คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Puppy Love รักนะครับ เจ้าหมาน้อยจอมดื้อ! : Chapter 18
Chapter 18
Jongin Part
“มีอะไรติดหน้าผมหรอครับ” ผมไม่ตอบ แต่ส่งยิ้มบางๆ ให้คนตัวเล็กที่นั่งตรงข้ามแทน แต่เพราะผมเลือกที่จะไม่ตอบ ทำให้คยองซูต้องยกมือขึ้นมาจับใบหน้าของตัวเองอย่างลุกลี้ลุกลน
หายากนะ ผู้ชายที่ทำอะไรก็น่ารักไปหมดแบบนี้
“มันไม่มีอะไรติดหน้านายหรอก กินต่อเถอะ”
“อ่า...แล้วคุณจงอินจ้องหน้าผมทำไมหรอครับ?”
“อยากรู้หรอ?”
“เอ่อ...ไม่อยากรู้แล้วก็ได้ครับ”
“ได้ไงกัน...เอี้ยวหูมานี่สิจะบอกให้”
“มะ ไม่ดีกว่าครับ กินข้าวเถอะนะครับผมไม่อยากรู้แล้ว” พูดจบคยองซูก็ก้มหน้าก้มตาตักอาหารเข้าปากโดยที่แก้มยุ้ยๆ นั้นยังคงขึ้นสีแดงระเรื่อ
ผมมองการกระทำที่น่าเอ็นดูนี้อยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงตักข้าวเข้าปากสองสามคำก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินอ้อมไปด้านหลังของเก้าอี้ที่คนตัวเล็กนี้นั่งอยู่
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ หูของเขา แล้วกระซิบเบาๆ ว่า…
“...ฉันเห็นว่านายน่ารักดี ก็เลยมองเพลินไปหน่อยโทษทีนะ”
เพล้ง!~ ช้อนส้อมที่ร่วงลงจากมือกระทบกับจานแก้วเสียงดังทำให้ผมรู้ว่าคนข้างหน้านี้ตกใจมากแค่ไหน...แค่หยอดนิดๆ หน่อยๆ เอง ใสซื่อไปแล้วนะ ^^
“คะ คุณจงอินอย่าแกล้งกันสิครับ เล่นแบบนี้ผมไม่ชอบนะครับ” คยองซูเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อยแล้วนั่งนิ่งไม่ขยับไปไหน
“หรอ...นายไม่ชอบงั้นหรอ...แต่ฉันชอบนายนะรู้ไหม”
“O_o” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนอย่างคยองซูเมื่อได้เจอผมหยอกล้อแบบนี้จะเป็นยังไง ก็ทำตาโต หน้าแดง เสียงสั่น ก้มหน้างุดๆ เหมือนเดิมทุกที...แต่ก็แปลกนะ ผมชอบให้เขาทำท่าทางแบบนั้นบ่อยๆ อาจเป็นเพราะ...น่ารักดีมั้ง?
ถึงยังไงผมก็ต้องขอบคุณชานยอลจริงๆ ที่เลือกที่จะดึงคุณหนูตัวแสบไว้กับตัวเอง ทำให้คยองซูต้องมานอนกับผมไปโดยปริยาย คนขี้เกรงใจอย่างเขาคงไม่กล้าขอเปิดห้องใหม่ หรือขอปฏิเสธเจ้านายตัวเองอยู่แล้ว แค่คิดว่าผมจะได้นอนกอดคยองซูที่ตัวหอมน่าฟัดผมก็รู้สึกอยากจะนอนซะตั้งแต่ตอนนี้แล้วเถอะ!
“เฮ้ย!” ผมสะดุ้งตามเสียงโวยวายของคนตัวเล็กที่ดังออกมาจากห้องน้ำ จากที่นั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ก็รีบลุกวิ่งไปยังที่ต้นตอของเสียงทันที
“คยองซูเป็นอะไรไป เปิดประตูให้ฉันหน่อย!” ผมเคาะประตูอย่างร้อนรน เพียงแค่คิดว่าเสียงร้องเมื่อครู่จะเป็นอันตรายต่อคนตัวเล็กผมก็แทบอยากจะพังประตูเข้าไปอยู่แล้ว
“ปละ เปล่าครับ ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับ”
“ทำไมเสียงสั่น? เปิดเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะพังประตูเข้าไป!” ผมพูดพลางเขย่าประตูแรงๆ อีกสองสามครั้งด้วยอารมณ์ครุกกรุ่น ก่อนที่ประตูห้องน้ำจะเปิดออกมาช้าๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่า?” ผมปล่อยคำถามออกไปทันทีที่คนตัวเล็กเปิดประตูให้ ผมแทรกตัวเข้าไปในห้องน้ำเพื่อที่จะได้ดูว่าเขามีปัญหาอะไรไหม แต่ผมก็ช็อคไปนิดหน่อยกับสภาพของคยองซู
ร่างกายผอมบางที่ดูยังไงก็เหมือนลูกหมาตกน้ำชัดๆ เส้นผมที่เปียกลู่ เสื้อผ้าที่ราบเรียบแนบกับลำตัว หยดน้ำที่เกาะพราวเต็มร่างกาย...มันทำให้เห็นสัดส่วนโค้งเว้าของคนตรงหน้าได้อย่างชัดเจน เพราะเสื้อผ้าของคยองซูที่สวมใส่มาวันนี้เป็นเพียงแค่เสื้อยืดสีขาวบางๆ กับกางเกงยีนสีเข้มตัวนึงเท่านั้น
เซ็กซี่เป็นบ้า
“ทำไมถึงเปียก?”
“ผมลื่นน่ะครับ ก็เลยพลาดกลิ้งตกลงไปในอ่างอาบน้ำ”
“มีตรงไหนที่บาดเจ็บหรือเปล่า”
“เอ่อ...รู้สึกว่าจะขาเคล็ดนิดหน่อยน่ะครับ แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก คุณจงอินกลับไปดูทีวีต่อเถอะครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆ”
“ไหนเดินซิ”
“ครับ?”
“เดิน” ผมจ้องมองคยองซูอย่างจริงจังเพื่อรอให้เขาเดินให้ผมดู ไม่ใช่อะไรนะ ผมแค่รู้สึกว่าเขาน่าจะโกหกผม ถ้าลื่นล้มจนตัวตกลงไปในอ่างอาบน้ำทั้งตัวแบบนั้นมันต้องมีอะไรซักอย่างที่ทำให้เจ็บแน่ๆ
“...” คยองซูมองหน้าผมอย่างหวั่นๆ แล้วหันหลังให้ผมแล้วพยายามเดินออกไปให้ปกติที่สุด...เหอะ! ผมบอกแล้วว่าเขาเจ็บขา ต่อให้เกร็งยังไงก็ยังดูออกแหล่ะนะ
ผมส่ายหัวกับการกระทำดื้อรั้นนั้นเบาๆ ผมสาวเท้าก้าวเข้าไปประชิดตัวคยองซูแล้วจัดการอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาอยู่ภายใต้อ้อมแขนแกร่งของผม
“คะ คุณจงอินทำอะไรครับ ปล่อยผมลงนะครับ” คยองซูเบิกตาโพลงด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ด้วยความที่ไม่ทันตั้งตัวบวกกับกลัวหล่นทำให้คยองซูต้องเอื้อมมือคล้องคอผมเอาไว้อย่างรวดเร็ว
ผมไม่พูดอะไรกลับไป แต่เดินออกจากห้องน้ำไปยังห้องนอน ผมวางคยองซูลงที่เตียงของเราแล้วนั่งยองๆ ลงตรงหน้าเขา
“คุณจงอินจะทำอะไรครับ เตียงเปียกหมดแล้วเห็นไหม แล้วคุณจงอินลงไปนั่งตรงนั้นทำไมครับ ลุกขึ้นเถอะ” ผมเอื้อมมือไปจับเท้าของคยองซูมาวางไว้ที่ตัก แล้วออกแรงนวดเบาๆ เพื่อให้ข้อเท้าที่เคล็ดอยู่นั้นผ่อนคลายลง คยองซูมีทีท่าขัดขืนอยู่ในตอนแรก แต่ก็ต้องนั่งนิ่งไปเพราะโดนสายตาดุจากผม...ถ้าคิดจะทำอะไรขอให้ขู่เข้าไว้แค่นี้คยองซูก็ไม่กล้าเถียงอะไรแล้วล่ะนะ
“ดีขึ้นหรือยัง”
“ดะ ดีขึ้นแล้วครับ”
“ทีหลังถ้ามีอะไรก็บอกกันสิ ไม่ต้องมาทำอวดเก่งหรอกนะฉันไม่ชอบ” ผมพูดไปอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก แต่นั่นก็มากพอที่จะทำให้ใบหน้าหวานดูมู่ทู่ลงเล็กน้อย...คงจะกลัวแล้วก็รู้สึกไม่ดีที่โดนผมดุสินะ
“ผมขอโทษครับ ผมแค่ไม่อยากให้ใครต้องมาลำบากเพราะผมก็เท่านั้น”
“ใครว่าลำบากกัน? ฉันเต็มใจในทุกการกระทำนะ”
“ครับ? โอ๊ะ!” คยองซูทำตาโตด้วยความตกใจไม่นานนักก็ต้องหลับตาปี๋ร้องโอ้ยเพราะถูกนิ้วหนาๆ ของผมดีดเข้ากลางหน้าผากอย่างจัง
“จะทำหน้าเอ๋ออีกนานไหม ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว สภาพนายตอนนี้ไม่น่ามองเท่าไรเลยนะ มันจะทำให้ฉันเกิดอารมณ์ขึ้นมาได้ง่าย เพราะฉะนั้นรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ฉันจะไปนั่งทำงานต่อที่ด้านนอกส่วนนายถ้าไม่มีอะไรทำจะไปเดินเล่นก็ได้ไม่ว่ากัน แต่อย่าได้แต่งตัวดูดีออกไปเชียวเพราะไม่แน่ใจว่าฉันจะหึงนายจนตามไปต่อยเบ้าตาคนที่มองนายหรือเปล่า...”
คะ คุณจงอินทำไมชอบทำให้ผมกลัวจนใจเต้นแรงอยู่เรื่อยเลย... T^T
Sehun Part
“เซฮุนเรามาเที่ยวข้างนอกกันสองคนแบบนี้โดยไม่บอกใครอย่างนี้จะไม่โดนว่าเอาหรอ”
“ไม่มีหรอกครับพี่ลู่หาน ผมคิดว่าอย่างน้อยๆ ตอนนี้ชานยอลกับไอ้เด็กนั่นคงไม่อยู่”
“ไอ้เด็กนั่นมันน้องชายพี่นะ”
“โธ่ พี่ลู่หานก็! มันไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงซักนิด ผมฟันธงให้เลยว่าคู่นี้ต้องยังไม่มีอะไรกันแน่ๆ ชานยอลน่ะอ่อนหัดจะตายพี่สบายใจได้ เพราะฉะนั้นมาเที่ยวกับผมโดยที่ไม่ต้องห่วงอะไรเถอะ”
“อ่อนหัดที่ไหนกันล่ะ! รู้จักกันมากี่ปีแล้วถามจริง? คิดว่าพี่ตามไม่ทันเกมพวกเราหรอ?” ผมยู่ปากเล็กน้อยเพราะกำลังหงุดหงิดที่พี่ลู่หานสนใจน้องชายนอกสายเลือดมากกว่าผม อะไรจะห่วงกันขนาดนั้น? นี่ถ้าผมไม่ชิงสารภาพรักก่อนนี่คงจะจับไอ้เด็กนั่นทำเมียแล้วใช่ไหม!
“งอนอะไรพี่อีกล่ะ? เดี๋ยวนี้ชอบทำตัวง้องแง้งนะเราน่ะ”
“เพราะพี่น่ะแหล่ะ พี่ต้องง้อผม ง้อเร็วๆ เลย”
“ง้อหรอ? ฮะๆ นายนี่เด็กน้อยจริงๆ เลย ให้พี่ง้อยังไงไหนบอกมาซิ”
“พี่ต้องจูบผม”
“ฮะ?...ตลกเถอะเซฮุนนี่มันที่สาธารณะนายจะให้พี่ทำอะไรแบบนั้นได้ไงกัน?”
“ไม่รู้ล่ะพี่ต้องทำ ที่ตรงนี้ไม่มีคนซักหน่อย”
“ไม่เอานะเซฮุน...” พี่ลู่หานเริ่มถอยหลังหนีผมที่กำลังสาวเท้าก้าวเข้าไปแนบชิดกับตัวของเขา ก่อนที่ร่างบางจะหงายหลังล้มลงผมก็ส่งท่อนแขนยาวของผมไปโอบกอดพี่ลู่หานไว้แนบแน่น แล้วบรรจงกดริมฝีปากเรียวของตัวเองลงบนนิมฝีปากบางที่ดูอวบอิ่มเชื้อเชิญในทันที
“อื้อออออ” พี่ลู่หานส่งเสียงออกมาเล็กน้อยพร้อมกับให้เรียวแขนของตัวเองดันแผงอกของผมให้ถอยออก หากแต่ผมยังคงดื้อดึงแล้วแทรกสอดเรียวลิ้นร้อนเข้าไปลิ้มรสความหอมหวานในโพรงปาก รสจูบละมุนละไมที่ผมมอบให้แทบจะทำให้คนในอ้อมแขนระทวย จากมือที่คอยดันกลับกลายเป็นโอบรอบคอคล้องไว้ไม่ได้ผละไปไหน ผมค่อยๆ ถอนจูบออกมาอย่างช้าๆ และอ้อยอิ่ง เราสบตากันอยู่สักพักผมจึงค่อยๆ ก้มหน้าเข้าไปอีกหวังจะขอลิ้มรสอีกครั้ง
“ซะ เซฮุนพอก่อน...”
“อีกนิดนะครับคนดี”
“อยะ อย่า...คนอื่นเขาจะว่าเราได้นะ นี่ไม่ใช่ที่บ้านเรานะ”
“ใครสนล่ะ” ผมพูดออกไปโดยที่ใบหน้ายังคงจับจ้องริมฝีปากอวบอิ่มอยู่เหมือนเดิม ผมไม่สนหรอกว่าใครจะว่ายังไง เพราะตอนนี้ผมอยากจะกินพี่ลู่หานเข้าไปทั้งตัวเลย!
“สนหน่อยเถอะพี่ขอร้อง...อื้อ...อย่านะเซฮุน” พี่ลู่หานยังคงส่งเสียงร้องห้ามการกระทำที่ไม่สมควรของผมอยู่เหมือนเดิม เพราะตอนนี้ถึงผมจะไม่ได้จูบปากผมก็ขอกดจูบที่ซอกคอขาวเนียนหน่อยจะเป็นไรไป
“หยุดเถอะ...ถ้าถึงห้องแล้วนายจะทำอะไรพี่จะไม่ว่าเลยนะ แต่ตอนนี้หยุดก่อนพี่ขอร้อง” ผมชะงักกับคำพูดที่พี่ลู่หานพูดออกมาเมื่อครู่ อะไรนะ? ‘ถ้าถึงห้องแล้วนายจะทำอะไรพี่จะไม่ว่าเลยนะ’
“จริงหรือเปล่า?”
“ฮะ?”
“ถ้าถึงห้องแล้วผมจะทำอะไรพี่ก็ได้น่ะ”
“เอ่อ...ไม่ใช่อย่าง...”
“สัญญาสิว่าจะไม่ว่าแล้วผมจะปล่อย แต่ถ้าไม่สัญญาผมจะทำตรงนี้แหล่ะ”
“อะไรนะ...”
“หนึ่ง...สอง...”
“โอเค! พี่ไม่ว่าเราก็ได้หย่าทำตรงนี้นะ!” ผมหยุดการหยอกล้อพี่ลู่หานทันทีแล้วถอยออกมาเพื่อให้มีระยะห่างมากขึ้น ผมส่งยิ้มเจ้าเลห์ให้พี่ลู่หานเล็กน้อยหลังจากที่มองนาฬิกาข้อมือแล้วพบว่า...ใกล้เวลาอาหารค่ำแล้วสินะ...
คอยดูเถอะ....
...คืนนี้โอเซฮุนจะกินพี่ลู่หานให้อิ่มไปสามวันเลย!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปุ้งงงงงงงงงง! เรามาทิ้งระเบิดไว้อีกแล้ว 555555555555555
ขอบอกก่อนนะคะว่าวันนี้จะลงแชป 19 ด้วยเพราะฉะนั้นก็รอกันหน่อยเน๊อ (น่าจะลงดึกๆ)
อย่าลืมเม้นนะคะ ถ้าแชปนี้เม้นน้อยหมาน้อยอาจจะเปลี่ยนใจไม่ลงแชป 19 เลยก็เป็นได้
ส่วนเรื่องหนังสือฟิคนั้น รอปกกันหน่อยน๊า พี่แบงคึเขางานยุ่งๆ
เราต้องเข้าใจพี่เค้านะ >< แต่พอจะทราบมาว่าปกฟิคเป็นโทนชมพูฟ้า~
คงจะออกมาหวานน่าดูเลยค่ะ
หนังสือน่าจะตีพิมพ์เสร็จช่วงสิ้นปีแล้วจะจัดส่งให้ทุกคนหลังปีใหม่นะคะ
เพราะฉะนั้นอดใจรอกันหน่อยนะ จะได้อ่าน Special แบบหวานสุดๆ ไปเลย ♥
ใครอ่านแล้วติดใจหรือตะขิดตะควงใจ (?) อยากคุยหรืออยากด่าไรท์เตอร์
ตามไปติชมได้ที่ >> ` หมาน้อยมาลามิวท์ <<
ความคิดเห็น