คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : EPISODE 18 l Accident
EPISODE
18
20 นาที่อนหน้า
[You (Yeonwa) Part]
“มาทำไม?” ันยืนออ่อนะเยสายาอนัวสู้วยอารม์ที่ไม่ีนั วานลินยิ้มเล็น้อย่อนะับ้อมืออัน ึ่ันเอ็ึอออย่าทันวัน “แล้วรู้ไ้ยัไว่าันอยู่ที่นี่?”
“ันเอ็ไม่ไ้โ่นะ แยอบอมา”
“แล้วลมาหาันทำไม?”
“ิถึ”
“เหุผลบ้าบอแ่นี้เอเหรอ?” ันพูใส่วานลิน้วยเสียที่่อน้าั นั้นทำให้นที่อยู่ในบริเวั้นล่าออนโมอมาทาัน วานลินเอ็ยัยิ้มเหมือนเิมพร้อมับับ้อมืออันเอาไว้
“ะพาันไปไหน? ปล่อยเี๋ยวนี้นะ!”
“พาไปุยที่อื่น รนี้มันไม่น่าะี” ันส่ายหน้า่อนะ่มาหลับแล้วพยายามแะมือปลาหมึออีนออ ันผลัวานลินให้ออห่าาัวเอพร้อมับย้อมือึ้นมาู “เ็บเหรอ อโทษ”
“ไม่เ็บ็โ่…”
“ะว่าไป ั้แ่ที่เธอับนายนนั้นอยู่้วยัน นิสัยอเธอเปลี่ยนไปมาเลยนะ” วานลินพูพร้อมับับยืนมอ้วยสายาที่ันไม่สามารถาเาไ้ “นายหมายวามว่ายัไ?”
“นี่ไ ปิเธอะใ้สรรพนามแทนันว่าวานลิน แ่ทุวันนี้เธอใ้ำว่านาย นายนนั้นทำให้เธอเปลี่ยนไปถึนานี้เลยเหรอเนี่ย?”
“แล้วมันเี่ยวอะไร้วย ลับไปไ้แล้ว ันะึ้นห้อ”
“ะรีบไปไหน ันยัไม่ไ้พูในสิ่ที่้อารเลย” ันมอหน้าวานลินอีรั้่อนะหันไปมอ้าหลั – เหมือนว่าัวเอำลัโน้อเลย “มีอะไรอี?”
“ถ้าันพูไป เธอะเื่อหรือเปล่าวะ?”
“อะไร?”
“ือยอนฮวา ริๆแล้วเธอน่ะ…”
“มาอยู่รนี้เอเหรอ?” เสียถัมาที่ัึ้นนั้นทำให้ันถึับสะุ้ หันไป้าหลัอย่ารวเร็ว เิวามลัวึ้นับใ ่อนะอีนะบีบ้อมืออันแล้วเิให้ลุึ้น นั้นมันทำให้ันเ็บมา
[Minhyun’s Part]
“นี่นาย…”
“หุบปา!!” ผมะโนลั่น ผู้ายทีุ่ยอยู่ับยอนฮวาถึับเียบลทันทีรวมถึทุนในบริเวั้นล่าออนโ้วย ่อนะ้อนสายามอผู้หิรหน้า ที่ไ้ื่อว่าเป็นอผมแล้ว
“มินฮยอนัน…นี่! ปล่อยนะ ันเ็บ!” ผมไม่ไ้ประโยร้อออยอนฮวาเลยสันิ ่อนะออแรบีบ้อมืออเธอแล้วพาเินออมายันออนโ “ันเ็บนะมินฮยอน!”
“ทำไมเธอ้อโหัน้วย?!”
“ันไม่ไ้ั้ใ ันอโทษ” ยอนฮวาเธอ้มหน้าหุพร้อมับยมือึ้นมาลูบเบาๆ ผมเินเ้าไปใล้ “แล้วมัน…วานลินมาหาเธอทำไม?”
“เาำลัะพูอะไรสัอย่า แุ่มา่อน…”
“นี่ะบอว่าันไปเธอถึไม่รู้อย่านั้นเหรอ?!” และในท้ายที่สุวามอทนอผม็หมลในทันที เผลอวาลั่นนยอนฮวาเธอสะุ้ สายาอเธอูสั่นไหวอย่าเห็นไ้ัเน ผมผ่อนลมหายใออมา่อนะหันหน้าหนี
“นี่มินฮยอนมันไม่ใ่…”
“ไม่ใ่อะไร! หรือว่ามันไม่ริ?!”
“มีเหุผลหน่อยสิมินฮยอน”
“ใ่สิ! ันมันเป็นนที่ไม่มีเหุผลอยู่แล้วนี่นา!” ผมวาเสียั้วยวามโมโหในร่าาย ยอนฮวาเอ็ูเหมือนะเือไม่น้อย นั้นทำให้เธอวาลับมาเ่นัน
“หยุแล้วฟััน่อนไ้ไหม?!!” อบาอเธอแ่ำพร้อมับหยน้ำาที่ไหลยัพวแ้ม ผมพยายามำมืออทนอย่าเ็มทีแ่แล้วมัน็หมไป – มือเี่ยววัเอวอเธอเ้ามา่อนะริมฝีปาลไปอย่ารวเร็ว “นี่มินฮยอน…อื้อ!”
วามโรธ โมโหและเสียใถูถ่ายทอออมาผ่านริมฝีปาที่ประบนอยู่ หวัะให้นัวเล็ในอ้อมอไ้รับรู้ แ่นั่นมันไม่ใ่สิ่ที่ผมิเลย มือเล็รับทุบที่บริเวลาไหล่พร้อมับออแร่อ้าน
ผมสอมือเ้าไปยัลุ่มผมออีนเพื่อทำารล็อท้ายทอย ท้ายที่สุทำให้เธอเลิัืนแล้วปล่อยมือให้ร่วลามแรโน้มถ่ว – ผมผละออทั้ๆที่หน้าผายัิันอยู่ หยน้ำาออีนนั้นทำให้ผมเริ่มอ่อนวามิ “ัน…”
“ุมันใร้าย…”
บรรยาาศในรถ่อน้าเียบสนิท ั้แ่ึ้นมานั่ ยอนฮวาเอ็ไม่เปิปาพูอะไรับผมอีเลย เสียสะอื้นัึ้นมา ผมละสายาาสัาไฟแแล้วมอไปยัยอนฮวาที่นั่หันหลัให้ับผม
“ือ…”
ผมเลื่อนมือไปแะไหล่เธอเบาๆ แ่สิ่ที่ไ้ลับมาือยอนฮวาเธอยับัวหนีผม พร้อมับยมือึ้นมาปาน้ำาัวเอเบาๆ ผมะเรียื่อเธอพร้อมับบออโทษไปแล้วถ้าเิสัาไฟรารมันไม่เปลี่ยนเป็นสีเียวเสีย่อน
“อโทษที่ะอใส่นะ อโทษริๆ…”
“อือ…ไม่เป็นไร” ถึแม้ะยับปาแล้วบอับผมว่าไม่เป็นไร แ่เธอ็ยัยมือึ้นมาปาน้ำาอีรั้ “ถ้าไม่เป็นไร็หันมาุยันีๆไม่ไ้เหรอ?”
“…”
“ถ้าอย่านั้น็…อโทษอีรั้นะ”
อนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มรึ่ ึ่ผมเอยัับรถ่อไปเรื่อยๆ ับ้าๆเพื่อหวัะให้เธอพูอะไรับผมไ้บ้า ผมะไ้รู้ว่าเธอไม่ไ้โรธผมอะไรนานั้น แ่มัน็ผิาเ่นเย ถึแม้เธอยืัวึ้นมานั่ามปิแล้ว็าม แ่เธอ็ไม่พูอะไรับผมเลยแม้แ่นิเียว
“อรถ่อนไ้ไหม?”
“ทำไม?...”
“เถอะนะ” น้ำเสียอยอนฮวาเธอูอ่อนแรเป็นอย่ามา ผมะลอรถ่อนะหันหน้าไปหายอนฮวา้วยวามรู้สึที่ีันไปหม “็ไ้”
ผมหัพวมาลัยให้ิวา่อนะัารอรถ ผมเปิระรถมอูสภาพแวล้อม้านอที่่อน้าะุ้นหน้าุ้นาี เพราะมัน็ือบ้านอยอนฮวา – เธอำลัะลารถแ่ผมว้า้อมือไว้
“ะไปไหน?”
“วันนี้ันะลับบ้าน ันะไปนอนับแฮวี” เธอพูเสียเบา่อนะพยายามแะมือผมออ ผมว่าผม็ไม่ไ้ออแรำ้อมืออเธอไว้แรนะ – ยอนฮวาทีู่เหมือนะหมแรเอามือออ่อนะับที่หน้าผาอัวเอ
“เธอูไม่สบายนะ ไปอยู่ับันีว่า”
“ไม่ วันนี้ันะนอนที่บ้าน”
สายาที่เธอมอมายัผม มันบ่บอไ้อย่าัเนว่าอนนี้เธอำลั ‘ลัว’ ผมอยู่
“ั้น…ามในะ” และท้ายที่สุผม็ยอมเธอ ยอมปล่อยมืออเธอให้เป็นอิสระ นั้นทำให้เธอรีบลารถโยเร็ว ผมไล่สายามอามเธอไป้วยวามรู้สึผิเป็นอย่ามา
เธอลัวผมนานั้นเลยเหรอ?
“เี๋ยวยอนฮวาัน…ยอนฮวา!!!”
โรม!!
อุบัิเหุและวามทรำอันแสนเลวร้าย…
มันลับมาแล้ว…
มือไม้อ่อนแรลอย่าไม่เยเป็นมา่อน ล่อสีฟ้าาวที่ผมถือไว้ อนนี้มันร่วลพื้นไปเรียบร้อยแล้ว ภาพที่ผมเห็นอยู่ในอนนี้็ือ ร่าอยอนฮวาลอยหวือไประแทับระรถ่อนะนอนราบับพื้น ้วยสภาพามเนื้อัวเปรอะไป้วยเลือ
“ยอนฮวา!!” ผมถลาเ้าไปหาเธออย่ารวเร็ว ยอนฮวาเธอระอัออมาเป็นเลือ พร้อมับทั้สอมือุมท้อเอาไว้
ผมรีบหัน้ายหันวาเพื่อามนให้มา่วยเหลือ่อนะไปสะุาเ้าับนับรถและนที่นั่มา้วยัน
ไลวานลิน…
เาับรถนยอนฮวา…
ทำไมอุบัิเหุมัน้อลับมาเล่นานับนที่ผมรัแบบนี้อี้วย?!
“ยอนฮวา…ทำใีๆไว้นะ เี๋ยว…ันะไปามนมา่วย”
“ยอนฮวา!!” วานลินที่เพิ่ลมาารถถลาัวเ้ามาหายอนฮวาโยทันที เา้อนร่าอเธอึ้นพร้อมับับมือไว้อย่าแน่นหนา ผมมอามอย่า้าๆในะที่มือเอ็ยัถือโทรศัพท์อยู่
“มอทำไม? รีบามนมา่วยเร็วๆ!”
ผมพยัหน้าให้่อนะรีบโทรหาออูอย่ารวเร็ว ้วยเสียาเรื่อที่ำลัรอสายัึ้นนั้นทำให้ผมเริ่มเิอาารหุหิผสมับวามลัวึ้นมาับใ หันไปมอยอนฮวาที่อนนีู้เหมือนำลัะหายใ้าล
เธอ้อไม่เป็นอะไร…
“ฮัลโหลออู อนนี้มึอยู่ไหน?”
[อยู่โรพยาบาล ทำไม? เิอะไรึ้น?]
“ยอนฮวา…ยอนฮวาโนรถน!”
[ฮะ?!]
“มึรีบส่รถพยาบาลมาเลย เร็วๆ”
[เออๆ]
ผมวาสาย่อนะเ็บโทรศัพท์ใส่ระเป๋าาเ ่อนะหันไปหาร่าอยอนฮวา สภาพอเธอนั้นอิโรยอย่าหนั ามเนื้อัวเ็มไป้วยรอยแผลและรอยเลือ ลมหายใอเธอเริ่มแผ่วที่ละนิ ผมเม้มริมฝีปาเป็นเส้นร พยายามลั้นน้ำาเอาไว้่อนะับมืออเธอึ้นมา
“ทำใีๆไว้นะ เี๋ยวรถพยาบาล็มา”
“…ลู…”
เธอพึมพำอะไรสัอย่าึ่ผมเอ็ไ้ยินไม่ั ผมเสามอไปทาอื่นเพื่อลั้นน้ำาแ่ลับสะุาเ้าับเลือไหลออาัวอยอนฮวายับริเวระโปร ผมหันไปมอล่อสีฟ้าที่่อนหน้านั้นทำอย่ารวเร็ว
เหมือนยอนฮวาเธอำลัท้อ…
เธอะแท้ไม่ไ้นะ!...
“…ลู…”
ยอนฮวาพึมพำึ้นมาอีรั้ ใบหน้าสวยเปรอะไป้วยราบน้ำาและเลือนั้นทำให้ผมรู้สึใเสีย เธอสะอื้นึ้นมาเบาๆ่อนที่วา็ปิสนิทรวมถึอที่พับลไป้วย – ยอนฮวาเธอสลบลไป หัวใอผมมันเ้นรัวและแรมา เิอาารลัวึ้นมาอีรั้
อแ่เธอหลับและฟื้นึ้นมาอี
อย่าหลับไปลอาลเลยนะ…
“อย่าเป็นอะไรนะยอนฮวา…”
โรพยาบาล
เป็นเวลาว่าสอั่วโมที่ยอนฮวามาถึโรพยาบาลและเ้าห้อุเินไป ผมนั่รออยู่ที่หน้าห้อ่อนะ้มหน้าเพื่อพยายามอัอั้นวามรู้สึทั้หม ผมผ่อนลมหายใออมา่อนะหลับา
ผมมันโ่…
ผมผิเอ…
“อโทษ…” วานลินเอที่ิรถพยาบาลมา้วยันเอ่ยอโทษ้วยน้ำเสียแผ่วเหมือนับรู้สึผิริๆ ผมไม่ไ้เอ่ยอะไรอบไปเพียแ่ผ่อนลมหายใออมาอีรั้่อนะลุึ้น มอแถวหน้า่าห้อุเิน
“พี่ยอนฮวาเป็นยัไบ้ารับ?!”
ผมหันไปหา้นเสีย แฮวีและแยอำลัรีบวิ่มาหา สีหน้าอแฮวีเ็มไป้วยวามัวล ผมเอ็ไม่ไ้พูอะไรเพียแ่เิหน้าไปทาห้อุเินที่ยัไม่ไ้ใรสันออมา
“พี่ยอนฮวา…”
“นี่ยอนฮวาเป็นอะไระ? ทำไมถึไ้…”
“รถน”
“ฮะ?!” แยอลับเป็นนทีู่ใในบริเวนี้ เธอนิ่้าสัพั่อนะสายาะมอไปทาวานลินที่ยืนอยู่ร้าม เธอรไปหาวานลิน่อนะว้าอเสื้อไว้ “นายใ่ไหม? ที่ับรถนยอนฮวา?!”
“…ใ่ อโท…”
“อโทษ? อโทษแล้วทำให้เพื่อนันออมาาห้อุเินไ้ไหมล่ะ?!!” แยอะโนลั่นพร้อมับเย่าอเสื้ออวานลินนมันหลุลุ่ย ผมเินเ้าไปหาเธอ่อนะว้า้อมืออแยอทั้สอ้าแล้วเินออมา “ใเย็นๆนะแยอ ยอนฮวา…้อไม่เป็นอะไรแน่ๆ”
“ุมินฮยอนะ แ่มัน…โอ้ย!”
บรรยาาศอนนี้เ็มไป้วยวามรึเรีย เียบสัไ้ยินเพียแ่เสียสะอื้นเบาๆอแยอ แฮวีเอที่ยืนมอแถวๆระห้อุเิน้วยสีหน้าัวลยิ่ว่าเิม – ผมถอนหายใรั้แล้วรั้เล่าพร้อมับหมั่นมอูนาฬิา้อมือที่บ่บอเวลาว่าใล้ีสอเ็มที
ใร็ไ้ออมาบอที
ว่ายอนฮวาปลอภัยและไม่ไ้เป็นอะไรมา…
แอ๊!
“ออู! ยอนฮวาปลอภัยีใ่ไหม?!” ผมรีบรูเ้าไปหาออูอย่ารวเร็วทันทีที่มันเินออมาาห้อุเิน มันถอแมสออ่อนะถอนหายใแล้วมอหน้าผม “มึฟัูีๆนะมินฮยอน”
ทำไมใอไม่่อยีเลยล่ะ…
“อือ ยอนฮวาปลอภัยี…” เมื่อสิ้นประโยที่น่าีในี้ สีหน้าอออู็ูเร่เรียล มันถอนหายใอีรั้่อนะับไหล่ผมไว้ “ทำไมมีอะไร?”
“แ่…”
- - - - - 100% - - - - -
TBC
...
รับำรีร้อทั้หลายและแรระทืบ่ะ
หายไปนานเลยเนอะ ทุนะไ้รู้แ๊พอให่ในอีพีหน้า่ะ อิอิ
อเม้น + ให้ำลัใ้วยน้าาาาา
ไปละ บายยยยยยยยยย
ความคิดเห็น