คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Puppy Love รักนะครับ เจ้าหมาน้อยจอมดื้อ! : Chapter 8
Chapter 8
Baekhyun Part
"แบคฮยอนตื่นได้แล้ววววววววววววววว!"
"โอ๊ยยยยยย! จะมาปลุกอะไรตอนนี้วะเนี่ย!"
"นายนอนนานเกินไปแล้วนะแบคฮยอน!"
"ขอต่ออีกหน่อยได้ไหมเนี่ย เมื่อคืนฉันนอนดึกนะ!"
"ทำไมถึงนอนดึก! ฉันเห็นนายนอนคลุมโปงตั้งแต่ยังไม่สามทุ่ม!"
"ฉันนอนไม่หลับ!"
"ทำไมถึงนอนไม่หลับ!"
"ก็ฉันคิดถึงเรื่องของ..." เฮ้ยพูดไม่ได้!
"เรื่องของ?"
"ไม่มีอะไรหรอก นายลงไปเถอะเดี๋ยวฉันตื่นตอนเที่ยงไปหาอะไรกินเองก็ได้น่ะ"
"แบคฮยอนมันไม่ดีนะ นายอยู่บ้านนี้มาหลายวันแล้วแต่นายไม่เคยลงไปทานอาหารเช้าพร้อมคุณชานยอลเลยนะ รู้ไหมมันเสียมารยาท!"
"ช่างหัวมันสิ!"
"นี่!..."
ครอกกกกกกกกก!~ เรื่องอะไรผมจะตื่นล่ะ ก็เมื่อคืนกว่าข่มตานอนหลับได้ก็ปาไปกี่โมงกี่ยามก็ไม่รู้! ใครใช้ให้เจ้าบ้าปาร์คชานยอลนั่นมันมารุ่มร่ามกับผมล่ะ! คุณรู้ไหมสัมผัสนั่น...สัมผัสที่ก้นของผมทำให้ผมสติหลุดไปเลยเชียว ไอ้บ้าโรคจิต ผมไม่เคยเจอใครโรคจิตเท่านี้มาก่อนเลย คุณคิดดูสิ ถ้าวันนั้นเขาจับก้นผมได้ แล้ววันหน้าล่ะ? หมอนั่นจะทำอะไรผมอีก!
"เฮ้ออออ เมื่อไรนายจะโตสักทีฮะแบคฮยอน...งั้นฉันจะเตรียมอาหารไว้ให้นายก่อนฉันจะออกไปเช็คงานที่สวนให้คุณชานยอลแล้วกัน ฉันเอาไว้ในตู้กับข้าวเหมือนเดิมนะ..."
"ขอบคุณ..." ผมตอบกลับคยองซูเสียงเบาหวิว ผมรู้ว่าเขาคงเหนื่อยกับผมมาก แต่จะให้ผมลงไปทานข้าวพร้อมกับไอ้เสาไฟฟ้านั่นหรอ? ไม่มีทาง!
หลังจากที่คยองซูออกไปแล้วประมาณครึ่งชั่วโมงผมก็ลุกจากเตียงไปอาบน้ำเพื่อที่จะลงไปหาอะไรกินบ้าง...และผมหวังว่าคนตัวสูงนั่นจะกินอิ่มพุงกางจนขึ้นห้องตัวเองไปแล้ว และผมก็คิดถูก เมื่อผมลงมาถึงชั้นล่าง ผมก็ไม่เห็นใครสักคนอย่างที่คิดเอาไว้ ผมจึงเดินไปเปิดตู้กับข้าวแล้วนำอาหารเข้าไมโครเวฟ...อย่างน้อยๆ ผมก็ใช้ไมโครเวฟเป็นอย่างนึงล่ะ!
หลังจากที่ผมรออยู่ประมาณสามนาที ผมก็เปิดไมโครเวฟแล้วหยิบจานอาหารออกมาใส่ถาด อ่าาาาา ขาดอะไรอีกนะ? อ๋อ! ผมลืมหยิบน้ำ
"ฮะ เฮ้ยยยย!" คุณพระ! ไอ้เจ้าปาร์คชานยอลอีกแล้ว T^T
"สวัสดี ^[++]^" ชานยอลทักทายผมด้วยรอยยิ้มที่ดูสดชื่นมากพร้อมกับโบกมือให้ผมอย่างเป็นมิตร...มือหรอ?
"(>< ); ( ><);" ผมส่ายหัวไปมาเพื่อสลัดความคิดบ้าๆ ออกจากหัว ให้ตายสิ! จู่ๆ ผมก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืน!
ผมไม่อยากทักทายพูดคุยกับเขาเท่าไรนัก ผมจึงรีบคว้าถาดอาหารแล้วเดินสวนเขาอย่างรวดเร็วและมุ่งหน้ากลับห้องทันที น่าแปลกที่ชานยอลแค่มองตามผมแล้วยิ้มบางๆ ให้เท่านั้น แล้วเขาก็เดินเข้าไปในครัวทันที ... บางทีผมอาจจะคิดมากไป เขาอาจจะไม่ได้หื่นตลอดเวลาก็ได้มั้ง เมื่อเห็นดังนั้นฝีเท้าที่กำลังจั้มอ้าวของผมก็เริ่มเดินช้าลง...ก็มันไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องรีบนี่นา
แกร็ก...ปึง!
"เฮ้ยยยย!"
"^^"
"นะ นายตามฉันมาทำไมเนี่ย!" ในขณะที่ผมกเปิดประตูเดินเข้าห้องและกำลังจะปิดประตูห้องนั้น จู่ๆ ก็มีแขนของใครบางคนมาท้าวเข้าที่ประตูห้องของผม..และจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก...ปาร์คชานยอล!
"นายลืมหยิบน้ำขึ้นมาน่ะ"
"อ่อออออ ขอบคุณ" พูดจบเขาก็วางแก้วน้ำลงบนถาดที่ผมถือ...บางทีผมอาจจะคิดมากไปจริงๆ ก็ได้ บางทีเขาอาจจะเป็นคนดีในระดับนึง เมื่อได้น้ำแล้วผมก็เดินนำถาดไปวางไว้ที่โต๊ะในห้องแลวเดินกลับมาที่ประตูห้องเพื่อจะปิด...แต่ทำไม...ทำไมไอ้บ้านี่ยังยืนอยู่ที่เดิมล่ะ!
"นาย...มีอะไรอีกงั้นหรอ? ถ้าจะทวงคำขอบคุณ ฉันขอบคุณนายไปแล้วนี่..."
"เปล่า..." เขาพูดยิ้มๆ แล้วยกมือขึ้นมาแล้วทำท่า "กำแบ" อะไรของหมอนี่...
"อะไร? =='"
"หึหึ!"
"ฉันถามว่าอะไร!" ผมเริ่มใช้เสียงที่ดังขึ้นกับเขา เพราะเขาดันมาทำหน้าตากรุ่มกริ่มกับผม...ไอ้บ้านี่ มันมีปัญหาด้านสมองใช่ไหม?
"..."
"!" ผมชักจะโมโหคนตรงหน้านี้แล้วสิ มายืนชูมือทำท่ากำแบๆ อยู่นั่นล่ะ ประสาท!
"นี่! ถ้านายว่างมากนักล่ะก็ ช่วยไป..."
"ก้นนายนิ่มดีนะ~"
"O_O"
"หึหึ..."
"ไอ้บ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!"
ปังงงงงงงงง! บ้า บ้า บ้า บ้าที่สุดเลย Y^Y ฮือออออออ นายจะมาพูดถึงมันอีกทำไมเนี่ย ไอ้โรคจิต! ผมเกลียดเขา ผมเกลียดเขาจริงๆ นะครับ ผมเกลียดมันไอ้คนตัวสูง เกลียด! เกลียดไอ้ปาร์คชานยอล!
"อ่าาาาาา อากาศดีจัง" หลังจากที่ผมกินข้าวและทำใจเรื่องโดนไอ้โย่งนั้นล้อเลียนได้แล้ว ผมก็ลงมาเดินเล่นในสวนหลังบ้านเพื่อผ่อนคลาย...แต่ดูเหมือนเจ้าของบ้านหลีงนี้จะมีแขกแฮะ
"มีสิ มีสนิทมากๆ เลยอยู่สองคน คนนึงหล่อมาก และอีกคนก็สวยมาก"
"มีเพื่อนเป็นผู้หญิงด้วยหรอ?"
"เปล่า เป็นผู้ชายแต่ว่าหน้าสวย พวกเขาจะมาที่บ้านนี้อาทิตย์ละครั้งเหมือนกัน ชื่อคุณ..." คำพูดของคยองซูดังก้องขึ้นมาในหัวผม...สงสัยจะเป็นเพื่อนของเจ้าบ้านั่นแน่ๆ เลย
"เดี๋ยวฉันไปเอาชามาให้นะ" จู่ๆ หนึ่งในบรรดาเพื่อนของเขาก็วิ่งแยกตัวออกมา...แล้วผมก็พบว่า...
"แบคฮยอน!"
"!" หึ! จู่ๆ คนที่ผมไม่คิดไม่ฝัน และไม่อยากจะเห็นหน้าก็ปรากฏตัวขึ้น นี่มันวันซวยอะไรของผมเนี่ย...ผมไม่รอช้าให้คนตรงหน้าพูดอะไรกับผมมากมาย ผมก็รีบหันหลังแล้วสาวเท้าให้ไวโดยทันที
"ดะ เดี่ยวสิแบคฮยอนรอพี่ก่อน" พี่? พี่งั้นหรอ?
"ฉันเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่นอกคอกอย่างแกหลบไป!"
"ไม่! นายต้องกลับบ้านนะรู้ไหมว่าทุกคนเป็นห่วง"
"เป็นห่วง? ทุกคนงั้นหรอ...?"
"ใช่! คุณพ่อท่านเสียใจนะที่ทำกับนายไปวันนั้น ท่าน..."
"หุบปาก!"
"โอ๊ยยยยยย" ผมไม่ฟังให้คนที่เรียกตัวเองว่าพี่พูดจบผมก็ผลักเขาเต็มแรง ช่วยไม่ได้ อยากวิ่งมาขวางทางผมทำไม
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ!"
"โอ๊ย!" จู่ๆ ก็มีผู้ชายคนนึงวิ่งมาทางผมแล้วก็ผลักผมอย่างแรง ยังดีที่ผมพอจะตั้งหลักทันเลยไม่เสียลักล้มลงอย่างไอ้สำออยนี่
"เป็นอะไรรึเปล่าพี่ลู่หาน"
"ไม่ ฉันไม่เป็นอะไร..."
"หึ...สำออย!" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน่าหมั่นไส้พร้อมกับปรายตามองไปที่พวกเขาสองคนอย่างเหยียดๆ
"นี่มันจะมากไปแล้วนะ!"
"โอ๊ยยยยย!" ผมร้องเสียงหลงทันทีที่ผู้ชายตรงหน้าที่มาใหม่กระชากคอเสื้อของผมอย่างแรง...แรงพอที่จะทำให้คอผมหลุดได้เลยล่ะ!
"เฮ้ยยยยยยยยยย พวกนายสามคนทำอะไรกัน! แฮกๆ" ดูเหมือนว่าเจ้าของบ้านที่ยืนงงอยู่ตั้งนานจะได้สติรีบวิ่งมาห้ามพวกผมสามคนที่ดูยังไงก็รู้ว่าต้องมีเรื่องกัน
"ก็คนของนายน่ะสิ อยู่ๆ ก็มาผลักพี่ลู่หานล้มลง"
"แล้วนายมาแส่อะไรด้วยล่ะไอ้หน้าจืด!"
"นี่นาย!"
"หยุดนะเซฮุน!" เหอะ...ชื่อเซฮุนหรอกหรอไอ้ตัวชอบเสือก!
"พี่ลู่หาน...แต่เมื่อกี้เขาผลักพี่นะครับทำไมพี่ต้องห้ามผมด้วย!"
"ก็เขาเป็นน้องชายฉันนี่!"
"น้องชาย!/น้องชาย!" เสียงของชานยอลและผู้ชายที่ชื่อเซฮุนร้องประสานกันด้วยความตกใจ...น้องหรอ?
"ฉันไม่มีพี่ชาย!"
"แบคฮยอนนายต้องกลับบ้านนะ"
"ฉันกลับแน่ถ้าไม่มีแกกับนังแม่มดนั่นอยู่ที่บ้านของฉัน!"
"แม่ของพี่ไม่ใช่แม่มด..."
"ทำไมจะไม่ใช่! น้ำเสียงก็น่าขยะแขยง หน้าตาก็ซิลิโคนเป็นสิบชั้น แถม.."
"แบคฮยอน! นายไม่ควรจะพูดจาน่ารังเกียจกับพี่ของนายแบบนั้นนะ!"
"ฉันจะพูด ทำไม! นายมาแส่อะไรเรื่องของฉันกับไอ้บ้านี่ฮะปาร์คชานยอล!"
"แบคฮยอนพี่..."
"ไม่ต้องมาเรียกตัวเองว่าพี่! ฉันไปนับญาติกับแกตอนไหนไม่ทราบ! ไปให้พ้นจากบ้านฉันสักที ฉันจะได้กลับไปอยู่กับพ่อ! ไป๊! ไอ้ลูกอีตัวมารยา..."
"แบคฮยอน!"
"โอ๊ยยยยย!" ผมตกใจร้องลั่นทันทีที่ถูกคนข้างๆ บีบเข้าที่แขนผมอยางแรง
"ปล่อยนะฉันเจ็บ!"
"เจ็บงั้นหรอ...นายก็ขอโทษเพื่อนฉันซะก่อนสิ"
"มะ ไม่ โอ๊ยยยยย!"
"หยุดเถอะชานยอล ปล่อยแบคฮยอนเถอะนะ อย่าทำให้เค้าเจ็บ..."
"นายแหกตาดู! ขนาดนายด่าลู่หานมากมายขนาดนั้นลู่หานยังเป็นห่วงนายขนาดนี้ นายยังจะกล้า..."
"มันตอแหล! โอ๊ยยยยยยย" ผมเริ่มหน้านิ่วอีกครั้งเมื่อชานยอลออกแรงบีบที่แขนของผมมากขึ้น...เจ็บ...เจ็บเหมือนกระดูกจะหักเลยล่ะ...
"ฉันบอกให้ขอโทษลู่หาน!"
"หยุดนะชานยอล อย่าทำน้องฉันนะ เซฮุนทำอะไรซักอย่างสิ เซฮุน!"
"นั่นมันสมควรแล้วนี่พี่ลู่หาน"
"อย่ามาทำสำออยบีบน้ำตานะ ฉันไม่ต้องการให้นายมาช่วยฉันสักนิดไอ้ลูก...โอ๊ยยยยยยยยยยยย!" คราวนี้ปาร์คชานยอลไม่ได้ทำแค่บีบ แต่เขากระชากผมออกมาจากตรงนี้ทันที
"ชานยอลจะพาแบคฮยอนไปไหน!"
"น้องชายของนายดูท่าทางจะพยศมากไปหน่อยนะ ฉันจะลากไปสั่งสอนให้!"
"ปล่อยฉันนะ ปล่อยบอกให้ปล่อยไงเล่าไอ้บ้า!" ผมทั้งดิ้น ทั้งจิก ทั้งข่วน ผมทำสารพัดวิธีที่จะให้หลุดจากการถูกคนตัวสูงนี่จับข้อมือลากๆ ถูๆ ผมไปกับพื้นแบบนี้ ผมเจ็บ! มันแสบเนื้อตัวไปหมดแล้ว!
"เซฮุน! ฉันบอกให้นายไปห้ามชานยอล เขาจะทำอะไรน้องฉัน!"
"..."
"เซฮุนนนนนนนน!"
"ปล่อยให้เค้าได้เคลียร์กันไปเถอะพี่ลู่หาน!" เสียงประกาศกร้าวของเซฮุนเมื่อครู่นี้ทำเอาลู่หานชะงักไปทันที...แล้วคนตัวดีนั่นก็ร้องไห้ออกมา...เหอะๆ สำออยสิ้นดี!
"ปล่อยฉันสิวะไอ้ปาร์คชานยอลลลลลลลลลลล"
ตุ้บบบบบบบบ!~
"โอ๊ยยยยย" ไอ้บ้านี่! พอเขาลากผมขึ้นมาบนห้องได้เขาก็จัดการเหวี่ยงผมลงบนที่นอนอย่างแรง ถ้ากระดูกผมหักนะผมจะฆ่ามัน!
"นาย! ทำไมไปพูดจากับลู่หานแบบนั้น!"
"มันเรื่องของฉัน!"
"นายอยากจะลองดีกับฉันใช่ไหมฮะ!" ชานยอลแผดเสียงลั่นพร้อมกับโน้มตัวขึ้นมาคร่อมตัวผมเอาไว้...โชคยังดีที่เขาไม่ได้ล็อคข้อมือผมเอาไว้เหมือนครั้งก่อนๆ ทำให้ผมพอจะมีช่องทางหยิบผ้าห่มขึ้นมาปิดตัวเองไว้อยู่บ้าง
"นะ นายจะทำอะไรฉัน!"
"หึหึ..." เขาไม่ตอบคำถามของผม หากแต่ส่งเสียงหัวเราะที่ฟังดูชั่วร้ายออกมาแทน...
"ทำอะไรงั้นหรอ..."
"><"
"ทำอะไรดีล่ะ..." นิ้วหนาๆ ของเขาสัมผัสที่เส้นผมของผมเบาๆ ทำให้ผมที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มต้องดึงผ้าขึ้นมาปิดหน้าอย่างรวดเร็ว! ขืนไม่ปิดล่ะก็นะ....อย่าให้เดาเลย
"นายตัวสั่นมากเลยนะแบคฮยอน..." เส้นผมของผมถูกไอ้โรคจิตนี่สัมผัสอีกครั้ง แต่คราวนี้ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่แค่เเตะเบาๆ ที่เส้นผม แต่มันกลายเป็นการลูบหัวของผมซะมากกว่า
"...เหมือนลูกหมาตัวน้อยๆ เลยล่ะ"
"ฉันไม่ใช่หมานะ! อ๊ะ!" ผมไม่น่าเปิดผ้าห่มออกมาด่าไอ้หมอนี่เลย คุณรู้ไหมว่าหน้าของผมกับเขามันใกล้กันมากแค่ไหน! ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ซ้ำๆ ด้วย! ผมอยู่ใกล้เขาแบบนี้มากี่รอบแล้วเนี่ย! จะอยู่ใกล้กี่รอบหัวใจก็ยัง...เต้นแรงอยู่เหมือนเดิม...ฮือออออออ ผมอยากจะบ้าตาย!
"เอาล่ะ...ฉันไม่แกล้งนายแล้ว..."
"..." ไม่แกล้งแล้วงั้นก็เอาหน้าออกไปด้วยสิฟระ!
"ทำไมนายถึงได้พูดจาไม่ดีกับลู่หานแบบนั้น..."
"..."
"นายจะเล่าให้ฉันฟังได้ไหม?"
"ครอกกกกกกกกกกกกกกกกก!"
"=='" เรื่องอะไรผมจะต้องมาเล่าให้ไอ้บ้านี่ฟังล่ะ มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผมซักนิด ผมจึงเลือกแสร้งทำเป็นหลับเพื่อที่เขาจะได้ไม่ซักถามอะไรผมอีก...ถึงผมจะรู้ว่าเขาต้องเข้าใจว่าผมแกล้งหลับ แต่อย่างน้อยผมก็คิดว่าไอ้ยักษ์นี่น่าจะมีมารยาทอยู่บ้าง
"เฮ้อ...งั้นครั้งนี้ฉันจะไม่ลงโทษนายอย่างที่พูดไว้แล้วกัน นายไม่บอกฉันก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยๆ ฉันก็ขอร้องให้นายลองมองลู่หานดีๆ เขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ฉันรู้จักเขามาเกือบสิบปี..."
"โอ๊ยง่วงๆๆๆ คนจะนอนมาแพล่มอะไรก็ไม่รู้!" ถึงปากผมจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ตาผมก็ยังคงหลับอยู่...ใครจะไปกล้าสบตากับหมอนี่กันล่ะ!
"=__________="
"Zzzz" และผมก็ยังคงแกล้งนอนหลับต่อไป!
"โอเคงั้นฉันไม่กวนนายแล้วก็ได้ แต่ก่อนไปเพื่อเป็นมารยาทที่ดี..."
จุ๊บบบบ~~
"O.O"
"ต้องมีคิสเล็กน้อย...~"
ปังงงงงงงงงงงงง! ปาร์คชานยอลออกไปแล้ว...แล้วเขาก็ทิ้งระเบิดไว้ให้ผมลูกนึง...ระเบิดจุ๊บนี่! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!
Sehun Part
"นายตวาดฉันทำไมฮะเซฮุน ฮืออออออ"
"ผมขอโทษ..."
"นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะตามไปช่วยแบคฮยอน"
"พี่จะตามไปช่วยเขาทำไม เขาเกลียดพี่ขนาดนั้นพี่ปล่อยเขาไปเถอะ!" ผมออกแรงบีบแขนพีลู่หานอีกครั้งเพื่อที่จะแสดงให้เห็นว่าผมกำลังโกรธพี่ลู่หานอยู่
"โอ๊ยยย ฉันเจ็บนะเซฮุน!"
"ถ้าเจ็บพี่ก็อย่าดิ้นสิ กลับบ้านไปกับผมซะ!"
"ฉันจะไปช่วยน้องชายฉัน!"
"เขาไม่นับพี่เป็นญาติด้วยซ้ำ พี่ยังจะกล้าเรียกเขาว่าน้องชายอีกหรอ!"
"!" ผะ ผม...ผมพูดอะไรออกไป
"ฮึก...นั่นสินะ คนอย่างฉันมันน่ารังเกียจ ฮึก! ไม่มีใครเขาอยากนับญาติกับฉันหรอก"
"มะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะพี่ลู่หาน ผมขอโทษ ที่ผมพูดไป..."
"นายไม่ต้องมาปลอบใจฉัน ให้ฉันตายไปเลยดีกว่า ไม่มีใครต้องการฉันอยู่แล้วนี่ ขนาดแบคฮยอนที่ฉันอยากจะสนิทกับเค้า อยากจะเป็นพี่ชายที่ดีของเขายังทำไม่ได้เลย ฮึก!"
"พี่ลู่หานอย่าร้องไห้เลยนะครับ...พี่ยังมีผมนะ...ผมขอโทษ"
"ฮึก! ฮืออออออ" ผมไม่รู้ว่าผมจะต้องทำยังไงพี่ลู่หานถึงจะเงียบ ผมจึงได้แต่สวมกอดเขาไว้อย่างนั้น...พี่ลู่หานจะรู้ไหมนะ ว่าทุกครั้งที่เขาร้องไห้เสียใจ...จะมีผมที่เสียใจยิ่งกว่า...
----------------------------------------------------------------------------------
ปิ้ววววววว~ ฮุนฮันมาแล้วน๊า ><
ยังไงก็ขอคอมเม้นต์สัก 30 เหมือนเดิมนะคะ เป็นกำลังใจให้กันนิดนึง
สำหรับฟิคเรื่องเเรกเรื่องนี้เป็นอะไรที่หมาน้อยทุ่มเทมากๆเลย
ถ้ามันไม่ค่อยสนุกตรงไหนก็บอกมาได้นะคะ
หมาน้อยจะปรับปรุงแก้ไขอย่างสุดฝีมือค่ะ
ใครอ่านแล้วติดใจหรือตะขิดตะควงใจ (?) อยากคุยหรืออยากด่าไรท์เตอร์
ตามไปติชมได้ที่ >> ` หมาน้อยมาลามิวท์ <<
ความคิดเห็น