คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : (๑•᎑•๑)♡ เจ้าลูกหมา ‘ฮะพิเศษ 01
เ้าลูหมา ‘ฮะพิเศษ’
. วันว่าอยอลยอล .
*อวามรุาอย่าเพิ่แบนันเลยนะับ แฮ่...*
ิ๊ ิ๊...ิ๊ ิ๊...
เสียนาฬิาปลุัึ้นในเ้าวันเสาร์
แสแาทา้านหน้า่าเริ่มส่อแสแยาเ้าอห้อที่ำลันอนหลับสบายในเ้าวันหยุ
เ้าอห้อัวสูลืมาึ้นอบรับเสียรบวนานาฬิาปลุ้าเีย
ฝ่ามือหนาเอื้อมไปปิ่อนที่มันะแผเสียัรบวนไปมาว่านี้
“อื้อ...” เสียร้อท้วเล็ๆ
ัึ้น้าายพร้อมับแรบเบียนที่หน้าอ นถูเบียอมยิ้มน้อยๆ ่อนะ่อยๆ
เบี่ยใบหน้า้มลมอ้อนลมๆ ที่ำลันอนัวอยู่้าๆ
ใบหน้าิ้มลิ้มอเ็น้อยวัยสิบห้าเรียวามสื่นในเ้าวันใหม่ให้แ่เ้าอห้อไ้มาโ
ในเ้าวันเสาร์ไม่ำเป็น้อนอนื่นสาย
เพราะอาีพนัแ่เพลอิสระอย่า ปาร์านยอล
ไม่ไ้นอนึใน่วที่านไม่ไุุ้มเ่นนี้
เรื่อนอนื่นสายในเ้าวันหยุพร้อมับวามเหนื่อยล้าไม่เิึ้นับานยอลเพราะเ้ามนุษย์ัแปลทีมีหูและหาำลันอนอยู่้าๆ
นั่นแหละทำให้พ่อนัแ่เพลอย่าเามีพลัในทุๆ วัน
“ึ...” เสียราอลูหมาัวเล็ๆ
ัึ้นมาเล็น้อย าว่าเ้าลูหมาในอ้อมแนอนสะุ้ื่นเพราะเสียนาฬิาปลุแล้วพยายามะ่มาหลับ่อแ่็หลับไม่ล
“ื่นแล้ว็ลุึ้นมาอาบน้ำเถอะรับ...
แบฮยอน”
เสียทุ้มเอ่ยบอนในอ้อมแนอย่าอ่อนโยน
แ่ายบอบบาลับทำเป็นหูทวนลมแล้วนอนุอแร่อย่าไม่มีอะไรเิึ้น
ปาร์านยอลมอนัวเล็้วยวามหมั่นเี้ยว แ้มาวๆ
ที่ำลัแนบอยู่ับแผ่นออนนั้นลมเสียนน่าั และไม่รอ้า
นโว่าัารพลิัวให้นัวน้อยเป็นผู้อยู่้านล่าแล้วบัแ้มใสและลำอาวอย่าหมั่นเี้ยวนพอใ
“ิๆ...ยอลยอลฮะพอแล้ว” มือน้อยๆ
ออแรันอน้านบนให้พ้นพร้อมับใบหน้าแเถือเพราะรู้สึร้อน่าที่ใบหน้า
“ยอลยอล...ื้อ...”
เ้าัว้อยหอหลบริมฝีปาหนาอย่า่อเนื่อ แ่แนเล็ที่ันอว้าในอนแรนั้นอ่อนระทวยนไม่สามารถ่อ้านอะไรไ้แล้ว
แ้มาวในใสบันี้แปรเปลี่ยนเป็นสีแระเรื่อเพราะวามรุ่มร้อนในยามเ้า
ปาร์านยอลนโลภมาไม่หยุอยู่ที่ลำอาวแ่ลับบเม้นเลื่อนมาเรื่อยๆ ยันหัวไหล่บาที่โผล่พ้นเสื้อยืัวโร่
“อื้อ ยอลยอล!” เ้าลูหมาในอ้อมออหมาป่าอมลามสะุ้เฮือเมื่อมือหนาๆ
อน้านบนะปบลบนอรัอหว
“เห็นมันูอยาทัทายับยอลยอลไรับ”
“อื้อ! แบฮยอนปวี่ฮะ
ไม่ไ้อยาทัทาย ือ...” ใบหน้าหวานเบะออราวับำลัะร้อไห้ให้ไ้ที่ถูรัแ
นลั่นแล้หัวเราะน้อยๆ แล้ว่อยๆ ประอายบอบบาให้ลุึ้นนั่
“ไปอาบน้ำให้เรียบร้อยนะรับ เี๋ยวยอลยอละทำอาหารรอ”
“ฮะ!” เ้าัวน้อยยิ้มร่า
ลุึ้นาเียแล้ววิ่ัวุ๊ิ๊ไปยัห้อน้ำ
เ้าอห้อมอมนุษย์ัแปลัว้อย้วยวามสุ่อนะลุึ้นไปทำอาหารเ้ารอเ็น้อยแสนนที่อบอาบน้ำนานเพราะมัวแ่เล่นับลูบอลในอ่า
วันนี้เป็นวันหยุ
หมายถึวันที่านยอลไม่ไ้มีานให้ทำ เพราะอาีพอเาไม่มีวันทำานที่แน่นอน ่วไหนว่า็แ่แ่เพลีๆ
รอเสนอให้ทา่ายเพล ่วไหนมีโปรเ็่อยว่าันอีที
และวันนี้านยอลมีแผนที่ะใ้เวลาทั้วันอยู่ับเ้าัวน้อย่อนที่อี 2
วัน้าหน้าะมีนัุยโปรเเพลใหม่อศิลปินนหนึ่
“ยอลยอลฮะ ุลูบอลอแบฮยอนหายไป
1 ลู” นัวาวในุผ้านหนูผืนเล็ที่ห่อัวเอาไว้อย่าหมิ่นเหม่เินออมาถาม้วยใบหน้าเศร้าสร้อย
ุลูบอลสีฟ้าลูโปรอแบฮยอนหายไปไหน ุลูบอล้อำลัเสียใอยู่แน่ๆ
“เอ...”
ปาร์านยอลแสร้ทำหน้ารุ่นิลบเลื่อนวามรู้สึวาบหวามในใเมื่อเห็นผิวาวเนียนที่โผล่พ้นาผ้านหนู
เพราะใบหน้าน่ารัที่ำลัเบะออับผิวาวราวน้ำนมนั้นเป็นสิ่ระุ้นวามหยาบระ้าในิใอานยอลไ้เป็นอย่าี
“ุลูบอลอแบฮยอนหาย...” ฝ่ามือเรียวสวยที่ำผ้านหนูอยู่แนบอสั่นเทา่อนที่มืออี้าะยึ้นปาน้ำใสๆ
ที่ไหลออาวาเรียวรี บยอนแบฮยอนเ็น้อยวัยสิบห้าำลัเบะปาร้อไห้อย่าน่ารัน่าัในสายาอายหนุ่มที่รัเ็อย่าปาร์านยอล
“อาะหล่นอยู่ในออ่าอาบน้ำหรือเปล่ารับแบฮยอน
ลอหาีๆ นะรับ”
“แล้ว...แล้วถ้าไม่เอล่ะฮะ ฮึ...”
“ยอลยอละื้อให้ใหม่”
“...”
นัวเล็รุ่นิ...หาื้อลูบอลใหม่แล้วลูบอลเ่าที่หายไปล่ะ
ุลูบอละ้อเสียใแน่ๆ ที่แบฮยอนทิุ้ลูบอลไป
“ื้อใหม่
2 ลูเลย...”
“อบุฮะ!” หาและหูาวๆ
อเ้าัวส่ายไปมาเป็นสัาาอารมีวามสุ
แบฮยอนทิ้เรื่อน่าปวหัวทันทีที่ไ้ยินว่าะไ้ลูบอลใหม่ 2 ลู
ใบหน้าหวานยิ้มว้า่อนะวิ่ลับไปในห้อน้ำอีรั้และอาบน้ำอย่ามีวามสุโยไม่ิะหาลูบอลสีฟ้าลูนั้นอีเลย
็นะ...ถ้าหาไม่เอยอลยอล็ะื้อให้ใหม่อี
2 ลู แบบนี้ีว่าั้เยอะ ุลูบอลสีฟ้า๋า อย่าโรธแบฮยอนเลยนะฮะ
“่ำ!” เสียับ้อนเป็นไปอย่าน่ารั เมื่อพ่อนัแ่เพลอิสระำลันั่เป็นโฟาั้นีให้ับเ้าลูหมาัวน้อย
พร้อมทั้พ่วหน้าที่เป็นนรับใ้ส่วนัวัพุิ้นมสป้อนให้นบนัอย่า่อเนื่อ
วันนี้ยอลยอลฮะใีพาแบฮยอนออไปเที่ยวเล่นนอบ้านมา
แม้ะ้อสวมหมวใบให่และเสื้อโ้ทัวยาวเพื่อปปิหูและหาอนัวเล็เอาไว้
แ่พอแลับารไ้เินับมือับยอลยอลนอบ้านแบฮยอน็มีวามสุมาๆ แล้ว
และบ้วยารที่นัวน้อยเป็นนเลือื้อหนัแวมไพร์ับหมาป่ามาหนึู่้วยันหนึ่เรื่อเพราะแบฮยอนบอว่าุแวมไพร์หล่อ
“ว้าว...สวยัฮะ” นัวเล็เบิาว้าับาานแ่านอแวมไพร์พระเอหนุ่มับเ้าสาวแสนสวย
แบฮยอนไม่รู้ว่าำสาบานบอรัันในเรื่อืออะไร
รู้แ่ว่ามันสวยามและแบฮยอน็อยาทำบ้า านยอลยิ้มให้ับวามไร้เียสาอเ็น้อยที่ไม่รู้ัวว่าอีไม่ี่นาที้าหน้าะเิอะไรึ้นับในหนัและานยอลเื่อว่าเ้าัวนอเาะ้อหน้าแหูแเป็นแน่
“ยอลยอล ป้อนสิ” มีารส่เสียระเื้อเือนน้านหลัว่าอย่าหยุป้อนอหวานแสนอร่อยที่วันนี้ลมือ่วยันทำ
ริมฝีปาเล็อ้าว้าเพื่อรับอหวานเ้าปาแล้วเี้ยวนแ้มุ่ย โฟาำเป็นอย่าเา็ไม่ใ่สิ่อ
ึอไม่ไ้ที่ะ้มลไปหอมแ้มลมนั้นไปหนึ่ที
นน่ารัหัวเราะิัที่ถูวยโอาส
เสียเล็ยัพูเื้อยแ้วื่นาื่นใับาสวยามในโทรทัศน์โยไม่ลืมที่ะยถ้วยพุิ้ึ้นเพื่อให้านยอลไ้ป้อนนเออย่าถนั
แ่เมื่อหนัำเนินไปเรื่อยๆ นัวเล็็เริ่มเอนหลัพิับอแร่พร้อมับเียบเสียล
ริมฝีปาบาเม้มแน่นเมื่อู่ๆ นาเออเรื่อ็เปลือยายเินลไปยัทะเลที่มีพระเอยืนเปลื้อผ้ารออยู่
“โอ๊ะ โอ...”
วาเรียวสวยลอแลทันทีที่พระเอับนาเอเริ่มูบันท่ามลาท้อทะเลยาม่ำืน
พวแ้มใสบันี้ึ้นสีแระเรื่อเมื่อเห็นาวาบหวิว
มือเล็ที่ถือถ้วยพุิ้อยู่เริ่มสั่นเทาเพราะวามลาเิน และเมื่อพระนาเริ่มเรื่อร้อนา็ัไปที่ัวเออเรื่อทั้สอำลัะโบมูบเ้าหาันบนเียอย่าเร่าร้อน
ารัำเนินอย่าเร่าร้อนและมัน่าุ้นเยอย่าไม่้อบอเลยว่าเหมือนใรับใร...แบฮยอน็ทำไ้แ่้มหน้าุๆ
เพื่อ่อนวามเินอาย
“ไม่ินแล้วเหรอรับ...หืม?” นเ้าเล่ห์ใแนบริมฝีปาไ้รูปเ้าแนบหูอนัวเล็
นถูแล้ย่นอหนีพลาส่เสียหัวเราะแฮ่ะๆ
“พะ...พอ...พอ่อนีว่าฮะยอลยอล” บยอนแบฮยอน่อยๆ
ันัวออาอแร่แล้วัารวาถ้วยพุิ้แสนอร่อยลับโ๊ะหน้าโทรทัศน์อย่าเสียาย
แ่เพราะวามี้เียทำให้นัวเล็ที่นั่ท่าเทพธิาอยู่รลาหว่าาอร่าหนาเพียแ่เอี้ยวัวไป้านหน้าเท่านั้น
ทำให้เ้าลูหมาัวน้อย้าอยู่ในท่าลานเ่า่อหน้า่อาโฟาำเป็น
“อึ๊บ!” ส่เสียร้อหนึ่รั้เพราะแนอ แบฮยอนสั้น็เลย้อเอื้อมแนันถ้วยพุิ้ออไป
เสียเล็ๆ ับ้นลมๆ ที่ลอยเ่นอยู่รหน้านั้นทำให้านยอล้อลืนน้ำลายอึให่
ประอบับเสียรวราแสนรัวนใอพระนา็เป็นัวสร้าอารม์ั้นีนลูรัอานยอลทนไม่ไหว
“โอ๊ะ!”
เมื่อถอยลับมานั่ที่เิม็รู้สึไ้ถึแรุนันาทา้านหลั
แบฮยอนอุทานึ้นอย่าใเมื่อสัมผัสไ้ถึวามับแน่นอมัน
“แฮ่ๆ...” ส่เสียหัวเราะอย่าแผ่วเบา่อนะ่อยๆ หันหน้าไปมอเ้าอห้อัวสูที่ำลั้อมอนอยู่อย่ามีวามหมายแอบแฝ
“ือว่าแบ...แบฮยอนไม่รู้ว่าทำไมเาถึไ้ทำแบบที่ยอลยอลทำ...”
นัวเล็ล่าวออไปอย่าเหนียมอายและวามใสื่อ...ใ่
บยอนแบฮยอนไม่รู้ว่าหนัเรื่อนี้มีารัทีุ่เือเหมือนับที่ไม่รู้ว่าารที่นเอโน้มัวไปวาถ้วยพุิ้ในะที่สวมแ่เสื้อเิ้ับาเในนั้นะเป็นารปลุเสือร้ายที่หลบ่อนอยู่ในัวอานยอลึ้นมา
แ่ปาร์านยอลรู้ี...
รู้ว่าหนัเรื่อนี้เป็นอย่าไร...
และรู้ว่าะะล่อมินเ้าลูหมาัวน้อยรหน้าไ้อย่าไร...
“ยอลยอล...”
แบฮยอนเอ่ยเสียสั่นเมื่อมืออเ้าอห้อเริ่มอยู่ไม่สุเสียแล้ว
ายบอบบาถูรวบอเอาไว้แล้วถูันลับโฟาวาเรียวสวยอทัู้่สอประสานันอย่ารู้วามหมายว่า่อานี้ไปอะไระเิึ้น
เ้าลูหมาหู้วยวามประหม่า
วาใสแ๋วเสมอไปทาอื่นเพราะไม่ล้าสบาับสายาอวาม้อารอนรหน้า
“แบฮยอนอยาินพุิ้อีแล้ว...”
พยายามบ่ายเบี่ยเผื่อว่านรหน้าะใีเปลี่ยนใบ้า แ่เปล่าเลย
ปาร์านยอล้มลับมูรั้นอย่าหมั่นเี้ยวแล้วบอปิเสธอย่าไร้เยื่อใย
“หมเวลาินอเ็น้อยแล้วรับ”
เ็น้อยเบิาว้าเมื่อถูปิเสธ ยอลยอลใร้าย...
“ะ แ่ว่าุพุิ้ยัเหลืออยู่เลย”
เม้มปาถามอย่าประหม่า แ่นมอลับิว่า่าน่ารั
“แล้วเมื่อี้ใรบอว่าให้พอ่อนเอ่ย?” ล่าวัทาไม่ยอมให้เ็น้อยรหน้ารอไปไหน
วันนี้หมาป่าัวร้ายะลืนินเ้าลูหมาัวเล็นอิ่มหนำเียวล่ะ
“วะ วันนี้...ะ ทำเหรอฮะ” เมื่อไม่รู้ว่าะเอาอะไรมาอ้าแล้วเ็น้อยึำใถามออไปอย่าใสื่อ
แบฮยอนไม่รู้หรอว่าารร่วมรัืออะไร รู้แ่ว่ามันือารบอรัันอย่าหนึ่ามที่ยอลยอลบอ
และัวอแบฮยอน็ไม่ไ้อบที่ะทำมันเพราะว่าแบฮยอนรู้สึเหมือนะายให้ไ้ทุรั้ที่อรัอานยอลเ้ามานสุ
้าในวูบโหวไปหมเลย...
แ่พอานยอลบอว่าไ้ทำแล้วมีวามสุและแบฮยอนะน่ารัมาๆ
เวลาที่ไ้ทำ แบฮยอน็เลยยอม
เพราะแบฮยอนอยาเป็นเ็น้อยน่ารัที่ยอลยอลฮะะรัและอยู่ับแบฮยอนลอไป
“ไ้เวลาินอผู้ให่แล้วล่ะรับ”
ยยิ้มให้อย่าอ่อนโยน
ใบหน้าหล่อเหลา้มลพรมูบบนอาวพร้อมับมืออี้าที่ว้ารีโมแล้วปิมันะ
เวลาแบบนี้านยอล้อารไ้ยินแ่เสียราอเ้าลูหมาเท่านั้นแหละ
“อื้อ!” ยัไม่ทันไรเสียราเล็ๆ
็ัรอออมาาอีฝ่าย
แบฮยอนบิาไปมาเพราะถูลูบไล้ที่้นาเพื่อปลุเร้าอารม์ ริมฝีปาหนาบเม้มไปทั่วลำอและหัวไหล่มน่อนะเลื่อนลมายัแผ่นอบาที่ำลัระเพื่อมึ้นลอย่าใสั่น
มือหนาแะระุมเม็เล็ออให้อย่าเบามือและถอั้นในัวิ๋วออาเรียวาเล็
ไม่รอ้านหื่นระหาย็โน้มัวลูลืนเ้าเม็บัวน่ารับนแผ่นอนนัวเล็้อยุ้มผมน้านบนเพื่อบรรเทาวามเสียว่าน
“อ๊ะ...ยอลยอล...” แบฮยอนหน้าแัวแไปหมแล้ว
ปาร์านยอลนเร่าร้อนำลับเม้นสร้ารอยรัสีุหลาบไปทั่วัว
พรมูบไล่มานถึหน้าท้อแบนราบโยที่าทั้สอ้าอนัวเล็ถูับให้พาไหล่หน้าั้แ่เมื่อไร็ไม่รู้
แบฮยอนยมือึ้นปิหน้าเพราะอายที่เ้าแบฮยอนน้อยำลัูันอบสนออีฝ่ายนแนบิไปับลำออน้านบนที่ำลัพรมูบอยู่รหน้าท้อ
“อึ...”
ลืนน้ำลายอึให่ลอเพราะรู้สึว่าริมฝีปาอบานยอลนั้นอยู่ในุที่อันรายเหลือเิน
“อย่าเลียมันนะฮะยอลยอล” เอ่ยเสีย้านอย่าน่ารัน่าั
แบฮยอนไม่อบให้านยอลยุ่ับรนั้นเพราะว่าแบฮยอนอายมาที่สุ
แ่านยอลับแล้วรูให้อย่าเบามือแบฮยอน็ัวอ่อนราวับี้ผึ้รนไฟแล้ว ถ้าหาว่าถูานยอลปรนเปรอ้วยริมฝีปาแบฮยอน็ลัวว่าะาใายเสีย่อน
“...” นัวสูเื่อฟันัวเล็เสมอ
านยอลเลี่ยาอรัอแบฮยอนมาเป็น้นาาวที่อยู่้าแ้มนเอแทนแ่็ไม่วายแล้สะิเบาๆ
ไปที่ปลายมนเล็ นแบฮยอนผวาไปหนึ่รั้
“อื้อ...”
แบฮยอนแอ่นัวึ้นเมื่อถูลิ้นหน้าลาไล้า้นาึ้นมายัแผ่นออีรั้
วามเสียวส่านแล่นเ้าสู่วามรู้สึนน้ำในายแทบปริ่ม
น่ำอในสนามรัรัวลิ้นเล่นับเ้าเม็บัวสีหวานอย่าสนุสนานมือที่ว่าอี้า็ส่ปลายนิ้วยาวแทรเ้าไปใน่อทารัอแบฮยอนเพื่อเรียมัว
“อึ...ยอลยอล!”
แบฮยอนแอ่นอึ้นสู้ลิ้นหนาในะที่สะโพลมลึำลัส่ายหนี้อนิ้วยาวที่ำลัหมุนวน่อวนวามรู้สึใน่อทา้านหลั
“ฮ่ะ!” แบฮยอนหอบหายใอย่าหนัเมื่อถูทั้ปลายลิ้นและปลายนิ้วพิาำลัเล่นาน
ฝ่ามือน้อยๆ ำลัเริ่มพยศ้วยารันไหล่หนาให้เลิยุ่มยามับหน้าอนไ้แล้ว
แ่ลับถูมือหนาอี้าับเอาไว้
“ยอลยอล!”
แบฮยอนหลับาปี๋เพราะวามรู้สึระหายำลัถาโถมเ้ามาอย่าหยุไม่อยู่ านยอลใันปลายนิ้วเ้าไปให้ลึแล้วึออมานเือบสุ
ทำแบบนี้พร้อมับเรียวลิ้นร้อนที่เปลี่ยนทิศทาาหน้าอบามาิมวามหอมหวานที่แสนยั่วยวนในโพรปาเล็แทน
ทั้บเม้มและูึนไ้ยินเสียแลน้ำันัเอะแะ
“อื้ม...” แบฮยอนเบี่ยหน้าหลบแ่็ส่เสียอบรับอารม์รั
าเรียวเสียสีันไปมาน้อยึ้นอรัเอวหนาพร้อมับออแรรัให้เอวหนาิับนเอมาึ้น
...เ้าัวน้อยำลัะทนไม่ไหวแล้ว...
“ยอล...ทำ...อื้อ...ทำ...”
แบฮยอนเบี่ยหน้าหลบูบาน้านบนอีรั้แล้วส่เสียับสายาอ้อนวอนอร้อให้เ้าหมาป่าัวร้ายลืนินเ้าลูหมาัวนี้เ้าไปเสียที
านยอลยยิ้มอย่าอ่อนโยนระนเอ็นูให้ับเ้าลูหมาัวน้อยที่ำลัเสพิรสรัอนอย่าหัห้ามใไม่อยู่
“อยาินานยอลแล้วเหรอรับนเ่”
“อื้อ..อยาิน...แบฮยอนอยาินแล้ว” ้อนสายามออย่าอออ้อนโยหารู้ไม่ว่ามันยั่วยวนเพียใ
านยอลหัวเราะให้ับวามไร้เียสาอเ็น้อยที่ื่อร่อวามรู้สึ
ุมพิที่มับบาเพื่อเป็นราวัล่อนะ่อยๆ
ลุึนยืนเพื่อปลเปลื้อเสื้อผ้าอัวเอโยที่สายายัไม่หยุโลมเลียนัวเล็
“รนี้เลยหรือว่าในห้อีรับ”
เอ่ยถามอย่าให้เียริ านยอลมัให้นัวเล็เลือสถานที่เสมอ
หรือถ้าอยาลอในที่แปลใหม่็ะออนุา่อนทุรั้
านยอลไม่อยาเป็นนมัมาไม่เลือที่ึถามวามสมัรใเ้าัวน้อย่อนเสมอ
“ะ รนี้็ไ้...” แบฮยอนอบอย่าลาอาย
แ่ว่าแบฮยอนอบทำที่โฟามาว่าเียนอน เพราะว่ามันเล็ และับแบ
ทำให้แบฮยอนรู้สึอบอุ่นามสัาาอสัว์
“รับ...หันหลัมาินานยอลเร็วเ้า
มันอยาโนินะแย่แล้ว...” เอ่ยล้อเลียนนแบฮยอนหน้าึ้นสี
เพราะพอานยอลเปลือยาย็ไ้เห็นอะไร่อมิอะไรที่ำลัูันี้โ่มาทาแบฮยอน
“ยอลยอลลาม...” นถูว่าิ้วระุทันทีที่ไ้ยินำพูนั้น
านยอลไม่เยสอนให้แบฮยอนพูอะไรแบบนี้มา่อน
“พี่ยูราบอว่าถ้าานยอลพูอะไรแล้วทำให้แบฮยอนรู้สึแปลๆ
ในท้อ ให้บอว่าลาม” เ้าัวเล็เอ่ยอบ้อสสัยอานยอล นฟัไ้แ่หัวเราะแห้และส่ายหัวอย่าเอือมระอา
พี่สาวัวุ้นอเาเป็นนนำแบฮยอนมาให้านยอลเลี้ยเอแท้ๆ แ่พอเาไ้เป็นเ้าอายบอบบานี้อย่าสมบูร์แบบ็ถู่อว่าเสียยให่
แถมยัแอบมาอยสอนให้แบฮยอน่าานยอลอี้วย
“ั้นานยอละลามให้มาๆ เลย
ทำโทษเ็แสบที่บัอาเื่อฟัยูรามาว่า”
“อ๊ะ...”
ยัไม่ทันไ้ท้วอะไรายบา็ถูุให้ลุึ้นยืน
านยอลับมือนัวเล็ให้มาทัทายับเ้าลูายที่ำลัหิวโหย
“มันอยาถูินแล้วรับ หันหลัเร็วเ้า”
ูเอาเถอะวิธีเร่รัอานยอลทำให้แบฮยอนหน้าร้อน่า
นัวเล็ืนมือออแล้วหันหลัให้อย่าเอะเิน สอมือบาับพนัพิโฟาแล้วยเ่าึ้นวาับเบาะนั่
านยอลไม่รอ้าโอบอร่าบานร่าายแนบันทุส่วน
ส่เรียวลิ้นหนาเ้าไปมอบูบอันูื่มให้นัวเล็อีรั้่อนะผละออมา
มือหนาับเอวบาให้โ่มาทา้านหลัเล็น้อย่อนะับเ้าลูายสอใส่เ้าไปยั่อทารัที่ำลัรอารเิบเ็มอยู่
“อ๊า...”
แบฮยอนเิหน้าึ้นทันทีที่้านหลัอนำลัโอบรัวามแ็ืนอานยอลอยู่
ายหนุ่ม้านหลัี๊ปา้วยวามเสียว่าน่อนะ่อยๆ
เสือายเ้าออ่อทารันั้นอย่า้าๆ แบฮยอนส่เสียร้ออย่าสุสมเมื่อส่วนนั้นอานยอลถูลืนินนหม
สะโพลมลึแนบิไปับส่วนนั้นอานยอลนเิเสียัลั่นห้อ
...้าๆ แ่ลึสุใ...
“อื้อ...ยอลยอล”
แบฮยอนแอ่นัวนหลัแอ่นเมื่อานยอลเริ่มเร่วามเร็ว
วามอุ่นร้อนเสียสี่อทาเสียนแทบไหม้ แบฮยอนเผยอปาราแทบาใเมื่อานยอลบยี้ิ่ไบนหน้าออนไป้วย
นัวเล็ทิ้ายลบับพนัพิอย่าอ่อนแรในะที่สะโพสอบยัสวนเ้าสวนอออย่าสนุสนาน
“อ่า...แบฮยอนินอานยอลเ้าไปนหมเลย” นแ่ว่าพูาลามล้อเลียนนนฟัรู้สึนลุู่ามไป้วย
“อึ...อื้อ...”
นัวเล็ที่เื่อว่านเป็นนินอีฝ่ายมาโยลอไ้แ่ัปา้มหน้ารับวามเสียว่านอย่าไม่รู้ัพอ
“อ๊า!” แบฮยอนร้อลั่นเมื่อู่ๆ น้านหลั็ถอนแ่นายออทั้ๆ
ที่แบฮยอนำลัรู้สึีที่ถูอัระแท ปาร์านยอลัแเปลี่ยนท่าเพื่อเพิ่มวามสุสมในารร่วมรั้วยารับนัวเล็ให้ลมายืนที่พื้นแล้วสอแนยา้าหนึ่ึ้น่อนะสอใส่เ้าไปอีรั้
“โอ๊ย...” แบฮยอนร้อออมาไม่ใ่เพราะว่าำลัเ็บ
แ่เพราะท่าทาที่านยอลัแนั้นทำให้แบฮยอนลืนินานยอลไ้มาว่าเิมนส่วนปลายมนนั้นระแทเ้ามาไ้นสุ
น้านหลัยัระแทระทั้นอย่าไม่ออมแรนแบฮยอนหัวสั่นหัวลอนไปหม
เสียราเล็ๆ ็ัระท่อนระแท่นเพราะถูแรระแท้านหลัทำให้เสียาหาย
ในะที่นออแรลับส่เสียำรามไ้หนัแน่นอย่าไม่สะทสะท้าน
“ยอล..อึ...ยอลยอล...” แบฮยอนน้อยเริ่มส่เสียร้อประท้ว
“รับ...อ่า...”
“แบ...ฮ่ะ...แบฮยอนยืนไม่ไหวแล้ว...อื้อ!”
พูบหัวเ่าเล็็ทรุลับเบาะนั่อโฟาทันทีนานยอล้อรีบโอบรัเอวบาเอาไว้แ่็ไม่ยอมหยุวามลามอนเอ
“อื้อ...เสียว”
ำหลัเปล่ออมาอย่าแผ่วเบาแ่นหูีลับไ้ยินัเน
ปาร์านยอลหอมแ้มน้านหน้าเพื่อเป็นราวัลที่พูำพูไ้ถูใ
ร่าายอ่อนปวเปียรหน้าทำให้านยอลสสารึยอมหยุออแรและอุ้มให้นัวเล็ึ้นไปนั่นอนบนเบาะ
า้าหนึ่ถูนลามับพาไว้ับพนัพิ
ส่วนอี้าถูบัับให้เี่ยวเอวหนาเอาไว้
“ร้ายา...ยอลยอลร้ายา...”
เสียเล็่อว่า่อนะแปรเปลี่ยนเป็นเสียรวราเมื่อน้านบนเริ่มสอใส่อีรั้
านยอลบยี้ร่าายอัวเอให้แนบิไปับร่าเล็้านล่าทุระเบียบนิ้ว
ถือเป็นารลโทษที่เ้าัวเล็ันไปำำพูายูรามาเสียหลายำ
“ยอลยอล...แบเสียว ฮือ...” แบฮยอนรู้สึมวนท้อไม่ไหวแล้ว
ยอลยอลสอเ้าสอออเร็วเินไปนรู้สึวูบโหวไปหม
เหื่อ็ไหลเป็นทาเพราะออำลัอย่าหนั แบฮยอนัริมฝีปาลั้นเสียร้อที่แสนน่าอายเมื่อานยอลระแทระทั้นเ้ามาถี่ๆ
เอวบาบิเร้าอย่าน่าสสารแ่็น่าเอ็นูไม่แพ้ัน
เสียยวบยาบอโฟาัแ่ับเสียเนื้อระทบันัลั่นบ่บอถึวามรุนแรในรั้นี้นนฟัอับอายนแทบะยมือปิหู
มันัประหนึ่านยอลำลัะทำให้มันพั ไม่่าับแวมไพร์หนุ่มสุหล่อที่ทำรัับนาเอนเียหัเลยสันิ
“ฮ่ะ...อ๊า...ยอลยอล...อ๊า...”
แบฮยอนรีร้อออมาสุเสียเมื่อานยอลนใยี้สะโพแล้วหมุนวอย่าหนัหน่ว
แบฮยอนิหลัานยอลนเลือไหลิบๆ โทษานที่ทำให้แบฮอนใล้าใายเ่นัน
“อ่า..แบฮยอน...รัแบบนั้น”
ร่าสูเิหน้าึ้นเ่นันเพราะวามอุ่นร้อนำลัโอบรัวาม้อารอเานแทบะา
นลามเร่ออแรเฮือสุท้ายอย่าถี่รัวนแบฮยอนอ้าปา้าไม่มีเสียเล็ลอออมาเพราะสุสมนไม่มีเสียร้อ
“แบฮยอนนา...โอ...”
านยอลเร็สะโพบอัวามเร่าร้อนใส่น้านล่าเป็นรั้สุท้าย่อนะปลปล่อยทุหยาหยเ้าไปใน่อทาสีหวานนั้นนน้ำรัไหลล้นเปรอะเปื้อน้านนอ
ลูหมาัวน้อยหอบหายใราวับเพิ่วิ่รอบสนามฟุบอลมาเป็นสิบรอบ
“เ็บ...” พอเริ่มหายใไ้เป็นปิเสียเล็็บ่นุ้ิ้ออมาอย่าน่ารัน่าัแ่แลูน่าสสาร
“ยอลยอลทำแรเินไปแล้ว” นัวเล็ยู่หน้าแ่ลับูมือึ้นให้านยอลโอบอนเอ
“เี๋ยวืนนี้ะนอนอแบฮยอนไม่ปล่อยเลยีไหมรับ”
้อแลเปลี่ยนูไม่สมเหุสมผลเลยสันิ แ่นั่นลับทำให้แบฮยอนพอใเป็นอย่ามา
นัวเล็พยัหน้ารับ่อนะยิ้มว้าแม้ะูเหนื่อยล้า็าม
“อห้ามปล่อยเลยนะฮะยอลยอล” นัวเล็ยัส่เสียหวานน่าฟัะที่ถูอุ้มเ้ามานอนในห้อ
านยอลล้มัวลนอน้าน้าและัารึผ้าห่มมาลุมให้นและนรั
แบฮยอนไม่อบใส่เสื้อผ้านอนหลัาเสร็ิและ้อารนอนอานยอลทุรั้
านยอลเื่อว่ามันเป็นผลาารร่วมรัทำให้แบฮยอน้อารอ้อนเามาว่าเป็นปิ
แ่ถึเหุผลอาะเป็นเพราะอย่าอื่น อย่าไรเสียนที่ไ้ำไร็ือานยอลเพราะะนั้น่อให้นัวเล็อยาไ้มาว่าอล่ะ็านยอล็ยอมให้ไ้ล่ะนะ
“ยอลยอลฮะ ยอลยอล”
นัวเล็ส่เสียเรียื่อราวับำลัเพ้อพร้อมับแนเล็ที่ำลัโอบอเอวหนาอย่าแนบแน่น
ปาร์านยอลมอนัวเล็อย่าหลใหลเ่นัน่อนะุมพิที่หน้าผาบา้วยวามเอ็นู
“ฝันีนะรับ
ลูหมาน้อยอยอลยอล”
พูุยับหมาน้อย
หายไปนานเท่าไรไม่แน่ใ แ่ลับมาแล้วอยาให้ทุนิถึแบฮยอนับยอลยอลฮะให้มาๆ ือออออ เอาอนพิเศษมาลให้่อนนะะ ลั่นเพราะว่าใริ็ิถึ #ยอลยอลฮะ อยู่แล้ว แ่ว่าไม่มีฟีลเียนเลย ็เลยลั่นว่า ถ้าบัรอนไ้ 2 ใบะแฟิหน้าอน ้วยวามลั่นแร็เลยไ้มาเยเลย 55555555 ็ีแย้ว หมาน้อย็เลยมีแรเียนฟิมให้ทุนไ้อ่านไ้หายิถึเ้าลูหมาับยอลยอลัน่ะ
อยาพาแบฮยอนมาอ้อนยอลยอลให้ทุนอ่านอี ยัไ็อำลัใ้วยนะับ #ยอลยอลฮะ
ความคิดเห็น