คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ความทรงจำบทที่ 9 [100%]
9
ผมนั่งเหมอลอยอยู่ในห้องเพื่อที่จะคิดทบทวนอะไรหลาย ๆอย่าง... ตาของผมจองไปยังตั๋วชิงช้าสวรรค์
.... เค้าเป็นคนที่ทำให้จิตใจของผมปั่นป่วน....
ผมจะรักเค้าดีหรือเปล่า ....
ผม... ไม่รู้... แต่ก้นบึ้งหัวใจลึกๆ มันเหมือนจะตอบผมว่า คิดตอนนี้มันคงจะไม่ทันเสียแล้ว
... เพราะว่าผม รักเบียคุรันไปแล้วยังไงล่ะ ....
“เห้ออ ....” ผมสบถเบา ๆ ขณะที่ผมกำลังเดินไปโรงเรียน อากาศเย็นสบาย กลิ่นขนมปังอบจากร้านขนมปังที่ขนานกับทางเดิน ลอยมาเตะจมูกของผม... หอมจัง
ผมทอดสายตาไปที่ร้านขนมปังตามทาง ผมเห็นชายอ้วนที่ถือถาดขนมปังอบร้อนๆออกมาตั้งหน้าร้าน พร้อมที่จะขายในเช้าวันใหม่
และผมก็เจอ...
เด็กผู้หญิงร่างเล็ก ที่ยื่นซื้อขนมปังอย่างกล้ากลัว ๆ เรือนผมสีม่วงเช่นเดียวกับผม ... เธอคนนั้นนั่งเอง ที่ผมเดินชนกับเค้า ตอนผมไปโรงเรียนวันแรก...
และอาจจะเป็นคนที่รู้เรื่องราวทุกอย่างก่อนที่ผม..จะความจำเสื่อม
เธอเบียดเสียดกับฝูงชนที่กำลังรุมทึ้งกันเพื่อจะแย่งขนมปังกัน เด็กสาวพยายามจะเข้าแทรกช่องทางนั้นเพื่อที่จะซื้อมื้อเช้าอันเป็นสำคัญของหล่อน
.... ผมว่าผมไปช่วยเธอดีกว่า เพื่อจะได้หาโอกาสคุยกันด้วย
ผมเดินเบียดเข้าไปในฝูงชนที่มะรุมมะตุ้มกันอยู่หน้าร้านขนมปัง ….
ผมมองก้อนขนมปังในมือ สลับกับเด็กผู้หญิงคนนั้น .. ว่าแต่ เธอยังไม่ได้ซื้อขนมปังเลยแหะ = =’’
ผมตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปหาเธอ
“เธอเอาขนมปังฉันไปก่อนมั้ย?” ผมยิ้มอบ่างเป็นมิตร
เธอละสายตาจากร้านขนมปังแล้วหันมาหาผม ใบหน้าของเธอที่หันมาหาผมนั้น... ดีใจราวกับเจออะไรที่ตนเองค้นหามานานอย่างไงอย่างงั้นแหละ
“พ่ะ...พี่” เธอยิ้มสังเกตดี ๆ น้ำตาของเธอคลอเบ้าเล็กน้อย
พี่ ?
“อ่ะ..เอ่อ ฉันเป็นรุ่นพี่เธออะถูกแล้วล่ะ”
“อ่ะ...ใช่จริงๆด้วย”
เธอพยายามที่จะหลบสายตาผม
“ฉันอยากจะถามเธอหน่อยอะ ...”
เธอมองหน้าผมอย่างฉงน ...
ตอนนี้ในใจของโคลม เธอภาวนาว่า... ขออย่าให้เป็นคำถามในช่วงที่ความจำของพี่เสื่อมเลย ได้โปรด...
“เราเคยเจอกันก่อนหรือเปล่า ?”
เด็กหญิงตรงหน้าผมถึงกลับชงัก
“พ่ะ...พี่คงจำคนผิดแล้วล่ะค่ะ”
“แต่ฉันคุ้นเธอนะ...”
“นี้ พวกเธอจะไปจีบก็ไปจีบกันที่อื่นได้มั้ย ?” ชายหนุ่มที่ยื่นเบียดแย่งซื้อขนมปังมาต่อว่าผมกับหญิงสาวที่ยื่นคุยอยู่
เธอจึงอาศัยจังหวะนั้น วิ่งหนีผมไป
“เห้..เดี๋ยว!”
ผมต้องตามหาเธอให้ได้ ....
“ห๊าวว !!” เบียคุรันป้องปากของเค้าระบายความง่วง ซึ่งมันทำให้ผมอย่าจะหลับไปด้วย ....
ก็วิชาประวัติศาสตร์มันน่าเบื่อนี่นา....
ผมมองเหม่อ ไปทางเบียคุรัน ...
เค้าหันมาหาผมแล้วยิ้มบางๆให้ผม .. O///O ผมหันควับหลบสายตานั้นทันที ... อุณหภูมิในร่างกายผมร้อนวูบขึ้นมา ...
ไม่... ผมจะเกินกว่านี้ไม่ได้
แกร๊ก...แกร๊ก ...
เศษกระดาษที่ถูกพับมาเป็นเหลี่ยม ๆ ที่ใครๆเห็นก็ต้องพูดว่า... จดหมายเวียน
แต่จดหมายเวียนมันเขียนชื่อผมไว้ข้าหน้า
ปกติจดหมายเวีนมันไม่เขียนชื่อไม่ใช่หรอ ? ... หรือว่าจะเป็นจดหมายถึงผม ?
ผมคลี่กระดาษที่ถูกพับเป็นเหลี่ยมออก
‘ ได้เก็บตั๋วไว้หรือเปล่า J’
ตั๋ว ? ตั๋วอะไรอะ.... ตั๋วชิงช้า อ๋อ ตั๋วชิงช้าสวรรค์ ! แปลว่าเขียนเขียนจดหมายมาให้ผมต้องเป็นเบียคุรันแน่ๆเลย
ผมหันไปทางเค้า ... เบียคุรันระบายยิ้มบางๆมาทางผม พร้อมกับชี้ลงเศษกระดาษเหมือนจะสื่อว่าให้ผม .. เขียนข้อความตอบเค้าลงไป
อ่านะ... ยังไงคาบประวัติศาสตร์ก็น่าเบื่ออยู่แล้ว เล่นซักหน่อยจะเป็นไรไป
ถึงตอนนี้ เวลาก็ร่วมมา 1 ชม.แล้ว แต่วิชาประวัติศาสตร์ยังไม่จบซักที =___= แต่การเล่นจดหมายของผมกับเบียคุรันก็ยังไม่จบเช่นกัน > <
แกร็บ...
เบียคุรันโยนจดหมายมาทางผม ผมคลี่กระดาษออกทันควัน
‘ ชอบอะ .... ล้อเล่น X ’
ผมอ่านจบ หน้าผมแดงแปร็ดขึ้นมา
ชอบเล่นแบบนี้อยู่เรื่อย.... มันทำให้ใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะรู้มั้ย
‘ ลิงบ้า L’
ผมเขียนข้อความพร้อมหัวเราะคิกคัก ก่อนที่จะโยนจดหมายไปให้เบียคุรัน
เบียคุรันคลี่กระดาษออก พร้อมกับหันมาทางผม แล้วใช้ลิ้นดันเหงือกด้านหน้าเอาไว้และเอานี้ชี้ที่ตัวเอง แล้วส่ายหน้าหงึกหงัก ว่าเค้าไม่ใช่ลิงนะ !
ผมแทบกลั้นขำไว้ไม่อยู่ ก็เหมือนลิงเผือกจริงๆนี่นา.... ฮิฮิ
++++++++++++++++++++++++++++ 100
กรั๊กกก ! จบไปแล้วอีกหนึ่งบท (แต่งไปกินขนมเข่งไป TOT) ยังไงก็ ไรเตอร์กำลังพอตฉากจบอยู่ =w= ก็ขอขอบคุณทุกคนที่เมนต์เป็นกำลังใจให้นะค่ะ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ : )
FARRY' 25
ความคิดเห็น