คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : EPISODE 20 l Attempt
EPISODE
20
ั้แ่ลับมาถึบ้านระูลฮวั ันเอ็ไม่ไ้พูอะไรับเาอีเลย อนนี้ันนั่ไร้สีหน้าอยู่ในห้ออัวเอ มือทั้สอ้าที่วาบนเียำผ้าปูที่นอนอย่าอาภัพที่ล้ายับะร้อไห้ ันเม้มริมฝีปาพร้อมับเยหน้า พยายามไม่ให้น้ำามันไหล
แผ่นหลัเล็สัมผัสเ้าับเียนอนนุ่มว้า เส้นผมสีน้ำาลอ่อนสยายไปามแรที่ันเอนัวลไปนอน ผ่อนลมหายใออมาพร้อมับเปลือาที่ล้ายับำลัะปิสนิท
ทำไมีวิัน้อมาเอับอะไรพวนี้้วย?...
ลอสามปีที่ผ่านมา โลนี้มันยัลั้นแล้ เล่นับีวิันยัไม่พออีเหรอ?...
ผู้ายที่ื่อฮวัมินฮยอน ผู้ายที่ันเยิว่าลอีวินี้ ะไม่ทำให้ันเสียใอีเลย แ่เป็นะไม่ใ่สินะ – รั้นี้มันเป็นวามผิพลาอันอย่าให่หลว ที่ไปหลุมรันอย่าเา…
ถ้าเิันไม่มาพัวพันับีวิและวามเป็นอยู่อเา ันเอ็ะมีวามสุมาว่านี้
ผิพลาที่สุ…
[Minhyun’s Part]
ผมยืนถอนหายใอยู่หน้าห้ออยอนฮวาเป็นเวลา่อน้านาน มือที่ยึ้นเพื่อะเาะประูเ้าไปหานที่ผมรัมาที่สุ้าไว้ลาอาาศ ไ้ยินเสียสะอื้นร่ำไห้อ่อนๆเล็ลอออมา
๊อๆๆ
และในที่สุผม็ัสินใเาะประูห้อเธอไป ในหัวใอนนี้มันเ้นรัวมา ำพูที่เธอะเอ่ยแ่ผมะเป็นยัไ และอนนี้เธอยัะรู้สึอิ่อผมอีไหม?...
“ใระ?...”
“ยอนฮวาันอยาุย…”
ปั!
ไม่ทันที่ผมะไ้พูเ็มประโย ยอนฮวาเธอ็ปิประูใส่หน้าผมอย่ารวเร็วพร้อมับไ้ยินเสียล็อประูมาา้าใน ทำให้ผมรู้สึไม่่อยีเท่าไร – เินลมาาั้นสอ้วยสีหน้าและอาภัพทีู่เศร้าสร้อยว่าปิ
“เป็นยัไบ้าะุมินฮยอน?”
“…” ผมไม่ไ้อบอะไรแยอไปแ่ลับส่ายหน้า ึ่ิว่าเธอ็ะเ้าใมันเป็นอย่าี ผมผ่อนลมหายใออมาอีรั้พร้อมับทิ้ัวลนั่ยัโฟาอย่ารวเร็วและ่อน้าแร “ไม่ิที่ะใหุ้ยเลยเหรอะ?”
“…อือ”
“เฮ้อออออ”
ผมอยาะะโนระบายอารม์ออมามาถึมาที่สุ ทำไมที่ผ่านมาผมถึทำแบบนั้นับเธอลไปไ้ เอนัวนหลัแะสัมผัสเ้าับโฟา่อนะหลับาลอย่า้าๆ
“ันเอ็ไม่รู้เหมือนันนะะ ปิแล้วยอนฮวาเป็นนที่โรธ่ายหายเร็ว เธออาะไม่ไ้โรธุแล้ว็ไ้นะะ”
“แ่ารระทำอเธอที่แสให้ันเห็นเนี่ย…ือไม่ไ้โรธ อย่านั้นเหรอ?”
แยอเธอเียบไปทันที ่อนที่เ้าัวะนั่ลยัโฟาัวเี่ยว ผมเม้มริมฝีปาเ้าหาันนเป็นเส้นรพร้อมับยมือึ้นมาปิหน้าปิาเพื่อพยายามห้ามอารม์ในอนนี้
ถ้าเป็นแบบนี้…ผมับยอนฮวาะมาเป็นเหมือนเิมไ้ยัไ?...
บรรยาาศยามเย็นอ่อนๆ ที่ทุนในบ้านออไป้านอันหม เหลือไว้เพียแ่ผมและยอนฮวาที่เอาแ่อุอู้อยู่ในห้อ – ผมยืนอยู่หน้าเาที่มีไววันลอยฟุ้อยู่นานพอสมวร ั้าว้มร้อนๆใส่ถ้วยเรามิสีาวพร้อมับวาลยัถาถือ
นี่็ประมา 5 ั่วโมไ้ที่ยอนฮวาไม่ออมาพบปะับใรเลย นั้นทำให้ผมยิ่แ่เป็นห่วทวีูเพิ่มึ้นเ้าไปให่ สอา้าวให้ยาวว่าเิม ไม่นาน็มาหยุอยู่รหน้าห้ออยอนฮวาแล้ว
ผมบิลูบิเปิประูเ้าไป้านในไ้อย่า่ายาย เินเ้าไปหาร่าเล็ที่นอนแน่นิ่อยู่บนเีย วาถาที่มีาม้าว้มและแ้วน้ำอุ่นลยัโ๊ะ้าเียอย่าเบามือ – แม้ว่าถึะเบามือแ่ไหน เธอเอ็ยัรู้สึัวอยู่ี
“มินฮยอน”
“ินอะไร่อนเถอะนะยอนฮวา” อีนบิ้อมือออาพันธนาารอผม่อนะหันหน้าหนี ผมมอเธอ้วยสายาที่่อน้าเศร้า ่อยๆยื่นาม้าว้มไปให้เธอ แ่ถูลับปิเสธมา
“เอาลับไป ันไม่ิน”
“เธอไม่ินอะไรมาั้แ่อนเที่ยแล้วนะยอนฮวา ินเถอะ”
“็บอว่าันไม่ิน”
อีน็ยัปิเสธ่อไป นผมรู้สึทนไม่ไหว ว้าแนอเธอมาอีรั้พร้อมับใบหน้าเล็ที่ใล้เ้ามา บรรริมฝีปาลไปรับอีน ในเมื่อเธอ่อน้าื้อ ผมเอ็ไม่ไหวหรอนะ
มือเล็รัวทุบที่บริเวแผ่นอและลาไหล่ พร้อมับบิัวเพื่อให้ผมปล่อยเธอเป็นอิสระ ึ่ผมเอ็ทำามสิ่ที่อไป ปล่อยริมฝีปาอเธอไปให้เป็นอิสระ – อนแรผมิว่าเธอะหายโรธผม แ่มันไม่ใ่…
แววาอเธอมันฟ้อถึนานั้นแล้ว…
เพี๊ยะ!
ใบหน้าหันามแรอฝ่ามือ ยอนฮวาที่วาลอไป้วยม่านน้ำา เม้มริมฝีปาอนนเป็นเส้นร่อนะออแรบเ้าที่ใบหน้าอผม – ผมไม่ไ้หันหน้าไปหาเธอ แ่ลับ้าไว้อยู่อย่านั้น
“อย่ามาทำอะไรแบบนี้ใส่ันนะ!”
สายา สีหน้า ท่าทาและารระทำอเธอ เปลี่ยนไปราวับไม่ใ่อยอนฮวานเิมที่ผมรู้ัเลยสันิ
“ยอนฮวาัน…”
“ันบอแล้วไ ว่าเราไม่ไ้รััน…” อีนพูเสียสั่นลอนพร้อมับแะมือที่ผมยัับไหล่เธออยู่ออ พร้อมับใ้มือันาม้าว้มให้ไลัว – ยอนฮวาเธอยมือึ้นับที่หน้าผาอัวเอพร้อมับเอ่ยปาึ้นมาอีรั้ “ถึแมุ้ะพยายามมาแ่ไหน แ่เรา็ลับมาเป็นเหมือนเิมไม่ไ้อีแล้ว…”
ทำไม?
“รู้ไหม? เพราะอะไร?”
“…”
“อีไล่ะ อีที่มันฝัอยู่ในในอัน…”
ท้ายที่สุ ้นเหุอเรื่อที่เิึ้นทั้หม มัน็มาาผมเอ…
“เฮ้อ…” ท้ายที่สุผม็้อเินออมาาห้ออยอนฮวา ผ่อนลมหายใออมา้วยวามเหนื่อยอ่อน เินลมา้าล่าที่ยัไม่มีใรลับมาเ่นเย – ทิ้ัวลยัโฟาัวยาว หลับาเพื่อให้วามรู้สึอึอันี้ออไปาหัวสมอ
มัน็เป็นเรื่อยาที่ผมะทำให้มันเป็นเหมือนเิม ผมอยาะ่อยไปที่ำแพสัพันรั้ไ้ – ารัสินใในอีอผมมันผิพลามาถึมาที่สุ
ผมะไม่โทษอะไรแ่ยอนฮวา เพราะทุสิ่ที่ผ่านมา นที่ทำร้ายีวิอนสอนทัหม มัน็ือผมเอ
ฝนเม็เล็ๆ่อยๆทยอยโปรยปรายลมานไ้ยินเสียที่ระบุไ้ว่า่อน้าัเน ระแสลมออาาศหนาวภายในปีนี้พัเ้ามาในบ้าน ผมลุึ้นาโฟาเพื่อที่ะไปปิประู
ปึ!
“เฮ้ย! เธอ…” ระเป๋าสีำเาอใรบานหล่นไปอยู่ที่พื้น ผมที่ำลัะ้มหยิบถึับ้อะัมือ ยอนฮวาเธอย่อัวลพร้อมับว้าระเป๋าที่พื้นไปอย่ารวเร็ว “เธอะไปไหน?”
ฝีเท้าหยุล ผมรั้้อมืออเธอไว้ อีนไม่ไ้หันหน้ามาหาผมแ่อย่าใ เพียแ่พยายามบิ้อมืออัวเอให้หลุาพันธนาารอผม และในที่สุผมเอ็้อยอมปล่อย
“พาไปไหม?”
“ไม่้อ”
[You (Yeonhwa) Part]
8 นาที่อนหน้า
ริ๊~
“ว่าไแฮวี?”
[พี่อย่านะ!...อั!]
“แฮวี…แฮวีเป็นอะไรไป?!” ันเริ่มลนลานเมื่ออยู่ๆเสียอแฮวี็หายไปในทันที แ่ลับเป็นเสียอสิ่อระแทเ้าับอะไรบาอย่ามาแทนที่ [ว่าไ?]
“ระ ใระ?”
[เธอไม่วรรู้ื่ออันหรอนะ มัน่อน้าับ้อน…]
“ุะทำอะไรแฮวี?!” ้าวอทั้หมที่วาอยู่บนบริเวหน้าัร่วลพื้นหม ันลุึ้นอย่ารวเร็ว ิ้วมวอย่าเห็นไ้อย่าัเนและน้ำเสียทีู่น่าัวล [ันเหรอ? ันเปล่านะ มันยัไม่ไ้ทำอะไรเาเลย]
“อนนีุ้อยู่ที่ไหน?”
[ที่ไหนันล่ะเนี่ย?...ที่ไหนันนะ?]
“อย่ามาเล่นลับันนะ ถามว่าน้อายันอยู่ที่ไหน?!” ำปั้นถูระแทเ้าับำแพห้ออย่าแรนไ้ยินเสียหัวเราะานในสายออมา [ถ้าหาเธอยัไม่มา น้อายและพ่ออเธอไ้เป็นศพไปแน่]
“นีุ่!...ฮัลโหล? ฮัลโหล?!”
ันิ๊ปาใส่มือถือ้วยอารม์โรธและโมโหอย่ารุนแร รีบหยิบมือถืออัวเอและสัมภาระ่าๆใส่ในระเป๋า ่อนะมอูสภาพอาาศ้านนอที่ไม่่อยเป็นใเท่าไร ึ้นเสื้อันหนาวัวหนามาลุมัวอี้วย
ันรีบเินลบันไ้วยวามรวเร็ว โยที่ไม่ไ้มอนรหน้าที่ำลัเินไปปิประูอย่ามินฮยอนทำให้ันนเ้าับอีนอย่าั
“เฮ้ย! เธอ…” ันอยาะะโนออไปัๆ้วยวามโมโหั้นสุ รีบย่อัวไปเ็บระเป๋าสะพาย้าึ้นมา มินฮยอนหันหน้ามามอัน้วยสายาทีู่สสัย แ่ันเอ็ไม่ไ้สัเอะไรมันมา
“ะไปไหน?”
ันหยุฝีเท้าลเนื่อามินฮยอนยื่นมือเ้ามารั้้อมืออันไว้ ันส่ายหน้าให้ทั้ๆที่ยัหันหลัให้เาอยู่่อนะพยายามบิ้อมือให้ออามือออีน ึ่มัน็เป็นไปามที่ันพยายาม เาเอ็ยอมปล่อยมือเป็นอย่าี “พาไปไหม?”
“ไม่้อ”
ันปิเสธมินฮยอนอย่ารวเร็ว่อนะเินออาบ้าน – ันยมือึ้นมาบัใบหน้าอัวเอเนื่อาสายฝนที่ยัปรอยอยู่เรื่อย ไม่นานรถแท็ี่็มาอเทียบที่หน้าบ้านอระูลฮวั
“ไปไหนรับ?”
“ไปบ้านระูลอ่ะ”
บ้านระูลอ
“แฮวี!” ันรีบวิ่ปรี่เ้าไปในบ้าน แฮวีที่ำลัถูเือมัผูไว้ับเสา้นให่ทำให้ิใอันมันล่มสลาย ไม่นาน็มีผู้ายร่าหนาให่ทั้สอนและผู้หิในเรสสีำมารหน้า
“ะ ุฮโยริน โอ้ย!”
“ว่าไะ? อยอนฮวา” ันมอหน้าฮโยริน้วยวามรู้สึที่โรธเือมา แ่เหมือนัวเอะทำอะไรไม่ไ้เยอะเพราะเนื่อาผู้ายทั้สอำลัล็อแนันไว้อยู่ “ปล่อยัวแฮวีเี๋ยวนี้นะ”
“ะปล่อยีไหมนะ?”
“ปล่อยน้อายอันเี๋ยวนี้!!”
“พาเธอเ้ามาในห้อ” ันพยายามสะบััวออาพันธนาารเหล่านั้น แ่มัน็ไม่เป็นผล หนำ้ำอนนี้ันถูเ้ามาอยู่ในห้อสี่เหลี่ยมแบๆ่อนะถูมั้อมือและ้อเท้าไม่ให้เินไปไหน
“ทำแบบนี้ทำไม?”
“ำเรื่อ 3 ปี่อนไ้ไหม?”
3 ปี่อน…
“ฟันิทานที่ันำลัะเล่าให้ีนะ…”
3 ปี่อน
“มินฮยอน” หิสาวในุสีาวสะอาาเินเ้าไปหาายหนุ่ม่อนะพาลำแนเล็ทั้สอ้าไปยัหน้าท้อออีน – ายหนุ่มที่ำลัมอบรรยาาศลาืนอรุโลถึับ้มหน้าลมามอ “ฮโยรินุ…”
“ันอยาอยู่แบบนี้ับุนะะ”
“ปล่อยผม่อน” มินฮยอนแะมืออเธอออาหน้าท้ออัวเอ่อนะหันไปหานที่เาำลัุย้วยสีหน้าที่่อน้าเร่เรีย “หาฮโยอมาเห็นผมอยู่ับุะทำยัไ?”
“เธอไม่ไ้อยู่ที่นี่นะะ เธอไม่เห็นหรอ่ะ”
“ไม่ไ้รับ ผมับเธอเป็นแฟนัน ทาที่ีุฮโยรินอย่าทำแบบนี้อีเลยนะรับ” เาพยายามเลี้ยล่อม้วยำพูที่่อน้าสุภาพและูระทบับิใน้อยที่สุ – แู่เหมือนฮโยรินะไม่ไ้เป็นเหมือนอย่าที่มินฮยอนิไว้ แ่ลับโผเ้าอเหมือนเิม
“็ฮโยรินรัุนี่ะ…”
“มินฮยอน…” ฮโยอที่ำลัถือแผ่นระาษอะไรบาอย่ามารหน้า็้อหยุล แผ่นระาษในมือและปลิวไปามแรโน้มถ่วอโล พร้อมับทำสีหน้าล้ายับะร้อไห้
“ฮโยริน…ฮโยริน!! ฟัผม่อน…”
มินฮยอนรีบแะมืออฮโยรินออ่อนะวิ่ามไป้อแฟนอเา ฮโยรินมอูน้อสาวอัวเอที่ำลัถูนที่เธอแอบรัโผลอ้วยวามรัและห่วใยพร้อมับัสีหน้าไม่พอใ
ทำไมน้อสาว้อเป็นแฟนับนที่เธอรั้วย?!
ฮโยรินหยิบอยาบาอย่ามาาระเป๋าสะพายอัวเอ่อนะยยิ้มออมาอย่าพอใ เธอหวัว่า ‘ยาพิษ’ ที่สัมาาใบถุมือิ้อะใ้ไ้ผลนะ
ริมฝีปาที่แ้แ่มไป้วยสีแสเินไปยัหน้าู้เย็นเพื่อเอาน้ำผลไม้มาเทใส่แ้ว เอาไปให้แ่น้อสาวเพื่ออโทษ – เธอไม่ลืมที่ะใส่ยาพิษลในน้ำผลไม้สีส้มสวยามอี้วย
หาอยารอบรอมินฮยอนนเียว ็้อไม่มียัยน้อสาวนนี้!
“ฮโยออาาาา” ฮโยรินเินถือน้ำผลไม้ออไปให้น้อสาวอเธอ้วยท่าทีปิ ยื่นแ้วน้ำไปให้น้อสาวึ่เธอเอ็รับเป็นอย่าี “พี่อยาะอโทษเรา ็เลยทำน้ำผลไม้มาให้”
“อบุมาๆเลยนะะ”
ฮโยรินยยิ้มึ้นอีรั้เมื่อน้อสาวแท้ำลัื่มน้ำผลไม้นหมแ้ว ราวับวาย่า่าน้อสาวอัวเอไ้อย่าสำเร็ลุล่ว – ยาพิษนี้มันออฤทธิ์ในอี 1 ั่วโม่อมา และน้อสาวเธอ็ำลัะสิ้นีพในอีไม่้า แ่ทว่าฮโยรินไม่ไ้มีท่าทาเสียใเลยแม้แ่น้อย
ลับีใมาว่า…
“ฮโยอ้อลับไปสูแล้วล่ะ่ะ ไว้เอันนะะมินฮยอน”
“รับ”
“ฮโยอไป่อนนะะ!”
รถันหรูเลื่อนัวมาอย่ารวเร็วโยารวบุมออยอนฮวาที่่อนหน้านั้นเธอถูทำลายหัวใ้วยารบอเลิ หิสาวร้อไห้มาลอทาระหว่าารับรถนั้นทำให้เธอไม่สามารถวบุมไ้รถไ้อย่าแม่นยำนั
ฮโยอเินออมาาัวอนโอมินฮยอน ในมืออเธอเ็มไป้วยหนัสือ่าๆนาๆ – ในระหว่าที่เธอำลัะ้ามถนน เธอเิอาารแน่นอึ้นมาอย่าไม่ทราบสาเหุและทำให้ารหายใิั แ่เธอเอ็ไม่ไ้ใส่ใอะไรับมันมานั
“อั!”
เธอเินมาลาถนนแล้วแู่เหมือนอาารแน่นหน้าอะไม่ไ้หายไปแ่อย่าใ อัราารเ้นอหัวใมัน่อยๆลลทีละนิ และูเหมือนฮโยอะเริ่มทนไม่ไหว ทำให้ทรุลไปับพื้น
เอี๊ย!
เสียอเบรรถัระหึ่มไปทั่วบริเว และมันเอ็เป็นเสียสุท้ายที่ฮโยอเธอไ้ยิน เปลือาบา่อยๆหลับไปอย่า้าๆพร้อมับีพรหยุเ้นไปอย่าะทันหัน ในมืออเธอำหนัสือแ่เพลแน่น
ระยะห่าอรถและฮโยอห่าันมาโ นเปอร์เ็น์ในารที่ะบอว่าฮโยอโนรถนมันเป็นไปไ้ยา – และาผลพิสูน์อทาแพทย์และำรวพบว่า ‘ฮโยอเสียีวิ่อนรถยอนฮวาะเบร’
ฮโยอไม่ไ้าย้วยน้ำมือออยอนฮวาเลยสันิ
ยอนฮวาไม่ไ้เป็นน่าเธอ
นที่่าเธอือ ‘พัฮโยริน’ พี่สาวอเธอเอ…
- - - - - 100% - - - - -
TBC
อันยอ
ไะ วามริทั้หมมันถูเลยแล้วน้าาาา ยอนฮวาเราไม่ผิ้าาา เยยยยย้ ><
แ่ับมินฮยอนน่ะสิยัไม่ืนีันเลย เศร้าไปอี TT
นอ่าน็ลลไปเ่นเย ฮือออ ลับมา่ะ ลับมาาาาาาาาาาา
่วนี้้อมที่เราอยู่มันสั่นลอนมา เพราะว่านแ่มันหนีไปิ่ vixx ้วย 55555
อเม้น + ให้ำลัใ้วยน้าาาาาาาาา
ไปละ บายยยยยยยยยยยยยยย
ความคิดเห็น