ก้อนหินกลิ่นดอกไม้ (END l ติดเหรียญ)

'หนึ่งตะวัน' ลูกสาวโชติโจรชั่วฆ่าคนตายเป็นเบือเมื่อหลายปีก่อน

'หฤษฎ์' ลูกชายของคนที่พ่อเธอฆ่า พวกท่านเสียชีวิตต่อหน้ากลายเป็นปมร้ายฝังใจ
พวกเขาโคจรมาเจอกันในสถานะ คนใกล้ตาย และ ผู้ช่วยชีวิต'

หนึ่งตะวัน' ถูกว่าจ้างให้ดูแล 'หฤษฎ์' ระหว่างรอการผ่าตัดดวงตา

ความใกล้ชิดก่อเกิดความรักและความผูกพัน

แต่แล้วความรักก็ค่อยๆ หมดไป หลังจากหฤษฎ์กลับมามองเห็น 

และมองเห็นย้อนกลับไปถึงอดีตของหนึ่งตะวัน!
 

ตัวอย่าง

หนึ่งตะวันเคยชินกับการถูกมองด้วยสายตาแบบนี้ ก้มหน้าหลบสายตาผู้คน กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามทางเท้าขนาดเล็กไปทางหน้าโรงแรม ทว่ามีมือหนึ่งเอื้อมมาคว้าท่อนแขนก่อนหล่อนจะเดินผ่าน 

เขานั่นเอง คุณเจ้าของบริษัท 

“คุณรอรถตรงนี้เหรอ” หฤษฎ์ชี้นิ้วไปทางป้ายรถเมล์

“ใช่ค่ะ” คุณอาสาวของเด็กชายตัวแสบพยักหน้า ถอดกระเป๋าจากแผ่นหลังมาวางบนหน้าขาหลังจากนั่งลงบนที่นั่ง

“แน่ใจเหรอว่าจะมีรถเข้ามา ตอนนี้ตีหนึ่งแล้วนะ” 

“แน่ใจค่ะ” หนึ่งตะวันยืนยัน 

“ถ้าไม่มาในชั่วโมงนี้ รออีก 2-3 ชั่วโมงก็เช้าแล้ว ฉันไม่รีบค่ะ กลับถึงบ้านตอนไหนก็ได้”

“จะบ้าเหรอ ใครเขารอรถเมล์ 2-3 ชั่วโมงบ้าง” 

คนหน้านิ่งดุจริงจัง ผู้หญิงคนเดียวจะมานั่งอยู่ในที่มืดๆ ได้อย่างไร มีโจรผ่านมาเห็นเข้า เข้ามาปล้น หรือทำร้ายจะสู้ได้เหรอ

“คุณไม่เคยรอรถเมล์เหรอคะ” หนึ่งตะวันถามตาใส 

“ไม่เคย ผมไม่ชอบอยู่ในที่ที่มีคนมากๆ” 

หฤษฎ์ตอบตามจริง ตัดสินใจนั่งบนเก้าอี้พลาสติกเปื้อนฝุ่นเว้นระยะห่างหนึ่งตัว เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงนั่งลงแทนที่จะกลับไปเอารถแล้วกลับบ้าน ไม่รู้ว่าทำไมถึงสนใจผู้หญิงหน้าตาท่าทางธรรมดาคนนี้ 

อาจจะเพราะแววตาใสซื่อของหล่อนทำให้เขานึกถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่เขารักมาก มารดาผู้ล่วงลับ ดวงตาท่านเหมือนผู้หญิงคนนี้ มองโลกราวกับว่ามีแต่สีขาว ไม่มีสีดำมาแปดเปื้อนความคิด

“ทำไมไม่เคยนั่งล่ะคะ ราคาถูกกว่ารถแท็กซี่ตั้งเยอะ”

“ผมมีรถส่วนตัว” หฤษฎ์ตอบสั้น

“อ๋อ มีรถส่วนตัว อ้าว แล้วทำไมไม่กลับบ้านล่ะคะ ดึกมากแล้ว นึกว่าคุณรอรถเมล์เหมือนกันถึงตามมา” ย่นคิ้วเข้าหากัน เหมือนจะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจ ว่าเขาตามมาถึงตรงนี้ทำไม

เปรียบว่าหฤษฎ์เป็นโจร หนึ่งตะวันคงจะเป็นเหยื่อที่หลอกง่ายและเข้าถึงตัวง่ายมากที่สุด

หฤษฎ์อ้ำอึ้งไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไรให้ตัวเองดูดี เขาสาบานได้ว่าไม่เคยกระอักกระอ่วนใจมากเท่านี้มาก่อนในชีวิต ถ้าเบญญาอยู่ตรงนี้ คงจะมองเขาด้วยสายตาแปลกประหลาด

“ลมเย็นดี เลยออกมาเดินเล่น”

“จริงด้วย ดีนะที่ฝนไม่ตกไม่อย่างนั้นลำบากแย่เลย”

หฤษฎ์เปลี่ยนจากอ้ำอึ้งเป็นแปลกใจ ว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงเชื่อคนง่าย แถมยังดูเหมือนว่าจะเชื่อสนิทใจ 

หล่อนสูดอากาศ ยื่นมือไปข้างหน้าตรวจดูว่ามีเม็ดฝนหล่นลงมาหรือเปล่า พลิกฝ่ามือตัวเองเล่น มีรอยยิ้มสดใส ทำให้หฤษฎ์ยิ้มตาม 

“ทำไมถึงแย่ล่ะ”

“รถเมล์บางคันหลังคารั่ว กว่าจะถึงบ้านเปียกหมด”

“ฟังไม่น่าสนุก แต่ทำไมคุณถึงหัวเราะ”

“หัวเราะให้ลืมความทุกข์ คุณไม่เคยได้ยินเหรอคะว่าความสุขอยู่กับเราแป๊บเดียว แต่ความเศร้าอยู่กับเราน๊านนาน ถ้ามัวแต่เศร้ากับเรื่องแค่นี้ ฉันคงเศร้ากับมันทุกวันไปตลอดชีวิต” 

“คุณจะนั่งรถเมล์ไปตลอดชีวิตงั้นเหรอ”

“ใช่ค่ะ สบายออก รอนานหน่อยแต่อีกเดี๋ยวก็คงมา” 

หนึ่งตะวันมองผ่านชายหนุ่มหน้าตาดีไปทางท้องถนนที่มีรถวิ่งตลอดทั้งคืน รอคอยว่ารถเมล์สายที่ตัวเองรออาจจะกำลังมา

ฝากผลงาน e book อื่นๆ ของคณานางค์

เพื่อเธอ - นภ พรชำนิ

ลมหายใจเพื่อใครคนหนึ่ง - หนึ่ง ณรงค์วิทย์