คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : + Cruel + Number Seven
Number Seven
กลิ่นอายสายลมที่พัดพาความหอมสดชื่นของชายหาดยามเช้าผ่านหน้าต่างบานโตที่ผู้เป็นลูกชายเจ้าของบ้านเปิดรับลมไว้ ร่างสองร่างของคู่รักตระกองกอดกันแทบหาช่องว่างไม่เจอภายใต้ผ้าห่มผืนหนา ท่อนแขนแข็งแกร่งที่โอบกอดเรือนร่างบางไว้กระชับแขนดึงตัวคนรักให้เข้าแนบชิดมากขึ้น
ใบหน้าหวานยู่หน้าเล็กน้อยอย่างรู้สึกรำคาญ เมื่อรู้สึกได้ถึงความอึดอัดที่อีกฝ่ายมอบให้ ลมหายใจร้อนๆ ถูกเป่ารดซอกคอหอมของคุณที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา หยอกล้อได้ไม่นานคนขี้แกล้งก็ถูกคนขี้เซางับปลายจมูกโดยที่คนงับแทบไม่ลืมตา
“โอ๊ะ!” เอี้ยวหน้าหนีด้วยความตกใจ มือหนายกขึ้นมาลูบตรงส่วนที่ถูกงับเบาๆ พลางมองหน้ารุ่นพี่ตัวแสบที่หลับตาพริ้มทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวต่อ
“หึๆ จะเล่นอย่างนี้ใช่ไหมครับพี่แบคฮยอน?”
“งืมๆ...” ไม่มีเสียงตอบรับด้วยคำพูด มีเพียงเสียงงึมงำในลำคอราวกับรำคาญใจจะขาด เด็กหนุ่มมองคนรักของตัวเองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะคิดแผนอะไรดีๆ ออก
โอเซฮุนค่อยๆ เคลื่อนกายไปคร่อมร่างคนที่หลับไว้ มือหนาค่อยๆ เลื่อนชายเสื้อนอนสีฟ้าอ่อนขึ้นอย่างแผ่วเบาจนเผยให้เห็นหน้าท้องนวลเนียนแสนยั่วยวนใจ จากตอนแรกที่กำลังหลับพริ้ม ฝ่ายที่เสียเปรียบก็เริ่มรู้สึกโล่งๆ ที่หน้าท้อง ด้วยลมจากภายนอกที่ปะทะเข้าทำเอาเจ้าตัวรู้สึกหนาวและเย็น แต่ไม่ทันที่คนขี้เซาจะลืมตามองดูความปกติ สันจมูกโด่งๆ ของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนก็แนบลงกับผิวเนื้อและ...
“ปู้ดดดดด!~” เป่าลมลงบนหน้าท้องเรียบแบนจนแบคฮยอนสะดุ้งเฮือก
“อ๊ะ!...อ๊า เซฮุนหยุด หยุดนะ ฮะๆๆ หยุด พี่บอกให้ ฮะๆๆ หยุด ฮะ หยุดไง ฮะๆๆ” กายบางสั่นสะท้านและดีดดิ้นไปมาเมื่อรู้สึกจั๊กจี้ เซฮุนรู้ว่าแบคฮยอนเป็นคนบ้าจี้ก็เลยใช้วิธีนี้ปลุกและเอาคืนที่ถูกงับจมูก เสียงหัวเราะเปลี่ยนจากคนถูกแกล้งเป็นคนที่แกล้งแทน เมื่อคนตัวเล็กกว่าสะบัดตัวออกจนหลุดมาได้ แบคฮยอนคว้าหมอนขึ้นมาแล้ววิ่งไล่เซฮุนทันที และกลายเป็นว่าคนสองคนกำลังเล่นวิ่งไล่กันด้วยความสุขต้อนรับยามเช้าไปในที่สุด...
“ฮะๆ เหนื่อยจังเลยเซฮุน~” ผลสรุปของการเล่นเกมวิ่งไล่จับนี้จบลงด้วยการที่โอเซฮุนคว้าเอวบางของคนรักไว้แล้วดันให้นอนราบกับเตียงโดยมีตัวเขาเองล้มตัวนอนกอดอยู่ใกล้ๆ ทั้งคู่นอนหอบอยู่พักหนึ่งก่อนที่คนตัวสูงจะหายเหนื่อยก่อนแบคฮยอน เซฮุนพลิกตัวเท้าแขนคร่อมแบคฮยอนไว้แล้วจุมพิตบางเบาลงบนพวงแก้มใส ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อถูกกระทำด้วยความอ่อนโยน
“มีความสุขจังเลยเซฮุน” พูดออกไปด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี แบคฮยอนอยากจะอยู่อย่างนี้ไปนานๆ หรือไม่ก็หยุดเวลาไว้ให้เขากับเซฮุนได้มีความสุขด้วยกันไปตลอด
เซฮุนยิ้มรับและใช้นิ้วเกลี่ยแก้มยุ้ยนี้เบาๆ สายตาอ่อนโยนถูกทอดมองลงไปหาคนใต้ร่าง หัวใจของทั้งคู่กำลังเต้นแรงแข่งกันโดยที่ต่างคนต่างรับรู้ ไม่นานห้วงอารมณ์ก็พาริมฝีปากทั้งสองให้แนบชิดกับ เรียวลิ้นหนาแทรกซึมเข้าโพรงปากเล็กแล้วดูดดึงอย่างอ่อนโยน แขนเรียวเล็กค่อยๆ ไล้ใบหน้าหล่อเหลาแล้วเลยไปโอบต้นคอคนตรงหน้าไว้
เซฮุนละเลียดชิมความหวานจากรุ่นพี่ตัวเล็กอย่างไม่รู้จักพอ กดจูบมุมปากบางและเคลื่อนต่ำลงมายังต้นคอเพรียวระหงส์ ยังไม่ทันที่มือหนาจะได้ปลดปราการชิ้นใดออกจากเรือนร่างที่แสนเย้ายวนนี้ สติของเจ้าของร่างก็กลับมาก่อน พร้อมกับผลักเซฮุนออกอยากรุนแรง สิ่งเหล่านั้นทำให้เซฮุนรู้ว่าคนรักของตัวเองยังคงไม่พร้อมกับเรื่องอย่างว่า
ใช่...แบคฮยอนยังไม่พร้อม
แต่อะไรล่ะ...ที่ทำให้แบคฮยอนไม่พร้อม?
คำตอบที่เซฮุนเข้าใจคือคนรักของเขาอาจจะยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องอย่างว่า
แต่คำตอบที่ทุกคนอาจจะรู้ดีก็คือ...
ความลับของแบคฮยอน
หรืออีกอย่างก็คือ...แบคฮยอนไม่อยากให้คนรักของเขาต้องแปดเปื้อนคลุกคลีกับตัวเขาที่แสนสกปรกและน่ารังเกียจ
คุณเข้าใจความเจ็บปวดนี้ของผมไหมล่ะ? ... ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ
หลังจากที่ถูกผลักออกด้วยแรงที่ความจริงก็ไม่ได้มากได้มายอะไร หากแต่มองตากันแล้วก็รู้ดีว่าไม่ได้มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งโกรธเคือง เซฮุนทิ้งตัวลงนอนตะแคงหน้าหาคนรัก แบคฮยอนเองก็เช่นกัน นอนตะแคงหันหน้าจ้องตากับเซฮุนด้วยความรัก มือหนาเอื้อมไปจับให้กายบางขยับตัวเข้ามาใกล้เขาให้มากขึ้น จนปลายจมูกแทบจะแตะกันเลยทีเดียว
“อยาก...อยากหยุดเวลาไว้จังเลยเซฮุน”
“ฮะๆ พี่อยากอยู่กับผมล่ะสิ”
“อื้อ...เซฮุนไม่อยากเหรอ?”
“อยากสิ อยากมากๆ รอผมเรียนจบก่อนนะ เราจะแต่งงานกันและอยู่ด้วยกัน นอนกอดกันแบบนี้ทุกคืน ตื่นมามอนิ่งคิสกันทุกเช้า...ผมอยากให้เป็นแบบนั้น” แบคฮยอนยิ้มเผล่ให้กับความคิดแสนน่ารักของแฟนตัวเอง แต่ก็อดเหน็บแหนมด้วยความน้อยใจไม่ได้อยู่ดี
“จะดีเหรอ สาวสวยๆ หรือผู้ชายน่ารักมารุมจีบเยอะแบบนี้ จะไม่เบื่อพี่ไปเหรอ?” เซฮุนเลิกคิ้วกับคำถามหยอกล้อนี้และกลั้วหัวเราะเบาๆ
“หึๆ” สบตาคนรักตัวเองนิ่งแล้วมอบจูบที่แสนหวานให้หนึ่งครั้ง ทันทีที่ถอนหน้าออกก็ต่อด้วยประโยคชวนให้อีกฝ่ายหน้าร้อนขึ้น
“สัญญาด้วยจูบแห่งนิรันดร์ว่ารักของเราจะมั่นคงตลอดไป ผมจะไม่ทิ้งพี่ไปไหน ผมสัญญา...”
“สะ สัญญาแล้วนะ?”
“ครับ...สัญญา”
Chanyeol Part
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผ่านไปอย่างไร้ความหมาย ปาร์คชานยอล คนๆ นี้กำลังรอใครบางคนอย่างเลื่อนลอย รู้ทั้งรู้ว่าคนที่ตนรักนั้นมีใจให้กับใครอื่น แต่ก็ยังคงหวังและเฝ้ารอวันเวลาที่เพื่อนรักของผมจะมีใจให้กันบ้าง เกือบจะทั้งชีวิตที่ได้รู้จักกันมา ไม่ได้ทำให้ใจแบคฮยอนเอนเอียงมาเลย
หลังจากวันที่แบคฮยอนโทรมาแล้วร้องไห้ไม่ยอมพูดจา หัวใจของผมรู้สึกเหมือนถูกค้อนทุบ มันเจ็บจนอธิบายไม่ถูก ผมกับเขาเราอยู่ไกลกันเกินไป ผมไม่สามารถตามไปกอดปลอบเขาได้เพราะไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ยังดีที่แบคฮยอนยังคงเป็นแบคฮยอนคนเดิม ตั้งแต่จำความได้ ไม่ว่าคนตัวเล็กจะตกใจกลัว หกล้มเลือดไหล หรือโดนตีจนเจ็บ คนแรกที่แบคฮยอนวิ่งเข้ามาหาก็คือผม ใบหน้าเนียนใสจะซุกอยู่ที่อกผมเสมอ เขากอดผม ผมกอดเขา เรากอดกัน กอด...ที่ผมพยายามจะส่งความรู้สึกให้กับเขา แต่เหมือนมันคงมีมากไมพอ ถึงไม่ยอมทะลุแทรกซึมเข้าไปในใจแบคฮยอนได้เลย
แบคฮยอนไปเที่ยวกับแฟนของเขาร่วมอาทิตย์กว่าแล้ว การติดต่อครั้งสุดท้ายของผมกับเขาคือวันที่ผมร้องไห้เป็นเพื่อนเขา แบคฮยอนจะร้องไห้เพราะอะไรผมไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ใจคือผมร้องไห้เพราะผมไม่สามารถจะปกป้องเขาได้ในยามที่เขาต้องการใครสักคน
ผมทำตามสัญญาที่ให้เขาเอาไว้สมัยที่เรายังเด็ก ตอนนั้นแบคฮยอนถูกแม่ตีเพราะเขาแอบหนีไปเล่นริมแมน้ำจนพลัดตกลงไป โชคดีที่ผมผ่านไปพอดีจึงได้ช่วยเขาขึ้นมา วันนั้นเขาร้องไห้และวิ่งมาที่บ้านของผม กอดผม และร้องไห้จนหลับไปในอ้อมกอดของผม ใบหน้าน่ารักที่กำลังแดงระเรื่อเพราะกำลังร้องไห้ ผมบอกเขาว่าผมจะปกป้องเขา เขายิ้มและหอมแก้มผมเป็นการขอบคุณ ผมแอบจูบเขาไปหนึ่งครั้งอย่างเผลอตัว และวันนั้นเองที่ทำให้หัวใจของผมเปลี่ยนไป ผมตกหลุมรักเพื่อนข้างบ้านตอนอายุได้แค่แปดขวบ แต่มันก็เป็นรักที่ยาวนานมาจนถึงตอนนี้
น่าขันนัก ปาร์คชานยอล
คิดแต่จะปกป้องคนที่ตัวเองรักแต่ไม่ได้มองความเป็นจริง
ความเป็นจริงที่ว่า
ผม...
ก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่ทำให้แบคฮยอนเจ็บปวด...
END Chanyeol Part
แบคฮยอนกำลังมองคนรักของเขาอย่างมีความสุข โอเซฮุนกำลังใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพูอ่อนลงมือทำอาหารเช้าแบบชาวยุโรปให้เขาทาน แบคฮยอนอมยิ้มเล็กๆ เมื่อเห็นเซฮุนพยายามตอกไข่อยู่หลายรอบ ตอกกี่ใบๆ ก็แตกคามืออยู่ตรงขอบโต๊ะ จนพื้นตรงนั้นเละไปหมด ใบหน้าจริงจังขมวดคิ้วและพยายามตอกไข่อยู่หลายทีจนแบคฮยอนต้องเข้าไปช่วย
“ตอกเบาๆ สิเซฮุน” ว่าแล้วก็เดินเข้าไปแทรก หยิบไข่ขึ้นมาหนึ่งฟองก่อนจะบรรจงตอกไข่กับขอบกระทะ แบคฮยอนหันมายิ้มให้เซฮุนบางๆ ก็จะคว้าเอาตะหลิวขึ้นมาถือ
...เพราะเกรงว่าถ้ายังรอเซฮุนทำ ลำไส้ของเขาได้บิดเป็นเกลียวแน่ๆ...
“อ่า...แค่พี่ตอกไข่ก็พออย่างอื่นผมน่าจะทำได้” เซฮุนหน้าแดงขึ้นนิดหน่อยเพราะกำลังอายที่ไม่สามารถตอกไข่ได้ มือหนากำลังจะเอื้อมไปแย่งตะหลิวกลับคืนแต่แบคฮยอนกลับเอี้ยวตัวมาจุ๊บริมฝีปากเขาเบาๆ แล้วเอ่ยขอร้องให้คนรักไปนั่งที่
“ใช้คำว่า ‘น่าจะ’ ในการหัดทำอาหารเวลาที่พี่หิวแล้วไม่ได้นะ ไม่งั้นพี่คงได้งับหัวเซฮุนแทนไข่แน่ๆ ไปนั่งรอพี่เถอะ” พูดออกไปอย่างนั้นทำเอาคนที่จะโชว์พาวเวอร์หน้างออย่างเห็นได้ชัด เซฮุนทำเสียงฟึดฟัดยืนกอดอกมองแบคฮยอนตักไข่วางในจานและเริ่มทอดแฮมกับไส้กรอก แต่แล้วรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าหล่อเหลา เซฮุนฉีกยิ้มเบาๆ และสาวเท้าเข้าไปกอดเอวคนรักเอาไว้ พรมจูบหยอกล้อกับต้นคอขาวเนียนจนคนในวงแขนเขินจนหน้าแดง หูแดงและเอี้ยวคอหนีในที่สุด
“งื้อออ เซฮุนนา พี่ทอดไส้หรอกอยู่เห็นไหม อย่าแกล้งสิพี่หิวแล้วจริงๆ น้า~” พูดไปก็เอี้ยวคอหลบไปด้วยเมื่อคนเจ้าเล่ห์เบี่ยงจูบต้นคอซ้ายทีขวาทีหนักสุดก็กดจูบที่ต้นคอด้านหลัง คนบ้าจี้ถูกแกล้งก็ดีดดื้นเร้าๆ ไปด้วย ทำอาหารไปด้วยเพราะกลัวจะไหม้
“ผมเลิกแกล้งก็ได้ แต่ขอยืนกอดคนที่ผมรักไว้อย่างนี้นานๆ จะได้ไหม” กระซิบเสียงแหบพร่าอย่างแผ่วเบาที่ข้างหู แบคฮยอนยิ้มเขินเล็กน้อยโดยไม่ตอบอะไร แต่สิ่งที่ตอบกลับดันเป็นเสียงหัวใจที่เต้นแรงของคนแก่กว่า เซฮุนหอมแก้มคนน่ารักไปอีกฟอดใหญ่ๆ เพราะรู้สึกว่าคนรักของเขาน่ารักเสียเหลือเกิน
“ผมมาคิดดูแล้วนะครับที่พี่พูดเมื่อกี้ว่าจะงับหัวผมแทนไข่...อันที่จริงผมอยากให้พี่งับทั้งหัวทั้งไข่เลย...”
“หื้ม?” เลิกคิ้วให้กับประโยคแปลยากที่รุ่นน้องเอ่ยออกมา แบคฮยอนเอียงคอหันกลับมามองคนรักอย่างต้องการคำตอบ เซฮุนอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะบดเบียงร่างกายแนบชิดกับกายบางในอ้อมแขนแล้วตอบคำถามออกไป
“ก็...ให้พี่งับหัวและไข่...ของผมไงครับ”
โป๊ก!~
“โอ๊ยยยย!” คนอ่อนกว่าผละออกมายกมือลูบหัวตัวเองป้อยๆ เมื่อถูกด้ามตะหลิวสีดำขลับกระทุ้งเข้ากลางหน้าผากอย่างแรง บยอนแบคฮยอนที่หน้าเห่อร้อนเพราะประโยคชวนสยิวเมื่อครู่ทำท่าขู่ฟ่อๆ ว่าอย่าเข้ามาหาตนอีก แล้วรีบหันกลับมาจัดการกับอาหารในกระทะอย่างรวดเร็ว
“ปะ ไปจัดการกับไข่และไส้กรอกของตัวเองเดี๋ยวนี้เลยนะเด็กบ้า!!!”
อ่า...เซฮุนน้อยตื่นมาเคารพธงชาติตอนนี้ทำไมลูก ;O;
สายลมจากท้องทะเลกำลังโบกพัดพาความสุขสาดใส่คนรักสองคนที่กำลังนอนอยู่ในเปลผูก แบคฮยอนกำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนอกแกร่งของคนรัก ท่อนแขนแข็งแรงกอดรัดคนตัวเล็กอย่างทะนุถนอม หน่วยตาคมจ้องมองท้องฟ้าสีครามอย่างเลื่อนลอย ความรู้สึกเป็นกังวลที่ปกปิดซ่อนไว้กำลังโจมตีความคิดอย่างหนัก
เซฮุนเครียดมาพักหนึ่งแล้ว เขาสงสัยว่าอะไรที่ทำให้คนรักของเขาร้องไห้ อะไรทำให้คนรักของเขาแปลกไป อะไรที่เป็นเหมือนสิ่งขวางกั้นให้เขาและคนรักเข้าใกล้กันมากไปกว่านี้ไม่ได้ เซฮุนไม่รู้ว่าเป็นเพราะชานยอลหรือเปล่าที่ทำให้แบคฮยอนไม่กล้ามอบกายให้แก่เขา แบคฮยอนอาจจะเกรงใจ กลัวชานยอลโกรธ...คงประมาณนั้น
เซฮุนอยากพาแบคฮยอนหนี...อยากอยู่ด้วยกันแค่สองคน
เขาหวงรุ่นพี่ตัวเล็กและรักมากอย่างที่ไม่เคยรักใคร
เขาไม่ชอบให้ใครมองแบคฮยอนนานๆ แม้กระทั่งกับเพื่อนหรือคริสกับลู่หานเองก็ตาม
เขาหึง เขากลัวว่าลู่หานกับคริสจะชอบแบคฮยอน
โอเซฮุนจะทำอย่างไรกับความรู้สึกพวกนี้กันดี?
พระอาทิตย์ทอแสงจ้าบ่งบอกเวลาเที่ยงตรงของวัน แดดเริ่มร้อนและความอบอ้าวกำลังมา โอเซฮุนค่อยๆ โอบอุ้มคนรักในอ้อมแขนลงจากเปลและพาเข้าบ้านพักเพราะกลัวแดดจะทำให้ผิวขาวๆ ของคนน่ารักเสียหาย แผ่นหลังบางสัมผัสกับพื้นเตียงนุ่มอย่างบางเบาด้วยความห่วงใยจากคนอุ้ม เซฮุนมอบจุมพิตที่กลางกระหม่อมเบาๆ และทอดมองอย่างรักใคร่
หากใครแย่งแบคฮยอนไปเขาคงไม่ยอม
เสียงแผดร้องจากเครื่องมือสื่อสารราคาแพงดังขึ้นจนคนที่ตื่นและคนที่หลับสะดุ้ง แบคฮยอนขยี้ตาอย่างงัวเงียจนคนที่มองอยู่รีบดึงมือออก
“อย่าขยี้แรงสิครับคนดี”
“งือ...อยู่ที่ไหน...”
“ที่ห้องครับ ผมอุ้มคนขี้เซากลับมาเพราะแดดมันร้อนแล้ว”
“อืม...” ตอบรับงืมงำแล้วดึงอีกคนมากอดด้วยท่าทีน่ารัก เซฮุนหัวเราะในลำคอเบาๆ ให้กับคนแก่กว่าที่มักจะทำตัวเป็นเด็กน้อยน่ารักอยู่เสมอ ถึงจะขี้อายแต่ก็แอบขี้อ้อน แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขารักได้ยังไงจริงไหม?
“ที่รักครับ ให้ผมรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ” กระซิบบอกคนรักให้ปล่อยแขนที่กอดเขาเอาไว้ครู่หนึ่ง แต่แบคฮยอนกลับกอดเขาแน่นกว่าเดิมแล้วซุกหน้าลงกับอกอุ่นๆ อย่างแมวน้อยขี้อ้อน
“ที่รักครับ...”
“งื้อออ ไม่เอา”
“ทำไมล่ะครับ”
“ไม่อยากให้รับสาย”
“ทำไมล่ะ”
“อยากกอดเซฮุนอย่างนี้นานๆ นี่นา...”
“ฮะๆ คืนนี้ผมจะกอดพี่ไม่ยอมปล่อยเลยโอเคไหมครับ? แต่ตอนนี้หยิบโทรศัพท์ให้ผมก่อนนะครับคนดี เผื่อมีเรื่องด่วนอะไร” น้ำเสียงอ่อนโยนทำให้แบคฮยอนใจอ่อนยอมผละตัวออกจากคนรักแล้วลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียง ทันทีที่เห็นชื่อของคนที่โทรมาก็ทำเอาแบคฮยอนแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้ง
‘พี่ลู่หาน’
“ใครโทรมาครับ?” แบคฮยอนเม้มปากแน่นอยากจะถอดแบตทิ้งซะเดี๋ยวนั้นแต่ก็ทำไม่ได้ มือเรียวสวยยื่นโทรศัพท์ให้แก่คนรักแล้วพลิกตัวลงนอนตามเดิม หันหลังให้เซฮุนเพราะไม่อยากรับฟังเวลาคนรักพูดกับใคร
เสียงโทรศัพท์เงียบไปหลังจากเซฮุนได้รับโทรศัพท์เพราะลู่หานน่าจะวางไปพอดี รายการแจ้งเตือนแจ้งขึ้นมาว่ามีร้อยกว่าสายที่ไม่ได้รับทำเอาเซฮุนเบิกตาโพลง
“ร้อยหกสิบสามสายที่ไม่ได้รับ!” เผลออุทานออกมาเสียงดังลั่นห้องก่อนจะรีบกดโทรกลับแทบจะทันที แบคฮยอนที่หันหลังให้หันหน้ากลับมามองด้วยความสงสัย...อะไรทำให้ลู่หานโทรหาเซฮุนมากมายขนาดนั้น?
“พี่ลู่หานว่าไงครับ”
[เซฮุน...ฮึก]
“พะ พี่ลู่หานเป็นอะไรครับ”
[ฮึก...คริส...คริสเขา...]
“ครับ? พี่คริสเป็นอะไร”
[ฮึก...เซฮุนช่วยพี่ด้วย...ฮือ...]
“พะ พี่ลู่หาน! พี่ลู่หาน!!!” สายถูกตัดไปแล้วพร้อมกับเซฮุนที่เริ่มนั่งไม่ติด เขากดโทรออกไปอีกครั้งแต่คราวนี้ไม่มีการตอบรับใดๆ จากรุ่นพี่คนสนิท แบคฮยอนมองหน้าเซฮุนอย่างต้องการคำตอบของท่าทีเหล่านั้น แต่สิ่งที่ได้รับคือคนรักของตนที่ร้อนรนวิ่งไปหยิบกุญแจรถอย่างรวดเร็ว แบคฮยอนลุกขึ้นจากเตียงวิ่งไปจับแขนเซฮุนแล้วถามคำถามที่สงสัยอยู่ในใจ
“เกิดอะไรขึ้นเซฮุน?”
“ผม ผมไมรู้ครับพี่ลู่หานโทรมาร้องไห้แล้วสายก็ตัดไป...”
“แล้วเซฮุนจะไปไหน”
“ไปหาพี่ลู่หานครับ”
“!!!”
“ที่รักครับ รอผมอยู่ที่นี่นะครับ เดี๋ยวผมรีบไปดูพี่ลู่หานแล้วจะรีบกลับมา”
“ซะ เซฮุน...” คนตัวเล็กถลาเข้ากอดเซฮุนอย่างสั่นๆ เพราะจบประโยคเซฮุนก็แทบจะวิ่งพุ่งออกจากห้องทันที แบคฮยอนไม่ทันได้พูดร้องขออะไรก็ถูกมือหนาแกะออกแล้วได้รับเป็นจุมพิตเบาๆ ที่ริมฝีปาก
“แล้วผมจะรีบกลับมานะครับ”
“เซฮุน! เดี๋ยว! เซฮุน!”
“...”
“เซฮุนนา...อย่าไป...” ได้แต่พูดเบาๆ ราวกับบอกตัวเองอยู่อย่างนั้น เพราะอีกฝ่ายวิ่งออกไปสตาร์ทรถแล้ว หากเพียงเซฮุนรอฟังเขาสักนิด เซฮุนจะได้รับรู้ว่าแบคฮยอนหวาดกลัวการอยู่คนเดียว ณ ตอนนี้มากแค่ไหน แต่สายไปแล้ว เซฮุนแทบไม่หันมองกลับมาเลยสักนิด...ไม่เลย...
กายบางนอนกอดตัวเองอย่างหนาวสั่นในห้องนอนท่ามกลางเสียงฟ้าร้องและสายฝนที่กระหน่ำลงมาราวกับซ้ำเติม แบคฮยอนกลัวเสียงฟ้าร้องมากที่สุด หากแต่ไม่มีใครสักคนกอดปลอบ แบคฮยอนไม่กล้าโทรไปหาชานยอลในตอนนี้เพราะเขาละอายใจเหลือเกิน หลังจากวันที่เขาโทรไปร้องไห้กับชานยอล เขาก็ไม่ติดต่อไปอีกเลย หนำซ้ำตัวเองกลับมีความสุขกับคนรักจนลืมเพื่อนเพียงคนเดียวของตัวเองไปซะสนิท
เพื่อนแย่ๆ แบบเขาสมควรแล้วหรือที่จะโทรไปฟังคำปลอบโยนจากคนดีๆ อย่างชานยอล?
หากแต่กำลังก่นด่าตัวเองในใจอยู่ได้ไม่นานเสียงของลูกบิดประตูกดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงโปร่งของใครบางคนที่ก้าวเข้ามา แบคฮยอนลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นแขกไม่ได้รับเชิญที่เขาไม่อยากเห็นหน้ามากที่สุด...
“พะ พี่คริส!”
.
.
.
.
“สวัสดีเจ้าตัวเล็ก...มาเล่นหนังสดกันอีกรอบไหม?”
------------------------------------------------------------------------------------------
หมาน้อยขอเห่า! : ปุ้งงงงงงงงง!~ กลับมาจากโคเรียแล้วที่รักทั้งหลาย
ขอโทษด้วยที่สุดท้ายก็ไม่ได้อัพฟิคก่อนไปเกาหลี คือมันเตรียมตัววุ่นวายเต็มไปหมด
หนำซ้ำใช้โน๊ตบุ้คแต่งฟิคก็ไม่ได้เพราะน้องของหมาน้อยเค้าต้องทำรายงานส่งอาจารย์ด่วนๆ
ก็เลยต้องให้เขาทำไปนะ ไม่งั้นมันได้ 0 แน่ๆ
ส่วน 80% ที่เหลืออาจจะไม่มากเท่าไรเพราะมันเค้นยากเหลือเกิน แต่เค้าพยายามแล้วน้า
ตอนหน้าก็เดี๋ยวเจอกันเร็วๆ นี้ คงไม่อัพเดือนละครึ่งเหมือนที่รีดเดอร์บอกแล้วนะ 555555
อายอะ มีคนจับได้ด้วย ;^; ตอนนี้ก็ตอนที่ 7 แล้ว จริงๆ เรื่องนี้จบที่ 12 ตอน ตอนพิเศษอีก 2
แต่เหมือนจะเกินอะ 555555 เพราะเนื้อหาในตอนนี้ความจริงมันต้องเป็นของตอนที่ 6 ทั้งหมดเลย...
เอาเป็นว่าฝากแท็ก #ficcruel ด้วยแล้วกันนะคะ ใครใจดีฝากแท็กบ่อยๆหน่อยน้า
ไม่มีอะไรจะขอแล้วจริงๆนอกจากอยากเห็นเม้นหรือทวีตเพราะอ่านแล้วจะได้มีกำลังใจแค่นั้นเอง
ความคิดเห็น