คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Puppy Love รักนะครับ เจ้าหมาน้อยจอมดื้อ! : Chapter 10
Chapter 10
Baekhyun Part
“ฮื้ออออออ...ปวดหัวจัง” เมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมวันนี้ผมรู้สึกปวดหัวหนึบๆ เหมือนมีอะไรมาบีบรัดรอบหัวอย่างนี้นะ
“โอ๊ยยยย คยองซูฉันปวดหัว...” ผมร้องเรียกหาเพื่อนสนิทของผมอย่างที่เคยทำเวลาผมต้องการอะไร แต่ดูเหมือนคยองซูจะไม่ได้อยู่ในห้องอีกแล้ว ผมหันซ้ายหันขวามองหาเขาอีกทีเพื่อความแน่ใจ
“ไม่อยู่จริงๆ ด้วย...ไปไหนของเขานะ” หรือว่าจะลงไปเตรียมอาหารให้ไอ้เกย์นั่น? น่าจะใช่ ==’
“แล้วปวดหัวต้องทำยังไงบ้างนะ ลืมไปแล้ว...” ผมส่ายหัวไปมาแรงๆ เพื่อทบทวนความจำ ปกติผมแข็งแรงตลอด ไม่เคยเจ็บป่วยอะไรง่ายๆ อยู่แล้ว แต่ถ้าป่วยเมื่อไรก็มีคนมาคอยดูแลให้ตลอด ดูแล...จนผมทำอะไรไม่เป็นเลยสินะ
“ต้องกินยาเม็ดขาวๆ...แล้วมันคือยาอะไรอ่ะ” หลังจากที่นั่งนึกอยู่นานผมก็ได้คำตอบแล้วว่าผมต้องกินยา...เม็ดกลมๆ สีขาวๆ แต่ผมก็ไม่รู้อยู่ดีว่ามันคือยาที่เรียกว่าอะไร
“เฮ้ออออ ยังไงก็ต้องพึ่งคยองซูสินะ” ผมถอนใจยาวด้วยความเหนื่อยหน่าย...ผมไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองเป็นคนโง่ขนาดนี้ ทำอาหารก็ไม่เป็น ทำอะไรก็ไม่ได้...เกิดเป็นลูกคนรวยแล้วทำไมถึงยังโง่อย่างนี้นะ
“ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า...เอ๊ะ!” ทำไมผม...ทำไมถึงได้...เสื้อไม่ได้ใส่...บ๊อกเซอร์ใครล่ะเนี่ย...อ๋าาาาาาา~ ยิ่งคิดยิ่งมึน ผวดหัวหนักกว่าเดิมอีก ล้างหน้าก่อนค่อยมานั่งทบทวนแล้วกัน!
ผมเดินโซซัดโซเซไปตามผนังห้อง...คือว่าผมยังทรงตัวไม่ค่อยได้น่ะนะ ผมรู้สึกว่าห้องนี้มันเอียงๆ ผมเลยต้องเดินเกาะกำแพงไปยังห้องน้ำ
ซ่าาาาาาา~ เสียงน้ำ? สงสัยคยองซูจะลืมปิดน้ำแฮะ...แต่ก็ช่างมันเถอะ คนจ่ายค่าน้ำไม่ใช่ผมนี่เนอะ ผมเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปแล้วเดินไปหยุดอยู่ที่อ่างล้างหน้าอย่างไม่สนใจเสียงน้ำที่ไหลกระทบกับพื้นสักเท่าไร...ผมบอกแล้วว่าผมไม่ได้จ่ายค่าน้ำ หึหึ ...แต่ยังไม่ทันที่มือผมจะแตะกับหัวก๊อกน้ำผมก็ต้องชะงัก เมื่อผมรับรู้ได้ถึงพลังงานบางอย่าง...พลังงานที่ดูเหมือนจะยืนอยู่ใต้ฝักบัวอาบน้ำนั่น...
ผมค่อยๆ หันไปมองทางต้นตอของความรู้สึกเสียววาบอย่างใจสั่น...ใจผมภาวนาขอให้มันไม่ใช่สิ่งที่ผมคิด ขอให้ไม่ใช่สิ่งเหนือธรรมชาติ...บ้านนี้คงไม่มีคนตายหรอกใช่ไหม T^T
“=[]=;”
“(>_<) (>_O)…เย้ย! (O_O)” นี่มันผีจริงๆ ด้วย!
“บะ แบคฮยอน...” ผี...ผี...ผีทะเล๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!~
“แอร๊กกกกกกกกกกกก! อุ๊บ!” ฝ่ามือหนาของผีตรงหน้าผมเอื้อมมาตะครุบปากของผมอย่างรวดเร็ว มืออีกข้างก็โอบกอดตัวผมไว้อย่างแนบชิด! นี่มันผีอะไรทำไมถึงสัมผัสตัวคนได้ด้วย ฮืออออ ผีบ้าอะไรวะเนี่ยหน้าเหมือนคนที่ผมรู้จักเลย
“อย่าร้องดิ เงียบบบบบ!” นั่น! ผีบ้านี่สั่งผมได้ด้วย ทำไมผีตัวนี้เสียงมันเหมือนตัวจริงเลยล่ะ! >^<
“อ่อยอ๊านนนนนนน” ผมดิ้นขลุกขลักอยู่อย่างนั้น หวังจะให้ผีบ้าตัวนี้ปล่อยผมสักที แต่ทำไมผีตัวนี้มีอิทธิฤทธิ์เยอะขนาดนี้ อาคมมันคงแกร่งกล้ามากเลยสินะ พระเจ้าช่วยผมด้วยยยย T^T
“ก็บอกให้อยู่นิ่งๆ ไง!” ใครจะไปอยู่! ผมดิ้นพลาดๆ เหมือนโดนน้ำร้อนสาด วินาทีนี้ผมต้องรอดให้ได้! เกิดมายังไม่เคยมีเมียผมไม่ยอมตายยยยยยยยยยย!
“ฮื้อออออ อ่อยยยยยยยย~” ผมออกแรงดิ้นอีกครั้งอย่างสุดแรงเกิด! บยอนแบคฮยอนยังไม่เคยได้ฟันสาว ยังไงก็ไม่ยอมตายยยยยยยยยย!
“เฮ้ยบอกให้เงียบ! แล้วหยุดดิ้นสักทีถ้าไม่อยากให้ไอ้นั่นของฉันมันเสียดสีกับไอ้นั่นของนายมากกว่านี้!” อะไรนะ! ไอ้นั่น! ไอ้ไหนวะ! ... ผมนิ่งไปสักครู่นึงก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองหน้าไอ้ผีบ้าตัวนี้อีกครั้ง...นี่มัน...ผีชานยอล! ไม่ใช่สิ! ชานยอลยังไม่ตายจะกลายเป็นผีได้ยังไงกัน...
สมองของผมเริ่มประมวลความคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้วก็พบว่า...คนตรงหน้าคือปาร์คชานยอล! ไอ้เจ้าของบ้านสุดหื่นนั่นเอง! แล้ว...แล้วที่บอกว่าไอ้นั่นกับไอ้นั่นเสียดสีคือ...
“เฮ้ยอย่าก้มมองดิเฮ้ย!”
“โอ๊ะ!... O//O” ผมเชื่อเลยว่าวินาทีนี้แก้มของผมต้องแดงเป็นลูกตำลึงแน่ๆ!
“ฉะ ฉันบอกแล้วว่าอย่ามอง...นาย...”
“O//O” คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วย นีมันอะไรกัน...
“นะ นี่! อย่าจ้องค้างอย่างนั้นสิฉันเขินนะ!”
“O//O” นี่มันคือ...นี่มันคือ...
“เฮ้ออออ บอกแล้วว่าอย่ามอง ฉันกะไว้แล้วเชียวว่าคนใสซื่ออย่างนายต้องตกใจกับหนอนน้อยของฉัน ==’” ไม่นะ...ไม่...หนอนน้อยอะไรกัน >//<
“ออกไปรอหน้าห้องน้ำก่อนแล้วกัน ฉันขอพันผ้าเช็ดตัวก่อนแล้วนายค่อยเข้ามาอาบน้ำโอเคนะ?”
“...” ไร้ซึ่งคำตอบรับจากผม...ผม...ช็อค...
เมื่อไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆ จากผม ชานยอลก็ดันหลังผมออกมายืนหน้าห้องน้ำ...นี่ผมเห็น...เห็น... ‘หนอนน้อยของฉัน’ ...หนอนน้อยงั้นหรอ...ไม่ใช่นะไม่ใช่...นั่นมัน
“ฮึก...แม่ครับผมเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้าแล้วครับ...” น้ำใสๆ ไหลออกมาจากตาของผมอย่างไม่ได้ตั้งใจ...ผมไม่รู้ว่าผมร้องไห้ทำไม...แต่ปากของผมก็พูดกับแม่ที่ไม่ได้อยู่กับผมอีกแล้วว่า...
“แม่...ผมเห็น...ผมเห็นอนาคอนด้ายักษ์ครับ...”
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย! ชีวิตของผมพังพินาศหมดแล้ว! ถ้าฉันเป็นตากุ้งยิงฉันจะยิงกุ้งนาย!
ไม่ใช่สิ...ยิงอนาคอนด้ายักษ์ต่างหาก...แอร๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก!
Chanyeol Part
“นี่! นายจะไม่พูดกับฉันจริงๆ หรอแบคฮยอน?”
“...”
“โอเคฉันขอโทษที่ฉันลืมล็อคห้องน้ำแล้วก็เข้ามาในห้องนายอย่างถือวิสาสะ แต่มันก็เป็นเพราะเมื่อคืนฉันต้องดูแลนายแทนคยองซูฉันก็เลยต้องนอนกับนาย ส่วนเรื่องในห้องน้ำฉันก็เตือนนายแล้วว่าอย่ามอง...นี่ฉันผิดงั้นหรอ?”
“...”
“เลิกร้องไห้ได้แล้วหน่า! ฉันไม่ใช่คนใจดีขนาดจะมานั่งปลอบใจนายได้ทั้งวันหรอกนะ!”
“ฮึก...คนใจร้าย...อยู่ปลอบกันก่อนก็ไม่ได้...” หืมมมม? ผมแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง เมื่อกี้นี้แบคฮยอนพูดว่าอะไรนะ? คนใจร้ายงั้นหรอ? ทำไมเสียงเขาดูน่ารักอย่างนี้ล่ะ...
“ฮึก! นายมันคนบ้า...คนผีทะเล...” แบคฮยอนยังคงก้มหน้าก้มตาร้องไห้ต่อไป ผิดก็ตรงที่มือเล็กๆ ของเขากำลังทุบเข้าที่ไหล่ของผมอยู่เนี่ยสิ...นะ นี่คือบยอนแบคฮยอนจริงๆ หรือเปล่า! ทำไมถึงได้ทำท่าทางงุ้งงิ้งน่ารักเหมือนผู้หญิงแบบนี้นะ ปกติเขาต้องแว๊ดๆ ใส่ผมแล้วสิ!
“ทุบฉันให้พอใจก็แล้วกัน แล้วคืนดีกันนะ ^^”
“ฮึก...ไม่มีทาง ฉันเกลียดนาย...ฮึก...” เกลียด? คนตัวเล็กนี่จะอะไรนักหนา กับอีแค่เห็นชานยอลน้อยทำเป็นมานั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่ได้ มีสาวๆ เป็นร้อยเป็นพันเลยนะที่อยากจะเห็นมันน่ะ! (จริงไหมครับคุณผู้อ่าน คึคึ~) แล้วทีเมื่อคืนเขาทำผมอารมณ์ค้างจนต้องไปช่วยตัวเองในห้องน้ำนี่ผมยังไม่เห็นจะโวยวายเขาสักคำ!
“นายจะเกลียดฉันได้ยังไง เมื่อคืนนายยังเรียกหาแต่ฉัน ต้องการฉัน ขอให้ฉันช่วยปลดปล่อยอยู่เลย...อุ๊บ!” ผมพลาดแล้วววววว กะว่าจะไม่พูดแล้วเชียว T^T
“อะไรนะ!?...นายพูดว่าอะไรนะ...”
“ปะ เปล่า...”
“นายพูดว่าอะไร!!!” เฮ้ย! แบคฮยอนกระชากคอเสื้อคลุมอาบน้ำของผมอย่างแรงจนผมถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ...ลูกหมาตัวน้อยๆ เมื่อครู่นี้หายไปไหน? แบคฮยอนคนเดิมกลับมาแล้วสินะ ==’
“พูดอะไร...”
“ช่วยปลดปล่อย...มันคืออะไร!”
“-*-” คุณคิดว่าผมกลัวเขาไหม? ไม่เลย ผมกำลังคิดวิเคราะห์อยู่ว่าบยอนแบคฮยอนคนนี้มีกี่โหมดกันแน่...
“มันคือ...แบบนี้ไง!”
“เฮ้ยยยยย! ทำอะไรเนี่ย ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!” ผมยิ้มเจ้าเลห์ให้กับแบคฮยอนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะพลิกตัวคร่อมร่างบางให้อยู่ภายใต้ร่างกายของผม...เมื่อคืนทำฉันแสบมากเลยนะบยอนแบคฮยอน!
“ไอ้บ้า! ลุกออกไปเดี๋ยวนี้นะ!”
“ก็อยากรู้ไม่ใช่หรอว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น...ฉันก็จะทำให้ดูเพื่อฟื้นความจำนายไง...”
“งื้ออออออ ><” ผมลากนิ้วจากปากแบคฮยอนลงไปยันหน้าน้องเนียน ผลคือคนตัวเล็กนี่ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าเลยทีเดียว เอ๊ะ! ผมคงลืมบอกไปสินะว่า มีผมคนเดียวที่แต่งตัวเรียบร้อย (ด้วยชุดคลุมอาบน้ำ ==’) ส่วนแบคฮยอน...ก็ยังใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวตัวเดิมกับที่ผมหามาใส่ให้เมื่อคืน...หึหึ
“ไม่อยากรู้แล้วปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!” กำปั้นน้อยๆ ของเขากระแทกเข้ากับแผงอกออกผมอยู่สักพัก แล้วก็แน่นิ่งไป...เมื่อเห็นว่าผมไม่ได้สะทกสะท้านกับการกระทำของเขาเลย
กะแหงล่ะแรงน้อยเท่าเด็กอนุบาลจะทำผมเจ็บได้ไง ==’
“นายน่ะ...ตกลงแล้วเป็นคนยังไง...”
“ฉัน?...หมายความว่ายังไง”
“บางเวลานายก็ดูใสซื่อบริสุทธิ์น่าทะนุถนอม บางครั้งก็ดูก๋ากั่นน่าจับตี บางทีก็ดูวีนๆ เหวี่ยงๆ...”
“...ก็เป็นมันทั้งหมดนี่ล่ะ คนเรามันก็มีหลากอารมณ์ไม่ใช่หรอ...”
“เหมือนอารมณ์ที่ฉันมีตอนนี้หรือเปล่า...”
“ฮะ?...เฮ้ยยยยย!” แบคฮยอนร้องเสียงหลงทันทีที่ผมก้มลงจูบเบาๆ ที่คอของเขา...ก็ดูสภาพของเขาสิ ล่อนจ้อนขนาดนี้ ผิวขาวขนาดนี้ เนื้อเนียนขนาดนี้ ตัวหอมขนาดนี้...ยั่วกันชัดๆ =.,=
“เป็นของฉัน...”
ก๊อกๆ!
“คุณชานยอลครับ ตื่นได้แล้วครับ! ผมไขกุญแจเข้าไปเลยนะครับ” =________________=;
ไอ้คยองซู! ไอ้มารผจญตลอดเวลา! #ฆ่าปาดคอแมร่มมมมม!
“คยองซูเมื่อวานไปนอนกับเพื่อนไอ้เกย์นั่นเป็นไงบ้าง? โรคจิตเหมือนเจ้านายของนายหรือเปล่า?”
“ปละ เปล่านี่...เขาก็ปกติดี...แถมยังชอบกอดหมอนข้างด้วย” ประโยคหลังที่คยองซูจงใจพูดเบาหวิวออกมาทำให้แบคฮยอนชะงัก
“อะไรข้างๆ นะ?”
“เปล่าๆ ><”
“นี่นายอย่าบอกนะว่านายเสร็จไอ้บ้านั่นแล้ว!”
“เฮ้ยยยยยยย! ไม่ใช่สักหน่อยแบคฮยอน นายเอาอะไรมาคิดเนี่ย!”
“แล้วนายจะมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรฮะ!”
“เปล่ายิ้มนะ! ไม่รู้แล้ว ฉันไปอาบน้ำแล้ว! ><”
“อ้าวเฮ้ย...อะไรของเขานะ ==’”
Jongin Part
“อ่าาาาาาา” ผมบิดเนื้อบิดตัวอยู่สองสามทีก่อนจะชำเลืองมองไปยังที่นอนด้านข้าง...
“ออกไปแล้วสินะ...ตื่นเช้าเป็นบ้าเลย” ผมมีอะไรจะสารภาพครับ เมื่อคืนผมไม่ได้เมา อย่าเพิ่งด่าผมนะครับ ผมก็แค่อยากได้เขามาครอบครองมากก็เท่านั้นเองงงงง
แต่พอมีโอกาสผมก็ทำอะไรเขาไม่ได้อยู่ดี คยองซูน่ารักเกินไป T^T
ผมอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินลงมาหาอะไรกินที่ห้องครัว...จะว่าไปแล้วตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ผมยังไม่เคยได้พูดคุยกับแบคฮยอนอะไรนั่นสักครั้งเลยนะ เห็นชานยอลเล่าให้ฟังว่าหมอนั่นแสบไม่เบา
“ตื่นแล้วหรอวะจงอิน”
“อืม...” ผมตอบรับชานยอลสั้นๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนตัวแสบอย่างรู้ทัน...
“เป็นไงล่ะ เมื่อคืน...หมอนั่นเสร็จนายยัง?”
“เสร็จอะไรล่ะ แบคฮยอนทำฉันอารมณ์ค้างจนต้องรีบวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำเนี่ย”
“อะไร? หมอนั่นทำไม่เป็นงั้นหรอวะ?”
“เปล่า...เขาหลับ”
“ฮ้ะ? หลับ? แล้วทำไมไม่ทำต่อล่ะไอ้โง่เอ้ยยยย”
“ฉันไม่ข่มขืนคนเมาเว้ย!”
“นายทำอะไรน้องชายฉันปาร์คชานยอล!” ผมและชานยอลที่กำลังคุยกันถึงกับสะดุ้งเฮือกกับเสียงของผู้มาใหม่...เสียงของลู่หาน ฟังดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่าจ้าตัวไม่พอใจขนาดไหน
“บอกมานะแกทำอะไรน้องชายฉัน!” ลู่หานมาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรมากมาย เขาเดินตรงลิ่วไปหาชานยอลแล้วขยุ้มเข้าที่คอของชานยอลอย่างรุนแรง
“คะ คือ...ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยลู่หาน”
“แล้วเมื่อกี้แกพูดว่าอะไร ข่มขืนอะไร!” ลู่หานโหมดนี้...ผมยอมรับเลยว่าน่ากลัวเป็นบ้า
“ฉันบอกว่าไม่ข่มขืนคนเมา...”
“อย่าให้รู้นะว่าแกมีแผนจะทำอะไรน้องชายฉัน ไม่อย่างนั้นแกตาย!”
“โอ๊ยยยย!” ชานยอลล้มลงไปแล้ว...ลู่หานผลักชานยอลครับ ถึงจะตัวเล็กกว่าแต่เวลาที่ลู่หานโกรธนี่...แรงเยอะใช่ย่อยเลยนะครับ
“พี่ลู่หาน! ...” เซฮุนวิ่งเข้ามาอย่างกระหืดกระหอบ จะว่าไปแล้ว...สองคนนี้มาอยู่ที่นี่ได้ไง เมื่อคืนพวกเขากลับไปที่บ้านไม่ใช่หรอ?
“ชานยอล! ฉันไม่เคยขอร้องอะไรนายเลยนะ แต่ครั้งนี้ฉันจะขอ! ขอให้นายเลิกยุ่ง...”
“พี่ลู่หานพอเถอะครับ!” เซฮุนวิ่งเข้ามาห้ามลู่หานเอาไว้ก่อนที่จะพูดประโยคน่ากลัวนั่นออกมา...ลู่หานเป็นคนพูดจริงทำจริง เวลาที่เขาจริงจัง ทุกคำพูดของเขาทุกคนต้องปฏิบัติ! โชคดีที่ยังพูดไม่จบ งั้นชานยอลก็ยังไม่ต้องทำตามสินะ ==’
“อะไรของนายฮะเซฮุน!”
“มากับผม! อย่าไปยุ่งเรื่องของพวกเขา”
“ยุ่ง? ทำไมฉันจะยุ่งไม่ได้ นายก็รู้ว่า !@#$%^&*()_+” ไม่ทันที่ลู่หานจะพูดจบ เซฮุนก็อุ้มร่างบางพาดพ่าแล้วเดินไปยังสวนหลังบ้านทันที...คู่นี้เนี่ย...เมื่อไรจะมีวันได้สมหวัง? เซฮุนก็ดูแลลู่หานมาตลอดหลายปี แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าลู่หานจะรับรู้เลย ลู่หานคิดกับเซฮุนแค่...น้องชาย...หรือแค่บอดี้การ์ด?
บางทีมันคงจะเป็นเวรกรรม...สู้ต่อไป โอ เซ ฮุน~
Sehun Part
“ปล่อยฉันนะเซฮุน!”
ตุบบบบ!~
“โอ้ยยยย! นายทำอะไรของนายเนี่ย ฉันกำลังจะสั่งชานยอลไม่ให้ยุ่งกับน้องชายฉันอยู่นะ นายจะมาขวางไว้ทำไม”
“พี่น่ะ...ปล่อยให้พวกเขาได้ดำเนินเรื่องราวกันเองเถอะครับ อย่าไปยุ่งกับเขาเลย”
“ทำไมฉันจะยุ่งไม่ได้ก็นั่นมันน้องชายฉันนะ...”
“น้องชาย...? พี่แน่ใจหรอว่าเขาคิดว่าพี่เป็นพี่ของเขาน่ะ”
“เซฮุน! พูดแบบนี้หมายความว่าไง!”
“กลับมาเถอะครับ...พี่ลู่หานคนเดิมกลับมานะ”
“หมายความว่ายังไง?”
“พี่ลู่หานที่เรียบร้อยและใจดีกับทุกคน...กลับมาเถอะนะครับ ผมไม่ชอบเลยที่พี่ทำตัวโหดร้ายแบบนี้ตั้งแต่มีเจ้าเด็กนั่นเข้ามา พี่กลายเป็นคนใจร้ายมากเลยนะ...”
“ฉะ...ฉัน...ฉันเป็นห่วงน้องชายฉัน เซฮุนนายก็น่าจะรู้ว่าการเป็นห่วงคนที่เรารักมันสำคัญมากแค่ไหน” ...ทำไมผมจะไม่รู้...พี่ต่างหากที่ไม่เคยเห็นผมเลย...
“แล้วพี่ล่ะ..ชอบพูดว่าห่วงแต่คนอื่น พี่เคยห่วงตัวเองบ้างไหม? พี่เคยรับรู้อะไรบ้างไหมว่ามีคนตั้งมากมายที่คอยเป็นห่วงพี่” โดยเฉพาะผม...
“อย่าไปเลยนะ...”
“ซะ เซฮุน...” ผมไม่รู้ว่าอะไรดลใจทำให้ผมทำแบบนี้ แต่ผมก็รู้สึกเหนื่อยล้าเกินกว่าจะหาคำตอบได้ว่าทำไมผม...ต้องดึงพี่ลู่หานเข้ามากอด...
“นาย...ปล่อยพี่เถอะ...” ...คำว่า ‘พี่’ พี่ลู่หานจะใช้เวลาที่เขาจริงจังเท่านั้น...แต่สำหรับตอนนี้ ต่อให้เขาจริงจังมากแค่ไหนผมก็จะทำ...ผมจะกอดพี่ลู่หานเอาไว้จนกว่าเขาจะสงบลง ขอให้พี่ลู่หานคนเดิมกลับมาด้วยเถอะ...
“เซฮุน...เราทำแบบนี้ไม่ได้นะ...”
“พี่น่ะ...อย่าไปขัดขวางพวกเขาเลยนะ ให้แบคฮยอนเขาได้เจอสิ่งใหม่ๆ บ้าง ผมเชื่อว่าสักวันแบคฮยอนต้องรับรู้ถึงความรักที่พี่มีให้” แล้วก็ขอให้พี่รับรู้ความรู้สึกของผมด้วยเถอะ
“พะ พี่หายใจไม่ออกแล้วนะ นายกอดพี่แน่นเกินไปแล้วเซฮุน >//<”
“พี่ไม่ชอบให้ผมกอดหรอ?”
“กอดได้! แต่ต้องไม่ใช่แบบนี้สิเซฮุน...”
“แบบนี้นี่มันแบบไหน?” แบบที่ทำให้ใจพี่เต้นแรงไงเด็กบ้า T^T
“ปล่อยพี่เถอะน่า...พี่สัญญาว่าจะไม่เข้าไปว่าชานยอลอีก”
“แต่ผมอยากกอดพี่ไว้แบบนี้นานๆ นี่นา...”
“แต่พี่หายใจไม่ออก”
“ให้ผมช่วยเพิ่มอากาศหายใจให้เอาไหม?”
“เพิ่ม? ยังไง?”
“จูบไง...”
“บะ บ้าน่ะเซฮุน! อย่ามาเล่นตลกกับพี่นะ ไม่เอาแล้ว ปล่อยเลยนะ ปล่อยยยยย ไม่งั้นพี่จะโกรธนายแล้วด้วย!” พี่ลู่หานพูดอย่างงอนๆ พวงแก้มใสมีสีชมพูระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด แรงดิ้นที่ไม่มีผลอะไรกับผมเลยทำผมแทบคลั่ง...ถ้าพี่ลู่หานเปรียบเหมือนกวางน้อย...ผมก็คงเป็นเหมือนพรานป่า...พรานที่คอยจ้องรอเวลาให้กว้างน้อยตัวนี้เผลอแล้วจึงเข้าไปขย้ำ...แต่สำหรับผมคงได้คิด เพราะยังไงกว้างน้อยตัวนี้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมให้ผมขย่ำเลยเนี่ยสิ...
“ไปกินชานมไข่มุกกันไหมพี่ลู่หาน?”
“ก็ได้...แต่นายต้องปล่อยพี่ก่อน นายคงไม่อยากให้พี่ขาดอากาศหายใจตายก่อนได้กินชานมไข่มุกกับนายหรอกใช่ไหม?”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ลงครบ 100% แล้วนะคะ ทุกคนคงรอกันนานมากใช่ไหม? (เท่าที่อ่านคอมเม้นต์มานี่แบบว่า...)
หมาน้อยอาจจะไม่ได้ตอบคอมเม้นต์ทุกคน แต่อ่านทุกอันเลยนะคะ
ใครติอะไรไว้หมาน้อยจะแก้ไขให้ ใครชมอะไรไว้รู้ไว้เลยว่าหมาน้อยเขินมาก 55555555
ใครอยากให้หมาน้อยอัพเร็วๆ ก็เม้นต์+โหวตฟิคเรื่องนี้เยอะๆ นะคะ
หมาน้อยปิดเทอมแล้วมีเวลาอัพเต็มที่ แต่จะไม่อัพถ้าเม้นต์น้อยวิวเยอะ
พูดจริงๆ นะไม่ได้ขู่~
Ps.เอาของแถมมาแจก ฮี่ๆ ♥
ใครอ่านแล้วติดใจหรือตะขิดตะควงใจ (?) อยากคุยหรืออยากด่าไรท์เตอร์
ตามไปติชมได้ที่ >> ` หมาน้อยมาลามิวท์ <<
ความคิดเห็น