คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : + Cruel + Number Five
Number Five
XXX Part
ใบหน้าเรียวเล็ก พวงแก้มใสแดงระเรื่อ กลิ่นกายที่หอมหวานเหมาะสมกับเรือนร่างที่บางบาง...ยังตราตรึงในใจผมไม่จางหาย ผมไม่แน่ใจว่าผมเป็นอะไรกันแน่ เขาก็แค่เด็กกะโปโลคนหนึ่งที่ดันเผลอหลุดเข้ามาในวงโคจรชีวิตของผม และผมก็บังเอิญได้ใกล้ชิดกับเขาเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
จะบอกว่าผมแอบปันใจให้เด็กที่ชื่อแบคฮยอนนั่นก็ได้
จริงๆ ผมไม่ได้มีแผนอะไรในหัวมากมายหรอกนะ ก็แค่...อยากจะลองหาอะไรสนุกๆ ทำ และบังเอิญว่าผลตอบแทนของผมมันก็น่าสนใจไม่ใช่น้อย
ผมสนใจรูปลักษณ์ภายนอกของเขา
ผมสนใจลักษณะท่าทางของเขา
ผมสนใจแววตาและความรู้สึกที่น่าค้นหาของเขา
ผมสนใจทุกอย่างที่เป็นเขา และเริ่มอยากจะลองสำรวจ
อยากสำรวจ
อยากสำรวจทั้งภายนอก
อยากสำรวจทั้งภายใน...
End XXX Part
“จะกลับเมื่อไร”
“อึก...ไม่...ไม่แน่ใจ...อะ”
“....”
“อ๊ะ...”
“...โทรมาหาด้วยถ้าถึงแล้ว...”
“อืม...อึก!”
“ดูแลตัวเองดีๆ นะ”
“รู้แล้ว”
“ระวังตัวด้วย...”
“รู้...อะ...รู้แล้ว...”
“แบคฮยอน...”
“อ๊า...” เสียงกรีดร้องแห่งความสุขสมดังไปทั่วห้อง คนตัวเล็กหอบหายใจถี่หลังเสร็จกิจไปเมื่อสักครู่ คนตัวโตกว่าล้มตัวลงนอนด้านข้างโอบกอดเอวบางให้แนบชิดราวกับกลัวว่าใครจะแยกจากไป มือหนาลูบศรีษะบางอย่างเบามือ พรมจูบลงบนหัวไหล่นวลเนียน
เป็นอีกครั้งที่ร่างกายแบคฮยอนต้องตกเป็นของเพื่อนสนิท เพียงแค่เอ่ยขอไปเที่ยวทะเลกับเซฮุนและเพื่อนๆ ของเซฮุน ก็ทำเอาชานยอลเงียบซึมไปหลายวัน และสุดท้ายก็จบด้วยการง้อด้วยร่างกายอีกครั้งในคืนสุดท้ายก่อนที่วันรุ่งขึ้นแบคฮยอนต้องไป
“ตัวเล็กเจ็บไหม”
“ไม่เจ็บหรอก”
“แต่เมื่อกี้ฉันรุนแรง...”
“มะ...ไม่เจ็บจริงๆ”
“ไม่เชื่อ ไหนมาดู...”
“อ๊ะ!” ร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ คนที่นอนข้างกายก็ลุกขึ้นมาเปิดผ้าห่มผืนหนา แล้วนั่งลงตรงปลายเตียง แบคฮยอนหุบขาทันทีพร้อมพวงแก้มใสที่แดงระเรื่อ คนตัวเล็กโวยวายลุกขึ้นนั่งยื้อยุดฉุดกระชากผ้าห่มที่ปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าไว้จนสุดแรง แต่สุดท้ายก็กลายเป็นถูกโอบกอดด้วยท่อนแขนแกร่ง ใบหน้าหวานซบลงกับแผ่นอกหนาเนื้อแนบเนื้อไปโดยปริยาย
ชานยอลคนบ้า!
ชอบทำให้เขินอยู่เรื่อย!
อย่าทำให้ใจฉันเต้นแรงได้ไหม...
“ฮ่าๆ...ไม่ได้เห็นนายพยศแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะตัวเล็ก?”
“พะ พยศอะไรเล่า!” ว่าแล้วก็ฟาดต้นแขนหนาไปหนึ่งทีแรงๆ ก้มหน้าหลบสายตาเจ้าเล่ห์ก็ไม่ได้เพราะก้มลงไปก็เจอกับชานยอลน้อยกับแบคฮยอนน้อยน่ะสิ!
“เลิกดื้อได้แล้วน่า นอนลงซะ เดี๋ยวทายาให้”
“มะ ไม่ต้อง”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เดินไม่ไหว”
“มะ ไม่เอา!” ตวาดเสียงดังลั่น แต่ไม่ได้หมายความว่ากำลังโกรธ เพียงแค่แบคฮยอนไม่รู้ว่าจะจัดการไล่ความเขินอายออกไปได้อย่างไร
“นอนลงเถอะ หลับตาแปปเดียวเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว ขืนชักช้ามัวแต่เขินนั่นเขินนี่เดี๋ยวโดนอีกรอบไม่รู้นะ” พูดออกไปพลางทำสายตากรุ้มกริ่ม ลวนลามร่างบางด้วยสายตาหื่นกาม จนคนตัวเล็กต้องรีบนอนลงแล้วเอาผ้าห่มมาปิดหน้าห่มตัวอีกครั้ง ไม่นานก็รู้สึกได้ว่าถูกมือหนาของใครอีกคนจับเรียวขาของตนให้ตั้งฉากขึ้น
เพียงอึดใจเดียวก็ต้องสะดุ้งเฮือกกับความเย็นของยาที่ถูกป้ายลงมา แบคฮยอนจิกผ้าปูเตียงแน่นเพราะรู้สึกเขินอายและเสียวซ่านแปลกๆ สัมผัสที่อ่อนโยนแสดงถึงความเป็นห่วงในร่างกายของเขาที่ชานยอลมอบให้ ถึงแม้จะเจ็บปวดกับสิ่งที่เขาและชานยอลทำลับหลังเซฮุน แต่ก็อดสงสารชานยอลและสมเพชตัวเองไม่ได้...
แบคฮยอนได้แต่ขอ...
ขอร้อง...
ขอแค่ใครสักคน...
ที่เข้าใจความรู้สึกที่แท้จริงของเขาบ้างก็เพียงพอ...
“ชานยอลรักตัวเล็กมากนะ...” สิ้นเสียงก็ได้รับสัมผัสจากริมฝีปากหนาเบาๆ ที่หน้าผาก ก่อนรูมเมทตัวสูงจะทิ้งตัวลงข้างกายและสวมกอดเอวบ้างเอาไว้ รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนใบหน้าของคนถูกกอด ขยับตัวแนบชิดกับเพื่อนรักและเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด
“วู้วววววว~” เสียงตะโกนร้องโต้ลมบนรถเปิดประทุนคันหรูสีแดงสด ซาวนด์เพลงดังกระหึ่มจนคนตัวเล็กอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นปิดหู เซฮุนหันมายิ้มกว้างให้คนรักก่อนจะนั่งลงกับเบาะแล้วโอบกอดแบคฮยอนเอาไว้
“ไม่สนุกเหรอ อีกนิดเดียวเดี๋ยวก็ถึงบ้านพักของพี่คริสแล้วครับ”
“เปล่า แค่เสียงเพลงมันดังไปหน่อยพี่ปวดหูน่ะ” โน้มตัวเข้าไปใกล้หูของรุ่นน้องแล้วค่อยพูด เพื่อไม่เป็นการเสียงมารยาทกับเจ้าของรถ แบคฮยอนเกรงว่าถ้าพูดดังไปเดี๋ยวจะกลายเป็นว่าเขาเอาแต่ใจ
“อ้อ...พี่คริสเบาเสียงเพลงหน่อยดิ ผมคุยกับที่รักผมไม่ถนัดว่ะ” ออกแนวเป็นคำสั่งกลายๆ ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้พี่ชายหน้าหวาน
“ฮ้า~ แค่คิดว่าจะได้อยู่กับพี่แบคฮยอนสามวันสามคืนโดยไม่มีใครขัดขวางผมโคตรมีความสุขเลย นี่ผมวางแผนมายาวเป็นหางว่าวเลยนะครับ กะว่าให้พี่สนุกสุดเหวี่ยงกับทริปหรรษา พาเล่นน้ำในทะเล นอนเปลผูกยามค่ำคืน พอดึกดื่นเราก็....” หยุดคำพูดไว้แค่นั้นแล้วจ้องมองใบหน้าเรียวสวยที่ยิ้มร่าขบขันไปกับสคริปต์ที่เขาท่องมา แบคฮยอนหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยถาม
“แล้วก็อะไร?”
“ก็...” เอี้ยวหน้าเข้าไปใกล้กว่าเดิม ลมหายใจร้อนรินรดอยู่บริเวณต้นคอขาวเนียนจนแบคฮยอนใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ
“...ดื่มน้ำผึ้งของพี่แบคฮยอนไงครับ” ว่าจบแล้วก็งับเข้าที่ใบหูของคนรักเบาๆ จนแบคฮยอนสะดุ้งเฮือก
“บ้า!” ว่าพลางยกมือขึ้นตีไหล่คนขี้แกล้งไปหนึ่งทีแรงๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนี แบคฮยอนรู้สึกร้อนวูบวาบจนไม่กล้าสบตากับเซฮุนอีกเลย ส่วนคนที่แกล้งก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พอใจกับผลงานของตัวเอง โดยไม่ลืมที่จะออดอ้อนร่างบางราวกับเด็กน้อย
“นะครับ...ให้เซฮุนได้เป็นคนแรกของพี่แบคฮยอนนะ”
กึก!
ราวกับโลกของแบคฮยอนหยุดหมุน
ไม่มีอีกแล้วกับคำว่า ‘คนแรก’
ไม่มีอีกแล้วกับของมีค่าของแบคฮยอน...
“ได้ไหมครับ?” เซฮุนยังคงเซ้าซี้รอคำตอบเมื่อเห็นว่าแบคฮยอนเงียบไป แต่ความไม่รู้ก็ทำให้เซฮุนคิดทึกทักไปเองว่าแบคฮยอนคงจะเขินจนไม่กล้าพูดออกมา
“เอ๊ะโอ~ พี่แบคฮยอนเขินเหรอครับ ไม่เป็นไรน่า ผมสัญญาว่าจะกอดพี่แบคฮยอนให้อ่อนโยนที่สุด เพราะพี่แบคฮยอนจะเป็นคนแรกของผม และผมก็จะเป็นคนแรกของพี่แบคฮยอน...” ขอบตาร้อนผ่าวปะปนกับความรู้สึกจุกที่หน้าอก เหมือนมีมือใครสักคนที่มองไม่เห็นกำลังบีบหัวใจของแบคฮยอน บีบ...ราวกับต้องการให้แหลกคามือ
ใบหน้าหล่อเหลาที่ส่งสายตาให้อย่างอบอุ่นจนแบคฮยอนเกือบจะกลั้นน้ำตาของความรู้สึกผิดไว้ไม่อยู่ เมื่อไม่รู้จะหลบหนีอย่างไรแบคฮยอนจึงตัดสินใจโอบกอดกายตรงหน้าซ่อนน้ำตาไว้ให้แน่นที่สุด ถึงเซฮุนจะตกใจอยู่ไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร ไม่ทวงคำตอบ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่สงสัย...
“ถึงแล้วเซ...”
“ชู่วว...เบาๆ ดิพี่ พี่แบคฮยอนหลับ” เสียงพูดราวกับกระซิบของเซฮุนเปล่งออกมาพร้อมแววตาที่เหมือนกำลังจะดุรุ่นพี่ตัวสูง คริสที่กำลังตะโกนบอกเซฮุนว่าถึงที่หมายแล้วถึงกับชะงัก ลู่หานที่นั่งเบาะหน้าเอี้ยวตัวไปมองบ้าง พลันภาพที่เห็นก็ทำเอาลู่หานต้องรีบเบือนหน้ากลับแล้วเปิดประตูลงจากรถโดยไม่รอใคร ทำเอาคริสที่นั่งอยู่ข้างๆ ต้องขมวดคิ้วมองตามอย่างงุนงง
ก็แค่แบคฮยอนหลับ
ก็แค่แบคฮยอนกอดเซฮุน
ก็แค่แบคฮยอนซุกหน้าบนอกเซฮุน
ก็แค่เซฮุนมองแบคฮยอน
มองด้วยสายตารักใคร่และหลงใหลก็แค่นั้น
แค่นั้นจริงๆ...หึ!
“พี่คริสเข้าบ้านไปก่อนเลย วานเปิดห้องให้ด้วยนะ เดี๋ยวผมอุ้มพี่แบคฮยอนตามไป”
หลังจากอุ้มคนรักเข้ามายังห้องนอนที่พี่ชายคนสนิทเปิดทิ้งไว้ให้แล้ว เซฮุนค่อยๆ วางคนในอ้อมกอดลงอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวว่าจะทำแบคฮยอนตื่น จัดแจงผ้าห่มคลุมตัวให้เรียบร้อยก่อนจะนั่งลงข้างเตียงมองใบหน้าเนียนใสอย่างวิเคราะห์
...อะไรที่ทำให้คนรักของเขาร้องไห้กันนะ?...
“เฮ้ออ...” ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อคิดอย่างไรก็หาคำตอบที่แน่ชัดไม่ได้ มือหนาเอื้อมไปสัมผัสผิวใต้ตาของอีกคนอย่างแผ่วเบา เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าใต้ตาของแบคฮยอนนั้นบวมแล้วช้ำราวกับคนร้องไห้หรืออดนอนบ่อย
ส่ายหน้าให้กับความไม่เอาใจใส่ของตัวเองจนดูแลคนรักได้ไม่ดีเท่าที่ควร ก่อนจะมอบจุมพิตบางเบาลงบนเปลือกตาที่ปิดสนิท กลิ่นผิวกายที่หอมชวนหลงใหลทำเอาเซฮุนเผลอไผลมอบจุมพิตลงบนผิวแก้ม สันกราม แล้วซอกคอขาวเนียน
“อื้อ...” แบคฮยอนเบี่ยงตัวขยับหนีเล็กน้อย ใบหน้าคิ้วขวมวดบ่งบอกได้ดีว่าคนตัวเล็กรำคาญกับสัมผัสนี้แค่ไหน ราวกับสิ่งที่เซฮุนทำเป็นการรับกวนการพักผ่อนที่แสนสบายของตน
...ก็เซฮุนรบกวนจริงๆ นี่เนอะ J...
“ผมอาจจะไม่ได้มอบความรักที่ดีที่สุด แต่รักของเราจะเป็นรักที่สุดของคำว่าดี ผมรักพี่นะ แบคฮยอนของผม”
“อื้อ...” เสียงหวานครางเบาๆ ในลำคอเพราะรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของใครบางคนที่รบกวนการนอนของตน ค่อยๆ เปิดเปลือกตาเพ่งดูสิ่งที่รบกวน แต่ภาพที่เห็นก็ทำเอาแบคฮยอนต้องสะดุ้งตื่นเต็มตา
“เฮ้ย!” ร้องตกใจแต่ก็ขยับไปไหนไม่ได้ เพราะใบหน้าของคนรักรุ่นน้องแนบอยู่กับจนแทบจะจมหายเข้ามาในร่างเขาอยู่แล้ว
“ซะ เซฮุน!” ยกมือขึ้นดันอกหนาของคนที่นอนทับอยู่หวังให้ตัวเองเป็นอิสระ แต่เปล่าเลย โอเซฮุนกลับเบี่ยงใบหน้าหล่อเหลาแล้วมอบจุมจิตแสนหวานให้แทน
“อื้อ~” มือเรียวกำปกเสื้อเชิ้ตของแฟนหนุ่มเอาไว้แน่น ด้วยความรู้สึกวาบหวามที่เกินห้ามใจ
เป็นเซฮุนคนเดียวที่แค่อยู่ใกล้ๆ แบคฮยอนก็เขิน
เป็นเซฮุนคนเดียวที่แค่จุมพิตเบาๆ แบคฮยอนก็ใจเต้นแรง
เป็นเซฮุนคนเดียวที่ไม่ว่าจะทำอะไร แบคฮยอนก็ต้องเผลอตัวปล่อยใจไปทุกอย่าง
เป็นเพียงเซฮุนคนเดียวจริงๆ
“อืม...” กลายเป็นเรียวแขนเล็กเสียเองที่โอบกอดรอบคอของคนด้านบน กดลงให้สองกายแนบชิดกันมากที่สุด น้ำใสๆ ไหลลงที่มุมปาก หากแต่งทุกคู่กลับดูดซับให้กันอย่างไม่นึกรังเกียจ
...ทุกๆ อย่างที่เกิดจากความรัก ไม่มีอะไรน่ารังเกียจสักนิด...
มอบสัมผัสหวานซึ้งให้กันอยู่พักใหญ่จนเกือบขาดใจกันทั้งคู่ เซฮุนก็ผละออกมาเล็กน้อยแต่ก็ไม่วายแกล้งจุมพิตไปอีกหนึ่งทีเบาๆ ตอนนี้เองที่เซฮุนมองเห็นใบหน้าของคนรักที่ขึ้นสีแดงระเรื่อไปทั่วจนลามไปยังใบหู คนแก่กว่าเลือกที่จะเบือนหน้าหลบทำเป็นมองโคมไฟหัวเตียงแล้วไม่พูดอะไร จนเซฮุนนึกอยากจะฟัดแก้มอิ่มนี้ให้แรงๆ สักทีสองที
“ไหนตอนแรกทำเป็นผลักไส...”
“ห๊ะ!” เผลออุทานออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบทุบอกคนด้านบนจนเสียงดังปึกๆ ยกใหญ่
“ก็ใครล่ะทำเคลิ้ม...” พูดเสียงเบาราวกับไม่ต้องการให้ใครได้ยิน แต่มีหรือที่คนที่แนบชิดกับร่างเล็กนี่ทั้งตัวจะไม่ได้ยิน
...ได้ยินจนยิ้มแก้มปริเลยสิไม่ว่า...
“ก็พี่แบคฮยอนอยากทำตัวน่ารักไม่ว่าจะหลับหรือตื่นทำไมล่ะ ผมอดใจไม่ปล้ำพี่มาได้นานแค่ไหนก็บุญแล้ว”
“เด็กบ้า! ในหัวคิดแต่เรื่องนี้หรือไง”
“หรือพี่แบคฮยอนไม่คิดล่ะ” ว่าแล้วก็ฉกหอมแก้มซ้ายคนรักไปอีกหนึ่งทีแรงๆ
ฟอดดดดด~
ก็เอากับเขาสิ...
ใครไม่เขิน...
แบคฮยอนเขิน! ;///////;
“งื้อออ อย่ามองนะ! อย่ามอง!” ร้องเสียงหลงพลางยกมือปิดใบหน้าเรียวสวยของตนไว้ ร่างบางส่ายหน้าไปมาไม่ยอมให้คนขี้แกล้งเอามือออก
...ก็ถ้าเอามือออกก็เห็นหมดน่ะสิ ว่าหน้าเขาแดงแค่ไหน...
“ปิดหน้าทำไมครับพี่แบคฮยอน ไหนๆ เปิดหน้าให้ดูหน่อยสิว่าจะแดงเป็นก้นลิงรึเปล่า~” ทั้งดึงมือ ทั้งจี๋เอว หนักสุดก็แอบหอมซอกคอขาวๆ โดยอาศัยช่วงชุลมุนแบบนี้...โอเซฮุนนี่ก็เจ้าเลห์ไม่เบาแฮะ (ผมชมตัวเอง – เซฮุน)
“งื้อออ ไม่เอาอย่าแกล้ง ฮ่าๆ อย่า...อย่าจั๊กจี๋เซฮุน ไม่เอา ฮ่าๆ” สุดท้ายก็ต้องจำยอมเอามือออกจากหน้ามาดันแขนเด็กจอมซนออกไปแทน ไม่นานเซฮุนก็เลิกแกล้ง จับมือเรียวสวยขึ้นมาลูบอยู่สองสามครั้ง
“มือพี่แบคฮยอนสวยจัง”
“มือแม่พี่สวยกว่านี้อีก” มองไปยังมือตัวเองแล้วก็ตอบอย่างภูมิใจ มือเรียวสวยที่ใครๆ ต่างก็ชอบชมเขา แท้จริงแล้วยังมีคนที่มือสวยกว่าเขาอยู่มาก
“ผมว่ามันจะสวยกว่านี้ถ้ามีแหวนซักวง...”
“หื้ม?”
“ให้ผมได้เป็นคนซื้อแหวนวงนั้นให้พี่นะ...” แบคฮยอนมองเซฮุนอย่างอึ้งๆ แววตาที่จริงจังจากดวงตาคมมกริบที่คนรักส่งมาให้ทำให้แบคฮยอนรู้สึกใจเต้นมากกว่าที่เคยเป็น อดหน้าแดงกับคำพูดที่ไม่รู้ว่าเซฮุนแฝงความหมายอะไรสำคัญอะไรจริงๆ หรือเปล่า
ก็แค่ซื้อแหวน
อย่าคิดมากเลยน่า
เขาไม่ได้ขอแต่งงานเราซักหน่อย
“คิดลามกอะไรอยู่ล่ะครับถึงได้หน้าแดงขนาดนี้”
“บะ บ้า!” ร้องเหวอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ ก็ถูกแซวด้วยคำถามน่าเกลียด
“พี่ต้องเป็นคนถามเซฮุนถึงจะถูก ใครกันแน่ที่คิดลามกตลอดเวลา” ปากสีชมพูงองุ้มไม่ต่างกับเด็กน้อยเอาแต่ใจ แต่นั่นก็ไม่ทำให้เซฮุนรำคาญเลยแม้แต่น้อย มีแต่จะมองว่าน่ารักขึ้น...น่ารักขึ้น...น่ารักขึ้น...
“ก็แค่บอกว่าจะซื้อแหวนให้พี่เอง ทำเป็นหน้าแดงไปได้ ยังไม่ถึงเวลาขอแต่งงานซักหน่อย”
“อะ อะไรเล่า! ก็ไม่ได้คิดว่าจะขอซักหน่อย...” ถึงจะโวยวายกลบกลืนไปก็เท่านั้น แต่ใบหน้าไม่รักดีดันแสดงออกอย่างเห็นได้ชัดไปแล้วว่าเขาน่ะ ‘เ สี ย ด า ย’ มากขนาดไหน
“ฮึๆ ไว้รอผมเรียนจบก่อน ถึงตอนนั้นถ้าพี่ยังไม่ทิ้งผม ผมจะขอพี่แต่งงานให้ได้เลยคอยดู”
“ใครกันแน่ที่จะเป็นฝ่ายทิ้ง เซฮุนป๊อปปูล่าจะตาย ใครๆ ก็มาแจกขนมจีบ”
“หื้ม? พูดแบบนี้แสดงว่าที่รักหึงผมงั้นสิ”
“เปล๊า~”
“ฮะๆ แฟนใครน้าาา น่ารักจนอยากจะเก็บไว้ดูคนเดียว” ว่าแล้วก็ใช้สันจมูกได้รูปของตัวเองถูไถเข้ากับจมูกเล็กของใครอีกคน เรียกใบหน้าซับสีเลือดขึ้นมาอีกระรอก
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...ผมจะไม่มีวันทิ้งพี่...ผมสัญญา”
อาหารปิ้งย่างมากมายพร้อมแก้วน้ำหลากสีเรียงรายอยู่เต็มบ้านพักสุดหรู แบคฮยอน เซฮุน คริส ลู่หาน และเพื่อนๆ อีกสี่คนที่มาร่วมทริปในการพักผ่อนวันแรกของการปิดเทอม แบคฮยอนดูเหมือนจะเริ่มสนิทและเข้ากันได้กับเพื่อนของเซฮุนอยู่บ้าง หากแต่ความไม่สบายใจก็ยังคงอยู่ กับแววตาไม่ป็นมิตรของลู่หาน และการกระทำเมื่อครั้งก่อนของคริส
แบคฮยอนปลีกตัวมาหาน้ำดื่มที่ไม่ใช่แอลกอฮอล์ในครัวคนเดียว ปาร์ตี้เลี้ยงฉลองปิดเทอมแรกมีแต่น้ำมึนเมากับเสียงเพลงดังกระหึ่ม แบคฮยอนไม่ค่อยชอบบรรยากาศแบบนี้เท่าไรนัก จึงถือโอกาสแอบหลบอยู่ในนี้นานสองนาน
คนตัวเล็กถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นหาอะไรรองท้อง พยายามควานหาผลไม้หรือของกินเล่นดู แต่ก็เปล่าประโยชน์ ตู้เย็นขนาดใหญ่มีเพียงแค่ไวน์ และน้ำเปล่าให้แบคฮยอนเลือกเท่านั้น
“อุ้ย!” สะดุ้งตกใจเมื่อปิดประตูตู้เย็นเสร็จก็ถูกใครบางคนกอดจากด้านหลัง มือข้างหนึ่งก็ยกขึ้นมาปิดตาเขาอยู่
“ซะ เซฮุนเหรอ?” พยายามแงะมือออกแต่ก็กลับเอาชนะแรงกอดรัดจากคนด้านหลังไม่ได้ แบคฮยอนพยายามดิ้นเพราะเขาไม่ชอบเล่นอะไรแบบนี้ ริมฝีปากสีสวยกำลังจะเอื้อยเอ่ยคำต่อว่าแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อสัมผัสของปลายจมูกจากคนด้านหลังแตะลงที่ต้นคอเพรียวระหง
...ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมของเซฮุน!...
“ปล่อย! คุณเป็นใครปล่อยผมนะ! เซฮุนช่วยด้วย!” พยายามใช้แรงดิ้นให้มากที่สุดเพื่อที่จะได้หลุดออกจากพันธนาการ ร่างบางตัวสั่นใจสั่นไปหมดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาไม่รู้ว่าคนด้านหลังนี้เป็นใคร แล้วต้องการอะไรกันแน่ถึงได้ล่วงเกินเขาแบบนี้
ต้องเป็นหนึ่งในคนที่ร่วมทริปนี้
อาจจะเป็นเพื่อนสักคนของเซฮุน
หรืออาจจะเป็น....
“พะ พี่คริส!”
“!!!”
“พี่คริสใช่ไหม!? ปล่อยผมนะ พี่คิดจะทำอะไร!” กำมือที่เคยถูกชมว่าสวยจนแน่นแล้วทุบตีคนด้านหลังอย่างสะเปะสะปะ ถึงจะโดนบ้างไม่โดนบ้างแต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
“หึ...ทำไมนายถึงรู้ว่าเป็นฉัน” ร่างสูงตัดสินใจปล่อยคนในอ้อมกอดออกแล้วอาศัยแรงที่มีมากกว่าดันคนตัวเล็กให้ชิดกำแพงอยู่ภายใต้อาณัติของตน
“กลิ่น!”
“...”
“กลิ่นที่ผมจำได้ว่าวันนั้นพี่ทำอะไรทุเรศๆ ใส่ผม!” พูดเสียงแข็งใส่คนที่โตกว่าอย่างไม่กลัวเสียมารยาท ดวงตาที่เคยสดใสแปรเปลี่ยนเป็นดุดัน แบคฮยอนไม่เคยทำกิริยาแบบนี้ใส่ใคร แต่คริสจะเป็นคนแรกที่เขาทำแบบนี้
“จุ๊ๆ...นายทำหน้าทำตาดุใครแบบนี้เป็นด้วยเหรอเนี่ย? ไหนมาดูใกล้ๆ ซิ”
“ฮึก!” หลับตาปี๋แล้วสะบัดหน้าหนีฝ่ามือหนาของอีกคนทันที แบคฮยอนไม่แม้แต่จะอยากเข้าใกล้หรือมองเห็นหน้าคนใจร้ายที่เคยลวนลามเขาคราวก่อน คริสมองปฏิกิริยาของเด็กน้อยตรงหน้าแล้วก็รู้สึกได้ว่าบยอนแบคฮยอน ‘น่ารัก’
ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับลูกหมาจอมดื้อซักนิด
มิหนำซ้ำยังเหมือนแมวน้อยน่ารักที่พยายามจะขู่ฟ่อๆ
นี่สินะ ของดีที่เซฮุนหลงนักหลงหนา
“หลับตาทำไมล่ะ ลืมตามามองหน้าหล่อๆ ของฉันไม่ดีกว่าหรือไง”
“หล่อแต่นิสัยไม่ดี!”
“หื้ม?” เลิกคิ้วสูงกับคำด่าทอที่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่คำด่าทอสักนิด คริสหัวเราะในลำคอน้อยๆ ก่อนจะใช้มือช้อนคางเรียวได้รูปขึ้นมาเบาๆ
เพี๊ยะ!~
“อย่ามาแตะต้องตัวผม!” ฉับพลันที่ได้สัมผัสกับผิวเนียนนุ่ม แรงกระทบเบาๆ ทำเอามือของเขาถูกปัดออก เหลือบมองดูมือตัวเองแล้วหันกลับมามองใบหน้าน่ารักที่กำลังแดงซ่านเต็มไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
“รู้สึกเหมือนโดน
.
.
.
แมวข่วน
.
.
.
แมวข่วนอากาศ”
“พะ พี่คริส!” แบคฮยอนตวาดเสียงแข็งพร้อมกับร่างกายที่สั่นไปหมด ทั้งกลัว ทั้งโมโห ทั้งรังเกียจ นึกโทษตัวเองอีกครั้งที่ดันแรงน้อยจนไม่สามารถปกป้องตัวเองได้เลย
“ก็ยังดีท่นายยังเรียกฉันว่าพี่”
“ผะ ผมก็ไม่อยากเรียกนักหรอก!”
“งั้นเหรอ? แล้วเรียกทำไมล่ะ”
“!!!” เรียกทำไม?...นั่นสิ...เขาจะเรียกคนนิสัยเสียอย่างคริสว่าพี่ทำไม!
“ผะ ผมไม่รู้! ออกไปนะ ผมจะไปหาเซฮุนแล้ว!” อาศัยช่วงนี้ผลักอกคนตรงหน้าออกไป นังดีที่คราวนี้คริสเซถอยหลังไปสองสามก้าวให้เขาได้เดินหนีบ้าง แต่พอก้าวหนีได้ไมกี่ก้าวเสียงจากด้านหลังก็ดึงความสนใจของเขาให้หยุดชะงัก
“ถ้าไม่รู้ตัวก็จะบอกให้...”
“...”
“ที่นายยังเรียนฉันว่าพี่...”
“...”
“...เพราะนายกลัวฉันยังไงล่ะ”
“ผะ ผมไม่ได้กลัว!” หันกลับมาประกาศกร้าวก่อนจะออกแรงวิ่งหนีจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด คริสได้แต่มองตามเด็กน้อยที่เพิ่งปฏิเสธเขาไปหยกๆ ว่าไม่ได้เกรงกลัวเขาเลย
แหม่...
มันน่าเชื่ออยู่หรอก...
สายตาที่ดุดันแต่มีการวูบไหว...
น้ำเสียงแข็งกร้าวแต่ก็ยังแอบสั่น...
น่าเชื่อจังเลยเนอะ บยอนแบคฮยอนคนเก่ง
โดยเฉพาะคำพูดที่ติดอ่างทุกประโยคเนี่ย...
น่าเชื่อจังเลย...หึ!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
น้องหมาขอเห่า! : ปุ้งงงงง ครบ 100% แล้วนะโอเคนะ? 55555555555555
ตอนนี้อารมณ์ดีขึ้นแล้ว ทุกคอมเม้นต์ให้กำลังใจเรามากเลย
มีความสุขนะ ที่ได้เห็นว่ายังมีคนอยากอ่านเรื่องนี้อยู่ ขอโทษที่วันนี้มาต่อให้ดึกนะคะ
ซ้อมเต้นที่มหาลัยอยู่ เพิ่งถึงบ้านเอง
ยังไงก็ฝากคอมเม้นต์ติชมหน่อยน้า อยากรู้ความคิดเห็นคนอ่าน
แล้วก็ฝากแท็ก #ficcruel ด้วยนะคะ ใครเวิ่นให้นะ รักตายเลย 5555555555555
Ps.สัญญาว่าจะไม่ลบเรื่องนี้ทิ้ง และจะไม่หายไปเป็นเดือนๆอีกแล้วค่ะ Orz
[นอกเรื่อง]
เห็นว่าหลายคนอยากให้เรื่องนี้จบฮุนแบคใช่ไหม?
มีคนบอกด้วยว่าถ้าไม่ใช่ฮุนแบคให้บอกจะได้ไม่อ่าน เค้าแอบช็อกเล็กน้อย 555555555
จะให้บอกยังไงล่ะว่ามันคู่ใคร อะไรยังไง เอาเป็นตอนจบน้องแบคมีคู่นะคะ น้องแบคมีคู่
ส่วนจะจบแฮปปี้เอนดิ้งหรือดราม่านั้นมันก็แล้วแต่มุมมองคนแหละ
ความคิดเห็น