ออกมากดลงกับเตียง ก้มลงกระซิบเสียงแหบพร่าอย่างแผ่วเบาให้คนที่ไม่มีแรงสู้ต้องหัวใจหยุดเต้น
“ตอนนี้คนข้างล่างเมาจนสลบกันทุกคนแล้ว เหลือแค่ฉันกับนาย...มาสนุกกันดีกว่าที่รัก”
- ตัดฉึบ! –
อยากอ่านจิ้มที่นี่ #ก่อนโดนแบน lol
กายบอบบางยังคงไหวสั่นอยู่ตลอดเวลาแม้จะถูกกระทำจนเสร็จสิ้นไปแล้ว แต่น้ำตาและความเจ็บปวดยังคงอยู่ คริสกลับห้องตัวเองไปแล้ว แบคฮยอนที่ตอนนี้สภาพย่ำแย่ไปทั้งร่างกายและจิตใจ ตาเรียวเล็กเหลือบมองร่างกายตัวเองอย่างสมเพช ถึงคริสจะไม่ทำรอยอะไรทิ้งไว้ให้เซฮุนสงสัย แต่น้ำขาวขุ่นที่คั่งค้างอยู่ในตัวและเปรอะเปื้อนบนที่นอนยังคงย้ำเตือนถึงฝันร้ายที่แบคฮยอนเจอะเจอ
คนตัวเล็กค่อยๆ ดันตัวเล็กลุกขึ้นต่อสู้กับความเจ็บปวด เพราะความเจ็บที่ช่องทางด้านหลังยังไม่หายแบคฮยอนจึงต้องคลานเข่าเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกาย ปล่อยตัวปล่อยใจให้จมอยู่กับความมืดมนพักใหญ่ก่อนที่จะตัดสินใจเก็บของแล้วเดินลงไปข้างล่างอย่างเร็วที่สุด
เซฮุนกำลังนอนหลับอยู่กลางห้องโถงที่เดิม พร้อมด้วยเพื่อนๆ ทุกคน ขาเรียวยาวก่ายพาดกันจนยุ่งเหยิง จะมีเพียงแค่ลู่หานเท่านั้นที่นอนหลับอยู่บนโซฟา แบคฮยอนก้มลงหอมแก้มเซฮุนเบาๆ หนึ่งครั้งแล้วเดินออกจากบ้านพักตากอากาศทันที
...ขอไปทำใจสักพักเถอะ หัวใจเขาแหลกสลายจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว...
บ้านพักอากาศสีขาวหลังเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ในต่างจังหวัดถูกเจ้าของบ้านร่างเล็กไขเปิดเข้าไปในรอบสามปี กระเป๋าเดินทางถูกปล่อยทิ้งไว้กลางห้อง ใบหน้าสวยมองรอบๆ สถานที่ที่เขาเคยมาครั้งล่าสุดก็ตอนที่งอนชานยอลแล้วหนีออกมา
ขาเรียวก้าวขึ้นไปยังห้องนอนบนชั้นสองของบ้าน ยังดีที่มีแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดให้อาทิตย์ละครั้ง คนตัวเล็กล้มตัวลงนอนก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกด้วยเบอร์เดิม
‘ปาร์คชานยอล’
“ชานยอล...ฮึก”
[ตัวเล็ก...]
“ฮือ...ชานยอลนา...”
[ไม่ร้องครับ ตัวเล็กของชานยอลเป็นอะไร] น้ำเสียงที่ฟังดูแล้วอบอุ่นกำลังสั่นคลอนอย่างน่าตกใจ แบคฮยอนรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงของเพื่อนตัวสูง
“ฮึก...”
[ให้ชานยอลไปหาไหม ให้ไปรับไหม ตัวเล็กอย่าร้องไห้สิ]
“ฮึก...”
[ตัวเล็กครับ...ตัวเล็กยังมีชานยอลนะ]
“ฮึก...”
[งั้นชานยอลจะฟังเสียงตัวเล็กร้องไห้ แล้วจะร้องไห้เป็นเพื่อนโอเคไหม?]
“ฮึก...”
[ถ้าไม่ตอบแสดงว่าโอเค]
“ฮึก...”
[…]
“ฮือ...” กลายเป็นว่าแบคฮยอนต้องนอนร้องไห้อยู่บนเตียงของบ้านพักอากาศที่พ่อแม่ซื้อทิ้งไว้ให้นานนับชั่วโมง โดยมีชานยอลนั่งฟังแล้วน้ำตาไหลตามคนที่ตนรักอยู่เงียบๆ
แต่แบคฮยอนรู้
รู้ว่าชานยอลกำลังร้องไห้ตามที่พูดจริงๆ
ขอโทษนะชานยอล
ขอโทษที่ทำให้นายเสียใจไปกับฉัน
ตัวเล็กขอโทษ
หาดทรายสีขาวสะอาดตาพร้อมกับกลิ่นอายทะเลลอยมาตามลมทำให้คนตัวเล็กรู้สึกสบายใจมากขึ้น แบคฮยอนหลบมาอยู่ที่นี่ได้สามวันแล้ว คนตัวเล็กยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าใครทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นชานยอลที่คอยปลอบโยนเขาตลอดเวลา หรือลู่หานคนที่เขาอยู่ด้วยแล้วรู้สึก หรือคริสคนที่ทำร้ายเขาอย่างไม่น่าให้อภัย โดยเฉพาะเซฮุน...คนที่เขารักสุดหัวใจ
ข้อความล่าสุดของแบคฮยอนคือข้อความที่ส่งไปให้เซฮุนว่าเขาแค่กำลังพักผ่อน ถึงเซฮุนจะโทรหาวันละหลายร้อยสาย แต่แบคฮยอนก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์ รู้ทั้งรู้ว่ายิ่งหนีเซฮุนก็ยิ่งตามยิ่งเป็นห่วง แต่แบคฮยอนกลัวเหลือเกิน...กลัวว่ากลับไปจะถูกคริสทำร้ายอีก
“อยู่นี่เอง” คนที่กำลังมองคลื่นในทะเลอย่างเหม่อลอยสะดุ้งขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนพร้อมกับอ้อมกอดจากทางด้านหลังที่รัดแน่นแต่ให้ความรู้สึกอบอุ่น กลิ่นกายหอมหวานที่แสนคุ้นเคยทำเอาหัวใจแบคฮยอนที่ดูไม่มีชีวิตกลับมาเต้นแรงและถี่รัวอีกครั้ง
“เซฮุน...” หันกลับไปมองคนด้านหลังก็พบกับใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ได้ชื่อว่าแฟน ถึงจะดูว่าเหนื่อยแต่เซฮุนก็ยังยกยิ้ม ริมฝีปากบางถูกครอบครองโดยเจ้าของตัวจริงอีกครั้ง เลือดในกายสูบฉีดจนใบหน้าร้อนเห่อ แบคฮยอนรู้สึกตื่นเต้นจนลืมเรื่องราวที่แสนจ็บปวดไปเสียหมด
...เพียงเพราะจูบจากคนรักแค่จูบเดียว...
“หนีออกมาอย่างนี้ผมตกใจหมดเลย” ยกมือขึ้นบีบจมูกรั้นของแฟนตัวเองอย่างหมั่นเขี้ยว ในที่สุดเขาก็ตามหาหัวใจตัวเองเจอเสียที
“ตามหาพี่เจอได้ยังไง?”
“ผมก็สืบเอาจากเพื่อนที่คณะที่สิ ว่าพี่มีเพื่อนสนิทกี่คน มีญาติอยู่ไหน จนรู้ว่าพี่หนีผมมาที่นี่ ตกใจหมดเลยนะที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอพี่ที่บ้านพี่คริสน่ะ”
บ้านพี่คริส
บ้านพี่คริส
บ้านพี่คริส
บ้านพี่คริส
เกลียดคำนี้ที่สุด...
“เซฮุน...พี่ขอร้อง...”
“หื้ม?”
“อย่าพูดถึงอดีตทุกอย่าง อย่าพูดถึงใคร อย่าพูด...เราอยู่กันแค่สองคนอย่าพูด...” น้ำสีใสกำลังเอ่อเต็มดวงตาคนตัวเล็กอีกครั้ง ถึงเซฮุนจะตกใจและงุนงงอยู่บ้างแต่ก็รีบพยักหน้าเข้าใจและมอบกอดที่แสนอบอุ่นให้คนรักแทน มือหนาลูบผมคนในอ้อมกอดอย่างแผ่วเบา มอบจุมพิตแสนหวานบนหน้าผากอย่างอ่อนโยน...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
น้องหมาขอเห่า! : ปุ้งงงงงงง!~ มาลงให้แล้วทีเดียว 100% โอเคเนอะ?
ขอโทษด้วยที่บอกว่าจะมาอัพให้เมื่อวันอาทิตย์ก่อน
แต่พอดีว่าสวูเกมมันเป็นอะไรที่สูบพลังชีวิตมากเลยก็เลยไม่ได้ปั่นสักที
ตอนนี้มาอัพให้แล้วไม่โกรธกันนะคะ?
ฉากหลังม่าน (เอ็นซี) ไม่จำเป็นต้องขออ่านก็ได้นะคะ มันค่อนข้างรุนแรง อ่านแล้วสงสารน้องแบค
กลัวว่าบางคนรับไม่ได้แล้วจะเลิกอ่านกัน #แล้วมึงจะแต่งทำเพื่อ? Orz
เอาเป็นว่าใครอยากอ่านแปะเมลไว้
(ห้ามทิ้งเมลไว้เฉยๆ หรือเม้นว่า ‘ขอหน่อยนะคะ’ เห็นแล้วเสียใจค่ะ เหมือนไม่ให้เกียตรคนแต่งเลย ;O;)
จะส่งให้พร้อมกันทีเดียววันจันทร์ พุธ ศุกร์ แล้วจะไม่ส่งแล้ว
จะไปลงในเว็บแต่ให้เสิร์ชหากันเอง ไม่บอกว่าเว็บไหนอะไรยังไง (เพราะตอนนี้ยังตัดสินใจไม่ได้)
เจอกันตอนหน้า อาทิตย์หน้าค่ะ :’D
Ps.ตอนนี้แต่งมาครึ่งเรื่องแล้วนะคะ อีกหกตอนก็จบแล้ว มีสเปฯอีกสองตอน
แต่จะแต่งอีกหกตอนจบจริงหรือเปล่าไม่รู้ เพราะตอนนี้เขียนยาวเกินจากพล็อตที่วางไว้ด้วย =_=
ความคิดเห็น