คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ ๙ พระชายารอง และ เหล่าอนุนับสิบ 100%
“ยัอ่อนหัยิ่นั ไท่ื้อเฟยอเปิ่นหวา” หัถ์แร่ระับเรียวาอลี่เฟยแน่น แม้วามาบ่านยัิอยู่ที่ปลายิวหา แ่ือหยา็้อัใ หาืนนี้เาร่วมหอับนาย่อมเป็นารยอมรับสรีผู้นี้อย่าเสียไม่ไ้
“หม่อมันะถือเสียว่าารสั่สอนอพระอ์ยัไม่พันาเพะ ฝีมืออหม่อมันในรั้แรึไม่ถูพระทัย”
“เ้า” ือหยายปลายนิ้วี้ไปที่ไท่ื้อเฟยอน ปาอนา่าเราะร้าย
“ถึเ้าะล่าวเ่นนั้น เปิ่นหวาย่อมไม่หลลระโนลไปยับ่อโลนนั้นอี”
“ถ้าเ่นนั้น” ลี่เฟยลุึ้น ือหยามอารระทำอสรีรหน้า หมวมลถูึอออย่าเรียบ่าย าม้วยปิ่นปัผมลวลายหส์หนึ่ัว ือหยาเห็นปิ่นนั่นแล้ว็แสยะพระโอษ์ ูท่าแล้วเส็แม่ะทรโปรลูสะใภ้เ่นนายิ่นั เส้นผมสยายยาวทิ้ัวล้วยวามาม
ลี่เฟยใ้ปลายปิ่นสะิที่ปลายนิ้วอนเอ ให้โลหิแาไหลลไปยัผืนผ้านาไม่ให่มา ่อนะล้วหยิบผ้าเ็หน้ามาับหยเลือให้เรียบร้อย และยื่นปิ่นอันามให้อ์รัทายาทือหยา
“พระอ์ทร้อสละหยเลือเพียสอสามหยแล้วเพะ”
“ทำไมเปิ่นหวา้อระทำามที่เ้าสั่”
“หรือพระอ์ะทรเ้าหอับหม่อมันแทนเพะ” ลี่เฟยรัสถามออไป้วยน้ำเสียนิ่ราวไม่สะทสะท้าน แ่หาผู้ใในนี้อ่านิในาไ้ ย่อมรู้ไ้ว่านาสุแสนะเินอายยิ่ แ่เพราะมิยอมให้ผู้ใรัแนา นาึ้อลุึ้นมาป้อันนเอ
“ลี่เฟย” เป็นรั้แรที่ือหยาเรียนามอสรีรหน้า ยามนี้โทสะภายในออือหยาแทบะเผาร่าบาให้เป็นเถ้าธุลี
“เพะ”
“เ้ามันสรีไร้ยาอาย”
“ยามนี้ทั้หม่อมันและพระอ์ ่า็ร่วมหอลโรประหนึ่ร่วมเรือลำเียวัน หาพระอ์ะมอารระทำอหม่อมันไร้ยาอาย ถ้าเ่นนั้นหม่อมัน็ไร้หนทาออำเป็น้อยอมมอบายถวายัวให้เพะ”
“ี ไท่ื้อเฟยล่าวไ้ี” ลี่เฟยแสร้หันหลัเพราะเระระับเสียหัวเราะอนไม่ไ้ ยามนี้พระพัร์ออ์รัทายาทือหยาูมิเป็นรูปร่าเสียแล้ว
ปลายปิ่นถูรับมา อ์รัทายาทื้อหยาำ้อใ้ปลายปิ่นที่แหลมมรีนลไปบนพระหัถ์แร่ ่อนะยำผ้าผืนนั้น้วยโทสะ
“พอใเ้าแล้วหรือยัไท่ื้อเฟยอเปิ่นหวา”
“เพะ” ลี่เฟยถอนสายบัว ่อนะเินหายไปยัหลัาั้น
“อีเรื่อเพะ ยามนี้พระอ์วรเปลื้ออาภร์อพระอ์ไ้แล้ว หม่อมันะล้าัวหามามาอาวุโสเ้ามาเห็นหยเลือโยที่พระอ์ยัสวมอาภร์รบรัน ูท่าหม่อมันและพระอ์ะหลอผู้อื่นไม่สำเร็เพะ”
“ี ี ามบัาอไท่ื้อเฟยพ่ะย่ะ่ะ”
ลี่เฟยถอนหายใอย่าโล่อ เมื่ออยู่หลัาั้นสายาหวานม้อมอไปในัน่อ สรีในัน่ออนนี้มีสีผิวุผลผิั่วยิ่นั มือบา่อยๆ ปลเรื่อทรทีละิ้นแ่ถึเ่นนั้นนาำเป็น้อเรียนาำนัลเ้ามา่วย
“อ์รัทยาทเพะ หม่อมัน้อารนาำนัลเพะ”
ือหยาไม่อบแ่ร่าแร่สาวพระบาทรมาที่าั้น หัถ์แร่อือหยา่วยปลอาภร์ที่อยู่บนายบาอย่าแล่วล่อ ลีาเฟยนั้นแม้ะเินอายแ่เพราะวามล้าที่แสออไปนายั้อแสอยู่ ลี่เฟยึยืนนิ่ๆ ให้สวามีอนปลเปลื้ออาภร์มล
มือหยาบร้อนผ่ายเพราะับาบลูบไล้ไปามหัวไหล่มนเบาๆ วนให้ลมหายใอลี่เฟยิัเล็น้อย ยามนี้ในัน่อหลวปราร่าบอบบาและร่าหนาแร่้อนทับัน ลีาเฟยเหลือเพียเอี๊ยมบัทร ือหยาเหลือเพียาเั้นนอที่บาเบา
“ทูลอ์รัทายาทและไท่ื้อเฟยเพะ หม่อมัน เอ้อร์ินำ้อเ้ามาถวายารรับใ้เพะ”
“รอรนั้น” เสียเ้มสั่าร
“เพะ”
“อ๊ะ…” เสียร้อับานออมา ทำให้มามาอาวุโสและนาำนัลที่เ้ามาถวายารรับใ้้อสะุ้เล็น้อย แ่เป็นเอ้อร์ินที่สำรวมว่า ส่สายาุให้พวนาำนัลเร่มือเ็บอาภร์ที่เลื่อนลาให้เร็ว ส่วนสิ่อสำัที่นา้อเ้ามารวสอบถูนาพับเ็บไว้เรียบร้อยแล้ว
ือหยา้มลประทับโอษ์ร้อนผ่าวเ้าที่ลำอาวผ่อ ูึ้วยแรโทสะเพื่อลโทษอยู่อึิบาและปล่อยลำอาวผ่อให้เป็นอิสระ
“ผิวายาวผ่อ ู่วรแ่รอยุหลาบสีแระเรื่อเ้าว่าไหม” ือหยาหยอเย้าอและมอสรีที่ปราในัน่อ
“หมาเมนี้้าพร้อมะร่วมเล่นับเ้าไท่ื้อเฟยอ้า"
ำหนัอ๋อเยี่ยนเินในยามเิน
“ทูลหวาเฟย ยามนี้เหล่าพระายารอและอนุ มารอถวายพระพรพระอ์แล้วเพะ”
ลั่วเฟยหันไปสบาับุนุนที่ำลัประับเรื่อหัวให้สมานะใหม่ที่นาไ้รับ “หวาเฟยในอ๋อเยี่ยนเิน หรือพระายาเออำหนั”
“เป็นธรรมเนียมเพะ”
“้ามิอยาไ้ธรรมเนียมเ่นนี้” ลั่วเฟยพูออมาเบาๆ
“เปิ่นหวาเฟยเพะ เปิ่นหวาเฟย”
“ุนุน เ้า็เป็นไปับผู้อื่น้วย” ุนุนยยิ้มบาๆ นาเ้าใว่ายามนีุ้หนูอนายัไมุ่้นิน แ่นาเป็นบ่าวที่ยับานะมาเป็นนาำนัล้าายพระายาเอ นาย่อม้อทำหน้าที่อนาให้ีที่สุสิ่ไหนที่เป็นประโยน์อผู้เป็นนาย นาพร้อมะผลัันและุ้มรอ
“หม่อมันมิไ้เป็นไปับผู้อื่นเพะ แ่เพราะนายอหม่อมันเปลี่ยนานะมีศัิ์เป็นสะใภ้หลว หม่อมันย่อม้อรู้วามเพะ”
“เปิ่นหวาเฟยเ้าใแล้ว” ลั่วเฟยพอเ้าใประโย่ายทีุ่นุนล่าว นามิใุ่หนูระูลมู่อีแล้ว บันี้นาเป็นถึพระายาเอพระราทาน เป็นำแหน่ที่สรีหลายนปรารถนาแ่นาลับไ้มาอย่าไม่ยาเย็นไม่้อสู้รบและไม่้อฝ่าฟันับผู้ใ
“ไ้เวลาแล้วเพะ” ลั่วเฟยพยัหน้ารับ นาถูประอมายัโถำหนัว้าให่ที่ามสมานะออ๋อเยี่ยนเิน าะเนและนับ้วยสายาสวามีอนานั้นมีเหล่าายารอและอนุเือบรบสิบนิ้วอนา
“ถวายพระพรมู่หวาเฟยเพะ”
“หม่อมันเหมยถิพระายารอ อถวายพระพรมู่หวาเฟยเพะ”
“หม่อมันเหมยูพระายารอ อถวายพระพรมู่หวาเฟยเพะ”
“พวเ้าเป็นพี่น้อ” ลั่วเฟยเบิาว้าเล็น้อย ่อนะไ้รับวามเียบและสีหน้าเินอายเป็นำอบ สอสรีายารอออ๋อเยี่ยนเินพยัหน้ารับเบาๆ
“ทูลหวาเฟย หม่อมันเป็นอ์หิาเผ่าเล็ๆ ที่ห่าไลาแว้นือ ยามท่านอ๋อไปรบ่วยเหลือเผ่าอหม่อมัน หม่อมันและน้อูึถวายัวเป็นายาให้ท่านอ๋อเพะ”
“เปิ่นหวาเฟยเ้าใแล้ว พวเ้าลับไปพัเถิและหลัานี้ให้มาำนับเปิ่นหวาเฟยทุๆ สิบห้าวันแล้วันนะ”
“หวาเฟยเพะ” ูิน มามาอาวุโสรีบร้อห้ามเบาๆ ่อนที่ลั่วเฟยะใ เมื่อายารอและเหล่าอนุ่าุเ่าโศีรษะลโทษัวเอเพราะิว่าพวนาทำวามผินหวาเฟยลโทษมิให้มาเารพในทุเ้า
“พวเ้า ลุึ้น” ลั่วเฟยสั่เสียั แ่ายารอและเหล่าอนุยั้มศีรษะอยู่อย่านั้น
“เ้านี้ หวาเฟยอเปิ่นหวาริ้ว้วยเรื่ออันใ เหล่าเมียรอและอนุอ้าึไุ้เ่าอยู่เ่นนี้” ลั่วเฟยลุึ้นาเ้าอี้ และถอนสายบัวำนับสวามีผู้เป็น้นเหุอเรื่อทั้หม ่าทำให้นาลำบาใไ้มามายเสียยิ่นั
“หม่อมันเปล่าเพะ หม่อมันเพียแ่ให้พวนามาำนับหม่อมันในทุๆ สิบหน้าวันเท่านั้นเอเพะ”
“อ๋อ…” อ๋อเยี่ยนเินยยิ้มว้าที่น้อยผู้นะไ้เห็น ่อนะหันไปนาเมียรอและเหล่าอนุ
“พวเ้าไ้ยินที่หวาเฟยอเปิ่นหวาสั่ารแล้ว พวเ้า็อย่าัวลใทำามที่นาบอเถิ”
“เพะท่านอ๋อ”
“ูิน านี้ให้ท่านูแลหวาเฟย”
“เพะ ท่านอ๋อ”
“ส่วนเ้าไปับเปิ่นหวา” มือบาอลั่วเฟยถูมือให่ออ๋อเยี่ยนเินระับเ้าับแน่น และพาเินไปยัสวน้าำหนั ที่ยามนี้ปราศาลาหลัน้อยที่ามยิ่ ลั่วเฟยเพ่สายามออยู่สัพั่อนะเบิาว้าและวาสายาไปรอบๆ
“เหมือนศาลาในภาพวาที่หม่อมันมีรอบรอยิ่นัเพะ”
"ใ่…เปิ่นหวาให้่าทำสุฝีมือามแบบที่เ้าื่นอบ
“พระอ์รู้ ย่อมหมายวามว่า” ลั่วเฟยเม้มปาแน่น ่าเป็นบุรุษที่ทำอ์เหมือนโรยิ่นั ภาพวาผืนนั้นที่นามอบอยู่ภายในห้อนอนอนา หาท่านอ๋อทราบย่อมแสว่าท่านอ๋อลอบเ้าห้ออนา
“หวาเฟย เ้าอย่าไ้ล่าวหา ว่าสวามีอเาเป็นโรราะ เปิ่นหวาเห็นเ้าในรั้ที่เ้าไปร้านภาพวาในลา”
“ถึเ่นนั้น พระอ์็ลอบทำอ์เ่นโรเพะ แอบิามหม่อมัน”
“ให้เรียว่าามไปุ้มรอเ้าะีว่า”
“มาเถอะ ยัมีส่วนที่เ้าะ้อแ่อีมานั” อ๋อเยี่ยนเินูมือายาเออนไปยัศาลาที่นามอบในภาพเียน ูินและุนุนเลือที่ะยืนห่าาู่สมรสและหันไปยิ้มอย่ายินีที่เห็นท่านอ๋อเมานายอนยิ่ว่าสิ่ใ
ความคิดเห็น