คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Puppy Love รักนะครับ เจ้าหมาน้อยจอมดื้อ! : Chapter 2
Chapter 2
Baekhyun Part
"โอ๊ยร้อนนนนนน ทำไมผมต้องมายืนรอพวกเขาหน้าบ้านด้วยล่ะป้าเยจิน"
"ใจเย็นๆ สิคะคุณหนู คุณท่านบอกว่ากำลังจะถึงแล้วรออีกนิดนึงนะคะ"
"ฮึ่ย!" ผมพ่นลมออกปากแล้วทำย่นจมูก มันน่าโมโหไหมล่ะ ผมต้องตื่นแต่เช้าลงมารอแม่ใหม่กับพี่ชายเนี่ย มันไม่ใช่เรื่องสำคัญเลยสักนิด ทั้งๆ ที่ยังไงก็ต้องเจอกันอยู่แล้ว (ถึงแม้จะเจอแปปเดียวก็เถอะ) จะให้ผมเสนอหน้าลงมาปั้นหน้าแป้นทำไม ผมไม่ชอบเสเเสร้งนักหรอกนะ -*-
"มาแล้วค่ะ มาแล้วๆๆๆ" ป้าเยจินที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมถึงกับกระโดดโลดเต้นเมื่อเห็นรถของคุณพ่อแล่นเข้ามา เหอะ! ยังไม่ทันจะเห็นหน้าตาของสมาชิกใหม่ป้าเยจินก็ทำท่าทางจะรักพวกนั้นมากกว่าผมแล้วงั้นหรอ
เอี๊ยดดดด!~ เสียงล้อรถที่เบียดกับพื้นหยุดลง พร้อมกับพ่อของผมที่ก้าวขาลงมาจากรถแล้วเดินตรงไปยังเบาะข้างคนขับแล้วเปิดประตูให้คนๆนึงก้าวออกมา เรียวขายาวๆ ที่ใส่ส้นสูงแดงแปร๊ดนั่น (แค่สีรองเท้าผมก็รู้สึกหงุดหงิดแล้ว) ค่อยๆ ก้าวออกมาช้าๆ อย่างเฉิดฉายพร้อมกับใบหน้าขาวๆ ที่ใส่หมวกใบใหญ่ๆ ปิดบังหน้าไว้เกือบครึ่ง เหอะ! แต่งตัวได้น่ารังเกียจมาก =='
"สวัสดีจ๊ะหนูแบคฮยอน" น้ำเสียงฟังดูเหมือนแม่มดชัดๆ ==' แล้วเมื่อผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาถอดหมวกออกมันทำให้ผมถึงกับผงะ...ยัยป้านี่ แต่งหน้าอย่างกับงิ้ว! พ่อผมทำไมถึงได้เลือกผู้หญิงคนนี้มานะ!
"..." ไร้เสียงคำทักทายหรือตอบกลับใดๆ จากผม ไม่ใชว่าผมตั้งแง่กับผู้หญิงคนนี้นะครับ แต่สารรูปเธอทำให้ผมรู้สึกแย่จริงๆ ล่ะ
"ออกมาทักทายน้องสิลูก" เหอะๆ หวังว่าลูกชายของหล่อนจะไม่ออกมาเป็นปีเตอร์แพนหรืออะไรนะ ดูจากแม่ของเขาแล้วผมชักหวั่นๆ
"ครับแม่..." ...อย่างน้อยเสียงของเขาก็ฟังดูระรื่นหูกว่าแม่ของเขาล่ะนะ...
"สวัสดีแบคฮยอน...^^" ผิด ผิดคาด เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีมากเลยทีเดียว ผิวของเขาขาวมาก รูปร่างก็สูงกำลังดี (ซึ่งแน่นอนว่าสูงกว่าผม ==') ใบหน้าที่เนียนใสของพี่ชายคนใหม่ดูหน้าเด็กกว่าผมซะอีก ให้ตายเถอะ บอกทีว่าหมอนี่แก่กว่าผมสองปีจริงๆ
"แบคฮยอนสวัสดีแม่กับพี่สิลูก"
"..."
"แบคฮยอนอย่าดื้อนะ"
"เฮ้อออ สวัสดี..."
"นี่! ทำไมลูกถึงได้ดื้อแบบนี้ ไม่มีมารยาทเลยนะ!" ผมไม่อยากจะฟังเสียงบ่นของพ่ออีกผมจึงเดินขึ้นห้องทันที ถึงแม้ว่าเจ้าพี่ชายคนใหม่ของผมรอยยิ้มเขาจะดูเป็นมิตรกับผมก็จริง แต่ผมก็รู้สึกตะงิดใจกับแม่ของเขา ผมรู้สึกว่าผมคงเข้ากับแม่ใหม่นี่ไม่ได้แน่ๆ
ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าแล้วรู้สึกแย่จริงๆ สิ่งที่ผมคิดไว้มันไม่ผิดเพี้ยนไปสักนิด เมื่อวานพ่อของผมไม่สนใจผมเลยแม้แต่น้อย เอาแต่ดูแลสองคนนั้นอยู่นั่นแหล่ะ ขนาดผมประชดโดยการไม่กินข้าวเย็น พ่อก็ไม่สนใจ แถมยังพาพวกเขาออกไปทานเข้าข้างนอกทิ้งให้ผมนั่งงอนอยู่ในห้องคนเดียว เห็นไหมล่ะ พ่อเห่อเจ้าบ้านั่นจนไม่สนใจผมเลย
"หิวเป็นบ้าเลย มีนมให้กินไหมเนี่ย"
"สวัสดีจ๊ะ หนูแบคฮยอน" เสียงยัยแม่มดนั่น =='
"มาหาอะไรกินหรอจ๊ะ" โอเคเมื่อผมหันมาสบตากับเธอแล้วมันดูไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อวาน พอไม่มีเครื่องสำอางค์บนใบหน้าแล้วดูดีกว่าตั้งเยอะ
"..." ผมเลือกที่จะไม่ตอบ ไม่ใช่ผมหยิ่ง แต่ผมกำลังจะแสดงให้เห็นว่า 'ผมไม่อยากเสวนาด้วย'
"โอเคจ่ะ ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร แค่แม่จะบอกว่าเมื่อวานแม่ไปดินเนอร์กับพ่อของหนูมามีความสุขมากๆ เลยล่ะ..."
"..." ผมไม่อยากจะฟังยัยบ้านี่พร่ามอีกแล้ว บ้าไปแล้วแน่ๆ อยู่ๆ ก็มาพูดให้ฟัง ผมรู้สึกว่าบรรยากาศชักจะไม่ดีแล้วสิ
"มีความสุข...กว่ามีแกอยู่ตั้งเยอะ"
"!" ยัย ยัยบ้านี่!
"เธอน่าจะเตรียมใจเป็นหมาหัวเน่าไว้นะ เพราะว่าพ่อของเธอน่ะ เขาเอ็นดูลูกชายของฉันมากๆ เลยล่ะ"
ปึง! ผมกระแทกแก้วนมกับโต๊ะอาหารอย่างรุนแรง และผมก็ไม่โต้ตอบอะไรผมไม่มีอารมณ์จะมาทะเลาะกับใครหรอกนะ โดยเฉพาะทะเลาะกับแม่โรคจิต!
"จะเดินหนีไปไหนล่ะ...ไอ้เด็กไม่มีใครรักแม้แต่แม่แกก็ทิ้งแกไป"
"มันจะมากไปแล้วนะ!" ผมตรงเข้าไปบีบคอยัยบ้านี่ทันทีที ผมเกลียด เกลียดคำว่า "ไม่มีใครรัก"
"ว้ายยยยย ช่วยด้วย"
"มะ แม่ แม่ครับ!" ผู้หญิงคนนี้มันมารยาจริงๆ ก่อนหน้านี้ทำท่าทางน่ารังเกียจอยู่แท้ๆ ทีตอนนี้มาทำเป็นผู้หญิงอ่อนแอไม่มีเเรงขัดขืน
"นี่แบคฮยอนปล่อยเเม่พี่เดี๋ยวนี้นะ" คำพูดของคนที่วิ่งหน้าตั้งมาทำให้ผมถึงกับชะงัก
"พี่งั้นหรอ..."
"ชะ ใช่"
"ใครเป็นน้องแกไม่ทราบ ฉันเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่ชาย และไม่มีแม่ที่มารยาแบบนี้!"
"หยุดนะบยอน แบค ฮยอน!" เสียงประกาศกร้าวเมื่อครู่นี้ทำให้ผมสะดุ้งแล้วหันไปหาต้นเสียงทันที
เพี๊ยะ!~
"พะ พ่อ..." เจ็บ...
"ฉันควรจะส่งแกไปสถานดัดสันดารสินะ"
"ผมเกลียดพ่อ! ฮึ่ย!"
ปัง! ผมวิ่งหนีพ่อแล้วเข้าขึ้นห้องของผมทันที พ่อตบหน้าผม...เพราะผมด่าผู้หญิงคนนั้นน่ะหรอ...พ่อถึงกับต้องตบหน้าผม พ่อที่ไม่เคยแม้แต่จะตีผมสักครั้งลงมือตบหน้าผมด้วยตัวเอง ทำไมกัน ผมแค่จะสั่งสอนคนที่พูดจาทำร้ายจิตใจผมมันผิดมากนักหรือไง!
"ฮึก...แม่ครับ...ทำไมแม่ไม่พาผมไปด้วย...ฮึก!" ผมซุกหน้าลงกับหมอนเอาไว้เพื่อที่จะไม่มีใครได้ยินเสียงร้องไห้ของผม'ไอ้เด็กไม่มีใครรักแม้แต่แม่แกก็ทิ้งแกไป' คำพูดของยัยบ้านั่นดังขึ้นมาในหัวของผม...ใช่สินะ ผมมันก็แค่เด็กมีปัญหาที่ไม่มีใครรัก...แม้แต่พ่อของผม ท่านก็ไม่รักผมอีกแล้ว งั้นผมคงไม่ควรจะอยู่บ้านหลังนี้อีกต่อไปแล้วสินะ เมื่อผมคิดได้ดังนั้นผมจึงไม่รอช้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาเพื่อนที่ผมรักและไว้ใจที่สุดทันที... คยองซู
"ฮัลโหลแบคฮยอนฉันกำลังนั่งรถไปอยู่นะ นายเก็บของเสร็จรึยัง ><" เสียงจากปลายสายพูดเร็วและรัวจนผมเองตกใจ ==' (ลืมร้องไห้เลยล่ะ)
"อื้อ เร็วๆ นะ"
"นะ นี่นายร้องไห้หรอ? เสียงของนายมัน..."
"เปล่าหรอก มาเร็วๆ เถอะ"
"อ๊ะ ถึงแล้วๆ อยู่หน้าบ้านนายแล้วล่ะ" ได้ยินดังนั้นผมรีบวางสายแล้วคว้ากระเป๋าออกจากห้องทันที ผมวิ่งไปยังหน้าบ้านให้ไวที่สุด ผมไม่อยากให้ใครเห็นตอนที่ผมกำลังจะหนีออกจากบ้าน...ใช่แล้วล่ะผมยังไม่ได้บอกพ่อเรื่องที่จะไปอยู่กับคยองซู
ปึก!~
"โอ๊ยยยย" ให้ตายเถอะผมยิ่งรีบๆ อยู่ดันมาวิ่งชนกับใครก็ไม่รู้ที่เอ๋อเหรอมายืนขวางทางทำไมเนี่ย
"นะ นายจะไปไหนแบคฮยอน" หึ! วิ่งชนใครไม่วิ่ง วิ่งชนลูกของยัยแม่มดนั่น
"ไปจากชีวิตพวกแกไง" ผมแสยะยิ้มให้พี่ชายตัวดี แล้วรีบเดินหนีทันที
"พะ พ่อครับ พ่อ!"
"ชิ! แกจะมาเสร่อบอกพ่อทำไม แม่แกอยากให้ฉันไปจากที่นี่จะตายรู้ไว้ซะด้วย!"
"แกจะทำอะไรน่ะไอ้ลูกเลว!" ละ ลูกเลว...น้ำเสียงที่ดุดันน่ากลัวของพ่อดังมาแต่ไกล พ่อไม่เคยด่าผมแบบนี้...
"พ่อครับ ใจเย็นๆ กับน้องก่อนเถอะครับ เขาคงรู้สึกแย่..."
"นายไม่ต้องมาทำเป็นรู้ใจฉัน อย่ามาแส่!"
"โอ๊ยยยยย" ผมไม่พูดอย่างเดียวแน่นอน ผมผลักไอ้บ้านี่ล้มลงไปอย่างแรง
"แก! ทำไมถึงได้ทำตัวแบบนี้จะไปไหนก็ไป!"
"พ่อ...พ่อไล่ผมเองนะคับ ฮึ!" สิ้นเสียงผมรีบคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกมาทันที โชคดีที่คยองซูเปิดประตูลงมาพอดี ผมจึงรีบวิ่งขึ้นรถแล้วบอกให้คนขับแท็กซี่ออกรถทันที คยองซูที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมถึงกับตกใจแล้วรีบขึ้นรถทันที
"นะ นายเป็นอะไรหรอแบคฮยอน..."
"ฉันคงต้องรบกวนนายไปตลอดแล้วล่ะ"
"ทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้นกับนายงั้นหรอ"
"พ่อ...เขาไม่ต้องการฉันแล้ว ฮึก..." น้ำตาใสๆ ของผมไหลออกมาจากดวงตาทันที ผมรู้สึกเจ็บ เจ็บมาที่หัวใจของผม ทำไมพ่อผมถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ พ่อไม่เคยทำร้ายจิตใจผมมาก่อนเลย ทำไมนะ ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วย
"ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาย แต่ฉันจะอยู่ข้างนายเองนะ ^^" ขอบใจนะคยองซู นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยล่ะ
-----------------------------------------------------------------------------------*
เดินเรื่องมาถึงตอนสองแล้วเป็นไงกันบ้างคะ?
หลายๆ คนคงสงสัยใช่ไหมว่าที่บอกในหน้าหลักว่าจะทำให้ทุกคนยิ้มได้น่ะมันเมื่อไร
ทำไมตอนนี้มันดราม่ามากมายขนาดนี้....ขอบอกไว้เลยค่ะว่า
ตอนหน้ามาแน่ๆ >< ตอนหน้าได้ฟินกันแบบสุดใจแน่ (รึเปล่า)
คือไม่แน่ใจว่าตัวเองจะแต่งออกมาได้ดีมากไหม จะทำให้ทุกคนอินได้รึเปล่า
แอบกังวลแฮะ แต่สัญญาวาจะแต่งให้ดีที่สุดเลยค่ะ
เราจะได้มาฟินด้วยกันนะคะ ^^
#เม้น or โหวต or เป็นแฟนคลับได้นะคะ ถ้าคิดว่าฟิคเรื่องนี้จะทำให้คุณถึงฟินแลนด์ ><
#วันนี้อัพแค่นี้นะคะ สำหรับตอนหน้านั้นอัพพรุ่งนี้จ๊า ^-^
ความคิดเห็น